UBM: 6S**6 1793 VERMEULEN Grafische afwerking 046-4851195 Bibliotheek Universiteit van Amsterdam 01 2652 2390   yr e juf vr o uwe THATÜM. de. JjRJES, GehdeJBoSCu als med.eEi4Venaanie- van wylen den Wel edelen Ileei* te?} p 'eschcnJce aa/?oe&dcn doo7* A erkcraad de 7 'Doojdsq **zim£e. Cicc//7 eer/ êe-y verv'cidere7?delv/ictIs ip Waarnaar Gods kindren dingen! Door hem, die hier liefdaadig zaai:, Word de eêlfte vrucht der deugd gemaaid By blyde hemellingen, GEZANG IX. BYSTAND vanden H. GEEST, i. Hooger geest dan de onze moet, In dit leven, ons geleiden, Daar ons waereld, vleesch en bloed Daaglyks helfche ftrikken fpreiden. Jefus, ons verheeiiykt Hoofd, Heeft dien goeden Geest beloofd. 2. Ach! hoe rustloos, hoe bevreesd, Had men dooiende omgezworven,. Als door Jefus niet die Geest Voor het menschdom waar' verworven! 's Heeren Geest, hoe zwak men zy, Zet ons licht en fterkte by. 3- Stort ge uw zorgen in zyn' fchoot, 't Zal u, Stervling! op uw fmeeken, B 2  2° GEZANG IX» In verzoeking, angst en nood , Aan zyn' byftand niet ontbreeken. Dat men flechts, wat ons beproev', i Nooit, wcêrfpanuig, hem bedroev'! 4- Zou hy 't waanziek onbefcheid Dulden voor zyn heilige oogen? Neen! geloof, zachtmoedigheid, Vrede, liefde, mededogen, Blydfchap, en geduld in fmart, Brengt hy voort in 't biddend hart. 5. Wat hier 't fcheemrend zielgezicht Mooge ontwyken, 't aklig duister Klaart hy op, door 't zuiverst licht, Dat, vol Goddelyken luister, Ons de waarheid, hoe gewraakt, Op het hoogst' beminlyk maakt. 6. Door de werking van dien Geess Zng men driemaalduizend zielen, Op het zaligst pinkfterfeest, Voor den Heiland nederknielen. Zie,  GEZANG IX, X. 21 Zie, wy knielen mede, ó Heer! Biddend' voor nw aanfchyn neêr! 7- Aardfche vaders reiken 't brood, Met al 't goede van dit leven, Hunnen kindren toe, in nood: Zoud gy ons uw' Geest niet geeven, Tot verfterking in den ftryd, Gy, die louter goedheid zyt? 8. Zend, ó Vader! om uw' Zoon, Naar uw liefderyke ontferming, Ons uw' Geest uit 's hemels troon! Wees, ó Geest! ons tot befcherming! Door uw wonderbaare kracht Overwint men 's afgronds magt. gezang x. j e l o o f. i. Geloof, -door heilig vuur gedreven, Omhelst de reine deugd. Smaakt, in verrukking opgeheven, Eene onüitlpreekbre veugd. B 3 't Ver-  «2 GEZANG X, 't Verheugt zich in den Ongezienen, En wenscht, met diep ontzag, Hem fteeds te looven en te dienen, Zo vuurig als 't vermng. 2. Het poogt, in heilbefpiegelingen , Hoe verr' 't ook zie vooruit, Nooit in verborgenheên te dringen Van 's Hemels wys bed uit. Neen; 't houd het heilwoord, waar het zegeS Van 's Heeren Geest op ftaat, Voor 's levens onbetwistbren regel, En gaat daarmee te raad. 3- 't Geloof wyst ligtverdooide reden Den heilweg, en aanbid, 't Is hier door Gods goedgunstigheden Gefteld in 't rykst bezit, En 't wacht, met opgerechten hoofde, En onbezweken moed, Omhoog, by hem, die 't mild beloofde, Een ceuwigduurend goed. 4 't Er*  GEZANG X. 23 4- 't Erkent Gods Zoon, met dankbetooning, Voor Opperheilprofeet; Voor Hoogepriester; en voor Koning, Die 's hemels troon bekleed, 't Blyft ernstig op zyn leering letten, Daar 't op zyn offer deunt, En, eerende all' zyn wyze wetten, Zich haat noch fraaad bekreunt. 5- 't Geloof verduurt het bitterst lyden: Het mort niet als God flaat, Maar vind, hoe bloedig 't hebb' te dryden, In hem een' toeverlaat, 't Ging oudtyds reeds door dappre helden, Die, "s Hoogden naam ter eer', Grootmoedig zich in 't harnas Helden, Den afgodsdienst te keer. 6. 't Heeft leeuwenmuilen toegefloten, En, wonderbaar geducht, Tirannen van den troon geftooten. 't Dreef legers op de vlugt. • 't Verdroeg de wreedfte folteringen. B 4 Het  24 GEZANG X. Het vreesde vuur noch zwaard; En 't mogt het heiltriomflied zingen, Voor nood noch dood vervaard. 7- Geef dat we, ó God! aan u verbonden, Nooit wanklen in 't geloof! Geef dat geene overmagt van zonden Of dwaaling 't ons ontroov'! Ontwaakt, ó zorgelooze Zielen! Ontwaakt, om, met berouw, Voor 's Ileilands voetbank néér te knielen! Dat u 't geloof behou'! 8. Ja, Jefus zal, vol mededogen, Van boven 't ftargewelf, U aanzien met ontfermende oogen: ' Hy is de liefde-zelf. Gy, die 't geloofsöog, met vertrouwen, Gevestigd houd op hem, Gy zult zyn heerlykheid aanfehouwen, In 't nieuw Jcrufiilem. GE;  GEZANG XI. BOETVAARDIGHEID. i. Vind iemand ftof tot klaagen, 't Is hy, die, door Gods wet Geen' eerbied toe te draagen , 't Geweeten heeft befmet. Wanneer hy zyn gedachten Op de eeuwigheid laat gaan, En wat hy hebb' te wachten, Valt hem verfchrikking aan. 2. Naauw' durft hy, by 't befeffen, ó Heer! hoe groot gy zyt, Zyne oogen opwaarts heffen, Geprangd door zelfverwyt. Hy fiddert by 't ontwaaken Van zyn gewisfe; zucht; En durft u niet genaaken: Maar ach! waarheen gevlugt ? 3- Waar kan men u ontvlugten, Wiens onweêrflaanbre hand, B 5 Voor  26 G E Z A N G XI. Voor zondaars hoog te duchten, Het oost en west beipant? Geen weg ftaat voor ons open, Dan, met boetvaardigheid, Op uw genaê te hoopen, In 't eindlooze uitgebreid. 4- Myn Ziel! keer haastig weder! 't Is tyd dat gy u fpocd! Eelyd uw fchuld! kniel neder! Val fchreijend' God te voet! Uw God, die uit den hoogen Op 't aardryk nederziet, Begeert, vol mededogen, Den dood des zondaars niet. 5. Neen,- dorst ge, in zelfvcrzaaking, Oprecht van hart, naar God En waare heiligmaaking, Verwacht dan 't wenschlykst lot! Wat lot! dat 's Ueilands lyden, Hoe ge afweekt van uw' pligt, Van ftraf u zal bevryden, In 't Goddelyk gericht! 6. Wel  GEZANG XI, XII. if 6. Wel hem, die', neérgeflagen, Bekommerd en bedeesd, De zon des heils ziet daagen Voor zyn' benaauwden geest! Nooit word meer zoets genoten, Nooit blyder dag gezien, Dan daar men heeft befloten Des afgronds ftrik te ontvlién. 7- Gods gunst word niet verworven, Dan door boetvaardigheid. De zonden nfgeftorveii, En door zyn' raad geleid, Verkrygt men 't gecstlyk leven, Terwyl dit troostryk woord: ,, Uw fchuld zy u vergeeven!" Word in 't gemoed gehoord. GEZANG XII. B E K E ER ING. 1. Bekeering, die, op qarde, De voedfter is der deugd, Ver-  8* GEZANG XIL Verftrekt, als hoog van waarde, Den Hemel zelfs tot vreugd. Wien moet zy niet bekooren! Zy, uit geen vrees voor flraf, Maar uit Gods Geest, geboren, Wischt onze zielfmet af. 2. Noch fmaad noch fpot verhindert Haar' loop op 's levens baan, Daar de yvcr nooit vermindert In God ten dienst te ftaan. By mistred leert zy fpoedig, Met vuürige gcbeên, Weemoedig, niet mismoedig, Boetvaardig tot hem treên. 3- In ootmoed neergezegen, Ziet ze op den Middelaar. Hoe zwaar de fchuld moog' weegen, Zyn bloed weegt ruim zo zwaar. Bezoedeld door de zonden Van overfpel en moord, Heeft David troost gevonden : Zyn boetbcè wierd verhoord. 4. Is  GEZANG XII. 29 4- Is ook Manasfe, fterker Door fchuldbefef bekneld Dan door den naauwen kerker, Niet in Gods gunst herfteld? Eragt haar, die 's Heilands voeten, Al weenend', heeft gekust, Om 't wangedrag te boeten, Zyn vryfpraak niet tot rust? 5. Hy, die zyn' Heer verzaakte En afzwoer, vond, zodra 't Gewisfe in hem ontwaakte, Vergeeving en genaê. En Saulus, die, verbolgen, Het Godsryk heeft beftormd, Wreedaartig in 't vervolgen , Is wonderbaar hervormd. 6. De Aartsrechter, vol ontferming, Heeft zyn barmhartigheid En byftand en befcherming Bekeering toegezeid. Ge-  30 GEZANG XII, Gevoelt men 't hart bezweken Door droefheid en verdriet, 't Zie op zyn liefdeteeken; 't Mistrouw' zyn heilwoord niet! 7- Men billyk' Gods kaftyding! Wat teerheid ons beklaag', Men haak' niet naar bevryding, Ten zy het hem behaag'! Men breng' dus daaglyks 't verder In zyn' genadelïaat, Terwyl der zielen Herder Ons gunstryk gadeflaat! 8. Bekeering, hier omgeeven Van zielftryd en gevaar, Word, aan het eind' van 't leven , Een' englenfloet gewaar, Om hem, dien zy bereidde Tot eindloos heilgenot, Te dienen ter geleide Voor "t aangezicht van God. G E-  GEZANG XIII. G E W E E TEN. i' v Groote God, in 't ongenaakbaar licht, Op 's hemels troon onëindighoog verheven! Gy hebt een wet in 's menfchen hart gefchreven, Die hem wel duur aan uwen dienst verpligt. Die wyze wet, aanbidlyke Opperheer! Spreekt, met gezag, met nadruk, in 't geweeten. Zy is uw item: dit ftaaft de onfeilbrc leer, Verkondigd door Apostlen en Profeeten. 2. 't Gewisfe, een licht in de aardfche duisternis, Ontdekt den geest, wat Ipoor wy ook betreeden, Van (lap tot flip, naar 't richtfnoer van de reden, Wat goed of kwaad of onverfchillig is. Wie door 't gevaar van rust zich vind beroofd, Dit heillicht blyft der vroomen trouwe wachter; Maar 't Iaat, waar 't ftout door moedwil word verdoofd 9 Een vonk, ter ItrafFe, in 's menfchen boezem achter. 3- Ontvlamt die vonk, ftraks word ze een hel gelyk. De hoop bezwymt; de zelfhaat (laat aan 't woeden; De wroeging knaagt; de diepe wonden bloeden; En de angst ziet niets dan 't eeuwigduister ryk. De  32 GEZANG XIII, XIV. De booswicht fchrikt op 't ritflen van een blad, Hy vlugt, maar kan 't geweeten niet ontvlugten. Hy vind geen' beul by vleijers, weelde of fchat. Zyn dartle vreugd verkeert in bange zuchten. 4- Maar vrolyk juicht een welgcfteld gemoed : Hoe laag 't zich hou', 't ziet de englen om zich zweeven; 't Looft 's Hooglten naam; 't is 't leven van het leven; Een bron van vreugd; een altoosduurend goed. Myn Ziel. die 't all' van God-alléén verwacht! Verduur 't geen u moet tot beproeving (trekken, En toon hoe gy geen waereld waardig acht, Dat ge ooit om haar 't geweeten zoud bevlekken! GEZANG XIV. GEEST en VLE ESC H. 1. Al kan 't den Schepper nooit mishaagen, Dat nutte zorg en noeste vlyt Het wanklend ligchaam onderfchraagen, Dat ligt gebrek door traagheid lyd; De geest moet echter 't vleesch weêrfireeven : 't Is hem een wrevle reisgenoot. 't Be-  GEZANG XIV. 33 't Bedenken van den geest is leven , 't Bedenken van het vleesch de dood. 2. Een keten van bekommeringen Hou' 's dwaazen hart geboeid aan 't ftof; Op vleuglen van befpiegelingen Zweeft 's wyzen geest naar 't englenhof. Het vleesch vleije onberaaden zinnen , Waar 't waan en trots en weelde voed; De Christen laat zich niet verwinnen, Hoe dikwerf hy 't beftryden moet. 3- Hy poogt den lust van 't vleesch te weeren, En fterkt den geest van dag tot dag. Men kan twee ongelyke heeren Niet dienen met gelyk ontzag. Het vleesch ziet op zyn moeder, de aarde; De geest, die haar zyn' dienst ontzegt, Op fchatten, eindloos meer van waarde, By God, zyn' Vader, weggelegd. 4- Daar ernstig ons, om niet te dooien Van 't pad des levens, in dien ftryd, Een naauwe wacht word aanbevolen, B!yv' Gode eerbiedig 't hart gewydj C Op-  34 G E Z A N G XIV, XV. Opdat, als de aarde ons is ontzonken, En 't vleesch ten duistren grave daalt, 1 De geest, met eeuwig heil befchonken, Van hooger -licht zich vinde omftraald! GEZANG XV. HET GEBED, i. Gy, groote God, der englen Heer! Vergunt den racnsch, een' aardworm, de eer Van telkens u te nadren. Gy, ons naby en niet te ontvliên, Wik gunstryk op ons nederzien, Waar we in uw' naam vergadren. 2. Gy hebt den toegang tot uw' troon Ontfloten door uw' lieven Zoon: Die weg flaat voor ons open. En wy, wy moogen, hoe befmet Door 't overtreden van uw wet, Op uwe ontferming hoopen. 3- Ey u, die ons dien weg ontfloor, Is uitkomst tegen nood en dood. Gy  GEZANG XV. '35 Gy weet, eer wy nog (preeken, Wat ons ontbreeke en nuttigst zy, Maar eischt nochtans met recht, dat wy U vuurig zullen fmeeken. 4- ó God! geef, by uw geestlyk licht, Ons, ter betrachting van dien pligt, Met aandacht en vertrouwen, Uw wondrc goedertierenheid, Alwysheid, magt en majesteit, Door 't waar geloof te aanfchouwcn! 5. Dan zullen we ons, om fchuld by fchuld Van ongeveinsd berouw vervuld, Voor u in 't flof verneéren; Daar wy, vol eerbied in 't gemoed, Staröogende op het hoogfle goed, Verltrooijing van ons wceren. 6. Laat ons, ó Heer! fchoon onverhoord, Nooit twyflen aan uw heilig woord, Maar 't alT u overgeeven; Bereid, om, naar uw wyze wet. Die ons ten richtfnoer is gezet, Ten allen tyd' te Ieeven! Cs GE-  GEZANG XVI. ZUCHT om VERGEEVING. t. Myn droeve ziel, te verr' van u geweken, Peinst hoe ze, ó God! uw gunst herwinnen zal. Van dag tot dag bemerkt zy meer gebreken, En vreest met recht een' doodelyken vaf. 2. Haar traagheid tot oprechte zelfverzaaking; Haar zwakte in u getrouw ten dienst te ftaan; Haar flaauwe lust tot waare heiligmaaking: 't Jaagt alles vrees en zelfs verfchrikking aan. 3- Doch , goede God! gy kent ons zwak vermogen. Uw hand, die ons uit iïof het wezen gaf, Leurt zondaars op, en bied, vol mededogen, Ons door uw' Zoon vergeeving aan voor Itraf. 4. Ach! laat het my aan raad noch troost ontbreeken! Genade delge all' myne fchulden uit! Laat haar veeleer tot my van vrede fpreeken, Dan dat uw toorn tot myn verderf betluit! 5. Geen wanhoop moet, 6 God! my van u weeren! Gy, hoogstgeducht in magt en majesteit,  GEZANG XVI, XVII. Gy zyt voor hen, die zich oprecht bekeeren, Niet minder groot in goedertierenheid. 37 GEZANG XVII. ZUCHT om VERLICHTING, i. Gy fpraakt, ó God! en 't enkel woord: 't Zy licht! bragt uit het duister Den eersten dag der waereld voort. 't Stond all' in vollen luister. Zoud ge ons niet, door 't genadelicht, Uit onze fluimring wekken? Zoud gy 't ons ftaarend zielgezicht, Om onze fchuld, onttrekken? 2. 6 Neen! gy wilde, uw' naam ter eer', 't Gewond gemoed geneezen. Hiertoe is over ons, A Heer! De heilzon opgerezen. Die zon des heils verdryv' den nacht, Waarin ons de aardschgezindheid Te dikwils heeft ten val gebragt, In geestelyke blindheid. C 3 3. Om  *8 GEZANG XVII. 3- Om onzen gang, met kloeken moed, Naar uwen wil te richten, Ontftaakt ge een lamp voor onzen voet, Waarmeé ge ons vóór blyft lichten. Ach! dat het licht van deeze lamp Opwakker' voor onze oogen! Dan vinden we ons bedwelmd door damp, Noch door den waan bedrogen. 4- Al zien we, ons fpieglende in uw woord, Nog in een duistre reden, Dit brenge in ons geen' wanlust voort, Geen twyfelmoedigheden! Dat 's menfchen geest naar kennis ftaa! Hy heff' zich op van de aarde; Maar vlieg' te hoog, noch vorfche ooit na, 't Geen gy niet openbaarde! S. Ontfcrmer! laat uw hemelsch licht Ons diep in 't harte ftraalcn! Laat nooit ons, door verzuim van pligt, In 't aklig duister dwaalen! Ver-  GEZANG XVII, XVIII. Z9 Verlicht en heilig ons verftand! Opdat men, met gezangen, U loov', voor ieder liefdepand, Dat we uit uw hand ontfangen! G E Z A N G XVIII. ZUCHT om VERSTERKING, i. Vergun, aanbidlyke Oppermagt! Ons, met bedaarde zinnen, Gcflerkt door uw genadekracht, Het booze te overwinnen! Verlicht ons, om het goed en kwaad Omzichtig te onderfcheiden, En laat, in onzen wanklen ftaat, Uw woord en geest ons leiden! 2. Wy hebben Jefus, als ons Hoofd, Op uwen n-oon gezeten, Op 't plegtigfte onze trouw beloofd. Ach! laat ons 't nooit vergeeten! Maar breng ons tevens voor den geest, Hoe wy welhaast bezwyken; C 4 Hoe  4<ï GEZANG XVIII. Hoe onbedacht wy zyn geweest, In van u af te wyken! 3- Herinner ons, ten allen tyd', Hoe zwak wy ons bevonden In onzen geestelyken ftryd, Schoon naauw aan u verbonden i Vertoon ons, hoe wy, menigmaal, Verbyfterd en verlegen, Door los verzuim, geen zegepraal Op vleesch en bloed verkreegen! 4. Ach! moet, te ligt door fchyn misleid, Ons de indruk dier gedachten Niet waapnen met voorzichtigheid, Nooit ftout op eigen krachten? Zy zyn de fterkften, die, 6 Heer! Hun zwakheid leerden kennen, En zich, boetvaardig, meer en meer, Aan uwen dienst gewennen, 5. Laat eigenliefde of dwaaze waan Ons de oogen niet verblinden'  gezang XVIII, XIX. 41 Eeftuur ons, om', op 's levens baan, Het rechte lpoor te vinden! Leer, leer ons over onzen pligt Rechtmaatig 't oordeel vellen, En op het aardsch bedrieglyk licht 't Vertrouwen nimmer (tellen! 6. Dat u ons hart geheiligd zy, Hoe""t ook worde aangevochten! Help, help ons ftryden! (taa ons by In 't breidlen onzer tochten! Ach! onderfteun ons met uw hand In nood en (truikelingen, En laat, in 't hemelsch vaderland, Ons "t heiltriomflied zingen! GEZANG XIX. LIEFDE tot GOD. 1. 6 Vader van de menfchenkindren! Gy, die de hoogde liefde zyt, En zelfs den zondaar zacht kaltyd! Lar.t niets myn' lust tot u vermindren, Of immer hindren! C J 2. Leer,  42 GEZANG XIX. 2. Leer, leer my de ydelheên verachten! Stort my, opdat ik u beminn', Den geest der waare wysheid in! Beftuur myn' wandel, myn gedachten, En all' myn krachten! 3- Uw woord moet my den weg bereiden! Uw liefde blyve altoos me by! 't Geen u behaagt behaage ook my! Nooit moet my 't kwaade van u fcheidcn, Of my verleiden! 4- Laat nooit myn trouw voor boosheid zwichten! Dan volg ik uw volmaakt gebod. Let op myn' goeden wil, ó God! Verfchoon myn zvvakheên, in 't verrichten Van myue pligten! 5. Wat rampen my op de aard' beftryden, Ik eere, ó God! wat gy befehikt. Gy zyt het, die, na rouw, verkwikt. Hen, die, geduldig, droefheid lyden, Zult gy verblyden. C. Laat  GEZANG XIX, XX. 43 6. Laat my in uwe liefde fterven! Dan is het fterven my gewin; Dan ftreef ik 't hemelsch rusthof in; Dan zal ik 't Godlyk heilgoed erven, En 't nimmer derven. GEZANG XX. LYDZA AMHEID. 1. Rysop, myn Geest! hervat uw' moed! Wat buigt ge u neer? Laat af van klaagcu! Leer, leer den wrangen tegenfpoed Met ftille lydzaamhekï venlraagen! Hoe! zou de minste oneffenheid Lafhartig u te rug doen treeden Van 't fpoor, dat naar den hemel leid? Neen; 't leed dient rustig dóórgeftreden. 2. Wat heeft myn Heer niet ondergaan! Wat fmaad, wat angst, wat folteringen, Van kribb' tot kruis, niet dóörgeftaan! En ik, zou ik my niet bedwingen? ó Ja!  44 GEZANG XX. ö Ja! wat my ook tegentreed', 'k Zal juichend' 's Hemels fchikking roemen; Myn leed is immers niet by 't leed, Dat Jefus heeft verduurd, te noemen? 3- Ik kus Gods roede, en flaak myn klagt, Ik zal myn' ftryd geduldig ftryden, Nu my myn Jefus waardig acht Iets te ondervinden van zyn lyden. Geen ramp bewyst dat God my haat •, En 't zal myn' heilftaat niet vermindren Dat zyn geduchte hand my (laat: Hy tuchtigt zyn geliefde kindren. 4. Al zend hy zelfs my jamren toe, 'k Zie dat hy, vaderlyk bewogen, My kracht verleent naar kruis: hy doe Wat recht, wat goed is in zyne oogen! De druk, die my gevoelig fmart, Dient om my aan my-zelv' te ontdekken, En 't, ligt door fchyn beguigcheld , hart Van de ydclheden af te trekken. 5- My  GEZANG XX, XXI. 45 5- My voegt geen morrend ongeduld. Wik vry, myn Ziel! de zivaarfte plaagen: Zy weegen ligter dan myn fchuld; En 'k zou dies zonder reden klaagen. Heb ik, ö God! Hechts u tot vriend, Dan fchaaden my geen tegenfpoeden. Gy weet wat my ten beste dient. Uw wenk-alléen kan my behoeden. GEZANG XXI. WAAKZAAMHEID, r. Waakzaamheid, ons aanbevolen, Gedoogt niet dat wy zorgloos dooien, Op 's levens duistre kronkelpaên. Weer, myn Ziel! de fluimeringen, Die, in 't gemoed der waereldlingen, Den (hap der zonde doen ontdaan! Verban de vadzigheid, Terwyl ge uw' Heer verbeid, En u bereid! Staa, welbedacht, By  4 GEZANG XXI. By dag en nacht, Op uwen post getrouw te wacht! 2. Koopt gy olie, vult ge uw vaten, Dan zal u Jefus binnen Iaaten, Wanneer de dwaazen, zonder licht, Vruchtloos op ontferming hoopen, En raadloos roepen: „ Doe ons open!" Doch, om 't verzuim van wacht en pligt, De deur gefloten zien. Ach! laat ons, op de kniên, God' hulde biên! Men waake, en lett' Op 's Heeren wet, Met ernst aanhoudende in 't gebed! 3. Eeuwigheilig Alvermogen i Verdryf de flaapzucht uit onze oogen! Laat nimmer ongeftadigheid Ons aan gouden ketens binden, Of zorgloosheid ons hart verblinden! Daar gy uw komst ons hebt voorzeid, Verzweegt gy ons wanneer Die komst zal zyn, ó lieer! Zulks  GEZANG XXI, XXII. 47 Zulks eischt te meer, In deezen daat, Naar uwen raad, De wacht te houden, vroeg en laat. GEZANG XXII. ZACHTMOEDIGHEID. 1. Afkeerig van het twisten, Befchaamt zachtmoedigheid, Een hoofddeugd van den Christen, Het wrevlig onbefcheid. Ligt duid zy 't hem ten goede, Die haar verongelykt, Daar ze, onder 's Hemels roede, Nooit troosteloos bezwykt. 2. De toorn, in ons ontdoken, Verdooft het redenlicht; En, hebben we ons gewroken, Dan dreigt ons Gods gericht. Zachtmoedigheid, beledigd Door laster of verwyt, Vind,  48 GEZANG XXII. Vind, zwygend', zich verdedigd, En myd meer dan zy ftryd. 3- Zy leert ons, tegen 't fchelden Ons waapnen met geduld, Nooit kwaad met kwaad vergelden, Maar lyden zonder fchuld. De kruisweg is haar heilig. Zy vind den voetrtap (kan Haars Heeren, en treed veilig Op die verheven baan. 4- Hoe treffend' zyn uw zeden, ó Godgewyde Deugd! Gy (luit de oploopendheden, Baart vrede, rust, en vreugd; Gy maakt, geheel vertederd, By ieder u bemind, En, by u-zelv' vernederd, Een' vyand tot een' vrind. 5- „ Tracht, tracht van my te leeren „ Dat ik zachtmoedig ben!" Duj  GEZANG XXII, XXIII. 49 Dus klonk de Item des Heeren. Ach! dat men zich gewenn' Den Heiland naar te dreeven ■ In liefderyk beleid, Dat, in 't kortdondig leven, Ons duurzaam heil bereid! GEZANG XXIII. GERECHTIGHEID, i. ó Stervling! leen opmerkende ooren, Om naar des Hoogden wil te hoorenl Hy eischt van u gerechtigheid. Die moet gy te allen tyd' betrachten, Met woorden, werken en gedachten; Dit heeft zyn wet u opgeleid. 2. Zoud gy uw' naasten lastren, fmaaden; Door onrecht of bedrog hem fchaaden; Hem leed en fmart doen ondergaan? Min, als u-zelv', uw medemenfchen, En doe hen zo als gy zoud wenfchen Dat u door Iien zou zyn gedaan! ü 3. Wees  50 GEZANG XXIII, XXIV. 3- Wees elk ten voorbeeld in uw' wandel! Staa af van allen flinkl'chen handel, Het zy in voor- of tegenfpoed! Wees trouw, mcnschlicvende en rechtvaardig! Zo maakt gy u elks achting waardig, En houd een onbcfmct gemoed. 4. ó God! dat my uw geest verfterke, Uw kracht in myne zwakheid werke! Ben ik van 't fpoor des rechts gegaan, Van uw bevelen afgeweken , Breng my te recht! Verhoor myn fmeeken! Vergeef my 't geen ik heb misdaan! GEZANG XXIV. MENSC KLIEVEND HEID. i. Gelukkig is de waare menfehenvrind, Die, ongeveinsd tot de eedle .deugd gezind, In 's naasten heil een züivre blydfchap vind, En hem, oprecht, gelyk zich-zelv', bemint! Hy zal, daar nooit hem de eigenmin verblind, In  GEZANG XXIV. 5* In 't rein gemoed, wat rampen hem genaaken, Een zachte rust, een hemelweelde fmaaken. 2. Wy-allen zyn uit éénen Ham geteeld, Wy-allen zyn gefchapen naar Gods beeld; 't Is enkel liefde all' wat ons God beveelt: En zou de mensch, met 's Iloogftcn gunst bedee'.d, Darr hem de hoop op eindloos heilgoed ftreelt, Door eigenbaat verbyfterd in zyn zinnen, Zyn' evenmensch, zyn' broeder, niet beminnen? 3- ó Gy, die, meer dan fchat of fcepter waard', Den ftcrvling 't eêlst, het grootst, genoegen baart, En nimmer hem met naberouw bezwaart! ö Wondre Deugd, door wie de mensch op de aard' Gewis het meest de Godheid evenaart! Wie, die zich laat door 's naasten rampen treffen, Moet in het hart uw fchoonheid niet Verheffen ! 4- Menschlievcndheid, die de armoê nooit verfloot! Gy, die haar fpyst met ongebedeld brood, En wie in ramp van byftand is ontbloot Wekfeadlg ftreelt en kcestert in uw' fchoot! Gy vraagt naar vriend noch naar geloofsgenoot: D 2 .Ge-  52 GEZANG XXIV, XXV. Gelyk geneigd tot alle ftervelingen, Zyt ge algemeen in uwe zegeningen. 5. Genoeg is 't mensch en in elend' te zyn, Opdat uw gunst den lydenden befchytf! Gy, deelende in zyn ongeval en pyn, Wenscht niet-alléén dat al zyn leed verdwyn', Maar zalft zyn wond' met olie en met wyn, Om dus in 't hart het ftreelend zoet te fmaaken Van, op Gods fpoor, gelukkigen te maaken. 6. Indien ge, ö Mensch! uw waar belang betracht, Neem fteeds, met ernst, uw' fchoonften pligt in acht! De liefde houde in uwen geest de wacht! Zo word ge, omgord met 's Heeren wonderkracht, De wellust van het menfchelyk gedacht. Wie zich hierop, met reden, kan beroemen, Kan zich op de aard', by voorfmaak, zalig noemen. GEZANG XXV. LIEFDE tot den NAASTEN, i. Het voegt ons hart en item te paaren, Tot eer der hoogde Majesteit! Men  GEZANG XXV. 53 Men loov', met zangen en met fnaaren, Gods wyshcid en voorzienigheidl Het was zyn eeuwig welbehagen, Dat al het mensehdom, onderling, Elkander liefde toe zou draagen, Tot aller heilbevordering. 2. Zwicht, Vriendfchrp, die uw zegenwenfchen Slechts in een' engen kring bcfluit'! De liefde tot de medemenfchen Breid zich langs al het aardryk uit: Zy mint den zwakken flcrvling vuurig; Verligt, met vreugd, zyn boczempyn; Zy doet aan anderen geduurig 't Geen zy zich wenscht gedaan te zyn. 3- Zy is gereed tot fdiuldvergeeven; Zy denkt aan geen belediging; Zy red, weldaadig, 't veege leven Van vyand, vriend, en vreemdeling; Zy is haar haatren zelfs genegen; Zy bid voor die haar lyden doet; .Zy loont, grootmoedig, vloek met zegen, En doet ook haar vervolgers goed. D 3 4. Laat  54 GEZANG XXV, XXVI. 4- Laat ons in 't openbaar bewyzen, Uit onze hartsgefteltenis, Dat God, in eeuwigheid te pryzen , Ons-aller dierbre Vader is! Zou zync goedheid ons doen biooz.n? Voert hy zyn liefde niet in top? Zyn zon gaat daaglyks over boozert Zowel als over goeden op. 5. 6 God, wiens goedertierenheden Ons kenbaar zyn door blyk op blyk! Leer ons uw heilig fpoor betreeden! Zo worden we aan uw beeld gelyk; Zo ftrecle ons, door uw liefde aan 't blaaken, Een hemelvreugd in 't aardfche dal; Zo geeft ge ons eens het heil te fmaaken, Dat onvergangklyk duuren zal. GEZANG XXVI. WELDAADIGHEID. 1. Weldaadig' God, die uit dén hoogen Uw' zegen nederzend op aard'! Uw  GEZANG XXVI. 55 Uw goedheid en uw alvermogen Zyn tot ons welzyn fteeds gepaard. Langs 't fpoor van uwe gunstbewyzen Hebt gy tot u my opgeleid: Leer my dat ik uw' naam kan pryzen Door 't oefhen van weldaadigheid! 2. Geef my een hart dat alle menfchen Beminne zonder veinzery! Gy, Heer! voldoet aan onze wenfchen: Leer me ook weldaadig zyn, als gy! Dat zelfbelang my nooit belette Op 's naasten hal te zyn bedacht! Dat nooit my 't gif des nyds befmette, Als iemand hulp van my verwacht! 3- We ontfangen 't ajl' van uwe goedheid, Die over 't menschdom zich verfpreid; En zou ik afzien van de zoetheid Der gulle mededeelzaamheid? Zy geeft de ziel een waar genoegen, Daar ze, als ze een deel van 't geen ge ons fchenkt De fchaamle nooddruft toe kan voegen, Uw weldaén tevens bly herdenkt. D 4 4. Maar,  56 GEZANG XXVÏ. 4- Maar, .ach! beftuur my in 't betrachten Van zulk een' pligt; opdat ik my Voor ydlen hoogmoed we! moog' wachten, En waereldlof myn doel niet zy! Myn weldoen blyv' voor elk verborgen! 't Zy u-alléén bekend, ó Heer! Zo lïrekken alT myn liefdezorgen Uw goedertierenheid tot eer! 5- Geen dronk, den dorstigen gefchonken; Geen troost, aan droeven in den nood; Geen raad , om 'c hart in hoop te ontvonken, Daar 't moedloos is van hulp ontbloot; Geen zegen over hen, die kwynen En bukken onder 't akligst lot; Niets, immers, hoe gering 't moog' fchynen, Blyft onbemerkt by u, ó God! 6. . Hy, die zyn naasten nooit beledigt; Hun deugden eert; hun feilen dekt; Waar twist ontftaat, den twist bevredigt; Door liefde aan elk ten voorbeeld flrekt; Volgt  GE ZANG XXVI, XXVII. 57 Volgt Jefus in zyn leer en leven: Het weldoen was zyn lust en wensch. ó Heiland! geef me u naar te ftreeven In liefde voor myn' medemensen! GEZANG XXVIL OORDEEL over den NAASTEN. 1. Den Christen voegt een taai geduld. Nooit zal hy over 's naasten fchuld Ecu ftreng of haastig oordeel vellen, Maar hem, die, zylings afgedwaald, Zich fmaad heeft op den hals gehaald, Grootmoedig in zyne eer herftellen. Zou 'k haatlyk 's naasten gang befpiên? Niet op my-zelv' naar binnen zien, Maar liefdeloos op hem naar buiten? Veeleer doe tcdre broedermin, Opdat toegeevendheid hem winn', My voor zyn zwakheên de oogen fluiten! 3- Men gaa den laster vry te keer, Als hy des naasten dier'onnre eer D 5 Ligt.  58 C E Z A N G XXVII, XXVIII. Ligtvaardig te onrecht durft bevlekken; Maar tracht', wel verr' van zelfs een' blaam ' Te werpen op des naasten naam, Zyn feilen liefderyk te dekken! 4- Zou 'k hem, die zich misgrepen heeft, Maar blyk van rouw en betring jee ft, Myne achting gantsch onwaardig keuren? ó Neen! Zyn val, hoe zwaar die zy, Verwekk' hulpvaardigheid in my Om hem meêdoogende op te beuren' 5- Neig, neig myn hart, ö Opperheer! Tot broederliefde meer en meer, Die, fteeds toegeevend', ligt bevredigd, Die, zacht, meclydende van aart, Des naasten misdryf nooit verzwaart, Maar hem, waar zy 't vermag, verdedigt.» GEZANG XXViir. PLIGTEN der RYKE N. i. Wat maakt, ö Ryken! u hovaardig? Zyn fchatten u zo lief, zo waardig? Ver.  GEZANG XXVIII. 59 Verfchaffen ze u een rein gemoed? Neen! Maakt van 't aardfehe u niet afhangklyk: 't Is onbeflendig, 't is vergangkiyk; Maar zoekt het eeuwigblyvend goedJ 2. 't Goed, dat gy 't hoogde moet waardoren, Dat mot noch roest ooit kan verteeren, Dat door geen dieven word geroofd: Een goed, bekwaam om in dit leven Een' zoeten voorfmaak ons te geeven Van 't heil, hierna aan ons beloofd. 3- Laat in uw hart de Godsvrucht praaien! Weest zedig! Zet den hoogmoed paaien! Voegt menfehenmin by nedrigheid! Veracht, verfmaad, verdrukt geeue armen! Gy moet hen kleeden, hen verwarmen; Hunne armoê troosten als zy fchreit! 4- Nooit beter kunt ge uw' fchat beueeden Dan als hy dient om hen te kleeden, Te voeden, by te daan in fmart. Aanfchouwt met deernis hun verdrukking! Vliegt  tfo GEZANG XXVIII. Vliegt tot hun redding, met verrukking! Dan zeegnen u elks mond en hart. 5. Zy zyn, als gy, van God gefchapen. Zoud ge u aan blooten fchyn vergaapea? Al is 't dat zy uw mindren zyn, Indien ze in deugd u overtreffen, Zal dit hen boven u verhellen; Geen waar geluk beflaat in fchyn. 6. Ligt kan de pracht uw oog behaagen; Maar ook de pracht heeft haare plaagcn, De weelde brengt haar finarten meê. Gebruikt, dit voegt u, Gods gefchenken! Maar blyft fteeds aan den Gccver denken! Het misbruik word gevolgd van wee. 7- Och! laat, in dit kortftondig leven, Uw hart niet aan uw' rykdom kleeven! Leert fterven eer gy fterven moet! Dan kunt gy goedren, fchatten, ftaateu, Als God u opëischt, bly vcrlaaten, In hoop op 't ecuwigblyvend goed. GE-  GEZANG XXIX. PLIGTEN der ARMEN, i. Geen arme, fehoon geftaég bedreden Door nooddruft en behoeftigheden, Beny' den ryken beter lot! Al derft hy ruimte van verkwikking, Nooit klaag' hy over 's Hemels fchikking, Maar eer' het wys beduur van God! 2. Nooit moet hy 't brood der luiheid eeten! Maar yvrig werken, zwoegen, zweeten! Want fehoon hy dan aan armoe kwyn', Zal 't, in dien (laat, hem nog vernoegen Dat hem 't geweeten niet zal wroegen Van arm door eigen fchuld te zyn. 3- Al heeft hy dikwerf dof tot klaagen, Hy denk' 't is 's Hemels welbehagen! De hoop op God verligt' zyn' druk! God weet waarom hy dus moet lyden; Die kan hem van dien nood bevryden; Welligt is de armoê zyn geluk! 4. Ziet  6% GEZANG XXIX, XXX. 4- Ziet hy zyn' disch zo grootsch niet praaien, Wat nood is 't? hy ontwykt de kwaaien, Die 't naar gevolg der weelde zyn: Ily kan, na d' arbeid neergezeten, Zyn luttel broods met blydichap eeten: Genoegen maakt het water wyn. 5. Zyn oog, ten hemel opgeheven, Zie uit naar 't ecuwigzalig leven, Waar arm en ryk een einde heeft! Daar kent men rampen noch verdrieten. Daar zal hy eeuwig vreugd genieten, Die naar Gods wil hier heeft geleefd. GEZANG XXX. OVERDENKING des DOODS. 1. Geboren om te fterven, Moet ieder, wie hy zy, Het lieve leven derven: De dood laat niemand vry. Noch  GEZANG XXX. 63 Noch wysheid, noch vermogen, Noch kimstfaam ziet hy aa:i. Hy kent geen mededogen. Niets kan zyn vuist weêrffoan. 2. Hy fpaart geen gryze- hairen, Eerwaardig door de deugd; Geen kracht in 't prilst' der jaarcn, Wier bloei elks hart verheugt. Benaauwdheên, ziekten, pynen, En foltring voor 't gemoed, Waardoor de geesten kwynen, Zien we in zyn' naaren floct. 3- Ontelbaar zyn de wegen, Waar langs hy ons genaakt. Is 't dus met ons gelegen, Waarom dan niet gewaakt? Myn Ziel! gy ftaat te fcheiden, Misféfiien eer 't avond word. Ach! laat u niet misleiden! De levensbaan valt kort. 4. Zie  6* GEZANG XXX, XXXI. 4- Zie jaaren tyds vervlogen, En 't flcrfüur reeds naby! Stel u 't gevaar voor oogen! Dat Godsvrucht u bevry'! Spoed, fpoed u tot bekeering, En trek, van dag tot dag, Voor u een nutte leering Uit ieder rouwbeklag! 5. ■ i Hy, die, bedaard van zinnen, De vrees voor 't aklig graf Grootdaadig kan verwinnen, Legt vrolyk 't leven af. Zyn Heer, 't verderf ontkomen, Ontwrong den dood zyn' fchicht, En bragt, tot heil der vroomen, De onfterflykheid aan 't licht. GEZANG XXXI. de OPSTANDING uit den DOODEN. i. D ank zy u, Opperheer! Dank zy u, eeuwige eer, Voor  GEZANG XXXI. 65 Voor 't lot my toegedacht! 'k Vind in uw troostryk woord, Dat myne ziel bekoort, De wondren uwer mag:. Niet flechts toont me alles aan En leert me in myn beftaan Twee wezens onderfcheiden; Gy leerde me ook metéén Wat, door alle eeuwen heen, Te wachten ftaat voor beiden 2. Myn Schepper! 't levenslicht Ben ik aan u verpligt; Maar moet ook dat gefchenk, Dat heerlyk gunstbewys, Hoe hoog ik 't fchatte in prys, U afftaan op uw' wenk. Dat denkbeeld zou gewis My fchrik en droefenis En wanhoop zelfs verwekken, Zo ik, vol twyfeling, Of tot vernietiging, Den dood ten prooij' moest ftrekken. E 3. Het  ,6"6* GEZANG XXXI. 3- Het fterven zy myn lot: Myn ziel keert weêr tot God. 'k Beveel haar in uw hand, 6 Vader! 'k fterf genist: Voldoe haar' vvensch, haar' lust Naar 't eeuwig vaderland! Waar is uw fchicht, 6 Dood! Gffchoon in 's aardryks fchoot Het ligchaam word ontbonden? Wrar is uw zege, 6 Graf! 'k Staa 't ftoflyk deel u af, Maar 'k zie uw magt verflondeu. 4- Het zaad , in de aard' bedekt, Die 't als ten graf verftrekt, Waarin geen leven is, Is 't duidlyk zinnebeeld, Dat me in 't vooruitzicht ftreelt Op myn verryzenis. liet zaad zien we, op zyn' tyd, Weêr werkzaam, wyd en zyd, En loof en vruchten geeven: Zo zal ook, op Gods woord, Daar  G "EZ A N G XXXI, XXXII. 6> Daar 't al de waereld hoort, Myn ligchaam eens herleeven. 5- 'k Zie op een' wolkentroon Myn' Jefus, als Gods Zoon, Vol glans en majesteit; Ik hoor 't bazuingeluid: 't Graf laat de dooden uit. Dit 's 't eind' der fterflykheid. ó Heiland! fchraag myn hoop In mynen levensloop! Laat me in 't geloove fterven! Opdat ik, eens ontwaakt, 't Geen myn geluk volmaakt In 't hemelryk mooge erven! GEZANG XXXII. HET LAATSTE OORDEEL, i. ö iN'aar en heuglyk oogenblik, Het geen de boozen treft met fclirik, Maar 't vry, het zuiver hart doet juichen van de vroomen! 't Bazuingefchal klinkt wyd en zyd; E 2 De  08 GEZANG XXXII. De hemel fcheurt; het anrdryk fplyt; ' De Heer verfchynt: het uur des oordeels is gekomen. 2. AH' de elementen Haan in brand; Het graf braakt uit zyn ingewand De dooden, die de Item des engels, beevend', hooren. De leevenden, vervuld van fchrik, Verandren in dit oogenblik: Elk word, op 's Hoogden wenk, tot vreugd' of fmart herboren. 3- Wat angst grypt thans de «boozen aan, Nu zy voor hunnen Rechter daan! Het tandgekners, 't gekerm, het handgewring, de klagten, De wanhoop, in elks oog geprent, 't Maalt all' een fchets der naarste elend', Die ze, om hun wanbedryf, in de eeuwigheid verwachten. 4- Zy roepen: „ Bergen! dort ter neêr! . „ Bedekt ons voor den Opperheer! „ Opdat wy zynen toorn en dien des Lams ontwyken!" Maar vruchtloos zoeken ze ergens heulr Hun wroegend hart drekt hen ten beul. Hier baat geen naberouw by 't nadrend vonnisdryken. 5. De  GEZANG XXXII. 69 S. De vroomen flaan 't geloovig oog, In Itil vertrouwen, naar omhoog: De heilverwachting is op hun gelaat te leezen. Daar zvvygt het fchel bazuingeluid! De Aartsrechter fpreekt het vonnis uit, Dat onherroepiyk, na dit oogenblik, zal weezen! 6. „ Gy, Vroomen, (zegt hy,) die op aard' „ My hebt bemind, myn wet bewaard! „ Gy zult by my een plaats in 't hemelhof verwerven! „ Gy, Boozen , die my hebt veracht! „ Wykt van my! daalt in 's afgronds nacht, „ Daar gy myn byzyn, liefde, en 't eeuwig heil zult derven!" 7- De uitvoering volgt op d'eigen ftond. Naauw' fluit de Aartsrechter zynen mond, Of de englen zyn gereed Gods kindren in te haaien; Terwyl de fnoode duivlenftoet De boozen aangrypt, en, verwoed, Ondanks hun wee en ach! hen doet ten afgrond daalen. 8. 6 Hoogstgeduchte Majesteit! Maak ons tot uwen dienst bereid! E 3 Richt  f9 GEZANG XXXII, XXXIIL Richt onzen gang, opdat we u looven, dienen, eeren, Aanbidden, met een diep ontzag! Geef dat elk onzer, in dien dag, Dees blyde woorden hoor'; „ Gaat in de vreugd uws Heeren!" GEZANG XXXIII. EERSTE GEZANG OP HET KERSFEEST, i, Komt, nadren wy met eerbetooning Den goedertieren Hemelkoning! Looft, Stervelingen! looft den Heer! Erkent liet heillot u befchoren: De Vorst der zalige englenchooren Stygt van zyn' troon op 't aardryk neêr. 2. Gezegend zy Gods welbehagen! Rys, Heilzon! rys! uw heuglyk daagcn Verkondigt ons den blydften dag. 6 Vreugd! het eeuwig Alvermogen Zond  GEZANG XXXIII. 71 Zond ons verlosfing uit den hoogen, Daar 't fterflyk oog geene uitkomst zag. 3- Gods Zoon, vol wysheid en ontferming, Nam 't aardsch geflacht in zyn befelierming, En daalt, op 's Vaders liefdewenk, Van boven zon en itarrckringen, In 't laag verblyf der ftervelingen , Opdat hy zondaars 't leven fchenk'! 4. Hy komt: men eer' hem met gezangen! Hy komt, wien 't uitgerekt verlangen Der vadren vuurig heeft verbeid! Hy komt, die onze boeijen flaaken En al zyn volk zal zalig maaken, Naar 't doel van Gods barmhartigheid! 5- Wie zou zyne oogen niet mistrouwen In zulk een' Heilgezant te aanfchouwen, Die 't beeld van Gods volmaaktheid draagt? Maar laat geen vrees ons hart bevangen: Zie, zie Gods Zoon, met vleesch omhangen, Geboren uit eene arme maagd! E 4 6. ö Lief-  7? GEZANG XXXIII. 6. ó Liefde! 6 wondre wysheid tevens! Emmanué'1, de Vorst des levens, De Zoon des Scheppers van 't heelal, By wien al 't menschdom hulp moet zoeken, Ligt magtloos néér, in flechte doeken, Te Bethlém, in een' beestenflal. 7- Gaat, Christnen! door 't geloof hem groeten! Brengt offers, aan uws Heilands voeten, Van liefde en van gehoorzaamheid! Zoud ge u aan zyn vernedring ftooren? Neen; laat de rykdom u bekooren, Dien u zyne armoê heeft bereid! 8. Wie zou, 6 Jefus! u niet looven! Uw komst voere onze ziel naar boven! Uw liefde trekk' van 't aardfche ons af; Zo zullen we eenmaal u aanfchouwen, En, juichende, eeuwig dankfeest houên Voor 't heil dat uw geboorte ons gaf. GE-  GEZANG XXXIV. TWEEDE GEZANG OP HIT KERSFEEST. i. Welk een maare, ó Herderfchaaren I Word in 't veld U gemeld? Laat uw kudde vaareni Luistert met aandachtige ooren Naar het woord Dat gy hoort: Christus is geboren! 2. Laat geen vrees u doen bezwyken, Schoon de nacht Onverwacht Voor het licht moet wyken! Eeuwig heil is de aard' beichoren; Alles zwicht Voor dat licht: Christus is geboren. E 5 3. 't Geen  74 GEZANG XXXIV. 3- 't Geen gy ons, 6 Hemeltolken! Doet verdaan, Kondigt aan Vreugd voor alle volken. Juicht en zingc met de englenchooren, Tot Gods lof: Blyde dof! Christus is geboren! 4- Spoeden we ons om 't Kind te zoeken! Welk een fchat Word omvat Door dees fchaamle doeken! Teekens, ons gemeld te voren! Wie u ziet, Twyfelt niet: Christus is geboren. 5. Op wat eer kunt ge u beroemen, Bethlehem! Aller dem Zal u zalig noemen. Al-  G E ZANG XXXIV. 75 Altoos zal men, dankbaar, hooren. Uit uw' ital, 't Bly gefchal: Christus is geboren! 6. Loof den Heer! Hy mint u teder, 6 Myn Ziel! Buig u, kniel, By dees kribbe, neder! Laat hier niets uwe aandacht itooren! Overdenk 't Heilgefchenk: Christus is geboren! 7- Voorwerp van myn vast vertrouwen! Laat me altyd U verblyd Door 't geloof aanfchouwen! Laat dees item me altoos bekooren: Looft den Heer! Zingt zyne eer! Christus is geboren! GE-  GEZANG XXXV, DERDE GEZANG OP HET KERSFEEST, i. "Wat wonderlicht heeft ons omgeeven! Hoe word de duistre nacht verdreven! Hoe zielverbaazende is de glans Van 't juichend heir der Serafynen, Dat zelfs het zonlicht doof zou fchynen! 't Vervult den ruimen hemeltrans. 2. Het blyft op gouden wieken hangen In onze lucht, daar 't, met gezangen, De oneindige eer verheft van God. 6 StervlingJ leer hier, neêrgebogen, Met deezen rei Gods naam verhoogen! Eefef uw onwaardeerbaar lot! 3- Algoedheid! de eer, door englentongen Van choor tot choor u toegezongen, Galm' dóór der heemlen hemel heen! Gy, goedertieren, wys en magtig, Zend,  GEZANG XXXV. 77 Zend, 's menfchen jammerdaat gedachtig, • De lieve vrede naar beneên. 4- Juich, Aarde! 't voegt uw blyde reien Die vrede tot u in te leiên: Die vrede daalde, op Gods bevel, Om aller menfchen hart te winnen, Op u, van 's hemels hooge tinnen, Thans neder met Emmanuël. 5- Geen middenmuur houd Jood en Heiden, Gelyk weleer, vanéén gefcheiden: De zachte vrede duld geen' haat; Haar invloed dilt de. wrange wroeging, En baart de ziel een vergenoeging, Die ons verdand te boven gaat. 6. Geen mensch, hoe hoog in eer gedegen, Verdiende ooit deezen ryken zegen; Neen! Zien wy ons dit heil bereid, En van den wetdienst ons ontflagen, Het is door 't vrye welbehagen Van 's Hoogden goedertierenheid. 7. God  7* GE- ZANG XXXV, XXXVL 7. God heeft ons tot zyn' dienst verkoren , Terwyl zyn Zoon, in 't vleesch geboren, Den hemel ons geopend heeft. Ach ! zou voor deeze gunstbewyzen Geen dankbre lofzang opwaarts ryzen? Ja, 't loove en eer' hem all' wat leeft! GEZANG XXXVL DE KOMST VAN DEN ZALI GMAAK ER. i. Welk een heil is ons befchoren! Loof den Heere! Juich, myn Ziel! 't Menschlyk kroost gaat niet verloren, Schoon het diep in fchuld verviel: God heeft heeling uitgevonden Voor des zondaars zielewonden: 't Blydfre tydperk is nu daar: Jefus komt als Middelaar. 2. Englcn, uit de hemelkringen Op het aardryk neêrgefneld, Mei-  GE ZANG XXXVL 79 Melden , daar zy vrolyk zingen , Aan de herdren, in het veld: „ Eer zy Gode en heil den menfchen! „ Thans is, naar der vroomen wenfchen, „ Aller Heiland, op deeze aard', „ Uit een reine maagd gebaard!" 3- Wyzen komen uit het oosten, Door een wonderftar geleid: Zy, die zich hunn' togt getroosten Enkel uit Godsdienstigheid, Bieden, met verheugde zielen, Daar ze aan 's Ileilands kribbe knielen, Van verrukking aangedaan, Jefus d'eêlften wierook aan. 4- In Judeaas woestenyën, Spelt een Godlyke -afgezant 's Heilands komst, en blyde tyén Voor al 't boetgezinde land: Hy vervult de profeteering; Hy bereid het hart tot leering; Hy maakt, als des Heeren knecht, Overal de paden recht. 5- Je-  8» GEZANG XXXVL 5. Jefus komt, vol mededogen Met het zondige aardsch gedacht; Jefus komt, met ons bewogen: Wee hem, die zyn woord veracht I Jefus komt den mensch bevryden Van het welverdiende lyden; Jefus komt Gods wil voldoen, Opdat God met ons verzoen'. 6. Laat ons de Almagt eere geeven; Laat ons, op der englen Hem, In 't geloof, tot Jefus flreeven, Naar het nedrig Bethlehem! 't Voegt ons hem, alle onze dagen, 't Lieflykst reukwerk op te draagen Van oprechte en vruchtbre deugd, Die de Godheid-zelf verheugt. 7- Jefus! Heil der fiervelingen! Vorst van hemel en van aard'! Zouden wy uw' roem niet zingen? Gy zyt- aller lodied waard'. Gy,  GE ZANG XXXVI, XXXVII. Si Gy, de vreugd der englenchooren, Gy zyt in het vleesch geboren, Opdat gy ons plaats bereid' In de zalige eeuwigheid. GEZANG XXXVII. LOFZANG van ZACHARIAS. i. Jsrels God, de Heer der heeren , Zy geloofd! Laat ons hem eeren, Die zyn erfvolk heeft bezocht! 'k Zie 't verlosfingwerk volwrocht. Hy, ons bovenal genegen, Heeft een' hoorn van heil en zegen In het Hamhuis opgerecht Van vorst David, zynen knecht. 2. Hy, die, van 't begin der tyden, Ons, uit louter medelyden, Heilige Profeeten zond , Heeft' gefproken door hunn' mond: Dat hy ons van 's vyands laagen, En den haat, ons toegedraagen F Van  «2 GEZANG XXXVII. Van gedachte tot gedacht, Zou verlosfen door zyn magt. 3- Zo barmhartig als waarachtig, Was hy 't oud verbond indachtig, En den heilëed , Abraham Toegezworen, dat zyn ftam, 's Vyands drukkend juk onttogen, Zonder vreeze God verhoogen, En, altoos zyn wet getrouw, 's Levens weg bewandlen zou. 4- U, myn Zoon, van God verkoren, Is het heilrykst lot befchoren, Daar gy, als een fchyneod licht, Gaat voor 's Heeren aangezicht. Al het erfland zal gewaagen Van den naam, dien gy zult draagen Als Profeet, naar 's Hoogden raad, Toegefchikt aan Jacobs zaad. 5- 's Heilands weg zult gy bereiden, En zyn volk ter kennis leiden Van  GEZANG XXXVII, XXXVIII. 83 Van de zielbehoudenis, Nu Gods liefde kenbaar is In vergeeving en hefcherming, Naar zyne innerlyke ontferming, Die des boetlings weenend oog Troostryk toelicht van omhoog. 6. Toont de heilzon ons, in 't ryzen, 's Hoogden grootfle gunstbewyzen, Dat dan niemand moedloos kwyn'! 't Is opdat zy hen verfchyn', Die, van duisternis omgeeven, ■ Onder 's doods verfchrikking leeven, En ons wandlen doe met lust, Langs den weg van vrede en rust. GEZANG XXXVIII. P HET NIEUWE JAAR. 1. Hoe fnel vervliegt dit wisfelvallig leven! Wat dwaasheid is 't de waereld aan te kleeven, Die, louter fchyn, ons ylings zal begeeven! Welzalig hy, die, door Gods geest gedreven, F 2 Met  «4 GEZANG XXXVM. Met wys beraad het beste deel verkiest, Waardoor men niets, fehoon 't alF vergaat, verliestf 2. De fchicht des doods moog' held noch koning fpaaren, Noch blonde jeugd, noch mannelyke jaaren, Noch ryp vernuft, noch witbefneeuwde haften; De wyzen zien geen' dag voorby gevaaren, Of juichen om 't vooruitzicht in hun lot, Daar ieder ftond hen nader brengt tot God. 3- Is 't oude jaar naar de eeuwigheid vervlogen; Bevond men zich gezegend uit den hoogen, Of 's levens zon met damp van ramp betogen; Men danke alszfns 't ontfermend Alvermogen, Dat, eindloos mild , door weldaén 't hart verblyd, Of, gunstryk, tot verbetring, ons kaftyd. 4. Wat eischt nu 't jaar, dat wy zyn ingetreden? Een nedrig hart, door 's Hemels hand befneden; Een' nieuwen geest, die, vuuiig in gebeden, Het ligchaam fiert met godgewyde zeden. Dit 's 't heil, dat ons Gods Zoon verworven heeft, Dit 's 't leven, dat ons , dervend', niet begeeft. GE-  GEZANG XXXIX. JESUS in GETHSEMANE. i. Vervuld van droefheid, angst en wee, Kunt gy, ö bang Gethfemané! Onze aandacht tot u trekken. Het lyden, waar ons heil aan hing, Moet, aangevangen in uw' kring, Ons tot befpiegling wekken. 6 Lieve Jefus! Zielenvrind ! Hoe trouw, hoe teér hebt ge ons bemind! Hoe veel om ons geleden! Hoe duur kwam u die trouw te Haan, Eer gy, aan 's Vaders wil voldaan, Uw' ftryd had doorgeftreden! 2. Wat angst, wat doodelyke fmart, Beknelt en foltert hier uw hart! Gy ligt in 't ftof gebogen, Daar droefheid, in den banglten flryd, U, die de vreugd der englen zyt, De traanen perst uit de oogen. Wat zeg ik! traanen ?... Bloedig zweet, Door grievend, door verfeheurend leed F 3 Ter  85 GEZANG XXXIX. Ter hartwonde uitgedrongen, Droop van uw heilig aangezicht. Hoe fel wierd ge, onder 't zwaar gewigt Van onze fchuld, befprongen.' 3- Ach! driewerf vielt gy op de knién, En bad: „ ö Vader! kan 't gefchiên, „ Weer, met uw' Zoon bewogen, „ Den bittren beker gunstig af j „ Uw hand, die alles 't wezen gaf, „ Blyft eindloos in vermogen. „ Maar gy, gy weet of 't noodig zy „ Dat ik dien drink': ftaa my dan by: » Ik eer uw welbehagen. „ Ik zal, rechtvaardigheid ten zoen, „ Aan uwen wyzen wil voldoen „ En 't kruis gewillig draagen". 4- Uw Vader zond, op deeze beê, Een' engel, die, in 't bitterst wee, Zich troostryk tot u wendde. Uw leerling flaap'; gy, die, alléén, De zwaare wynpers hebt getreên , Ontzaagt geen Joodfche bende. Gy,  GEZANG XXXIX. 87 Gy, die der menfchen hart doorgrond, Gy duldde dat verraad uw* mond, In fchyn van vriendfchap, kuste; En 't was wel verr' dat deeze groet, Al gaf zy 't aardend krygsvolk moed, Uw' geest ter wraake ontrustte. 5- Door drift vervoerd, trekk' Cefas 't zwaard, Gy , goede Jefus! zacht van aart, Gebied hem 't op te (teeken. Geen' Malchus word uw hulp ontzeid. Men leer' van u de lydzaamhcid! Men leere zich nooit wreeken! Men leer', daar ge in dit jammerdal Dus voor ons (treed, u, bovenal, Eerbiedigen en vreezen ! Men leere u nedrig hulde bién, En dankbaar op de liefde zien , Die gy ons hebt bewezen ! F 4 GE-  GEZANG XL, JESUS VERRAADEN E N WEGGE LEID. i. Het woudgedïert' moog', zich ten buit, 't Onnozel lam belpringen: 'Het gaat uit nood ter roofjagt uit, Voelt zich door honger dringen. Maar wat heeft Judas aangeipoord, Die met een' kus zyn' Meester moord? Slechts dertig zilverlingen. 2. Dees durft met zynen valfchen mond Den mond der Waarheid groeten, En hem, wiens oog het hart doorgrond, In fchyn als vriend ontmoeten. Hoe duur zal hem dit kusfen flaanl. Hy zoek' van 't bloedgeld zich te ontdaan-, 't Zal nooit zyn' gruwel boeten. 3- Keer, Judas! keer! Maar 't is te Iaat: Het tetken is gegeeven: De  GEZANG XL. 89 De bende van den priesterraad, Die Jefus dingt naar 't leven, Schiet toe, en vangt en fpant uw' Heer: Dees bied in 't minst geen • tegenweer; Beflraft zelfs 't wederflreeven. 4- De Onfchuldige word weggeleid Gelyk een fchaap ter flachting; 't Affchynfel van Gods heerlykheid, Nu 't voorwerp van verachting. Op hem, nochtans, geboeid, gekneld, Op hem, zo laag op prys gefield, Rust onze heilverwachting. 5- • Wy kennen door 't geloof, ó Heer! U als den Heiland nader. Wy kusfen u, ten blyk' van eer, Maar niet als die verraader. Neem onze hulde, ó Jefus! aan! Zo volgen we u, ons voorgegaan, Naar onzer aller Vader. 6. Uw voorbeeld leere ons met geduld En lydzaamheid verdraagen F 5 Wat  96 GEZANG XL, XLT. Wat op den proefweg, meest vervuld Met moeite, leed en plaagen, Ons wedervaart, en, te aller uur, Ons onderwerpen aan 't beduur Van 't Godlyk welbehagen. 7- Dat nimmer zucht naar geld of goed Van u ons af moog' trekken, ' Noch ons aan u gewyd gemoed Met ontrouw moog' bevlekken! Dat Judas gruwzaame euveldaad Ons tegen valschheid en verraad Ten affchrik blyv' verflrekken! GEZANG XLI. JESUS VERHOORD in den RAAD. i. \ w aar 't heilig recht, naar ftrengen eisch der wet, De boosheid doemt, maar de onfchuld van de fmet Des lasters kuischt, door nyd haar aangewreven, Moog' 't eerloos hart eens vuigen booswichts beeven: Standvaste deugd , tot misdryf nooit vervoerd, Ontzet zich niet, word niet door angst beroerd, Schoon  GEZANG XLI. at Schoon zy, gefleurd ter vierfchaar van tirannen, Den flrik des doods door 't onrecht zich zie (pannen. 2. Geen priesterfchaar', geen vvetgelcerdenitoet, Hoe trotsch, hoe wreed, hoe listig , hoe verwoed; Geen Cajafas, hoe verr' zyn' pligt ontweken, Hoe fcherp gefpitst op farifeeuwfche treken; Geen logenzwenn, door laster omgekocht, Geen beulenrot, aan 's raads belang verknocht, Of wat u meer, ó Jefus! moog' belaagen, Niets kan uw ziel, uw groote ziel vertfaagen. 3- Men ondervraage u fchamper naar uw leer, Gy aarfeit niet, gy fpreekt vry uit, ó Heer! Hoe 't onbefcheid uw antwoord ook moog' wraaken, Uw waarheidliefde, uw deugd kent geen verzaaken. Baldaadigheid ontë'ere vry 't gericht, Vlieg', woedende, u in 't heilig aangezicht, Geen kinbakflag, ó Jefus! welk een voorbeeld! Ontvlamt uw' toorn, hoe ftreng gy 't kwaad veroordeelt. 4- Myn Heiland! ach! wie is hy, die op de aard', In zulk een' ftand, uw grootheid evenaart! Wie  92 GEZANG XLI, XLII. Wie is de mensch, die, te onrecht dus beledigd, Zo goed als gy zyn goede zaak verdedigt? Schenk my, ó God! dien zachten geest, dien moed Die lydzaamheid, als boosheid op my woed! Leer, leer me altoos, wat leed my moog' weêrvaaren, Op 't hcmelsch beeld van 's waerelds Heiland ftaaren! GEZANG XLII. VALSCHE GETUIGEN TEGEN J E S U S. i. Wat baat hst u, belaagde Onnozelheid! Dat gy het hoofd vrymoedig op durft fteeken; Dat ge, onbedeesd, uw goede zaak bepleit, Waar u de haat een' wisfen valftrik fpreid, Waar 't heilig recht der vierfchaar is ontweken? 2. Uw reine deugd, het zy ze zich verzett', Of lydzaam zwyg', op 't fchandlyk fchuldbetichten, Word uit den muil des lusters niet gered: 't Ge  GEZANG XLII. 93 't Gemor groeit arm; de moorddolk word gewet; De waarheid moet voor 't woên der logen zwichten. 8. Ach! Jefus! ach! voor welk een' fnooder raad Sleurde ooit geweld oprechte deugd verwoeder! Gy valt ten prooije aan onverzoenbren haat, Aan moordzucht, die op logen zich verlaat. Ach! 't geld uw hoofd: uwe onfchuld vind geen' hoeder. 4- A Gy, wier ziekte en kwaaien hy genas! Laat dankbaarheid u in dees raadzaal voeren! Getuigt, fehoon haat of wraak u tegenbasf', Wie Jefus, wat zyn leer, zyn wandel was! Dan, ach! de vrees fchynt u de tong te fnoeren. 5. Gelyk een lam, van wolven gantsch omringd, Zo ftaat ge, ó Heer! van alle hulp verlaaten, Daar huichlaary op lastrende aanklagt dringt, Daar vuige list uw woorden valsch verwringt. Gy zwygt! met recht: wat kan hier 't fpreeken baaten? 6. Ontaarde Raad! wat moedwil gaat u aan? . Wat durft uw trots de lydzaame onfchuld vergen? Word dus aan pligt, aan recht, aan wet voldaan? Gy  .94 GEZANG XLII. Gy vind geen fchuld: nog durft ge u ondetftaan De almogendheid des grooten Gods te tergen! 7- Beef, Cajafas! ja 't is Gods groote Zoon, Dien gy bezweert dees waarheid u te ontvouwen. Straks zal heel de aard' hem, 't voorwerp van uw' hoon, Ter rechtehand gefield van 's Vaders troon, In air zyn' glans en heerlykheid aanfehouwen. 8. Rampzaligen! gy, die, van deugd ontaard, Het recht verkracht, door waarheid te onderdrukken; Die laster looft; die haat met bloeddorst paart! Gedenkt uw' pligt en 't heil dat rechtdoen baart! Spreekt de onfchuld vry! tracht haar den nyd te ontrukken! 9- Behoed ons, God! voor 't woeden van den haat, Of leer ons 't leed met lydzaamheid verachten! Welzalig hy, die, in zo bang een' ftaat, Getroost in u , der vroomen Toeverlaat, Het wreedfle lot kloekmoedig af durft wachten! GE-  GEZANG XLIIL JE SUS.VEROORDEELD IN DEN RAAD. I. Ais de boosheid heeft befloten De onfchuld te offren aan haar1 haat, Neemt ze, om 't recht omverr' te dooten, List en huichlaary te baat. 6 Myn Jefus! gy moet zwichten; 't Valsch betichten Word gehandhaafd by den raad. 2. Dwong- een plegtige bezweering U tot Ipreeken, als Gods Zoon: Waarheid noemt men Godsöntè'ering, Lastering tot 's Hoogden hoon. Zou verdoktheid u gelooven? U van boven Wachten op een' wolkentroon? 3- 't Vroom gemoed zou zich vemedren, Juichende in dat heilryk licht; Maar geveinsdheid fcheurt de kleedren, 'Als  9& GEZANG XLIIL Als vervoerd door Godsdienstpligt. 't Geen hier de onfchuld klaar meest toonen, En doen kroonen, Doet haar doemen in 't gericht. 4- Pas is 't vonnis uitgefproken, Aan het woest gefchreeuw voldaan, Of de woede, losgebroken, Grimt myn' dierbreu Jefus aan. 'k Zie den haat met fpottcn , fmaaden , Zich verzaaden; 't Weerloos Lam met vuisten (laan. 5- Hoe zachtmoedig, hoe geduldig, Blyft ge , ö Jefus! hoe bedaard! Gy verdraagt den hoon, onfchuldig, Gy, der engien eerbied waard'. Mogt ik zulk een voorbeeld volgen ; Nooit, verbolgen, Morren als my fmaad weervaart! 6. Dierbre Heiland! al uw lyden Worde (leeds by my herdacht! M-.ar ook tevens dat ge uw firyden Hebt  GEZANG XLIII, XLIV. 97 Hebt, naar 's Hoogden wil, volbragt! 'k Zal eens, dit zy myn vertrouwen, U aanfehouwen, * ' Waar gy me in uw glori wacht. GEZANG XLIV. VERLOCHENING en BEROUW VAN PETRUS. 1. Vertrouw, ó Mensch! niet op uw kracht! Houd uw goedwilligheid verdacht 5 Uw deugd kan ligt bezwyken. De trouwde zelfs verzaakt zyn trouw Wanneer hy 't minst vermoeden zou. Dit kan in Petrus blyken. 2. „ Schoon u, myn Meester! elk verliet," Zo fprak hy, „ ik verlaat u niet. „ Zou ik uw byzyn derven? „ Ik u verloochnen? Neen, ó neen! „ Ik blyf met u deeds lotgemeen, „ Al moest ik met u derven 1" G 3. Dan,  53 GEZANG XLIV. 3- Dan, ach! na Hechts een' korten ftond, Verlochent deeze zelfde mond, Die zo veel trouws liet hooren, Dien Meester zelfs tot driemaal toe. Cy kent hem niet! hoe, Petrus! hoe! Word dit van u bezworen? 4- Zyn trouw bezwykt. Straks kraait de haan, En Jefus ziet hem teder aan: Hoe moet dit zien hem treffen! Hy leest op 't klaarde, in Jefus oog, Hoe ligt nu zyn getrouwheid woog, Na 't roekloos trouwverheffen. 5. Hoe prangt hem, daar hy Jefus ziet, 't Herhaalde woord: Ik ken hem niet! Hoe prangt hem 't zelfvervloekcn! De fchaamte verwt zyn droef gelaat: Zyn boezem zwoegt. 6 Bange ftaat! Waar zal hy uitkomst zoeken? 6. 't Berouw, dat door zyne oogen fchreit, 't Berouw voert hem naar de eenzaamheid: Daar  GEZANG XLIV. 99 Daar zoekt hy, hoe misdaadig, Zyn heul by God door boetgeweea. Hoe fel hy word' door angst beflreén, God, weet hy, is genadig. 7' 't Berouw, waardoor zich 't hart bekeert, Dat door 't geloof de wanhoop weert, Doet hem genade erlangen-: ' 't Oprecht berouw behaagt zyn' Heer. • Dees wil den afgedwaalden weêr In liefde en gunst ontfangen. 8. Niet min dan Petrus hebben wy Dien Heer gehoond, niet min dan hy Verzaakt, door onze zonden; En nog, nog word, op waar berouw, By hem, nooit wanklcnde in zyn trouw, Voor ons genaé gevonden. 9- 6 God! verleen ons moed en krachtI 't Geloof houde in ons hart de wacht! Opdat we u nooit ontëeren! Maar zie ons ook genadig aan, G 2 Wan-  loo GEZANG XLIV, XLV. Wanneer wy, zwaar met fchuld belaên, Tot u boetvaardig keeren! GEZANG XLV. WANHOOP van JUDAS, i. Ach! durft een leerling van Gods Zoon Zyns Meesters woord verfmaaden; Hem, om een klein, een fchandlyk loon , Door eenen kus verraadea! Ontaarde! 't kost u zelfs geen' zucht! Maar, ach! wat plukt gy wrange vrucht Van de yslykfte aller daaden! 2. De Heiland, allen eerbied waard' Om zyn voorbeeldig leven, Is naauwlyks, valsch met fchuld bezwaard, Veroordeeld om te fneeven, Of Judas hoort in 't hart een Item, Die aklig uitgilt tegen hem: Wat feit hebt gy bedreven? 3. Hoe drukt Gods vloek zyn krimpend hart ! Hoe dondert hem in de ooren: „ Wee!  GEZANG XLV. ioï „ Wee! Wee, die my verraad!" Wat fmart Heeft hy zich - zelv' befehoren ! Nu barst hem, in deez' bangen ftond, De uaare vloekwensch uit den mond: „ Och! waare ik nooit geboren 1" 4- De wanhoop grypt hem woedende aan, Eu doet hem, doof voor reden, De handen aan zich - zei ven (laan, Door wroeging afgeftreden. ■Keer, Judas! keer! Maar 't is te fpaê. Ach ! had ge uw' Heiland om genaê Voor 't gruwelftuk gebeden! 5- è Mensch, die voor uw' heilftand waakt! Poog 't zondenpad te ontwyken: Zo ge ééns daarop aan 't ftruiklen raakt, Zult gy ligt gantsch bezwyken: Wie willens ééns een feil begaat Vervalt ligt tot het gruwzaamst kwaad: Dit kan in Judas blyken. 6. Neem uwe driften fteeds in acht! Laat reden haar betoomen! G 3 't Ge-  102 GEZANG xlv, xlvi. 't Geweeten houde in u de wacht I Het leere u 't kwaade fchroomen! Wie de inlpraak van 't geweeten hoort, De item der reden niet verfmoort, Zal nooit tot wanhoop Lome::. GEZANG XLVI. JESUS voor PILATUS. i. Gy, die 't menschdom kwaamt bevryden Van een eeuwig heilloos lot, Zarlgc Hoop der oude tyde>i ! Dierbre Heiland! Zoon van God! Hoe verfchriklyk moest gy lyden, Valsch gedoemd door 't Joodenrot! Gy treed, rustig, onbezweken, Tot Pilatus, in 't gericht. Waar de boosheid zou vcrbleekcn, Straalt de kalmte uit uw gezicht, 'k Hoor u vry de waarheid fpreeken, In 't gevaarlykst tydsgewricht. 3. Zie  GEZANG XLVI. 103 3' Zie alle englen op u ftaaren, Om uw' wondren moed verblyd, Daar gy plegtig durft verklaaren, Dat ge, aan 's Hoogden dienst gewyd, 't Heil van uwe vriendenfchaaren, Zoon van God, en Koning zyt. 4- 't Wrevlig Isrel heet u fchuldig Aan Godslasterlyke fmaad; 't Recht, in 't onderzoek zorgvuldig, Kent u vry van 't fchendziek kwaad; En de rechter Iyd geduldig Dat de wraaklust zich verzaad' ! S- Toef, Pilatus! Leer befeffen , Wien ge aan moedwil toe zult Haan! De Onfchuld kunt gy 't leed ontheffen, En door u zal zy vergaan! Toef! wat wroeging zal u treffen! Toef!... dan, ach! het is gedaan. 6. Zoon van God! ja , gy zyt Koning; Maar uw vorstlyk ryksgebied, G 4 Vreemd  104 GEZANG XLVI, XLVII. Vreemd van ydle praalvertooning, Is van deeze waereld niet: 't Hemelhof is uwe wooning, Waar 't geloof uw' ryksftoel ziet. 7- Zalig hy, die, in dit leven, Zich uw leer in 't harte prent; U, aanbiddende, eer wil geeven, En als Koning u erkent! Hy zal eens, tot u verheven, Met u heerfchen, zonder end'. GEZANG XLVII. JESUS en BARABBAS. i. Jooden! laat uw opzet vaaren! Overweegt wat billyk zy! Zoud ge een' moorder vry verklaaren 1 Neen, ó neen! Spreekt de Onfchuld vry! Mogt ge uw fpoorloos eisfchen ftaaken, Jefus uit zyn banden flaakcn, Jefus redden uit den nood, 't Leven kiezen voor den dood! 2. Ach!  GEZANG XLVII. 105 2. Ach! geen raaden kan hier baaten! 't Volk fchreeuwt, toomloos, onbedacht: Barabbas zy losgelaaten ! Jefus zy ter dood gebragt ! Zwygt! och ! zwygt, ontzinde Schaaren! Laat uw dolle drift bedaaren! Staakt uw' wrok! Ziet wat gy doet! Houd u vry van 't fchuldloos bloed! 3- Maar n;e:s kan uw opzet hindren. 't Bloed van hem, roept ge altemaal, Kome op ons en onze kindren ! Welk eene ysfelyke taali Ras zult gy uw wit befchieten : Siddert als dat bloed zal vlieten! Beeft! gy hebt den vloek gebragt Op u-zelv' en uw geflacht. 4- Dierbre Heiland! laat uw lyden , Laat het onrecht, u gedaan, Ons van 't eindloos wee bevryden, Ons, met fchuld op fchuld belaên ! G 5 Dat  io I2Q- Geen arme, fehoon geftaêg beftreden . g r 't Geloof, door heilig vuur gedreven , , 2I Gelukkig is de waare menfehsnvrind, t . ' 50 Gy , (#e 'f menschdom kwaamt bevryden . 3 02 Gy, groote God, der englen Heer! , e ^ Gy feit iw wf 07?j- voorgefchreven, . ^ Gy fpraakt, 6 God! en 't enkel woord; _ ^ _, H. 'k Heb aan 's Heilands disch gezeten : Het veegt ons hart en ftem te paar en, . t 52 Het woudgediert' moog' zich ten buit, . gg' Hoe duur zyn we u, 6 God! verpligt! „' Hoef nel vervliegt di- wisfehallig leven! . , g3' Hoe Jlerk gevoelen we ons gemoed , . l40 Ho.  BLADWYZER. Hoe zalig is 't tof u te komen, . . BI. 130. Hooger geest dan de onze moet, . . J9- Hou moed, myn bange Ziel! hou moed! . II. I. 'f Is dan gedaan: het vonnis is geveld : . . 107. Isrels God, de Heer der heeren, . . j 81. * Jefus! Jefus! Heil der aarde! . . H6- Jooden! laat uw opzet vaaren! .1 °4- Juicht, Christnen! onze Heer . . 118. K. Komt, nadren ivy niet eerbetooning • • 7°« M. Myn droeve ziel, te verf van u geweken, . 36". O. ê Deugdgezinde Chrhtenfchaar'\ . . t$- 0 Graffpelonk! uw aklig duister . . • 11 ö. 6 Groote God, in 't ongenaakbaar licht, • • 3*« ê Jefus! Zoon des grooten Gods! . . 0 Naar en heuglyk oogenblik, . . . 67. 6 Stervling '■ leen opmerkende oor en . • 49- ó Vader van de meiifchenkindren! . • . 4r- $ Waereld , vol aanloklykheden! . • • I32- Oneindig weldoende Opperheer! . • 7- Ontfermende Opperheer! . . . I3°« R. Rys op, myn Geest! hervat uw' moed ! . . 43. s. Sion juicht met keel en fnaaren: • • 122. • T. Ihans  B L A D W Y Z E R. T. Thans nadren wy uw' lie/detroon , . . BI 12 8 Thans zyn wy, naar uw wys gebod, . r> Triomf! Triomf! Gods dierbre Zoon, . . I2I> V. Vergun, aanbidlyke Oppermagt! , _ < Vertrouw, 0 Mensch! niet op uw kracht'. . • gj Vervuld van droefheid, angst en wee, , g ^ Vind iemand ft of tot klaagen, . . _ 3, W. Waakzaamheid, ons aanbevolen, • • . 45 Waar 't heilig recht, tiaar ftrengen eisch der wet, gQ Wat baat het u, belaagde Onnozelheid! . ^2 Wat duisternis dekt Palestyne \ 114- Wat maakt, 6 Ryken! u hovaardig? m ^g Wat naar tafreel ontrolt zich aan onze oogen! . yl2 Wat windgedruis dringt door dees wanden? , 12_j Wat wondei licht heeft ons omgeeven ! . m „g Wcldaadig' God, die uit den 'wogen , > ^ Weldoende Heiland! geef dat ik . m m J(r Welk een heil is ons befchoren \ ^ g Welk een maare, 6 Herderfchaaren! . ^ Wie word niet in de ziel bewogen, , 1Q(j Z. Zie nrfr, ó Go^, zie gunstig neêr, , t Zingt, eenpaarig, Stervelingen'. . ^