k
THOMASVAER tegen PIETERNEL 3
OP DEN
LAATSTEN AVOND
VAN DEN JAARE I?99.
UITGESPROKEN IN HET KLUCHTSPEL DE BRUILOFT VAN KLORIS EN ROOSJE.
Wel , Pieternel, wat zeg je nou ?
Deed ik niet wel, dat ik de trouw Van Roosje en Kloris niet wou hebben, Zo lang 's lands voorfpoed was aen 't ebben,
En ons gehiele vaderland
Door Brit en Rusfcben overmand, Die, roekloos, ieder wilden dwingen? *t Was waerlyk toen gien tyd van zingen!
Het grof geluid van 't zwaer kanon ,
Dat naauwlyks einde of weêr begon, Drong zo geweldig in myne ooren, Dat ik 't my inbeeld nog te hooren ;
't Was in ons dorp, van d'ienen dag
Tot d' andren, niets dan naar geklag. 'k Had toen gien lust in 't bruüofthouên, En daerom liet ik Kloor niet trouwen ;
Maer nou bet, naer myn' wensen eu wil,
Hier weder rustig is en ftil, Wil 'k onzen Kloris juist op heden Met zyn fchoon Roosje in d'echt doen treden:
'k Hou nou weêr vol, gelyk ik plag,
By 't vieren van ien' blyden dag.
Jy



Jy weet ik ben nooit fchaep cblceven, Wanneer ik 't glaesje in 't rond zag zweevenj
Ien fchepje rood, van tyd tot tyd,
Maekt dat de fpys door 't keelgat glyd, . En doet bet best genoegen fmaeken. Steeds in te fchenken zyn myn zaeken:
Dat zal 'k firaks toonen aen den disch;
Wanneer het bruiloftsvolk 'er is: Maer eerst zou 'k graeg nog iets verrichten, Waertoe myn hart my komt verplichten:
't Geen, als je weet, fteeds Tbomasvaêr
Deed, op den eersten dag van 't jaer; Doch 't geen thans niet kan zyn op morgen » Om redenen , voor jou verborgen,
Die 'k naederhand jou zeggen zei,
Als jy geduld hebt, Pieternel.
Tegen het Publiek. Al zeg ik 't zelv', ö braeve vrinden , De u vaek in ons dorp doet vinden,
Het zou my zeer ondankbaer ftaen,
Zo 'k deezen ftond veurby liet gaen, (Ien' iïond waerin wy ons verblyden,~) Eu zonder jou myn' wensch te wyden.
Geluk! daer 't land zich weêr verheugt
Door onvertfaegde heldendeugd En moed van franfchen en bataevcn, Die van hunn' krygsroem blyken gaeven.
Geluk ! nu gy weêr rust geniet,
Sints ons de Brit en Rus verlietLang moog' die rust in 't land verblyven, Den landzaet in zyn' werklust ftyven,
Op-



Opdat ien yder aedemhael'
Door kortsgenooten zegeprael, En weêr de boer moog' ploegen, zaaijen, En eggen, en zyn koren maaijen,
En 't faemlen in zyn fchuur met lust,
Totdat hy van den arbeid rust, En zich verblyd in 't zien der koeijen, Die zynen voorfpoed aen doen groeijen,
Vermits zyn boter en zyn melk
Zo fris als fmaeklyk zyn voor elk, En niets zyn dankbaerheid kan hinderen, Wanneer hy zit by vrouw en kinderen,
Die hy verhaelt hoe bly hy leeft
Als hy zyn veldvrucht binnen heeft.
Mogt haest de zon des vredes daegen, Opdat wy weêr dien welvaert zaegen,
Die ons, van vroege tyden af,
Zo veule zegeningen gaf! Dan zouden we ylings langs de ftroomen Van verre, in overvloed, bekomen,
't Geen nou zo duur moet zyn betaeld
Of met zo veel gevaers gehacld . . .
Hoe zou de koopvaerdy dan bloeijen, En 's ambachtmans geluk hergroeijen ; De kunstnaer praelcn, door zyn kunst, Die mild beloond zou zyn, in gunst: En hoe zou de Aemstlaer, als voordeezen , Dan, juichend, wel te vreden weezen! . .
De



De beste wensch van Thomasvaêr
Is, dat gy, in 't aenftaende jaer, Door ienen langgewenschten vrede, Moogt ankren zien op uwe reede
Deii voorraed van het oost en west,
Tot heil van ons gemeenebest; Én dat die vrede, in korte jaeren, De burgery weêr doe vergaêren
't Geen zy, door rusteloozen twist,
Sints veule jaeren heeft gemist; Én weêr dat volk, hetgeen, voordeezeni Te waeter en te land deed vreezen
Elk, die het te belaegen dacht,
Als oudtyds, fteune op eigen magt; En dus jou naekroost in zyn daegen, Nooit zynen voorfpoed zie vertraegen,
Eu 't vaederland, veul eeuwen lang,
Behoed blyv' veur zyn' ondergang!
Verre daar van daan dat ik my inbeeldde , dat dit versje, hei geen ik, in een' boerfchen trant , voor den verdienstelyken tooneelfpeeler Majoftky, die de rol van Thomas vaêr, in de Bruiloft van Kloris' 'en Roosje, vervulde, opftelde, door den druk zoude moeten gemeen maaken, konde ik niet nalaaten, zonder ongevoelig te zyn voor de aanmaningen van eenige tooneeldichteren en goede vrinden, hetzelve te doen uitgeeven.
Ik geef dit versje dus gclyk het my, voor de vuist, uit de pen gevloeid is, en laat het voor hunne rekening, byaldien hetzelve by 't leezen. minder bchaaglyk is dan toen het, den laatftcn avond van 1799 > den Schouwburg vvierd uitgefproken.
' B. R.