Kleine verschrikkingen

vroeg, bijna in den óüwen toon: „wil u d'r niet effen in kommen?"

„Mag 'k over de schutting?"

Hij knikte en 'n oogenblik later zat 'k mee aan de tafel.

Voor z'n zondagsche kleeren had-ie 'n doek gebonden, ingepunt over het boord. Z'n stoppelige, ongeschoren kin stak 'r grijs-rossig door. Z'n oogen, flets-grijs, onbewogen, sterk omwald, keken van het keulsche potje met margarine naar 't broodje in z'n bruine vingers.

Staande bij de kindren, leek al het vroeger-gemoedlijke in 'm gekomen. Toch dee iets wezenloos en weg's in z'n doen je aarzien.

„Ligt je vrouw nog in bed?"

„Ja," zei-ie, boter schrappend in 'n geopend krentebroodje.

„Is ze bij kennis?"

„Nee."

„Zou je geen dokter nemen?"

„Nee — 't duurt altijd 'n dag of wat — nou zal 't wel langer duren door de schrik."

Hij zweeg, ijverig boterend.

„'t Was 'n a&rdig kind," begon 'k onaangenaam te liegen, om de gaping in 't gesprek aan te vullen.