HEILWENS CH
VAN DE LEDEN
DER
Drie honderd vijf-en-vijftig-Jaerige KAMER DER
GOUDSBLOEMEN,
Daer men Schrijft:
Bij den aenvang des Jaers MDCCXCIL
TE GOUDA,
Bij JOHANNES van dir KLOS, Stads-Dmkker.






II E I L W E N S C H
BIJ DEN AENVANG DES JAERS
MDCCXCII.
D e bergftroom ftört al brmsfchehd neder: En rolt van fteilte op fteilte voort, Door niets in zijhen vaart geftoord,
Schuurt hij den wortel van den Ceder; — Sleept alles in zijn' voortgang meê;
Geen keitje kan zijn' drift ontkomen,
Hij ftroomt— verlieft zich weêr in ftroomenj En vormt, met die vereend, een zee.'
O Gij, toen alles wierd, bij *t worden Der Oögenblikken voortgeteeld! — Deez* bergftroom is, ó Tijd! uw beeld;
Zoo Vliet ge ook in uw' went'lende orien, Van 's waérelds uchtend toebereid;
Schoon de Eeuwen vlooden, voortgevaaren, —
Vormt ge uuren, dagen, maar.den, jaaren, Die allen tot eene Eeuwigheid!
Nooit



C 2 )
Nooit ruftte gij eene enkle fchrede,
Nooit was iets voor uw* ftroom beftand,—.
En alles ftroomde aan allen kant In uwen fhellen voortgang mede:
De harde Rots ftaat pal in fchijn — Zints gij geboodt, kon niets op aarde — Hoe onberekenbaar in waarde,
Hoe grootfch — meer onvergang'lijk zijn.
Wie kan de aloude volken vinden, Zoo bloeiende en beroemd weleer?—Het heerlijk Babel is niet meer, Gij moeft zijn'roem, zijn'trots verflinden: —
Gij plofte Ninive ten grond! — Gij zaagt Carthago voor u zwichten! — Gij zaagt het prachtig Rome ftichten: —j En — zeg mij nu, waar Rome ftond! —
Uw' wapens waren vuur, en dolken, Gewet, zoo ras uw' wenk gebood; Uw trouwde Dienaar was de Dood ;
Hij volgde uw' wil — en door ontvolken Bragt hij alom verwoefting aan;
Zoo zaagt ge een' reeks van Zonnen fchijnea —
Die zelfde Zonnen weer verdwijnen , En dooven op heur eigen baan.
Die



C 3 )
Dit tuigen, ja — zoo veel' toneelen
Van 't wentelende Vaderland;
Hoe 't, niet voor uwe macht beftand, O Tijd! moeft in uw' woede deelen! —
Gij voerde alom uw wreed gebied; Ons Neêrland zelve was niet veilig, Zijn grond was voor u niet te heilig.,
Ook ons ontzag uw' woede niet.
Het jongfte jaar, zoo ras vervloogen,
Getuigt, hoe door uw' heerfchappij
Hier alles onbeftendig zij — Een' fchaduw voor kortzigrige oogeni
Dat jaar is reeds in de Eeuwigheid . . * Hoe vloogen zijne fnellende uuren Voorbij! — en gij alleen blijft duuren,
O Tijd ! in wisfling voortgeleidl
Hoe veel hebt gij niet door uw woeden In dat vervloogen jaar verwoeft! — Hoe veel, dat voor u zwichten moeft !
Deedt gij niet duizend harten bloeden? . . . O ja!— gij roofde, — en riept om meer'
Den moorddolk hadt gij wreed beflcoten
Van 't eene in 't ander hart te ftooten, En velde een aantal Scheps'len neêr.
Geen



C 4 )
Geen'trooft kan gindfchen vriend meer vleien ,
Zints hem de Dood zijn' vriend onttoog;
Zijn zaligft uur is, als zijn oog Om 'cwree.1 gemis mag ftoorloos fchreien;.
Ge ontzaagt geen' jeugdige Echtgenoot!. . Ach! — daar, waar teedre. Liefde gloeide, Omhelzing uit omhelzing groeide,
Daar was 't, dat ge ook uw' pijlen fchoot!
O Tijd! vernielend' zijn uw' treden!
Daar gij geen mededogen kent; —
En, waar ge uw' woefte gangen wendt, Zaait gij — en oogft voor de Eeuwigheden K.
Daar is de grenspaal voor uw fchreên! — Hier moogt ge alom uw fcepter keeren; Daar zult gij ééns niet meer regeeren: —.
En hier — regeert gij niet alleen.
Wie was 't, die uwen loop beperkte?
Of regelde u een blind geval ? . . .
Was Hij 't niet, die het groot Heelal — Wiens almacht deeze waereld werkte,
Wiens orde in al 't gefchaap'ne blonkJ... Hij was 't, — een God! — die uwen keten Zoo wijs en juift heefc afgemeeten, —
Hij was het, die u 't aanzijn fchonk.
Vrij



( 5 )
Vrij moogt gij hier verwoeftend woeden;
Gij kunt niet meer als God gebiedt—
Uw' macht is van u zelve niet: Wij voelen in uw' tegenfpoeden
Een' trooft, — door de Almacht zelv' bereid! Wij voelen U, ó God en Vader! Uw' liefde, en uwe macht te gader —~
Weldadige Voorzienigheid!
De Tijd vliege om—Gij blijft beftendig! — De Tijd verwoede — uwe Almacht bouwt! — Terwijl Ge een' Schepping ftaande houdt»
Uw' zorg is groot — uw' trouw onëndig! —Uw' goedheid zorgt voor ieder deel!
Uw'hand, *t is waar, verfpreidt wel fmarten;
Maar trooft ook weêr gewonde harten, En Gij — Gij zeegent het Geheel ƒ
Nog denken we aan de jongde kringen
Van het voorbijgerende jaar:
Wat rijke ftof, Alzeegenaar ! Om U ter eere een Lied te zingen ! . « .
Een kunftloos — maar gevoelvol Lied! — Laat Serafs onzen toon vervangen! Veracht gij deeze laage zangen —
Veracht deez' doffe toonen niet!
Wij



C 6 )
Wij die reeds lang zoo fchuldig waren —
Wij wierden in uw' gunft behoed !
Geftaêg is ons uw' liefde ontmoet ! — Uwe Almacht borg ons in gevaaren! —
Uwe Almacht dekte ons Vaderland! . . . Voor water, vuur, en peft, en dolken — Die geesfels voor ondankb're volken,
Zijn wij bevéiligd door uw' hand!
Uw Naam, Erbarmer! zij gepreezen!
Doe *t hart, dat nog gevoelloos is, Meer gloeien van erkentenis —
-Dat harte niet zoo rotfig weezen I O Gij, Beflisfer van ons lot!
Schoon wij aan de ondeugd zijn verbonden,
Weêrhoud toch voortaan om die zonden Ons uwen zegen niet, ó God!
De vriend der deugd moet angftig weenen — Hij beeft te rug van 't doodfch verfchiet— Wanneer hij 's Lands verbaft'ring ziet! » .
De grijze Bato, weêr verfcheenen , Zijn Nakrooft ziende, fchreide ras: —
En, denkende aan de vroeg're dagen,
Zou hij gewis met ziddring vragen,
Of dit zijn oude Neêrland was ? ... •
Ach!



( 7 >
Ach! mogten we onder Bato's Neeven All' de euveldaên verbannen zien! — Mogt elk U weeder hulde biên! —
De aloude Deugd bij ons herleeven! Maak ieder aan zijn plicht getrouw! —
De Deugden, die in vroeg're jaaren , . r
De roem van 't vrije Neêrland waren — , Die fchraagden dan ons Staats-gebouw.
Doe beter ons dit Jaar beginnen ,* Dan 't voorige is voorbij gegaan! — Geleid ons op de regte paan! —
Dat Godsvracht in de Huisgezinnen . Op nieuw haar' reinen zetel veil;'! —
Dat. elk getrouwer zijne plichten
Met blijden ijver moog' verrichten., Tot heil van dit Gemeenebefl;!
Dan zal de naam van Volks-Regeerer Meer dan eene enkele Eernaam zijn!—> De deugd is dan zijne oogenlijn,
En Hij een waare Gods-verëerer!— Dan groeit het heil van Stad en Staat
Door Hen, die ons naar 't Recht beftuuren;
Dan klopt voor hen in Vrije Muuren Het hart van eiken Onderzaat!—.
Daa



C 8 )
Dan aal elk vadfe luiheid vreezen!
En poogen met een' nijvre hand —
De Maatfchappij, het Vaderland, De Kerk tot eer eto nut te weezen!
Dah zal door nóefte werkzaamheid De Handel in ons Neêrland bloeien, De welvaart ook van Gouda groeien —
Dan ziett we alomme Heil verlpreid!
Algoedheid ! blijf ons Land bewaakeft !
Dat uwe gunft ons immer fchoor'! —*
Uw* vrees toch ieder's hart bekoor'! — En wij niet meer de deugd verzaaken,
Betóoverd door een' ijdlen fchijn! Algoedheid help! — hoor onze wenfchen!—• Doe eens de menlchen bet're menlchen i. ..
Doe Neêrland ééns weêr Neêrland zijn !
Vit Naem der Broederfciap L. GRENDEL.