REINOUD van ADELFING-



Que font-ik devenus ces jeurs, ces heureux jours, Ou jamais fans la Gloire on ne vit les Amours? Ou, toujours plus éflris, en la voyant plus.,belle, Ik devangoient le char de la fiere Immortelle, Et, parés des bienfaits qiSils en avoient regus, Rttournoient triomphans a la Cour de Ferms?
* ST. MARC.



REINOTJD van ABE Jj Y ING ,
IN ZEVEN ZANGEN
M1.1 JAN JAC OB YE1EUL.
TE AMSTEHBAM, Bij
JOHANIES ALLART, MD c cx c n.






De eerfle aenlelding tot het vervaerdigen van dit Dichtfiukje ontving ik door het hezen van een verhad, genaemd het ridderswoord, geplaetsi in de Vadert, Bibliotheek, 4- D- No. I. Het naive, en overeenkmnftige met de Zeden der Riddertijden, van dit Stukje, behaegden mij zodanig, dat ik, terftond hij de leezing, het ontwerp deezer Gefchiedenis maekte, en mij het vermaek niet kon weigeren van hetzelve uittewerken. Ik heb, gelijk men uit de vergelijking der beide flukjes zien kan, het verhael geheel omgearbeid, vergroot, en veranderd, naer mijn eigen plan, en getracht, door aengevoerde tafreelen en uitweidingen , de zeden en denkwijze
dier



dier tijden te fchilderen. Hierin eenigzints gejlaegd te zijn, zal het genoegen merkelijk vermeerderen t *t welk ik reeds genooten heb door eenigen mijner uuren van uitfpanning aen deezen arbeid te wijden. -• En dit is alles wat ik te berichten had.



EERSTE ZANG.






ftoot niet toe koud ftand ! Vüi'Zaug.






REINOUD van ADELFING.
EERSTE ZANG.
Uit d'ouden Kam van Adelfing Was held bij held gefprooten;
Thans bloeide in Reinoild, Diedrijks Zoon, De laetfte zijner looten.
De braeve Diedriik was beroemd
Door Godvrucht, moed, en trouwe.
Zijn erfgoed was het beste deel Der weelige landouwe.
A i Ma er



4 REINOÜD van ADELFING,
Mner fchoon zijn oog zomtijds met vreugd
Op al zijn' rijkdom ftaerde, Zijn Kind, zijn Reinoud was voor hem
Een fchat van hooger waerde.
Hoe dikwerf deedt de grijze he3d
Den wensch, dat na zijn fterven Zijn Zoon niet Hechts der Vadren goed,
Maer ook hun deugd mogt erven!
En de edle hoop, dat eens dit heil
Zijn grijsheid zou verblijden, Deedt hem aan Reinouds vroegfte jeugd
Zijn teërfte zorgen wijden. ■—
Geen voedfters voegden Reinoud meêr;
Hij telde zeven jaeren, En moest voortaen aen 't kinderfpel
Reeds Ridder-oefning paeren.
Zijn Vader wilde zelfs met hem
Dié nieuwe taek beginnen, En leidde 't knaepje bij de hand
De ruime Burgzael binnen,
Tre-



REINOUD van ADELFING.
5
Trofeên, verzameld uit den -buit
Behaeld op dwingelanden; Der Vadren beeld en wapentuig,
Verfierden daer de wanden.
„Aenfchouw", fprak Diedrijk tot zijn' Zoon,
„De beeldtnis uwer Vaderen; — „Vrees, zq gij 'hun onvvaerdig wierdt,
„Vrees immer hier te naderen.
w Gij zoudt de verf op hun gelaet
„Van gramfchap zien yerbleeken. „Hun fchim zoude uw vervolger zijn
„Om zulk' een' hoon te wreeken.
„ Geen hunner was aen ongeloof,
„Aen lafheid, woordbreuk, fchuldig.
„ Zie of niet nog het gantfche land „Hunn' naem als heilig huldig'.
„Wees dapper, koen, en vroom als zij;
„Verkies het wreedfte fneeven, ^Dan dat uw beeld ook hier niet pronk'
„Voor 't opg der laetfte neeven.
A 3 „Zie



6
REINOUD van ADELFING»
s,Zie al dit wapentuig, mijn Zoon!
„ Den fehrik der Sairceenen ; „Gefmeed uit Damrsceener ftsel.
„Vliedt alles daer voor heenen.
„Maer zo gij met dit ei^en ftael
„Het heilig recht wondt dwingen, „ Straks brak het, en 't vermorfeld gruis
„Zoude u in 't aenzicht fpringen.
„Befcherm 't Geloof, het heilig land,
„En de edele Jongvrouwen. ^En blijf, meêr dan uwe eigen kragt,
„Der Heilgen hulp vertrouwen.
„Zie dees trofeén, in flag bij flag
„ Op 't ongeloof bevogten ; „Dees paerdeftaerden, zevenvoud
„ Om zwaerd en lans gevlogten ;
„Dit ftuk van 'sllcilr.nds dierbaar kruis;
„Dien tros van oorlogsvanen; „Deez' baerd vpii Sultan Soliman;
_ Dees ïilvren halve maenea; ■
«Ver-



REINOUD van ADELFING.
„Vermeerder zoo dien fchat, mijn Zoon!
„Voor 't oog van 't nagedachte, „Dat elk der Vadren rijken buit
„ Gering bij d' uwen achte," —
Dees fpoorüag was den jongen Knaep
Niet vruchteloos gegeeven. Sints bleef hij in zijn' engen kring
Alreeds naer glorie ftreeven.
'i Was. naeuwlijks dat hij 't zwaere fchild
Met bei zijn handen tilde; En naeuwlijks dat zijn zwakke vuist
De lange lance drilde.
't Verdriet, dat hem de kragc ontbrak,
Was in zijn oog te leezen; Hij wilde alreeds een Ridder zijn,
En mogt het nog niet weezen.
Als Paedje bleef hij onvermoeid
Zijne eerfte taek verrichten; Als Schildknaep vondt hij al zijn vreugd
In 't oefnen zijner pligten.
A 4 MajBjl



« REINOUD van ADELFING.
Maer eindlijk deedt de vlugge tijd
Hem twintig jaeren worden; En nu werdt Reinoud ingewijd
Tot de edle Ridderorden. —
Geen jongling, die in deezen tijd
Gesn maegd had uitverkooren, Wie bij zijn hulp, zijn woord, zijn hart
Zijn trouw had toegezworen.
Men moest een meisje uit aedlijk bloed,
En rijk in deugd, beminnen, Eu dan door dappre en vroome dacn
Haer wederliefde winnen.
Want zonder dit, als zonder moed,
Kon niemand Ridder heeten, Eu Reinoud, tuk op Ridderdeugd,
Zou Reinoud dit vergeeten? —
Niet ver van 't Adeifingfche flot
Was Walfteins Burg gelegen, 't Was Gerrrd die dit aedlijk oord
Ten erfgoed had veikiegen.
Hij



REINOUD van ADELFING. 9
Hij was een vroom, en moedig held,
Geftreng op ridderpligten; En, die zijne achting winnen zou,
Moest heldendaên verlichten.
Dees Ridder had geen manlijk oir
Dat eens zijn' naem kon draegen, Slechts eene dochter, Emma, was
De wellust zijner dagen.
Hij ileet met haer op Walfteins flot
In eenzaemheid zijn leven, Want Emma kon hem meerder vreugd,
Dan heel de waereld geeven.
Zij was.... maer neen! het waer' vergeefs
Dat ik haer beeldtnis maelde, Haer, die op heel de maegdeurij
In alles zegepraelde.
Wie fchetst volmaektheên, die Natuur Slechts eens aen de aerd vertoonde?
Genoeg Zij was eene Engelin
Die 't aerdfche tfof bewoonde,
A 5 Lang



REINOUD van ADELFING.
Lang had de vriendfchap Gerards hart Aen Diedrijks hart verbonden.
De tijd had hen, fints jaeren her, Elkaêr getrouw bevonden.
Elkanders bijzijn fchonk hun vaek 't Genot der zoetfte vreugde.
Dan fpraken ze over d' ouden tijds De daeden hunner jeugde;
Terwijl ze in 't fchuldeloos geluk Van hunne ldndren deelden,
Die, vrolijk dartiend met elkaêr, Op 't ruime burg-plein fpeelden,
't Was toen dat Reinoud reeds zijn yreu
In Emma's bijzijn (relde; En Emma was ook 't meest te vrein
Als Reinoud haer verzelde.
Hoe voller fints de frisfche roos Op Emma's koontjes bloeide,
Hoe fterker tevens in hun hart De teêrfte liefde groeide.



REINOUD van ADELFING. li
Mogt zoms geitolen eenzsemheid
Hen fchuldeloos vereenen, o Dan, dan vloodt de zaclge tijd
Te haestig voor hun heenen.
In 't kort, zij voelden onderling
Zich voor elkaêr gebooren. En — vraeg nu welk het meisje was
Door Reinoud uitverkooren.
De Vaders, juichende om die keus,
Beloofden , bij hun trouwe , Aen Reinoud, zo hij 't waerdig bleef,
Zijne Emma eens ter vrouwe.
Den dag toen Reinoud door den Vorst
Tot Ridder werdt verheven, Werd hem door Emma's lieve hand
De Ridderdragt gegeeven.
Men zag hner 't fcherpe en blinkend zwaerd
Om zijne lenden gorden. Zij zelf boodt hem de fpeer, den helm.
En de andre Ridderorden»
Nu



19
•REINOUD van ADELFING.
Nu reikte zij de hand hem toe,
Om daer den kusch te ontvangen; —■
Hij rees — 'en drukte een' heilgen kusch Op haere roozenwangen.
Zo niet de nijd waei' vreemd gewees',
In deeze goede tijden, Dan had gewis dit lieve paer
Door elk zich zien benijden. —»
Maer, zal nu 't meisje met haer' vriend Voor 't huwlijks-outer treeden? | Smacht Reinoud reeds naer 't vol genot Der reinfte zaligheden?
Neen.' — Hoe volmaekt de jongeling
Aen Emna's hart geviele , Door jeugdig, rijzig ligchaemsfchoons
En d' adel zijner ziele i
Dit was voor meisjes niet genoeg,
Niet alles, in die dagen; Een minnaer moest do»r dappre daêa
En godvrucht haer behaegen,
't Waoc*



REINOUD van ADÉLflNG.
li
't Waer' hem en haer tot fchand geweest
Reeds nu in rust te leeven. Een Ridder moest niet flechts naer min,
Hij moest naer laeuwren ftreeven.
wGa, ftrijd tot roem van 't heilig kruis," Sprak Emma tot haer' minnaer,
„De hand, die ik de mijne geef, „Zij die van een' verwinnaer."
Zij gaf hem voor zijn wigtig zwaerd Een' veldband ten fchenkaedje,
En hechtte op zijn' metaelen helm Een glinftrend pluimfieraedje.
Een kruisvaert zou ter eerfte proef Van zijnen moed vertrekken; —
Reeds was de dag des aftogts daer, En Reinoud moest vertrekken.
Hij ziet voor 't laetst zijn meisje, en zegt: „Gij hebt mij uitverkooren,
-,En als uw oog mij wederziet,
„Zult ge om die keus niet bloozen."
Een



:4 REINOUD van ADELFING.
Een traen verzelt den affcheids kusch, Hij wiicbt dien uit ziine oogen,
Beklimt gezwind zijn briesfebend ros, Eri — is reeds heengetoogen.



TWEEDE ZANG.






TWEEDE ZANG.
Neen, Zangfter! zing de heidendaeden
Van Ridder Reinoud niet. Waer toth zoudt gij 't begin ontdekken,
Waer 't einde van uw lied?
i\een, poog de laeuwren niet te tellen
Door zijnen moed behaeld. in honderd bloedige ooriogs-fiagen
Heeft hij gezegepraeld.
Het heilig land tuigt allerwegen
Zijn glorierijke daên. ?t Zag door zijn ftael aen honderd oorden
Den Saraceen verflaen.
B Waer



REINOUD van ADELFING.
Waer hij, aen 't hoofd van weinig Ridders,
In 't oorlogs-veld verfcheen, Daer vloodt een leger van Barbaeren
Verfchrikt en fiddrend heen.
Getuig de buit door hem bevogten.
Men zegt, het was een fchat, Wiens wecrgac Diedrijk in de halle
Van zijn kasteel niet had.
Belaên met zoo veel glorietekens,
Bekroond met roem en eer, Keerde eindlijk Reinoud naer de woonplaet;
Van zijne maegeu weèr.
Een viertal jaeren was in flrijden,
In zegepraelen heen gefneld. Toen, flechts bezield door zucht naer glorie
Had hij de dagen niet geteld.
Nu telde hij in 't herwaerd keeren
Elk oogenblik van 't Iangzaem uur.
De roemzucht fpreekt wel fterk in 't harte,Maer o! nog fterker fpreekt natuur.
Reeds



REINOUD van ADELFING.
Reeds zag zijn oog de geele torens
Van Walftein in 't verfchiet.
En — nu befchrijft mijn zang de vreugde
Van Reinouds harte niet.
Hij komt allengs de bosfchen nader
Waer Gerards Burg in ligt; En ziet allengs door de eikeulaenen
Den muur van't aedlijk fticht.
Dacr rijdt hij reeds de flotpoort binnen —
Wie ziet hij 't eerfte dacr? Welk hart gevoelt niet wie 't moest weezen —
Wie vraegt of 't Emma waer'?
Hij fpringt van 't ros - ze ontfluit haere armen -
Hij zinkt 'er fpraekloos in. ■
Geen woordenprael, een ftomme ontroering
Is de echte tael der min.
Hij drukt op haere lippen kuschjes
Nu door zijn daén verdiend, En aen die kuschjes kende "t meisje
De teerheid van haer' vriend.
B a Na



10
REINOUD van ADELFING.
Na d'eerften fchok dier fterke vreugde Sprak Reinoud: ,,'k vinde u weer,
„ Lieve Emma ! 't lang en droevig afzijn „ Is nu 'een droom, niets méér,
d, Ik vind n wéér in d'eigen welftand
„ In wien ik u verliet. „Gij zijt gelukkig als voordeezen,
„Bevrijd van bang verdriet,
'k Zie nog uwe oogen toovrend flonkren
„ In al het vuur der jeugd, „En op de roozeu uwer wangen
„Den waes der vroegre vreugd,
„Ach! had de dood den band der liefde, „Die ons vereent, verfcheurd,
„Hoe droef, hoe eenzacm had uw Reinoud „ Zijn leven weggetreurd! " -m
„Is dit alleen," zegt Emma lagchend, „Het heil dat u verblijdt?" —
„Neen," roept hij, „ ook dat gij mi;, tevens „Getrouw gebleeven zijt."
„ Maer,



REINOUD van ADELFING.
„Maer," fpreekt zij, „ zo die hoop eens faelde?
„Ligt vleit ge u met den fchijn." — ., O!", roept hij, „ 'k weet, nooit kan het harte
„Van Emma ontrouw zijn."
Zij bloosde, en lachte. — En nu, verdiende
Die fpotternij geen ftraf? Wat was de boete? een teder kusch je
Dat zij hem willig gaf. —
Thans wilde Reinoud Emma's Vader,
Den braeven Gerard zien, Om, met de teêrheid hem verfchuldigd,
Hem zijnen groet te biên.
Maer Gerard was met andren Adel
Genood ter herten-jagt, En werdt flechts na een drietal dagen
Op Walftein wsêr verwagt. —
Reeds daelde fcheemring op de velden;
De Nachtvorffin verfcueen; Het nadrend nacht-uur wenkte Reinoud
Van Emma's wooning heen.
B % Wat



REINOUD van ADELFINü.
Wat ligt de min hem had gebooden,
Verboodt hem de eerbaerheid. Steeds vverdt de liefde in deeze tijden
Door eer en deugd geleid.
En daer natuur heure infpraek tevens
Aen Reinoud hooren liet, Vergat hij, in zijn heil als minnaer,,
Zijn kinderpligten niet.
Zijn afzijn had gewis het harte
Zijns Vaders lang bedroefd. De griisnert had met ftil verlangen
Zijn wederkomst vertoefd.
Ook Reinoud voelde welk een blijdfchap
Hem wachtte op Adelfing, En dat de tedre kinderliefde
Een poos de min verving.
„Vaerwel, mijne Emma!" zegt de Riddei,
„Ilaest ziet gij mij hier weer; „ Hoe lhel toch vlieden zeven dagen,
„Na welke ik herwaerd keer-'"
Hij



REINOUD van ADELFING.
33
Hij roept nog eens: vnerwel, Geliefde!
En 't ros ijlt met hem heen. Het meisje ftaert zoo lang, tot Reinoud
Uit haer gezicht verdween.
Na zeven dagen? — zeven dagen
Zijn eeuwen voor de min! Hoe? Reinoud kon dien tijd bepaelen?
En Emma Hemde 'er in?
Ja! fchoon de liefde hem die dagen
Oneindig fchijnen deed', Zijn pligt geboodt hem trouw te blijven
Aen zijnen Ridder-eed.
Hij had op 't heilig graf gezwooren,
Zo hij verwinnend vogt, En in 't verblijf van zijne maegen
Gelukkig keeren mogt,
Deez' tijd, in vasten en gebeden,
Te heiligen aen God, En zich, in boete en biegt, te Onttrekken
Aen eenig vreugd - genot. —
B 4
Hoe



24 REINOUD van ADELFING.
Hoe traeg betradt voor u, lieve Emma!
De zon haer lange baenl De fchaduw van den zonnewijzer
Scheen telkens ftil ie ltaen.
Ach! Reinoud was niet aen uw zijde,
Die edle Jongeling, Die anderen, in deugd en fchoonhcid,
Zoo ver te boven ging. .
De tijd des afzijns had de fchoonheón
Van Reinouds leest vermeêrd. Gij zaegt hem in den vollen luister
Eens heldt terug gekeerd.
Hij was voorheen een roozeknopje
In d' eerst ontloken groei; Maer nu, nu was hij in uwe oogen
Een roos in vollen bloei. —
Naeuw fchemerden nog de eerde flraelen
Van d' achtften morgenftond , Toen Reinoud zich reeds bij zijne Emma
Op Walfteins flot bevond.
Haer



REINOUD van ADELFING.
Haer Vader gaf den edlen Ridder
D'oprechten welkomst - groet, En prees, hem drukkende in zijne armen,
Zijn vroomheid, trouw, en moed.
„'k Volbragt", zegt Reinoud, „ edle Gerard!
„Wat eer en pligt geboón, „Want immer bleef mijn oog gevestigd
„ Op d' eens te wachten loon.
_ o! Zo ik nu dien loon verdiende, '
„Doe dan uw woord geftand, „En geef gij zelfs, geliefde Vader!
„Mij Emma's dierbre hand,"
Het meisje bloost — ,,'k ontzeg", fpreekt Gerard,
,,'k Ontzeg dien loon u niet, _ Maar 'k eisch dat ge eerst van uwe Krijgsdeugd
„Nog een bewijs mij bied'.
,,'k Moet morgen Ethelwold bevegten;
„Verzei mij in dien ftrijd, „En zorg dat ge op het uur des middags
„Met mij aen 't flagveld zijt."
B 5 » BiJ



REINOUD van ADELFING.
„Bij 't kruis! gij zult niet vruchtloos wachten," Roept Reinoud, „ 'k vlieg reeds heen
„Om 't beste deel des volks te faemlen „Van mijncs Vaders leen."
Hij ging. — Verlangde hij ooit flerker
Naer 't einde van een' flag? En Emma, fleet zij in haer leven
Een' aekeliger dag?
DER-



DERDE ZANG.






DERDE ZANG.
JNaeuwlijks zag de Dagertied
't Vrolijk voglenheir ontwaeken, Of zij zag ook onzen held
Tor den togt zich vaerdig maeken.
't Hart eens helds ontgloeië, in drift
Om een' laeuwerkrans te winnen; Door de zucht naer roem beftuurd
Streef hij moedig 't irrijdperk binnen;
Sterker gloeit hij, als zijn arm
Dierbre panden moet bevrijden, Als zijn pligt hem voor 't belang
Van zijn vrienden noopt te ftrijden.
Dk



3» REINOUD van ADELFING,
Dit gevoelde Rcinouds ziel.
Nimmer was hij in zijn leven Door een fterker, hceter drift,
Dan dit uur , ten llrijd gedreevett»
AI de toeftel van een heir
Dat ter Kruisvaert zou vertrekken,
Kon hem nimmer zoo veel zorg
Dan dees kleine togt verwekken.
Denk, daer hij voor Gerard flreedt,
Streedt hij voor zijne Emma tevens.'
Denk, aen de overwinning hing
't Nadrend heil zijns gantfcheu levens,
't Beste en fieriijkst wapentuig
Heeft hij fnellijk aengetoogeu; 't Stacl van harnas, helm en fpeer
Blonk als weerlicht in elks oogen.
Hij vergat den veldband niet,
Hem door Emma zelf geweeven,
Noch de pluimen voor 't heimet
Hem door haere hand gegeeven.
't Schoon-



REINOUD van ADELFING. 31
■t Schoonde, vlugfte en moedigst ros
Had zich Reinoud uitgeleezen. \ Jeugdig, vuurig dier fcheen trotsch
Op zijn' fchoonen last te weezen.
Reinoud vondt zijn twintigtal
Uitgeleezen Wapenknegten Vaerdig, om op d'eerden wenk
Onder zijn bevel te vegten.
„Vrienden!" zegt hij: „ zo uw moed „Ooit uw weerpartij deed' wijken;
„Zo gij ooit door dappre daên
„Uw getrouwheid mij liet blijken;
„Dat mijn oog dan deezen dag
„ Uwe 'heldendeugd aenfchouwe! „Zweert gij allen bij het kruis
„Mij gehoorzaemheid en trouwe?"
Allen zwoeren zij den Held,
Onder 't fchudden hunner fpeeren, Niet dan met de zegeprael
Uit het dagveld weer te keeren.
„Roomt,"



83
REINOUD van ADELFING".
„Koomt," roept Reinoud: „ fpoên wij been. „ Ziet, de Zon is reeds aan 't rijzen, 't Is haer glans die ons den tijd, „ 't Perk der Zegenprael moet wijzen."
Naeuwlijks geeft hij zijn bevel,
Of zij zijn reeds heen getoogerc. Zucht naer glorie, drift naer ftrijd,
Fierheid blonk in aller oogen,
Reinoud dagt: met zulk een' ftoet
Kan de zege mij niet faelen. Ethelwold! gij zult gewis
Uwe trotschheid duur betaelen.'
Welk een heil venvagt mij dan —•
O! het heil van heel mijn leven! f
Gerard zal, mijn' moed ten loon , Vrolijk mij zijn Dochter geeveu;
Emma zal te vreden zijn
Dat zij mij heeft uitverkooren, Emma — Hemel! welk een fchat! —
Zal voor eeuwig mij behooren, —
Dae?



REINOUD van ADELFING. 33
Daer de Held dus peinsde en dagt,
Was zijn ros met (helle fchreden Ongemerkt den dappren (loet
Telkens meèr vooruitgereedcn.
Hoe vcrbaest zag Reinoud op,
Zich, gefcheiden van zijn vrinden, Afgedwaeld van 't rechte fpoor,
In een [omber woud te vinden '.
Hoe uit d' onbekenden oord
Tot de Zijnen weêr genaderd? Naeuwlijks drong zijn fiaerend oog
Door de fchaduw van 't gebladert.
Hier en ginds Hechts wns een plek
Door het licht der zon befcheenen.
Reinoud roept — men antwoordt niet — Alles zwijgt hier om hem heenen.
Rustloos zoekt hij eenen weg,
Om op 't wacre fpoor te hoornen, Door het digte kreupelhout,
Over de omgevallen boomen.
C "t Jeng-



24 REINOUD van ADELFING.
't Jeugdig ros treedt fchiclnig voort
Langs deeze ongebaende wegen. ^
't Vindt hier wortels van een' eik, Daér een' ouden itam gelegen.
Dikwerf (loot zich 't angllig dier;
Struiklend doolt het heen en weder; — Eindlijk ftort het met den held
Spartlend op den grond ter neder.
Reinoud gilt —— en op dien gil
Komt zijn krijgsbende aengevloogen.
Welk een droevig treurtafreel
Trof op 't onverwachtst hunne oogen!
Onder 't ros, dat op hem viel,
Magtloos, hijgend , fchier bezweeken,
Zagen zij reeds 't incarrtaet
Van des Ridders wang verbleeken.
Mem te zien, en bij te flaen,
Was het werk van d'eigen ftonde.
Reinoud doeg het kwijnend oog Woest en treurig in het ronde.
„Vrien-



REINOUD van ADELFING.
35
s, Vrienden!" zegt hij: ,, 't ongeval
„ Schijnt voor 't eerst cp mij verbolgen. „ Ach ! het was op deezen dag
Dat het Reinoud moest vervolgen t
„Koomt, brengt fpoedig mij mijn ros."
Rit/der.' '( kan u niet meer draegen, ^ Zijn 'er dan geen andren meer ?
„Niets moet onzen togt vertracgen."
Ridder.' ziet gij niet het bloed
Uit uwe open wonde ftroomen ? „Wat zegt écne wond voor hem
„Die reeds veelen heeft bekomen-"
Reinoud rees nu, om het ros
Optefiijgen — vruchtloos poogen.' Door 't gewigt van 't vallend paerd
Was zijne armplaet toegebogen.
Daer het faemgewrongen flael
Zijn' gekneusden arm bleef drukken,
Werdt een wapenfmid oniboón, Om het ijzer los te rukkei.
C 2 Zon-



o6 REINOUD van ADELFING.
Zonder balfem op den arm,
Toog de held nu haestig heenen. Denk wat angst zijn' boezem drukt —■
't Middag-uur is reeds verfcheenen.
Eindlijk ziet hij 't perk des ftrijds.
Zangeres! kunt gij bezeffen Welk een fchok van 't wreedst gevoel
Reinoud deezen ftond moest treffen?
Gerard was op 't flagveld niet.
Reinoud zag de droeve blijkerf Van 't gcvegt, — vergoten bloed,
Hier en ginds verfpreidde lijken.
Wanhoop, woede, fpijt, en angst
Overmeestren 's Ridders harte, 't Vorig onhïil was gering
Bij dees wreede boezemfmarte.
In de dieplte treurigheid
Keert hij met de zijnen weder, Komt op Adelling, en Hort
Raedloos op zijn leger neder.
*
VIER-



VIERDE ZANG.






VIERDE ZANG.
De dappre Gerard was verdreeven
Door Ethelwold; Hij had voor 't eerde van zijn leven
De nederlaeg.
Hoe wreed moest hem het denkbeeld weezen,
Dat hij, de held Wiens moed fints jaercn werdt gepreezen,
Verwonnen was!
Dat Ethelwold zich kon beroemen
Op zegeprael En zich den eerden vijand noemen
Die Gerard doeg!
C 4 Ee



4°
REINOUD van ADELFING.
De Ridder keert, vervuld van woede.
Van naer verdriet, Verhit door onverkoelden moede,
Naer Walftein weer.
Daer toeft reeds Emma hr.eren Vader
Op 't ruime plein; — Zij ziet hem, treedt hem vrolijk nader —
Maer beeft terug.
Zij zag verbnc.nl zijn treurig wezen.
Zijn donker oog; Zij kon 't gevoel van gramfchap leezen
Op zijn gelaet.
Het bloed, dat zijn pantfier bevlekte,
Zag zij verfchrikt. Geen buit, geen blijk van zege ontdekte
Zich aen haer oog.
Zij telt van 't volk, dat hem verzelde,
Nog naeuw de helft. En — Hemel.' onder deezen telde
Zij Reinoud niet.
Hoe



REINOUD van ADELFING, 41.
Ilce blij gnf Gerard haer voorheenen
Den welkomst-kusch! Nu fcheen hij geen gehoor te leenea
Aen ha eren groet.
Zij ziet hem fpraekloos binnen treeden
In 't aedlijk flot; — Betoont hem honderd tederheden
Hij antwoordt niet.
Zij valt aen zijne kn'è'n neder,
En kuscht zijn hand. Bemint ge, o Vader! zegt zij teder.
Uw Kind niet meer?
\
„ Ach! dierbaere Emma ! "k was verfooren
„In treurigheid, „En voel mijn hart op 't wreedst doorbooren
„Nu ik u zie.""
Mijn Vadert welke droeve rampen
Begrimden n ? Onlving uw bende, in V moedtg kanpen,
De nederlatgï
C 5 »Ja<



45
REINOUD van ADELFING,
„Ja, Emma! ja! ik werdt verflagen
„Door Ethelwold. „Uw Vader moet die fchande draegen
„Voor de eerfte mael,"
Jloe? — Hemel! Gerard toog ten ft rij de,
En is gezwicht ? En Reinoud ft reedt aen zijne zijde ?
■— De Ridder zwijgt.
« God! — is Reinoud ook bezweeken
Door 'i Vijands ftael ? frlijn Vader ! hoordet ge ooit mijn fmeeken —\
Zo meld het mij.
„Mijne Emma! zo gij nog uw' Vader,
„En de eer bemint, „Zo zwijg den nr.em vnn dien Verrader,
„Noem hem mij niet!"
Geen blikfemfchicht kon fneller moorden
Dan deeze tael. Het meisje zonk bij deeze woorden
In onmagt neer.
Men



REINOUD van ADELFING.
43
Men zag haer' mond, haer' wang verblcckcn,
Haer oog verflaeuwd, En draegt, gevoelloos en bezweeken ,
Haer uit de zael.
De droeve Gerard doeg in 't ronde
Een treurig oog, Toen Diederijk op d' eigen (tonde
Ter burg - zael tradt.
Verbaesd zag Gerard hem genaekeu.
Dees oude vriend Konde anders hem 't genot doen fmaeken
Der zoetfte vreugd;
Zijn bijzijn was hem vaek onfchatbaer;
Maer Gerards hart Was thans te diep gewond, te onvatbaer
Voor Vriendfchaps heil.
En toch, veel te edel was zijn harte,
Dan dat hij bitsch Aen Diedrijk de oorzaek zijner fmnrte Verwijten zou.
BH



44
REINOUD van ADELFING.
Hij dwingt zich, toont een rustig wezen,
Een vrolijk oog, En reikt, met blijdfchap opgereezen,
Zijn' vriend de hand.
Zij plaetften bij elkaêr zich neder.
Het druiven-vogt Gaf nu allengs 't genoegen weder
Aen beider hart.
Zij fpraken over vroeger dagen,
Vervlogen heil, En maeïden zich, met zelf behaegen,
Hun dnppre daên.
„ Die tijd", fprak Diedrijk , „ is verdweenen ; —
„ Maer laet ons nu, „Ons zelv' het laetst genot veiieenen
„Van aerdsch geluk.
„ Mijn Reinoud is getrouw gebleeven
„ Aen zijnen pligt: „AVanneer nu zult ge uwe Emma geeven
„ Tot zijne bruid ? '*



REINOUD van ADELFING.
4:;
Nooit, nooit! doe mij den naem niet hoor en
Van uwen Zoon. Dit antwoord was in Diedrijks ooren • Een donderdag.
„Hoe? nooit?... en zwoeren wij niet beiden
„Bij onze trouw, „Mijn' Reinoud met uw Kind te leiden
„ Voor 't echt - altaer ?"'
JPÏj zwoeren. — „ Staeit gij dan uwe ecden, „o Gerard! niet? Heeft Reinoud niet als held geflreeden, „En roem behaeld?"
Ja! — „ Bleef hij, fchoon in 't vuur der jeugde,
„ Niet kuisch en vroom ? „Elk Ridder nam hem wis met vreugde
„Tot Schoonzoon aen."
Misfchien. — „ Wat heeft hij dan misdreeveu
„Dat u verltoort? „Gij zult, gij moet mij antwoord geeven —
., Ik eisch het u."



ifi REINOUD van ADELFING.
Gij eischt: — wie heeft zich ooit vermeet en
Me een' eisch te doen ? Maer, 'k ben uw vriend - gij zult het weeten:.,«
Hij brak zijn woord.
„ Hij ? hoe! mijn Zoon zijn woorden breeken ?.. „
„ Het kan niet zijn ! „ Gij hoont me — ik moet die fmaedheid wreeken
„Zelfs op een' vriend."
li heb de waerhcid u gefprooken ——
En blijf 'er bij. „Waer heeft mijn Zoon zijn' eed verbrooken?
„ Spreek, Gerard! fpreek !"
Toen ik met Ethelwold moest vegten,
Ferfprak uw Zoon Mij bij te flaen met twintig knegtcn —
Fm deedt het niet.
„Hij toog met twintig knegten heenen, „ Vol moed, vol vuur." —
Hij is op V fiagveld niet verfciecnen, Ik zag hem niet.
„ Hij



REINOUD van ADELFING.
4?
„Hij kwam!" — "Ja! toen ik reech verdrccven,
Verflagen was, En voor het eerst in heel mijn leven
Verwonnen week.
„Wijt dit aen 't lot - het ftrcefde u tegen —
„ Aen Reinoud niet. „Een wonde, in zijnen val gekreegen,
„Weêrhieldt zijn' togt." —
Uw Zoon wordt nooit bij mij verdedigd.
Ik zeg het nog, Dat hij mij trouwloos heeft beledigd^
En fchuldig is.
., Hij is onfchuldig aen uw rampen ï —
„ Alleen het zwaerd „Kan tusfchen ons, in 't moedig kampen,
„Hier fcheidsman zijn."
Hoe? zonden wij, die vrienden waer en
Sints de eerfle jeugd, Elkaêr, aen 't eind van onze jaeren,
Ten moorders zijn ?
„ 7.0



48
REINOUD van ADELFING.
„ Zo waeg dien kamp met Reinoud zeiven.'' —■
Hoe ! zouden wij Foor elk van ons een grafkuil delveii Door zulk een' ftrijd?
„Welacn, daer gij ons aller leven
„Zoo dierbaer acht, „Zal Reinoud u voldoening geeven
„ Op edler wijs.
„'k Zal u een voorbeeld doen aenfchouwen «
„ Kies gij de proef — „Dat niets mijn' Reinoud kan weêrhouën
„Van zijnen eed."
De proef, die Gerard nu begeerde,
Werdt vastgeftcld, De dag bepaeld. — En Diedrijk keerde
Naer Adelfing.
V IJ F-



V IJ F D E ZANG,






y IJ F D E ZANG.
Nu rolle een treurtoon, zangeres;
Van uwe doffe fnaer; De proefdag voor uw' edlen held.
Die droeve dag is daer. —
De Ridder keerde van een' ftrijd
Als overwinnaer wéér, Beladen met een' rijken buit,
Met zegeprael en eer.
Hij naekte 't flot van Adelfing,
En de aenkomst van den held Werdt door het blij trompet - gefchal
Van zijn' heraut vermeld.
D 2 Men



52
REINOUD van ADELFING,
Men antwoordt van den trans des Burgs
Die vreugde - klanken niet. Slechts de echo van den hollen muur
Weergalmt dit zegelied.
Vergeefs wordt deeze groet herhaeld ■— Geen antwoord klinkt in 't oor. — De Ridder nadert aen de poort, Men laet hem zwijgend door.
Hij ziet den weemoed op 't gelaet
Van elk die hem geleidt, Op alles in het ronde een' zweem
Van doodfche treurigheid.
Op 't Burgplein, waer voorheen de jeugd,
Al dartelende in 't rond, In 't vrolijk fpeelen met elkaêr,
Haer zoete vreugde vondt;
Waer 't fchoon muzijk van harp en luie,
Bij 't nadren van den nacht, Het luiftrend oor van ouderdom
En jeugd te Itreeien plagt;
Daer



REINOUD van ADELFINC.
53
Daer was 'tnu eenzaem, ledig, flil. —
Heel 't adelijk gefticht Was donker; een der vengfters flechts
Vertoonde een kwijnend licht.
De vreugd, dat Reinoud op het (lot
In zegeprael verfcheen , Was flaeuw, gedwongen; 't was geen vreugd
Zoo zigtbaer als voorheen.
ïn 't korte, waer de Ridder nu
't Verwonderd oog mogt flaen, Hij trof, voor 't lullig Adelfmg,
Een' zwijgend' treur - oord aen.
Hoe woeg op Reinouds hart dit blijk
Van algemeenen rouw i Onzeker welk' een' droeven ramp
Hem dit vermelden zou.
De ontroerde Ridder vraegt met angst
Aen elk die hem ontmoet, Welk 't onheil, welk de rede zij
Die ijder treuren doet.
D 3 Men



54 REINOUD van ADELFING.
Men zucht, men antwoordt op een' toon
Die diepe fmart verraedt, En fteeds de ziel van onzen held In wreede twijffling laet.
De Ridder dringt, herhaelt zijn vraeg,
Belooft, bedreigt, gebiedt; Vergeefs! men wijkt uit zijn gezicht,
Men zucht, maer antwoordt niet.
Hoe fiddert nu dat heldenhart
Dat zelden had gevreesd! In d'angst maelt Reinoud eiken ramp ,
Elk fchrikbeeld voor zijn' geest.
Nu denkt hij Diedrijks lijk te zien,
Dan waent hij Emma's dood. Befluit- en raedloos zwoegt zijn hart
In nooitgevoelden nood.
Dus doolt hij in verward gepeins,
Bedwelmd, ontdek! van zin ; Ea treedt, dier twijffling moede in 't end.
Het flot al beevende in.
He.



REINOUD van ADELFING, 55
liet hol verwulffel van den gang
Weêrgatmt bij ijdren tred. —> Hij hoort van verre een doffe Item —
God!... 't is een dood-gebed.
Men voel' wat angst dit naer geiuid
Zijn droeve ziel verwelk,'! Hij nadert, mét den hoogften fchroom, Zijns Vaders rustvertrek.
t Hemel! welk een droef tooneel
Ontmoet de Ridder daer! Hij treft zijn' dierbren Vader aen
In 't veege doods-gevaer.
Reeds dook van Diedrijks aengezicht
Het levend incarnaet. Het doodzweet dekt zijn kille Ieên,
De doodverf zijn gelaet.
Die hand, die 't zwaere flagzwaerd droeg,
Had nu geen kragten meêr. Dat hoofd, dat helmen torfchen kon,
Hing nu onmagtig neer.
D 4 Hjj



56 REINOUD van ADELFING,
Hij zag zijn' zoon, verheerd door fmart, Ontroerd, nog twijfflend, ftaen,
Verhief met moeite 't hoofd, en fprak Met flacuwe ilem hem aen:
(, Geliefde Reinoud I nader mij ,
„ Mistrouw uwe oogen niet. s,Ja! 't is uw beste, trouwfte vriend,
„ Uw Vader, dien gij ziet.
„ De dood waert om mijn fponde heen;
„ Mijn kragt neemt telkens af; „En haest, haest fluimen Dicdrijks asch
„ In 't vaderlijke graf.
„Mijn Zoon.' gij leendet mijne Hem
„Zoo vaek gewillig 't oor, „ó Weiger, in mijn ftervens - uur,
„Voor 't laetst haer geen gehoor!
Mijn Vader! zie, ik kniel, en zweer
Uw ftem gehoorzaamheid. — filaer, meld mij, wie, welk ongeval
Heeft u dee-£ ramp bereid?
«Dl



REINOUD van ADELFING, 57
„Ik reed ter Jagt.... maar eerst, mijn Zoon!
„Hebt gij gezegevierd?"
Ja, Vader! — „'k fterf dan blij, daer nooit
„ Mijn Zoon verwonnen vvierdt."
Nu, Vader! gij .... „Ik reed ter Jagt
„Op fchaersbetreden paén, „ En. trof in 't fomberst van het bosch
„Een' Onbekenden aen,
„Hij was in 't volle wapentuig,
„En riep: „„ Verrader! fta
„„Zijt gij niet Diedrijk Adelfing?"" —«
— „Ik ben't!" — „„zoo volg mij na.""
Mijn Vader! gingt gij ? ... „ 'k Ging, mijn Zoon!
„En op dien zelfden ftond „Gaf mij zijn fnel ontblootte dolk
„Een doodeliike wond.
„„Zie, valschaert!"" riep hij: „„zieden man, „ „ Dien gij zoo hoondet, hier ! " :' —
,, En nu herkon ik zijn gelaet „Door 't opgeligt vifier,
D 5 IIU



j|8 REINOUD van ADELFING,
Wie was dat monfter, Vader? [preek.
„Geef me eerst uw Ridderwoord j,Dat hij" ... Dat hij, dier daed ter wraek#
Door Reinoud word1 vermoord'.
„ Dat elk der zijnen" .... Dat miju zwaerê
Zal woén op zijn gefiacht. V Zij Grijsaert, Jongvrouw, Zuigeling —
't JVorde alles omgebragt.
„Dat geen genade uw hand".... Dat niet:
JIJijn wraek betoomen zal, Tot ik dien booswigt heb vernield. En juiehe in zijnen val.
„ Dit zweert gij".... Ja! zoo ooit het kruis,
Of de eer mij heilig waer'1! — „Nu — Gerard, Heer van Walftein, is
„Uws Vaders moordenaer,"
Mijn Vader! V nadren van den dood
Bedwelmt uw" zwakken geest. „Neen, Reinoud.' zelden is mijn zie!
,, Zoo kalm ais nu geweest."
Mij:



REINOUD van ADELFING, 59
Mijn Vader! doe nog eens den naem
Des monfters mij verjlaen. 5, 't Is Gerard , dien, naer uwen eed,
„Uw wraek moet doen vergaeu."
Hij zal vergaat, met have en goed,...*
— Met al wat hem behoort! Geen ligter jlraf voegt dien Barbaer
Voor zulk' een fnooden moord. —
„Mijn Zoon! 'k herken op nieuw in u
„ De deugd van ons gedacht. " 6 Vader! had gij van uw* Zoon
Ooit minder deugd verwagt ? —1
De Ridder zonk op d'armftoel neer,
Zich zelv' ontvoerd, verwoed , En teekende op tien Veetebrief
Zijn' naam met eigen bloed.
Mijn Paedje ! riep hij, breng deez' brief
Gezwind naer Walfteins dot. — Mijn Schildknaep! doe uit mijnen last
Aen 't leenvolk opöntbod.
Mijr,



6o REINOUD van ADELFING.
Mijn Vader! 'k zal uw wreeker zijn,
Vaerwel ■— wagt nooit mij weer — Want, als mijn taek voldongen is, Leeft Reinoud wis niet meer.
ZESDE



ZESDE ZANG,






ZESDE ZANG,
Hoe fchriklijk was dch Ridder
De naderende nacht! Hoe wierd een tijd zoo aeklig,
Zoo eindloos, doorgebragt?
Hij wierp zich op zijn fponde —1
De flaep ontvluchte 'er van. A| 't Is een ligte fmarte,
Die rust geneezen kan.
Zijn fel geprangde boezem
Hijgde ademloos naer lucht. Hij zogt vergeefs verligting
In bangen zucht bij zucht.
Geen



04 REINOUD van ADELFING.
Geen traen ontvloot zijne oogen —
Hij had zoo graeg geweend! — 't Is 't fchreiè'n, dat den droeven
Vaek laefenis verleent.
Verbeelding boodt dier foltring
Haer' wreeden invloed aen, Om telkens dieper wonden
In Reinouds hart te flaen.
Nu zag hij nog zijrt' Vader
Op 't fterfbed uitgeftrekt; 't Gelaet des dierbren Grijsaerts
Met doodverf overdekt.
Hij hoorde nog de bede
Die Diedrijk dervend deedt; Herhaelde met ontroering
Den duurgezwooren eed.
Dan dagt hij aen zijns Vaders
Gevloekten moordenaer, En zwoer met nieuwe woeda
Den val van dien barbner.
Maer



REINOUD van ADELFING.
Maer ijlings kwam de beeldtnis
Van Emma voor zijn' geest — En nu, nu was zijn lijden
Zoo zwaer nog nooit geweest.
Het meisje Hond zoo levend
Voor 's Ridders roerloos oog, t)at hij haer wilde omhelzen
Maer zich te wreed bedroog.
Hij riep de vroegre vreugde,
Met haer genoten, weer — W Die zaelge , kalme dagen ,
Zij waeren, ach! niet meer.
Hij dagt het heil der toekomst
Met wreede ontroering na, Het heil, dat.hem verwachtte
Met Emma, ; Is zi.n gaê.
Daer rees op nieuw het denkbeeld
Der wraek. In zijne ziel, Eu 't was of ze in een' afgrond
Van heffche .foltring viel.'
E Hij



66 REINOUD van ADELFING,
Hij wierd, door wrcede pligten
Als Ridder en als Kind, De moorder van het meisje
Dat hem zoo teer bemint.
Hij ziet haer, dagt hem, bukken
Voor 't opgeheven ftael; Ziet haeren boezem zwoegen;
Aenhoort haer jongfte tael.
Hij ziet haer op heur kniën,
Daer 4lj hem ftervend vraegt: Waerom zij, fchuldloos meisje,
Den fchuld haers vaders draegt?
Neen! aen dit vreeslyk fchrikbeeld
Weèrftond de Ridder niet. Hij vloekte 't moordend woeden
Dat hem zijn eed gebiedt.
„Zo Emma nu kon vlugten?"....
Reeds vormt hij dit befluit, En treedt, langs donkre gangen,
Terftond de Burgpoort uit,
Een



REINOUD van ADELFING. (?
Een zwijgend, angftig duister Omving des Ridders treén. Het maenlicht fchoot geen ftraelen , Door 't zwarte wolkfloers heen.
Een' nacht zoo droef, zoo aeklig,
Had Reinoud nooit aenfehouwd. De donder bromde in 't ronde
De llormwind fchudde 't woud.
Een fiddring, die nog nimmer
Zijn hart bekroopen had , Verzelde nu den Ridder
Op 't eenzaem, donker pad,
Daer nadert hij in 't einde
Aen Walfteins rijzig flot, En voelt op nieuw ten fterkfte
De wreedheid van zijn lot.
Hij flond, vermast van weedom,
Bij 't eigen venfterglas, Waer hij voorheen zoo zalig
Met zijn Geliefde was,
E 2 Hoi



6S REINOUD van ADELFING.
Hoe Emma thans genaderd?
Te hoog was de oude muur, De flotpoort digt geflooten
In 't fomber nachtlijk uur.
Een eik ftond bij het vengfter
Waer Emma rust genoot, En 't was deeze eik die Reinoud
Een' weg tot Emma boodt.
Hij klom langs de oude takken
Den grijzen boomftam op; Met moeite, en met gevaeren
Bereikte hij den top.
De nachtuil vloog zijn fchuilplaets,'
Den hollen boomftam, uit; De zwarte raef vloodt heenen'
Met krasfchend, naer geluit.
De Ridder naekte 't vengfter,
En luisterde om zich heen, En hoorde een zagte zuizing
Die Emma's ade:n feheen.
Zijn



REINOUD van ADELFING.
Zijn droeve en luide ftemme,
Hol klinkende in den nacht, Trof vreemd en vreeslijk de ooren
Der fidderende wacht.
„Nog ('maekt gij rust, lieve Emma!
„Daer gij geen onheil ducht, „Maer fluimer toch niet langer,
„Ontwaek, ontwaek en vlugt.
„ O! Beef niet — 't is de roepflem
„Van Reinoud die gij hoort. „Rijs, rijs van uwe fponde ■
„Vlugt haestig, haestig voort,
„Dit 'is de laetfte teerheid
„Die Reinoud u bewijst, „Hij moet uw vijand weezen
„Als de uchtendftond verrijst,
„ Helaes! gij hebt in Reinoud
, Geen' vriend, geen' minnaer meêr, — „ Vlugt heen, rampzalige Emma !
„Nooit ziet uw oog mij weêr." —
E 3 Nu



70
REINOUD van ADELFING.
Nu klom de droeve Ridder
Schroomvallig naer beneên, En floeg een' blik vol weedom,
Vol wanhoop, om zich heen.
Ach! kon hij flechts nog eenmnel
Zijn dierbaere Emma zien, En haer de jongfte blijken
Van zijne liefde biên!
Hij zag- nog eens naer Walltein,
't Welk hij beftrijden moest; 't Wierd ligt in weinig dagen
Geheel door hem verwoest!
Dit oord, waer 't hoogst genoegen
Hem ftreeldc aen Emma's zij, Moest nu zijn wraek hcrfcheppcn
In eene woestenij.
Ter prooi ë aen al de woede
Van zijn vertwijfTeling, Ging hij, met traege fchreden ,
Terug naer Adelüng.^ —
ZEVEN-



ZEVENDE ZANG.
J






ZEVENDE ZANG.
Nu, o Zangeres! voor 't laetfte
't Elpen fnaerentuig gefteld-' Zing het eind der droeve rampen
Van uw' zwaer beproefden held. —
Reinoud kwam allengskens nader
Bij het vaderlijke flot, Steeds vermast, verteerd, verwonnen Door de wangunst van zijn lot.
Treurig zagen nu zijne oogen
't Zagtkens rijzend uchtendlicht; 't Was de voorboó van de rampen
Voortgefprooten uit zijn' pligt.
't Eind



REINOUD van ADELFING.
't Eind van Walfteins oud geilachte,
En van 't zijne, fcheen nu daer. —
Diedrijk zou het leven derven
Door den vuigen moordenaer;
Gerard wicrdt, ten zoen dier fnoodheid■>
Ras een wisfe dood bereid; Emma zou een offer weezen
Van haers vaders eerloosheid;
Reinoud zou niet overleeven
Aen dit teergeliefd gedacht, Maer zich zelv' de borst doordooten
Na hij zijnen eed volbragt.
En dit alles zou volvoerd zijn
Voor het einde van den dag — Voel dan , voel met welken weemoed
Reinoud de uchtendfeheemring zag. —
't Moedig leenvolk, faemvergaderd
Naer des Ridders opöntbod, Toefde reeds zijn'' dappren leidsman
Op het groote plein van 't dot.
Rei-



REINOUD van ADELFING.
Reinoud hoorde van die bende
Reeds van verre 't krijgsgejuich, 't Snoevend briesfehen hunner paerden,
't Klettren van hun wapentuig.
er Hel gefchal der krijgstrompetten
Trof hem , hoe hij nader toog. 'i Stael vrn fehilden, helmen, zwaerden
Blonk van verre hem In 't oog.
Dit te zien , dit aentehooren,
Had voorheen hem vreugd bereid, Thans bezat het voor den Ridder
Diepe , fchrikbacre aeklighcid.
Reinouds oog viel op den veldband
Dien voorheen hem Emma gaf — Ijlings rukte hij, met woede,
Dien van 't zwaere flagzwaerd af; —
Wreef dien tusfehen d' ijsreu handfehoen,
Scheurde treurig dien van een , En de losfe zijden draeden
Vloogen op den wind dacrheen.
Re;-



76 REINOUD van ADELFING.
Reinoud hoorde 't fchuddend ruisfchen Van zijn' fchoonen vederbos
Ijlings rukte hij dien zuchtend Van den hoogen helmkap los,
Dees verfierfels, roept hij, voegen
Hem, die blij ten ftrijde gaet
Mij, rampzaelgen, voegt het rouwfloers, Voegt een treurig doodgewaed. —
't Adelfingfche flot genaderd,
Trof weêr 't juichen zijn gehoor;
't Krijgsrumoer, de wapenklanken Galmden 't hol verwulffel door.
IJdre klank dier oorlogsliedren
Was ten voedzel voor zijn fmart;
Eij 't herhaelde welkoom groeten Wies de wanhoop in zijn hart,
Raedloos treedt hij naer de flotpoort — Blikt vertwijffeid om zich heen —
Stapt reeds op de fteenen' trappen — Keert weêr ijlings naer beneên.
Ein-



Reinoud van adelfing.
7f
Eindlijk ftaert hij naer de bende
Die fints lang zijne aenkomst wagt. — Hoe Verweeten hem hunne oogen
Zijn' bezweeken moed en kragtl —^
Nu, herdenkende aen zijne eeden,
Ridderpligt, en kindermin, Gloeit op nieuw zijn hart, — en ijlings
Treedt hij de oude liurgzael in.
Groote Hemel l welk een fchouwfpel
Zag de droeve Ridder daer! God! zijne Emma, zwaer gekluifterd —
Wachten ftonden rondsom haer.
Fel getroffen ftortte Reinoud
Gillende op den grond ter neer,
Zwijmde een oogeublik in onmagt — Maer verhief zich haestig weêr.
Reinoud, na de Wachten weeken
Op den wenk dien hij hun gaf, Nam , met afgewenden ooge , Emma haere boeien af.
Spreek-



REINOUD van ADELFING,
Spraekloos week hij wcèr terugge
Sloeg op haer een roerloos oog — Zuchtte vreeslijk — wrong de handen —
Hief ze fnikkend naer omhoog.
Welk een blik was die, dien Emma
Op haer' dierbren Reinoud floegï 't Was of ze angdig hem de rede
Van dit wonder raedzel vroeg,
Reinoud nadert weder, ziet haer
Met de hoogde wanhoop aen, Zegt haer: Emma! van dit alles
Deedt men u nog niets verftaen ?
„Hoe? van wat, getrouwe Ridder?"
Vraegt zij teder, „ meld het mij." — „Hemel!" roept hij, ,,'k moet vervloeken
„ Dat ik ooit gebooren zij!
„Doe, ik fmeek het, mij verdommen,'
„Zo gij mij nog leeven doet! „Gruuwzaem, ijsliik, dat ik zelve
„ Haer deez' toeleg melden moet!
„ Emma



REfiMOUD van ADELFING. 79
„Emma! weet... maer neen! vergun mi} „'t Laetfte drupjen aerdsch geluk, —
„Dat ik nog op uwe lippen
„Eenen kusch der liefde drukk."
Lang, lang hing hij aen haer' boezem,
Overflelpt van 't hoogst gevoel, Aen de wreed vereende kragten
Van zijn gruuwzaem lot ten doel. —
Nu, zich uit haere armen fcheurend,
Zegt hij, op een' koelen toon: j,Jongvrouw.' Reinoud heeft als minnaer
„U den laetften kusch geboón.
„O Vergeet, vergeet dat ge immer „Ridder Reinoud hebt bemind! „Weet, dat gij een' feilen vijand „In uw' ouden zielsvriend vind.
,,'k Zwoer, op uw gedacht te wreeken ,,'t Geen uws Vaders boosheid deed,
„Weet, dat ik als waerdig Ridder
„Trouw zal blijven aen dien eed.
„ Emma!



$6 REINOUD van ADELFING;'
„Emma! Emma! — u vermoorden!"...
Hier ontzonk de moed hem weêr. Ondanks al zijn helden Herkte,
Zoiik hij aen haer' boezem neen.
Mij vermoorden*, mij, uwe Emma!...
Neen ! dit [prak mijn Reinoud niet! — „Ja! de hel fprak in dees woorden
>,Wat mij eed en pligt gebiedt,
,,'k Zink nog eenmael aen uw harte
„In den anist des jongden uoods; —
„Deeze laetfte kusch der Helde,
„Emma! is de kusch des doods!" —
Reinoud wilde in 't laetst omhelzen
Haer den dolk door 't hart doen gaen, —
Reeds verhief hij dien .... daer vloogcn Beide Vaders op hem aen.
„Stoot niet toe, houd Hand!" riep Gerard. —
Reinoud, wien de dolk ontzonk, Zag hem aen , met woeste blikken
Waer ontvlamde wraek uit blonk.
Ge-



REINOUD van ADELFING. §1
Gerard viel in Reinouds armen —-
„Edel, dapper Jongeling! <,U vereer ik, als den luister
„Van den ftam van Adelfing"
Reinoud floeg verbaesd zijne oogeu,
Wild, ontroerd, verdomd, in 't rond.
„Hoe ! mijn Vader! gij in 't leven? ... „Waert gij niet ter dood gewond?..."
a,Neen, mijn Zoon! — en nu, o Gerard.'
„Blijft mijn Zoon zijn woord getrouwT .,Wie," roept Reinoud woedend, „ twijfelt
„Of ik 't ooit verbreeken zou?..."
j,Ik," zegt Gerard, „'k had, o Reinoud!
„Door die twijffling u gehoond; „Maer gij hebt de trouw eens Ridders
„Mij geheel, volmaekt, betoond.
„Koom, ontfang, na zoo veel rampen,
„Emma's lang begeerde hand, „Weest vereenigd, leeft gelukkig
„In den teêrften liefdeband.
F Nu



82 reinoud van adelfing.
Nu vergaten dees Gelieven
Al de doorgeftreedcn fmart»
Louter vreugde, en zaligheden Stroomden in hun edel hart.
Diedrijk fprak: fchoon de overwinning
Mij bekroonde in flag bij flag, Nooic was mij een zege dierbrer Dan de zege van deez' dag.'