L IJ K-Z A N G,
op den heer
JACOBUS BELLAMIJ,
[a Zelandus.]



VERKLAARING
VAN DE
TITEL-PLAAT.-
's Lands dierb're Vrijheid ftaat, tot in de bewoogen;
Terwijl rij op den glans, der hemelingen ftaard! — De reine Dichtkunst treurd, met neêrgeflagen oogen,
Bij 't Pr aal-Graf , dat het ftof, van BELLAMIJ, bewaard! De Olyf-tak, door een Slang, geknaagt en afgcbrooken,
Het Speeltuig opdeng.ond/tCijPREssEN-BoscH,vermeld' Hoe ras de dood, helaas! de looten pas ontlooken,
Met zijnen fickel kerft, en ijlings nederveld! —









L' IJ K - Z A N G,
OP DEN HEER
JACOBUS BELLAMIJ,
[a Zelandus.] S. S. Theol. Snul — Overleden binnen Utrecht ii Maart 178&
door
J. HAZEU Corn:Zoon.
UITGEGEEVEN, DOOR HET VADERLANDLIEVEND GEZELSCHAP TE EDAM;
Ten Spreuke voerende:
De Deugd en Trouw, brengt ons by één; En fltekt, tol Nut van Algemeen. —-
TeEDAM, by A. TOLK, Stads Drukke?, MDCCLXXXVI.



Bosschen, Velden , Bloemen, Kruiden, Treuren, als haar 't Zon-vuur kweld;
Menschen -Vrienden , mogen treuren, Als een Vriend word neergeveld! ~



VOORREDEN.
De Mangem van Vaderlandfche Vriendfchap ter harten te neemen, is even zoo gewichtig , als de zaak va» het Vaderland zelve, te hedoelen: — Want, uit een A 3



II VOORREDEN.
Vriendfchaplijk leven-, word Vereniging gehoor en, en uit zulk eene Verëeniging, de werkzaamheid tot wezenlijk nut. — '/ Genosgen dat den mensch in de Vriend, fchap vinden kan, geeft hem, in dit went''lend'leven , een
geduurigen troost. Maar in tegendeel, wanneer
de Vriendfchap, het zij door den Dood, het zij door eene geduurige Tweedragt, of door vervloekte Eigen'
haat, geknot word, doet het den mensch in eene
treurende geftalte verkeeren ; en , dikwijls, de goeds zaak uit het oog verliezen. •
. Hooglijk zal iemand zeggen; —- „ Komt dit Stuk



VOOR R^ EDEN. nr
„ nu eerst in 'i licht, daar den Heer Bellamij, reeds
„ zoo lang ge/lorven /*.'" doek. deze gelieven in
aanmerking te neemen, dat eene uitvoering als deze is,
niet zoo ras gefchieden kan; -wijl wij vertrouwen
alles aangewend te hebben, betreklijk de Plaat- en Letterdruk, dat het waerdlg is, agter de Werken, (die mede zindelijk zijn uitgevoerd) van den Heer Bellamij geplaatst te worden.
jch l dat de Vriendfchap , dat de Liefde , dat
de Eendragt, algemeen wierdt in ons Vaderland!
A 4



iv VOORREDEN.
op dat onze duurgekogte Vrijheid , eerlang, eens mogt xegepraalen. >
De Uitgevers.



OPDRAGT-
AAN
DE EDELE HEEREN
X M JD JE JST,
VAN ALLE
VADERLAND- en VRYHEIDLIEVENDE
SOCIËTEITEN,
GENOOT- en GEZELSCHAPPEN,
I N
NEDERLAND. —
A s



WEL-EDELE HEEREN1
Vordert de Natuur, dat wij onzen Natuurgenoot, wanneer hij, door den dood, van ons is wech gerukt,
betreuren! Hoe veel te meer, vordert dar. ook een
Friendfchaplijk leven, dat wij eenen afgejlorven Vriend betreuren! Een'Vriend, die niet alleen V'lieden,
ir



O P D R A G T. in
als Mensch, — als Kristen, — als Waereld-Burger,
beminden ; maar die ook de belangens van ons lieve
Vaderland , ter harte nam. - Die alle zijne poo~ gingen aanwende, om het heil van onze en zijne duurg.ekogte V> ijheid, te helpen bevorderen.
Moesten wij, onlangs den Vaderland- en Vrijheidlievenden Capellen, die in den bloei zijns levens, door den dood van ons is wechgerukt, betreuren ! —- En zoudt Gijlieden, dan een1 Bellamij vergeeten P.... Een' Bellamij, die zich door zijne Vrijheid- ademende
Schriften , en edele denkvermogens, in gantsch
Nederland, heeft beroemd gemaakt! Die ons, helaas! in zijne dertig-jaarigen ouderdom, door den
^dood, is ontnomen. —-



IV
O P D R A G T.
Vergun mij dan, Wel-Edele Heer en! dat ik,
mijne geringe poogingen, ter betreuring van den door
kunst en edel denkvermogen, onjlerflijken Bella-
mij, U/ieden mag opdraagen !
Ziet deze Lijk-Zang niet aan, als of ik hem, in zijne
fchconc Dichtvermogens , had willen naarftreeven;
daar hij bekwaamer beminnaren van die Kunst, als ik mij
zelve ken , verre te boven ging.
Neen: de Vriendfchap die ik aan hem verfchuldigd was, heeft mij bewogen, om mijne zwakke poogingen aan te wenden, en tot zijnen lof te beproeven; en alle mijne onbekwaamheden, door de liefde die ik tot hem
had, over 't hoofd te zien.
Mag ik (en waarom zoude ik twijfelen-) van Ulieden



/
OPDRAGT. v
vertrouwen, dat Hij, het zij ge hem gekend, — het zij ge hem niet gekend hebt, om zijne liefde tot het Vaderland , daar hij in alle Maatfchappijen, ah een" regtaarte Menfchen-vriend toe mede werkten , ook Wieder
achting waerdig is.' Ja, mij dunkt ik hoor ieder
uwer, met eene Faderlandfche ftem, en een handend
hart van liefde, mij toe roepen! ,, Zouden wij een1
Bellamij niet betreuren, dis waerdig was, dat men „ op zijnen Graf-zerk fchreef. ■
„ Gij wervelingen, die dit fomber Graf betreen, „ Denk aan het overfchot, 't welk hier in ligt bellooten; „ De ziel, die 't heeft bewoond, uit Mcnfchen-min gefprootcn,
„ Werkte altoos op deeze aard', tot nut van 't Algemeen!"—
Welaan, dan zult Gijlieden, ook mijne Treur • zang



vi O P D R A G T.
aanneemen; en ook alle de fouten en zwakhedender kunst, in dezelve, uit Vaderland''x* uit Vrijheid11' uit Vriendfchaps ■ liefde verfchoonen. ■ ■
Neem , Vaderlandsche Vrienden ! deze mijne vrijmoedige Opdragt, ten goeden; en gelooft, dat ik, met waare hoogachting, ben
Wel-Edele Heeren!
U Wel- Edelens Vaderland- en Vryheidminnende Vriend j. H AZEU Corm: Zoon.
Edam,
DEN l6. july 1786.



L IJ K-Z A N G
OP DEN HEER
JACOBUS BELLAMIJ,
iZoude ik mijn' Vriend , — ö aak'lig fcheiè'n! — Zou 'k niet, mijn BELLAMIJ, befchreië'n?...
Hij was een Vriend van 't Vaderland ! — Hoe dikwijls, drukte hij mijn handen, Als 't vuur, van zijne ziel, mogt branden,
Voor God , en 't lieve Vaderland ! —
[>. Z E L A N D U S.J



0% t2 #%
Maar zal ik, voor een' Dichter, zingen, Wiens lof, door Bosch en Wolk, mogt dringen;
Sla dan mijn Zang , ó Dichtkunst! gaê ; Help mij, een Trcur-zang, aan te heffen , Die Liefde en Viiendfchap's hart kan treffen, Dan volg' ik hem , flechts Iham'lend, na. -
Gij deedt, 6 dood', mijn ziel ontroeren; Mijne oogen, naar den Hemel voeren;
Toen gij, mijn' Vriend , had neergeveld! De Dichtkunst, deedt 't heelal zelf hooren : „ Mijn Zoon, die Dichter was gebooren, „ Is door den dood, ter neergeveld!" —



Moest gij, 6 dood! mijn' Vriend doen fneeven, Zijn forfche kracht, — zijn roemrijk leevenj.
Vereend, met ted're menfchen-min 't Herdenken, van zijn edel doelen, Doet mij, een Bellamij, gevoelen,
Tot ge ook mij voerd, uw ilrijdperk in! —
Wat heil gceve ons toch aardfche goed'ren 1 —> Wat troost aan jeugdige gemoedren? —
Wat geeft ons 't ondermaanfcb' genot? — Wat zijn toch Vriendfchap's liefde - banden, Of liefde ontftekende offeranden ,
Zo ras als gij ons leeven knot? —•
B



Mag ik, ö dood', op Vriendfchap roemen; Naauw mag ik flechts, de erkent'nis noemen,
.Of gij gebruikt uw fcherpen fcliigt! — Gij fchuuwd, noch jeugd, noch lente-jaaren, Uw woe<knd zwaard, kent geen bedaaren;
Ge ontziet geen treurend aangezicht! —
De zoete blijdfehap, doet gij treuren; Het minnend hart, — helaas', verfchcuren:
Maar 'k zwijg, van uwewreedheen , fiil. — Ik. mag niet morren , — 't Opperwezeu'! Mijn' grooten Schepper — moet ik vreezen,
Die 't al regeerd, naar zijnen wil. —



Naauw zien we op aard', liet Zon-licht klimmen, Of wij ontmoeten duizend fehimmen;
Zoo is het, met de Vriendfchap, ook: —1 Naauw is die, heil - godin, gebooren , Die 't hart, der Vrienden, kan bekooren ,
Of ze is verdweenen, als een' rook. —
'k Herdenk mijn' Vriend zijn jongfte mikken, Daar hij, in ftervende oogenblikken
Nog riep, toen hij deeze aard' verliet: — „ Blijf Gij, mijn Minnares, bewaaren; „ Laat toch haar Rouw, geen wanhoop baaren; '-„ ö God ! — begeef, — verlaat haar niet! —•
B 2



,. Moet zij nu tweemaal ondervinden, „ Het fterven van een' teerbeminden;
„ ö God ! - vertroost haar in dien nood!... „ Schraag Gij haar ziel, o Alvermogen! — „ Ach wildet Gij beur traanen droogen;
„ Hier zink ik weg! — helaas! — mijn dood!
„ Moet ik mijn jeugdig lente-keven, „ Aan U, ö Vader! overgeeven;
„ Welaan, 'k ben, door 't geloof, bereid: „ 'k Verlaat mijn Speeltuig, voor den Hemel; „ Ik geef mijn Lier, dit aardsch gewemel; Geef mij de Harp, der Zaligheid. —



„ Maakte ik mij, tot uw Dienstkncgt, vaerdig; „ Is 't ftoflijk deel, uw dienst, onwaerdig ? —
„ Mijn ziel, fmeekt om genade, 6 Heer! —« „ Zij tracht, door 't heil-geloof, te ftreeven, ,, Naar de onafmeefb're Hemel-dreeven,
,, Om daar te dienen, tot uwe Eer.
„ Bewaar, mijn lieve Vaderlanders ! — „ Bewaar, toch Vrijheid's glorie - ftanders;
„ Zij- zijn, op 't Helden - bloed, geplant. — „ Mijn jongften fnik, doet mij nog zuchten, ,, Ach! mogt de fnoode heerschzucht vluchten! —
„ Ik sterf!.,... ö Goij ! ö Vaderland !! "
B 3



De Menfchen-Vriend, Baron Capellen! Mogt 't keven, voor de Vrijheid ftellen j
Miet minder was mijn' BELLAMIJ l — Men mogt zijn' boezem vaak ontblooten , En, met een dolk, het hart doorflooten,
Zoo hij niet riep, den mensch is vrij'.! —
Zie 'k nu, zijn' lier, met rouw, behangen! 'k Herdenk zijn fchoone Vrijheid's-zangen
Als Werken, van een forfche hand. — Hij zong , voor Vaderlandfche zielen ; Zijn Zang, deedt hen eerbiedig knielen,
Voor God , om 't heil van 't Vaderland.



„ Gelijk de Bijen hooning zuigen,
(Kan Vussing's Burgerstaat getuigen,
Daar hij voor 't eerst het Zon-licht zag,).. „ Uit groene en frisch bedaauwde blaêrent „ Zoog BELLAMIJ, in vroege jaaren,
„ Het blad, waarop de Wijsheid lag.
„ Zijn Dichttafreelen, zullen fprecken ; „ Zijn Minnezangen, zijn het teken
„ Van Wetenfchappen, in zijn jeugd. — „ Zijn Mengel-zangen , moogt gij leezen, „ Daar prijst hij God , het Opperwezen! —
„ Dat 't kenmerk is van zijne deugd. — B 4



„ Hij heeft, al vroeg, zijn Stad-genooten, Doen zien, uit welke Zesuwfcke looten, „ Een Vrijheids-Burger word geteeld 1 —
„ Door ftaag , zijn fier Soldaaljen fpeelen ;
„ Het lot, daar kinders graag in deelen, „ Ziet me, als het fpel hen niet verveeld. —
„ Was 't hem vergund een Held te wezen, (d) „ Gewis, hij had noch fchrik noch vreeze,
„ Aan zijnen Vijand laaten zien. <=~ „ Zijn vrije-ziel was kloek en moedig; „ Zijn trouw, voor Vrijheid, overvloedig,
„ Om vaak, zijn Zeeuwfche-Kop te biên,"«.



Treur! — Treur! — ö Utrechts hooge Schooien! Mjn treurzang, zij u aanbevoolen;
De dood, heeft u een' Zoon ontrukt; Een' Minnaar van uw Wetenfchappen, Deedt hij 't verwelkbre pad beftappen,
In't dal, daar men geen vruchten plukt. —
Maar zagt, waar voerd de drift mij heencn, -Is Bellamij van ons verdweenen,
Hij liet ons toch zijn vruchten na. — Zijn ziel, in 't rijk der Zaligheden, Plukt nu de vruchtt' in 't heilig Eden,
Door Jezus dood, op Golgofha! —.
B 5



Treur! — ted're liefde, ilort vrij manen! — Treur gij vooral, Johanna Bane ! — {b)
Hij was uw Vriend, uw Bellamij ! — Hij was het, die u liefde en ftreelden; Met u, zijn Minneliedjens fpeelden;
Gebonde aan hem, dan waard ge vrij! -
ó Dierbre Vrijheid! 'k hoor u klaagen!
Moet 't Praal-Graf, van uw Vriend, u fchraagen.,
Terwijl gij 't treurend oog verheft! — Daar ge in den glans der hemelingen, Het plan, der ondermaanfche dingen,
Met eene ontroerde ziel befeft. —



ó Bato's Kroost!..,, ja, 'k zie u fchreién ; Gij moet een Bellamij verbcië'n,
(Die 't heil van zijn' Natuurgenoot Betrachten, door heldhaftig poogen, Met al zijn edel 'Zielvermogen;)
Tot hij herleeft, uit dezen dood! —
Wat onheil is ons weer befchooren! —
Al weêr een Vrijheid's Vriend verboren! —
ö Dood! — maar 'k zwijg! - ö Hemel! — neen Wij zullen zijne daan betrachten, En Mjdende ook den dood verwachten,
Tot wij het Vrijheid's-pad betreen!



Maar Goön! — wat blijdfchap komt mij troosten 1 — Een Boden, uit het hemel's oosten,
't Geloof, — beftraald met Majefteit: — ,, Gij moet uw' Vriend, niet meer betreuren, „ Uw hart niet meer, door rouw, verfcheuren;
„ Hem'is een beter heil bereid. —
,, Hij leeft, in zaliger gewesten, „ Ontilagen, van veel fnoode pesten,
„ Die hem omringden hier op aard! — „ Hij zingt nu zalige Eng'len toonen; „ Hij mag zijn' God, zijn' Goël, kroonen!
„ Daar 't oog, van 't gantsch heelal, op ftaard!



u Zaalge troost! — wié zou tocli kunnen, Den hemel, aan een ziel misgunnen,
Daar 't vuur der zuiv're liefde brand! — o Vrijheid ! Bellamij mag leeven! Om zijnen Schepper eer te geeven;
Hij bid voor U, en 't Vaderland ! —



C 16 3
AANTEKENINGEN.
[a) ܣ Heer Bellamij beeft mij weleer gezegd, veel genegenheid voor den Krijgsdienst, het zij ter Zee, of te Land , gehad te hebben; doch dat dit zijne Ouders niet behaagden.
(b) De Minnares van de Heer Bellamij , daar hij waarfchijnlijk mede gehuuwd zoude hebben, was de dood
'er niet tusfehen gekomen ; dan dit noodlot heeft
deze deugdzaame Juffer , nu tweemaal moeten fmaaken. - -



C 17 )
GRAF-SCHRIFT,
op het vroegtijdig afsterven van den
VADERLANDSCHEN DICHTER.
JACOBUS BELLAMIJ,
[k Zelandus. J S. S. Theol. Stud. —
Hier ligt, in 't zwijgend ftof, een Vriend van 't Vader l and !— Mijn' Vriend! — mijn Bellamij ! — die, door zijn Dichttafreelen,
De Vrijheid heeft gefchetst, als 't waare Burger-pand: Die, in zijn prille jeugd, het lot des doods moest deelen! —
Treur! Neêrland's Dicht'ren-rei! heft hem een Rouwklagt aan; Betoon u teer gevoel, op 't fomber graf-gefteente;
Zijn ziel, in 't Hemel-hof, zal dankbre toonenflaan! — Terwijl gij traanen fproeid, op dit zijn koud gebeente! —



m