Kleine verschrikkingen

galmend — heiseheiseheise — heiseheiseheise hopsasa Ze hosten in slier in 't duister, 't straatje

afsnijdend, schoon-vegend, alles opdringend naar den stal van Engel. Een gillende vrouwsstem, slijmrig en schor, koe-klaagde hopfalderiere hopfaldera en wèer 't bulkrig geweld der mansstemmen — 't lijvengehoop in 't donker iets logger van duister — 't vonkengedwerrel uit 'n sigaar, wegwaaiend, scherprood van spetjes — en stompend gedraaf het winkeltje langs met schemerlicht-schijn op de voorste gezichten, op 'n boord, op 'n hoed — en weer t duister, de ruggen massiever-van-donker dan t zwart.

Een kwam terug, de meid die diende bij Prins, bezweet, met confetti-geplak in 't zweet van r nek, in 't zweet van 'r koonen, in 't zweet van 'r voorhoofd. Na-snakkend van 't hossend geplomp in de straat — liep ze Jannie lawaaiend voorbij en 't winkeltje binnen.

Juffrouw Klos schrikte op.

„Jeesis mensch wat bin 'k heet.... Allemachtig k

smelt Die kerels, die trappen maar raak! . . . Kijk

ig me rok ... Zoo hebben de sloeries m afgetrapt... Zou je ze nie op d'r bek slaan? Da's me zondag-

sche Goed van zeven stuivers de el Naai

dat nou is D'r is geen naaien meer an !"...