x o T # S S N ïö «5? 0e 2v m*   x o t gr m E N 7D ,7P M. JST JE, DOOR EEN LID van het HAAGSCHE GENOOTSCHAP KUNSTLIEFDE SPAART GEEN VLTF, Me y vat in gixmio dodiae u til.e pi..i.a; Auribus & j uris fcripta protafle mea. Hasc ubi cöntigerint, populi < onfufa \ a'eto Fabula, ram DOMINA judice tutus ero. PR.' PERT. L. 2. Te Zalt-Bommel By HUGO HENDR. de MEIJERE,  „ Was ist nnferm Herzen die Weltohne Liebei „ Was eine Zauberlaterne ist, ohne Licht!,, Leid Neen: ik zong nooit lafFe zangen, Die de Meisjes bloozen doen : - Steeds verfoeide ik zulke zangen , Die flegts vuige driften voên. 'i. Zong alleen der ware liefde', Die de reine zielen boeit, Die, den onbeylekten boeze-m Met een blyvend vuur doorgloeit. Neen: deze onh^fmette fnaren , Aan de deugd geheel verpand ; , Aamden nooit een' gloed een' weelde, Die de purp're fchaamte bant,  < 3 Weg! ___—. te mg dus! — vuige Jong"ling! — Weg! _ U klinkt dit fpeeltuig nictl Keen ! —— flegts ed'le —. grote zielen Zyn het, die 't zyn' zangen hiedfl Zelfs ook V ... i ö arme Meisjes! • Meisjes, die de deugd ontvliedt, . Ja: _____ zelfs U _____ ó arme Meisjes! _____., Zong ik myne Zangen niet! Doch, . 'k beween uw lot ó Meisjes! - Die uw' grootfche waarde fchendt; . 't Zalig zoet der zuip're teerheid — 't Enigst goed van 't hart miskent. E  < 4 3* Ach!.... Gy mist den hoogden wellust, Dien 't gevoel alleen maar ge ft; ■-■ Wen het fchulil'looo hart van 't Meisje Op haar' JongMngo harte beefc! Teerheid! ■ 0! ,... hoe zoa 'k u danken ■■ ■ — Zag ik OOll dier» «cnadi gelukt! Werd flegts een' dier arme Meisjes Door myn' lier dit lot oi.trukt! Dan Gy, .___—_, fcriuldeloze Meisjes! _____ Gy, _—— voor wie 'k do Min bezong! . Ö!.... Zo flegts die lier een zugtje Aan uw zuiver hart ontwrong! ,  Zo U flegts een enkel traantje Van gevoel in de oogjes blonk! ..; Dan dan zegende ik de Liefde, Die my 't fmagtend fpcekuig fchonk!! Neen : _____ dan vreesde ik niet voor 't fterfiuir! Juichend leide ik 't leeven af; Daalde ik eens gclyk Scc-ndus - Met myn' jeugd en roem in 't graf.'!!! 'ö! Ge ontzeidt dan aan uw' Jong'Iïng Voor zyn teêr gevoelvol lied Wis een enkel blikje een roosje Op zyn' koude lykbus niet!!.... E z  «5 'r. Bionis Idyllion. IV.   Het LOT DER TWEE GELIEVEN, i, Ach! warum , o Natur, warum, unzartliclie Mutterï „ Gabstdu zu den Gefiihlmir ein zu Uegfamesherzi " Klopuock. IV x ^1 og doet hun lot my tranen plengen - Hoe vaak ook reè door my beweend, . 6 Liefde! 1 kondt Gy dit gehengen ?.... Zy zyn dan eerst door 't graf vereend!!. E 4  ^ 10 > Dan 'k zwyg'! foms i'chonkt Ge ook reine weelde Aan hun verkwynend ■ fmagtend hait. Neen: .— We lust.' — die hen yaak ookftreelde, —— Ver ftygt Gy boven alle fmart! Ja: Teerheid.' _____ om dat rein genoegen Tart ook dit hart de hangfte pyn. Zou 't zelfde vee ook my doen zwoegen; —_ Nog wilde ik wel een Siegwartzyn /  AAK DE LIEFDE. IDYLLE •5 Molle cupidineïs nee inexpugnabïle telis Cormini, quodque leviscaufamoveret, erat". Ovidii Trist. L. 4 El. 10 ys. 6$. H oe vlymt een enk'le blik de borst Des Jong'lings, die voorheen Met zevcnvenvuuwig Itaal bel'chorst —— Geheel onkwetsbaar fcheen B 5  *G ra y 6 Lotje!.... Lotje! welk gevoe!///,,, . Helaas / ...-■. dit krimpend hart!... Was 't lang vergeefs het Wigt ten loei « 'c Lydt thans ook dobb'le f,..art! Ai my! .... ó ja : dat kvynend oog!..., Hoe r.agt, — hce fmagtend teêr, Wierp daar 't my aan my zelf' onttoog _____ Dien trots op eens ter neêr!! Ja: — Min! . 'k erken thans uw g?biedf Dan, — ó !... flegts ene beê Deze enk'le bede ontzeg' my niet.' Ai tref' myn Lotje meé.'JJ  *<_ 13 -> Dat- haast dat zalig tydftip koom'! Wen, van haar' arm geboeid 1 My t leeven als een züvren ftroom ■■ Genoeg'lyk henen vloeit! Dan ziet Ge U ftraks ——- ó Minne-Wigt! Hier —— in het lagchend dal ■ " Hen Outer van myn hand geltigt, By dezen water-val. Waar heên 'k zo vaak de lente bloeit —- De blyden herd'ren-rei . De Nymfjes van uw vuur doorgloeid —'-— ' Met feest-gezangen lei,  Dan grj-p ik 't fpeeltuig in de hand! __. Dan galmt zyn zilver-toon Do«r . myrthen-woud voor v gepIanc m Slegts U Cjthcri's Zoon! - Dan pleng ik onder 't feestgezang __ Voor U den offerwyn. -_. Dan zal uw Digter leevens-lang ó Min! Uw priester zyn; U - ----- zelfs wen t moscb my£ zark reeds dekt Zi.t Ge U van 't nageflagt Nog docr myn lied tot min gewekt Dan wyrook toegebragt.  D E LIEFDE. n Oit » ttnt J'ame peur ftntir „ £t Jï pi» J'eiprit peur U iiri" - Bernard» 4-J-Oc zoet is 't, wen een' reine liefde Twee zuïv're zielen raraenDioert! — Wen 't zelfde, dat den Jong'ling griefde, ' Ook - Meisjes hart; de rust oncyoert! —-  ■Hf iff > Wan halve zugtjes ted're lonkjes Een bloozend zwygen Paphas taal En 't dryvend oog vol zagte vonkjes Veel fchoner fpreekt, — dan woordenpraal! Wen eïnd'lyk 't Meisje >— gansch vervoering . Geheel door teerheid weggerukt - En beevercd van de zoetfte ontroering Haar' Jong'ling aan den boezem drukt,'!..., Wie zou U niet gelukkig noemen . Gy, die U rins beminnen ziet!...., Ó .'... 't Geen' waar op Gy thans moogt roemen -__ 61.... Dat dit haast ook my gelchied'!!!  «E i7 > Ja: i, zoet is 't, wen een' reine Liefde Twee zuiv're zielen famenboeit • Wen 't Wigtje, — daar 't den Jong'ling griefde, -~-s Ook 't lieve Meisje 't hart gntgloeitij  „ t* fenfibillté fait tuut ntm genit\ „ L. mmr d'nn vrai p.lu Dat Harpaks by 't verachtlyk goud De flaap'Ioze uren teil', Daar Filaïde voor 't (»»V . Wat fcheelt ons al die zotterny? Wy lagrhen om hun* waan!.;..; Wy die, aan Paphas Ryks-Vorstin Alleen flegts hulde Mén! Ja: ■■ Min ! U wyddcn wy ons hart.' U, die de zuiv're borst [Van menig Ncêrlandsch Meisje vaak 7.o teder zwoegen doet;  *i£ 20 > Wanneer haar — onder 't fchomro/lcnd loof —— Begroet van Filomeêl — Voor 't eerst een edel Jongeling Aan zynen boezem drukt. Dan ... ó !.... mogt my dit zalig uur Ook haast geboren zyn!.... Die uurtje .... dat zyn Liefjes hart Aan haren Jong'ling fchenkt! Gewis: . . . dit onwaardeerbaar lot Verruilde ik voor geen' kroon!! !.... Dioön! ______ heeft ooit mvn fnarentuig Van Uwen lof gegalmd!  -HD ar _j* Heeft ooit myn zang de reine ziel Van ene Maagd geroerd! i Verhoor' dan flegts deze enkle reis Den Digter, die weleer 'Petmchas elpenbenen'lier ■ Van uwe hand ontving! [Dan, Engel! , Lotje! ■ zoodt GyooJa Niet Hemmen in myn' beê Dank' Goön !.... ó ja: die lieve bloil,,,; 't Verraadt me uw teder hart!!!...,, lö triumfdan ——. Vrienden-rei! , Koom' klink' eens met me in 't rondüj En kus' — en "chercs' tot dat *Am Nu eens vrolyk — daar de Bloei-maand 't zalig veld zo welig fïert. ———- Alles .— als tot vreugd' gcfchapen geurig bloeit wellustig tiert! Nu eens vrolyk blyde herd'ren! - lustig — poes'le Nymfen-ftoet! Lar.t ons minnen ftoeijen fchertfen , daar de Lent' zelfj teerheid voedt! ifolg' dan: — volg' ock Gy myn' Lotje! — volg' — 't geen Lente en Jeugd gebiedt! lieg' cer.s in Uv/'s minnaars armen! _____ fchaam' U thuis der liefde niet!..., C 3  Doch!... ei zie het ginfche boschje —. noodt ons reê tot danfen uit! . Op dan... op! ... dat Lente en onichuld thans elks hart der vreugde ontfluit'!.... Neen: han, die de deugd verachte^, knaage de angst het vuig gemoed ; — Dan, _____ in onbevlekte zielen woone niets, 't geen kwelling voedt!...  as > Op dan , — vrolyk — gulle Land-jeugd< —— op . . . ter rei met feest-gefshal!... Op — ter rei — naar 't lora'rig boschje «w—aan den ginfchen water-val! C ^  D £ NAGT EN 'T MEISJE, Eionis Idyllion II, O V—^nlangs zat ik by myn' Lotje —«_ 't Zoetst gevoeligst beste Meisje, Dat my Neerland ooit kon fchenken.  '> De avond-zon had reeds de gryzs Kruinen van 't om-volkt ge'ergte . Met kaar'laatften gloed bepurperd. Over al in bosch en velden , Heeischte thans een ftatig zwygen; Daar de vale rust den landman De afgematte _____ kwynende oogleên Met haar' fulpen' handjes iïrookte. Koom' — myn beste! zei' toen 't Meisje, Zei' myn Lotje _____ met een' glimlach; . Daar zy my het zoetfte zoentje, ———■ Dat ooit van de malschte Iipjeg cs' ';*A;(  2* Vloeide, , op 't gloe'jend voorhoofd drukte. —_i ., Volg' ray in den groenen nagt, van 't Koele ___ romb're dennen-boschje! —- „ Volg my! wis, daar zyn we onttogen „ Aan het oog der koele laagheid, „ Die ■ - onvatbaar voor 't verengeld ,, Zoet der kuifehe blanke lief le —— . „ Haar veracht'lyk durft befchimpen." 'k Volgde. —„ — ftral s zeeg 'k in haar' armtjes —_, Aan haar' ronden vollen boezem - yiet een fmeltend rozen-blosje Kwyr.end teér gemaald ___ bepurperd! —-——. "k Zeeg op 't geurig zoden bankje ■ ■ . .  4 29 > Ryk bcfpreid met nagtviooltjcs, ———> 't Geen Natuur - zo 'tfcheen, ., zo welig Had getooid voor ted're zielen, Dus van reine teerheid kwynend , Kwynend , ja : — bykans aimegtig . Rustte ik in haar' fchoot. Wat wellust! Welk' een' onbefchryf'bre weel'.e Deed my 't bloed zo ligt door de ad'ren Vlieten, — en dit hart zo vrolyk Kloppen!!.... . 61... Gewis: die weelde Kent flegts Gy ö fyn're zielen ! .. Straks verrees de maan zo ftatig; ■ Daar zy 't zomb're loof van 't loschje,  30 > En 't harmonisch ruifend teclje, . Dat voorby ons duister Schuimde, met haar'glans berooide. Hoe was toen ons ganfche weezen Opgevoerd!.... n^en • j n-cn • —- mets, dan eerbied Niets , dan licfJe voor den fchepper Voor den God der rei:,e liefde G!ocide in onzen zuiv'ren boezem!! ó !... Hoe dankten wy de Liefde, Dat zy ons had faamgeftrengeld, > En elkanders hart gefchonken.'.. Thans vertoonden zig de Geesten Van onze afgeirorven- Vrienden, /  Met de ziel van U myn' ted re -—- Ach.'.... zo vaak beweende Moeder.'—«• Zo wy waanden, aan onze ogen Op de zilv'ren' avond-wolkjes, Die de bleke maan omgaven. Immer fchenen ze ons te wenken, En met tranen toe te lagchen; Daar zy zagen , hoe de deugd ftceds Door ons werd bemind geliefkoosd/ Nu verzonk de omnevelde aarde Onder ons, terwyl verbeelding Ons in 't dal der Hemelingen ,  *-? 32 j> Die de gindfche blaauwe Harren Reêbewoonen, opwaard Voerde; ~_ En ons zuiver hart, -— dat nimmer Zig veratht'lykhad bezoedeld, Voelde, dat wy hen daar een maal Zullen aan den boezem drukken; En, met deez' voleinde vrienden In het koel het geurig lommer Van de levens-bomen wand'len!! Zeg my nn Wellustelingen! Gy, die waant---, dat Ge ü in golven Van een ongepyld genoegen Baadt!—zeg'-._ hebt Ge ooh ^ ^  *C 33 •> Zulk' een Stuphjnfchc weelde, . Onder 't fchaüw der wynrank-tuiltjes, . Die uw' blonde flapen kranfen, ~—— ïn de omarming van uw' Nymfjes - By den zilver-toon der luiten ____ Wel gevoeld?.... -—.— Dit zyn de vrugten Van een zuiv'rer' fyner' liefde, Die Gy ach!... beklaagenswaarde Ongelukkige verdoolden! Als de redenloze dieren _ In het flyk der vuilfte driften ,, Dus veracht'lyk durft yertreeden !!!•»..,..»  D E TORTELTJES. ., Gt've me the vjorld, and asl^me -wkere's my blifst „ Iclaspi thee u my treast, ar.d ans-^cr, This. You.' g —- Force of Rcjigion, or Vanquish'd Love. Romance Graciofc, 7 _C_!ie dit torflenipasr ' myn Lotje! - 't Geen daar »t donzig nestje maakt I.. ,. Ziet eens, — welk' een lieve teêrheid In hun' tintler.de oogjes blaakt!!  *C 35 > Wie tog leerde aan hu., dien arbeid?,.,. Stortte h.;n die noestheid in? ..., Schonk dat oog dit vuur die wellust?, ... Wie tog, dan alleen de Min? ■■ Ja: . zy is 't, die ook den jong'ling Vaak zo grootsch den boezem heft! . ... Zwoegend voelt het hart zyn'waarde, ■— Wen hem 't oog — gansch kwyning ___ treft!.,.; Wien gaf 't lot tog. ooit die weelde, ___ Dan hem, dien die wensch gelukt; Kern , die eind'lyk 't bloozend Meisje Ecever.de — aan zyn harte drukt!!! D  ó!... Hoe dankt zyn bHk den Soheppe-, Wen hy 't eerst haar' lipjes raakt!. Dan.... dan voelt hy 't, hoe die weelde Ons byna tot Sirapht maakt!!.... Hoor' dus God der ware liefde! __, Hoor' uw1 Jong'ling!... . ö!... die dag We:i ook wy o-s nestj? bouwen , 1 Dat hy haast tog . . . ryzen raag!!!.,. ó ! Hoe zou dit hart U kloppen Tot myn'jongden adem togt, Wen ik eens- myn' Lotje uw' Engel _ Al;, myn: Gade «--_* omarmen mogtü,  «C 37 > jrn , . zo 'k dan aan latjes boezem Eens eei lag hend wi^tje za;'!... Welk een lot!!!... fpoè voord ó (tonden ! ■ Dat ik 't haast genieten mag!!!! Ja: _____ dit tort'len paar myn' Lotjel ■» Dat daar 't donzig nestje maakt, ó! .. .. 't Vervoerd my door de teerheid. Die in beider oogjes blaakt!  D £ ONSCHULD, „ Het is ene vernedering voor hun, die zv „zonder verbetering niet kunnen aanzien als Z „ deugd ame, cUen zy meenen te kwellen, hunne fol „ teringen niet gevoelt en zyne Beulen verfmaad »Dusch Orestes en Hêrmióne B. 6. blz. 204. %Ariam r J-Vaat Boosheid vry — myn tweede leeven!. , Ons lot met 't ak'Egst zwart omgeeven! .... Neen : 1 treft niet, — wyl ons zuiver hart ! "sar- wraakzugt met verachting tart!  *C > Geliefkoosd woud/ gy kunt Neen: — Deugd! — fle6ts Cy kunt zielen boeijefl ! Haar met een duurzaam vuur doorgloeijen! ■ — Daar, — ach !... zo 't fchoon alleen bekoort,— Ook zelfs 't genot d.e vlam verfmoortü Verhef'!.... vereéP dus fleeds deez' harten! Doé ze ongedeeld de bozen tartem !.... Tot Ge ons door U te faümgefnoerd, Eens juichend aan het graf ontvoert.  *_ 41 i-> Ja: Lotje! ja: — myn tweede leeven De Bootheid doê den fnoden bèeyen! Zy deert niet, waar een zuiver hart Haar' woede flegts gelaaten tart!-!  AAN LOTJE. 5, Ftt.l drop the curtain! I edn /,ƒ, „ _w>„ Young Compliint, Night. I. 1 Lurgot AA •kL\±m voor de eeuwigheid — myn Lotje! kon dit hart ó beste fchat! Immer voor een' ander' kloppen; daar ik eenmaal U bezat!  43 > Neen: van U ö enijst Meisje! _____ hing myn lot voor a'toos af!! ___ Dan, — hcefc ons 't geweld gefcheiden ,.. .. Juich'! eens wagt ons *t v.eedzaam graf!!!.., Kalme rust der zombre grafileè! — - o!.. . hoe welkoom zyt Ge niet ___ Hem, aan wien een' ganfche fchepping- nooit een ausje vreugd meer bieut!!!.,.. Meen: waar 'k immer ommedoole, _____ volgt my ftaag myn' ba-ge fmart. 5! Dat ak'lig ak'Iig f^eiden! .... *t ligt my fteeds als lood op 't hart!!!...... D S  4£ 44 > Ach ... eer nog de pu-p'ren" — mor-en *t woud — 't gebergt met rozen maalt, Ziet ahee de heide nw' Jong'ling, hoe hy eenzaam fnikkend dwaalt! —n, wanneer de Nagt zyn' fcepter over 't zw\gend half-rond ftrekt; Is 't uw beeld , dat my — tot tranen __, telkens uit myn' Cnimiing wekt. Hemel!———— ó!.... dit duld 'loos lyden eindt *t dan flegts myn' laatfte zugt!!..., Spoé!.., ai lpoé dus voord ——— ó Honden ! dat ik haast deez' aard ontvlugt'!!!  *C 45 > Ja : ——- dus wilde't, 't Halen noodlot, dat der teerde — fynile ziel, / Hier Leneden, niets, — dan tranen ——— niets, dan leed te Lenrte viel! Lotje! . dat wy , fchoon gefcheiden ■ dan getroost dit pad betreen!.... Haast tog rust ik aan uw' boezem ... in den dag der eeuwigheén!!!....  4 Ja: voor de eeuwigheid myn Lotje!- mint dithaitü —. neen: — beste fchat! «t Kan nooit voor een* ander* kloppen — ■ ■ daar het een maal ü bezat.'!!!.....  AAN MYNEN VRIEND M . . . . ; „ Idole d,m cceur jmte ir le mignon da fage ?, *Amitie i que ton nom coarone eet ottvrage." ______ de Voltaire. | a: —_ thans grypt dan myn' hand __ JnynM ! —het galmende fpeelcuig Eeuwig aan Lotje gewyd, eens voor de Vriendfchap, — voorü!—■  *8? 48 > Vriendfchap !... verted 'rende lust der edeler' — fynere zielen! ——-—> Zielen, voor hoger seluk zui. erer' weelde gedeind l Welk een gevoel!. .. wen een blik der ziele — voor vriendfchap gcfchape Eens het een ftemmige hart, luid voor haar . kloppend verraadt!! Zalige weelde!!... dan, ach!... flegts weinige — grotere zLlen Schenkt Gy — ó Moer'er Natuur.' —— zulk' een' verengelden lust.'  <' 49 > Vriendfchap .' — Gy werd t niet gevormd voor lage —verachflyke weezens.' Keen : — die miskennen n vzoet lief'lykfie drift van het hart!!! Neen: — hem bezielt Gy alleen, —den grootfcher gevoelendenfterv'lingi _____ Slegts een zui.-er gemoed kent uw lief'lyk genot.'.'.' ó.'... By denbloozenden ugtend des vrolyk verryzenden aardbols Heeft U de Godheid ____ alleen voor haren liev'lin» ——■ befcemd!!!  1^ 5° > Toen reeds fehiep U haar' hand myn F ....! — dit aandoenelyk harte , • Dat voor het myne geftemd, ———eeuwig der Vriendfchap zal Haan! Ja: —zyfchonkU 't gevoel, —een'lier- - en 't fmagtende Meisje! " Niets, —'tgeen ons lothiervolrr.aakt,— bleef uwen wenfehen ontzegd. !! Juich' dan dankend — myn F....! ■ voor immer er Vriendfchap geheiligd,-- Schei 't ers de nydige Dood j fcluidt or.s een' E^uwi^hcid r.iet!  < 5i > Neen : - -eens, .... wen ons gebeente in de zombere —zwygende graven Neerzinkt; omarm ik myn' F . <. . — voor des Oneindigen troon !!.... !Daar vliegt ook uw* Therefe myn Lotje aan den zwoegenden boezem!!..., De Eng'le'n .... zelfs — fclienken vervoerd dan onzer vriendfchap een' traan!!!.,.. Ia : —-dan omweeft Ge — 6 Gevoel.» . ons fpceltuig met waas'mende roosjes! Snikkende hangt Ge onze lier boven 't verblyf yan onze asch !!!!...<»  € 5* > Daar, diar hang'ze! — tot ze eens uw'hand twee gevoelvolle Sang'ren, Die ook de Vriendfchap — als ons-— dnu.zaam verbinden zal, — reikt!   . i  AAN DE LIEFDE. N -Teen: — Llefde! neen: Gy .... Gy alleen (Tchept weelde! •—. Alleen uw hand iehent reine lust aan de aard'!! Wat ooit ook 't hart des trotschten fterv'lings rtreelde j Wen ■kDapbn,mis, — is -t-y Eecn zllgtjc waaid,,  € 5$ > Van haar miskend —moest tog dit hart verfmagten; —• Ey haar gemis -- zie 'kniets voormy, — danfmart.' —. Hoor' dan deez' beè ■ ö oorzaak myner klagten! Ontfluit me 't graf.' — of.... fchenk' myDafhnc's (hart!!!!  AAN MYN GRAF. ODE. Lurgt. D JL-'us fchicpt Gy dan te wrede Liefde! _____ Schiept voor myn a'geftren'en hart, ...„, - Een hart dat Gy zo gansch doorgrief Is !!..,,. Tog niets!.... ach!! niets, dan bange (Tm art!!! D4  «të 58 ■> Bevoel!.... verzwaar'.... verzwaar' myn Iyden!..,,. Dat vry nw' hand deez* borst verfcheur'!!..., Spoedt flegts het uur van myn verfchyden ; . ó!.'.... Dat ik tog niet langer treur'! i! Ja: — tref' dan vry! — zou 'k langer klaagen _____ Daar Daphne tog dit hart miskent!!.... Keen: — kort'alleen — myn' bange dagen! . Zo fnclt dit lyden meé naar 't end!!!..,, Moest my verfmaading 't hart doorbooren! . Een hart voor 't fynst gevoel geftemd !! En kon het dan dien gloed niet fmoorcn .-> Dit leed,.... dat ilaig deez' borst beklemt!!!..,  <1 59 > Gy zwygend graf! ' ' u het bloedend harte Reeds vaak een' toevlugt in den druk! _____ Dek', met myn' asch ook haast die fmarte!!.... 'k Vond hier beneên tog niets, . dan druk !!! e... Ja : — zomber graf! — ja: — 'k fmeek 't met tranen! , Gun'.. . gun' den matten Jcng'Jing rust.'/.' Ach / —— 't noodlot fchonk hem niets, dan tranen: Het gaf hem nooit een aasje lust!!! Dan Gy, . die my dit rampvol leeven Alleen.... alleen nog torfen doet! ó Deugd! . leer' Gy me a! juichend fneeven Gins wordt tog wis myn druk vergoed!!!.... E J  <• 60 > Hoe zal ik aan uw' troon dan knielen Myn Gcd!~Neen ,... .neen ! — die bange nyn Hoe duk hier 't lot der TED'RE ZIELEN —— ■ Zy kan . ... zy tan niet e.uwig zyn!! !! Neen,.... neen: — Gy kunt het niet gehengen! 'k Staar' dus verrukt op 't wagtend graf! En, moest ik hier fleeds tranen plengen, — Ligt vraagt die Daphne's hand daar af!!!!  tffc oi > Schep' vry dan lyden wrede Liefde! Voor 't fmagtend afgefolterd hart! .. Dit hart, dat Ge onmeêdoogend griefde!! . Zy ftreeft naar 't eind'.. .. die bange fmart !!!!..,   21 H A P S O D I E.  ■  D E HERFST. ELEGIE. n Hotu happy thy, ■who wake »» more! !!..," Youngh Ccmplaint, Night. I. o JL>'luster woud ! Gy fchomm'lende eiken! __, Die haast uw' ganfche fchoonheid derft! ■ Hoe heeft alreê het woên der ftormen Uw' zombere eenzaamheid verltoordi . .->  < 66 > Helaas!... uw' lieve — koele fchad-w! In 't giibb'rig flyk ter neer gefchokt!!! Ja:... ach!....uw' geel' — verdorrend' lover — Waar op myn voet al ruilend treedt, Uw' — reeds doorzigtig* — kwynend' lommer , , 'tTuïgtal —ó Herfst! —van uwgeweld ! !! i Neen :- 'kklaag voord aan hier treurend - eenzaam Myn'fmartU —zwygend woud! - niet meêr!! Vaar' wel , ó eenzaam kabinetjtr Gewelf van 't digst ——— vertrouw'lykst Ioof^ In wiens beminn'lyke belomrn'ring Dit oog zo vaak . een' traan nntBlr-ed! Vaar' wel!... 'k zal hier dan niet meêr weenen!!, „ Ach néén! .... zelfs dit wordt my ontzegd!!!., Ja! ——— wen de Lente u weêr koomt tooijen, — Dekt gy wel ligt — alreê myn' asch! ó God! , bcminn'lykst aller weezens! ■ ~ Der wyzen heul in all' hun' druk! __ Verhef' di: hart!... ai fchenk' het wysheid !!! —! ■ Dat, zo ik haast van hier verfthei' F  *@ 68 > 'k Gerust blygeestig onvcrfchrokken Den Dood _____ dien trooster!... welkoom noem'.' .„r, ó Bleke maan! die u zo plegtig — Zo rtij san myn gpziat vertoont! —< Wel ligt zyt gy eens myn verblyf-oord, Wanneer 'tgebeènt hier eenzaam rust!!!. Ja! — 't rust' hier haast ! ver van 't gewemel!—. Ver! ...van der Groten trots en pragtü Een weinig mosch • een rozenftruikjë.... Dit flegts alleen fier' '» Digters graf!!!.. En, — wen dan eens een teder Jong'ling, Dien 't lot — als my— flegts tranen fchonk, —  < &9 > Een' fchuilplaats zoekt voor 't angstig Iyden • r Hy koom' ■ en ween' op dezen grond !!.... Hy ween'! en voel' hoe hier reeds voormaals Een cïep-aandoen'lyk — fterv'ling leed!! Hy voel 't en — denk'dan aan 'tverfchyden!.. —- Dien zoetsten troost voor 't foagtend hart! i' i  AAN P O S T U M U S'. De XIV. Odt van het II. Boek VAN £>_. HOT^iAT IV S , FL Ja: —vrugt'loos fchonk Ge —- ó Vriend! __ aander ( fchimmen Vorst! ___ Den wreden tlata daag'lyks een'Hier ten zoen!! Aan hem , die _— Styx! ——. door uwe golven — Gcrytm en Tityis zelfs-kluistert!! I .... Vergeefs! —wantalle, die thans dit aardryk voédt,. . Ja: 'ieder fterv'ling 't zy hy den ryks-ftaf (torst, Of't veld met eigen' hand bebouwe, _____ Moet —- ö Cueytus' — uw' vloed bevaarenü _ F 3  < 72 > Vergeeft — 6Mavan.' — fpaartgy der menfchen b2oed!!,,. Vergeefs — Orkanen| — floopt Ge de kielen niet/.' Vergeefs dryft u de pest ö \ olken! —_, Niet vóórhaar' zweep naar den afgrond henen!!!. Het dal der fchimmen wagt tog op elk* van hun! —— Ja: .B?/B;-Dogt'ren zullen zy alle zien!!.. En hem, die tot het rustloos wcnt'len Van enen Heen --doordc Goón gedoemd werd!:! „ Eens zegt Ge de aarde — haar die uw hart aanbidt Uw huis uw' akkers al' uwen lust vaar' wel!!... Dan blyft _____ ö woud! aan uw' bezitter Niets, — dan defchaauwdercypres méér over.'.'.'.'..  ■ <1 73 !> Dan doen uw' erven uwen champagne-wyn,1 ■ Dien Gy zorgvuldig lang reeds hadt opgelegd, ——-— Ja: waardig zelfs den disch der Vorsten!,.,.. Straks langs den marmeren' bodem fchuirr.en! !!!..  AAN MYNEN BROEDER» ODE, „ Alfo ordnet es Gott, der in die Fernen fieht „ Tiefer hin ins Unendlicbei „ Oft erfttllet er auch, was das erzitternde „ Vol'e Herz kaam zu wünfchen wagt. „ Wie von Trimmen crwa-ht, fehn wir dannunfer Glü'ck „ Sehns mit Augen, und glaubens kaum." TT J- i-ebt Ge wel immer -__ ö fterv'Jing! , de wegen (der eind'loze Godheid Hoe zeer Ge ook itaardet, , nagefpeurd Neen: een ontzagg'lyk gordyn — het eeuwige (plegtigste duiscer Dit is 't ______„et geen zyn* troon omwolkt!! ',,...„  ^ 75 > Nsdergebukt in hetftof en fidd'rend aanbidt EelA (de S.npt Vit wys zyn vrees'lyk raajsbeflait!!... & ,... Hoe veel meer dan eenmenfcli — ,le broze — (vergangg'lyke Herv'ling! Aan deze zy' van 't zwygend graf.! ! Pus van bewond'ring vervoerd -— óü... beevend (van gloênde verrukking Wordt — God .' —Uw wil door my veréérd!!!... J"a: ik veréér dien! 1 ik juich!!!.... daar (die . ö myn dierbare Broeder! ■ Uw' wenfchen dus op 't fchoonst vervult!!..... F J  < 7ff 5> Jaichende dank ik myn* God met vuurige onstuimige (zangen.— Voor 't lot, dat u zyn' almagt fchonkü Dank hem aanbiddend!— Ja:—'k fmeek van hem — (de GRENZ'LOZE GOEDHEID! Nog ftaüg meer zegen op u af!!!!  AAN MYNEN VRIEND ' L . . . . P VJelukl... geluk — myn'Vrienden.' — Geluk!,.. met dit uw Wigtje ! —— Dit ted're lieve Wigtje ! Uw aller eerste IVruitje!!  *{[' 78 > ö Mtnn'lyk lagchend Kindje! — Zyt wel-koom op de wereld! —Deez' wereld, ——die de Lente —De lieve blonde Lente Met blanke —- poez'le handjes Om u met vreugd' te ontvangen, — Zo welig —vrolyk tooide! U groet het aartig musje — U groet de blyc'e leeuw'rik — Met Mygerer.de troontjes Uit zilvren' avond-wolkjes !,.,,„ Reeds zingt u 't fluitend vinkje! —  *■$ 79 ■> 't Slaat zagte wiege-deuntjes.'...; Wat lacht de fchepping vrolyk.'!... Verheugd om haar' Bewooniter — Haar minn'l/.ke Bewoonfter! De Bloem-Vorstin zelfs — vlegt reeds -~» Van gele lyo^aj-bloerpjes — Een tuiltje voor haar' flaapjesü ..... Wie zou dus niet genieten — Daar 't alles nieuwe weelde By uw' verfchyning ademt!!..... Koom' — Jongen'. —. reik' pikjltitliïi Reik' waas'mende ntniijtsl....  < 8o > Reik' blaauwe hytinthtn <.... Bertrooi' den riisch en brdem! ... S rik" kransjes o n den fchedel, En 't bruifend vogt des bekers! Dan, wenfchen wy deze oud'ren Die vrolyk juichende oud'ren Geluk — met 't minn'lyk MeLje .'! . *t Zy fteeds hun hoogst genoegen In hunnen lecvens ug'end! —• Hun' Ouderdom een iïeraad!--— Een ftsun aan hunne Gryshaid!!.,  *@ 81 > Het doe hun ted're tranen Van 't zaligst reinst genoegen Tot aan het graf vergieten! — En wen zy van deze aarde Dan eindclyk verfcheiden, — Breng' zelfs hun vlugtende adem , Nog zugten voor hun' lïev'lïng Aan 's Scheppers troon!!.,, zy zeg'nen Haar— zelfs nog na 't verfcheiden!!!   JF JU 21, G M M XT T JE ffl Gevolgd. G   D E KERKHOF OP HET LAND. i L E G I E, VAN G R A Y T3 J-Veeds hoore ik het gelui der treurige dood-klok, welke het einde van den dag aankondigt: de kudden treeden langzaam naar hunne ftallen j fom- wylenwykenzy — algraazencie terzyde. Afgemat bereikt de daglooner met moeite zyn en iïulp: hy laat hetheel-aloveraandevervarenisfe der donkerheid en myne droefgeestige gepeinzen! De beemdenhebben al hun lichtverloren; ene ang- ftige en diepe ililte heerscht rond om my henen : alleen by pozen wordt zy door het gegons van enige .gevleugelde diertjes, welke alfnorrende doordelugtzweeG 2  *C 85 •> ven, afgebroken: hun dof flaap-'urekkendgebrom laau zig van verren over de velden hooren! D i h,- welke klaag-tonen zyn dit, welke myn oor treffen ? 't Is het gejammer van dennagt-uil, die van tusfen deklovendes — metveilbewasfen'—- torenszyn gekerm ten hemelzendt! . Ik ftoorde zyne jilou- dp eenzaamheidr ----- zyne zombere bosehjes hebbe ïk ontheiligd! Het mosch — door de jaren ftof geworden— ryst op even als een heuvel onder he t flik donker lommer van d't geboomte ; —— hier in de fehaduw der olmen en cypresfen, rusten de boerfche voorouderen van den ftulp-bewconer: - voor al:oos — zyn zy in deze duist're wooning neergezonken! Noch de fc helle Hem van den haan , noch het vrolyk gezang der vogelen, noch de fchaterende to • nen der vcld-fchalmei, — wekken hen ooit meêr van hunne treurige legerllcde! deliefelyke geuren des ugtends, waarmee de Zephyrs te vergeefs op hunne wieken aanfladderen, . zullen zy voord aan niet weder irademen ! Meer' malen deden zy de ryke gefchenken van den Herfst voor hunr.e fcherpe zyzen nederzinkenj ———■ ontwrongen door enen hardnekkigen arbeidhunnert leef- togt aan den verfraaiden grond; — of, voerden -—- even als in zegepraal — ecu briefend gefpan ! Egteris het niet voor hun, dat thans die flikkerende vlam op de haardfteê gloort: » zv zyn het niet, naar welke die lieve kleinen hunne fehuld'lozc bandjes opfteeken, ™_ die een kusje afbedelen, het welk zy der moeder fchynen te benyden! Verwaande Eerzucht!—waar om .... waar om veracht Gy hunnen arbeid; de eenvouwigheid hunner ver- maaken ; —— en, de roemloze vergeetenheid van hun lot? Waarom tog -— ó Groten der aarde!  *<_• 87 > j 1 waar om hoort Gy de korte —belangryke gefchiedenis derarmen, ■ llejts met een verf.naa- denden lach ?.... Trotsch der geboorte, de glanzende praal van magtj en grootheid, alle voorregten , welke rykdom en. fchoonheid geeyen kunnen; alle, alle verbeiden zy — op de zelfde wyze hetonvermydelylc fterf-uur! ! , Elk'ene van de banen derroem- rugtigheid, ,— alle voeren r.y naar het zelfde eind perk: den rand van het grafl I! ■ Nimmer zullen de gewelven onzer tempels van hunne lofreden weergalm.n ! dc naneven hebben geen' tropbei'n op hunne begraaf-plaatfenopgercgt!! ____ Groten der aarde ! waarom beklaagt Gy hen ? Een'pragtige tomie kan deze den laatlen — vlu<*- penden adem in het ontzield lyk te rug roepen ? de dampen des wyrooks hun' kiliige asche met een' vernieuwden gloei bezielen? — of, — de ydele klanken der vleijery het gevoelloos oor des veritorvenen ftreelen? Wel ligt zonk een maal in deze verachte aarde een fterveling neder.wienshart cer'tyds eer geddelyk vuurdoorgloeide; — wiens hand den ryks-fiaf verdiende te tor- fen; of, waardig geweest ware, de lier van ^épolio te liaan! Dan, — nimmer hebben de Weetenfchappen — verrykt door den buit dien, zy aan den Tyd ontrukten, —— haar ontzaggelyk boek voor hun opgeflaagen; de kille behoeftigheid bckoudde deze verheven' vervoering in hunne ziele: die fcheppende Genie, welke aan grote gewaarwordingen het leeven fchenkt, deze —- deed zy verftyven in hare bron.' Duizend kostbare gefteenten liggen dus in de donkere kloven van hetgebergte bedolven; —— op dezelfde wy- G3  ^ 88 > ze verbreiden talloze ontluikende bloempjes hunne balfem-geuren tevergeefs in de zwygende woesteny ' Aan dit oord rust wel ligt een Hampden, wiens vast* deugd zig tegen de onrcgtvaardige poogingen der Dwan-* zugt verzet hadde; een Milton, welke nooit gezongen heeft, — cn, — wiens naam roemloos met hem ten grave daalde! — of een Crtmwil, wiens handen het bloed zynes Vaderlands nimmer bezoedelde ! - —. Zy heerschten niet over de harten hunner tydgenoten door hunne wclfpreekenheid en vernuft! De donkerheid van hun lot beioofde hen van de zegepraal der deugd ; van de loffpraken des roems;, .van het itrcelend vermoogen — om over hunne medemenfchen weldaden uit ts Horten ; — en, —- op het gelaat desarmen een'lach van vergenoegen te fpreiden !! Doch, werden hunne edeler* aandriften gekluisterd, even zeer waren hunne ondeugden in boei- jen geflaagen ! Nimmer zyn zy —langs trappen met bloed en flagting bevlekt—ten troon gelTegen; nimmer hebben zy de deure der ontvermïng voor het menfchelyk gefiagt toegesloten ! ! Niet ene enkele reize behoefden zy het bloozenvari hun gelaat teverbergen ; — of, — de wroegingen van een ontrust geweeten te beflryden ! , n;m_ roer ontheiligde hunne Zangfter haar* Goddelyken wyrook! nooit heeft zy dien op het outaar der Weel¬ de — of, voor ene verachtelyke Trotschhcid uitgc- ftortü Gins, — zie ik eenwanitalliggedenktekcn , hetwelk 't graf voor de aanvallen des tydsfchynt te beveiligen; ' cni2e verzen— naauw'lyks leesbaaropden /leen waar zy ingerift zyn , fchynen den wandelaar de fchattinge zyner tranen te eifchen ! Helaas! w*e is'er tog, die ooit —zonder leed-  *C S9 > v/eezen — zyn onrustig — dooh vieijend beftaan heeft afgelegd! die zig immer -metge- laaten onverfehiüigheid - aan een eeuwig ililzwygen het volftrekte veigeetcn overgaf? - die ook deze gewesten des iigts en zyn aanweezen vaar" wel zerde; , welke niet eerst een'langen , fmartvollen blik op dit leeven te rugge wierp' Bejammerende rouwe van een hart, hetwelkz'v'ne'i dood betreurt, dit.... dit alleen is 't; dat de ziele desverftorvenenllreelenkan! De oaen die voor altoos aan het dagligt gefloten zyn, — fmeeken ook dan nog -om enenzugt, flegts weinige tedere tranen van medelyden !! „ uit hct d;'£ - ^ graven zendt natuur enen fmartelyken gil op • — en te midden van onder de asche- zietmen enige fchittc- rende vonken naar boven ftygen ! ! . . . JEn ik, die dezen veronachtzaamden overblyf- zelen myne hulde bewyze; die thans dezelve in ~yn gezang doe herleeven; zo och een, gevoelvolle fterveling — even aisik--naarditverla- ten'oord wordt heên gelokt; _ welligt zal hy be- geeng zyn, myn lot te verneemen Moogelyjc ylt dan een herder, wiens lokken de ouder. dom verzilverde, die hem dit narigt geeft: . _, » Vaak zagen wy hem voor het daagen des ug- „ tends, zyn overhaaste tred deed den morgen „ daauw uit de kelkjes der bloemen neder Horten • !_ „ voor het ryzen der zonne reeds — befteeg hydeze „heuvelen! „ Gins, aanheteindedervalleijezietGyeen'eike „opryzen, wier neerhangend twygen een' flegtige " fChfUW vormen ■' Daar is het, wcar hy „ vaak naar 't gemurmel der beke luisterde • . meef 5) malen haren Aroom zat na te ogen.,'.'..  €< o o > „ Nu eens -— dwaalde hy gedagtenloos door de wou- „ den om, èen fmartelyke glimlach zweefde op zyn ,, gelaat; ■ weinige onafgebroken'woorden — ,, leevendige bceltenisfen z^nerf.1 erende ove rdenkin- gen, was alles, — wa' wy van hem ve> neemen „konden. Danweder vielhyin „ een langduurigc weezeidoosheid even als een on- „ gelukkige, welke zig van het l'.ecl-a'verlaaten ziet,— „ of, door ene hopeloze liefde emarteldwordt 1! „ Op zekeren dag zagen wy hem niet meer by het aan- _ ligtcn van 't morgen-rood : te vergeefs Iteeg ., de zonne boven den gezi ;teinder! noch in „ de boschen — noch aan de boor "en der beke heb- ,, ben wy hem ooit weêr gezien! !.'.... „ Wel haast verkondde ons het aanheffen van treur- mufiek en eenp'e.ltigelykftoet, dathyvoora!- „ toos daar henen was!! . Langzaam zag ik hem „ ten grave draagenül Leez' de verzen, „ welke op dezen fteen gehouwen zyn, ik zal de „ Kruiken, die dezelve bedekken, een weinigterzyd» „ ruimen! Ontvang' —- weldadige aard! —- ontvang' hem in (uw* fchoot! .... Hy heeft Fortuin — of Roem — nooii (giften afgebedeld!— — Een zagteTreurigheidfchiep'tlot, dathygenoot: — De Wysheid heeft alleen — zynlagen (ftam verëedeldü  •*£• Si 3* De Godheidhadhem mild met hare gunst bedeeld; —Hem was een ted're ziel van 'sScheppers (hand gegeeven. raak .mm heeft zyn' zagte traan een lydend hart (geftreeld I Een Vriend — zynhoogfte wensen (geleiddehem door 'tleeven! Thans — doê geen ftervelïng van nieuws zyn> (deugden glopren; Of -— delv' zyn' zwakheên op ui: ('s aardryks donkerheid! Dat hier elk ed'le drift _ ooitinzyn'zielgeboren — By zyn' gebreken rust'! _. den (GROTEN DAG verbeid'! H- HET   HET KLOOSTER. ELEGIE, eluï der klokke kondigt den tyd van haar vertrek aan; alle de maagden gehoorzaamcn en _ begeeven zig naar hare cel; Zylaaten de gchoor-zaal en my in ene ontzettende eenzaamheid! De ondergaande zon fchittert flegts nog met enige zwakke ftralen; een akelig zwygen heerseht in deze gewelven : . , aiieen ene bleke novice hoort men by pozen, welke .— terwyl zy hare gebeden uitrekt, — fomwylen een'zugtloost, —cn op haren onfchuldigen boezem klopt!! H 2  € 94 _5* "Wel ligt ftort hier ene andere HcUïfi —doorliefde en fmarte verteerd— hare klagten voor den nagt uit, — en, — bezingt in droefgeestige verzen het wreedaartig noodlot, dat haar van den jongeling fcheurde, dienzy.... helaas!.... vrugteloos .... vrugteloos wenscht te vergeeten !!!! Einnen den omtrek van deze metmoschbcwasfen' muren leert die ongelukkige Geliefde tranen plengen , terwyl hare godvrugtige Gezellinnen tot den middernagt op hare enge legerfte rust genieten '.!... Geen' wroeging verfcheurt der zeiver boezem;—geen wreed herdenken aan misdadige hartstogten en gepleegde gruwelen— verftoort haren flaap! gene akelige dromen noch dreigende fchimmen vervaaren hare verbeelding. Zy hebben de wereld verlaaten! voor haar kan de huw'lyks-toorts niet meer onfteken worden! ! - nooitzullen zyde liefkoozingen van enenEchtgc- nootfmaaken! — nimmer heure bekoor'lykheden in hare dogters zien herleeven! Aan andere verniak-en is het, dat hare dagen zyn toege wyd! ! ■■ Dikwyls beroovcn zy de Lente van hare bloemen, of zingen van verrukking doorgloeïd den lof der Godheid op ; terwyl een geheiligd orgel zig aan hare hemelfche tonen huwt!! Vrouwen van de Wereld! —befpott'deze godsdienstige verrigtingen met gene, verachtende gebaarden! werp'tog genen fmaad'lykcn blik öGyfcho- ■r.en dezer eeuwe! op de pligtbetragting dierbe- Jtoorelyke Gevangenen !!! Helaas! ook die oogjes, wier vuur geduurïg Verlangt om te bezielen; — die half omfluijerde aanlokkelykheden, welke, zelfs hierdoor, nog te vervoerenderzyn, - — eens immers—verliezen fok deze all' hare betoverkragtü het ver-  4 P5 -> fliaaK tog —even zeer als de fmarte— leidtonsten gravel!! Vergeev'hetmydus ö Schonen,welke tog andere Digtersgenoegzaam wyroken! vergeev'het my, —dat, -—terwyl myne lier weigere uwen lof uit te galmen; zy enige treurende tonen voor deze Dogteren des ONEINDIGEN Haat! ! Deze zedige Maagden behoeven op gene feesten te fchitteren, — noch zig— even als Gy — telkens meteen' nieuw uitgedagten tooi te lieren! Nooit zullen zy het vermoogen harer bekoorlykheden inden blik van een' geroerden minnaarleezen; „ ___ nimmer zelfs alleen met een* enkele traan — haregoedkeuring aan het treurtoneel kunnen betuigen!! Zonder hun geruisch te doen hooren; of, den dorst des wandelaars teftillenj vlieten beekjes door de vlakte henen! De nagtegaal Haat te vergeefs zyn' Goddelyke tonenin het diepst der wouden !! . niemand is 'er, welke zyn droefgeestig gezang daar verrukt. Dus, ~_leeft 'er wel ligt onder de afgezonderde Bevaliigen, welke dit treurig verblyf omvat, — een' — wier gevoelig hart den hoogften wellust van enen minnaar zoude hebben uitgemaakt; _____ wierbekoor'lykheden en deugd een'troon zelfs tot luister zoude verlirekc hebben; — en, die voor het geluk desmensch- doms — enen zoon hadden opgevoed! ! Dan — zonder iets te ontvlammen , —- verteert zig het vuur van hare jeugd! —een* geflrenge boete bekoelt bare boezems! — en, hare fchoonheid welkt weg onder de kap!!!.... Verre. .. verre — van het geraas en de dwaalingen der wereld — betreeden zy de afgelegen' paden der eenzaamheid!! hier vlocijen de uurenin ftilte daar henen, eyen als een vliet, die geen koeltje beroert! H 3  9$ > Ban, —de gloênde verrukking der verbeeldingskragt, welke dezelve zo vaak naar boven aardfche gewesten henen voert, — wist egter het herdenken aan hun, die haar eer'tyds dierbaar waren, —niet ginfchelyk uit haar geheugen weg! ———— Zy hebben de wereld niet geheel en al vergeeten! hare geBeden, welkezy by den middernagtuïtftorten, —ftygen geduurigvoor den troon des Almagtigen , — en, houden niet zelden een' blikfem-fehigt in, welke zo... zo Hond neder te fchieten!!!.. . Met fmarte hebben zy zig uit de armen van hare broederen en zusteren losgerukt! niet zonder zugten teflaa' S9 eens, — fcheen hy treurig ; — ging bleek — ïn ge, „ p inzen verzonken — om; —— even als eenmin„ naar, welke voor altoos zyne Geliefde verloor!!!.... „ Op zekeren morgen zag men hem nietmeêrop hec „ koor; — nochindekerk, — nochin de Sacrisdy, „ vergeefs wagten wy hem aan het graf, by het „ wy-vat, — en in de gaandery: 'Erver- „ fcheen een ander, die ons zeide, dat,—wybhy —« „ dien wy zogten, de noodlottige liefje , welke hem „ voor ene onder ons verteerde, niet overwinnen kon ■ 99 by zyne rampfpoedige dagen in een derafgele- „ genftegewestengingten einde brengen!!!! .... „ Deze Helde ons tevens enige gezangen ter hand, wel„ ke wy telkens met even groot een vermaak opzingen , 99 dan, — ofzy van den beroemden Whitehthai, 19 ' °f j —T-n den teder klaagenden Cray waren. VAN   VAN O S $ X J3L I   VIN VELA, D J--**ieni.k beminncis een ïoon van het gebergte; hy vervolgt den fnel vliedenden ree-bok ; — zyn' zwarte doggen fnuiven al hygende om hem henen : depe- aezynsboogsfnortin delueht. ———- HebtGyUne- dergellrekt aan de bron derrotfe; of, zytGyter ruste gegaan by het gedruis van den berg-ltroom ? — De toppen van het riet buigen zig in den wind; een graauwe nevel dryft over den heuvel: onopgemerkt wil ik hem naderen; — ik wil hembefpieden van de fpits der hoogte'. Toen ik U het eerste maal aanfchouwde hoe beminnelykfcheent Gy my! het was onder de bejaarde eike van Br anno; Gy keerde te rugge van de jagt! Gy waart ryzjg!.... Ihhoner, —■ dan een van Uwe Vrienden!!..,. I 2  *fj 102 _>> SHILRIC. Wie is zydieikhoore?.. .. Dieltemmeisliefeiyk _ als 't koeltje by 'tfmagten derzomerhitte ! Ik ben niet gezeten tusfen het riet, wiens toppen de wind heen en weder zust en neerbuigt j 't geklater van de bron der rotfe hoor ik niet! Verre van U ó Vinvila l verre . .. .volg ik Fitigal in den oorlog !!..... Myne doggen ongeeven my niet meer myne treden fpoeden zig nie: meêr over het gebergte: ikbe- fchouw U niet meêr terwyl Gy langs de boorden van de beke der valleije Iugtig daarhenen zweeft, ■ fchitterende als de regen-boog .. fchoon gelyk de mane by den middernagt, wen haar beeld op de baren des Zuidelyken Oceaans glanst!!.,.., VIN VELA. Gy zyt dan henen — ó myn Shilric'. — ach!..,. ik ben eenzaam ! —verlaaten ophetgebergte!! De ree-bok dwaalt vreedzaam over de toppen zyncrrotfen: —onbefchroomdfcheerthy hetgroen! 't geraas der winden of hctruifen van een blad vervaart hem niet meêr! , De jaageris 'er niet!!.... verre is hy!... op het veld des doods en der graven!! — Spaar' — ó Gy Vreemdelingen! Zonen der zeën! — fpaar* tog mynen ShjlricW SHIL RIC. Indien het zyn moet, dat ik omkoome op het veld des doods — ö Vinvela ! -— vergeet' .... ai vergeet' dan niet my ene grafftede op te regten }! Graauwe keijen en een heuvel van aarde — zal der toekomfte myn' gedagteris te rugge roepen! Dan zegt de jaagcr — wanneer hy ftilftaat — zyne maaltyd houdt op dit graf; danzegthy, „ hier—aan dit oord rust de asche van een'Krygsman ! *' en, myn naam zal herleeveninzynenroem! ■■ ■ °  *C' 103 > vdat _____ gedenk' aan my — gedenk'aan my wanneet ik gevallen ben!!.... VIN VELA. Voor zeker.... zekerzalikaan U gedenken! — ó myn Shilric) — Gy zult orr.koomen !' Ach! myn Geliefde! — watzal ik doen wanneer Gy voo/a'toos helaas!.... voor altoos eenmaal daarhenen z -1!!! Eenzaam dwaale ikdan over hetgeberote - —ver- laaten waare ik — by het zwygeu des middags — overde vIakte! ! Daar daar zal ic en plek-gronds befchouwen, waar Gy — te rug gekeerd van deja-t — pleegt uit te rusce, :!.... Ach!.... gewis: — hy zal vallen!! docll> — geduurig geduuiig zal ik mynen Shilric gedenken!! 13 r. -f-  C A R 1 J_„ r -L-angen . ... langen reeds heeft Ctril opgshouden de etterende fnaren te flaan : langen heeft hy___, al zwygend ■ den val der Barden beweend! - i Eere begeerte naarlof, vervullen de ziele U- wer jongelingen nietmeêr ö Erin / — de tyd Uwer roemrugtigheid is voorby!... Reeds nadert!... zy nadert., .de flik-donkere Itonde van Uwen ondergang!.. fchaduwen des doodszweeven over Uwe vlakten! Be tonen der harpe , welke het hart van gevoel doen weg- fmelten, — zyn veracht: met vreugde ontvangt jnen den Vreemdeling niet meêr in Uwe zalen !!.... Xage ftervelingen heffen hunne trotfche hoofden op: &v/ist en onenigheden heerfchf.n in Uwe landen !,.,„,  Geheel anders was het iu de dagen toen wy naar Sali'm reisden ; toen Gy ftreedt in de lokken Uwer jeugd taetFtdUbi met FedUh. ... den magtigen den dapperen FedUh : toen Gy ftreedt om de fchone Marivanc! FedUh was grootmoedig en gevoelvol; — ryzig én verheven was zyne geftalte: deze wasgelykdedennevan Slimara, welkerkruin zig boven "C geboomte des wouds verheft, — die in de wolken woont, — en,— in wier top fterk-gevleugelde adelaars nestelen. MurivMU was deugdzaam en bekoorlyk: i hare Moeder—de edel-gevoelende Olva— had de zaden der deugd in haren jongen boezem geplant. De Maagden van Enm befchouwden haar met nyd : vrugteloos tragtten zy gebreken in haar te ontdekken! — zagtheid— even als een lluijer— had den glans harer bekoorlykheden gemilderd(*)! de fioutmoedïgfte onder de jongelingen bewonderden FedUh/ Hywasfnel— gelyk een arendin de lucr t, wen hy van zyne verheven'rotfefchiet; — op de bruinag- C*) Het woord—GEMILDERD is eigenlyk uithet Hoog-Duitschoorfprongelyk; op deze plaatfe betekent het: den glans der fchoonheid door enen lluijer een weinig verminderen : zyne fchittering enigzins veraten. — Evenzo zyn ook de woorden, BLIK — - ONGEKUNSTELD — enz., welke thans zeer dikwyls gebezigd worden, uit boven gedagte tale overgenomen. De Hoog-Duitfche fprake tog is voor denNedcr-lander—volkoomen het zelfde, dat het Grieksch den Romeinen was: myne Landgenoten herinneren zig dus alleen het gezegde van Horat. Art. Poè't. vs. 53 & 54. Et mvafatlaejae nitper habeb tent verba, fidem ; fi Grtca fente cadent, paree detorta. Men zie ook deplaatfen welke Btntlei aanhaalt. ——- ■ ■  tigezonen van het oebergte neder itort; ten prooi- \ je —deze naa'-zyne jongen henen voert! naauWlyks drukte zyn voet — by het jaagen de toppen der bloeijende E heideneder! il Nimmer... nimr er miste zynboog ! — [ De kr.agt zyns arms was als het geweld van enen berg- [; ftroom, .velke onft-jimig vanvertryzelde rotzen neèr- : ftort, — de fterkfte dammen met een onweerstaanbaar li geweld daar her.en ftuwtü Te Tailton overv.-on hy den magtigen Manhard ! I Donald, — Conmor, — en de iieik-ge.'pierde FtUm vielen 9 voor den b'ikfem zynes Haals ! Doch ij wie — ó Gif.an ! --wie was er, —diemagtig ware, om U I weêrftand te bieden !.'« Gy tradt voord in I hetftryd-perk: zegevierend in de kragt vau Uwen I arm, Gy tradt voord, —om den prys der dapper- heid te behaalen ! l.U,ivanc aanrchouwde 3 U: zyaanf:ho..wdeU, — en, —,fidderdevoorha- V ren Geliefden !: , . .... Reeds van hare kindsheid was FedUh de heimelyke zugt van haren boezem : _ in de zwygende ure des droom.- zweefde zyne gefialte voor hare gedachten ; en, wanneer zy opwaakte, om het morgenrood te befchouwen, — ook dan nog heersehten zyne bekoorlykheden in hare ziel: _ Haar Vader de edele \o„ar beminde den jongeling; doch, -— de trots van zyn gedacht was hem nog dierbarer: hy wenschte zyn bloed met den dapperften der HELDEN van Erin te vcreènigen: hy voerde har r naar Taüton, -— om haar aandenover- winr.aarm hetgevegtte fchenkeu! u%ve mannelyke fchoonhei I vervuifle haarmetangst; _ even gelyk de glans e: er vuur-wolke by de°n mid.ler- nagt wanneer zy ylings langs de randen des wonds daarhenen vaart ,—en, . door hare verblindende uralen het oog _es wandelaars met fmerte treft: ene  grOotfche —- doch , — vervaarelyke Vérfchyning!!.,. Dus, — Hortte ontrocringinharezieleneder: —— zy Voorzag den val van haren FtdUh ! ! , -. Hare wange werd met de verw des doods overdekt; -___» bee- ving beving hare leden: bezwymd zonk zy in den arm van hare getrouwe1 MarthulUl ! Zy zonk neder; ,— bleek .— alsdeleliedervalleije , welker bladeren de verwoestende adem des zuiden-winds ver- fchrooktheeft, —en, welker bekoorelyk hoofd gebogen «— op het gras neder ligt. Uwe ogen zagen de Maagd; — Gy bemerkte het wat in hare gedagten omging: — een „raai vanmedelyden fchoot nederin Uwe ziele; - met ylegaaft Gymy dezen last; Gaa CarU/ „. vertroost de „ Schone : -— zegg' haar dat eere myne ziel ongloei', „ dat zugt naar roem in mynen boezem woone : „ deze gebieden my de liefde der HELDEN te ,, eerbiedigen, — en, weedom verre van de borst „ der Schone te verbannen ! . , Myn hart is „ ene rotfe tegen den vyand in wapenen; doch —— „ het fmelt weg als de fneeuw by den zoelenle'nte- „ regen ; wanneer het de rollende tranen van ene „ Maagd aanfchouwt"...... Ik ging — en bragthaaruwe woorden. ■■ Airede hadhetgevegtenenaanvanggenomen! __ , Even gelyk twee donder-wolken hare blikfems in ene te- genovergeftelde rigtinge tegen elkanderfchieten; zo zo op één gepakt — zo fnelfchitterdehet weêrligt derkruizendezwaarden!! Deoudfte onder de HELDEN befchouwden den moed— de kragten de vaardigheid der Stryderen met ontzettinge !! Nimmer... nimmer had Erin zulk een gevegt gezien!!.. een gevegt, —zowanhoopig— en,—zogelykinvermogen !! _ Ten laatften egter was het de kragt van uwen arm, welke de overmagtbehield: —uw zwaard K  ^ io8 > Joor kliefde de riemen van hetfchildvan tedlth; door zyne blanke wapenrusting drong het henen. zyne klinge werd verbryzcld op uwen helm ;— verbroken zonk zy neder uit zyne hand: , — defcharen door het geweld van den llag van een gefprongen glinsterden op den bodem; — opgereten —bleef het gevest gebruikeloos in zyne vuist!!.... Ongedekt van wapenen beroofd Hond thans de HELD!! Hy ftond egter!!. .. vast — cnbe- weegelyk; — even gelyk een rotfe — ftond hy op het flagveld! ! .... Hy behieldzynengrond — zyn voetweek niet! — zy week niet voor den aanrukkenden dood!! .... ■ Terftond hielt Gy uwe klinge te rug; Gy fpraakt liefelyke woorden des vrprlps. tegen den Jongeling ! De ziele van Osfian vermaakt zig in het gevegt derdap- „ perheid; — haat en benydingzyn vreemd voor », zynen boezem! De daauw des hemels is ,, minliefelykaan hetgloeijen — 'tverzengde aardryk— „ dan, het vermoogen van wel te doenmynhart „ ftreelend zy!!! " Dan, reikte Gy den StryderUwe hand ; —- Gy voerde hem naar de in tranen verfmeltende—debeevende -Munvanehenenl ■ ___. Hare ogen waren teraarde nedergeilagen : —fmarte even als een'wolk, welke het glanzende gelaat der Mane overdekt; — wanneer huilende ftorm-winden door de dalen van Lam gieren — omnevelden haar bekoorelyk aangezigt! '- „ ö Gy — HELDEN! —mannen van Erin! — zytge- „ tuigen!—„ deze warenUwe woorden :" zytgetui- „ getuigen, —dat ik van myne a.mfprake op deze Maagd „ vrywiilig afftand doe; aan den edelen Jongeling „ — f.aa ik haar af: hy woont in de ziele dezer „ Schone! Myn welluit :s, —hetlydend „ hart te veiligten, ..— de tranen van hetoog des be-  „ drukten af te wïsfen , —- is myne weelde!!....,. a „ Marivaml ontvang dit onderpand myner vriend- „ fchap !! — Gy — Eedlab/ — aanvaar' de hand „dezer Bekoorelyke ...... Ten vollen verdient Gy e 1- „ kanders tederheid —wederkeerige zaligheden vloei„ jen over Uwe dagen!.'! " De edelmoedige \onar biüykte Uwe gezegden. - Hy beminde den jeugdigen Krygs-man : —- zyne Standvaste dapperheid maakte hem nog dierbarer voor zyn hart.' Het verenigd gejuich der Jongelingen van .EnnvcrhiefUwen lof j —de ganfche vergaderinge vereerde U met een' zwaard — een' glanzenden helm — en een fchild—ingelegd met goud!! __, Zodanig was Uwe grootheid — oOsfian'. in de dagen Uwer jeugd! doch, — kwelling ïchict op metde jaren; fchaars .... zyn gryze hairen van blydfchap vergezeld!! Ons aandeel van vreugde hebben wy genoten j.... waarom zouden wy de HELDEN wen- fchen te overleeven, die wy beminden!! _ Fingal— Oscar— Cmhullin .... Zy zyn niet meêr!! Cannal de dappere — is daar henen!! Doch , hunne namen — leven in het gezang! De Jaager zingt hunne daden op de jagt: hunne gedagtenisfe is gelyk den adem der lente . —welke zyne geuren door de valleijen van Erin verfpreidt j wanneer de doodsbleke winter voor by is, — en, — de huilende ftormwiucs;!i naar andere gewesten zyn heên geweken.'!.',.. K ï NA'  N A R E D E (*). O V-Jpzettelyk hebbe ik een ander Huk van Osfian, het welk gereedlag, te rug gehouden; ten einde het voorgaande Fragment — deszelfsplaatfe te doen inneemen.— Het is een gedeelte van Osfians SONGS OF COMFORT TROOST-ZANGEN; — uitgegeeven onder de laatst ontdekte Hukken door den Baron de Harold zeiven inSchotland opgefpoord. De reden dezer verwisfelïns zvn , wyl ik my vleide, dat myne Landgenoten — getroffen door dit ftuk ge-. redelyk moesten inzien, hoe veel zy misfen zouden, door zig alleen met ene Vertaaling der Gezangen welke de Heer Macpberfon bekend gemaakt heeft,— temoeten te vrede houden, en dus alle deze later gevonden' Liederen van den zelfden Osfian te ontbeeren; daar deze tog de vorige in waarde ten minsten rykelyk evenaaren — verre zelfs nog overtreffen; en te meer, — naar dien dezelve, — wat de Gefchiedkunde belangt — ook tevens van het aller grootfte gewigt zyn. . Dan, —dit zal hier van genoeg zyn. In deze TROOST-ZANGEN wordendooronzenhere« lyken Osfian verfcheiden' andere Barden —zyne Vrienden — al zingende ingevoerd, — welke hem in zynen hogen ouderdom en blindheidpoogen te troosten. __ Een van deze is CARIL, —die, —door het ophaalen der edele — grootmoedige daden van den afgeleefden Grys- aard . eenflreelend—verrukkelyk gevoel van zelfs- tevredenheidinzyne ziele poogt uit te Horten. (*) Deze Narede betrefthetlaatfte fragment onderden  *të III _> Het gevegt, — hetwelk in even genoemden Zang gefchilderd wordt, is eigenlyk een byzonder foort van TOURNOOISPEL Meer'malen verkoos te dier tyde in Schotland een Vader voor zyne Dogter langs dezen weg enen Echtgenoot-— en dus wel den dapperflen. _____ Verfcheiden'voorbeelden zyn hier van, en in de Hukken, die de Heer Macplurfon tevoren heeft uitgegeeven, __ en ook in die, welke de Earm de Haroldonlangs aan het licht bragt, al omme voor handen. Martbulla, —in welkerarmeirde bezwymende Mmivtne neder zonk, — fchynt, — ofde Vertrouwde, — ofwel dat gene, het welke wy thans een' Kamerjuffer noemen, . by diibeminnelyk Meisje geweest te zyn. Dit weinige aehte ik den l<,-*«,-„«,: „n„-0f nnndïakelykj ■ "—1— dan> — wat de fchoonheden van ditlied, betreft, — deze zullen den man van gevoel enfmaakter ftond van zelve in het oog vallen.  DRUK-FEILEN. Voorwerk Blz. 3. reg. 7. fyltn . lees' ftiltn 5. 18. enbtrykbart cnbtrtikbtrt 8. II. btelttnisfen bttldtnisftn NB. Deze misflag koomt ook elders voor, waarde T,ee-erditinsgelyks dus verhetere. In het Werk Elz. 1. reg. 6. rykrjlaf lees' rykiftaf Ij. 10. Dt JDta 27. 12, malschtt malschflt 3Z. 12. ongtfyld ongtftild 34. 9. donx.ig ntstjt ryun-atstje 35. 3- dit ditn 55. 4. fchtnt ftliiiikt 60. 8. -vraagt vaagt 78. 10. treantjet teontjts 102. 8. ongttven emgctvtn. Voor andere onachtzaamheden van minder gewigt', verzoekt de fchryver enige toegeevenheid. VER-  VERSLAG BETREFFENDE MYNE VERTAALING DER GEZANGEN VAN OSSIAN, Èemindc Landgenoten! V -t-—ie daar dan myne Lotje! Oordeel' thans zelve, wat Gy van my te wagten hebt ; indien ik een maal het genoegen fmaake, van Osfian aan U te kunnen aanbieden ! Dan, flegts enige regelen nog voor die genen, Welke myne Aankondiging, agter de laatst uitgekoomen' Letter-Oeffeningen geplaatst, veel ligt niet geleeze» hebben. ZiehierhetgeenikU durvetoe zeggen. Niet alleen hebbe ik my voorgefteld , de Engelfche Uitgave van Macfherfon in het Nederduitsch ten vollen over te brengen j als ook de Verhandeling van even genoemden Heer Macphcrfon, en die van Uitga Blair, belangende Osfian en zyne Dichtftukken , *er agter te plaatfe n , en dus, de OORSPRONGELYKE, ECHTE Hukken van dezen herelyken Bard, met alles wat die betreft, aan hun te leeveren ; maar ook die Gedichten van den zelfden SCHOTSCHEN ZANGER *er by te voegen, welke deVarondi Harold, Lid van de Maatfchappy der Weetenfchappen te Manheim , van de Koninglyke Academie der Oudheden te London, en van die van Dusfeldorf; te Dusfeldorf, by J. C. Daenzer 17S7 heeft uitgegceven. Dan dit is niet alles!....  Ik verbinde my ook te gelyk, om van alle, de gewigtiglte, belangrykfte aantekeningen en ophelderingen, der overige Uitgeevers in de onderfcheiden'fpraken, hetbeste gebruik te maaken, en deze, waar het vereischt wordt met de myne te vermeerderen of aan te vullen ; alsmede enige Verhandelingen van my zeiven, aangaande den Godsdienst, Gefchiedenisfen , Oudheden en Smaak , alle tot Osfian betrekkelyk, daar op te doen volgen j en dus dit Werk, zo volledig, als het tot nog toe door gene der Naburige Natiën bezeten wordt, het licht te doen zien; waarom ik ook fommige dier Gezangen , welke hiertoe het meest gefchikt fchyaen , in verzen zal overbrengen : in welk opzigtik het voorbeeld van den Hnog-Duitfchen Vertaler, den beroemden DENIS navolge , welke Osfian, de laatst ontdekte Hukken van den Baren deHarold alleen uitgezonderd, geheel in Dichtmaat te Wenen in 5 delen heeft doen te voorfchynkoomen. Ook zal ik aan zodanige Liederen van andere Barden; welke mede als nog voor handen zyn, en mydiermoeite tenvollen waardig fchynen, tevens agter myne Uitgave ene plaatfe in ruimen; hoe wel ik zorgen zil, datditganfche bellek egter nietmeerdan zes delen uitlevere. De voorwaarde dezer Intekeninge zyn in het brede opgegeeven in bovengenoemde Letter-Oeffeningen ; en 't Berigt van Infchryving zelve , is by de Drukkers dezes H. H. dcMtijere te Zalt-Bomme!, cn J, Pols te Rotterdam als mede verdersby de meeste Boekverkoopers Gratis te bekoomen. Zie hier, lievt Landgenoten , flegts het noodzake/ykfle gezegd ! Vaar we/intusfen, en/eev'gc/ukkig! Ik ben 5 Z.Bomme/, F. J.Winter, Tromp. Oogst-maand 1788. Lid van het Dicht-kundig Genootfehap, onder de Spreuk, KUNST - LIEJiDE SPAART GEEN' VLYT, te 'sHage.