3102
B 17









L IJ K O F F ER,
TER
NAGEDACHTENISSE
DER UITMUNTENDE DICHTERESSE
LUCRETIA WILHELMINA van MERKEN,
HUISVROUWE DES DICHTERS
NICOLAES SIMON van WINTER,
OVERLEDEN BINNEN LETDEN, IN DEN OUDERDOMME FAN'RUIM ACHTENZESTIG JAEREN, OP DEN XIX. FAN WIJNMAEND DES JAERS
MD C C L XXX I X.
TE LETDEN,
bij BAREND ONNEKINK.
MDCCLXXXIX.



SE NAGEDACHTENIS DER RECHTVAERDIGEN MAERT VERRUKKING'



L IJ K O F F E R:
\y at naere mijmering verbijftert mijn gedachten!
'k Voel 't, in dit angftig oogenblik Staet mij een zwaere ramp, een doodlijk leed te wachten; 'k Hoor, dunkt mij, niets dan bange en fchorre jammerklagtea. Van waer die kille fchrik!
Steeds vrolijk, welgemoed, in 't wentlend lot van 't leven,
Sleet ik mijn dagen wel te vreên, s En fchoon ik mij fomtijds door onheil zag omgeevcn, Ik werd weêr opgebeurd en uit de (mart geheeven. Nu vliedt hier alles heen!
A *



4 L IJ K O F F E R.
Wat zal mij in dit uur genaeken? wat gebeuren ?
Vier muuren knellen thans mijn hart» Och, voelde ik mijne borst, daer 'k wil, doch niet kan treurenr Door Mededoogendheid verligt, of openfcheuren, Ik ftierf, of had geen fmarti.
Ik hoor gerucht? . . . wat's dit? . . . weldra wordt al mijn vreezen.
Bewaerheid; 'k zie mijn' vriend Admeet'; Een doodelijke fchrik, gefchilderd op zijn weezen, Doet me uit zijne oogen reeds de bangfte tijding leezen, Een tijding vol van leed.. —
Mijn Vriend! gij nadert mij al zuchtend, diep verflagen,
Ik merk 't, het geen ik heb gevreesd Is dan maer al te waer.... van merken .... welke plaegen! „ 6 Ja! (antwoordt hij mij) die Dierbre is ons ontdraegenj „ Zij is, helaes! geweest! "
van merken is geweest! mijn God! zie daer'de redenVan mijne zielsbekommering! Zie daer, 6 frnart! de vrees, waerdoor ik werd bcftrecden, Vervuld! ó God! vervuld in dit geduchte heden Voor Neêrlands Dichtrenkring!
V ATT' i



Tj IJ K O F F E R. S
van bier ken leeft niet meer! rampzaligfte aller maeren!
Ontmenschte beul! ontzinde Dood! Kan geen verdiende u dan in 't woeden doen bedaeren ? Neen, wreedaert! . . . niets kan u in bloeddorst evenaeren, Ge ontziet noch klein noch groot.
Moest gij 't roemwaerdigst mensch voor onze Dichtrenreicn,
Dat eerfte puikjuweel der Kunst, 't Sieraed der Vrouwenfchaer, zoo ras van ons doen fcheiên? 6 Ja! — wij fchreien, en, dat wij nog kunnen fchreien, Zie daer ook alle gunst!
Waerom geen' grijzen Vrek bij 't fchimmlend goud befprongen?
Waerom niet liefst een' Aertstiran, Op zijn' gevreesden troon, een' dolk door 't hart gewrongen? Dan had elk, die nu weent, uw' brecden lof gezongen. Daer wacgde al 't aerdrond van!
van merken leeft niet meer! .... dat we onzen pligt volbrengen,
ó Dichters! gij hebt ruime ftof. Haer hemelfche waerdij kan 't zwijgen niet gehengen; Dat we over haer gebeente alleen geen traenen plengen, Maer wijden in heur' lof!
A 3 van



6 L IJ K O F F E R.
van merken lecFc niet meer! ... Ik zie Winter naedren,
Met zwakke en wankelende fchreên, Naer de enge doodkist, daer de droefheid, die zijne aedren Doorrijt, hem nauw' vergunt een luttel krachts te gacdren, In 't jammerend geween.
Treur vrij, beroemde Man! Gij hebt ruim ftof tot rouwe;
Zelf bijna doodlijk afgemat, Ziet gij de vreugd vergaen van uwe Huuwlijkstrouwc, In 't langgeducht verlies van uw geliefde Vrouwe, Op aerde uw rijkfte fchat.
é Edelmoedig mensch! wij dcelen in uw fmarte;
Och, dat het Christelijk bcfef Van 't heil der tegenheên uw afgefolterd harte Vertroostte! opdat gij zelfs den nood in weêrfpoên tartte, Hoe zeer hun woede ook trefF!
van merken leeft niet meer! .... hoe! zou zij niet meer leeven! ....
De dood ftort' ftomme rotfen neêr; Hij mogt haer nietig lijf door zijn geweld doen fneeven; De Onfterflijkheid heeft reeds haer' grooten naem gefchreeven In 't Boek der eeuwige Eer!
T Alt



L IJ K O F F E K. f>
van merken! tiende in rang der kuifche Zanggodinnen!
Offchoon ons uw verfcheiden drukt, 't Befeflen van uw lot geeft lucht aen onze zinnen, Het doet ons in de fmart de fmarten overwinnen; Wij gaen niet meer gebukt!
6 Neen! daerwe op 't geluk der IIcmelblijfchap ftaeren,
Dat Gij, in rijken overvloed, Na d'aerdfchen voorfmaek moogt, als Hemelling, ervaeren, Kan 't al ons handgewring en fchreien doen bedaeren. Nu wijkt de tegenfpoed!
Gij leeft, gij leeft volmaekt, daer wij al leevend fterven.
Hoe fmartelijk het dan ook zij Een teedre Hartvriendin, zoo groot als Gij, te derven, Haer aenwinst in geluk doet ons weêr troost verwerven, En zet ons juichftof bij.
van merken! ja, gij leeft, uw gaêloos Kunstvermoogeii
Zal over heel het waereldrond Waer onze tael Hechts geldt, uw' luifter doen verhoogen, Alom ftaet ijder voor uw Beeldtnis opgetoogen, Wordt ons uw Beeld gegond.
van



& L IJ Iv O F F E R,
v.\n merken! ja, gij leeft in uw beroemde Dichten. ,
De glorierijke Melpomeen' Was lang bedacht uw Kunst, die trefFen kan en ftichten, Voor 't dankbaer Nagcflacht eene Eerzuil op te richten Van ecuwgen marmerfteen.
Hoe wist ge uw' evenmensch in rampen niet te hoeden!
ó Eedle! ó Gadelooze Vrouw! Hoe ftreelend toondet gij in onheils hevigst woeden, Uw' medeftcrveling het nut der tegenfpoeden, Den besten troost in rouw!
Mag mijn verbeeldingskracht ten Hemel binnen dringen,
'k Zie David, uwen grooten Held, Daer duizend Seraphs u het klinkend welkom zingen, Met eene ontelbre reeks van Zaelgen u omringen, Daer hij uw' lof vermeldt.
Ik hoor Germanicus uwe onnavolgbre zangen,
Uit duurverpligte dankbaerheid, Op eenen heldentoon verrukkende vervangen, Daer hij aen uwe borst, als zijn Vriendin, blijft hangen, En mede uw' lof verbreidt.
Zou



L IJ KOFFER. 9
Zou dan de laege dood het hoogst genoegen krenken,
't Welk uwe Nagedachtenis Aen onzer aller hart, vergoode Ziel! moet fchenken! Neen! geen vcrhemeld deel doet ons aen 't ftof meer denken, Daer 't fcheiden zalig is.
van merken! ja, gij leeft in 't juichend Hof der Hooven!
Hebt gij van de aerde nog gevoel, Dat. dan, verheeven Ziel, in zaligheid hier boven, Daer 't driewerf Heilig! u Gods Heerlijkheid doet looven, Uw wensch ons heil bedoel'L
van winter! eedle Ziel! laet, in het jammrend treuren,
Uws Egaê's onwaerdeerbaer lot Uw' afgepijnden geest weêr moedig opwaerd beuren, Staek 't nuttelooze kleed- en pijnend bcezemfcheuren. Uw Liefde leeft bij God! —
ó Dichters! zouden wij 'sMans ziel tot flilte wekken,
En ?elf niet ftil terugge treên! Dat wij, uit eigen raed, gewenschten invloed trekken, Laet ons van merken's deugd altijd ten voorbeeld ftrekken! Koir.t! volgen wij haer fchreen!
G RAF--



GRAFSCHRIFTEN.
i.
Cjij, die dees Tombe aenfehpuwt, ó Wandelaer! fta Gij Met diepen eerbied ftil. Waerdeer dit Grafgefteente. Vraegt gij de rcên? 't befluit van merken's kout Gebeente.
Heur Naem zij elk genoeg; geen Loffpraek voegt 'er bij. Laet haer vergoden Kunst uw ijvervuur ontvonken; Dat flechts een ftillc traen worde acn haere asch gefchonken!
j r.



G R A F S C H Pv HF T^E N. ! u
I I.
Jrlier rust van merken, nooit dan met omzag .te noemen j
Een wonder van heure Eeuw, ver boven allen lof. Verwelkomt, hoort zij zich door duizende Englen roemen> Ia 't juichend Hemelhof.
11 r.
I lier rust het Overfchot der edele van merken.
Dataeffcne Dichters! loost uw traenen op dit Graf, Ligt zal zij, hemelwaerd, uw' geest met invloed fterken;
Zij wacht, in 't eindloos heil u dacrvoor dankbaer af. Wijdt haer geen' lof laurier; — met minnelijke lonken Heeft haer de Dichtkunst zelf heur glorieloof gefchonken!
^ , j&*> -j J'y-r^-/: Concordiae Vinculo Homines junguntur.