DE LANDMAN,
JAAR ZANG:
AAN DE
BROEDERSCHAP
VAN DE
AALOUDE RHETHORYK KAMER TE H A A R L E M;
bekend onder de zinspreuk:
Te Haarlem, gedrukt by Johannes Enschedé en Zoonèn.






C 3 )
DE LANDMAN.
braave Landman, die by 't planten, eggen, ploegen, Een Ryksvorst overtreft, in ongeftoord genoegen; Al.fchoon men op zyn ftand, als uit de hoogte ziet; Hy en zyn noest bedryf zy 't voorwerp van myn lied.
Wanneer de morgenftond verfcheint aan d' oosterkimmen, Daar 't gloeijend zonnelicht, al langzaam, op komt klimmen, En maalt een majefteit van goud en purper gloed, Treed hy den dageraad al biddend te gemoet.
* 2 Ter-



(4)
Tervvyl een juichend heir van Bosch- en Veldelingen, Om ftryd, met fchellen toon, den lof des Scheppers zingen. Wanneer de vaale nacht verdwynt voor ons gezicht, En alles luister is by 't klimmend uchtendlicht; Daar op Natuur, als uit een diepen flaap verreezen, Alom Gods majefteit en goedheid is te leezen. En oog, en hart, en ziel, en al verrukt moet ftaan, Wen God zyn' zon tot heil van 't Menschdom op laat gaan» Dat luisterryk gezigt, met zoo veel glans omtoogen, Onttrekt de fbedeling te dikwerf aan zyne oogen; Als hy op 't zagte dons ligt flaapende uitgeftrckt, En hem geen nagtegaal of morgenwekker wekt, Dan (laat myn Landman fluks zyn handen aan den ploeg,, Door de arbeid eet hy brood, dat is hem loons genoeg. Hy ziet zyn handenwerk door 's Hemels gunst gezegent* Wanneer een vruchtbre daauw of malfche regen regent; Terwyl zyn wenfchend oog een' ryken oogst begluurt, *t Geen hy al biddend hoopt, waar op hy zaaiend tuurt. Het ftü eenvoudig hart, dus met zyn' ftaat te vreeden, Geniet een zaligheid als in een ander Eden;
En



(5 3
En kent geen achterdocht of listen, die om ftryd
't Gemoed beroeren, met vertwyfiing, wraak en nyd. Te vreeden met zyn ftand kan hem geen afgunst kwellen, Of een vernedering met fcherpe neepen knellen.
Zyn hart geniet reeds vreugd , wanneer zyn boomgaard bloeit,
Op 't veld en akker gras en goudgeel kooren groeit, Zyn koeijen in de wei vol op en weelig graazen, Terwyl zyn pluimvee flegts op 't ftuivend afval aazen;
En hy met vrouw en kroost des middags,, zy aan zy,
Met graage maagen eet zyn boere lekkerny. Al is zyn disch niet vol met keur by keur van fpyzen;, Hy heeft genoeg; dit doet zyn hart ten Hemel ryzen,.
Alwaar die Geever van zyn goede gaven leeft,.
Aan wien hy lof en prys voor al zyn weldaên geeft, Hy die het piepend gras doet uit het aardryk fpruiten^ Des Hemels (luizen voor den regen kan ontfluiten,.
En vee en menfchen voedt door een onzigtbre kragf,.
Aan die wordt 't offer van zyn dankbaar hart gebragt;, Dat, hoe eenvoudig, doch in ootmoed, opgedraagen,, . Is aan dat vaderoog een heilig welbehaagen..
* ï Dus



C 6 )
Dus vindt de Landman, met zyn bedgenoot en kroost, In 's Hemels milde gunst geduurig heul en troost, Die hem het aardryk tot een woonplaats heeft gegeeven, Van welkers vruchten hy door handenwerk mag leeven. Tot de arbeid opgevoed, kent hy nog fmert nog leed, Al kost zyn daaglyks brood hem altoos daaglyks zweet. Vernoegdheid met zyn lot, aan hem door God gefchonken, Doet hem in hartenlust tot de arbeid zelfs ontvonken. De hoogde rang en ftaat befchouwt hy in 't verfchiet, Als hy zyn eigen ftand in 't gunftigst oogpunt ziet. Hy ziet de zorgen die in 't kleed der grootheid fchuilen, En wil zyn grove pei voor zyde of fulp niet ruilen. De Staatsman ziet hy met 't belang van 't volk gedrukt, Gaat onder kemels last geboogen en gebukt; Terwyl gevaaren voor zyn vryheid, goed en leeven, Hem, meer als een orkaan de fchaamle hut, doen beeven. Zyn vriendfchap is oprecht, wanneer hy gul verkeert Met zyn's gelyken, die hy altoos hoog waardeert. Wat kan een leedig uur niet al genoegen fchenken! By vrienden die men nooit van valschheid kan verdenken;
Die



(?)
Die vriendfchap, die ons hart aan naauvve banden legt, Wordt in een hoogen rang te dikwerf plaats ontzegt. Zoo flyt een Landman dan, in vreugd zyn leevensdagen, Die hem een' blyden blosch doen op het aanzigt draagen, Gewoon aan de arbeid en het oefnen van zyn vlyt, Slypt hy nog zyn vernuft in zynen leegen tyd, Als hy getallen op zyn boerewagen tekent, Daar zig een fteeman, hoe vernuftig, ftomp op rekent; En nogtans het geheim blyft voor zyn oog bedekt: Is 't dan de Landman, die onze aandacht tot zig trekt? Als wy zyn arbeid hem zo yvrig zien verrichten, Of hem befchouwen in 't beoefnen zyner plichten, Die hy zo duurzaam als zyn eigen leeven fchat* Hebt gy o fteeling die genoegens in uw ftad? *t Onfchuldige vermaak van 't vrolyk buitenleeven, Doet u zo menigwerf de grootfte fchatten geeven, Op dat op 't juichend land dan vry in de open lucht, Wen gy 't gewoel der ftad en lasten zyt ontvlucht, By 't ruisfchend beekje of in het ftille zomerlommer, Gy vrolyk adem fchept, ontlast van allen kommer,
En



C 8 )
En van den ugtend tot den avond uur op uur, Al juichende befchouwt de wondren der natuur. Wier fchoonheid onze ziel met fchatten kan verryken, Die ons tot prikkels zyn, dat altoos trouw moet blyken.
A. de WAAL MALEFYT. Fa&or.