Kjeen wichtjen, Die 't lichtjen
Pas even genoot, Of de oogjens. Nog droogjens,
Voor 't jammerdal floot!
Lief pandtjen ,
Die 't zandtjen, Die 't handtjenvol aard,
Beneden
Uw leden, No£C luttel bezwaart!
A
Teêr



Teêr fpmitjen,
Het buitjen Des grafs reeds zoo dra! Hoe treden
Myn fchreden U trillende na!
Het harte
•Van fmarte Tot benlens verkropt;
En de oogen
Betoogen; De wangen bedropt!
Waar mede
Bekleede, Befteke ik uw' zerk?
Waar blozen
Thands rozen Voor 't ftaatlyke werk?
Of zal ik,
Bevallik En minnelijk wicht,
Uw asfchen
Niet wasfchen Uit ftroomend gezicht?
De



De röemtjens
Der bloemtjens Van 'sn.ardrijks gewaad
Niet plukken,
En drukken Ze op 't bleeke gelaat?
ó Tweede,
Op bede Van 't vaderlijk hart
In 't leven
Gegeven, Maar thauds tot zijn fmart
U waren
Geen jaren Beftemd tot verdriet:
Uw weken
Verftreken, Eu kenden het niet.
En zoude
't Beroude, 't Bevochtigde lijk
Geen zangen
Ontfangen, Mijn teêrheid ten blijk'?
A a
Ach!



Ach! waren
De fnaren Van tranen niet nat!
Ach! zagen
Dees dagen Slechts bloemtjen of blad!
Hoe vierden,
Hoe fierden, U telgjens en zang!
Gij wachtte
Die klachte, Dat offer, niet lang!
Mijn Gade,
Gij baadde Ia 't leekende vocht
Niet zwijgend
En hijgend Naar adem en tocht.
Nu blinkt er,
Nu klinkt er, Géén bloemtjen, geen luit.
Nu vluchten
De zuchten Ons 't harte flechts uit.
Maari



Maar, Waarde!
Maar paarde Ge uw lied dan aan 't mijn;
Vereenen
We ons weenen, Gelijk onze pijn!
Gij, Hemel-
gewemel, , Om 't kindtjen gedaald,
En Engel-
gemengel, Met glorie omftraald!
«Die 't fchaapjen
In 't flaapjen Met wiekjens bedekt;
Door 't klappren
Van wapprende vleugeltjens wekt:
In 't vliegen
En wiegen Op donzige lucht,
Met aasfem
Vol waasfem Van geurigen zucht, —
A 3
Ma



Met lokjens
Als vlokjens Van vlammenden gloed —,
Met lichtjens
Als fchichtjens In de oogjens, begroet I
Wat zweeft ge, Wat ftreeft ge Om 't zieltjen daar heen? Wat gaat ge, Wat laat ge Ons hier aan 't geween?
Ach! gader
Den Vader, In 't innigst bedroefd, —-
Ach, meng hem,
En breng hem, Den troost dien hij hoeft!
Bi



Gij gaafc, vrijmacbthre God, gij hebt te rag genomen'.
Maar neen, gij naamt niet weêr het gene uw goedheid gaf. Wat fchonkt ge ? Aan 't ftof j' een ziel die geen verderf kan fchroomen s
Maar 't ftofjen was geborgd uit d'eigendom van 't graf.
B.



Blij verkregen, droef verloren, Voor het graf alleen geboren,
Dierbaar lijkjen, dat hier rust! Ga, wat zou mijn* boezem prangen, 'k Heb op uw verbleekte wangen
Een der Engelen gekust.
C. R. B.



I"ïier ligt liet overfchot van't hartbekoorlijkst wichtjen, Voor't uur des kwaads ontroofd aan de Ouderlijke min, De onfterflijkheid reeds rijp. bij 's levens aanbegin ,
En ruilde 's Moeders fchoot voor 't kille grafgeftichtjen.
De droeve Vader, die van 't minlijk aangezichtjen Nooit kinderlachjen won noch lonkend oogcnlichtjen, Schreef zelf op 't doodsch verdek dit treurig denkgedichtjen, En floot de helft zijns harts bij 't dierbaar lijkjen in.
1786. B.