is toegevoegd aan uw favorieten.

De geest der Nederlandsche dichters

1788

Permanente URL

Titel

Pagina

Gebruiksvoorwaarden: Geen auteursrecht. Er rusten geen rechten meer op dit object.
Titel: De geest der Nederlandsche dichters
Jaar van uitgave: 1788
Drukker/Uitgever: Bruyn, Martinus de Amsterdam, 1769-1804
Taal: Nederlands
Onderwerp: Dutch language and literature; Poetry; Linguistics (general)
Omvang: 168
Herkomst: Amsterdam, Universiteitsbibliotheek; Leiden, Universiteitsbibliotheek
Bron metadata: STCN

Geen zoekvraag opgegeven
- Ga naar paginanummer (totaal 168 pagina's) / 168
Geen auteursrecht. Er rusten geen rechten meer op dit object.
Permanente URL
Titel

Pagina

Gebruiksvoorwaarden

Geen auteursrecht. Er rusten geen rechten meer op dit object.

Titel

De geest der Nederlandsche dichters

Jaar van uitgave

1788

Drukker/Uitgever

Bruyn, Martinus de Amsterdam, 1769-1804

Taal

Nederlands

Onderwerp

Dutch language and literature

Poetry

Linguistics (general)

Omvang

168

Herkomst

Amsterdam, Universiteitsbibliotheek

Leiden, Universiteitsbibliotheek

Bron metadata

STCN

„ Mijn troost, mijn waardfte goed"! (*) Dit ftukjen, dat zeer weinig veranderd is, was- reeds in de ijds Eeuw als een qud liedeken bekend. V C ^ ) Tc Ligge in mijn Liefftens armen, Met groote tederheid; 'k Ligge in mijn Liefftens armen. Stout Ruiter, wel gemoed. „ Ligt ge in uws Liefftens armen, ,, Helaas, dit is niet waar: „ Ga onder gindfche Linde, „ Verflagen ligt hij daar". Het meisjen nam haar' mantel, En dwaalde droef in 't rond, Tot ze, onder 't groen der Linde, Haar lief verflagen vondt. „ Och, ligt gij hier verflagen, ,, Verfmoord in al uw bloed, „ Dit heeft gedaan uw roemen, „ En uwe hooge moed". ( 83 ) „ Och — ligt gij hier verflagen, „ Die mij te troosten plag: „ Niets hebt ge mij gelaten, „ Dan menig droeven dag". Het meisjen keert zich omme, En zette haren gang Voor hares vaders poorte, Die zij ontfloten vond. ï, Ach is hier niemand inne, „ Noch Heer, noch Edelman, „ Die mij nu dezen dooden, „ Ter aarde helpen kan". De Heeren zwegen ftille, Zij gaven geen geluid; Het meisjen keert zich omme, En ging al weenende uit. F 2 C 84 ) Met heuve blonde hairen, Wreef zij hem af hst bloed, Met haar fneeuwwitte handen, Verbondt zij wond bij wond. Met zijnen blanken zwaarde, Groef zij voor hem het graf, En met haar poezele armen, Droeg zij hem daar in af. 't Was door heur blanke handen, Dat toen het belleken klonk; Terwijl haar helder keeltjen , Den naaren treurzang zongk. „ Nu wil ik mij begeven, „ In een kleen kloosterkijn, ,. En draagen zwarte wijlen (*), 't. Zal hem ter eere zijn. (') Wijle is een verouderd woord en betekent het kleed der heilige Maagden. NARCISSÜS. JEen ftraal uit leonora's oogen, Nog bruiner dan een diamant, Steekt, door een heimelijk vermogen, Mijn jeugdig hart in lichten brand. Blaas uit, blaas uit, 6 leonore! Blaas uit — de vlam die mij verteert, Een vlam, uit uw gezicht gebooren, Gezicht, dat zon en maan braveert.1 Help mij dan weder vrij aan 't blaaken, Nu blusch, nu blaak, nu blusch weêr uit, Tot dat ik aan het eind"zal ra-aken, Tot dat de dood mijn leven fluit. F 3 C 86 ) Of lust het u, dat ik zal kwijnen, En fmelten door dien zelfden gloed, Die echo deet tot lucht verdwijnen, Ontbeeld, ontfpierd, ontvleescht, ontbloed! Och lust het u, hoor mij dan zingen, Wat naso van narcissus zong: Hoe trotfchen fteeds hun loon ontvingen, Hoe ftraf altoos de hoogmoed dwong. Narcissus was een fchoone jongen, Op 't jaagen fneller dan de wind, Van echo, (die zich vondt gedwongen Tot liefde,) elaas! — te veel bemind. Nooit wou hij 's Nimfjens hette blusfehen, Verachting ftrekte haar voor dank; Nooit woudiij haar, tot troost, zelfs kusfehen, Dus fmolt ze en bleef niets dan een klank. ( 87 ) Een klank, die in de wilde plaatfen, In bosch en bergen zich verfteekt: Niets doet, dan klank te rug te kaatfen, Wanneer 'er iemand zingt of fpreekt. Dit wou de goede Hemel wreeken, Hij deet hem 's uchtends voor den daauw, Daar hij zich fpiegelde in de beeken, Verlieven op zijn eigen fchaauw; En liet hem dus ellendig klaagen: „ ó Sombre bosfchen, zaagt gij ooit „ Zóó jammerlijk, een Minnaar plaagen „ Door liefde, als mij, 'k geloof het nooit. Daar zijn geen bergen, die ons fcheiden, „ Geen bosfchen —neen— niets anders, als „ Ee:i weinig water tusfchen beiden „ Belet mij, dat ik u omhals. F 4 C 83 ) „ Ach, kom 'er uit, 6 puik der knaapent „ Veracht mij, om uw fchoonheiJ niet, „ 'k Ben ook nog jong en welgefchaapen, „ De Nimfjens wenfchen mij in 't riet". De traanen dreeven uit zijne oogen, Langs 't aanzicht, in de glazen beek, Zoo dat het water wierdt bewogen, En hem zijn beeldenis ontweek. Toen riep hij, als van hoop verfreken, Waar vliedt, waar vliedt ge toch zoo fneli Toef nog een weinig, hoor mij fpreken, Hoe zijt gij toch zoo wreed, zoo fel. Verlaat mij niet, met voord te fpoeden, Laat ik,'dewijl 't niet mag gefchièn, Dat ik u raak, mijn lusten voeden. Mij vleien door u flegts te zien". ( 89) Maar als hij 't beeld nu zag verdweenen, Zoo, dat het zelfs niet weder kwam, Begon hij bitterlijk te weenen, Terwijl zijn jeugd een einde nam. Hij fmolt, als fneeuw in zonncflraalcn, Zoo als hij lag op 't groene kruid, Zijn fchoonheid zag men ijlings daalen, Hij lïierf, hij blies het leven uit. tV-lKEN. F S ARMANTUS en AMIELA. Zoo zag armant zijn lief amiel, Zijn heil, zijn vreugd, zijn hart, zijn ziel, Met traantjens op de bleeke wangen, En 't hoofd op een geboogen hals; Zij zuchte, en riep verkropt en bange : Balftuurig lot, wat zijt ge valsch!... Zoo zag die wakkere Oorlogsgast, Zijn's Liefftes zagte handjens vast, Te rug geboeid met harde fnoeren, Gekneveld van den Arabier, Om, als een duifjen weg te voeren, Voor de oogen van een wreeden gier: ( 9i ) Den gier, die met zijn bende kwam, En fcheurde dit onnozel lam, Gelijk een moordwolf uit zijne armen; Hij roert noch voet, noch hand, noch oog, Men hoort zijn krijgs-iïem niet allarmen, Hij ftaat, gelijk een marmren boog. Armantus hoe? waar is nu 't pit, Dat in uw fterke (pieren zit? Dus riep de Min-God in zijne ooren; Die ftem herwekt zijn' dappren geest, Die, door te heeten woesten toorne, Was als verflikt en weg geweest. Nu rukt hij 't fnijdend kampzwaard bloot, En zweert argieluxus den dood, Bij 's hemels blikfemvuur en donder; Met valt hij als een Tiger an, En zendt, met d'eerften klink naar onder, Zijn allerëerften wederman. Zoo vaart hij als een Boschleeuw voord, Maait wederzijds, en fcheurt en moort Al wat hem naakt, om wraak te boeten; Al Haag weer met een' nieuwen moei, Tot hij van 't hoofd tot aan de voeten, Befpat is met Arabtrs bloed. Dus woedende, vat hij argiel Met deze woorden aan: ó Fiel! Die mij mijn fchoone Bruid ontkaapte! Met veegt hij 't zwaard den halsftrot door, En wierp den kop, zoo die nog gaapte, Daar 't bloed van droop, a mie la voor. Nu fmijt hij 't rookend flagzwaard neêr, Ontboeit de blauwe handjens weer, En veegt de traahtjens van haar wangen, Streelt hcure ziel met-zoete reên, Blijft lang aan haren boezem hangen, En ftrijkt met zijne amiela heên! itzelfde. KLENARD-ES. Een knaap, in 't bloeien zijner jaaren, Dreef, daar de zee, met breede baaren, Komt fleepen op het febuine ftrand, Zijn 's vaders vee, naast zijnen Broeder, Gebooren van één zelfde moeder; Kooit was de veeftaf uit zijn hand. 't Gebeurde eens, op een' vroegen morgen, Wanneer klenardes, zonder zorgen, Befchouwde, hoe de purpre dag Den bleeken melkweg deet verdwijnen, Dat hij de dartle schoneschijne, Dat blanke Water ■ Nimfjen, zag. (94) Zij liet zich tot den navel kijken, En kwam langs d'oever henen ftrijken, Nog fchooner dan de trotfche zwaan, Bekleed met hagelwitte pluimen, Die 't water voor zijn borst doet fchuimen, / Wanneer hij wil ten ftrijde gaan. 6 Hoge Hemel! — riep de jongen, (Ach, hadt hij flegts zijn oog bedwongen, Dat hem zoo deerlijk dooien deê.) Mógt ik mijn's vaders vee begeven, En met dit fchoone Nimfjen leeven. Ik Beet mijn dagen in de zee. Het Nimfjen, dat heur aanzicht draaide, Zoodra dit zuchtjen overwaaide, Benam hem met één lonk 't verftand; Daar lagen pligt en trouwigheden, Daar lag dc deugd, daar lagen reden En menschheid, met den iïaf in 't zand. (95) Nu lobde hij reeds in de golven, Die bei zijn beenen vast bedolven, En klommen bij zijn dijen op; Toen aan zijn nauwlijks luistrende ooren, Zijn broeders ftemme zich liet hoo'ren, Een ftem, uit een' benauwden krop. Sta ftil, fta ftil, waar wilt gij henen? Rampzalige! ach, gij doet mij weenen, Uw dwaasheid pijnigt mij het hart; Keer weder — of het zal u rouwen, Gij brouwd — dit moogt ge wis vertrouwen, Gij brouwd uw eigen leed en fmart. Keer weer, keer weer,—waar zijn uw zinnen? Gij dwaalt door 't valsch betovrend minnen; Wat ziet gij deze fchoonheid aan ? Haar monfterdeel fchuilt in de baaren: Zoo gij dat zaagt — gewis, de hairen Ach! — zouden u te berge ftaan. (96) Dus voer hij voord — intusfcben vleide Het Nimfjen hein van de andre zijde, Met deze reèn: klenardes, hoe! Laat gij u dan zoo ligt verbaazen ? Uwe ooren vol vertfaagdheid Haazen ? Waar is uw ftoute moed? — tree toe! Tree toe, gij moogt dien kans wel waagen, Ik zal u op mijne armen dpagen, Of anders zult gij, met gemak, Des Dolphijns fchoonen nek bcfchrijden. En over *t water henen glijden, Gelijk een duif, door *t groote vak. Niet ver van hier weet ik een haven, Daar heeft Natuur een hol gegraaven, In 't borstftuk van den harden fteen, Daar laat zich nooit het onweer vinden, De hooge fteenrots breekt de winden, Tree toe — daar moet ge met mij hcên» (97) Dair zullen wij vermaaklijk fpeelen, Elkander kusfehen, vlijen, ftreelen, En doen, al wat de liefde lust; En zoo gij weder t'huis wilt keeren, Zal Ik u, trots de onftuime weêren, Geleiden aan uws vaders kust. Dees vleitaal, wel vermengd met lonken, Blies in zijn hatt de liefde-vonken, Vlugs aan tot een onblusbaar vuur; De hette Kraalde uit bei' zijne oogen, Hij kwam naar 't Nimfjen toegevloogen, Dan ach, — die dwaasheid ftont hem duur. Zoo haast als zij den knaap zag vlotten, Begon zij met zijn leed te fpotten, En dook toen naar den diepen grond. Het water vondt de lippen open, En, tot het lichaam ingelopen, Sloot ras de dood zijn' bleeken mond. G C 98 ) 6 Herders I die uws vaders fchaapen, Langs d'oever weidt — ó jonge knaapenï Wanneer gij schooneschijna ziet, Sluit dan uwe oogen en uw zinnen, Of geeft uw vaardig boschwaards inne, Betrouwt, betrouwt u zeiven niet. isztlfJt. DORALTUS. Doraltus, roem der Jongelingen, U kan ik niet vergeten — 't lust Mij van uw trouw, aan de Amftelkust, Den jongen knaapen toe te zingen, ó Negental! verligt mijn' doften geest, Uw kunstvuur wil mijn hart beflraalen, Gij hebt doraltus zelf zien dwaalen, Gij zijt bij hem — bij al zijn leed geweest. De zon verzonk in Tethis ftroomen, 't Was fpade, tusfchen dag en nacht, Wanneer doraltus onverwagt, Een rook zag rijzen uit de boomen; Daar woont een mensch (dus dagt hij) en flapte aan, Langs 't kromme pad dat hem geleide, Met ruigte omgroeid, ter wederzijde, Tot hij zich vondt aan d'ingang eener laan. G 2. C loo ) Hier (lont hij ftil, als een verfteiden; Daar lag een Doodshoofd in het gras, De zwarte Raaf riep driemaal — Kras! De Nachtuil fcheen niets goeds te fpelden, Hij evenwel fchept moed en gaat al voord, Belust, waar 't einde zal belanden, Nu ftuit hij tegen hooge wanden!... Een oud gebouw, gantsch woest, met open poortl Hij komt tot in de keuken iTreeven, En vindt een lang en mager wijf, Het harte klopt hem in het lijf, En al zijn forfche leden beeven, Dat ijslijk wijf zat flordig bij den haard Heur lange zwarte hair te kemmen, Een koude fchrik fcheen 't bloed te ftremmen Van onzen knaap, — voor dezen nooit vervaard. Een menfchenhoofd, met bleeke wangen En open monde, vuil van bloed En etter, zwart beklad met roet, Zag hij daar aan een' nagel hangen, Zoo als het wierdt befchemerd door de vlam Der vuile lamp, die dampte en rookte; Dor alt, fchoon hem de vrees beftookte, Ontfloot zijn' mond, zoodra hij wat bekwam. (101 ) Hij fprak: weet gij mij ook te wijzen De heirbaan naar de naaste ftad? Het onheil bragt mij op dit pad. Hier meê begint hem 't hair te rij-zen. Het wijf ziet op — en grimlacht hem eens aan, En laat zich daarop wakker booren: Mijn waarde Dochter, kom te vooren, (3a heen en .wijs dien man de rechte baan- Juist hoort hij een portaaldeur kraakeu, 'Er komt een Maagd met flauwe fchreên, Nog jong, maar ongedaan, zoo 't fcheen, Het hoofd behangen met een laken. Volg flegts de Maagd; dus fprak de monfter - vrouw. Do SALT, vol duchten en vol zorgen, Veranderde als de vroege morgen, Nu rood, nu bleek, en wist niet wat hij zou. Doch naar den aard der grootfche zielen, Gefproten uit een edel bloed, Verflauwt de bloóheid voor den moed, Hij volgt het Maagdsken op de hielen: Zij treden af, bij donkren maanefchijn, Langs negen blauwe fteenen trappen, En zijn, genoegzaam twintig flappen Of daar omtrend, gevorderd op het plein 5 G i ( 102 } ■ Wannéér de Maagd begint te fpreken, Verkropt door fmart en droefheids pijn, ó Redder — wie gij ook moogt zijn . (Hier blijft- zij in haar zuchten Heken, Zij droogt haar traanen af en vaart dus voord:) Zoo weldaên ooit uw ziel behaagden, Help 'dan de ellendigfte aller Maagden! Dat kunt gij doen, zoo gij mijn borst doorboord. Doorboor dit hart met uwen degen, En berg u zeiven door de vlugt, 1 Ach, kont ge vliegen door de lucht! Dan waar ik min om U verlegen: Deez1 gaarde ligt bcfloten in een' muur, Dat Monftermenscb— ó zonde! ó fchanden! Verfcheurt en knauwt met hare tanden Het menfchenvlecsch; — dit leven valt mij zuur!.. Dit is een donder in zijne ooren , Hij vraagt: wat — zijt gij geest of fpook, Zoo Iaat mij en verdwijn als rook ; Maar'zjjt ge een mensch, zoo laat mij hooren, Van waar'én wie? — hoe 't met U is gegaan; Ik zweer, bij ha3r, die ik beminne, U, wie ge ook zijt, met hart en zinnen. Met raad en daad, als broeder bij te ftaan. ( 103 > Hier op begint de Maagd te fehfeiën, En roept: och of 't nog mogt gefchiên, Dat mij mijn vader weêr mogt zien! Hoe zou die grijsaard zich verblijën 1 Ik was weleer een lief en éénig kind, Gekoesterd op den fchoot mijns Moeders, Ik had noch zusters, noch gebroeders, Ik wierd alléén, als 't hoogde pand, bemind. Mijn Vader was een Landregeerer, Ik zoog het vorstelijke bloed, En wierd tot hoogheid opgevoed, Mijn jaaren wierden langs hoe meerer; 't Gebeurde dat een edel jongeling, Op mij verliefd, all' zijne dagen Opofferde aan mijn welbehagen, En nacht en dag om mijne woonplaats ging. Mijn Vader mogt hem zien noch hooren, (ó Blinde ftaatszucht, nooit geloofd!) Maar ftiet hem wrevlig voor het hoofd, Wijl hij zóó hoog niet was gebooren; Hij egter houdt toch onverzetbaar ftand, Hii trok, door zijne trouw, mijn zinnen, En blies, door zijn flandvastig minnen, Mijn jeugdig hart in eenen lichten brand, G 4 C i°4 ) ik minde hem hoe...zou ik veinzen! Dien fchoonen bloem, dien trouwen — och! Schoon hij ook dood waar —'k min hem nog Het lust mij flêeds op hem te peinzen. Weg tr.ianen — toeft — tot dat ik dezen Held, ("Zoo ooit een pijl van liefdes peezen Hem trof—zal hij meedogend wezen,) Mjjb leven en mijn lijden heb verteld. Wij dan, van alle hoop verlaten, Belloten, door een jong verftand,, Om famen naar een ander land Te vlugten, en het Hof te baaten. Wij vonden 't goed en ftemden eenen tijd, Wanneer men heimelijk zou vlugten, 'k Vcrwngtte dezen dag met duchten, Nu was ik bang —nu wederom verblijd. 't Was s'ucbtens, ia den koelen dage, Wanneer ik, wandlende in den Hof, Vaak omkeek door het groene lof, Of mij ook iemands oogen zagen; Ten laatftcn Hoop ik uil ter hofpoorte uit, En kwam, daar mij mijn Licffle toefde, Wij hadJen, 't geen de nood behoefde, Ik riepi mijn Lief!..hij noemde mij zijn Bruid. ( io5 ) Wij'hieidcn ons op 't nauwst verborgen, Men zogt ons door 't geheele land, Door bosch, door beemd en langs het ftrand, Vaak waren wij in angst en zorgen, Maar 't ging naar wensch, — men zqgt, maar vondt ons niet Tot dat wij ons, na dertien dagen, Op zee bevonden—ach! — toen zagen, Wij 't vaderland verdwijnen in 't verfchiet. 'i Was lang fchoon weêr, de ronde zeilen, Gefpannen door den koelen wind, Deên 't logge fchip, naar wensch, gezwind Gelijk een zwaan, door 't water eilen; Maar. ach, 't geluk werdt enkel ons geleend, ?t Balftuurig lot, te wuft in 't wenden, Herfchept de voorfpoed in ellenden, En zendt den dood, wanneer men 't minfte meent.. Den zesden dag kwam uij het noorden, Zoo als de zon in 't westen zonk, En blikkrend langs de baaren blonk, Een vreeslijk zwarte lucht — men hoorde, Sie noorde-wind verzuchten langs de zee, De nacht kwam fneller aangetoogen, Ontrukte 't licht aan aller oogen, Het wierdc een weer, dat ieder febrikken deê. 'G5 / C ) Ken 7ü? den dord op ieders wangen, Men zuchtte en riep den hemel an, Ach! — de allerftoutfte en fterkfte man Liet toen het hoofd van weemoed hangen; De blikfem fchoot door zwarte wolken heên, En flikkerde in de lucht: het kraaken Des donders moest elks boefem raaken, De wind groeide aan en vormde groote zeen. Het fchip aan laager wai gedreeven, Ging fchuuren over klip en zand.. En liep te barsten op het ftrand, Daar koste 't menig man zijn leven : Wij bleeven op het voorfchip zitten ach! Mijn waarde Lief hadt mij omvangen, En las de traanen vaj^mijn wangen, Zoo wagtten wij — al zuchtende — den dag.... Ten laatften kwam de morgen rijzen Ter kimmen uit, met weinig kracht, En ons, in fchaduw van den nacht, Het land met berg en bosfchen wijzen; Het fchip zat hoog en droog, met zand beweid., De hemel voerde een zoeter weder, Wij klommen bij de boorden neder, Dpeh vonden ons van niemand meêr verzeld. ( lö? ) Hier zwljgtzc.... een wolk van voor de maane Gedreeven, — fchijnt het bleeke licht Op 't meisjens weenend aangezicht. dohai.t herkent zijn leliane! Daar zijgt zij neèr en zwijmt in 't groene gras. Terwijl doualtus ncderbukte, Haar' blanken boefem open rukte, En kus op kus van' hare lippen las. De TVIaagd bekwam, daar hadt men mogen Befchouwen, Koe die beide elkaêr Omhelsden, met een blij gebaar, De traanen dreeven uit hunne oogen, Na lange wijl kwam hun de fpraak weer bij; Hoe kwnamt gij toch, ó puik der Schoonen! Hier bij dit ïmonfterwijf te woonen? Dus vraagt dok alt, gezeten aan haar zij. "Tóen wij — vervolgt ze — deerlijk ftrandden, En 't fchip verlieten met den dag, En eindlijk diep al gaande (ach, ach! Hoe zuur viel 't mij!) in 't bosch belandden, Toen gij me daar bij d'ijpenboom liet ftaan, En liept door ftruiken en door haagen, Om 't jonge Geitjen naar te jaagen, Helaas, toen ging, toen ging mijn ramp eerst aan! ( J08 ) Gij kwaamt niet weer, hoe lang ik beidde, De winden ruischten door het woud, 't Was eenzaam, naar en guur en koud, Ik ftond alleen, bedroefd, en fchreidde, Ik fchrikte zelfs door 't ritslen van een blad, Verbeelding kwam mijn harsfens krenken, Ik wist niet, wat ik al moest denken, Jk twijfelde of gij mij verlaten had. Ach, de avond was alreeds aan 't komen, Wanneer dit oud en lelijk wijf Mij onvoorziens kwam op het lijf, Zij zag mijn fchrik; — ei, ftaak uw fchroomen, Mijn kind, waar heen? dus fprak ze, — hoe — verdoold? Kom ga "te mijnent overnachten! Ik zei haar, dat ik u moest wagten, En heb haar al ons ongeluk verteld. Kom, fprak ze, en greep mij bij de mouwen, De knaap komt ligt op onzent aan, Als hij den rook zal op zien gaan, Gij kunt het hier bij nacht niet houën; Zoo fleepte zij me naar dit oud gebouw, En liet mij, tot den dag van heden, Nooit weder uit de voorpoort treden , Drie maanden fleet ik dus in angst en rouw, ( i°9 ) Een leven — daar men nooit van hoorde: Ik zag haar een' verdwaalden knaap, Die hier kwam rusten, in den flaap, Helaas! te deerelijk vermoorden; Gij hebt zijn hoofd zien hangen in de fchouw, Zij at zijn vleesch en dorst mij nooden, ó Gruwel! 6 alziende Goden! Gij weet, dat ik veel liever fterven zou! ' Zij houdt op mij een waakend ooge, En fpoort, werwaards ik heenen ga, Altoos met vlijt mijn' voetftap na: — Dank zij de Goden, in het hooge, Dat ik u zie! — maar zeg, hoe 't is gefchiêd? Hoe ging 't met u, mijn Zielsbeminde! Kond gij de plaats niet weder vinden? Daar gij mij bij de rijzige ijpen liet. Dat koste mij zóó veele traanen, (Dit was het andwoord dat hij gaf) Ik zogt en liep mij zelf fchier af, Ik zuchte en riep — mijn i.eliane! Maar al vergeefjch — de-nacht kwam fchielijk aan. De halve maan, aireede aan 't klimmen, Schiep naare fchaduwen en fchimmen, Ik doolde, toet eea hart vol pijn bshêp. » In 't krieken van den koelen dage, Kwam ik ter plaats, daar ik u liet, Bij de ijpe, maar ik vond u niet; Denk, Schoone! hoe ik was verflagen! Van dien tijd af heb ik het land doorzogt, In dorp en ftad, door woud en velden, Op hoop, dat iemand u zou melden, Dank zij dien God, die mij hier bij u brogt! Maar zagt, Wat komt daar van de trappen, Met gloenden fakkel in de hand ... 't Is 't wijf—vrees niet, mijn Lief, hou ftand!-£ ( Terwijle kwam het Monfter flappen, Met flauwe fchreên: nu ftont ze en zag rondom, Tot zij de Lieven hadt gevonden, Zij prevelde met fcheevcn monde; Kom, fprak de held, vervloekte monfter, kom! Hij fcheurt den fakkel uit haar handen, Drijft dien haar bjaakende in 't gezicht', De hairklits zengt — en geeft een licht, En ftinkt — hij knerst op zijne tanden, Eu llecpt ze bij het zwarte hair langs de aard, Zij balkt en vloekt met ijslijk gillen, Dat de eikenboomen ftaan te trillen, De nachtuil en de vleermuis zijn vervaard. (III) Het blanke zwaard, zoo fcherp van fnede, In 't kamp-perk of op 't vlakke veld, Beproefd'op menig wakker' Held, Op fchild en helm, raakt uit de fchede, En verwt zich in den ftrot van 't menschlijk beest-; De ziel, geprangd om heen te vaaren, Vloeit met het zwarte bloed uit de aêren, Zij krimpt en geeft al brullende — den. geest. Kom Schoone! kom, mijn Ziel! mijn Leven} Het ftaat ons hier niet langer aan, Uw Waakfter flaapt, — kom, laat ons gaan, En deze gruwelplaats begeven; Zoo fprak dor alt en nam haar bij de hand; 't Geluk verzelde hunne treden, Hij voerde haar door land en fteden, Zoo wijd, zoo ver, tot in haar vaderland. Daar wierden zij met gunst ontvangen, De grijze Vader baadde in vreugd, De Moeder kreeg een nieuwe jeugd, En beter verwe op hare wangen'; De heilige Echt fchiep hen tot man en vrouw; Zij fleten al hun levensdagen, In lust en rust en welbehaagen, Men week 'er nooit van de eerst gegronde trouw. degelfik. GELÜKWENSCH. Qer plaatsvulling.') Geluk, ó moeder! met twee zoonen te eener dragt: De Algoedheid fchonk u meer dan ge immer had verwagt; Gij bragt ten zelfden ftonde een wicht in 't aardfche leven, Waar op gij 't hemelhof een' engel hebt gegeven. K.

Onderstaande tekst is niet 100% betrouwbaar

( 102 }

■ Wannéér de Maagd begint te fpreken, Verkropt door fmart en droefheids pijn,

ó Redder — wie gij ook moogt zijn .

(Hier blijft- zij in haar zuchten Heken,

Zij droogt haar traanen af en vaart dus voord:) Zoo weldaên ooit uw ziel behaagden, Help 'dan de ellendigfte aller Maagden!

Dat kunt gij doen, zoo gij mijn borst doorboord.

Doorboor dit hart met uwen degen, En berg u zeiven door de vlugt, 1 Ach, kont ge vliegen door de lucht! Dan waar ik min om U verlegen: Deez1 gaarde ligt bcfloten in een' muur,

Dat Monftermenscb— ó zonde! ó fchanden! Verfcheurt en knauwt met hare tanden Het menfchenvlecsch; — dit leven valt mij zuur!..

Dit is een donder in zijne ooren ,

Hij vraagt: wat — zijt gij geest of fpook, Zoo Iaat mij en verdwijn als rook ; Maar'zjjt ge een mensch, zoo laat mij hooren, Van waar'én wie? — hoe 't met U is gegaan; Ik zweer, bij ha3r, die ik beminne, U, wie ge ook zijt, met hart en zinnen. Met raad en daad, als broeder bij te ftaan.

Permanente URL

Opties voor uitsnede