Van oude menschen, de dingen, die voorbijgaan ...

Zij stond op.

— Ga je weg

— Ik moet nu weg. Kom morgen bij ons dejeuneeren, wil je Elly?

— Ja, Ottilie....

Ottilie zag uit het raam. De zon straalde zwijmende en laag, uit mauve en roze wolken, en de wind had zich over de golven neergelegd ; de zee wiegde hem nog alleen zacht op hare diepblauwe deining, als een reuzigen minnaar, die lag in haar schoot uit te rusten van zijn bloedrijke razen.

— Prachtig, die wolken! zei Elly. De wind is gaan liggen.

— Altijd om dit uur, zei Ottilie. Kijk, Lot, daar is hij ....

— "Wie....

— Aldo. Hij wacht me.

Zij zagen op de Promenade des Anglais — weinig wandelaars waren daar — een man zitten en hij zag naar de zee.

— Ik zie alleen zijn rug, zei Lot

— Je zal hem morgen zien. Ik ben innig blij, dat jullie komen ....

De klank van haar stem bedankte, geroerd. Zij omhelsde hen beiden, ging.

— God, God, wat een mooie vrouw, zei Lot.