VRIENDENZANGEN.






V XIE N D EN Z AïsT CETÏ,
AAT5T
P IE TEE JöHA^ÏTES UYLEÏTBB.OEK. MD CCXCIV.






Wat ook het lot deezer zangen weezen moge, het is ons genoeg, -wanneer zy voor deugd en vriendfchap geen wanklanken zyn ; wanneer een gevoelige traan onze grafzerk,



by het leezen derzelven, eenmaal bevochtige. T olmaaktheid is hier onze beftemming niet : daarnaar te ftreeven is edel: de bereiking is voor de eeuwigheid bewaard.



INHOUD.
AAN DE DEUGD. . . . ' Bladz. »•
AAN DE EENZAAMHEID. ... 4-
AAN GOD. . . . . • 8.
DE VRIENDSCHAP. . • . . tl,
TREURIG AANDENKEN. ... 13-
AAN DE VRIENDSCHAP. . . • iS.
GODSDIENST, DE BRON VAN HET GECUK DES HU WELYKS. 19.
AAN



AAN DE
E ENZAAMHEID.
Beminlyke eenzaamheid! 'k Wy u dit flaamlend lied, tot blyden dank geleid; Dees zucht van 't reinst gevoel, uit uw genot geboren;
Daar ik, in uw verblyf, het aardsch gewoel vergeet, En, verr' van waereldvreugd, in zagt gepeins verloren, Uw' lof verbreed!
Reeds in myn vroege jeugd Schonk me uw gerust bezit een fchaarsgekende vreugd. Uw invloed kon myn hart het meest gelukkig maaken,
Wanneer ik, aan uw zyde, in 't fomber boschje trad, En myn geroerde ziel, in zo veel heil te fmaaken, Den Heer aanbad!
Hoe



( 5 )
Hoe lieflyk was dat uur! Dan weidde ik, ongeftoord, ia 't fchoone der natuur; Dan deed de nachtegaal me een plegtig danklied hooren;
Dan zweefde, in 't jeugdig groen, des Scheppers zuivre glans; Dan fcheen het ftaatig bosch met zyn gewelfde chooren Gods tempeltrans.
Des waerelds wislend lot Leert aan den fterveling, hoe vlugtig 't wuft genot Van voorfpoed en geluk ons wordt als rooit onttogen;
Hoe wrange tegenfpoed alhier den zetel vest, En door verderflyk gif, met onbepaald vermogen, Deeze aard' verpest.
Zo werpt fortuin haar' fchat, Met ongewisfe hand, op 't hobblig levenspad; Daar zy 't venyn bedekt, in 't fchittrend goud verborgen,
Dat, door zyn toverkracht, des menfchen oog verblindt, Die, dwaas, 't geluk bejaagt, en ach! aan bleeke zorgen Zyn lot verbindt.
A 3 Dfr



( * )
Bevallige eenzaamheid, Die ons, op doornenpaên, een' zagten troost bereidt, En ons gefolterd hart, ontrukt aan 't woên der rampen,
In uw' gerusten fchoot een vrye fehuilplaats biedt; Geiyk de wandelaar de neigende avonddampen Van 't nachtuur vliedt!
Gy ftort het rein gemoed Een kalme zielrust in, door de onfchuld zelfs gevoed; Het hart, aan u gewyd, maar fchaars door 't lot verheven,
Vindt in uw vreedzaam oord het bly genoegen weer; De Godsvrucht doet de hoop op englenwieken zweeven, In hooger fpheer.
Gelukkig Verveling, Die, wars van nietig ftof, geplaatst in eedier kring, Hier zyn beftemming voelt, en nooit aan aardsch vermogen
Zyn waar geluk vertrouwt, maar Haart op hooger vreugd, Die reeds, in 't bly verfchiet, zyn kalme ziel doet oogeu Op 't loon der deugd!
Zy



( 7 ) Zy vuurt de denkkracht aan, En leert ons, welgemoed, langs't pad der fmarten gaan; 't Is hier, dat waare deugd, gerypt door tegenfpoeden,
Door leed haar waarde krygt, en 't Iydend hart verlicht, Daar zy voor Godsdienstmin, hoe ook de ftormen woeden, Een' tempel fticht.
Beminlyke eenzaamheid I In u vind ik myn heil, waar 't lot my immer leidt. Myn ziel, voor uw genot, uw lieve rust, geboren,
Zweeft in uw zalig dal, waar nyd zyn' prooi vergeet} Daar 't zagtgevoelend hart, in fth geluk verloren, Uw' lof verbreedt!
M.
A 4 AAN



AAN
GOD.
ó Gy, die de eeuwen in uw vuist tot uuren kneedt.
Voor wien de fteeds verwislende aarde In haar begin en eind' gelyk te voorfchyn treedt I Wie is 'er, die van u een enkel flipje weet? Geen feraf kent uw waarde!
En



( 9 )
En fchoon myn duister oog uw glansryk aanfchyn derft,
Onzichtbaar God voor eindige oogen! Toch wilt gy dat dit hart uw tedre gunst verwerft: Hoor des myn ftaamlend lied, dat op de lippen fterft, Uw vadermin verhoogen!
Weldaadige Opperheer, voor wien ik dankend kniel!
Gy zult myn' lofzang nimmer wraaken: Hy is flechts eenezucht; maar, uit een volle zieh Ik roem uw liefde, ó God! ja, gy, daar de engel viel, Wilde óns gelukkig maaken!
Verhevene genaê, die't offervuur outfteekt!...
'k Ben mensch... gy ziet op menfchen neder: Uw grootheid, die het hart, hêt fteenen hart, doorweekt, Die voor een droeve ziel de wolk der rampen breekt.. Ontvang' dit offer weder!
a s ny>



C " )
Gelyk de milde daauw, in drooge zomerdagen,
He: kwynend roosje drenkt en geeft zyn blosje wéér; Of als een zonneftraal, na rollende onweêrvlaagen,
De huilende aard'-verkwikt, en zendt zyn' zegen neêr: Schenkt vriendfchap, als de rampen woeden, En wy, gebukt door tegenlpoeden, Verflikken in geween, door overmaat van fmart, Haar balzemende kracht aan 't moêgefolterd hart.
De voorfpoed en 't geluk mooge ons met blydfchap ftreelen, .
't Genoegen is maar half dat dan ons hart geniet; Maar als wy dit genot met onze vrienden deelen, 't Mist dan de kleenste flip van zyne waarde niet: En als wy, met vereende klanken, God voor zyn zegeningen danken, Dus flygt ons dankbaar hart verr' boven 't nietig Hof: Dan fmaaken wy de vreugd van 't zalig hemelhof.
H. TREU-



Wen ik mynen vriend omhelze,
En hy my zyn liefde toont, Dan ben ik voor duizend rampen,
Meer dan immer , ryk beloond. *
Vriendfchap! beeld der hemelvreugde! , Dat uw heil my nooit ontga! 'k Volge u dan met blyde zangen In het eeuwig Eden na!
1789. D,
CODS-



GO DSDIENST,
D E
BRON VAN HET GELUK
DES
HUWELYK&



è Godsdienst! welke uitftekende diensten bewyst gy aan de liefde niet! _ Gy verheft haar boven de vreeze des doods , en de roozen die gy voor twee gevoelige harten ontluiken doet, verwelken nooit; H
r K I T H.



GODSDIENST,
D Ë
BRON VAN HET GE LUK
DES
HUWELYKS.
De wisfelvalligheid van 't ondermaanfche leven, .
Waarin ons vaak de druk omringt, Tervvyl we ons al 't genot der blydfchap zien begeeven, Is 't, die ons naar een heilbron dringt:
B 3 Een



C « )
Een bron, waaruit ons hart, na angstig zuchten, zwoegen,
Een teugje van veraêming drinkt; Een bron, aan welker boord de roos van 't vergenoegen . Vertedrend bloeit, bevallig blinkt.
Dan, ach* waar is die bron ? waar zyn die zuivre dreeven, Waar de onfchuld onverwelkbaar bloeit;
Waar niets dan zaligheén voor onze treden zweeven;
Aan welkers rand geen fraarttraan vloeit?
Moet ook het waar geluk 't beftaan aan 't gqud verblyven ?
Zou hy ook recht gelukkig zyn Die,trots,zyn' mindren kan: „ 'i ben ryk — gehoorzaamd" fchryven ? • Helaas! gelukkig?... 't is flechts fchyn.
Of .zyn gezondheid, jeugd, een deugdzaam hart, geen fchatten
Veel eedier dan de diamant? gen vorst mag met zyn magt de helft der aarde omvatten,
Wat is hy, als hy deugd verbant?
Zou



( 29 )
En, ziet hun vlammend oog die edele onderdrukken, Dra blinkt het ftaal in zyne vuist:
Nooit kan een vryheidszoon voor trotfche heerschzucht bukken, Terwyl zyn moeder wordt verguisd.
Zelfs als hem't glinstrend Maal wordt uit de hand gewrongen, En hy, met dit zyn zwaard, geveld,
Dan is de laatfte zucht, uit zyne borst gedrongen,
Voor 't vaderland. — Zó fterft een held!
Gelukkig huisgezin, waar zo veel deugden woonen, Waar godsdienst haaren tempel fticht!
Ik zie u met de gunst der hooge Godheid loonen, By 't vrolyk Euangelielicht.
Dan, ach!., een blikfemfchicht, door rommelende wolken,
Rukt op de tedere egade aan: Daar rydt de vaale dood, gewapend met zyn dolken,
Langs hunne onlangs nog effen pacn.
Waar



C 3o )
Waar hy zyn' adem blaast verdorren jJT de blaêren \ Geen zonneftraal verwarmt den grond ;
Eene akelige fchira gaat langs de velden waaren; 1 Het wild gedierte huilt in 't rond.
Myn egi! wees getroost; gy moet uw gade derven;
Ik word, door God, om hoog gewenkt.. 'k Verlaat u, dierbre vriend! maar *t is geen treurig fterveri Als 't hart aan Jefus liefde denkt...
Zo fpreekt de veege vrouw, met traanen op de wangen.
Hy knelt haar, fchreiënd, aan zyn hart, En, fpraakloos, blyft hy lang aan haaren boezem hangen,
O God, hoe overftelpt van fmart!
In 't eind' rukt hy zich los. Myn dierbre!.. my verlaaten!..
Verhaten!., neen, dat kan niet zyn!.. Ja, waardigfte echtgenoot! het fchreiën kan niet baaten;
God wenkt: uw gaê raoet boven zyn.
Kniel



( 3i )
Kniel met my voor Hem neêr, voor 't laatfte van myn leven, En, God zende u den besten troost!
'k Beveel dien God, die rny aan u eens heeft gegeeven, Uw hart, uw traanen... en ons kroost!
Nu zyn ze voor den troon , en 't fchynt of hunne harten Vereend zyn voor eene eeuwigheid.
Zy bidt haar' Hemelvriend om leniging van fmarten
Voor hem, die om haar' aftogt fchreit.
Daar breekt haar dierbaar oog, en, met gebroken blikken, Befchouvvt zy hem den laatften keer;
Ééns voelt hy nog het hart van zyne weerhelft tikken: Vaar wel!.. gy vind my zalig weer.
Hy vangt den laatften zucht op haar beftorven kaaken, En 't fchynt dat hem de ziel ontvlugt...
Dan, godsdienst daalt: hy bidt... fchreit... mag vertroosting fmaaken, Offchoon zyn hart nog angstig zucht.
Hy



C 32 )
Hy blikt omhoog: zyn oog, gefterkt, ziet zyn geliefde, Heel zaligheid, voor Jefus fiaan.
Zy bidt, met eene item die lucht en wolken kliefde , Voor hem en 't kroost, haar' Goël aan.
Myn Jefus! roept hy uit, myn gade, zo verheven, Denkt nog aan ons, op 't waereldrond!
En ik, ik zal weldra, met haar hereenigd, leeven...
Heb dank... heb dank, voor deezen flond!
Nu ryst zyn loflied tot den grooten Albehoeder.
Hy.wydt zyn dagen Hem alleen; En aan het lieve kroost meldt hy 't geluk van moeder, '
En maatigt zo hun droef geween.
Na traag verloop des tyds van *t eenzaam ommezwerven, Wordt hy, door God, omhoog gewenkt.
ó, In dat oogenblik mag hy weêr vreugd verwerven, En wordt met hemelrust gedrenkt.'
Daar



( 33 )
Daar hem de doodklok roept, zendt hy nog eene bede Ten troon des Scheppers van 't heel:;!.
Reeds voelt zyn zwymend hart den aanvang van die vrede, Die eeuwig daarin woonen zal.
Befchikker van myn lot! hoor, op myn veege lippen, Den jongden lofzang gunstryk aan,
En, als gy mynen aêm dit harte doet ontglippen, Wil dan aan myne fponde daan!
Dat my uw engel by myn dierbre gaê geleide!
Uw feraphs waaren om myne asch! Zo zal 't vermolmde lyk uw wekbazuin verbeiden.
Ik derf... Myn Jefus!.. koom... koom ras!
Zó derft myn Godsdienstvriend. De vriendentraanen rollen Op 't kille lyk, als paerlen, ne:r.
Maar, weent niet, vrienden! neen! op zuivrer hemelbollen Vindt ge eens uw' vriend, voor eeuwig, weêr.
C Ziet



C 3+ )
Ziet hem, zyn gaê, zyn kroost, en zyn geflorven maagen, Ontmoeten; hoort hunn' vriendengroet:
Ziet voor dien eedlen rei Gods heilzon blinkend daagen, En weent niet, daar gy juigchen moet.
Daar is een vreugdefeest: de lofzang aller englen Juigcht hen, op hemeltoonen, toe;
En wie zou, met dat choor, geen vreugdezangen menglen? Dat ons hun lied ook juigchen doe!
Eens, wen de godsbazuin de waereld zal doen kraaken,
En de eindelooze morgen ryst, Dan zal Gods engel zelfs den doodband juigchend flaaken,
Terwyl hy ons ten hemel wyst.
Hier mag 't gevoelig hart den lof van godsdienst zingen,
Met eene tedre hartvriendin: ' Reeds firoomt de zaligheid, door onze laage kringen,
Van godsvrucht, en van huwlyksmiu.
Daar



(. 35 J
Daar zullen we ons te faam in 't ruim genot verblydefi Des heïls, voor ons, by God bewaard;
En eeuwig onzen lof aan Jefus godsdienst wyden!
Woon by ons, eedle! reeds op de aard'!
C 2 Ge"



VJeiyk, na het woeden der ftormeude wolken,
Een zonnefiraal, blinkend, haar randen omzoomt, Terwyl hy het water in bruisfchende kolken
Doet dampen , daar 't kabblend langs bloemgaarden droomt: Zo blonk, op het eenzaame pad van myn leven,
Na rampen, een troostvolle lichtvonk my aan; Ik zag, by dat licht, op dees donkere dreeven,
Geen doornbosch, maar roozen- en leliën - blaén; En, fchoon nog geen b!oemtje uit het groen was ontloken,
Schoon 't knopje nog diep in zyn kokertje dak, 'k Zag echter aan 't deeltje het vlies reeds gebroken: , De dorm had gehinderd; het zonlicht ontbrak.
En



( 37 )
En zouden wy treuren, omdat, op ons wenfchen,
Niet fpoedig de voorfpoed ons vrolyk omringt? Neen, duurzaame zegen is 't lot geener menfchen;
Voor hem althans niet die op de aarde 'er naar dingt. Wanneer ons een blik van het eeuwige Wezen,
Vertedrend, herinnert dat vader nog leeft, Dan wordt in ons hart reeds zyn liefde geprezen,
Zelfs daar in 't verfchiet nog een donderüem beeft. Ik wil dan op 's vaders goedgunstigheid wachten,
En gaan geene bloemen op de aarde voorby : Zo zal ik de deugd, fteeds bewondrend, betrachten,
Zelfs als 'er geen bloemtje op myn paden meer zy!
D.
1794'
C 3
AAN



AAN
LAURA.
Schoon gy nimmer deeze woorden
Leezen zult, myn zielvriendin! Schoon ik nimmer u zal melden,
Eenigfte! dat ik u minn';
Schoon ik dit gefchrift, zorgvuldig, Zal verbergen voor uw oog; Schoon gy nimmermeer zult weeten
Dat uw fchoon me een' zucht onttoog;
Dringt



( 39 )
Dringt myn afgezwoegde boezem
My tot troost in myn verdriet, Daar ik, om a afzyn treurend,
Zelfs geen vonkje troost geniet:
Om, in aklig eenzaame uuren,
Daar de maan zelfs treurig fchynt,
In gedachten u te melden
Hoe myn hart thans om u kwynt.
0 Dit hart, myn zielsbeminde!
Ja, het flaat voor u alleen: Eeuwig zal ik u beminnen;
U, myn dierbaare! anders geen.
Nimmer kende ik waare liefde;
Nimmer, vóórdat ik u zag: 'k Zag u, en ik moest beminnen,
Maar ook weer verlaaten... ach! —
C 4 Kin-



( 40 )
Kinderpügt, door God geboden, Roofde my van uw genot: U, myn dierbre! moest ik misfen; Ja! het was de wil van God.
Hoe! zou hy my van u fcheiden,
Daar hy enkel goedheid is? Neen! hy zal ons eens vereenen,
By onze verryzenis.
6 Genoegelyk vooruitzigt!
Blyf, ai blyf my duurzaam by ƒ Ja, eens, in de hemelzaalen,
Kniel ik, Laura! aan uw zy'.
'k Zal, met u, het Opperwezen
Looven, voor zyn wys beleid, Daar, daar ons, aan Jefus boezem ,
't Eeuwige geluk verbeidt.
H.
DANK-



DANKSTOF.
Rys,myn loflied! bly de toonen
voegen aan een dankbre ziel. Seraphs! helpt my 't lot bezingen ,
't lot, dat my te beurte viel.
Starren blonken; 't licht der maane
zonk, vertedrend, voor my neêr; Maar een wolk fchoof tusfchen beiden,
en ik zag haar' glans niet meer l
C < YlinS!



C 4* )
Ylings is die wolk verdwenen.
Nu, nu breekt een morgen aan, En de purpre zonneftraalen
blinken op myne effen paSn.
Heilzon! brengen uwe glansfen
zulk een' fchoonen morgen voort Daar uw licht, der kimme ontrezen,
door de dikfte rampwolk boort!
Gun my, dat ik, neergezegen
aan den oever deezer beek, Myne fpys, met dankbre traanen,
u gewyd, verheugd, doorweek'!
Welk een morgen! Zo, myn meisje!
zo breekt nog een morgen aan, Dan, wanneer wy, by de ftraalen
deezer zon, naar Jefus gaan.
Dan.



( 43 )
Dan, dan breekt geen enkel wolkje
meer den ftraal, die ons doorgloeit.
Zie eens, hoe dit helder beekje
in de ondroogbre heilbron vloeit!.
Zulk een onbewolkte morgen
geeft myn loflied kracht en gang;
Zulk een dankftof paart myn klanken
met der englen lofgezang!
H90. °'
D E



D E
VRIENDSCHAP.
Kwynend, als een teder bloemt je, Door een' ftormivind neérgerukt,
Of wreedaartig en vermetel
Door een ftoute hand geplukt:
Zo, zo kwynt het voelend harte,
Door de vriendfchap naauw vereend, Wen ons oog het foltrendst noodlot, 'tAfzyn van één' vriend , beweent.
Hoe



C 45 )
Hoe onzalig is de ftervling
In wiens ziel 't gevoel niet woont; Die geen medelydend traantje
Ooit aan een' rampzaalgen toont!
Ongevoelig, deelt hy nimmer
In zyns naasten zielverdriet: Trooster, helper, vriend te weezen... Neen, die naamen kent hy niet.
Stille, zagte, reine vriendfchap
Kent alleen de vriend der deugd: Aan de hand dier eedle leidsvrouw,
Smaakt hy ongekende vreugd.
Hoe eenltemmig flaat zyn harte
Aan den boezem van een' vrind!
Vreugdvol, zegent hy het oogblik • Dat hun zielen faamen bindt!
d Hoe



( 46 y
6 Hoe ftil, hoe zagt, hoe lieflyk
Vloeien nu hun dagen voort! Zaalge wellust, waar genoegen,
Smaakeu ze altoos, ongertoord.
Vriendfchap flrooit ons pad met roozen;
En, als rampfpoed ons verbeid, Dan haar' zagten troost te fmaaken...
Welk een bron van zaligheid!
M. WI E G-



WIEGZANG.
Welkom, welkom, lieve wichtje!
Daar ge uw' levensloop begint: Laat me uw onfchuldvol gezichtje Welkom kusfchen, lieve wichtje!
Wyl myn hart u reeds bemint!
By



C 48 )
By den aanvang van uw leven
Voel ik my mee recht verblyd.
*k Zal u myne wenfehen geeven
By den aanvang van uw leven...
Maar — uwe oogjes zyn befchreid...
Schrei niet meer, bevallig wichtje!
Want uw moeder kuscht, met vreugd, U de traantjes van 't gezichtje: Schrei dan niet, bekoorlyk wichtje! Daar een ieder is verheugd.
Rust by de intrede in dit leven,
Ja, rust zagt, beminlyk wicht! De englen zullen om u zweeven. Rust by de intrede in dit leven.
Sluit uw minlyke oogjes dicht.
De



( 49 )
De englen zullen u bewaaken,
Hoeden dat verdriet noch pyn Ooit uw fchomlend wiegje naaken. De englen zullen by u waaken;
God wil zelfs uw vader zyn.
Zo bewaakt en zo beveiligd,
Slaapt gy zagtkens, ongeftoord, Reeds door Jefus bloed geheiligd; Zo bewaakt en zo beveiligd ,
Sluimert gy genoeglyk voort.
0, De loopbaan van dit leven
Zal voor u niet hobblig zyns Met geen tegenheên doorweeven, Zal de loopbaan van dit leven
Steeds, voor u, bevallig zyn.
j3 Roos-



( 50 )
Roosjes moeten 't pad verderen
Dat gy, juigchcnde, betreedt;
't Vooglenchoor zal tierelieren.
Roosjes moeten 't pad verfieren
Steeds met lagchend groen bekleed!
Zo ge u foms, by 't roosjesplukken, Aan een' fcherpen dooren fteekt, Zal die fraart u niet doen bukken: Gy, gy zult toch bloemtjes plukken, Die Gods liefde voor u kweekt.
Eens, aan 't eindperk van uw leven,
Wordt nog uw-geluk vergroot;
Dan zult ge als een engel zvveeven.
Eens, aan 't eindperk van uw leven,
Slaapt gy, zagt, in Jefus fchoot. 1792. H
BY



BY EENE
JONGGEBOORENE.
De zangers in 't geboomt' vereenigen hun toonen Aan die van 't aardryk, bly van geest:
Nu jeugd en liefde weêr in haare tenten woonen, Nu vieren zy het lentefeest.
De ontluikende natuur verryst, met (tillen luister;
Ze ontrolt haar jeugdig zomerkleed; De norsfe winter vlugt; de lente breekt den kluister,
Door zyn geduchte magt gefmeed.
Da 6 Lie-



C > )
6 Lieve jeugd van 't jaar, wat fchept gy zaligheden Voor 't hart, dat deugd en onfchuld miutf
Uw fchuldelooze lagch, uw aanblik huwt de vrede Aan 't zrgtst gevoel, da harten bindt.
Gelyk door morgendaauw in verschbegraasde weideD, Met vruchtbaar heraelvocht doorweekt,
Het lenteroosje groeit, dat, welig, langs de heiden, Door 't langzaam zwellend knopje breekt:
Zo treedt, op Gods bevel, voor wien de ferafs beeven,
Maar die den worm ook gadeflaat, Zo treedt, op Jefus wenk, een fehreiënd wichtje in 't leven;
Zyne almagt fpreekt — een mensen belhat.
Befcherm, volzalig God! het bloemtje, naauw' ontloken,
Door u befproeid, ö levensbron! Befcherm 't, als 't lentekruid, de winterfneeuw ontdoken;
Beftraal het door uw liefdezon!
Uw



( 53 )
Uw wysheid lei' haar jeugd, in onfchuldvolle jaaren,
Beveiligd, door de rampwoestyn! Leer haar het fchoon der deugd aan zuivre godsvrucht paaren!
Doe haar voor eeuwig de uwe zyn!
Myn Jefus! hoor myn bee... Zie op dit wichtje neder, Gy, die voor 'c meuschdom fchuldloos leedtl
Die fpraakt: Het is volbragt!.. en voert ten hemel weder, Met Godlyk blinkend licht omkleed!
Wanneer haar levenszon het aardsch verblyf ontwyke, En 't gaapend graf haar ftof verbeidt,
Bewaak haar dan, ó God! en, fchoon 't heelal bezwyke, Blyf gy haar God in eeuwigheid!
M.
D 3 DIÏ



D E
LENTE.
De lieve lente keert, verheugd, Iu 't bly gewaad der zomerjeugd,
AI juigchend, tot ons weder; Natuur verlpreidt op nieuw haar fchoon Op 't vrolyk veldtapyt ten toon,
En voert de blydfchap neder.
Haar gulle hand ontfloot den fchoot Des aardryks, en haar wenk gebood
Weer vruchtbaarheid en leven. Nu klinkt alóm, door bosch en dal, Den lof des Scheppers van 't heelal,
Door 't zangchoor aangeheven.
Wan-



( 55 )
Wanneer de fiorm heeft uitgewoed, Dan verwt de zon, met roozengloed,
De ondaste hemelboorden. Zo vlood, daar we3r de lente bloeit, Daar 't roosje, daar 't viooltje groeit,
De winter van deeze oorden.
Hy vlood, nu de onfchuld en de jeugd, Op zuidewindjes, met de vreugd,
In ruime velden zweeven; Nu weer de lentezaligheid, Op 't juigchend aardryk mild gefpreid,
Al 't fchepfel doet herleeven.
De morgenzon, by 't ryzend licht, Herfchept, voor ons verrukt gezicht,
De fchoonfte landtooneelen , 't Bedaauwde veld, en 't bloemenbed, Met zilvren paerlen ryk bezet,
Doet ze in haar' luister deelen.
D 4 De



C 56 )
De juigchtoon klimt uit jeugdig groen; Eu Fiïomelaas zangen doen
De lieve vreugd herleeven. Het ruifchend beekje kuscht zyn boord, En vloeit, langs bloemryke oevers, voort,
Door fchaduwryke dreeven.
Natuur, die 's winters woên verwen! Natuur! gy zyt een reine bron
Van zuiver vergenoegen; Gy, die, door hemelgloed beflraald, Op lentewolkjes nederdaalt,
Doet elk van wellust zwoegen.
De blydfchap fiert uw zagt gelaat, Gelyk de kalme dageraad
Het fluimrend aardryk zegent; Zo lieflyk, als de morgendaauw Van 't fiaatig dryvend hemelsblaauw
Itj vruclitbre dropjes regent,
Gy



( 57 )
Gy ftrooit, voor 't zagtgeftem.de hart, Dat rustig 't woên der rampen tart,
De fchoonfte lentebloemen; Terwyl 't gevoel der dankbaarheid De aanbjddelyke majesteit
Haars Maakers ons doet roemen!
Bi,
D 5 0 p



OP E E N E N
LENTEMORGEN.
Fragment.
Het lieflykfuizend windje, op eenen lentemorgen,
Dat door een olmenbosch, met zagte golfjes, waart, Terwyl de blyde zon, nog aan de kim verborgen, Reeds , ftaatig klimmend, opwaarts vaart;
Dat windje fuist ons toe: Gevoelige aardelingen!
Verlaat uw rustplaats en geniet uws Scheppers min. Hoort aller vooglen choor de blyde lente zingen.
Op! Dat hun toon uw'flaap verwinn'!
Na



( 59 )
Nu ryst de landman op: hy ziet verrukt naar boven,
En brengt een dankbaar hart, ontfloten, voor zyn' God. Zie daar, zegt hy, 't gordyn des winters weggefchoven: Het beeld van myn toekomend lot!
Hy werpt een vlugge blik op de onlangs dorre landen,
En, ziet, de groeizaame aarde ontfluit haar' milden fchoot; Reeds knopt het dor geboomte in ruime boschwaranden. Natuur herryst, als uit den dood.
Thans klimt de morgenzon. Zy wekt ons door haar glansfen, Terwyl het menschdom, bly, het zagte dons onivlugt; Zy klimt al hooger, aan de azuuren heraeltransfen, Daar 't zuidewindje lietlyk zucht.
Mensch! befchouw hier God. De vruchtenteelende aarde Wordt door zyn hand bedaauwd; ont(luit,op zyn bevel. Gevoel, eerbiedig Hem: dan voelt gy uwe waarde! Dat zo uw boezem , dankend , zwell'!
De



C *» )
De tedre jongling, aan den fchoot der min gezeten, Op 't groenend lenteveld, naast zyne hartvriendin, Zweert haar voor eeuwig trouw. Zy zal hem nooit vergeeten. Nu vloeit een traan van zuivre min.
Daar heft de leeuwerik zyn' zang, op lentetoonen,
Stacg zweevend door het bosch, welluidend, zwellend, aan!
Het lieve tweetal zvvygt Daar moet de Godheid woonen!
Laat ons by hen in 't boschje gaan!
Ook daar is 't eerste groen uit eiken boom gelproten.
De graauwe leeuwerik vervolgt zyn lentelied. Natuur, en heel ons hart, is met één' daauw begoten, Zo vruchtbaar als de lente biedt!
Dan, welk een zwarte wolk bedekt de zonneftraalen!
Hoe plegtig rukt zy aan! reeds zwygt het vooglenheir; En, loeiend, hooren wy de ftormvlaag nederdaalen: Zy klettert reeds op 't gindfche meir!
zy



C ** )
Zy nadert. Mensch! zie op: uws Scheppers alvermogen
In deeze zwarte wolk gefchetst, met majesteit, Verrukt ons door een' wenk van vaderlyk meedoogen; Daar hy ons zo ter lente leidt!
Daar breekt de gouden zon weer uit, met heller glansfen,
Terwyl een lieve kalmte in 't luchtgewelffel zweeft. Zo rustig treedt een held, gehuld met lauwerkransfen, Die hem de onfehatbre vryheid geeft.
De vrede blikt van verre op NeCrlands tempelchooren.
Zy kome eens, als de lente aan onze kimmen, aan; Zy moog', gelyk de zon, eens de oorlogswolk dóorbooren, En dan by ons onwrikbaar ftaan!
Ja, lieve lente! ja: uw voorbeeld geeft haar krachten;
Zy zal, gelyk voorheen, op NeOrlands bodem zyn! ê Lente! zouden wy niet op uwe aankomst wachten, Hoe norsch 't gelaat des winters fchyn'?
Woon,



Woon, Godsdienst! woon by ons! dat, met den lentemorgen,
Uw invloed tevens in myn vaderland verfchyn'! Dan zal dat vaderland zyn offer u bezorgen, En elke telg u dankbaar zyn!
En gy, 6 vriendfchap, gy ontvlamt myn voelend harte,
Om ook een' enklen toon tot uwen lof te flaan. Geef, geef my uwen arm: dan zal, in vreugd en fmarte, Uw minnaar, rustig, vrolyk, gaan.
•k Vereer u, me: myn hart; en uwe tempelchooren,
Waar 't beeld der waare trouw in aller harten rust, Die zullen, by 't geluid der lente, uw' lofzang hooren, Terwyl uw vriend u welkom kuscht.
Wanneer de winter wykt, de winter van ons leven,
En de eeuwge lente ryst van achter 't vaale kleed Des doods, die dan vertrekt naar eeuwig dorre dreeven, En nimmer onze wykplaats weet:
Her-



C 61 )
Herdenk ik aan de lente, en, met een' traan in de oogen,
Zie ik nog éénmaal om naar 't erf der wildernis; Waarna ik juigchend treed op blaauwe hemelboogen, Waar 't eeuwig lentemorgen is!
D.
Is



Is het kronklig pad des levens
Dan rnet doornen zo bezet, Dat het ons, op alle treden,
Vaak in onze reis belet? Groeien nergens fchoone bloemtjes?
Is het altoos woest en naar? Brengen ons vaak ftyle bergen
In het uiterste gevaar?
Loei-



C «5 )
Loeien daar fteeds onweêrelaagert?
Is het nimmer zonnefchyn? En zou dit de weg naar Eden,
Naar de fchoonfte lustplaats zyn? ü, Gy onbezonnen wezens,
Die, met een gefronst gelaat, En met moedelooze fchreden,
Op het pad des levens gaat! Gaat, vertreedt vry alF de bloemtjes,
Die ontluiken voor uw' voet, En plukt, morrende, alF de distels,
Die ge op uwen weg ontmoet! Voor u mag het pad des levens
Ilobblig, woest en aklig zyn; Maar' God plantte daar ook bloemtjes, Gaf ook hcldren zonnefchyn.
E Ja,



C 66 )
Ja, zyn nooit volprezen goedheid
Zorgde ook voor den wandelaar. Voor hen , die naar Eden wandien,
Is de weg niet doodsch, niet naar. Hier of daar groeit wel een distel;
't Is niet ahoos zonnefchyn; Maar de weg naar 't godlyk Eden
Kan het Eden zelf niet eyn. 'k Wil dan hier blymoedig wandien.
'k Pluk een bloemtje vrolyk af, En ik zal al dankend zeegnen Hem, die my het bloemtje gaf. ■ 6, Aan 't eind' van 't pad des levens Ryst het hemelsch vaderland; Daar word eens, voor my, dat bloemtje In een' beter grond verplant:
Daar,



(. 67 ) Daar, daar zal 't nog fchooner bloeien,
Bloeien in het hemelhof; Daar zal ik, by 't bly befchouwen ,
Eeuwig zingen tot Gods lof!
H.
E2 KLAGT



KLAGT EN TROOST.
L dan 't gevoelend hart geen aasje vreugd befchoren?
Moet zelfs 't geringst geval zyn wenfchen wederilaan ? ö God! waarom my dan die eedle gift gegeeven? Waarom dit hart gevormd?
Zou 't ooit uw oogmerk.zyn, ö liefderyke Vader!
Uw fchepfel in den vloed van ramp te doen vergaan, En, zonder met een' ftraal van hoop hem vóór te lichten, Te dondren op zyn hoofd?
Dee-



C 69 )
Deeze onbezonnen taal ontvlood nog pns myn lippen,
Toen ik, hoe onverwacht! een kleen gefchriftje vond: Ik las... en bloosde: „ ó Mensch! gy zyt niet voor dit leven, Maar de eeuwigheid gevormd 1"
Voor de eeuwigheid gevormd!... en myn onzinnig harte
Zoekt Canans godlyk ooft in Staaft woestyn... Zo zou een arbeidsman om zyn belooning vraagen Vóór hy zyn werk begon.
Ik knielde voor den troon der Oppergoedheid neder:
Vergeef, weldaadig God! uw' grooten naam ter eer! . 'k Durf naauw' ten hemel zien. 'k Heb u voor uwe weldaên Gelasterd... Ach, vergeef!
Nu daalde een feraph, met een' goddelyken beker,
Gevuld met zoete rust, tot voor my, flaatig néér; Ik zag zyn' tedren blik, 'k aanbad... en nam den beker Uit zyne handen aan.
£ j Daar



( 70 )
Daar droop een lieve kalmte in 't treurig harte neder;
'k Genoot de rust in God; verliet me op zyn beltuur. De wolken dreeven weg. Ik dankte zyne liefde.
Geen' donder gromde meer,
ö Sterfliag, wie gy zyt!«hoor hem, wien 't lot vervolgde
Met rampen zonder tal, 't ontheiligd fpeeltuig flaan-, En zeg dan immer nog: De Schepper aller dingen Heeft my 't geluk omzegd!
D.
WIL-



WILLEM EN LOTJE.
Vertelling.
3Er is, in 't boschryk Gelderland
Een aangenaam gehucht, Omringd door bergen en geboomt';
Daar zweeft de reinfte lucht.
Een fombre laan, waar nooit de zon
Haar' glans geheel vertoont, Wordt, aan den zuidkant van 't gehucht,
Door de eenzaamheid bewoond.
E 4 Reeds



( 72 5
Reeds had een gloeiend avondrood
Het Westen aangedaan, Toen Willem, met zyn hartvriendin,
Nog dwaalde in 't diepst dier laan.
o, Zegt hy, zuchtend, meisje lief!
Daar hy een kuschje Heelt: Hoe wordt het tedenninnend hart Hier, door natuur, geftreeld!
Nu zong de graauwe nachtegaal
Haar teder lentelied. Hoor, zegt zy, lieve vriend! en toef...
Hoor: welk een lenteliedI
6 Ja... Maar, wat mag 't kirren zyn
't Welk ginds me in de ooren dringt ?..
Ach, lieve! 't is de tortelduif, Die licht een treurlied zingt.



( 73 )
Zy derft misfchien haar' lieven gaê,
Haar' eengen harte vrind, ó God! wat moet het yslyk zyn
Te derven dien men mint!
Het teder meisje fchreit, en klemt Hem aan haar kloppend hart;
Ach, 'k heb u nog... God weet hoe lang! Nu voelt hy 't kloppend hart.
Wat deert u, myne Lotje lief2
Roept hy angstvallig uit. Niets, zegt ze: een aklig oogenblik
Had myne vreugd gefluit.
En zyn wy niet door God vereend?
Zou Hy, die ons verbond, Zou Hy ons fcheiden? neen, vriendin !
Gy vreest, maar zonder grond.
E 5 * Neen,



C 7\ )
d Neen, myn vriend! ik vrees niet meer.
Zy drukt zyn natte hand : Neen! God fcheidt nooit, dat Hy vereent
Door zulk een' tedren band.
Nu klom 't vereende dankgebed,
Door wolken, naar omhoog; Terwyl het flaauwend avondrood
Zich achter 't aardryk boog.
Welaan, zegt zy: 't wordt tyd, myn vriend!
En ftuwt hem zagtkens voort: Myn moeder wacht haar dochter reeds:
„ Niet laat", dit was haar woord.
Hy lonkt, op zy', haar teder aan,
En drukt haar' lieven mond.. Zy gaan; rondom hen zweeft de rust
Op blyde wiekjes rond.
Stil.



t < « '9
Stilzwygend fpoedt het lieve paar
Langs 't foraber voetpad heen, Terwyl reeds 't bleeke licht der maan ■
Hun eenzaam fpoor befcheen;
Toen ylings.een onkenbaar man
Het meisje rukte in 't zand. Ach , roept ze, lieffte vriend!.. ach, help!..
En fmeekt hem om zyn hand.
Nu was reeds een geheele drom
Van fchelmen om hen heen. Zy gilt... hy fchreeuwt, en flaat, en roept.
Men hoort hun luid geween.
Men fchiet te hulp. Het rot verdwynt,
En Willem , met zyn' fchat, Verlaat, met fchrik, dees lieve laan,
Die zo veel vreugde had.
Zie



C 6 y
Zie daar 't gehucht — zy ziet hem aan...
De fchrik floeg hem in 't hoofd. 6 GodJ gilt zy, myn lieve vriend
Is van 't verftand beroofd J
Zy valt, in onmagt, naast hem neir.
Men draagt voor dood haar heen; En Willem, nu verftandeloos,
Blikt, woedende, om zich heen.
Zy flaat, in 't eind', haare oogen op.
Waar is myn liefde fchat ? Breng my by hem... 'k fterve aan zyn hart,
Daar 'k fteeds het leven had!
Haar droefheid eindigde in het kort
Door eene zagte dood. Zy vond, verheugd, aan Jefus hart,
Het geen haar hier ontvlood.
Maar



( 77 )
Maar Willem, van 't verftand beroofd,
Perst zelfs het koudfte hart Een' traan van medelydeu af:
't Gevoel beweent zyn fmart.
Een zark bedekk' hun beider asch.
Hun zielen zyn vereend; F.n in den jongften morgenftond
Zyn zy geheel vereend.
1789.
AAN



AAN
Durft gy nog, onbefchaamd, uw hart als deugdzaam roemen,
Die, in dat zelfde hart, uw daaden moest verdoemen?
Of is een teder meisje uwe achting minder waard'
Dan uw gedacht, helaas, wellustig in zyn' aart?
't Zyn geen geheimen meer all' die bedriegers treeken,
Aan maagden uitgevoerd, en heel de ftad gebleken:
Hoe ge, onlangs, uw belofte aan Dorothea fchond,
En voor uw fpotzucht in haar traanen voedfel vond.
Waart



( 79 )
Waart gy het niet, die haar de liefde kennen leerde ;
Die haar verzekerde, dat ge in een vuur verteerde,
Dat Kefde in u ontftak, daar midlerwyl uw trouw
Reeds weggefchonken was? gy hadt eene echte vrouw,
Dit wist zy; maar uw taal bragt haar in 't vast vertrouwen
Dat ze op uw zuivre deugd gerust haar hoop kon bouwen;
En, daar gy vriendfchap flechts van haar begeerde, vond
Zy gantsch geen kwaad daarin: zy voelde, op d' eigen (fond,
Voor u, haar' waarden vriend, een vuur in zich ontbranden,
Dat doorging tot het hart, tot nier en ingewanden.
Gy, laage ziel! gy ziet, en blaast nog in dat vuur
Dat haar verteeren moet, verfterkt van uur tot uur.
Een teer gevoelig meisje in wanhoop neêr te (torten,
Of wat haar 't cierbaarfte. is, haare eere, te verkorten,
Is even fchandelyk, is beiden even laag;
En wat het godlooste is blyft altoos nog een vraag.
Beef,



C 80 )
Beef, als gy voor den troon van uwen Rechter treden En rekenfchap zult doen van uwe fchandlykheden.»
Beef voor den traan, die een Conflantia ontrolt;
Die eenmaal, voor uw min, in tedre fmart verfmolt.
Ja, buiten uwe ftfculd had ze u haar hart gefchonken,
En, uit uw open oog, verbeelde min gedronken.
Maar gy, die dit bemerkt, biedt zelfs geen vriendfchap aan
Het teder vrouwenhart, dat om u wil vergaan.
Was dan geen vriendfchap meer fe uwe ziel te vinden
Voor haar, die ftaeg haar hart aan 't uwe wilde binden?
Wat laagheid! gy ontvlied een ziel, die om u treurt,
En, om 't gemis haars vriends, 't hart uit den boezem fcheurt!
Beef, als gy voor den troon van uwen Rechter treden
En rekenfchap zult doen van zulke fchandlykheden!
Het



( 8i )
Het overfpelig rot is beter Jot bewaard Dan u, die dolken voor 't gevoelig hart vergaOrt. f 't Wellustig mensch is licht met zyns gelyk te vreden... Maar gy vermoord gevoel, en deugd, en waarc zeden. Geloof my, als gy eens voor uwen Rechter ftaat, Dat dan uw wroeging hem zeer verr' te boven gaat.
Als dan Gods donder u het harte zal doen trillen,
En gy nog, met uw deugd, voor Hem beftaan zult willen,
Vliegt eensflags u 't verwyt der ondeugd in *t gezicht,
Terwyl de hoop voor uwe wanhoop eeuwig zwicht.
Dan zult gy uwen tyd wel weder willen leeven;
WeCr, in denzelfden kring, met beide uwe offers, zweeven...
Maar, neen 1... een afgrond, die voor u reeds openfpat, .
Duldt geen vergoeding meer: gy hebt uw' tyd gehad.
F Myn



C 82 )
Myn medelyderïd hart is met uw lot bewogen;
En, denk ik aan uw (baf, dan glimt me een traan in deoogen ;
Maar ik aanbid den wil van mynec Opperheer.
Uwe offers vinden troost... gy zinkt in d' afgrond ne."r: Gy zinkt; en 't zusterpaar, voor uwe magt beveiligd, Ryst vrolyk naar omhoog, in Jefus bloed geheiligd; Gy (taart nrar't zwerk, en ziet haar 't heerlykst lot bereid... Gy (taart... en, 't is gedaan! — 0 Nacht vol yslykheid!
1794. ; D.
VER.



VERONTSCHULDIGING.
En zou myn hand het waagen, Met Phoebus groote zoonen Het fnaarentuig te fpannen? Zou 'k in den kring der dichters Stoutmoedig my begeeven? ' Wat vruchtlooze onderneeming!...
Myn kunstelooze zangfter Ontvluchtte reeds dees ftreeken,
F 2 Daar



C 84 )
Daar ik haar' gullen byltand Steeds nog vergeefs verbeidde. Helaas! zy is me ontvloden, Om met haar groot vermogen Licht nimmer weêr te keeren!
Zou ik dan ftoutlyk waagen, Gelyk Apollos zoonen, De om/pannen lier te fnaaren, En, meê, de ftyle paden Der dichtkunst op te treeden? 0 Neen! dat waar' vermetel! Liefst wil ik, lieve vrienden! Dees maatelooze toonen, Onachtzaam neêrgefchreven ,
Uwe



t 85 )
Uwe ongeveinsde vriendfchap Op 't nedrigst aanbeveelen: Zy is 't, die my doet hoopen, 't Gebrek van deeze regels, Door fchooner dichttafreelen , Welhaast te zien vervangen!
M.
F3 AAN



A A N
ONBARMHARTIGER
*Jy, die, in pracht en praal, aan uwen disch gezeten, Geen denkbeeld van gebrek, by volle fchotels, voed: Die wat de honger is nog nimmer hebt geweeten, Maar u geïtadig baadt in allen overvloed! Gy ziet der armen fchrefcnde oogen, En weigert hen uw mededoogen ; Zy fmeeken vruchteloos van u een weinig brood, En Of > S>' zyt een mensen, en hun natuurgenoot |
Is



C 37 )
Is dan uw hart vcrilaald?. en zyt gy nooit bewogen, Daar gy de traanen van de lydende armoe ziet?... Gy hebt het in uw magt die traanen af te droogen; Gy ziet haar weedom aan, en droogt die traanen niet! Gy hoort de onnoozle kinders klaagen, En van hunne oudren voedfel vraagen, Terwyl de zuigeling, aan moeders leege borst Van honger uitgeteerd, verfmacht van heeten dorst.
Daar valt aan uwen voet de zieke vader neder...
't Vermagerd aangezicht fchetst u den honger af. Hy fineekt u voor zyn kroost-, wat fmeekt een vader teder!... En gy floot hem te rug! gy floot hem in het graf! Zyn kindren, die nu alles derven, Laat gy op 't graf huns vaders fterven! Gy zyt hun moordenaar, daar Hechts iets van uw'fchat, Voor u van geen waardy, hen t' faam behouden had.
F 4 BeCft'



C §8 )
Beeft, als de Godheid eens 't gcweeten doet ontwaaken,
En gy der armen finart in uwen boezem voelt! Beeft, als uw levenseinde u, grimmend, zal genaaken, En als geen druppel troost uw' heeten angst verkoelt! Wanneer hun bleeke fchünmen waaren,. En u met fchrik en angst bezvvaaren! Gy, nooit voor de armoê tot barmhartigheid bereid, Vindt zelfs geen aasje troost in Gods barmhartigheid.
Als gy dan alles derft, u ieder is ontweken,
En u het gappend graf met doodfche kaaken wacht... Hoort dan, in 'c hemelhof, die armen voor u fmeeken , Die armen, die gyzelf hebt in hunn' druk veracht. Zy zyn voor de Altnagt neergebogen; Zy zyn met uwe fmart bewogen. God fchenkt dan, op hun bei, verzagting in uw pyn. Leert, Onbarmhartige!) 1 leert dan barmhartig zyn!
ƒ/. D E



D E
ONGELUKKIGE.
Het donkerblaauw gewelf, waar duizend zonnen glimmen;
De fombre nachtkoets, die zo veele zuchten fmoort; Het flaauwe licht der maan en haare doodfche fchimmen;
Een aklig doffe klank, die 't denkvermogen ftoort; En een benepen hart, waarin Gods ongunst fchittert,
Daar nogthans 't zelfde hart zich dikwerf Hem beveelt; Een hart, dat geene teug van wellust, onverbitterd, Geniet, en voor wiens oog de wangunst vrolyk fpeelt;
F 5 Ter-



C 90 )
Tèrvvyl het wislend lot, en all' de wentelingen
Van ail'wat aanzyn kreeg, hem dikwerf hoope geeft; Zyn teérgevoelend hart hem voert in hemelkringen,
Waarin 't geluk, by deugd en vriendfchap, dankend,leeft. De liefde en oudermin, die 't voelend harte ftreelen;
De vriendfchap, die op de aard' zo veele gunsten fpreidt; De kunst, de wetenfchap, die zo veel zegen teelen;
De fchoonheid der natuur, haare eedle eenvouwigheid... Waar ben ik?., welk een reeks van donkere ónweérvlaagen
Zyn op myn zuchtend hart, als bergen, neergedaald! Geen nacht, geen zuiver hart, geen fehoone lentedagen,
Noch deugd, noch kunst, zyn 't, waar myn hartin adem haalt. Blinkt eens, door vaalen damp, een ftar uit zwarte wolken,
't Is of aan Tantalus natuur haar gunsten biedt: Dan zyn die gunsten niet dan blanke, fcherpe dolken, Gelyk waar Joab eens Amafu me: doorttiet.
Nog



C 9i )
Nog kan myn treurig hart geen laage kruiping dulden.
Nooit knielt het voor den fchurk, die me aan't geluk ontrooft; Het daagt hem voor Gods troon, met all' zyn vuige fchulden...
Maar heeft hem, op dien flond, zyn voorfpraak nog beloofd. Voor my toch is 't geluk, op 't waereldrond, verloren;
En daarom zal dit hart, tot zynèn laatften ftond, Zo veel myn lot gedoogt, der bangen zuchten finooren:
't Was hierin dat myn hart altoos veraêming vond.
D.
AAN



AAN
CONSTANTIA.
Klaagt gy, dierbre hartvriendin!
Om eene enkle rooze ? Dat uw moed die klagt verwinn',
En natuur niet blooze, Daar zy u het boomtje biedt: ö', Gy derft zyn knopjes niet!
Klaagt



C 9S )
Klaagt gy aan natuur uw leed,
Aan haar tedre liefde, Die u 't bloemtje misfen deed,
En uw ziele griefde? Blik haar aan... verheug u... ziet Ge in haar hand uw roosje niet ?
Maar gy zegt: Het is voor my
Toch altoos verloren! Troost my, zo gy troost hebt, vry.
't Scheen voor my geboren! Maar, myn dierbaare! u verliet Voor altoos dit roosje niet.
Zyt gy op die hand te onvreCn,
Die uw roosje plukte, Op uw treurig pad verfcheen,
En 't aan u ontrukte? 0! Offchoon een traantje vliet, Derft gy toch uw roosje niet.
Neen;



( P4 )
Neen; de hand, die 't u ontrukt,
Zal 't u wedergeeven. 't Roosje, eens al te vroeg geplukt,
Zal op nieuw weêr leeven: Zo dat gy, in 't b!y verfchiet, Alles derft, maar 't roosje niet.
Moeder nam het bloemtje u af,
Om 't voor u te fpaaren; En, zo zy 't u wedergav',
Zoud gy 't wel bewaaren? Neen; all' wat 'er ooit gefchied', Zy bewaart, gy derft het niet.
Maar, zegt gy: 't Verdort misfchien.
Neen; 't zal niet verdorren. Zou ze u 't dorre roosje biên?
Zult gy altoos morren? 6, Zelfs als zy u verftiet, Zó hergaf ze u 't roosje niet.
't All'



( 95 )
't AH1 verwelkt, maar deeze roos
Zal haar jeugd nooit derven: Daar uw hart ze voor u koos,
Zal ze nimmer flerven; En, offchoon 't u ah' ontvlied', Derft gy toch uw' hartvriend niet!
Ja, de roos, die ik bedoel,
Is myn minnend harte: Waan niet dat dit ooit verkoel':
't Smelt in tedre fmarte; En, fchoon alles u ontvlied', Eeuwig derft ge uw' hartvriend niet!
D.
H E R-



HERDENKEN.
Verfcheureud was de ftond, Toen 'k, op myns vaders bleek- en reedsbeftorven mond, Den laaiden kinderkusch, vol van ontroering, drukte;
Toen ik, daar hy op 't doodbed lag, Myzelven met geweld van 't treurig leger rukte, En 't laatst hem zag!



( 97 )
Ja, 'c was de Iaatfte keer! — Op de onbeftendige aard' zie ik hem nimmer weer. 'k Zal nooit we* dat gelaat, zo liefderyk, aanfchouwen.
Vergeefs vertroost gy my , myn vrind! Zou ik, daar alles weent, myn traanen wederhouün?
Ben 'k niet zyn kind?
Een' kinderlyken traan, Dien 't hart een' vader wyd, ziet zelfs de Godheid aan. Wykt, ongevoeligen, die nimmer zyt bewogen!
Wier oog geen eukle traan ontvliet! Gy zyt, als ik geen vocht zie glinstreu in uwe oogen, Myn vrienden niet.
Zyn altoos minlyke aart, Zyn liefde en vaderzorg, zyn myne traanen waard'. Elk, met zyn hart bekend, zie ik rondom my weenen;
Ily word van hen op 't teers: bemind; Hy was, hoe moet heel de aard' die fchaarfche deugd beweenen! Een menfchenvrind.
G Gy,



( *s )
Gy, die zyn vrienden waart! Ik zie 't aan uw geween, fy mist een' vriend op de aard'. Gy, weêuw en weesje! treurt: nu moet ge uw' trooster derven.
Hy was uw byfland in 't verdriet. Maar gy derft Hechts een' vriend; ach! mis ik , door dit fterven, Myn' vader niet!
Myn hart derft ook zyn' vrind, Dat hart dat hem altoos zo teder heeft bemind; Ook ik derf hulp en troost, een' altoos wyzen raader,
En op deeze aarde een' lotgenoot: Maar bovendien mis ik, ik Hechts alleen, myn' vader, In deugd zo groot.
ö God! hy leeft niet meer! Gy, die hem 't leven gaaft, naarat ook zyn leven wéér. Uw wil is eeuwig goed, aanbidlyk , wys, en heilig;
Ik onderwerp myn treurig hart, Ja ik beveel myn lot aan u, gerust en veilig, Ook in myn fmart.
Uw



( 99 )
Uw teder vaderoog Ziet met ontferming, die uw hart voor my bewoog, Op 't lyden van uw kind, in dit verganglyk leven.
Ik ben hier, ja, nu ouderloos; Maar uwe liefde, uw zorg zal nimmer my begeeven, Zy blyft altoos.
Zo vindt myn ziel, in God Alléén , den besten troost, in 't hartverfcheurendst lot. 6! Eens zal ik, omhoog , myn' vader wéér aanfchouwen.
Juigch dan, myn ziel! kniel biddend neêr: 'k Vind hem in Jefus arm, den grond van zyn vertrouwen, Voor eeuwig weer!
J793- H'
Ga HER-



HERINNERING.
Treurig, als een lentebloeifem
In een' heeten zomergloed, Daar een hartafknaagend wormrje
Reeds in 't teder knopje woedt:
Treil-



Treurig', als zy neigt ter aarde,
Waar haar blaadjes zyn verfpreid, Daar, helaas! het kwynend vruchtje
Eindelyk den dood verbeidt:
Zo gefolterd, dwaal ik eenzaam
In een nacht van rampen voort; Ongevoelig rees een nevel,
Die de vreugd myns levens ftoort.
't Vrolyk beekje van genoegen,
Uit de reinfte bron ontdaan, Ruischte helder, kabblend heenen,
Lagchte 't groen der velden aan.
Onverwelkbre, zachte roozen
Sierden zynen groenen boord; 't Blinkend kruid der jonge lente
Bloeide hier bevallig voort.
G 3 In



( ie» )
In myn ffil verblyf der onfchuldi v
Woonden rust en zaligheid; Eeuwig aan de deugd geheiligd,
En door 't zachtst gevoel geleid.
Weggezonken vreugdedagen!
Waarom zyt gy my ontrukt? — Moest het teder vriendfchapsbloemtje,
Naauw' ontloken, afgeplukt?
Nooit wéér ftroomt het helderst water
In dit fchomlend beekje néér, En de nu verdorrende oever
Kweekt geen enkel roosje meer.
'k Smaak geen heil, geen waar genoegen,
Immer, op de levensbaan. Zo verheft, na blyde dagen,
Ylings, zich een rampórkaan.
Een-



( i°3 )
Eenzaam boschje! in uwe fchaduw, Als de maan, met majesteit
Voortdryft, aan een' effen hemel;
Op myn pad haar licht verfpreidt;
Als de fchoonfte lentezanger
Door zyn lied myn fmart verlicht; 'k Zal dat uur dan zalig noemen,
Daar myn foltrend onheil zwicht.
M.
G 4 A A N



AAN
MYN' VRIEND.
Myn vriend! ziet gy dat fchoone bloemtje, Dat, ginder, op zyn fteeltje pronkt?
Het Iagcht u, met een vrolyk blosje, Nog pas ontloken, vriendlyk aan.
Welaan, myn vriend! wees niet zwaarmoedig;
Vertreed dat fchoone bloemtje niet; Kom, pluk met my dat lieve bloemtje,
Eer 't op zyn' tedren fteel verwelkt.



0 Ja, myn vriend! het zal verwelken:
Eens vallen zyne blaadjes af; Eens buigt het nu nog groenend fteeltje,
Verdorrend, zich ter aarde neer.
Maar wees daarom toch niet zwaarmoedig;
Dit is het laatfte. bloemtje niet. Dadr, by dat reeds verdorde bloemtje,
Daar opent zich een knopje weêr.
Myn vriend! hoe fchoon die bloemtjes pronken,
En u verkwikken door hun geur, Zy geeven, ftervend, meerder voordeel:
Het zaadje rypt, daar 't bloemtje fterft.
H.
G 5 BE-



BETUIGING.
£jn zouden myne traanen Niet met verrukking vloeien, Wen ik myn dierbaar meisje, Met zachte, tedre blikken, Een enkel vrolyk lagchje, Verheugd, my toe zie werpen? 6 Dierbre! gy gevoelt niet Hoe elke ftraal van vreugde,
Die



( i°7 )
Die in uwe oogeu flonkert, Hoe fchaars by u gevonden, Myn hart in fedren wellust En dankbaarheid doet blaaken ! Wanneer een treurig aanzicht My, met gedaalde blikken, In 't voelend harte teistert, Gevoel dan, myne lieve! Hoe gy me, door uw droefheid, Het minnend hart verfcheurt i b Als ik aan de Godheid, Myn laatfte en beste toevlucht, Schoon Zy me de allereerste, In elk geval, moest weezen, Myn dierbre Laura opdraag; En 'k denk dan, hoe myn meisje,
Mis-



C 108 ) Misfchien in 't eigenlte oogblik, Voor Haaren floel gebogen, Met traanen op de" wangen, Voor my 't geluk des levens, Zo ftatig, zo vvelmeenend, Op 't tederst af gaat fmeeken; Dan ben ik, fchoon myne oogen In fombre traanen vlieten, Door zuivren hemelwellust, Myzelf, myzelf niet meer! Myn meisje! God zal waaken, Ook als wy zachtkens fluimren; Hy zal ons troosten, redden; En, moeten wy hier lyden, Hy zal ons niet verbaten: Verheug u: — Jefus leeft!
D.
B E-



BESPIEGELING.
Zioud gy, 6 fterveling! gevormd zyn tot elenden?
Zou de Almagt u, uit niet, daartoe op 't aardryk zenden ?
Schiep God dees waereld tot een naare rampwoestyn?
Zou zuchten, zou geween hem dan behaaglyk zyn ?
Schonk hy u 't levenslicht, alleen om 't u te ontneemen?
Verfpreidt het nimmer glans dan als 't heeft uitgefchenen ? Schrei dan vry om uw lot, wacht wenfchend op den dood: Dan is op de aard' geen vreugd, maar enkel in haar' fchoot.
God.



( »° )
God, die altoos zyn magt met zuivre liefde paarde , God was het, die den mensch verordende, om op de aarde Een korte poos te zyn; hy fchiep haar zelfs uit niet; Hy fchiep haar geen woestyn , vol rampen en verdriet; Neen; 'c was een Eden, dat Gods magt en liefde toonde, Waar orde heerschte, en waar de lieve vrede woonde. Ja, ieder groenend blaadje, elk kruidje, elk plantje, elk bloem, Vertoonde 's Hoogften liefde, en gaf zyn' Maaker roem; Men hoorde in 't dicht geboomt' de vooglen vrolyk zingen: Hun toon was éénsgeftemd met dien der hemellingen; Het geitje huppelde op het klaverryke veld, En, blaatend, wierd door hem zyn' Maakers gunst .vermeld ; De leeuw mogt, in het woud, zich brullend laaten hooren; Die Item klonk tot Gods lof, als 't lied der englenchooren; De mensch, ja, zelfs de mensch, die nu ondankbaar klaagt Dat aan de levenskim geen blyde morgen daagt,
Die



( III )
Die mensch zelfs knielde in 't (lof, ootmoedig neergebogen; Zyn dankbaar loflied klonk door wolk en ftarrenboogen; Hy dankte, juigchend, God voor zyn gewensclit beftaan: De mensch was met zyn lot, God met den mensch voldaan.
Maar toen in 's menfchen hart een wensch was opgerezen, Hy, met zichzelv' te onvreCn, gelyk aan God wou weezen, Toen was deeze aard' voor hem zo fchoon niet als wyleer, En 't bloeiend Eden was voor hem geen Eden meer.' Hy wenschte, zonder dat hy immer kon genieten; Het fchoon miskende hy; de rampen en verdrieten, Die hy zichzelven fchiep, vergrootten meer en meer; De wrevle trotsaart morde, en twistte met zyn' Heer.
God



C »» )
God motst, n ten geval, deeze aarde een' hemel maaken. Bloos, fterfiing! om dien wensch; leer hier 't genoegen fmaaken; Gevoel Gods liefde en gunst, ook hier reeds op deeze aard'. Kniel, dankend, voor hem neir; maak u den hemel waard'!
Deeze aard' bleef duurzaam fchoon. Godt blyft altoos regeeren, Zo op dit wendend ftof je, als in de verste fpheeren; En, fchoon het kortziend oog geen orde in alles ziet, Gods plan is altyd wys, al weet de fterfling 't niet: De uitvoering van dat plan is altoos goed en heerlyk; Daarom is de aarde fchoon, en 't leven blyft begeerlyk.
Noem, ontevreden mensch! deeze aard' vry een woestyn... Zy mag voor u vry woest en naar en aklig zyn;
Een



( H3 )
Een donkre nevel mag, voor u, haar fchoonheid dekken,
Gy kunt door uw gemor die fchoonheên niet bevlekken:
Het roosje, al hangt 'er ook het fpinuenweeffel voor,
Elyft echter altoos fchoon: haar fchoonheid fchynt daar dóór.
De zon verduistert niet, noch mist iets van haar' luister,
Al ziet de blinde mol niets, dan een aklig duister.
Kruip, als de blinde mol, vry in het duister heen,
En klaag dat nooit de zon aan 's hemels transfen fcheen;
Vertreed de roozen, die op uwe wegen bloeien,
En mor dat op uw paen geen fchoone bloemtjes groeien;
Droom, zelfs in voorfpoed, fteeds van rampen en elend',
En fchrei, omdat uw hart geen vreugd hier heeft gekend;
Ik zie, met dankbaarheid, de zonneftraalen glimmen,
En klaag niet, fchoon de zon ook zinke in de avondkimmen;
Ik pluk, waar roosjes zyn, blymoedig roosjes af;
Ik zegen dan de hand, die my die bloemtjes gaf,
H En



( "4 )
En morr' niet, al zie ik haar zagte blaadjes vallen: Myn roos was immers niet de laatste roos van allen I Ik fchep, waar vreugde woont, myzelven geen elend', En fchrei niet, fchoon Cods hand my al eens rampen zendt. Zo wil ik hier, vernoegd, het levenspad betreeden, In voorfpoed dankbaar zyn, in tegenfpoed te vreden; Zo pryst myn dankbaar hart Hem, die my 't leven gaf, En 'k wacht hier, met geduld,den dood, blymoedig, af.
H.
RAAD»



RAAD.
Meisjes, die, door fiere houding,
TJ by ieder gelden doet Die, met zotte vleierstreeken,
Altoos uwe grootschheid voedt!
Denkt gy wel dat deeze vleiers
Uwe laagheid gaarne zien; En, met de eigen valfche munten s
U een handvol fchatten biên?
H 4 Wee*



Weet gy wel dat flangenboofden
Steeken door de bloemen heen, En dat vleiers liefde zweeren,
Met een hart, zo koud als (teen?
Meisjes!... ja, ik zie.die blikken,
Die gy op my neder finyt; Wyl myn ongeveinsde rede
U uw' eigen ramp verwyt.
'k Wil u toch myn' raad doen hooren: Meisjes.' zwygt, meer dan gyfpreekt;
Wikt en weegt eens jonglings woorden, 't Meest, wen hy om weérmin fmeekt.
Kent uw zwakheid, en uwe eerzucht
Vliedt weldra verr' van u af. Denkt eens, hoe veel (terke meisjes
Dolven zelf haar deugd een graf.
Waar



C "7 )
Waar zyn nu uw trotfche blikken?...
'k Zie 't, gy zwygt. — Mogt deeze raad Uwe trotschheid eerder ftooren,
Dan gy naar uw onheil gaat!
Wordt myn raad nogthans verworpen,
6, Uw uiterste oogenblik Zal van myne oprechtheid tuigen:
*t Zegel wordt — uw jongfte fuik.
D.
H3 FEEST.



FEESTZANG.
Hoe flatig ryst, in 't gloeiend oosten,
Aan de onbewolkte hemelbaan, De blyde zon! met zegenflraalen Blikt zy het kwynend aardryk aan,
Natuur, aan d'avond van haar leven, Verfpreidt geen zomervreugde meer-,
fh 't lorarig bosch ftrykt, op de takken,' Geen blyde Füomeele ne-2r.
Dan.



( **9 )
Dan, fchoon ons oog geen vrnchtbre weiden, Geen vrolyk bloembed meer begroet;
Offchoon geen vlugge zephir, dartiend, Met balfemgeuren ons ontmoet:
Toch bloeit de roos van 't zagtst genoegen Voor ons, in *t onverwelkbaar groen,
Daar wy deez' dag, met dankbre blydfchap, Aan de Almagt onze hulde doen.
ö Bron van ons geluk en leven!
U zy ons vuurig, dankend, lied! Een vreugdetraan ontvloeit myne oogen.,.
Verfmaad, ö God! dit offer niet!
Gy fchonkt, door eindloos alvermogen,
Uw fchepflen 't lieve levenslicht; Gy voert ons, door dit fterfdal heenen...
't Is wysheid waar ge uw treden richt!
H 4 Laat



Laat fteeds de beek van voorfpoed ruisfchenl Stort, Hort uw' zegen op ons néér!
Dat hemelvreugd ons waar genoegen, Op 't .moeilyk levenspad, vermeer'!
Gy, die het lot der fterveiingen, Ons eeuwig heil, met almagt ftiert!
Gy kent myn hart, myn ftaamlënd wenfchen... Ach i dat myn hoop bevestigd wierd!
Dan Itygt, als wy deez' dag gedenken,
En zagt gevoel ons hart bewoon', Ons dankend lied, op ferafsvlerkeu,
Tot voor Jehova's gloricroon !
Dat vry dan winerfrormen loeien;
Ver.visfiing hier haar' fcepter zwaait: Toch klimt ons hart, op Jefus wenken,
Waar 't onverftoorbre vreugde maait!
M. AAN



AAN EENE
PASSIEBLOEM.
Geen dweepzucht doet uw waarde klimmen
By hem, die God in u befchouwt; Geen ydle, dwaaze hersfenfchimmen
Zyn 't, waar myn hart uw' roem op bouwt; Maar, fchepping van de fchoonfte kleuren,
Een' omtrek, die het oog bekoort, Moet fteeds 't gevoelvol hart betreuren, Daar flechts één' dag uw luister gloort.
H 5 Moet



Moet dan dat pronkbeeld aller bloemen
Zodra reeds zich verwelken zien, En kan ze op geene poging roemen,
Om 't uur van haare dood te ontvliénï Zo is 't ook met des menfcben leven :
Den tyd, door God voor hem gefteld, Kan hy onmooglyk overftreeven;
Hy wordt, op d' eigen ftond, geveld. Dan, hoe gelukkig! zyne waarde
Ryst, als hem de eeuwigheid verblydt; Maar gy, ö fchoonite bloem der aarde! Zyt flechts het toonbeeld van den tyd.
D.
AAN



AAN
DE NACHTEGAAL,
Tedre zangfter! vreugdekweekfter!
Lieve lentes gezellin! Zagte, grootfche toonenflaanfter!
Looffter van Gods fch'epflenmin!
Op-



C »4 ) Opperfle der boschkoraalen!
Juigch5 tot lof van d' Opperheer; Zing, in 't jeugdig lentelommer,
Zing, zyn' grooten naam ter eer'! Daar het vrolyk pluimgedierte,
U bewonderende, zwygt; En uw loflied maar alleenlyk
Tot Gods troon, ten hemel, flygt! Neen, myn zang zal u niet ftooren :
Daar ik opgetogen fla, Volgt myn harte, flü, van verre,
Uw verheven klanten na.
H.
Vf I N-



WINTERAVOND.
vi Zat op een' kouden avond, Een* langen winteravond, Eens, by een nieuwjaarsvuurtje, Vol yver, te ftudeereu In wis- en doorzichtkunde; ■ Maar wierd geduurig kouder.
Ik dacht, hoe mag dit weezen?
Het moet verfchriklyk koud zyn!
Ik



C »tf )
Ik llookte wat ik konde,
En turf, en hout, en kooien;
Maar, neen! het kon niet baaten. Daar zat ik nu te beeven, Te rillen van de koude, Toen ylings 't minnewichtje Myn kamer in kwam vliegen. Ik dacht, nü is 't noch erger! 'k Heb naauw' de deur gefloten, Dit riep ik, om de koude, En gy maakt haar wéér open! Hy viel my in de rede, En fprak: 'k Zal u verwarmen. Wat hebt gy daar voor boeken?... En, zonder meer te vraagen, Wierp 't guitje all' myne boeken
In



C *«7 )
In 't brandend vuur ter neder. Gy zoudt van koude fterven! Ik wilde hem bekyven , Maar hy hield my den mond dicht, En bad my, flechts te zwygen: 'k Zal u weldra verwarmen! Zo fprak het flimme knaapje, En vlood zeer haastig heenen. — Daar zat ik, zonder boeken,
Het hoofd in bef myn handen.
'k Zag op, — en, — myne Cloé
Kwam, met het minnegodje,
In mynen arm gevlogen.
Nu raakte ik weOr aan 't beeven,
Terwyl het fchoone meisje
Zich op myn kniën plaatfte.
Ik



C IM )
ft vroeg: Myn lieve Cloé! Zult gy me nu verwarmen?
Hsar kaakje kreeg een blosje;
Zy boog zich op myn warigen,
En gaf me een vriendlyk kuschje,
En 'k wierd, fchoon *t vuurtje doofde,
En ik myn boeken miste,
Warm, — ja, Tc begon te gloeien.
Het was een beerlyke avond!
Het wichtje was vertrokken,
En, — *k zat my flechrs te wamen.
ö, Dacht ik, wen de dood my
Zyn koude doet gevoelen,
En Cloé my komt kusicben, _
D:z :k tlzzzn: frerver.:
D. A A ■



AAN DRIE
LIEVE MEISJES.
Aartig drietal lieve kleinen,
Die, met lagchjes op 't gelaat, En met fchuldloos vonklende oogjes,
Aan uw moeders zyde Haat! Als uw roode, zagte mondjes
Haar de teèrlte kuschjes bièn, Dan verbeeld ik my de Liefde
In die fchoone groep te zien. Zo 'er by u, lieve meisjes!
Nu een knaapje nog verfchyn', Gy zult drie Bevalligheden, Hy, een Minnegodje zyn.
H.
I SLOT-



SLOTVERS
E E N E R
VERHANDELING.
Aan deugdzamen.
*Zjo wordt gy hooger opgevoerd
Naar 't land der waare rust: Gelyk de daauw door 't zonlicht ryst,
Wanneer hy 't aardryk kuscht. Geen ftorinwind, geene hagelbui,
Hoe fnerpend ze immer zy, Ontzet het hart dat deugd bemint:
't Blyft altoos zalig, bly. Eu elke wolk van tegenipoed, • Die immer op u flaat, Wenkt u naar eene onfterflykheid,
Waar ge eenmaal heenen gaat.
Elk



( I3i )
Elk zonneblik van zegening
Toont u het heil der deugd; En elke wenk van 's Vaders troon
Volmaakt uw volle vreugd. My dunkt, ik zie u juigchend gaan
Naar 't choor der zaligheid. ^ Uw vrienden wachten u alreê,
Daar Jefus u verbeidt. 6, Uwe laatfte levensfuik,
Aandoenelyk gezicht! Blaakt voor de deugd. — Daar zweeft gy heen...
Wy ftaaren... Sterfling ! zwicht, Zo gy 't geluk op de aard' niet bindt
Aan hoop op eeuwig heil, 6, Dat uw oog dit fterven zie, En dan uw hoope peil'!
I 2 En



C 132 )
En, Gy, die ons op de aarde fchiept,
't Gevoel der deugd ons fchenkt, Eerst ons de rampen kennen leen,
En dan naar boven wenkt! Aanfchouw ons dankbaar offervuur,
Zelfs voor den tegenfpoed; Eens, met volmaakter lofgezang,
Wordt Gy door ons ontmoet.















INHOUD.
AAN LAURA Bladz> ^
DANKSTOF. . . AJ
... 41.
DE VRIENDSCHAP. .j 44>
WIEGZANG. . , . . 47.
BY EENË JONGGEBOORENE. . .51.
BE LENTE
54.
OP EENEN LENTEMORGEN. . . , 5g>
****** . . . 64.
KLAGT EN TROOST. , : 63
WILLEM EN LOTJE. ; ; ; - '
AAN• • • 7*
VERONTSCHULDIGING. • . ; J3
AAN



INHOUD.
AAN ONBARMHARTIGEN. • • Nladz. 85.
DE ONGELUKKIGE. *9'
AAN CONSTANTIA. ... 9*'
HERDENKEN. « S>5,
HERINNERING. . • • Ic0*
AAN MYN' VRIEND. . . . ï°4>
BETUIGING. , Iü6,
BESPIEGELING. .... 109.
RAAD. • • • • • "*
FEESTZANG. . • • II8'
AAN EENE PASSIEBLOEM. . • I21'
AAN DE NACHTEGAAL. • • • 123-
WIN-



INHOUD.
WINTERAVOND. • . . Blndz. 125.
AAN DRIE LIEVE MEISJES. . . 129.
SLOTVERS EENER VERHANDELING. . . 130.
AAN



AAN DE
DEUGD.
Geleidfter naar de onfterflykheiJ! Gun ons, door vriendfchap aangedreven, Een bloem, die zuivre geuren fpreid, In 't kleed, dac u omhangt, met dankbaarheid te weeven!
't Gevoel voor 't fchoone der natuur, Voor ^Godsdienst, en voor uwe waarde, Gloeit in ons hart; en in dat vuur Verteeren, voor ons oog, de fchatten deezer aarde.
A En



( » )
En zouden wy, geliefde deugd! Geen toon tot uwen roem doen hooren? Gy wenkt ons tot de waare vreugd; En wy, op uwen wenk, zien ons geluk geboren.
De dweeper lastere uwe kracht, Verwerpe fteeds uw volgelingen; Hy moet, by Jefus leer' gebrngt, Aan u, op deeze leere, een lied ter eere zingen.
Gy ftuurt ons hart, wanneer de vreugd In onze brandende oogen flonkert;
Gy zorgt, dat door den lust der jeugd Het waar genoegen in de ziel niet wordt verdonkerd.
Gy zyt, wanneer ons de onfpoed treft, En onze traanen fuikkend fpreeken, Daar gy ons boven 't lot verheft, Een zaligheid, ook dan wanneer wy troostloos fineeken.
't Ge-



C 3 )
't Gevoelig hare, door u bewoond, Vindt fteeds in de eenzaamheid genoegen, En, wars van alf wat vreugd vertoont, Wil 't, met zichzelf te vreên, zich naar uw voorfchrift voegen.
Het kent geen hooger vreugd op de aard* Dan, aan uw' voet, in 't (lof gezeten, De vruchten, door uw zorg vergaOrd, Met reiuen wellust, uit uw milde handen, te eeten.
Zie hier uw vruchten, dierbre deugd! Wy willen ze op uw outer brengen; En , met aandoenelyke vreugd, Het nedrige offer met een' tedren traan befprengen.
En zo u dit gefchenk behaagt, Laat in ons hart uwe infpraak hooren : Dan gaat, als de eeuwige ochtend daagt, Geen enkle trek van u in onze ziel verloren!
,7P4, A , ^



( io )
Hy, die geen magt erkent die 't meuschlyk lot gebied,
Zal, iiddrend , eens voor u verfchynen; Almagtig God, die van uw' troon de blikfems fchiet; Wiens vreesfclyken toorn' geen engel zelfs ontvliedt! Zyn twyfling zal verdwynen.
Maar, Bron van zaligheid! myn ziel, die u genaakt,
Aanbidt u fteeds, met dankbre klanken. Gy duldt niet dat één meusch zichzelv' rampzalig maakt; Neen, eeuwig God! gy wilt 'dat elk van liefde blaakt, 't Moet all' u eeuwig danken!
D.
DE



D E
VRIENDSCHAP.
♦t Gevoelig hart, geftemd op de allerzagtfte toonen,
Klopt met een' tedren flag, wanneer de vriendfchap wenkt; Het wisfelc haar genot voor fcepters noch voor kroonen, Noch voor de grootfte gunst die ooit een koning fchenkt; Het voelt door haar zyn grootfte waarde; Door haaren invloed wordt deeze aarde, Hoe hobblig anders ook, eene effen wandelbaau, Om met een' blyden tred naar de eeuwigheid te gaanl
Ge-



TREURIG
AANDENKEN.
Myn Bellamy! de taak van 't leven Is dan door u reeds afgeweeven!
Een jongling, die gevoelt als gy, Wydt zyne traanen aan uw derven... Licht moet hy lang uw byzyn derven
En dwaalen in dees woesteny.
Ter-



C H )
Tenvyl ik op uw grafzerk Haarde, Zonk uw gemis, in al zyn waarde,
Op mynen fchedel treurig neêr: De fmart, die toen myn hart beftormde, 't Hart, dat natuur voor vriendfchap vormde,
Vond me, op myn kamer, fchreïend wear.
Natuur fcheen nu heur' gloed te dooven; De donkere onweerwolken ftooven ,
Met ysfelyk geloei, daar heen; De fnelle blikfemfchichten fchreeveu: Uw Bellamy is, in dit leven,
Van u, voor eeuwig, eeuwig heen.'
Maar... zou ik u beminnen kunnen, Myn vriend, en 't eeuwig heil misgunnen?
ö Neen, myn hart! dit wilt gy niet. Dan, ach! ik derve u heel myn leven; En kunt gy dan een' traan vergeeven,
Die, om uw afzyn, rustloos vliet?



C i5 )
Ja, vliet dan, traanen van myn harte! Gy zyt de grootfte troost in fmarte,
En zelfs getuigen van de vreugd, 'k Wil, Bellamy! ook die u plengen: Gods engel zal my tot u brengen
In 't choor der vriendfchap en der deugd.
Hoe zullen wy elkacr begroeten,
Als we ons voor Jefus troon ontmoeten,
Elk met zyn tedre hartvriendin! My dunkt, ik hoor de ferafszangen De klanken onzer ziel vervangen... Daar flappen wy ten hemel in!
1789. D.
AAN



AAN DE
VRIEND SCHAP.
Eedle vriendfchap! bron van vreugde
Voor een hart dat regt gevoelt! Aan uw' lof een' toon te wyden
Is het dat myn hart bedoelt.
Ja, godinne! wen ik iemand
't Eerst als vriend erkennen mag, 6, Dan vormt dat plegtig oogblik My den allerfchoonften dag.
't God-



't Godlyk heil dat vriendfchap ademt Stemme thans myne elpen lier:
ó, Dan zinge ik blyde toonen Zo doorgloeid met hemelvier.
Bond de vriendfchap immer harten,
David aan een' Jonathan: Ook het myne aan myne vrienden
Zy 'er fteeds getuige van.
't Zoet dat vriendfchap ooit verwekte
Smaakt myn ziel in al haar kracht. Ja, myn vrjenden! deeze wellust
Had ik nooit op de aard' verwacht.
'k Vond, helaas! wel valfche vrienden;
Maar ze ontdekten dra hunn' aart; Ik verliet hen, met verachting:
Zulken zyn myn hart onwaard'!
B Wen



I 23 J
Zou dan de deugd alleen ons regt gelukkig maaken?
Ja, zo de godsdienst haar verwekt.
ó Godsdienst! doe ons hart voor u in liefde blaaken,
Door vuile wandeugd nooit bevlekt! i
'Er is nog eene bron: zy is de huwlyksliefde;
En godsvrucht maakt haar waatren zoet, Daar zy 't gevoelig hart, fchoon vaak de ramp het griefde, In rampen wellust vinden doet.
Voorzienigheid, die fteeds ons haare gunst doet fmaaken, Schept voor den jongüng eene maagd:
Hy ziet haar, beevend, aan ; voelt zich in 't harte raaken, Daar hy een' tred naar 't meisje waagt.
Nu zinkt de zuivre min met onweCrftaanbre krachten In 't hart van 't meisje, trillend, neêr;
Zy weent om haaren vriend geheele winternachten:
Zy ziet haaf vriend , en — weent niet meer.
B 4 'Zie



Cm)
Zie thans het minnend paar hunn' eed aan godsdienst wyden, Daar hun gebed naar boven ftygt;
Zie 't juichend englenchoor zich in dien eed verblyden, Terwyl hun loflied, dankend, zwygt!
Gelukkig noem ik hen, die zuivre liefde kennen,
Maar driewerf hem, die godsdienst mint:
Ily kan, in eiken ramp, zich aan zyn lot gewennen, Waar dikwerf zyn geluk begint.
De tedre huwlyksmin voert hem naar 't outer heenen, En _fmelt zyn hart en 't hare in een.
Nu is de lentedag van hun geluk verfchenen;
De guure winternacht verdween'
Zy leeven eene reeks van kommerlooze jaaren,
En voorfpoed ruischt op ah' hunn' paên;
Men ziet de godsvrucht fteeds om hunne wooning waaren, En met hen bly ten reïe gaan.
OP



C *3 3
Op 't groenend lenteveld, bewondrend , neergezegen, Wordt hun gevoel verruimd, vergroot;
Het ruisfchend beekje vloeit met zoet geluid hen tegen, En zy gevoelen:... God is groot!
De bly de zomer lagcht, en breekt met helle glansfen Voor hen, op eiken morgen, aan;
Hy ftrooit een milde reeks van fchoone bloemenkransfen Op hun bedaauwde levenspaên.
re milda herfst verrukt hen door haar rype vruchten,
En werpt ze hen welmeenend voor; En, zonder voor de nacht, de winternacht, te duchten, Verblyd hun lofzang 't englenchoor.
ja, in den winter zelfs, als ftorm en ysfchots loeien, Verblyd hun hart zich in hunn' God.
Zie', zie het edel paar zich aan de leerzucht boeiën, Steeds juichend om hun zalig lot.
B 5
Hun



( *<5 )
Hun wooning,., ó, zy draagt het merk van d'eêlften zegen, Dien immer 's Christens huis genoot.
De Bybel, 's lands Kronyk, zyn op hunn' disch gelegen. Vaak ftaaren ze op '3 Verlosfers dood.
Het ouderlievend kroost, met zagte aanminnigheden ,
Bemint hen, met de teerste ziel. 'k Zie 't hupplend, dunkt my , naar zyn Iagchende oudren treeden,
Daar 't hen altoos het meest beviel.
Het fchreiënd kind wordt, op den fchoot der tedre moeder,
Uit haare volle borst gedrenkt. Zo drenkt de milde gunst van aller menfchen Hoeder
Onze aarde, als zy den daauwdrop fchenkt.
Dan, zou 't godsdienstig hart geen enkle rampfchicht treffen, Daar toch zyn weg vol doornen is?
Ja! maar de godsdienstvriend mag bly zyn hoofd verheffen, Zelfs in de dikfte duisternis.
Voert



( */ )
Voert hem een felle flag van 't woedend onheil heenen , Zyn ziel blyfc nog in God gerust;
En, fchoon de heldre zon van voorfpoed is verdwenen, Hy is 't, die 's Vaders roede kuscht.
Zyn tydelyk beftaan moog' zyn geluk verjaagen,
Hy blyft toch aan zyn' post getrouw;
En, ziet hy zyne hoop geheel ter neêrgeflagen, Nog troost hy zyn bedrukte vrouw.
Daar rukt de rampfpoed aan... Met traanenftroomende oogea
Ziet hem zyn gade teder aan: Nu zinkt geheel zyn moed... en, zuchtend, neergebogen,
Ontrolt'hem mede een droeve traan.
Dan, zie! een feraph, van den hemel neêrgezonden,
Geeft hem den troost van godsdienst weêr:
Zyn traan verdwijnt in 't ftof, en , op gewyde gronden , Knielt hy, befchaamd, voor Jefus neêr.
Zo



(.•«•>;
Zo knielen ze, arm in arm in een geftrengeld, neder;
En Hy, die hunne traanen ziet, Geeft aan 't godsdienstig paar de lieve vreugde weder,
Met dit beding: Vergeet My niet!
De liefde tot het land, waar 't eerst hun harten floegen, Perst hen een* traan van wellust af;
En, met dien eedlen traan, het merk van waar genoegen, Zien zy, vertederd, daar — hun graf.
De voorfpoed van een land, dat door de zegeningen Des Allerhoogften wordt befproeid,
Steekt vaak hun offer aan, en doet hen vrolyk zingen, Daar de yver hen in de oogen gloeit.
De waare vryheid, die door achtbre, braave vadren Met goed en bloed gehandhaafd wordt,
Doet hen, eerbiediglyk, haar' marmren tempel nadren; Daar wordt hun heilbede uitgefbrt.
En,