J Rihliotheek Universiteit van Amsterdam 01 3078 8045      TER BEVORDERINGFEEST VAN DEN WELEDELGEBOREN ZEER GELEERDEN H E E R E M\ W. BILDERDIJK, DEN XIX. VAN WIJNMAAND MDCCL XXXII.   TER BEVORDERINGFEEST VAN DEN H E E R E WILLEM BILDERDÏJK, TOT MEESTER DER BEIDE RECUTEN. * LIERZANG. Snaer 't fpeeltuig, Zangerinl Speel voor het Vaderland en de éedle Vriendenmin, Dat dierbacr tweegetal, met onnavolgbre tonen. Wat vreugd is thands uw vreugd gelijk? — De blonde Themis kroont den grootften heurer Zonen» Ijl EILDERDÏJS» A 3 Wat  Wat eer, mijn Vaderland! Dees rechtgeaerte telg, dit achtbaer puikverfland, Dit wonder onzer eeuw, zaegt ge op uw' erfgrond teeïen? En, wie ook thands voor afgunst bloost, Gij kunt nog in zijn hart dat echte bloed zien fpelen Van Batoos kroost. Geluk dan, dierbaer Oord ! Straks wordt door zijnen arm uw Vrijheidstroon gefchoords. Geluk, onfchatbaer erf! ftraks is uw roem herboren! — Zie welk een glans zich om u fpreidt, Wat pnbeneveld licht er glinftert in uw koren, Gerechtigheid! Klopte ooit voor u een hart, Dat, goed en bloed ten prijz', de wreedfte fohrïng tart: Een hart, dat op uw' eisch zich aenflonds voelt ontbranden? Zijn zuivre ziel, zo warsch van fchijn, Kiest, voor het Vaderland het leven te verpanden, Qm. vrij te zijn. Tuig  Tuig dit, gij elpen Lier, Die door zijn vingers trilde in gadelozen zwier! Gij, Lauwren, die zo vaek om zijnen fchedel blonken! Stuurde ooit een andre drift zijn hand, Dan om eens ieders borst in zuivre gloed te ontvonken Voor 't Vaderland? Geluk, mijn teedre ziel! Dat immer zulk een heil aen u te beurte viel: Gij vond, bij zulk een drift, dit hart voor u ontfloten. — Treed nader, blijde Zangeres! Ken, in deez' besten mensch, het puik der Lettergroten» Mijn' Pylades. Mijn Pylades! — Wat roem! — Ja gun mij dat mijn hart zich eeuwig 't uwe noem: Dat ik dcez' enklen traen uit zucht voor u moog plengenï Dees traen, waeriri ik wellust vind: — 'tls alles wat mijn hart dit tijdftip voort kan brengen, Mijn Zielevrittd! A 3 Ja»  Ja, bilderdijk! vervoerd Door de allerreinfte vreugd, voel ik mij 'thart ontroerdj 'k Mag u, voor aller oog, ten eeretempel leiden: Dan, hoe mij deze gunst vereer', Het denkbeeld, dierbre vriend 1 dat ik van u moet fcheiden, Treft eindloos meer. 6 Zalig tijdsgewricht! Toen Vriendfchap in ons hart heur* zetel heeft gedicht, Ons vormde tot één ziel, zo dra we elkandren zagen, Eisch immer dankbre erkentlijkheid: — Mijn allerjongfie tael zal nog van u gewagen, — Ja de eeuwigheid. — Wat troost dan bij 't gemis? — 'k Heb, Dierbre! 't juist gelijk van uwe beeldtenis ?n mijne ziel gegrift; daer, daer zult ge eeuwig levens Die ziel deelt altoos in uw' druk, Pie ziel_zal aen haer' God zich dankbaer overgeven, Voor uw geluk. Vaear  Vaer wel dan, b ild e rd ijk! Dat nooit dit teêr gevoel uit onze harten wijk', Dat nooit die band verbreek', die ons zo zacht kan boeien! — Wat denkbeeld! — ach! — ik bloos! — ik gruw! — Neen, dierbre Halsvriend! neen, mijn borst zal eeuwig gloeien Voor God — en u. BUSSINGH» A 4 A E N'  A E N DEN WELEDELEN HÈER WILLEM BILDERDIJK, "S GELEGENHEID ZIJNER BEF0RDERING2 TOT DOCTOR IN DE BEIDE RECHTEN. K[oe juicht de Rem der menschlijkheid, Hoe klinken duizend dankbre toonen, Als voor verdiende en deugd een eerkroon wordt bereid! Als hulde eu roem de grootheid loonen! Hoe klopt het teder harte niet, Hoe gloeit het van oprecht verlangen, Wanneer 't zijn' dierbren vriend die hulde ziet ontvangen? In hem de grootheid zelve ziet! Wié  Wien kon dan vreugd, mijn vreugd gelijk, Ooit meer dan 't mij gebeurt, verrukken, Nu ik op 't waerdig hoofd van eenen bilderdijk Altréas lauwerloof zie drukken; Terwijl 'kin hem, (wiens fchittrende eet Bij 't dankbaer nakroost nooit verfterve!) ïn Febus eêlften Zoon, den Gunstling van Minerve, Een' teêrgevoelig' vriend waerdeer. Maer hoe de oprechte vriendenmin Het hart ontgloeit, de borst doet blaken, *t Belang van 't Vaderland dringt eindloos dieper in, Doet eindloos vuurger zuchtjes Haken 1 Ja, onwaerdeerbre Vriendfchapsband t Hoe zacht, gij fchijnt me een flalen keten Bij dat fatijnen fnoer, dat al wat vrij mag heeten Verbindt aen 't dierbaer Vaderland. 5 Voor  Voor dit zoudt gij gevoelloos zijn5, Mijn bilderdijk! zwijgt, lasteraeren, Braekt langer niet op hem uw eereloos venijn, Wien nooit uw trots kan evenaren! — Hde vaek deed Vaderlandfche trouw, Mijn Vriend! niet uwe tranen keken; En zou dan nog Uw borst een enkle neiging kweken 9 Die 't Vaderland ontè'eren zou? Neen, gij gevoelt het heilig recht, Dat Vrijheid heeft op eedle zielen, Die, aen geen veinzerij of fnoode list gehecht, Voor geen vermomde kluifiers knielen. — Gij kent den prijs van 't dieibaer bloed, Dat dapperheid, door drift aen 't gloeien, Voor Vrijheid, Vrienden, Deugd, voor Gade en Kroost ziet vloeien 9 Daer 't Vaderland het ftroomen doet! Ja,  Ja, BiLDERDijJt! laet Themis krans U vrij het breinrijk hoofd verfieren, Een traen voor 't Vaderland heeft eindloos fchooner glans. Blinkt meer dan duizend eerlauwrieren! En 't was die traen, dien 'k aen uw oog Zoo meenigwerven zag ontfpringen, Als de overkropte borst geen' zucht meer kon bedwingen, 1 Dien de echte Vrijheid haer onttoog! — o vrijheid! 't is om u alleen, Zoo 't Vaderland mijn borst doet branden: Of heeft dat Vaderland voor mij bekoorlijkheên, Wanneer men 'tknelt in flaeffche banden? Zoo ooit de helfehe dwinglandij In Batoos oord haer klaeuwen zette, Dat dan der Vrijheid val ook mij het hoofd verplette, Dan fterve ik - maer dan fterve ik vrij! * B 2 Maer —  Maer — Werwaert ijlt mijn Zangerin! «• Zij zou Verdiende en Vriendfchap kroonen, En naeuw vat zij de lier, of Vaderlandfche min Aenvaerdt de ftift en vormt haer toonen. Dan, als ze aen u haer toontjes wijdt, Haer offers u, mijn Vriend! wil fchenken, Zon zij ten zelfden ftond aen 't Vaderland niet denken, Wiens roem, wiens Zoon, wiens Vriend gij zijtf Of zou haer onbefpraekte mond Uw' luifter door zijn' lof verdooven.? De hulde voegt aen u van heel het weereldrond?; Uw roem is aller lof te boven! — Een traentje, dat een Weduw fchreit, Door u gered uit bittre fmarte, Zie daer uw eerekroon — en 't offer voor uw hart? ?s 't offer van de dankbaerheid { Wa*  Wat zoet vermaek wacht u alreê! Befchermer van het recht te wezen, — Wat heeft dit al waerdij!.... de ftamelende heê Op 't fchuldeloos gelaet te lezen, En, bevende uit den mond gevloeid, Met een geopend hart te aenhooren; Die vrolijk te voldoen, en wangen te zien glooren, Door dankbaer tranenvocht befproeid! Hoor lang dien dankbren vreugdegalm, o gij, tot ieders hulp fleeds vaerdig! Vaer wel — denk foms aen mij — misfchien was van der Palm Een' li ld er dijk niet gansch onwaerdig... Dat vrij mijn ganfehe leven kwijn' Zoo. iets de gloênde erkentenisfe Aen u, mijn duurfte Vriend! uit mijn gedachten wisfche.,.' Maer, Hemel! zou dit mooglijk zijn! — J. H. van der PALM, Theol. Stud*  AAN DEN WELEDELEN ZEER GELEERDEN HEERE WILLEM BILDERDIJK, DOCTOR DER BEIDE RECHTEN. 't3tond niet aan mij, om bij het puik der Letterhelden, Met bussingh, van der palm, en al wat kunst waardeert. Den lof, mijn bilderdijk! die u behoort, te melden: Wij hebben al te lang, te naauw vereend verkeerd. Mijn Broeder! onderling zijn wij te teêr verbonden: •Van daar voegt laster ons in fchotgefchriften faam; Als of ons groot gemoed door laken wierd gefchonden, En wij ons Hoorden aan 't gekrijsch der logenfaani. Mca  Men voegt te recht ons faam in 't algemeen belangen* Twee englen, t'eener ftond' gefchapen tot Gods eer, Gaan met niet meerder drift hun afgemeten gangen, Niet meer vereend dan wij 5 ons hart is eeven teêr. 't Gloeit door het zelfde vuur voor Vaderland en Vrindent Ons onderling geheim berust bij ons alleen: Moest gij u in den Raad, ik mij in 't Heir bevinden, Bij al dat ftandsverfchil bleef onze geest toch één. Men zal de fpreuken, die ons hart zo kenlijk teeknen Te famen ilingren aan den voet van 't hoog Altaar, Waar Vrijheids hoed op rust, waarop wij veilig reeknen, Dien de eerste willem vestte in'tbarnendst Staatsgevaar," Dien we onzen vijfde, den rechtfehapen', welbeminden, Befchermen zien, hoe nijd en laster gal en roet Moog braken. *t Voegt ons bel, door 't loflijkst onderwinden^ Het merk te tonen van het Vaderlandfche bloed. Vereend in al ons doen, zien wij die monfters beven, Die'tHuis, den Staat tot fteun, verwekt door de Oppermacht"^ Vervolgen met hun pen; en, laten wij het ieven, Dan is ons loon bij God, onze eer bij 't nagellacht. Her*  Herinner u een poos den heiligden der nachten, Door 't avondlicht beftraald met zilvren fcheemering, Toen wij de aanwezendheid des groten Gods betrachtten j En ge aan mijn' boezem klemde, en ik aan d'uwen hing. Toen, toen heeft de Almacht - zelve ons lot op 't naauwst verbonden; Toen, — maar ik zwijg te recht van 't allergrootst beftaan. Volharden wij: de deugd wordt best in kracht gevonden: Geld het Oranje en 'tLand, zo laat ons faam vergaan! KOMPEL» KNIE*  K N I E D ICHTJES, OVER DE MAALTIJD UITGESPROKEN, BIJ HET DRINKEN VAN HET p O C U LU M DOCTORALE. Heeft immer wellust mij verrukt, 'k Gevoelde nooit een vreugd bij deze vreugd te ma'en, Mijn dierbre! daar ik u met Thcmis krans zie pralen, Daar gij, uw vlijt ten loon, het blinkendfte eerloof plukt. Mijn Vrienden! deez Pokaal zij boorden vol gefehonken, En is elks hart mijn hart gelijk, Dan heeft men nooit een teug met eedier fmaak gedronken, Dan thans voor u, mijn bilde.rd ij b ! v. M. C  J"a, meurs! mijn hart is 't uw gelijk. — Welaen, voor u, mijn bil der dijk! Pleng ik deez' eerewijn, met dat gevoel van weelde, Dat allerreinst gevoel 't geen 't ftaemlend ipraeklid bindt: Dan, lees in 't tintiend oog of 'k in uw hulde deelde, Gij kent aen 't oog het hart. — Wat fpreekt dat oog, mijn Vrind1 B. as woordenprael voor u een' waerdig cereteken Dan fchetfte ik, hoe uw eer mijn -t'eedre ziel bewoog, Maer kan de Vriendenmin ooit beter, fterker fpreken, Dan als ze fpreekt in 't hart, en fchittert uit het oog. -r o! Lees dan in dit hart, fcbier door 't gevoel bezweken, Dien zucht, dien uw belang zoo vaek mijn borst onttoog! Dien zucht, die al wat mensch, wat groot heet, kan verrukken, Zoude ik door koude tael dien pogen uittedrukken Neen — 'k drink liefst, u ter eer, deez gloêndcn eerewijn, En toon dus, hoe de mond de tolk van 't hart kan zijn. v. d. P.  ó J"a! het welig Nederland Droeg in zijn vruchtbaar ingewand, Niet flegts één eeuw, vergode telgen; Het teelt ook na der vaderen dood, In fchrandren bilderdijk, een' andren Huig de Groot, Tot eer der menschlijkheid, tot roem der vrije Belgen. 't Voegt u, ó Vriendenpaar! niet mij, pen eerckrans om 't hoofd van bilderdijk te vlechten, Door uw' vergode poözij; Mijn hart wil aen dien zang gereed zijn zegel hechten: Deez dronk getuig' voor mij! J- v. H. 2Sou mijn hart gevoelloos wezen, uilderdijk! voor uwe vreugd, Zou 't niet deelen in 't genoegen Dat gij thans genieten meugt? Ja, 'k gevoel het, zo ik immer Onuitfpreekbren wellust fmaak, 't Is, nu de eer uw' fchedel kroonde-, Uw. vermaak is miju vermaak» E. K.  CjTeluk, driewerf geluk! ó roem van Themis Zonenï Minerva's Voedfterling! Homeer van onzen tijd! 'k Zie vlijt en menfchenlicfde en deugd in u bekroonen , Met de eêlfie lauwers, aen de onflerllijkheid gewijd. Vaer wel, vaer eeuwig wel, ó Neêrlands waerdfte pand! Zijt lang ten fteun van 't recht, tot nut van 't Vaderland. v. R. oor van ronsom den lof van bilderdijk verheffen, Elk juicht, elk wenscht geluk aen deez verheven ziel, Ik voeg mijn' wensch hierbij: nooit moet hem onheil treffen, Hij fmake al 't zoet dat ooit een mensch te beurte viel. BT. DIVA POËSIS. Is thans Apolloos grootflen Zoon Ook Themis blinkende eerekroon Op 'tachtbacr hoofd gedrukt,— volgt, Vrienden! ons verlangen, Aenvaerdt deez eerpokael, betoont Apol die gunst, En drinkt op d' eeuwgen bloei van de allcrfchoonfie Kunst. — Lang roem 't Bataefsch Paraas op de eCirte puikgezangen.