MEI VERS
VOOR 'T JAER M D C C X C I I. DOOR DE LEDEN
der 355 Jaerige
KAMER van RHETORICA
genaamd de
GOUDSBLOEMEN,
Daer men Schrijft:
TE GOUDA, Bij JOHANNES van dse KLOS, Stads-Drukker.






DE LENTE,
VELDZANG^
vrij gevolgd mer eene franfche Idijlle uit
V Efarït dei Jourfiaux, Ftvrier 179a.
fchorre Boreas woedt thands in and're {Ireekeni
En oeffent ver van ons zijn bulderend geweld; Reeds is de grijze rijp voor Zephirs aêtn geweeken;
De glans van Phoebus dryfc den damp van 'tfompig veld» Eu doet een* beet're lucht (foor warme ftraelen gloeien;
De Hemel galmt alom den toon der vroolijkheid; Men ziet uic fombren ernfl 'tgenoegen lagchend groeien;
't Betooverd oog ontdekt rondfom zich vruchtbaerheid* Zoo treedt de morgen ftar als zwarte dondervlaegen,
In eenen doodfehen nacht van angft en hangen nood» Ons dreigen met hunn' toorn, bij 't vroolijk — juichend d^egen
.Idet nieuwen luider voort, in 't gloeiend ucluend-rood,
Vef-



cm y
Verkwikt den matten menfch, en wekt zijn' ftompe zinnen
Tot nieuwe dankbaerheid aen God, zijn* Schepper, op. Hoe dringt dit jaergetij her all' tot jeugdig minnen!
Hoe voert der voog'len tael den lof der min ten top! De vlugge Zwaluw komt haer' jongen 't aenzijn geeven,
In 't zelfde ftil verblijf, daer zij haer' fchael verbrak; Die jongen zullen ééns om de eig'ne wooning zweeven,
En zingen daer den roem van 't need'rig gaft vrij dak, Den dankb'ren lof van Hem, die vreedig hunlaetwoonen,
Den vruchten hunner min een veilig neflje biedt. Hoor 't kwijnend' Cijsje! hoor 't geklag der zagte toonen ,
Wanneer 'tdoor 'tbofchzijn'gaê lokt met een teeder lied: De Nachtegael, ontvonkt door 't zelvde mih-verlangen, |
Verteedert zijne vrouw door zijn' verliefde beê; Zie, hoe zij blij vereênd op lucht en wiekjes hangen,
En voeren hun geluk door bofch en velden meê! Hoe is dit heil u niet door menfehen te benijden,
Gelukkig Voog'len-heir! gij kent geen' minne-nijd, Kooit komt zij uw geluk, nooit uwe min beftrijden;
Gij iieft getrouw en teêr, voor haer vergif bevrijd.
Gii



C 5 )
Gij tracht het zwakke krooft trouwhartig op te voeden,
Gij koefterdt het met zorg en onbezweeken vlijt, Gij leert het in zijn' vlucht zich zelv, voorzigtig hoeden;
Of 't huppelt wel te vreên en tjilpende aen uw zijd'. Zoo, als men mindt in 't woud, zoo mag m» op land beminnen ,
Daer fpreekt de tael der ziel in reine eenvouwigheid; 'tBedrog verfchuilt zich niet in 't hart der Herderinnen,
Geen meisje zweert - zij mindt ■ en 't is voor de eeuwigheid; Maer inde Stad helaes! mengt valfcheid zig met eeden,
Hoe meer m'oprechtheid veinft, hoe meer men ontrouw Verpefte welluft ftort verderf in hart en zeeden , (voedt;
Verleidt den geeft en laet den angel in 't gemoed. Zacht-kweelend Voog'len-heir! gevoei'ge Herderinnen?.
Hoe groot is uw geluk, hoe groot ons onheil aieti Naeuw leeven we, of men geeft ons dikwijls vreemde mionen;
Geen'moederdie ons kweekt, die ons haer' borften biedt! Zij bandt het teeder wicht wreedaertig uit faaere oogeo: i ó Gij! wier koude ziel de ftem Tmoort der Natuur, Al hebt gij 't moeder-hart, u zei ven dus bedrqogea, ;
Al is 't dat wuft vermaak 't geyoei een' wijl verduur*.
Vol**



C 6 )
Volgt die verleiding in van uw' verdwaeïde zinnen,
Stoor vrij den lieven naem van moeder van u af, Maer beeft — vergelding brengt u eens die daed te binnen ,
Zoo koel gij 't wiegje ziet, ziet ligt het kind uw grafl Dan — waertoe thands gedagt aen treurige toonneeler. ?
Natuur Ipreekt beet're tael, en geeft door lagchend fchoon 't Pinceel de rijkfte ftof tot treffende tafreelen:
Zij fpreidt gevalügheid en luft alom ten toon! De goede Lijfis ziet haer vroolijk weederkeeren;
Maer treurt, wijl zijne jeugd, als haere, niet herleeft: Gelukkig Grijfaerd! kan de vrees des doods u deeren,
Daer de onfchuld aen uw hart en jaeren vrede geeft t Een heil, dat nimmer eindt, zal 'tloon zijn uwer deugden,
Geniet in vreê, daer u de grijsheid cierlijk kroont, Die fchoonheên der natuur, die eertijds u verheugden j
Gevoel, dat ééns de deugd haere eig'ue waerde loont; Zie nog uw wollig vee op groene heuvels fpringec;
Zie nog, hoe 't weelig land zijn' rijken seegen biedt; Blijf lang de Vader, blijft cieraed der Dorpelingen,
Sterf, 8it«#s — welbemiad, to fterfc uw roem doch niet!
Ver*



(7 )
Verdwijn Thesfalie! verdwijnt gij Tempe's dreeveal
De Dichtkunft fchonk aen U te veel bevalligheid; De Noordewind deedt nooit uw' prachtige eiken beeven.
Uw tooveragtig dal bleev fteeds van ftorm bevrijd: Verdwijnt: de fchilderije van uw* bekoorlijkheeden
Hecht reeds mijn oog te lang aen uw denkbeeldig fchoon; Natuur wierd meeft voor mij een dal van zaeligheeden»
Dan, als de nacht, de ftorm, de rijp, voor Zephir vloóo, De winter geeft de Lent' haer' waerde en fchoonheid weder,
Hoe lieflijk was mij niet het eerfte groen der Mei/! De koefterende Zon, het helder, vruchtbaer weeder.
De frisfche morgen-lucht, was fchoon, was nieuw voor mij. 'k Gevoelde, als met Natuur, mijne eig'ne krachten groeien;
'k Zat met genoegen op een* afgehouw'nen tronk, Én zag 'ï ontwindend blad, de vróegfte fpruitjes bloeien,
En hoe de morgen-daauw op de eerfte grasfcheut blonk. *kHerleefde door 't genot der waesfemende geuren;
Wat verder rees een ftruikje in nieuwen luifter op, 't Ontfloot naauw zijnen bloem en boodt mij frisfche kleuren,
Hier botte eeo roosjea uit, gints een fixingen-knop.
Ho*



C 8 )
Hoe groeit die rijzige Olm in jeugdig lot en blaeden,
Geplant, toen mijn'vrindin zich mij voor eeuwig fchonk! P« and'ren hunnen hof met bloemen overheden,
En naere netheid in hunn' ftijve parken pronk'; Dit moog' 't gevoelloos hart een koud genoegen geeven,
Voor mij is niets zoo fchoon, als dit betoov'rend bofch. Dit groene veld-tapijt, zoo kunll'loos fchoon doorweeven
Met zachte kleuren, in natuurlijk — vrijen dofch. Een ruime boomgaerd; wel gelaên met nutte vrachten j
De teed're Nachtegael, zijn kwijnend lied der min; De zachte ftroompjes, die langs deezen oever vluchten;
Dit alles ftreelt mijn* geeft, boeidt mijn' verrukten zin. d Lieve Vreê! wier heil zoo veelen niet gevoelen,
Gun m* uw geruft bezit, dat ongefchonden duur', Ver van 't bedrog der Steên en all' haer gierig woelen i
't Geluk der Menfchen is , 't befpieg'len der Natuur.
Uit Naem der Broederfcbap G: C: C: V: