Omstikken en sydstikken

Ei wis, op eigen groun heart eigen sprake thüs

en 't Frysk nioat klinke, oeral dêr't Friezen hald en waldha.

Net orn't it ald is, en in erfpoarsje üt 'e tiid

do't Fryslan great wier en de fryske foltsen

nin frjemden féle koene op 't lege lan

det stik for stik üntwrotten is oan 't wetter,

sa fier de sé it alde Europe omböget

mei silver-skommen ban, — mar om't üs sprake

de wearklank is, de blom fen 't libben op dy groun.

Al hwet üs each oanskógje, üs ear biharkje mei,

al hwet üs herte fielt: it grien fen üs lansdouwen;

üs marr'ne weageliet; de wijing fen 't leechlan

as 't wykjend sinneljacht, forsparkjend oan 'e kunen,

syn léste goudglans jiet oer mêd en marren, —

't fynt öfbyld yn üs tael; 't komt yn syn klanken ut,

en süz't en rüz't en brüz't der yn!

En dêrom ha 'k üs tael sa ljeaf

ja, dêrom! Mar ik scil net mear oanhelje üt myn fers „Oan 't jonge Fryslan." En licht hie 'k it hiele oanheljen weze l.tten,wier net det my nei oanlieding fen dy ryglemennich hjirboppe hokkerde ris fragen dien binne dêr't ik yn 't iepenbier op anderje

Scoe 't wol wier wêze?» waerd my frege. „Scoe de naturl.ke

gesteldheit fen in lan wol safolle ynfloed ha op 'e tael^ en penners as iy miene? En as 't sa is, scil 't dochs wol oeral sa weze, nou 'hwet hat den by 't eintsjebislüt it Frysk yn dit sUk fen saken ye "2 optfoUe oare talen en tongslagen, dCt günien in fmger om

y" 6 Sco^'t^wier wêze ?" Wis is 't wier Mar, foar't ik nei bi-

wizen omsinch, ea«t in forhaeltsje, det, sa't liket, neat me, t traech-

S,ik UOp'0in'dalpt yn 'e wMden sieten bOrljne op in ionn meiinoar bütedoar to praten, foar hüs op in bank.