Boekbinderij Drukkerij RUSTENBURG Tel.72 17 78 Amsterdam   HANDSCHRIFTEN*   KLEINE D I C 11 T E R L Y K E HAND S C H R I F T E N. VTFT1ENDE SCHAKEERING. Tt AMSTELDAM,hf PIETER JO HANNES UYLENBROEK, M D C C C I I.   I N H O U D. CARMEN AD PACEM, Door 17. DE BOSCH. . El. u GEDICHT OP DE VREDE, P. jf. UILENBROEK. —• i. DE VREDE, P- J. IIERON. . ■— 16. ALGE MÉ E NE VREDE, P.DE GRIENT DREUX. — 25. LODEVVYK VON GLEICHEN, G. OUTUUÏS, . —28. TEGENSTRYDIGE SCHEPPING, ' P.G.ÏVlTS.GErSBREK.— 32. DE WINTER, E. J. B. SCHONCK. j- 3. KENMERKEND ONDERSCHEID, P.G.IV1TS.GETSBEEK. — 40. NA E E NE LANGDUURIGE DROOGTE, W. C. M. . . —41. AD MA NES J. F. MAK TINET, E. 11. VAN EL DIK. —48. NAAR HET BOVENSTAANDE L A T Y N , A. L. KALDENBACU. *8. C H L O Ë, ft A. SPANDA W. . — 49- DE WARE VRIND, II. TRAKRANEN. —54. DE STORM OP ZEE, G. H. V. TSSELSTE1N.— 57- KL AG T OVER AMOR, //■ A. SPANDA IV. . 59. AMOR'S LOF, fl.A. SPANDAIV. . 61. * « • — IV. BILDEILDl'JK. 63. AESTATIS LAUDES, J.M.V.VOLLENI10VEN.—65. LOF VAN DEN ZOMER, T. WOORDHOUDER. —65. LOF DES ZOMERS, J .M.VJ'OLL ENIIOVEN.— Ü4. DE VRYGEMAAKTE, J. DU PRE. . . —94. AAN DEN DOOD, A. L. KALDENBACU. 97. AAN MYNE KUNSTVRIENDEN, P. C. VAN AL PI/EN. — 103. O P  i n h o ö n. OP ZYN GESTORVEN' MEISJE, DoorG. OUTHUTS. . BI. 104. HET VERWORPEN ROOSJE, D. A DZi GRAAF. —. 105. BRIEF EENS VAD.ERS, 11. TOLLENS, C.z. — 110. DE PHILOSOOPH, P. J- HE RON. . — m. CROESUS EN DIOGENES, G. OUTHUTS. . 112. OOGSTZANG AAN CERES, E. J. B.SCHONCK. —U3. AAN NATUUR, . P- J- HE RON. . 125. GRAFSCHRIFT OP EENE R0OS, 1 G. OUTHUTS. . J26. AAN DE DANKBAARHEID, R. WOUTERS. — 127. WISSELVALLIGHEID DER FORTUIN, G. OUTHUTS. . 12S. DE BOETVAARDIGE, ROMAN C E ' P.G.WITS.GETSBEEK.— 129. VRIEND DER DEUGD, — EEN LANDMAN. - X40. AAN EENE HONIGBYE, J. DU PRE. . —143- FILÉTAS, 3. DU PRÉ . — H5- AAN BACCHUS, . P.G.mTS.GETSBEE/C.- l5L CLARINDE, fr DE FL1NES I jt. OP DE GEHOUDEN LEERREDE IN VAERZEN, VAN , , . .p.G.IVlTS.GETSBEEK.— 15a. OP ARRETYN, — P.G.MTS.CETSBEEIC-. 152. HIE.  HIERONYMI DE BOSCH, CURATORIS ACADEMIAE LUGDUNO BATAVAE, C A R M E N, VIRO P R U D E N T I S S I M O, RUTGERO JANO SCHIMMELPENNINCK, J. U. D. GEDICHT VAN HIERONYMUS DE BOSCH, CURATOR VAN 'S LANDS HOOGE SCHOOL TE LEYDEN, AAN DEN ZEER GELEERDE N HEER RUTGER JAN SCHIMMELPENNINCK, DER BEIDEN RECHTEN DOCTOR.  HïERONYMI DE BOSCH, CURATORIS ACADEMIAE LUGDUNO BATAVAE, C ARME N, VIRO PRUDENTISSIMO, RUTGERO JANO SCHIMMELPENNINCK, J. U. D. ad p a c e m a m b i a n e n s e m batavorum legato, CONFECTA PACE, SALVA REPUBLIC A, r e d e u n ti djcatum ii junii mdcccii. Cum hujus Pacis fokmnia publice celebrarentur, Gratulor inceptos tibi fuccesfisie labores, Pro patriae quotquot, jane, falute fubis. Gratulor a populo, duce te, depulfa Batavo, Infanae mentes quae pepere, mala. Pa* tua pcrpetuis circumdat tempora pal mis, q/l-J r^i. I ri fl -L «Ml sJ.ifii «- . - I, . Erigijt humanum quae rediviva genus; Quosque renascentes placidis invenit in hortis „ flores ante fuos fpargit amica pedes. Hoe  GEDICHT VAN HIERONYMUS DE BOSCH, CURATOR VAN'S LANDS HOOGE SCHOOL TE LEYDEN, AAN DEN ZEER GELEERDEN HEER RU T GE R JAN SCHIMMELPENNINCK, DER BEIDEN RECHTEN DOCTOR, DER BATAVEN AFGEZANT TER BEVORDERING VAN DE VREDE TE AMIENS, NA DE VREDE VOLBRAGT EN HET VADERLAND BEHOUDEN TE HEBBEN, TE RUG KEE RENDE, TOEGEWYD OP DEN aden VAN JUNY, iSoï. Wanneer dit vredefeest, op hoog gezag, in het openbaar, alom pkgtig wierd gevierd. Heil , Schimmelpenninck! heil, daar'tonvermoeijend kampen, Tot 's vaderlands behoud , u roemryk is gelukt; Daar gy 't Bataaffche volk aan d'Iüas van rampen , Door dwazen hen verwekt, weldadig hebt ontrukt! De vrede doet den mensch weêr op haar' zegen roemen , Daar zy uw fiere kruin met eeuwig loof omtooit, En, vol van dankbaarheid , de liefelykfte bloemen, In kalmte weêr geteeld, voor uwe voeten ftrooit. A a Decs  4 H.' D E BOSCH CARMEN, Hoe curae mgruere tuae, pietasque fidesque, ' > x . Prövida vis animi, confiliique vigor. Qualis, ubi adverfae pervadunt arva procellae, Turbine populeas discutiuntque comas, Campus et aggeribus ruptis non fuftinet undas, Speratis cecidit frugibus orba feges. Sic erat Europae facies. Ruit agmine denfo Hoftis et intrepido miüte vaftat agros. Hujus it«y rapidum non fosfae aut valla morantur, Moenia et incurfus non prohibere valent. Pumque triumphator deviéta per oppida paffim Militiae pandit fplendida figna fuae, Et tandem miferos belli finire labores yïcjar cum victis geftit utraque manu, Deteftanda movept malefani proelia cives, In fua qui vertunt viscera ab hoste malum, Jncedit latas Discordia faeva per urbes, Tollit et in medio tela cruenta foro. ' Frangitur imperium, vis legis, pellitur ordo, Terraque civili fanguine paene madet. Sed quid ego haec memoro? denfis fint presfa tenebris, Quae raoiem populis perniciemque dabant. Pa& pos alma vocat, comtis quae flore capillis Prodit, et aufpiciis exhilarata tuis, Lae-  GEDICHT VAN H. DE BOSCH. 3 Dees gulle erkentnisblyk verdient uw 'edel pogen, Uw landsliefde, uw beleid, uw doorzigt, trouw, en moed. Gelyk als, na een' ftorm, die, dondrende aangevlogen * Langs veld en beemden giert, en bosfchcn kraken doet, En, by der dyken breuk, door de opgekruide ftroomen, Het goudgeel graan vcrfmoort in onbetoombren vaart, Zó was Europaas Haat: verdelgende opgekomen, Rukt 's vyands hcirmagt aan, en overfcroomt al de aard'. Noch gracht,noch fchans, noch vest kan zynenloop bedwingen,• Daar zelfs der ftcden muur hem vruchtloos weêrltand bied* Dan, daar hy, in triomf, by zyn vervvonnelingen, Zyn zegeftanderts plant, zyn vanen wappren ziet, En overwinnaar en verwonlfng beiden wenfehen Een heilryk eind' te zien aan 's oorlogs feilen brand, Verwekt een woeste hoop van onberaden menfehen De elende van den kryg in eigen ingewand. De afgrysfelyke twist beroert het hart der fteden; 't Gebied word omgekeerd te lande en in de ftad ; De wet word niet gehoord, alle orde word vertreden, En zelfs de grond byna met burgerbloed befpat. Maar, waartoe dit herhaald ? Laat tweefpalt, heengevaren,- Bedolven liggen in eene eeuwig duistre nacht; Ons roept de dierbre vreê, met rozen om de hairen, Daar ze, onder uw geleide, ons lieflyk tegenlagcht. A3 S*  6 H. DE BOSCH CARMEN. Laeta fïonte vicfet rediens in rura colonus Nunc alimenta manu quaerere posfe fuis. /Egra fuit conjux, fed, quae foret utilis aegrae, In devaftato non erat herba folo. Orabant patrem praeberet pabuia nati, Pabula at incultus nulla ferebat ager. Suscipis illorum causfam, graviterque peroras, Unde eibum foboli praeparet uxor, habet. Illa tuum ex merito repetit per prandia nomen, Nee domus in laudes definit ire tuas. Navita, non ventïs, non debellatus ab undis, At piratarum tradita pracda gregi, Horruit expanfis volitare per aequora veils, Cumque fua patriae perdere puppe decus. MuneraPax niveae fimul ac rata fecit olivae, , Liber in Eoas per mare currit aquas. Unde redux larga ditabit merce Penates, Qua patriae crescant civis et urbis opes. Confilüs funt orta tuis; agnoscit opimus Amftela, Majugenae dignus amore coli. Amftela, qui teneris juvenem te fovit in annis, Nunc vero civem gaudet habere fnum. Per quem magnanimis volitans Victoria pennis In blandae refidet Pacis amica finu. 4 I IA . At  GEDICHT VAN H. DE BOSCH, f Dc landman, t'huïs gekeerd, ziet blyde, in heiïvooffpelling, Dat hem zyn handenwerk weêr boop op fpyze bied. Zyneechtgenoot'was krank;maar 't kruid, tot haar herftelling, Was op den woesten , den vertrapten akker niet. De kinders vroegen brood; maar de onbebouwde gronden Verfchaften niets, helaas! Gy, wicn 't aan 't harte gaat s Gy neemt hun zaak op u: gy pleit voor grage monden: Straks vind de moeder brood: dc kinders zyn verzaad. Men hoort, by 't middagmaal, uw deugden haar verklaren „ En 't huis dreunt van uw' lof, bewerker van de vreê! De zeeman, niet beftoökt door woesten wind of baren , Maar fchandelyk ten prooije aan fchuïmers van de zee, Dorst zich, met zwellend zeil, niet wagen op de ftroomen, Beducht van met zyn kiel 's lands roem te zien vergaan; Naauw' is de dierbre gunst der lieve vreê volkomen, Of hy fnelt de aarde rond langs d'open oceaan: Hy fchoort, met r\ke vracht gekeerd in Neêrlands haven. De magt van land en ftad, van beurs en burgcry. Dit alles dank' men u ! de bloem van onze braven, De koopzieke Amftelftad erkent dit vry en bly; Die ftad, die, in uw jeugd, u koesterde en beminde, , En die zich thans verblyd dat ze u haar' burger heet, U, die de fiere zege, als ware rustgezinde, Klapwiekende in den fchoot der vrede dalen deed.. raA A 4  8 H. DE BOSCH CARMEN. At defolatas Paljas ploraverat aras, Debita defertis nee data thura focis. Pacis in adventum mores repetuntur et artes, Panditur optatae dulce falutis iter. Templa recluduntur, fua dantur dona Minervae, Nobile doctrinae fplendet, ut ante, jubar. Gratia, cum geminis conjuncla Sororibus, artiet' Mollia formofo rura ferïre pedcj Phoebeoque juvat modulari carmina pleöro, Mufarumque choris inferuisfe manum. Illud agit Leidae Doctorum nobilis ordo, Ula Batavorum lumina Gymnafii. His ducibus celebrare diem laetantur alumni, Qua primum nitidis rifit ol'rva comis. Hoe fellum follemne parans Academia cives Undique pacatos in fua vota trahet, Exemplumque dabit, recreans Concordia Mufas Quale juventuti det bene culta decus. Orator memoret, quot detestabile bellum Damma foris dederit, vulnera quanta domi. At fimul exponat pulcherrima commoda pacis, Quae, duce te, vernis fioribus ornat humum,. Atque verecundis dum neétit vincla lacertis Pe&ora amicorum disfociata ligat. Atr*  GEDICHT VAN H. DE BOSCH. 9 Maar ook de wysheid treurde in haar verlaten koren: Geen offers bragt men haar: haar luister blonk niet meer. De lieve vrede keert: de zeden zyn herboren; De kunst en wetenfchap herbloeijen als weleer: Minerve ontfluit haar koor; haar gunst kan ons weêr rtreelen; Haar glans verfpreid zich weêr, gelyk van ouds, in 't rond. Zie, zie bevalligheid, met hare twee gefpelen, In flingerenden dans weêr hupplen langs den grond. Men grypt, verrukt, de lier; men hoort de maren fpannen, Om bly' ten reij" te gaan met Febus negental; Dit doet vooral de fchaar' van Leydens groote mannen, Wier naam onllerflyk de eer van Neêrland wezen zal. Door hen juigcht reeds de jeugd, der wysheid toegeheiligd, In 't feest, dat grootsch zal zyn op *s lands olyvenfpruit; Die jeugd lokt reeds het volk, nu van den kryg beveiligd , Tot algemeene vreugd en heilbevordring uit. Zy zal doen zien, ten lust der Helikoniaden, Tot welk een' luister haar de lieflykfc eendragt ftrekt. De redenaar verhaal' des oorlogs gruweldaden, Niet min' van binnen dan van buiten ons verwekt; Maar hy befchryve ons ook de ryke vrucht der vrede, Die lentebloem by bloem ontfpruiten doet langs de aard', En, door haar zagte boei, die zy menschlievend fmeedde, De harten, lang verdeeld, weêr vtplyk famenpaart. A g Of-  io H. DE BOSCH CARMEN, Atra li'cet nïveum fuscaverit hujus amiótum Nox, tarnen ornatu fplendidiore redit, Et rediens nunquam ingratis ingrata rependit, Vertit at in radius quae mala pertulerit. Sicut enim Nilus violentas dum rapit undas, Obruit et faevis fiuftibus arva Phari: lftam foecundos tempus convertit in ufus Perniciem, et duplici foenore ditat agros., Sicut ubi intonuit fumantibus iEtna ruïnis,' Et picis ignifero turbine rupit humum, Cladibus his laetas Trinacria mutat ariftas, Frugifera et damnis crescit ab ipfa fuis: Sic post turbatcs, depulfos ordine mores, Rebus in humanis faepius orta falus. Sint Patriae cafus, fint testes nomina avorum, Quï flammïs noflros eripuere Lares. Quos nunquam puduit faevos penetrare per ignes, Robur et a tepidis fumere ruderibus. Audiat hoe, mentis fua qui modo fomnia curat, Stans a dileftis partibus usque fuis. Finibus ingenïi propriis qui vanus inhaeret, Nilque vïdens folus vera videre putat. Ah! abeat quicunque fuis fe volvit in umbris, Nee valet aeternae cemere Mentis opus! Sce-  GEDICHT VAN H. DE BOSCH, ir Offchoon een zwarte nacht haar fneeuwwit kleed bedekte, Treed ze ons weêr onder 't oog met heerelyker pracht, En, daar 't geleden leed haar nooit tot wraak verwekte, Schept zy den blydften dag zelfs uit de naarfte .nacht. Gelyk, wanneer de Nyl zyn bulderende golven . Vergadert, en Egipte al Ioeijcnde overflroomt, De tyd het heilzaamst nut, in dezen vloed bedolven, Daaruit trekt, en dus 't veld een' dubblen oogst bekoomt; Gelyk, als Etnaas kolk all' de omgelegen Breken Met lava, zwavel, pik, en ftroomen vuurs bedekt, Sicielje door dien ramp veel vetter graan zal kweeken, En zelfs daaruit tot vrucht een nieuwe veerkracht trekt: Zo zag men menigmaal, in waereldlykc zaken , Dat heil geboren wierd uit wanorde en geweld. Tuig, 6 myn vaderland! zie huis- en tempeldaken, Door onzer vadren moed, in veiligheid gefield: Geen blikfemende vlam deed hunnen yver fchroomen; Zelfs fchonk het gloeijend puin hen nieuwe kracht en moed. Dit make hem befchaamd, die, koestrende ydle droomen, Hardnekkig, enkel zucht voor eigen aanhang voed ; Hem, die in d'engen kreits van zyn vernuft blyft hangen, En, blind, met trotfchen waan van 't all' te zien zich vleit. Weg met den dwaas, wiens brein, doornevlen dicht bevangen, Den grond niet peilen kan van Gods voorzienigheid Hoe  ia H. DE BOSCH CARMEN. Scena placet vati, nivea qua* veste refulget Prisca Batavorum nobilitata fides: Scena placet vati, Majorum fanguine partae, Qua redit antiquus Relligionis amor. i ' lila gubernatrix populi, fax illa fidelis, Gentis et humanae fplendor et una falus, Obfcuris agïtata viris proftrata jaccbat, Nee potuit tenebris tollere laefa caput. Nunc defolatas, te vindice, vindicat aras, Inque acie viótrïx pulchrior inde venit. Tollite figna duces, veras cantate triumphos, Est data mortali laus et amoena quies. Jam pudor et virtus redeunt, Themis ipfa revifit, Agnita quam coluit, fpreta reliquit, humum. Undique fe effundit multarum copia remm, Implet et erectos divite dote Larcs. Hsec Bonapartëae fint dulcia pramia palmae, Ast eadem ingenü funt monumenta tui. Omnia festivis niteant nunc compita taedis, Belgarum exhilaret lampas amoena domos. Ipfa ferenatas monftrent Capitolia flammas, Perque forum refonent gaudia, perque vias. Nunc pueri choreas, choreas ducantque puellae, Inque refervato faltet uterque folo. At  GEDICHT VAN H. D E B O S C H. Y3 Hoe fireelt my 't grootsch tooneel, nu, in fneeuwwitte kleeden, De Neêrlandfche oude trouw weêr fchittert als voorheen; Nu Godsdienst ons weêr lokt tot reine tempelzeden , Zy, voor der vadren bloed kloekmoedig vry geftreên; Zy, 's menfchen trouwe gids, de toorts voor deugd en waarheid, De luister, 't hoogde heil voor 't fterfelyk gedacht; 't Hoofd hing haar moedloos neêr, beroofd van alle klaarheid, Door driesten ftout vcrfchopt, vertreden en veracht: Maar gy verdedigt haar; gy ftïcht weêr hare altaren , En zy keert in triomf met fchoonèr glans dan ooit. Siert, helden l fiert uw kruin met frisfche lauwerbjaêren; Zingt, zingt de ware zege: ons heil is nu voltooid! De deugd, de vroomheid keert; 't recht, fchuwcnd zyn verachters, Maar zoekend wie het mint , ftygt weêr ten heilgen troon; De hoorn des overvloeds verblyd 's volks vruchtverwachters: De burgery herleeft: de welvaart is haar loon. 't Moog' Bónapartes roem alle eeuwen door doen duren; 't Strekt ook tot eindlooze eer van Schimmelpennincks deugd. Elk flraathoek flikker' nu van duizend flonkervuren; Elk huis in Neêrland dccle in de algemeene vreugd. Elk raadhuis blinke om ftryd door tintelende glansfen, Terwyl het feestmuzyk weêrgalm* langs markt en ftraat. De jeugd vereenig' zich in trippelende dansfen, Op 's lands behouden grond, tot eer van Neêrlands ftaat. Maar  ,14 H. DE B.OSCH C ARMEN, At patriae tumidas quicunque evaferit undas, Et bona perfpiciat reddita prisca fibij Templum adeat gratoque animo fua vota precesque Fundat, adorandi plenus amore Dei; Dumque jubet pietas hominum quoque dicere laudes, Non fit iners populus, fed canat a&a ducum; Legatique fui memorent benefaéta Batavi, Gallis ut aeternum consulis ora colat.  GEDICHT VAN H. DE BOSCH. 15 Maar dat voor alles hy, Wien, na de krygsörkanen , 't Voorlang ontroofde goed nu weêr gefchonken is, Zich tempelwaart begeve, en, met oprechte tranen, Daar, de Albeftieririg danke in diepe èerbledenis. En, moet men weldaên met gepaste erkentnis loonen, Dan zinge ook 't volk den lof des heelers van Is lands fmart. Zal Frankryk ftéeds het beeld zyns Confuls eerbied toonen, Oofterflyk ftaat, Gezant! uw beeld in 't Neêrlandsch hart. P. J. U. ï 8^-02.  ül .11 J KJ 41 ... De Schepper van 't heelal. God dank! de onfchatbre regen daalt, En 't is of mensen en dier weêr ruimer ademhaalt: De frisfche balfemgeur vloeit als der beeken ftroomen. De donder rolt door 't luchtgewelf; En boven flikk'rend vuur leest ge op der wolken zoomen: God is de liefde zelf! Ei, zie, hoe diep het heilzaam nat Door mos en grashalm dringt, langs tuin en heining fpatl Een hooger blosje verwt de purpren muskadellen, Terwyl de rank van zwaarte buigt; 't Bevochtigd boomloof doet de vrucht wellustig zwellen... Geheel de fchepping juigcht. Hel  NA EENE LANGDUURIGE DROOGTE. 47 Her ned'rig nachtviooltje fpruit, Met jeugdig groen getooid, het vochtig aardryk uit. Nu ryst het golvend graan uit mild befproeide voren; En , onder 't loof der eikenblaên, Viert Had- en landvolk, faam, een feest met blyde chooren... Elk heft een' lofzang aan. 't Gevederd choor vervangt dit lied. De mensen aanbid, en zwygt, daar hy Gods werken ziet. Noch ramp, noch fmart, noch dood kan 's Vaders zorg doen faalen. Hoe 't onweêr gromm', de ftormwind woed', Zie, waar de blikfem fpeelt met fcherpgepunte ftraalen, Dit opfchrift: God is goed! 1802. TV. C. M. (*) Op beekhuizen, nahy Arnhem, ziet men des voormiddag!, tusfehen elf en twaalf uur en, in het vallend water van de groote cas" cade, door middel der zonncllraalea , de coulcuren van den regenhoog. In dc maand Augustus deezes jaars was de beek , die dit fchoon gewrocht der natuur veroorzaakt, geheel uitgedroogd.  AD M A N E S ÏO.FLORENTII MARTINET. Gaude, iane, tui tibi fl fint nunc quoque cordi, Et de fidereo coelicola axe fave. Templa Groningana ingreditur novus ecce facerdos, A teneris finxit quem tua cura, nepos. Flos populi plaudit, te devenerans ir.'alumno, Qui, tibi quo mage par, huic eo amabilior. ERICUS HUBERTUS VAN ELD1K. Verhoogde martin et! zoo gy om de uwen thans Nog denkt, zie dan, verheugd, in gunst, van 's hemels trans, Uw' neef nu 't leeraars - ambt in Gruno's ftad bckleeden, Aan wien men zag uw zorg en vlyt al vroeg belleeden.. De bloem des volks juicht, daar ze u in dien kweekling eert —« Hem, hoe meer u gelyk, ook des te meer waardeert. A. L. KAL DENBACIL Naar het bovenftaande Latyn,  C H L O Ë. Chloë was een hèrdersmeisje, Lief en vrolijk, fchoon en goed; 't Meisje had bekoorlijkheden, Zachte, herderlijke zeden, En een edel, rein gemoed. Chloë was een kind der onfchuld, Bloeiende in haar eerste jeugd: Allen, die het meisje zagen, Vonden in heur fchoon behagen, Hadden eerbied voor haar deugd. Chloë's hart was kalm en effen, Als een beek, die zachtkens vliet Maar die eerste zoete fmarte, Dat gevoel van 't maagdenharte, ó! Die kende Chloë niet. D  50 CHLOË. De onrust van „het jeugdig meisje, Dat naauw' zestien jaartjes telt, Die het warme bloed doet vloeien, Kocst'rend vuur in 't hart doet gloeien, Als de jonge boezem zwelt. 't Blosje, op koontjes fteeds gezeteld Als het oog een knaapje ziet, En dat wonderlijk genoegen , Dat de ted're borst doet zwoegen, ö! Dit kende Chloë niet. AU' de herders van die (treken Blaakten van de reinfte min; Zwoeren Chloë trouw en eden... Maar, helaas! hoe ook gebeden, Chloë fchonk geen wedermin. Vrijheid was haar lust cn leven; Liefde teelde flavernij; En - zou zij in 't huwlijk treden, En zich zelve ketens fmeden..? Chloë - neen i bleef maagd... en vrij. „ Hoe j  C H L O Ê*. i „ Hoe! heeft Amor dan geen invloed "Op de lieve meisjes meer? . Heeft zijn pijltje dan verloren Kracht, om harten te doorboren ? Ligt zijn boogje ontfpannen neer ? Mag een meisje, zó bekoorlijk, Zó gevoelig, lief en fchoon, In de lente van heur dagen IJd'len roem op vrijheid dragen? En gedoogt dit Venus zoon ?" Venus zoon is nog die Amor, Die de jonge meisjes-- kwelt, Die zó menig borst doet -zwoegen, En in maagden-ongenoegen Al zijn1 lust en glori ftelt. Venus zoon is nog die Amor , Die de lieve jeugd befpiedt; 6! De knaap houdt nog van minnen, Hij gebiedt nog hart en zinnen!... Daarom lastert Amor niet! D 2 5i Alt  52 Als eens Chloë bij een beekje Nederzat, geheel alleen , Kwam een herder tot haar treden: Amor leidde zijne fchreden Naar de lieve Chloë heen. Hij was Doris, 't puik der herders, Lief, bekoorlijk, als Adoon ; Jeugdig bloed fpeelde in zijne ad'ren, Chloë zag hem moedig nad'ren... ó ! Hij was zó manlyk fchoon. Hemel, dacht hij, welk een fchoonheid, Die mij hier het toeval biedt ! Zou zij een godesfe wezen ? - Hij zag Chloë nooit voordezen, En - zij kende Doris niet. Langzaam nad'rend, opgetogen , Ging hij aan heur zijde ftaan; Deed een poging om te fpreken... Maar 't vermogen was geweken, En. .. zij zag hem fpraakloos aan. Nu C H L O Ê'.  CHLOË. Nu gevoelde zij die onrust, Die in 't jeugdig harte woelt, En die zoete boezemfinarte, 't Eerst gevoel van 't maagdenharte, Die zij nimmer had gevoeld. Venus zoon had zich verfcholen, Lachende alles ftil befpied... ó! De knaap houdt nog van minnen, Hij gebiedt nog hart en zinnen, Daarom lastert Amor niet! Hij zag Doris minnend harte. Hij nam Chloë's liefde waar... Kreeg zijn pijltje - fpande 't boogje Mikte - tuurde met zijn oogje... Pst... hij trof het minnend paar! Chloë' riep: Ik ben getroffen! Welkom, zoete flavernij! Doris kuschte Chloë teder... Zij zeeg in zijne armen neder... Kuifche Luna ! fta hen bij! H. A. SPANDAW. D 3 53  D E W ARE VRIND, GEZOCHT EN GEVONDEN. Waar is, waar fcbuilt de vrind, Die deel neemt in myn lot, die waarlyk my bemint? Zal ik hem in de fombre hoekeu By krytende armoede op gaan zoeken? Die ftand is te algemeen verdacht: Wat veinst een mindre niet, die 's meerdren gunst verwacht ? 't Lust me ook' niet, .met de hovelingen , De trotfche zalen in te dringen; Ik acht hen, die voor ftad en land Kloekmoedig waken met veritand, Ik acht hen hoog, die wel regeeren ; Maar kan om 's grooten mond geen valfchen honig fmeeren: En zonder deze kunst Schynt vrindfchap van het hof een fchaars bekende gunst. Waar zoek ik dan den vrind, Die', zonder eigenbaat of eerzucht, my bemint ? Is  Is hy dees waereld uitgetogen? ó Neen; daar komt hy yoor royne oogen: Hy nadert uit den kring, , > Of foortgelyken ftand, waarin ik 't licht ontfing ; Men kan uit all' zyn wezenstrekken 't Oprechte en gulle hart ontdekken; Wat lagcht zyn gunst my aan.' ., Dit," zegt hy, ,,'is de gloribaan, „ Die deugd en wysheid (leeds betreden, ,, Naar godsdienstpligt en reden; ,, Gints, aan myn flinke hand, „ Dwaalt de ondeugd met het onverftand; „ Twee monsters, als de pest te myden, „ Die met ons waar belang en vergenoeging (Iryden. „ Maar, op dien (teilen trap, ,, Woont ftatelyke kunst met achtbre wetenfchap; ,, Die, wars van beuzelingen, „ Den wellust wyken doen voor nuttige oefeningen. ,, Als u de voorfpoed vleir, „ (Vervolgt hy) daar huist matigheid; „ En in dat fchaamle bosch, meest altyd zonder lommer, „ De naaktheid met den kommer. ,, Vrees niet voor tegenfpoed : „ De lydzaamheid en moed D 4 „ Zyn DE WARE VRIND. SS  56 DE WARE VRIND. „ Zyn van de ware deugd en wysheid hartvrindinnen; „ Kies haar .tot gezellinnen. „ Ikzelf, daar is myn hand, „ Bezweer u alszins trouw: ontfang dit onderpand; „ Het is een breede lyst van all' de christenplïgten, ,, Om uwen gang te richten." Hy zwygt, en keert zich om, Ei zie: wat vaste tred! dat gaat naar 't heiligdom, Veellicht om offerhanden Op 't hartaltaar te ontbranden. Toef, Guldemond ! blyf flaan : Neen, neen, volvoer uw' pligt; ik bid uw vrindfehap aan. B. TRA KRANEN,  D E STORM OP ZEE. EEN FRAGMENT. Aan uwe zy' heb ik de ontrouwe zee bevaaren, By 't fchittrend blikfemlicht en 't brullen van de baaren, Het woeden van het nat, het huilen van d'orcaan, Den donder en den dood kloekmoedig wederftaan. Hoe dikwerf zagen wy den dood ons tegengrfmmen, De golven en de zee ten hoogcn hemel klimmen! Aireede op ons bevel de zeilen ingereefd,. Daar alles in het fchip al dreigend kraakt en beeft, Terwyl de Itorm door 't want afgryslyk floot en brulde, Het ftoutrte mannenhart met dubblen fchrik vervulde: De zee zwol vreeslyk op en berste dan van een, En floeg ons trillend fchip in 't g-apend graf daar héén, 4,1 0 In 's afgronds donkren fchoot, in 't grondloos diep bedolven, En om en boven ons een heir van duizend golven ï ó God! geen ander licht dan vlammend blikfemvuur Vertoonde aan ons 't gevaar in 't middernachtlyk uurj D 5 Een  58 DE STORM OP ZEE. Een hemelhooge zee dreigde alles te verdelgen, Stortte op ons woedende in en fcheen ons in te zwelgen. Wy, onbewust of 't fchip niet reeds gezonken lag, Verheugden ons als 't oog weêr 't vuur des blikfems zag. Straks wendde zich de vloed van uit die diepe kolken, En joeg ons op tot aan de donderende wolken; Dan zagen we onder ons des afgronds hollen fchoot, Een raazend golvenheir en eenen wisfen dood, Van 't zwarte wolkgevaart' den blikfem fplytend daalen, En ver beneden ons in 's afgronds diepte flraalen; Dan gierde 't ftarapend fchip al fuizend, bruifchend af, Vervaarlyk van zyn (leilte in dat afgryslyk graf: Daar lag de ranke kiel te fiddren en te beeven, Slechts noch één laatfte floot bedreigde ons aller leven; Maar, midden in 't gevaar bleef moed en kunde ons by, Schoon zee en florm vereende in dolle razerny, Als we ook te zaam vereend, van .Hen kant befprongen, Den vloed tot zwygen en den dood tot vluchten dwongen. G. H. FAN TSSELSTEIN.  K L A G T OVER AMOR. Meisjes! wacht u toch voor Amor: Hij teelt niets dan bang verdriet: 'k Zal niet meer op hem vertrouwen, Want hij houdt zijne eden niet... Maar mijn Damon mint mij teêr, En, helaas! ik min hem weêr. Zij, die naar zijn woorden luist'ren, Zijn nog meer dan hij verblind; 'k Wil de vleierij ontvlugten Van dit onmeedogend kind...' Maar mijn Damon mint mij.teêr, En... helaas! ik min hem weêr. ó! Hij  5o ó! Hij weet zó lief te kozen! En zijn taal is honigzoet: 'k Zal mij voor zijn listen wachten, Hij heeft een geveinsd gemoed... Maar mijn Damon mint mij teêr, En... helaas! ik min hem weêr. Hij ontving mijne eerste hulde, En hij fchonk mij boezemfmart! Wrede ! ja ! - ik wil u haten, Gij hebt een ondankbaar hart... Maar mijn Damon mint mij teêr, En... helaas! ik min hem weêr. Vlugt dan, meisjes! fchuuwt de liefde, Die u niets dan fmarten biedt! ö ! Ik zoude u gaarne volgen: Maar ik kan om Damon niet... ■ De arme jonge mint mij teêr, En... helaas! ik min hem weêr. H. A. SP AND AW. KLAGT OVER AMOR.  A M O R *S LOF. Meisjes! wacht u niet voor Amor: Neen! hij teelt geen bang verdriet: Zoudt gij niet op hem vertrouwen, Die u 't zoet van 't minnen biedt? Hij, die niet van Amor houdt, Heeft een hart, als ijs zó koud. Luistert vrij naar zijne woorden , Zo gij kist in 't minnen vindt! Nimmer moet gij hem ontvlugten, Hij is een weldadig kind... Hij, die niet van Amor houdt, Heeft een hart, als ijs zó koud. ö! Hij  62 6! Hij weet zó lief te kozen! En zijn taal is honigzoet; Maar nog zoeter is de vreugde, Die hij ons genieten doet. Hij, die niet van Amor houdt, Heeft een hart, als ijs zó koud. Hij ontving mijne eerste hulde, 't Offer van mijn jeugdig hart. Dierb're! ik zal u eeuwig minnen .. Neen! gij teelt geen boezemfmart!... Hij, die niet van Amor houdt, Heeft een hart,..als ijs zó koud. Mint dan meisjes — zoekt de liefde! Liefde, die genot bereidt, Schenkt aan 't teergevoelig harte Gadeloze zaligheid! Hij, die niet van minnen houdt, Heeft een hart, als ijs zó koud. H. A. S PANDA W. A M O R 'S LOF.  Naar Ja, ik heb gezwinde pennen Om ten hemel op te rennen; Doet de vlugge geest die aan, Straks veracht hij de aardfche ftreken, Weet den dampkring door te breken, En door wolk en lucht te (laan. Voelt hij dan de zwindelingen Van des luchtruims opperkringen En den gloed die hooger barnt, Brandend ftrccft hij door de branding, En zoekt hoogere belanding In den zetel van 't gefiarnt'; Daar hij dan, naast d'Albcff raler, Of den verstgelegen dwaler Als zijn wachter, ommedraait; Of zoo verr' de lïarrevonken Uit de nachtgordijnen lonken, In der Harren wieling zwaait; En na lang genoeg te zweven, Van des hemels buicendreven  64 Naar den hoogden zetel Hijgt, Tot hij boven al 't gewemel Van den wentelenden hemel, Deel aan 't heilig licht verkrijgt. Daar, daar voert de Heer der heeren Op die onder hem regeercn Den ontzachelijken ftaf: Daar houdt hij den toom der warcld Onverwrikbaar, hoe zij dwarelt, In haar' wankelbaren draf. —• Treedt ge dus het thands vergeten, Nu gezocht, doch eer bezeten Oord, uw vaderland, weêr in; Dan, dan roept ge, bij 't herkennen: Hier voleindig ik mijn rennen, Hier, hier nam ik mijn begin. En wanneer gij uit dien luister Dan te rug fchouwt op" het duister, En het aardrijk wilt befpiên; Dan zult gij de dwingelanden, Die de wareld flaan in banden, Machtloos en ellendig zien. BILDER.DIJK.  A EST ATIS L A U DES CARMEN TROCHAICUM IANI MESSCHERT VAN VOLLENHOVEN. D E LOF VAN DEN ZOMER, UIT HET LATIJN VAN JAN MESSCHERT VAN VOLLENHOVEN*  AESTATIS LAUDES CARMEN TROCHAICUM IANI MESSCHERT VAN VOLLENHOVEN, Q U O D ROTTERODAMI A. D. x. Septembris ci3 id cc lxiv. A B AMPLISSIMIS SCHOLD ERASMIAN,E CURATORIBUS EXTRA ORDINEM PR^EMIO DfLIGENTIiE CONDECORATUS CECINIT. Cantet alter: ver amoenum, dulce vtr mortalibus\ Frugibus praedives aeltas efl Batavis gratior. Mitior cui zona ridet; cui iecundo flamine Aequa veris fpirat aura; fol ferenus psrmanens Aè'ris non impeditam promovet clementiam; Bruma Florara proferentem nulla mordet frigida, Veris ille rite laudes concelebret plaufibus. Can-  D E LOF VAN DEN ZOMER, UIT HET LATIJN VAN JAN MESSCHERT VAN VOLLENHOVEN, IN TROCHAISCH DICHTMAAT BEZONGEN, TE ROTTERDAM, DEN 10. VAN HERFSTMAAND, 176*4. TOEN HIJ VAN DE BEZORGERS DER ERASMIAANSCHE SCHOOLEN EEN' B U IT EN GE W 00 NEN PRIJS VAN NAARSTIGHEID ONTVING. Dit een ander vrij de lente, de aangenaame lente zing''; 't Is de zomer, van wiens vruchten Batoos erf meer winst ontvingi Daar word dan 't faifoen eerst zagter, als het zukiewindje blaast. Men bij hecte zonneltraalen nog op lentegeuren aast, En de lucht (leeds blijft getemperd', 't weêr beftendig op den duur; Dan treft Floraas bloemenknopjes geene wintervlaag te guur. 'k Mogt graag lijden , dat de lente welverdienden lof ontving. Dat een ander van de lente, de aangenaame lente zing', E a Maar,  E<5~ Cantet alter: ver amoenum, dulce ver mortalibus ; Sed Batavis non quotannis tale ver conceditur. Saepius Phoebus renascens pingit arva floribus; Prata rident, et favoni mulcet aura gramina; Arbor omnis ver falutat; fylva frondes porrlgit; Purpurantes pollicentur mille mala perficae; Herba mollis profilire tentat e terrae finu, Gemmeoque palla rore crescit auöis viribus. Obflrepit brumalis imber; honifer feptentrio Grandinum repente vanam fpem repcllit verbere. Prata candent, et pruinis hispidis rigentia Protinus vers benigni nulla dant vcstigia. Marcidis flos verberatus flaccet in radicibus, Surculus decrescit arens, gemma fenfim deperit. Integer fi flos manebit , Ibeda turba vermium Contrabunt, et vellicantes morlibus deglutient. Flore fallitur caduco , larga mesfis copia Cui manebat colligenda fertilï pomario; Qui fibi gratum palato iam faporem fructuum Fingit, et totos acervos iam parat decerpere. Sic fefellit fpes Priapum, Lotidem dum fubfequens, Lotidem plenam foporis dormientem reperit. Gaudet, et furtim cubanti reiicit velamina; Ad iuosfelici amores ire coeperat via. 68 AESTATIS LAUDES.  DE LOF VAN:DEN ZO ME R. 69 Maar, Bataven! zulk een lente word u jaarlijks niet gegund, Schoon gij ook op bloemtapijten zomtijds daarin roemen kunt. Men ziet beemden vrolijk lagchen, 't gras door Zephirs aém gedrenkt, IJder boom de lente groeten, daar het bosch weêr blaadjes fchenkt; Hoe de bloezcm, pas ontloken , duizend perfiken belooft, 't Zagte kruidje tracht te heffen uit des aardrijks fchoot zijn hoofd, Hoe het, door der paarlen dropjes mild bedaauwd, in krachten groeit. Maar ziedaar een winterftortvlaag, hoe het barre noorden loeit, Hoe, door hagclgeesfelflagen, alle hoop in rook verdwijnt, Beemden grijs zijn, en hoe alles, door het rijm verdervend, kwijnt. Ras ziet men de lente vlugten, en daarvan geen voetfïap meer, Daar het bicenipje moet verflenfen, in zijn' wortel nog te teêr. 't Scheutje kan niet opwaarts fchieten.van zijn voed faam fap ontbloot; * En, zoo 't al nog blijft in 't leven, vind het fpoedig zijnen dood Door een' vuigen drom van wormen , die zich aanflonds daarop vest, En zich door de zoete fappen van het plantje gulzig mest. Weg dan met den fchoonen bloezem, de ijdle hoop op lekker ooft, Waarvan uit den milden moestuin men zich had een' fchat beloofd, En waarop men hier bij voorraad zich al fmaaklijk had vergast, En , ook reeds in zijn verbeelding, op het plukken had gepast; Dus zag zich Priaap bedrogen, toen hij, Lotis nagejaagd, Lotis in een zoete fluimriiig had gevonden en belaagd. Blijde werpt hij dek en kleedren zagtjes van haar ligchaam af, Was verheugd in 't fpoor te treeden, dat het zoet geluk hem gaf. E 3 Maar  Quod> Ecce ruditus afelli territae fomnos fugant, Et Deus fruflratus ardeus excidit fpé lubrica. Cantet alter: ver amoenum, duke ver mortalibm; Frugibus praedives aeftas est Batavis grati'or. Vere raris et tenellis fylva cernitur comis; Nunc obumbrat copi fis dives aeflas frondibus. Vere vana fpe frequenter lufit arbor florida; Poma iam matura praebet uber aeftas arbori. Ver pruinofo reducit afperum Eoo diem; Orta lux aeftate mira mane gratia rubet. Ver fuist'e, credat alter, tempus anni floridum, Fertilem cum magna mundum ccndidit Dei manus, Mnfa fi de rebus hisce vera nobis retulit, Floribus non nutrendus primus orbis incola, Fru6tuum luxuriofa viótitabat copia. Omnis invitabat arbor pe:-dulis deliclis; Haefit anceps eligendo fhiétuans cupiditas. Attrahebat hic aprici perlici fuivis fapor, Pruna cipt .bantque gustum folibus perluc;da. SplendiJis, ornata mala cortieem, coloribus Obferebant fe legenda, cum pyris fhgrantibus. Mora nigra, & purpurati multiplex cerafi genus, QuicqiiQ pendct fkxuofïs uva mitjs vineis, Gmii nueum non refpuendis aifluebant nuoleis; 79 AESTATIS LAUDES.  DE LOF VAN DEN ZOMER. 71 Maar het bulken van een' ezel wekt de fchoone uit haaren flaap: 't Lot van een bedrogen godheid was het lot toen van Priaap. Dat een ander vrij de lente, de aangenaame lente zing'; 't Is de zomer, van wiens vruchten Batoos erf meer winst ontving. Zeker is *t dat in de lente 't bosch met nieuwe blad ren prijkt, Maar ook zeker, dat die lommer voor de zomerlommer wijkt. IJdel word men in de lenre door der boomen bloei gefireeld, IJdel! 't Is alleen de zomer, die ons rijpe vruchten teelt, 't Kriekend oost fpelt in de lente wel een' aangenaamen dag, Maar 't is zeker, dat men 's zomers meer daarop vertrouwen mag. Denk ook niet, 't was in de lente, juist de bloemtijd van het jaar, Toen het eerst de vruchtbre waereld voortkwam van d'Alzegenaar; Want, zoo immer ons de dichtkunst hier een echt bericht van geeft, Dan heeft de eerste mensch voorzeker niet van bloemen flechts geleefd, Maar van vruchten; en die vond hij ftraks in vollen overvloed, Zag aan eiken boom die hangen, zoo aanloklijk malsch als zoet. Zulk een onbepaalde rijkdom hield zijn keus lang onbepaald, 't Geurig fap van eene perfik wierd als fmaaklijkst afgemaald. Dan kon hem een pruim bekoren, helder fchijnend door de zon; Dan was 't weêr de oranjenappel, die 't all' door de kleur verwon, En hem lust gaf om te plukken; dan was 't wederom een peer, Of een moerbei, of van kerfen 't purper, bloozend meer en meer; Of de druif, wanneer die mollig aan den krommen wijn Hok hing, Of een noot, wier lekker pitje ftraks den voorrang weêr ontving, E .4 Of  72 AESTATIS LAUDES, Qnodque plus Porno-na cornu lavgiter fundit fuo. . Adde fraguni fpicearum liberalem copiam ; Adde baccis; adde glandes arborum fylve'ftrium, Mitto radices faporas , nutriensque mitto o'us; , Me'leasque mitto guttas, dona fedularum apum. • Haefitans, quid praeferendum ; quid palato gratius, Jnter hacc incognitorum victuum bcllaria, FluQuabat imperita prima gens mortalium. Haud fecus quondam Dearum nominatus arbiter Gratiarum , nesciebat Cypriis in valiibus, Pulcritudinis triumphum cui Pars concederet. Vinccre omnes promerentcs detcgebant judici, Quae Deorum provoca-fent fervidam libidinem. Kil videbat increpandum, nilve non laudabiie; Obftupebat concitatus alter ille Tantalus. Carïtet alter: ver amoenum; venit aeftas ditior. Nunc abundat ömnis arbor; omms herba parturit, Nunc videntur exoriri prisea Tempé Thesfala. Jungitur curm volanti fréna mordens quadrupes, , Por. viasque, .perque campos, perque pagos ducimur. Hic colonus, excitatus folis orru, pervigil Turgidas mammas iuvencae lacte dulci libcrans, Prata caram refonare Phyllidem docet fi a n. Alter herbas portat; alter ova plenis corbibus', Vibl»  DE LOF VAN DIN... ZOMEK. 73 Of het geen Pomona verder volop uit haar' horen fchenkt, 't Zij men om een' rijken Oogst ook hier van korenairen denkt, Of om beziën of eikels, groeiende in het wilde woud, k Rep thans niet van meerJer wortels, of geen moes word h ar! befc'iouwd, Noch 'f gefehenk der nijvre bijëu, honig met ve In dies adaucta folers cresce navigatio! Nunc itcr flectamus, illic en arenofi procul Aggeres, cuniculorum candicant fosfae domus; Aequoris tumultuofi tuta propugnacula. Rusticani ibi laborant, os manusque fordidi, Cefpites bituminofos qui profundo protrahunt. Alter est, defosfa coena qui per agros proiicit, Et tabellis calceatus firmat obrigentia: Illi acervatirn ficcatos adftruentes cefpites Sole ficcandos relinquunt in futuros .fomites: Fit lacus ftagnans aquarum, pisce multo plenior, Nuper armentum vigebat qua gregum lactantium. Aureus iam folis axis fervet aeftu maximo, Poftulatque disfoluta frena Iasfus quadrupes. Cantet alter: ver amoenum; mulcet aeftas lufibus. Nunc puer natans lacertos mille iactitat modis, Estque navis, estque remex, clavus est idém fibi: Lude, fed puer caveto, delitens ne Salmacïs Te libidinofa cernat, obftupens et ardeat. Conde»  DE LOF VAN DEN ZOMER. 77 Die zij bij hun weêrkomst groeten door het baldren van 't kanon. Gintsch brengt een ons nieuwen haring, voor dit land een rijkdomsbron , Daar een ander voert den walvis uit het fneeuwwit Groenland aan. 6, Wat gaf die visfcherij ook menigeen een ruim beftaan! Dat ge, ó fcheepvaart! nïjvre fcheepvaart! tot 's lands luister altoos bloeij', Gij, door fchranderheid geboren, daaglijks meer en meerder groeij'! Laaten wij den disfel wenden: wat zien wij daar in 't verfchiet ? Zijn 't de zanderige duinen, der konijnen huizen, niet? Zij zijn 't, die ten bolwerk (trekken tegen 't woedend zeegeweld. x Gintsch ziet men de veenliên werken: hoe zijn. mond en hand gefteld, Die de turf, zoo nut in 't branden, uit de diepte trekken op! D' opgetrokken bagger gooit de een langs den akker met zijn' fchop, Dien zal de ander, als die ftijf word, met zijn plankjes tripplend treên; Weêr een ander zet op hoopen het zoo uitgebaggerd veen, Om het in de zon te droogen, tot een brandftof voor den haard: ' 'Er komt ras een poel van water, waarin men veel visch ontwaart, En men onlangs gladde koeien rustig lustig graazen zag. Maar de zon, ten top gerezen, fteekt op 't midden van den dag: ' 't Paard word moede en fchijnt te vordren dat men van den wagen flapp'. Dat een ander vrij de lente zing': zie hier een zomergrap: 1 In het zwemmen rept een jonge vaardiglijk zijn' arm en been: 1 Hij verftrekt tot vaartuig , roeier en tot roer zichzelv'-allecn. 1 Speel, ó jonge, maar voorzigtig, dat u Salmacis niet zie, IDat zij, dartel zich. verfchuilend , u niet moedernaakt befpiê, Dek,  Fir- Conde, pulcber, conde palmis cautus illecebras cavis Nescis, auflnt quid flagrantes experiri virgines. Heu pudica fed juventa est ïnfrequens iam masculis; Nevé folis nunc puellae leniendae gratiis. Multa fustinenda cura, pertinax manet laborj Suppliccs prcces ferendae, fi velis voto frui. Extrahit nunc fquameorum, retibus non perviis, Sedulus piscator undis piscium mutum genus, Vel reclinat flexuofa pillicens arundine, Donec escam devorantes, indicante fubere, Sic reluótantes in altum detrahuntur hamulis. Multa restant iam canenda; multa rident gaudia, Et choreae ludibundae, cum iocis tincti fales, Quoque plus aeftate florens fe iuventus recreat. Attamen morofiores murmurant homunculi: Mollis hic non fert calores, fudor artus occupat, Et levisfimo labore creber est anhelitus. Continete vos veterni, defidem focordiam Imputatis mitiori folis indulgentiae. Fructuum maturitatem fervor ille provehit, Ille vobis adminifirat laeta Bacchi pocula. Sunt tonitrus, et corusca territant quos fulmina, Providus Deus quibuscum foeda purgat aëra. Pertimescat qui patrato pallet atro crimine. AESTATIS LAUDES, 7«  DE LOF VAN DEN ZOMER. 7$ Dek, dek met uw beide palmen 't geen waardoor haar liefde ontbrand. Wat beftaan nu niet zelfs meisjes, als de min haar overmant! Maar, helaas! thans is de kuisheid niet de gaaf der jonge mans, En , om fchoonen. te believen, heeft bevalligheid fchaars kans. Wat all' zorgen, wat all' moeite moet men daartoe niet befteên! Noodig hebt ge, om eens te flaagen, zeer veel fmeeken en gebeén. Zien wij nu nog hoe door netten, die zoo looslijk zijn gebreid, Visfcherman zeer fcherp kan visfchen, zich een rijke vangst bereid; Of verkiest hij tot zijn oogmerk een gebogen hengelroé, Lokt het aas, en hopt de dopper, dan, dan flaat hij rustig toe. 't Vischje voelt zich dan bedrogen, en hangt fpartlend aan den haak. 'k Had nog zoo veel ftof tot zingen van zoo veelerlei vermaak, Van geneugclijke dansfen, boerterij met zout vermengd, En waarmeê de jongheid *s zomers haaren tijd ten einde brengt. Maar 'er is een foort van menfehen, die dit alles niet behaagt, Die de hitte niet kan veelen, wijl hen 't hevig zweeten plaagt, Die ras moe word, en wier boezem van den ligtsten arbeid zwoegt. Dan, 6 luiaarts, 't is uw luiheid , die u maakt onvergenoegd Met de vriendelijke warmte, met den heeten zonnegloed. Immers is 't alleen die warmte, die de vruchten rijpen doet, En uw bekers zal doen fchuimen door den muscadellen wijn. Veelen vind men, die voor donder en voor blixem angstig zijn, Schoon die nergens toe moet dienen, dan tot zuivring van de lucht. Dat de fchuldige fteeds beeve, fteeds om zijne misdaad zucht'j Maar  8o AESTATIS LAUDES. Firma led virtus fecundos Temper obtinet Deos: Nuper innqcens Amintas cun decora Chloryde; Ille p.,ftorum voluptas, vi'rginumque h.iee gloria; Ambo forma pracdicat', caft'tate nobües ; NliIjUS illo paftor umquam purior vitae fuit, Et Deorum milla cultrix ufpiam frequentior; Hi die vergente campis ambulabant fervida, Mutnos teftaü amores fuavibus fufpiriis, Quaeque non q.iuant profari, confitentes osculis. Protinus turbatus aër denigrans inhorruit; Infimul concuj.fa nubes fulmen atrum proiicit; Rauca coeio concitato mugiunt tonitrua. Territi ïtupent amantes , quo latescant nescii, Chlorydem clauiis Amintas bracchiis ampleótitur, Et timorem mitigare bafiis adr.ititur. Pelle, chara, pelle dixit anxiam formidinem, Ipfe qui fonus nocentes turbat adtonans minis, Integrae fïrmante pacem voce murmurat tibi; Nulla tecum commorantem territanjt pericula, Et tuis haerere collis tuta fit fecuritas. Ecce nubes disfecantur; deviat tonitrus fonor; Sol renidet; est paventi forma mundo redditai Nunc novas Natura terris fundit udis gratias, Et refecfo prata fplendent flava folis lumine, Mum  'DE LÖF VAN DEN Z O M £ R. gi Maar de braave is altoos" veilig, dié in God zijn' fchuCshee'r vind. Onlangs zag men dus Amintas met zijn Cbloris, die hij mint: Zij, het puik der maagdenreijen; hij, der berdrën lust én vreugd:' Beiden fchoon van lijf en leden , maar nóg fchooner' door hun deugd. Hij wicrd om zijn zuivre zeden 't voorbeeld voor de jeugd genoemd, En geen maagd was, om haar' eerbied voor de góden, meer? beroemd. Onlangs zag men hen eens wandleh, in een' heeten avondltond , Daar zij zoo veel zuchtjes loosden, die heur min zoo wel verflond^ En, 't geen zij niet zeggen konden, drukten zij' door kusjes uit, Maar 't genoegen werd door 't groeien van eene onweersbui gefluit.Daar men ras den rosfen blixem door de wolken fchieteh zag, En den fchorren donder hoorde raatlend kraaken flag op flag. Dit ontflelde de gelieven, van een fchuilplaats gantsch ontbloot. Maar toen was het, dat Amintas Chfortë in zijne armen floot, En door honigzoete kusjes haare vrees verdwijnen deed. Neen ,- ó fchoone! fprak hij vrindlijk, heb geen angst voor éerig [eed > 't Zijn de fchuldigen alleen maar', wien de donder angst verwekt^ Daar ü die tot eenen waarborg van een vaste vrede flrékt? Geen gevaar heeft hij te duchten, die zich flechts bij' u bevind; Mag hij aan uw' hals maar hangert: hij is veilig, die' u mint!. Straks ziet men-de wolken fcheuren, warit het óhwéêr drijft voórbif^ En de zon fehijnt nu weêr vrolijk: all'' wat droef was Word weéf blij'j Daar natuur 't bevochtigd aardrijk weêr vernieuwde' krachtéb geeft / En 't veld, door de zonneftraalen mild begunstigd j wéêi1 hcrièéft.-  82 AEST ATIS LAUDES. Nunc avig, quae deiitebat teéta ramis, prodiit, Blandierite voce puro cantitans in aethere. Sic et aeftatis manebit imminuta dignitas. Non dies aeftate folï gratiis nobis placcnt, Vesper ^aëris calores, cum molelïant, temperat. Perdidit tune fol furores occulens undis caput, Et rubris depicta nubes tingitur coloribus. Ambulandi tune amoenum tempus est amantibus; Saepius feris puellam lenies crepusculis. Saepe mane deneganti blanda tum fubit Venus. * Cum tenebris involuta forma mundi delitct, Cunöa non certam figurae proferunt imaginem; Aitra tum difperfa coelo pulcra toto fplendida Vniverfa Conditoris voce laudes praedicant. Alta tune ubique regnant per vias filentia; Nullus auditur tumukus; fesfa prata conticent. Tune amabilis poëtis folitudo permanet. O beata folitudo, grata mufarum comes, Procreans novum yigorem mentibus Phoebicolis! Haec mihi tu gloriofa comparafti munera; Semper adfis iuniori, me Camoenis confecra, Postque firenuos labores duc poëtarum in cnorum. Altiore fic cothurno mi licebit poltea Erudito digniora dicere auditorio. CECINh  DE LOF VAN DEN ZOMER. 83 Nu koomt uit der boomcn rakken weêr te voorfetiijn 't pluimgedierte 't Geen, nu vrolijk opwaarts Hijgend, in de lucht weêr tiereliert. Hieruit blijkt, da", men den zomer wel te recht in waarde houd* Hebben wij van zomerdagen flechts 't genoegen nu befchouwd, Hitte zien wij ftraks getemperd in een' zomeravondftond. Als de zon, haar kracht verliezend, daalt met roozen in den mond * En de wolken, rijk befchilderd met een fchoone purpre kleur, Dan Haat recht de tijd van wandlcn bij gelieven voof de deun Meermaal ziet gc in licht en donker dat het meisje willig buigt, Dat zich 's morgens onbeweeglijk voor de liefde had betuigd. Als men ziet 't gelaat der waereld niet een donker floers bekleed, Men zijn oog niet durft vertrouwen, wat men ziet zelfs naauwlijks weet, Dan is 't dat de Herren blinken met een' onbefchrijfbren zwier En de wijsheid ons vermelden van het eeuwig Albeftier. Dan vind men, dat op de wegen diepe Hilte alom regeert, Daar men hoort geen blaadje ritslen , maar het veld ons zwijgen leert* Eenzaamheid is 't dan, die dichters met haar milde gunsten ftreelt; Eenzaamheid, die in 't gezelfchap van de zanggodinnen deelt, En .nieuw leven kan verwekken in een' zanggezinden geest. De oorzaak, dat 'k dcez' prijs mogt winnen, zijt gij, gij alleen , geweest. Help mij in mijn jeugdig leven, en lei mij ten zangberg op; Schenk een plaats mij bij de dichters; voer mij eens op Pindus topv 'kZing dan vast,op hooger toonen, daar uw bijftand me onderfchraagï Iets, 't geen aan de keurige ooren van kunstkenners meer behaagt. 1.801. TOUS. WOORDHOUDER* F 4  VRYE VERTAALING VAN HET VOORGAANDE LATYNSCHE DICHTSTUK: LOF DES ZOMERS. Laat een ander vrolyk zingen, ais de lente 't ys ontdooit, En op 't pas ontflooten aardryk jeugdig groen en bloemen ftrooit; Milde zomer , ryk in vruchten , aller tyden vöedlterheer! Gy behaagt den Nederlander; gy vervult zyn wenfchen meer. Waar een zachter ftreek den balzem eener warmer lucht geniet;' Waar de lentezon, nooit taanend', koesterende ftraalen fchiet; Waar de koü 't ontluikend bloeirtje nooit met fcherpe tanden byt, Daar verdient de lente hulde; daar zy haar een zang gewyd. Laat een ander vrolyk zingen, als de lente 't ys ontdooit, En op 't pas ontflooten aardryk jeugdig groen en bloemen ftrooit. 'tZuiden roeme op zulk een lente,daar geen nachtvorst heerscht nochwoedt, Maar in Neêrland heeft haar invloed dikwyls ydle hoop gevoed. Dik-  LOF DES ZOMERS. 85 Dikwyls fchept 't herboorcn zonlicht 't aardryk tot een bloemtapyt; De akker lacht, en 't zuidenwindje fpeelt en dartelt wyd en zyd; Boom en heester groet de lente; 't bosch ontrolt zyn zachteblaën; Abrikoos en perzik bieden duizend zwang're bloefems aan; 't Malfche gras, welks teder topje 's aardryks weeken fchoot doorboort, Groeit, door morgendaauw bevochtigd, onverhinderd, welig voort. Dikwyls ftort dan 't barre noorden guure regenvlaagen uit, Daar de geesfejende hagel veeier hoop in de opkomst fluit. 't Veld, verkleumd door ryp en yzel, krygt zyn gryze hardheid weêr, En men vindt geen enk'len voetftap der verlooren lente meer. 't Bloemtje, door de kofl geteisterd, hangt op zyn' verwelkten fteel. 't Verfche lot verdort al kwynend' ; 't jonge knopje fterft geheel. Blyft 'er nog een bioefem over, door de vorst onaangerand, Straks verfchynt een dikke zeevlam, die haar' ted'ren kelk verbrandt, Of een zwerm van zwarte vliegen knaagt en byt den hartaêr af, En vernielt het bly vooruitzicht, dat het brooze bloemtje ons gaf. Eertyds in verwachting zalig, hadden we ons van 't keuriglïe ooft, Dat het fynst' verhemelt prikkelt, 't wezenlykst genot beloofd: Ieder zamelde in gedachten korf en ben en mand byeen : Nu vliegt veeier hoop op 't oogsten van een' ryken voorraad heen. Zulk een hoop bedroog Priapus, Lotis zoekende in het rond, Toen hy zyn beminde Lotis onbekommerd fluim'ren vond. Steelswys flaat hy in verrukking zyn vcrmeet'le- hand aan 't kleed, En bepeinst in 't nederbuigen 't werk, dat hem zyn wellust fmeedt; F 3 Dan  $4 LOF DES ZOMERS. Dan het hol gebalk eens ezels dryft den flaap uit Lotis oog, En Priaap ontglipt het uitzicht, dat zyn dan'le drift bedroog. Laat een ander vrolyk zingen, als de lieve lente keert, Maar de zomer, ryk in vruchten, word in Neérland meer geëerd: 't Voorjaar hult den boom met bladen, teder, weinig, in 't verfchiet; Nu verfchaft het bosch een fchaduw, daal- de zon zich blind opziet; 'tVoorjaar fchenkt den vruchtboom bloefems.menigmaal bedrieglyk fchoon; Geurig ooft, volwasfen vruchten fpreiden nu hunn' glans ten toon. H Voorjaar brengt, na guure nachten, fcherpe, koude dagen voort; Nu verfpreidt de zon een' luister, die den ftervcling bekoort. Denk niet, dat de wyze Schepper 't eerst de lente in wezen riep, Toen Zyn vinger 't aardryk vormde; toen'Hy 't hongrig menschdom fchiep. Neen, Zyn goedheid fchonk geen bloemen,'t mcnfchelyk geflacht ten fpyz'; (Rype boom- en veldgewasftn waren 't Godlyk gunstbew>s. Elke boom bood heerlyk .voedzel de eerste ftcrvelingen aan; Overvloed deed hun begeerte voor de keuze in twyfling (laan. Hier bekoorde hen de perzik, door het vuur der zon gedoofd; . Daar de pruim, doorfebynend helder, die een geurig vocht belooft; De ananas, gekroond , gehuldigd, die als vorst der vruchten praalt; Abrikoozen, by wier fappen ambrofyn noch nectar haalt; Eloozende appels; malfche peeren ; zwarte moerbei; purpre kers; Hagelwitte nootekernen, pas ontbolsterd , vol en versch; Kronkelende wyngaardranken , trots op 't nederhangend fruit; ,AUes, wat Pomona levert, lokte hunner) fnoeplust uit. Voeg  LOF DES ZOMERS. %? Voeg hierby 't gefchenk van Ceres, 't brood in 't goudgeel graan vervat; Voeg hierby ontelbre besfen; voeg hierby een' ryken fchat, Overvloed van plantgewasfen, jonge groente, vcclzaam kruid, En all' wat de zwangere aarde binnen haaren fchoot befluit. Zelfs de liefelyke honig, 't werk der onvermoeide by, Deed hun monden watertanden naar zyn zoete lekkerny. Alles bragt hen in verrukking; alles bood hen wellust aan, Overvloed deed hun begeerte voor de keuze in twyfling liaan. Even als de Trooifche Paris, naar het geen de aêloudheid fchreef, In de Idalifche valeijen onbeweeglyk ftaaren bleef, Toen hy, aangefteld tot fcheidsman, wieden gouden appel won, Wie de prys der fchoonheid voegde, naauwlyks 't oordeel vellen kon. Elk der ftrydende Godinnen pronkte met bevalligheèn; Zw&ide lonkjes, kistjes, lachjes, die den rechter blaaken deen. Alles, wat hy zag, was fchoonheid, en de zoon van Priamus Smaakte, in 't midden dier geneugten, *t. hongrig lot van Tantalus. Laat een ander vrolyk zingen, als de lente bloemen ftrooit; Nu verfchynt de ryke zomer, die den hof met vruchten tooit; Nu is ieder bosch een tempel; ieder kruidje teelt en baart; Nu herleeft het oude Tempé; 't Paradys herleeft op de aard'. Voerman! fpan de fnelle rosfen in het taai gareel byé'en; Voer my met uw' vluggen wagen dorp- en vlek- en landwaarts heen. Hier ontlaadt de nyvre landman, door de komst der zon gewekt, De uijers van het melkryk koetje, dat uit dankbaarheid hem lekt, F 4 En  8.8 LOF DES ZOMERS. En hy doet op boerfche toonen 't weiland davren van zyn lüin. Dees draagt groente; die brengt eijers,mandenvol, ter fladpoorte in; >t Schoon gefchenk der landeryén, dat den ftecd'ling fpyst en voedt. Ginder, midden in die weide, flaat een halfgekleede ftoet Bruine maaijers. kromme feisfens door het klaverryke gras. Oud en jong vereent zyn krachten, even werkzaam, even ras. De een verfpreidt met houten gaffels 't vallend gras in't heetst der zon; De ander keert het, en een derde draagt all' wat hy laaden kon, En yergaêrt het hooi op rooken, of hy fteekt met blyden zin 't Graage voedzèl zyner koeijen 't gaapend ruim des hooibergs in. Ginder tprscht een jeugdig knaapje, boven zyne kracht belaên; Z)e hern zweeten, en yrywillig door zyn' last geboogen gaan; Wagg'lend, zwoegende onder d'arbeid, kruipt hy voorwaarts voet by voet, Tot hy dpor de zwaarte neerploft, 't geen zyn makkers fchatren^et. Verder praalt de blonde Ceres met het golvend graan op 't hoofd, Die, den bper op 't oogsten nodigt, en een' blyden fchat belooft. Naast haar plukt de noeste bouwman 't nuttig, 't onöntbeerlyk vlas; 't Weef baar vlas; 't gefchenk van Pallas; 't meest gerieflyk veldgewas. Lente! toon me uir al uw? rykdom eenig plantje of eenen ftruik, Zoo gereed tot dienstbewyzen; zoo yerfchillend in gebruik. Hooger huwt de lucht aan de aarde, waar men in het flaauw verfchiet 't Witte duin met fpitfe toppen aan de zeekust blinken ziet; Hollands voormuur, wal en fierkte,, 't ftilverblyf van 't vlugtig wild} paar het rustelooze pekel dag en nacht zyn woe.de op fpijt. Gin-  LOF DES ZOMERS. 8«> Ginder trekt de nyvre veen boer, zwart aan handen, hals en'kop, Met geboogen knie en ruggraad, 't vlambaar flyk uit d' afgrond op. De ander fpreidt den natten derry over 't vette veenland heen; Dees, gefchoeid met dunne plankjes, perst het droogend flyk inè'en; Geene-kerft den grond tot kluiten, die zyn makker raapt en hoopt, En, gedroogd tot brand bre turven, Neêrlands volk voor goud verkoopt. Zoo verfmelt ons land tot water; daar weleer de melkkoe liep , Zwemt en dartelt nu van vreugde visch by visch in 't grondloos diep. Dan hier nodigt my een ftreelend, een betoverend gezicht; Dit tooneel fchenkt meer verbeelding, vuur en voedzel aan myn dicht: 't Scheepryk Y, met zachte golfjes rollend langs zyn' groenen zoom, Kuscht, omhelst de blyde kielen, die zich fpieg'len in zyn' ftroom. Duizend fchuitjes, duizend bootjes roeijen, dobbren op den vloed. Daar 't geluid van Item en fluitjes 't ruim der lucht weêrgalmen doet. 'tjagt, verfierd met vlag en wimpel, fraai geverwd met wit en groen; Prat op zyn gezwollen zeilen, gulden lieven en galjoen, Schryft een fpoor op 't zilver water, of ontroert den heldren vloed, Daar het met herhaalde fchoten de omgelegen oevers groet. Deeze kiel, gekeerd van verre, met des vreemd'lings oogst belaên, Brengt ons een' gewenschten zegen van uitheemfche waaren aan. Gindfche buis vereert ons haring, die ons land verrykt en fpyst. 'tNadrend vaartuig haalde uit Groenland monsters, waar't gezicht van yst; Monsters, die wel 't oog verbystren, maar, in een bedreven hand, Tot een ryke goudmyn ftrekken .voor het lieve vaderland. F 5 Bloei  go LOF DES ZOMERS. Bloei en 'groei, Bataaffche zeevaart, fterkfte zuil van ons beltaan! Bl9ei,en breng in Neêrlands boezem daaglyks nieuwe welvaart aan. Dan de praal van 't zuiderzonlicht fchittert reeds in volle pracht. , De afgematte kleppers blaazen , en myn reistogt is volbragt. Zing en fpring! de milde zomer fchenkt verwisfeling van vreugd; Vergenoegen aan de grysheid; fpeelverand'ring aan de jeugd. Zie dien jongen in het water, hoe hy de armen kromt en rekt; Hoe hy, zwemmend', zich tot fchipper, fchuit, en riem, en roer, verftrekt. Speel vry, onbedachte jongen! dartel, fpartel als een visch; Speel, maar wacht u voor de laagen eener wulpfche Salmacis. Dek, verberg, met holle handen, 't geen een' vuilen lust ontvonkt; ♦t Geen met half geflooten oogen menig Salmacis belonkt. Hier verrascht een looze visfeher, in een' ftillen floot of vliet,, Staarende op den vlotten dobber, met geboogen hengelriet, 't Schubryk vischje, dat door 't ftreelen van 't betovrend aas gelokt, Onbezonnen zuigt en toebyt, en 't verfchoolen yzer flokt. De ander maakt met dichte netten, die hy inpalmt in zyn fchuit, Honderd fpartelende visfehen in een' enklen trek tot buit. Duizend vleijende tooneelen, die de blyde zomer geeft; Huppelende maagdenreijen; dans en boert, daar geest in leeft; En een reeks van vreugdbedryven, op den weg, in weide, of hof, Lev'ren tot befpicgelingen ruimen voorraad , ryke ftof. Npgthans mort het zwakke menschdom om den heeten gloed der zon. Deeenfmeltweg doör'tzweet; een ander hygt reeds, eerhy 't werk begon.- Zwygt,  h O F DES ZOMERS. 9l Zwygt, veiwyfden.' ftaakt uw fmaalcn; wyt uw loome vadzigheid Niet den tocgcneegcn invloed, dien de milde zon veifpreidt. Deeze goedheid, die gy lastert, fchenkt de rypheid aan het ooft, En zy vult den berkemeijer ,• die de zorg en 't hartzeer dooft. De ander draagt den dood op 't wezen, als de fchorre donder kraakt, En de fchitterende blikfem de aard' met gloênde pylen raakt, Die een fchoon tafrecl ontvouwen van geduchte Majesteit, Eerbiedwekkende tooneelen , vol van glans en heerlykheid. Onlangs bragt een vallende avond de eer der boerfche maagdenfehaar , Jonge Chloris, en Amyntas, 't puik der herdren, by elkaêr; Beide uitmuntend fchoon van lichaam, beide uitmuntend fchoon van ziel, Wien een onbevlekt gewisfe boven wulpfche vreugd' geviel. Nimmer was 'er ecnig herder van ftandvaster deugd dan hy; Nimmer eene herdcrinne kuifcher, zediger dan zy. Wand'lend ftorten zy hun harten door verliefde zuchtjes uit, En zy laaten de oogen fpreeken, als de vreugd' de lippen fluit. Plotsling word dc zon verduisterd, en een fchrikverwekkend zwart Dekt de lucht en baart e?n fcheemring, die den dag en nacht verwart. Ylings daagt.het door een' blikfem, die het bruine zwerk doorboort; Schorre donders rollen, raatlen langs de ontftelde wolken voort; Straks vervangen door den ftormwind, die 't gerommel kruit en draagt,. En den kletterenden hagel loeijend' door den dampkring jaagt, 't Jeugdig paar, door fchrik bevangen, flaat ontroerd op 't eenzaam pad, Daar Amyntas zyne Chloris in zyne open armen vat, En  / 02 LOF DES ZOMERS. En hy tracht door duizend kuschjes d'angst te bannen uit haar1 zin. Staak, dus fpreekt hy, ftaak uw kommer, eenig voorwerp myner min. Vrees geen midd'len, die de hemel fchiep tot zuivering der lucht. 't Hart, van euveldaaden zwanger, zy met recht voor ftraf beducht; Maar oprechte deugd en vroomheid vreest geen dreigend blikfemvuur. 't Onbezoedelde geweeten ftrekt zichzelf ten kopren muur. Deeze toon, wiens achtbre weerklank'tfchuldig hart verfchrikt en dreigt, Kondigt u, wier ziel tot braafheid, tot een' zuivren wandel neigt, Vrede en rust en zachte kalmte met gepasten nadruk aan. Geen gevaar ftaat hem te duchten, die naast uwe zy' mag ftaan, En aan uwen hals te kleeven is een zek're toeverlaat. Zie het floers der wolken fcheuren, daar het onweêr ondergaat; De afgezakte donder rommelt aan het eind' van 's hemels trans, En de zon fchynt op de velden nieuwen luister, nieuwen glans. Parelmoéren druppels fchitt'ren, flonkeren op blad en kruid, En natuur ftort verfche fchoonheên op 't' bevochtigd aardryk uit. 't Vogeltje, achter'tloofverfchoolen, komt wéér uit zynfchuilplaats voort, En herhaalt zyn' dankbren lofzang, door een zuivre lucht bekoord. Dus verdedigt gy , ó zomer! al uwe eer en waardigheid. Maar 't is niet alleen uw daglicht, dat voor uwe rechten pleit; Zelfs uw avond is verrukk'lyk, die den dag zyn hitte ontrooft; Als de zon haar heldre fakkel in 't azuure pekel dooft; Als zy purp're roozen fchildert op den blaauwen horizont, Dan legt de avond menig minnaar gulden woorden in den mond, I Die  LOFDES ZOMERS. 93 Die zyn hartvriendin betovren, daar hun vreugd uit de oogen draalt, En een blos van vergenoegen op hun beider wangen praalt. Dikwyls heeft een fchemcravond 't hart der koelde maagd gewond; Dikwyls geeft,die 't 's morgens weigert, 't jawoord in den avondliond. Als de nacht de halve waereld achter 't zwart gordyn verbergt, En door fiaauwe onzek'rc trekken ons gezicht bedriegt en tergr; Als 't onmeetbaar vak der flerren door den tintelenden glans Ons verrukt gezicht doet ftaaren op den hoogen hemeltrans; Als van 't pak der daagfche zorgen onze geest ontfpanning krygt; Als op weide, op land, en akker, alles rust geniet en zwygt, Dan verwelkomt u de dichter, ó beminlyke eenzaamheid! Gezellin der zanggodinnen, die zyn ziel ten hemel leidt.' Dan ontvonkt ge in zynen boezem 't heilig vuur der pcëzy; Doet zyn' warmen dichtaêr zwellen; zet zyn zangen luister by. Dus verdedigt gy, ó zomer! uwen lof en waardigheid, En uw dag en nacht en avond zyn vervuld met majesteit. Waar' het met der dingen ofde, 's hemels fchikking en beduur, Waar' 't beltaanbaar met ons welzyn, en de wetten der natuur, Dat het fchoonst van 't jaar bleef pryken met een' heldren zonnefchyn, Dan zou 't winter,herfst, noch lente; dan zou 't eeuwig zomer zyn. 1-784. JAN MESSCHERT FAN FOLLENHOFEN.  D E V R Y G E MAAKTE, D aar fcheurden de onweêrdaanbre handen Van 's hemels afgezant, den dood, Den kerker los, de flaaffche banden, In welken 't ftof den geest befloot: Getroffen door zyn' redders blikken, De bronnen van zyn jongde fchrikken, Ligt hy, bedwelmd, gevoelloos, neër: Nu raakt zyn hemelvuur aan 't blaken, Hy vind , verwonderd, by 't ontwaken, Zich in het ryk -der geesten weêr. Thans  DE VRY GEMAAKTE. Verrukt, voelt hy zyn kracht vergrooten ; Nu word hem de aarde te gering; Gelyk een lichtftraal voortgefchoten Verheft hy zich van kring tot kring: Hy ziet, omhuld met zonneftralen, De fteeds gezochte waarheid pralen, Wier fchaduwbeeld hy zag voorheen. Hoeveel omvangt thans zyn vermogen! Thans blinkt hem louter orde in de oogen, Waar alles korts verwarring fcheen. Thans ziet hy, niet door leed bewogen, In 't hen verbeidend heil getroost, Verengeld , op de weenende oogen Van echtgenoote, vrinden, kroost. Nog eenmaal .blikt hy dankbaar weder Op d' uitgedienden kerker neder ; Ook op de doorgeftreden pyn. Hy voed verhevene gedachten, Nog korts onvatlyk voor zyn krachten, Maar gene, die hem fmartlyk zyn. Nu 95  9* DE VRYGE MAAKT Ej Nu keurt hy eens, door vreugd verwonnen, Zyne, als de hoogfte, zaligheid ; Ras vind hy deze naauw' begonnen, Zich fteeds tot hooger vóórbereid; Hy hoort de groet der hemellingen Hem, de Almagt lovend , jubelzingen, Ten troon der hoogste Majesteit, Zyn lot! — Der logge ftof onttogen, Verliest hy de eindigheid uit de oogen, En, fiddrend, zich in de eeuwigheid. DU PRÉ.  AAN D . E N DOOD* Seritis aut cibius fedem properamus ad unattt Omnia fub leges mors vocai atra fuasi 6 Dood , der ftervelingen fcbrik! Nooit ftaat uw uurwerk ftil; Uw fikkel rust geen oogenblik, En niets weêrftaat uw' wil. Gy heerscht alom in 't traanenda!,- Daar fteeds uw wreede fchichï^ Helaas! een talloos fchepflen tal ■ Berooft van 't levenslicht. 0 Dood! ó nooit verzoenbre dood t Ai, maak toch onderfcheid In 't bloemtje, dat zich pas ontfloot,' En d'eersten geur vcrfpreid ; Of in het bloemtje, dat zyn blos, Natuur zyn fchoon hergeeft,En, kwynende in zyn' purpren dosch f Noch gloed noch glans meer heeft. Ver*  Verfchoon, zoo ge ooit barmhartigheid Nog kent, ö droeve dood! Het wicht, dat, lagchend', fpelemeit Op moeders tedren fchoot. Neen, maai die pas ontloken plant Niet, met uw' fikkei, af, Aan wie des Scheppers milde hand Het vrolyk aanzyn gaf. Nooit trcffe uw fchicht den jongeling, Die, by den ochtendgloed, De fnaaren, ter vervrolyking, Zoo liefiyk klinken doet; En, by die zuivre melody, Een jeugdig liedjen zingt; Terwyl 't genoegen hem, hierby, Van allen kant omringt. Ontzie den held, wiens boezem brandt Van onverfchrokken moed. Hy leev' — hy ftry' voor 't vaderland, Maar pleng' geen fchuldloos bloed. Hy keere, omkransr met lauwerblaên, Van 't droevig oorlogsveld. En, tast uw hand zyn grysheid aan, Hy fterve als kristenheld. P8 AAN DEN DOOD.  A A N *D E N DOOD» Ai, fpaar den dichter, fpaar den man t Wiens geestdrift niets bepaalt, Wen hy, wat is, of weezen kan, Op dichtpancclcn maalt; Die, door zyn vindingryk vei itand , Natuur, met al heur pracht, Ons fchildert in een' losfen trant, Of in hanr volle kracht. Ach ! dat ge uw' wreeden py! nooit fchiet Op een geliefde bruid, Die 't hartvet rukkend minnelied Zingt, naar het maatgeiuid Van hem, dien zy haar' besten vrind, Haar vreugd , haar alles noemt; Terwyl hy zich, van haar bemind, Geheel gelukkig roemt. ü Dat gy toch geen vriend der deugd Beroov' van *t levenslicht, Die, naar zyn lesfen , 't hart der jeugd Voorbeeldig leidt en richt. My leev', die zoo veel goeds bezit, En in een' kring verkeert, Waarin men hem , als nuttig lid, Befchouwt, en hoog waardeert. G i 99 Ai*  ÏOO Ai, voer hém nimmer, onverwacht, Naar 't ryk der duisternis, Die, als een dwaas de deugd, veracht, In 't hart een ihoodaarc is. Hy zie, in tyds, hoe 't fchandlyk kwaad Zyne edJe ziel ontaart, En noem' de deugd zyn toeverlaat, Zyn' besten vriend op de' aard'. Gy, dood, die, als gy 't vorstlyk fiot Met ftille fchreden naakt, Geen koning fpaart, die naar 't genot Van vreugd en leven haakt! Ach! ftap het trotsch paleis voorby, Tot 's vorsten wuft gemoed Op 't wellustfpoor verzadigd zy, En hyg' naar hooger goed. Dat hier op de aard' geen ryke fterv* Vóórdat zyn hart gerust Kan zyn op 't onvergangklyk erf, Der englen hoogften lust. En, hoe de man der deugd in druk Zyn kwynend leven flyt', Hy word' toch 't voorwerp van geluk, Eer gy zyn deel hier zyt. AAN DEN DOOD. Doch»  A A N D E N D O O D. 101 Dooh, zoo gy, wreededood! omhoog, Ooit aan verwoesting denkt, Ach ! daal dan neêr, waar 't fchreiend oog Der onfchuld naar u wenkt, En treed den kerker in tot haar, Die 't knaagend zielsverdriet Verkeert, en reeds het doodsgevaar Hier om zich zweeven ziet: Daar, 't zy de zon in 't oosten gloort, Het zy ze in 't westen zinkt, De ftem der fmart, die 't hart doorboort, Zoo naar en droevig klinkt; Daar zelfs, wanneer, by middernacht, De toon der fmart verflaauwt, 't Verblyf de bittre jammerklagt En zuchten wederbaauwt. Koom , ruk dien moorddolk uit myn borst, En geef myn' boezem lucht; Terwyl myn hart fteeds naar u dorst, En, zwoegende, om u zucht. Ontboei myn' voet; — ontboei decs hand, Voer me, uit het aardfche dal, Naar dat gewenschte vaderland, De ryksftad-van 't heelal! G 3 Zo°  ï§2 AAN PEN DOOD, Zoo fchrelt myn droeve ziel naar God, ó Langverbeide dobd! Omdat hier een onzeker loc Myn' bangen druk vergroot, Ja, hier, waar myn gefolterd hart Geen rust te wachten heeft, Pan door hem, die, in kruis en fmart, De heilrykst uitkomst geeft. Koom, fpoed u dan, 6 vorst van 't graf.' Schoon gy met fchrik verfchynt; En maai de bloem myns levens af, Die reeds van dorheid kwynt. Koom, voer my naar dat zalig oord, Waar dwangzucht noch geweld De vreugd dier maatfchappy verftoort, Die gouden eeuwen telt. A, L. KALDENBAGff. tfaar schub art.  AAN M Y N E KUNSTVRIENDEN. JLvccuwriks, lysters, philomelen, 't Puikjen van 't gevederd koor, Schoolden in een boschjen t'zamen, Streelden lieflyk 't luistrende oor Door veréénde zangakkoorden; 't Was als of de god Apol Feest hield met zyn voedfterlingen, Toen een boommusch uit heur hol Voortkwam, met ccn fimpel blaadjen, Voor den zangrei, in haar poot, ♦t Welk zy (voor een musch vry moedig) Aan den ftoet der zangren bood. De een en ander knikten vriendlyk, Moedigende 't muschjen aan, Onder 't ftrenglen van zyn blaadjen In den tuil der andre blaên. G 4 Ziet,  104 AAN MY NE KUNSTVRIENDEN. Ziet, 6 dichters! in dit printjen 't Gunstblyk, dat me uw goedheid biedt, Ik verdiende zoo veel heusheid Waarlyk van uw kunstmin niet. 'k Ben nog ver beneden de aandacht Van deez' eedlen vriendenkring, Schoon ik, met een dankbaar harte, 't Lief gefchenk door u ontting. P. C. VAN ALP HEN. OP ZYN GESTORVEN MEISJE, Er waren drie bevalligheên, Doch, by myn Phyllis leven Vermeerderde die trits met één; Maar, zints zy door den dood verdween , Is 't oude drietal weêr gebleven. G. OUT RUTS. jïïpt Latyn van ausonius vry gevolgd.  HET VERWORPEN ROOSJE. „ Als een ftedeling een meisje „ Met fmaragden, en faphieren, „ Paarlen, diamant, robynen, „ Fraaije kant, en zyden ftoffen , „ Kan verderen, juigcht zyn hart, „ Zo, zo klopt my 't hart van vreugde, „ Nu ik fchoone lentebloemen, „ Die Natuur, voor berg en dalen , Bloeijend daarftelt, voor Elize „ Naar het leven bootzen' kan. „ 'k Boots renunkels, maagdelieven, „ Tulpen. roozen, violieren , „ Duizendfchoonen, Hyacinthen, „ Angelieren en Teilloozen, „ Met den bonten Afrikaan. 9 5 „ Go»  Hoe „ Goede Elize noemt die bloemen, „ Die bevallige oogen boeijen, „ En 't geftreel der handjes fmaaken „ Van de lieffte en fchoonfte meisjes, „ Altoos kunstig, altoos fchoon. „ Daarom zal dit teder roosje, „ Toegevvyd aan 't zwoegend harte „ Van myn nooitvolprezen meisje, „ Hoe de landjeugd ook moog' fmaalen, „ Een gelukkig roosje zyn. „ Ligt dat van haar liefdeblikjes ,, Nu voor dit aanminnig roosje „ Ook een teder iiefdetraantje „ Op haar' blank gewelfden boezem, „ Voor Dametas, trillen zal.'! Maar in plaats van 't liefdetraantje, Zag Dameet Elizes boezem, En haar zilverblonde lokken, Met de zagtfte en fchooafle bloemen, Prachtig door Lubyn gefierd.- HET VERWORPEN ROOSJE. io5  HET VERWORPEN ROOSJE. Hoe ontroerde nu Dametas! Staamlend' fprak hy: „ Lieve Elize! „ Schoon die bloemen welig praaien, „ Zyn ze pesten voor uw' boezem , ,, Die de reinfte togten aêmt. „ Pasfen uwe wezenstrekken, „ Uwe vriendelyke blikken, „ Uwe zagte roozekoonen , „ En uw' zwier en losfe kleeding, „ Een verflenst en fchaad'lyk. loof; „ Dat, eer de avond 't vadzige aardryk „ Met zyn nachtfloers zal bedekken, „ U zal Ieeren, hoe kortftondig „ Ook Lubyns gezworen liefde „ Voor Elize weezen zal ? „ Sier uw' boezem met dit roosje, „ Dat u zagt en teder aanblikt, „ En zo gloeijend bloost, om d 'yver „ Van de hand, die, voor Elize, „ Onverwelkb're bloemen fchept; 107 Die,  „ Die, in guure wintervlaagen, „ Als natuur , met norfchen wrevel, „ 't Veld kastyd, en geen viooltje „ Voortbrengt, u, met de eêlfte bloemen, „ Als een veldbruid, fleren kan." Nu fcheen de aandacht en de liefde, Die Elize voor de bloemen Van haar' zielsvriend had gekoesterd, T'eenemaal heur hart ontvloden, Daar zy deeze rede fprak : „ Neen, 't is niet Lubyn, 6 fnoode! „ Die, alleen door 't mom der liefde, „ Werd ontè'erd ; maar ook de Godheid, „ Die 't gefchaap'ne liefd'ryk aanblikt, ,, Is door uw gevlei gehoond. „ Leer 't weldaadig Opperwezen, „ Dat-de vlugge hemelè'ng'len, „ Even als het minste diertje, „ En het gras als hooge ceed'ren, „ Schiep en zegent, hulde doen. „ Ik HET VERWORPEN ROOSJE.  HET VERWORPEN ROOSJE. 109 „ Ik zal deezen bundel bloemen „ Met myn dankb're traanen drenken, „ En heur fchoonheid , als myn aanzyn, Off'ren aan den god der liefde, „ Die my ftrengelde aan Lubyn." Hier ontrolde Elize een traantje, En Dameet, die fchaamrood vluchtte, Wierp het nagebootste roosje Wreev'lig van zich, en deëd hulde Aan den Schepper der natuur. Nimmer bleef hy aan copyen Meer, met valfche geestdrift, hangen: Neen! maar, tot het eind' zyns levens , Hield Elizes wyze rede Hem geboeid aan 't origineel. D. A. de GRAAF. ia Aprilt 1801.  BRIEF EENS VADERS. Martyn, zeer ruw en ftreng te gader, Schreef eenmaal aan zyn' dommcn zoon: „ Myn vrouw, uwe ejgen moeder, Toon.' „ Zend, buiten kennis van uw' vader, „ U, in myn' brief, een Franfche kroon. „ Gedraagt ge u wel en naar betamen, „ Dan haalt myn dienstmeid, Neel, met onze merrie famen, „ U fpoedig naar uw moeder weêr. „ Zir ras 'er op; maar ze is wat teêr; ,, 'k Beveel 'e u, doe haar toch geen zeer, „ Dewyl zy ras zal moeten kramen. „ Hoe is het? kent ge al braaf Latyn? Och, 't is wis moeite en geld verloren!" „ Ik deed u lang uw noodlot hooren: ,, Gy zult altoos een ezel zyn, „ En ik uw vader, Jan Martyn. Naar het Fransch. TOLLENS.  D E P II I L O S O O P II. „ Wat zyt ge toch voor philofooph ? Zult gy dan nooit de meisjes minnen? Dat lullen, in uw boekvertrek, Daar zult gy waarlyk veel by winnen! Ontmoet u eens een lieve maagd, Dan plooit en fronst ge uw wezenstrekken; En 't is nog maar ter naauwernood Dat ge eens uw hoofd gelieft te ontdekken. Men heeft aan uw gezelfchap niets: 't Is altyd peinzen , denken, fchryven, En vraagt men u, — men twyfelt foms Of 't antwoord niet zal achterblyven. Kom , zie my eens ter degen aan; Ik wil toch eens een proefje nemen, Of ik geen einde maken kan Aan al dat philofophisch temen.'? Zoo  m DE PHILOSOOPH, Zoo fprak louize eens tot alcest': Hy zag, al fpottend, haar in de oogen; Maar 't vuur, dat kwynend, daarin blonk, Had reeds dien philofooph bewogen'; Hy vloog , verbaasd, naar zyn vertrek , En zocht vertroosting in zyn boeken —- Triumph! de koude Stoicyn Moest dra 't betoov'rend meisje zoeken. P. J. HER. O Né CROESUS EN DIOGEiN ES. Diogenes, naar 't ryk der fchimmcn heengevaren, Zag daar vorst Croefus geest, en, dicht tot hem gegaan, Kon niets den Cynicus m 't Iagehen doen bedaren: Hy fprak den rykften prins dus, onbedremmeld, aan: Wat baten, vorst! u thans uw fchatten , ongemeten, Die armer zyt dan ik, cn eenzaam zwerven moet ? ?k Ben hier zelfs eigenaar van 't geen ik heb bezeten, Daar u niets overfchiet van zoo veel overvloed. G, OUTHUÏ^ Het Latyn van ausgnios vry gevolgd, \  OOGSTZANG AAN C ER ES. C H 0 R A A L< Komt, maaijers! grypt uw zichten, En fpocdt u naar het veld, üm 't oogstwerk te verrichten; Dit mag niet uitgeftcld. Vrouw Cercs heeft den akker Verfierd met goudgeel graan s Op, knaapen ! fpoedt u , wakkert Grypt aan uw zicht, grypt aan! RECITATIEF VAN MAAIJERS-, De milde graangodes zy lof door onze zangen 5 Wy fpoeden, bly van zin, En gaan reeds naar het veld, om 'ts oogstwerk aan te vangeiï. Dan.., eer ons werk beginn' ,- Eer wy, met frisfchen moed, in de omgebogen halmenDen fcherpen fikkel flaan, Laat ons, tot Ceres lof, met dankbre vreugdegalmen Vereend ten reije gaanf  "4 OOGSTZANG Ziet eens, hoe de airen zelf zich voor haar nederburgen, Hoe die, met graan bevracht, Voor ?t godlyk gunstbewys haar dankbaarheid betuigen Aan Ceres oppermagt. ARIA. Mogt onze blydfchap, veldelingen! Tot in het oor van Ceres dringen! Ze is fchutsgodes van 't akkerveld; Zy heeft het zaaijen ingefteld ; Zy leerde ons de ongefchikte gronden ' Doorklieven met den ploeg; Zy heeft de graanteclt uitgevonden, Toen nog het veld geen halmen droeg. Zy leerde ons, hoe, in de akkervoren, Door ploeg en egge toebereid , ■ Het voedzaam graan, het nuttig koren, Door 's bouwmans ving'ren wordt verfpreid. Heb dank,. ó pronkbeeld der godesfen.' Wy looven u met blyden zin: Heb dank voor uwe onfchatb're lesfen , Heb driewerf dank, ö graangodin! TUTTI. Heb driewerf.dank, ó graangodin! Wy looven tt met blyden zin: Heb  AAN C E' R E S. 115 Heb dank, voor uwe onfchatb're 'esferi, Heb dank, heb driewerf dank' ó pronkbeeld der godcsfen ! TRIO VAN MAAIJERS. A. Schrik hield onze ziel bekneld, Als de ftorm en regenbuijen, Uit het westen, noord' en zuiên, Stortten op het akkerveld. B. Vrees hield onze ziel bevangen, Voor den zonnegloed beducht, Als wy , aan de blaauwe lucht, Niet een wolkjen zagen hangen. C. Angst wierd op ons uitgeftort, Als wy hoorden, dat dc helden , In dc onrustige oorlogsvelden, 't Staal weêr hadden aangegord. _ A. B. C. Thans zyn angst en fchrik geheel Weggevaagd: het graan is geel: Dank zy Febus, dank Jupyn, Voor hunn' zegen, • Door den régen,' , , .H a : biM a gj  116 OOGSTZANG En den warmen zonnefchyn ! Dank zy Mars I ook 't ruiterpaard Heeft ons groeijend graan gefpaard. C H O R A A L. Ja , maaijers! grypt uw zichten! Wilt, in vrouw Ceres naam, Nu 't oogstwerk gaan verrichten, Het graan is reeds bekwaam. Het vordert thans uw handen; Wel aan, wet dan de zicht: De rype koren-landen Vereifchen uwen pligt. Ja, wet uw zicht! Ja, wet uw zicht! Ja, wet uw zicht! DUO VAN MAAIJERS. A. Hoe ryk gezegend is dees dag!... Wy wyden u deez' eersten fiag, En zullen dien voor uwe altaaren, ó Milde graangodes! bewaaren. B. Deze eersteling van onze vlyt Zy u , 6 graangodes! gewyd.' Wy zullen dien voor uwe altaaren, 0 Mlde graangodes; bewaaren. A. B.  AAN CERES. 117 A. B. Wy zullen eenen gulden krans Voor uw' gewyden tempel-trans, Met hulp der maagden - reijen, ö Ceres ! hier van breiên. De bindflers zullen, u ten loon , Van goud-geele airen eene kroon Met bloemen ftrengelen; gy zult Door haar met kroon en krans ook plegtig zyn gehuld. TUTTI. , Bindflers! bindt, met blyde galmen, Deze verschgefneden halmen Wel te faam; uwe eerste vlyt Zy aan Ceres toegewyd. CHOOR VAN GARVENBINDSTERS. ö Ceres! wy wyé'n Met zingende ryën, Aan u deze fchoof! ' Ai, wil haar ontvangen, En wees voor de zangen Der dankbaare bindilers niet doof! Sterk, bidden we, op heden De zwakkere leden Der kunne met kracht! H3 Ter*  Terwyl wy u looven, Zy 't binden der fchooven Ook door onze handen volbragt! CHOOR VAN MAAIJERS, ENZ. M A A I J E R S. Laat ons nu, kloek en wakker, De halmen met de zicht, (Moed maakt den arbeid ligt Neervellen op den akker! Sa, wet uw zicht! fa, wet uw zicht. Dit dient verricht. Sa, wet uw zicht, Sa, wet uw zicht! EERSTE MA At J ER. Welaan, dit gaat u voor; 6 Makkers! iaat uw zichten Voor geene zeisfen zwichten! Slaat door, flaat door, flaat door! GARVENBINDSTERS. Sa, lustig, rept uw ving'ren, Laat ons een dubble wis, Daar 't ftroo zoo fcheutig is, Om elke graan-garf fling'ren. T WEE* OOGSTZAN C  AAN C E R E. SL, tweede maaijer. ]k volg u op het fpoor; Myn moed zal 't werk verligten, En voor geen maaijers zwichten. Slaat door, flaat door, flaat door! bindster s. Hoort hoe de zichten krasfen , By 't fnyden van den halm: Hier voegt geen loom getalm, Laat ons op 't binden pasfen. derde maaijer. Myn zicht is, op 't gehoor Alreê beproefd, by 't wetten: Ik gaa ze in 't koren zetten. Slaat door, flaat door, flaat door! binds ters. Let wel op 't garvenbinden; Dat, wie onz' arbeid ziet, Niet zegge: Gy, ontzinden l Verftaat uw handwerk niet. tutti, onder het maaijen. Zoo valt, voor het krygsgeweer, Op god Mavors oorlogsvelden, Ook een oogst van kloeke helden, In een' korten ftond, ter neêr. H4 BIND" H9  fSQ OOGSTZANG BIND S TER S. Vriendinnen! wilt niet toeven: Rept u, zoo veel gy kunt: Hier wordt geen rust gegund: Pe maaijer wil, zoo 't fchynt, der bindfl'ren kracht beproeven, Bindt, wat gy binden kunt: Hier is geen tyd van toeven; Hier wordt geen rust gegund. Binden wy, binden wy, handig en fterk, Pat ons geen maaijer vooruit kome In 't werk; Binden wy met een verdubbelde vlyt: Ceres alleen Is onze yver gewyd. bindsTERS, by het richten der fchoova^ Richten wy nu, onder 't looven Van vrouw Ceres, onze fchooven; Knaapen! brengt de garven aan: Zet ze met den kop naar boven, Pat geen veldmuis 't graan koom' rooven.' De eene garf doe de andre Haan! Onderfieuning is te looven ï Leeren Wy dit van het graan! Na het richten. Laat ons nu 'die Ichoof omkransten \ Fjora gunt ons nog gebloemt', Schooa  AAN CERES. 121 Schoon de lente 'er meer op roemt. Laat ons blyde in 't ronde dansfen i Zingen wy tot Ceres lof I Laat ons fpringen, Laat ons zingen! Ceres fchaft ons ruime ftof. REI VAN DANSSENDE MAAIJERS EN BINDSTERS. Wy looven en roemen , Na 't vlechten van bloemen, Uit Zefyrus hof, Vrouw Ceres! uw gaaven. Die voeden en laaven: Uw goedheid verfchaft ons de heerlykfte ftof. Wy looven, by 't kransfen, By 't juichen, en dansfen, Uw mildheid, godin! Wy zingen en looven, Na 't richten der fchooven, Uw goedheid, ó Ceres! met dankbaaren zin. MAAIJERS, by het ophangen der zichten aan Ceres tempel-wand. Wy hangen, na 't verrichten Des arbeids, onze zichten Aan uwen tempel-wand, H S En  122 O O G S T Z A N G En kransfen onze-hairen Met gouden koren-airen, Naar Eleuziner trant. Wetten-geeffter in het zaaijen, In het ploegen, eggen, maaijen, U, van wie uw voedfterling (*) Lesfen in die kunst ontving; U, die 's menfchen hart verhlydt, Zy dees koren-zicht gewyd ! Als wy 't gouden tarwe-graan Uit de zwangere airen flaan, 't Heil, uit uwe hand genoten, Van het ftuivend kaf ontblooten, Op de platgetrapte baan; Als, na 't fpreiden, fchudden , dorsfen,Wannen, ziften, wy het torfchen, Storten tot een- koren-duin , •Zullen we, op des heuvels kruin, U ter eer den [ckud-wan richten, (f) En u dus eene eerzuil ftichten. Met de nimfen, hand aan hand, Zul- (*) Triptolemus. Cf) Vaa deze gewoonte maakt Theocritus gewag, Idyl VII. iu fine.  £ A gAj N , C E R E S. , 133 Zullen we u een loflied zingen, Lustig om den graanhoop fpringen,, Naar den Eleuzincr trant, Wel voorzien van maankopbloemen, En van halmen, op dien ftond, Zult gy, met een' blyden mond, Onze dank-erkent'nis roeinen. S L U I T-C II O R A.A L. De graanoogst is volbrag-t; wy hebben onze hairen Omkranst met tarwen - airen; De graanoogst is volbragt; Nu dient aan 't offer- feest gedacht. Ceres, wie we uit pligt gedenken,Zy dit offer toegewyd! Wy, wy zullen, t'allen tyd', Offermeel, van beste wyt', Aan vrouw Ceres fchenken. 't Vocht, uit zuiv're garst gebrouwen, En naar Ceres (*) naam genoemd, By de vaders reeds geroemd, Zullen wy haar niet onthouèn; CO Certvijta heeft ia 't Latyn dea naam van Cerei. Dat  I24 OOGSTZANG AAN CERES. Dat men wyn aan Bacchus breng', Oli voor Minerva pleng', Wy zullen ook, verheugd van zin, Ter eere van de graangodin, Elkaêr den garstendrank in zuiv're glazen brengen, En plegtïg op haar outer plengen. Wat haalt 'er, in den zomergloed-, By bier, dat dorst verflaat, en voedt, En 't hoofd niet ligt zal krenken ? TUTTI. Laat ons dan, van onze vlyt, Bier, uit garst en beste wyt\ Aan vrouw Ceres fchenken! Haar zy deze zang gewyd! Laat ons nu, en t' allen tyd', Aan haar gunst gedenken. Ceres, haatster van den ftryd! Wy, wy zullen, t'allen tyd', Aan uw gunst gedenken. E. J. B. SCEONCK.  AAN NATUUR. Schenkt ge ooit, ö rykbegaafde vrouw'. Aan meisjens 't zachte fchoon, Zoo kiez' de blos der zedigheid Heur poez'le wang ten troon. Vergun, in 's levens eersten bloei. De deugd haar ter vriendin: Zoo wand'len zy, door haar geleid, Gerust de waereld in. Want, ach! verleiding loert alom, Wanneer ze een fchoonheid ziet; Hoe ras verliest, door heur geftreel, De kaak heur blosje niet! Hoe dikwerf viel een jonge maagd In den bebloemden ftrik, Dien wellust fpande voor heur' voet, Met een' geveinsden blik! 6 Schenk \  i26 aan Natuur. 6 Schenk dan, vccdftcr van 't heelal! ■ Der fchoonen ook de deugd, Zoo Jpanfdc wellust, zonder vrucht, Zyn ftrikken voor haar jeugd. Zoo zal uw pronkftuk, op deze aard', De roem der fchepping zyn, En, daar de dood geen blosje ontziet, Hier namaals ferapbyn. P. J. HE KON. ■-■ ■---■"•"'II HillllilTHl i i !Éi| GRAFSCHRIFT OP EENEPvOOS. Der winden buldrend heir, ten kerker uitgebroken, Rukt, roosjen! Cypris lust! u van uw lteeltjen af. Gevallen, heeft Hyelle u op heur borst gedoken, Wier blankheid fneeuw braveert: waar vondt gy zachter graf ? G, OUTHUTS. Het Lalyn van f. p. burjman vry gevolgd.  AAN DE DANKBAARHEID. 6 Dankbaarheid! ó fchoone maagd, Die lauvvren op uw' fchedel draagt! Hebt gy den mensen begeeven? Wie is 'er, die, bezield door deugd, (Befchouw vry ouderdom en jeugd,) Naar uwe wet wil leeven? Doe vry, met een verheugd gemoed, 6 Mcnsch! uw' medefterv'ling goed, Hy is het ras vergeeten. Ziet ge u gedrukt door tegenheên, Hy wykt, en laat u 't eerst alleen, Die 't meeste u dank moet weeten. Wie is 'er, die de Algoedheid pryst? Haar voor heur weldaên dank bewyst? Ondankbre ftcrvelingen! God is het, die u gadellaat, Van 's morgens vroeg tot 'savonds laat: Erken zyn zegeningen. ö Dank-  iaS AAN DE DANKBAARHEID. ó Dankbaarheid! daal in ons hart, Zoo baar' geen naberouw ons fmart. Doe ons Gods lof verbreien. Lsat al tyd van ons hartaltaar, Tot lof van d'Opperzegenaar, ' Uw reukwerk geuren fpreiên! R. WOUTERS. D E WISSELVALLIGHEID DER FORTUIN". Een, die op 't woest ontwerp van zelfmoord was gekomen, Ziet een' verborgen fchat, en laat, verrukt, den drop; Doch, die 't begraven geld ziet van zyn plaats genomen, Vindt, voor zyn goud, het touw, en hangt zich ylings op. G. OUTHUI'SL Het Latyn van ausonius vry gevolgd.  D £ BOETVAARDIGE.   D E BOETVAARDIGE, ROMANCE. Vrouwen! leent me aandachtige ooren: Ik wil u een oud geval, Dat u hoogst verbazen zal, Van gefchonden trouw doen hooren; Hoe een ridder eens de fchand' Wreekte van zyn ledikant. In die oude gouden dagen, Toen de kuischheid en de trouw 't Eêist fieraad nog was der vrouw, Dat het meeste kon behagen, Kwam een ridder, als gezant, Uit Navarre in 't Duitfche land. I 2 Eens,  13* Eens, toen guur de nachtwind bruischte, En zyn ros niet meer kon gaan, Kwam hy by een burgtpoort aan, Waar een Duitfche ridder huisde: Hoogst verblydt, leidt hy zyn paard Onder 't hooge burgtgevaart'. Hy klopt aan de poort; de knaapen Zyn firaks allen by de hand, Vragen naar zyn' naam en'land, En vernemen naar zyn wapen, Leiden hem, by fakkellicht, In het ridderlyk gedicht. Hartlyk, naar de Duitfche wyze, Ging de burgtheer op hem af, Dien hy kusch en handflag gaf. L. „ Kom, gebruik wat avondfpyze, En verwarm u aan den haard; !t Ys hangt u aan hair en baard." — By het deken der trompetten , Voert hy, onder dit gefprek, Zynen gast in 't eetvertrek, Om zich aan den disch te zetten. 's Gastheers vadren van metaal Stonden in dees groote zaal. Hier DE BOETVAARDIGE.  DE BOETVAARDIGE. 133 Hier Iaat hy den disch bereiden; Daadlyk leêgt ons riddrenpaar, Op het welzyn van elkaêr, Beurtelings den beker beiden; En Bourgogne en Rhynfche wyn Doen hen zeer gefpraakzaam zyn. Midden in deze onderreding Opent, langzaam, zich de deur; . Zwygende, en in diep getrcur, Komt een vrouw, in zwarte kleding, Schoon, maar bleek gelyk de maan, Afgeweend en wagglend aan. Schoon de vreemdling nimmer beefde, Beefde hy op dit gezigt: 't Scheen hem of, by 't flikkrend licht. Hem een geest voor de oogen zweefde, Dien het uur der middennacht Uit het graf had hier gebragt. Maar, allengs naby gekomen, Plaatst zy thans zich aan den disch . At twee becten brood en visch. Eer 't gerecht wordt afgenomen , Wenkt ze een' knaap, en hy verftaac Haaren jammerblik en gaat., I 3 2f  134 Zy laat de oogen weder zinken ; En de knaap giet uit een kan „Water in een harsfenpan, Reikt het, zwygend, haar te drinken; Ach! zy drinkt. Met wankle fchreén, Waggelt zy nu weder heen. — „ Ik bezweer u, doe my horen," Ving de vreemde ridder aan, „ Wat heeft u dees vrouw misdaan, Dat dees flraf haar is befchoren ? Zy is fchoon als een godes, Lydzaam als een martiarcs." —■ „ Vrcemdling! zy is fchoon! ik bouwde Op die fchoonheid al myn heü; Myn geluk had perk noch peil, Daar ik haar geenszins mistrouwde. Ik was, kent ge een vreugd zo groot ? ■ Een gelukikge echtgenoot. „ Maar zy heeft my wreed bedrogen: Wie doorgrondt het vrouwlyk hart! • Zy hield me in haar' firik verward, En verblindde lang myne oogen; Voor een' knecht uit laagen ftam Voedde zy een ftrafbre vlam. i. On- DE BOETVAARDIGE.  DE BOETVAARDIGE. 1 ,v Onverwacht terug gekomen Uit den ftryd , vond ik, ö fchand'! Hem by haar op 't ledikant: Kon ik toen myn' toorn betomen ? Hem is niet dan recht gefchied, Toen ik hem het hart doorftiet. i, Maar zy viel aan myne voeten, Smekend': „ Heer! heb medely', Spaar my niet; doorftoot ook my-: Laat my dus myn misdryf boeten; Paar me aan hem, op wien ge uw fchand' Wreekte met verwoede hand." Echter, in deze oogen! likken i Dacht ik in myn gramfchap toch Aan haare arme ziele nog, En de hel deed my verfchrikken; Doch ik fprak, op hoogen toon: „ Boeten zult gy dezen hoon! „ Maar niet met uW eerloos leven} • Want wat toch hadde ik 'er aan Dat ik u ter heil' deed gaan ? Traanen , bidden, angstig beven -Baat u mogelyk by Gód ; Niet by my: verwacht uw lot. - I 4 * *  136 „ Ik liet ftraks haar hoofd hefcheren, Nam haar goud en lyfsfieraad, Kleedde haar in rouwgewaad. Welke fmarten haar verteren, Moogt gy zelf vernemen: kom, Volg my in haar heiligdom.'.' — En langs fleile, donkre trappen Voert hy thans den vreemdling af. — „ Ach! gy brengt my in een graf!" Zegt de ridder, onder 't Happen. —— „ Hoor hoe zagt haar cyther klinkt, Waarby zy haar boetlied zingt. ,, Nu zyn we aan haar cel gekomen," Riep de Duitfcher, en hy ftiet Aan het flot. De vreemdling ziet Haar godvruchte traanen Aromen, Daar zy haar verbleekt gezigt Op het open pfalmboek richt. — „ Ach! wat is haar noodlot bitter!'' Roept de gast, by 't bïnnentreên; Voor een nis voert hem meteen Dees gefirenge Duitfche ridder: Hier flaat, wie hadd' dit geloofd! Een geraamte zonder hoofd. Toen DE BOETVAARDIGE.  DE BOETVAARDIGE. IS In Toen de vreemdling wat bedaard was Van de ontzetting die hem trof, Sprak de Duitfche ridder dof: „ Zie den geen die zo ontaart was, Dat hy in zyn fnood gedrag Zelfs myne eer noch bed ontzag. „ Zy, die me eerloos heeft bedrogen, Heeft, tot haare ftraf, altyd, (Dit is 't zwaarfte wat zy lydt,) D'echtverbreker voor haare oogen, En by ieder fober maal Is zyn fchedel haar bokaal." — Eer zy deze vrouw begeven, Wenscht de vreemdling haar geduld, En vergeving van haar fchuld. — „ Ridder! 't geen ik heb misdreven," Sprak ze, „ is ftraf baar: naar gy ziet, Is uw dienstmaagd recht gefchied." Vrindelyk wenscht zy de riddren Goede nacht, en zy gaan voort Uit dit aklig jammeroord. 's Vreemdlings zwakke kniën fiddren, Daar hy wagglend heenengaat Met koud zweet op zyn gelaat. 137  138 In zyn flaapvertrek gekomen, Wordt de lange winternacht Angstig wakend doorgebragt; Nóg ziet hy de traanen dromen Der rampzaalge en fchoone vrouw, •Om het lebenden van haar trouw. Toen het weêr begon te dagen , Gespt hy 't harnas om zyn leen, Dankt zyn' gastheer, waagt meteen Voor dees vrouw genaê te vragen, Springt vervolgens op zyn paard, En verlaat het burgtgevaan'. Jaaren duurde nog haar lyden; Menig haarer traanen zonk Daaglyks in haar' bittren dronk ; Niets mort hr.arcn geest verblyden: Ach! zy zong neg jaaren lang ' Haar godvruchtig boetgezang. Eindlyk trof haar zwygend klagen En ootmoedig ftille .fmart Haar' ggftrengen egaês hart: .Wie toch kan 't 'gezigt verdragen Eener boetedoende' vrouw? Zelfs Gods toorn zwigt voor 't berouw. Eind- DE BOETVAARDIGE.  DE BOETVAARDIGE. 139 Eindlyk heeft hy haar vergeven 't Schenden van de huwlykswet; Hy nam haar weêr in zyn bed, Zag haar fchoon allengs herleven, Teelde zoons, vol moed en kracht, Dochter, als haar moeder , zagt. Om de vrouwen te bekeren, Heb ik dit geval gemeld, En voor haar op rym gefield. Maar van duizend jonge heeren Zouden thans, ging dit nog aan, Schedels op den fchenkdisch ftaan. i3oa. P. G« WITS EN G ET SB EEK. Vry naar het Hoogduitsch, van den graaf von stolLberg.  D E VRIEND DER DEUGD. Als ooit de vriend der deugd In tegenheên zyn vreugd, In fmart zyn zielsgenot, In ftryd zyn hoop op God, Zyn uitzigt zag vergaan, Dan zou dit leven' waan, Deugd kwelling, onrust, pyn, En droom en logen zyn. Maar nu, als 't lot op de aard' Hem niets dan rampen baart, Als 't boven duisternis, Bene'den afgrond is, En 't hongrig woudgediert' Rondom hem loeit en tiert. De zee van tegenfpoed, De nacht des lydens woed, En niets dien nacht verlicht Dan blikfemfchicht op fchicht, Geen  DE VRIEND DER DEUGD. 141 Geen ftraal van hoop meer fchynt, De kleenfte wensch verdwynt, Het hart geen troost geniet, Het oog geen uitkomst ziet, De noodftorm, die hem beid, Zyn' jongden ilag bereid, Dan hygt hy naar het loon, Dan (taart hy op de kroon, En ziet aan d'and'ren kant Het lieve vaderland; En ftreeft, vol moed en bly', Langs berg en woesteny: Geen onbewoonde (treek, Geen hinderende beek, Geen leeuw, die brult en huilt, Geen flang, die 't oog ontfchuilt, Geen adder, onder 't lis, Geen nacht, geen duisternis, Geen zee, wier fchuimend nat *t Gefternte in 't aanzigt fpat, Geen onbekende kracht, Met boosheid, list en magt, Tot zyn verderf, gepaard, Niets, niets weerhoud zyn* vaart Zyn  142 DE VRIEND DER DEUGD. Zyn oog werpt blyde en vlug Een' dankbren blik te rugg', Eu fchouwt, van hooger baan, Vernoegd, den golfflag aan Der holle waereldzee, Die hem de ftille reê, Ontvoerd aan lot en leed, Zo kalm bereiken deed. Zo ziet de vriend der deugd In tegenheên zyn vreugd, In fmart zyn zielsgenot, In ftryd zyn hoop op God, Zyn uitzigt nooit vergaan! Dit leven is geen waan: Deugd doet hem, vry van pyn, Deze aard' reeds hemel zyn. EEN LANDMAN.  AAN EENE HONIGBYE. Vrolyk bytje ! dat het zoet, Honigzoet, uw' yver voed'; Zweef op Zephirs bolle zuchtjes, Waar natuur u nectar bied: Ik benyd uw' wellust niet. Gaêr, verkiest gy 't, hemeldropjes, Die Aurora, langs haar pad, Van de rozenvingren fpat Over bloem en bloemenknopjes; Gaêr die dropjes; maar uw lot Haalt niet by myn vreugdgenot. Aas op zagte balzemluchtjes, Schooi  144 Schoone Chloë mint my teder: Als ik, zittende aan haar zy', Zwygende om een kuschje vry, Geeft zy, neemt zy , ktischjes weder, Lagcht zy; flaat zy, wel te vreên, D* arm , al dartlende, om my heen. Wat toch kunt gy hier by noemen, Gy, die vreemd zyt met het zoet, Waar een wederkusch meê voed? Streel uw meestgeliefde bloemen , Maar uw minnekozing ?... Geen Voelt, beantwoord haar, ó neen! Rust op rozen , kan 't u lusten, Zweef waar Flora nectar biedt: Ik benyd uw' wellust niet, Mag ik maar by Chloë rusten; Chloë , die myn' liefdegloed Kent, gevoelt, beloont, en voedt. DU PRE. AAN EENE HONIGBYE.  F I L E T A S. Vloeit nu, te lang weerhouden tranen! Neen, men miskent uw* oorfprong niet: Licht zult ge een' uittogt mogen banen Aan 't opgekropte zielverdriet. Maar zelfs uw ftilte, waar te voren, 6 Nacht! my kalmte uit wierd geboren, Geeft nu aan 't leed vernieuwde kracht Om aan myn bloedend hart te knagen. God! zal de morgen nimmer dagen? Hoe eindloos is uw during, nacht! K Myn  ïf) F I h É T A S. Myn Damon, nog zo kort geleden Voor my een bron van vreugdgenot, Toen ge, als langs rozenpaên, myn fchredeaf .Geleidde; — en nu! en nu! — 6 God! Ik kan dat denkbeeld niet verdragen. Maar, wien zal ik het lyden klagen Van myn te wreedgefolterd hart ? Hoe velen zie ik om my weenen! Pan, waar ik zie, ik mis den eenen. Die deelen zou in myne fmart. Vergeefs blyf ik den flaap verwachten: Hy fcbuwt de fmarten, die ik ly'; Na zo veel doorgewaakte nachten, Ontzegt hy nog zyn' balzem my, My, door 't verbysterd brein bedrogen: Nog ligt myn hartvrind voor myne oogen: 'k Zie nog dat oog, dien veêgen mond; ?k Hoor nog dat ftervend zuchten, fuikken; Nog leven de aklige oogenblikken Van zynen jongsten avondftond. Mqeï  FILE TAS. Moet ik tot zulk een' prys betalen Voor de oogenblikken, dat myn hart Scheen op zichzelf te zegepralen, Myn Damon! toen uw jongfte fmart My myne fmarten deed vergeten? Toen 'k, fpraakloos, by u neergezeten,Daar zelfs geen Zucht myn borst ontvlood: Uw lyden magtloos te verzagten, Het vreeslyk tydftip moest verwachten, Dat in myn' arm uwe oogen floot ? Ach! in de lente van een leven, Dat zigtbaar in Gods gunst begon,Van zo veel zaligheên doorweven Als ooit een fterfling wenfehen kon Zie ik in eens zyn jeugd verdwynen, Dc dood zyn krachten ondermynen: 'k Vlieg fiddrend toe — hy is met meer. Zo barst, uit fsamgepakte wolken, Een blikfemfchicht, verfchrikf de volken ,- En flaat den jongen ceder neêr. K a Gei  148 Gezaligde! myn tranen vloeijen; Zy vloeijen, maar niet om uw lot: Den last ontvoerd der aardfche boeijèn, Rust ge als in de armen van uw' God. Dan, daar gy jnigcht in 't zalig Eden, Doe ik, door 't fmartlykst leed bedreden, Myn doffe lier een' treurtoon flaan: U lagcht een gantfehe hemel tegen, En, zonder u, grimt, allerwegen, My de aarde als 't oord des jammers aan. Hoe ras zyn de uren weggevaren, Die ik met u gelukkig was, Sints ik op zo veel deugd bleef fiaren, En uit uwe oogen grootheid las! Gy waart bezield met mededoogen, Der Iydende onfchuld toegevlogen, En oefende weldadighecn, Als redder, voorfpraak, vrind, en rader : Daar bragt de Godheid zelve ons nader, En onze zielen waren één. Zó F I L É T A S.  F I L E T A S. 149 Zo de eêlfte deugd kon during geven Aan 't leven, haren dienst gewyd, Gy, ó myn Damon! gy zoud leven; Maar nu , reeds in uw' lentetyd... Ik mor niet, God ! uw welbehagen Heeft hem , voor langer levensdagen, Zo vroeg met de eeuwigheid bekroond. Gy wilde... en de engel was in vryheid, En opgevoerd, waar ge, in nabyheid Van uwen troon, de deugd beloont. Zo ge, ó myn zalige! ooit uwe oogen, Van waar gy, in volmaakten ftaat, De grootheid ziet van 't Alvermogen, Op 't eens bewoonde ftofje flaat, Zie, zie hem, die uw hart, te voren, Zich tot een' broeder had verkoren: Zie hoe zyn ziel uw fchim vereert, Daar hy, met wankelende fchreden, Uw edel voetfpoor durft betreden, En wysheid uit uw daden leert. K 3 Maar  Maar ach! wie zal voortaan, in 't dwalen, In 't wanklen tusfchen drift en pligt, Myn keus , myn' zwakken moed, bepalen ? Gy maakte my myn pligten licht. Myn deugd was aan uw zyde veilig: Gy waart myn fchutsgeest, ó myn heilig! Eén wenk van u cntftsk myn' moed In 't worstlen tegen zwarigheden. By u wierd dc onfpoed minst geleden, En was my 't goede dubbel goed. En nu, 't genot van 't zoet des levens, 't Gevoel der zaligheên van de aard'. En ieder troostlyk uitzigt tevens, Ontzonk my by uw' hemelvaart. Neen.' één nog is my bygebleven: Het uitzigt in een beter leven, Een leven, vry van ramp en pyn, Waar zaligheên uit de oogen blinken, 1 Die altoos vreugdetranen drinken,] Voor de eeuwigheid uw vrind te zyn! 0P F 1 L É T A s.- Üw  F I L E T A S, 151 Uw vrind voor de eeuwigheid! — ó Leven, Wat ook uw gunst my fchenken kan, Die zaligheid kan 't graf maar geven. Wat uitzigt! — ó Myn Jonathan! Nu moge ik om uw afzyn treuren; Eens zal geen dood my van u fcheuren; Eens, ja, hoe groot nu de afftand fchyn', Zal ik, in 't choor der hemelfcharen, Myn danklied aan uw' lofzang paren; Eens, aan uw zyde, feraf zyn. DU PRE. AAN BACCHUS, Kom, zorgverdryver, Bacchus! Verdryf van my Kupido , Met uw' geduchten Thyrfus; Verflap zyn' taaijen boogpees, En doof zyn gloênde fakkel In dezen vollen beker. P. G. WITSEN GETSBEEK.  C L A R I N D 1 ■L'e vriendfchap heeft Clarinde op 't fchoonst ons afgefchilderd Veel fterker dan de liefde en Amor's edel doel. Hoe is haar teder hart voor Venus zoon zo koel ? Of heeft het vuur der min haar brein op eens verwilderd ? Heeft zy natuur verzaakt? zwoer ze een' gerechten haat Aan 't lieve minnewicht, en heeft ze een walg van 't minnen? Heeft zy dan 't zoetst genot verbannen uit haar zinnen ? Neen! ze is door Venus zoon tot heden fier verfmaad. 58 Oct. 1802. £. DE F LINES. OP DE GEHOUDEN LEERREDE IN VAERZEN, VAN OP ARRETYR De gantfche waereld wierd door Arretyn gehoond; En, had hy God gekend, hy hadd' hém niet verfchoond. P. G, WITS EN GETSBEEK. Naar het Hoogduitsch, van j. c. ii l u Mi Jan heeft lang zyn gemeente eerst ongerymd gefticht, Maar, ongerymdst, toen hy 't laatst heeftop rymverricht. P. G. WITSEN GETSBEEK.