Een verloren illusie

112

En Annie trok haar manteltje recht, gaf zich 'n houding. En langzaam voelde zij iets naar haar keel kruipen, een pijn in haar borst...

Ze had Juul's vraag verwacht, een bekentenis van zijn liefde, een vraag, die zij zoo graag beantwoord had in deze atmosfeer van jonge lente...

Zoo stil was het nu, een teere weelde van geluk was rondom.

Juul streek met zijn hand langs 't voorhoofd. Binnen-in hem schreeuwde het, om te uiten zijn liefde voor haar, maar hij klemde de lippen vast opeen. Bijna had hij zich vergeten! Een prachtig huwelijksaanzoek, hoor! Een gesjochten vent, zonder positie, vol schuld, bekennend zijn innigste gedachten aan haar, die daar zat! O goddank, dat zijn verstand hem nog van zoo'n idiote streek had teruggehouden! Neen, hij vroeg haar ook geen geld ter leen. De heele boel moest maar

spaak loopen en hij naar de verd 't was

zijn noodlot. Zijn verwende jeugd, verkeerde vrienden, zwak karakter... gegevens voor 'n heerlijke sensatie-roman.

„Kom Ans," luchtigde hij opstaand... „we moeten gaan... mag ik de schetsen weer?" „Geef mij ze!" bad ze lief. „Goed," zeide Juul kort.