is toegevoegd aan uw favorieten.

Mijn verlustiging.

1781

Permanente URL

Titel

Pagina

Gebruiksvoorwaarden: Geen auteursrecht. Er rusten geen rechten meer op dit object.
Titel: Mijn verlustiging.
Auteur: Bilderdijk, Willem
Jaar van uitgave: 1781
Drukker/Uitgever: Hoogeveen junior, Cornelis van Leiden, 1761-1787, 1790; Klippink, David (erven) Amsterdam, 1779-1785
Taal: Nederlands
Onderwerp: Dutch language and literature; Poetry
Omvang: 132
Herkomst: Den Haag, Koninklijke Bibliotheek
Bron metadata: STCN

Geen zoekvraag opgegeven
- Ga naar paginanummer (totaal 132 pagina's) / 132
Geen auteursrecht. Er rusten geen rechten meer op dit object.
Permanente URL
Titel

Pagina

Gebruiksvoorwaarden

Geen auteursrecht. Er rusten geen rechten meer op dit object.

Titel

Mijn verlustiging.

Auteur

Bilderdijk, Willem

Jaar van uitgave

1781

Drukker/Uitgever

Hoogeveen junior, Cornelis van Leiden, 1761-1787, 1790

Klippink, David (erven) Amsterdam, 1779-1785

Taal

Nederlands

Onderwerp

Dutch language and literature

Poetry

Omvang

132

Herkomst

Den Haag, Koninklijke Bibliotheek

Bron metadata

STCN

Fyllis! houd me altoos in de uwe geflagen: Verbraakt gij ze, ik zou weêr naar andere jagen. Hoe duur zon de vrijheid het harte niet Haan'. AAN MIJN VERLUSTIGING. AAN DE 59 ZANGKUNST. waar, 6 flrelend Zangvermogen, In wederzijdfche zus ter min Met de eedic Dichtkunde opgetoogen, Die in hare afkomfte uit den hogen Op d'eigen'' grond met u mag hogen: Van waar toch zoog uw zie! zo dwaas een trotschheid in? Zo dwaas een trotschheid'1.— Ja, voifchonel Voegt dit verwijt u niet met recht, Die *t deelgenootfchap uwer krone Der teéifte Bloedverwante ontzegt? H 2 Hoe (o MIJN VERLUSTIGING. Hoe heeft zij, vroeger rijp in krachten, Uw kindfche zwakheid niet gefchraagd! Ja zelfs, om u, heur Arendsfchachten Aan 't lijm der werkloosheid gewaagd! Hoe kroop zij foms den voet der bergen, Om uwe grilligheden, rond; En ging de fteilfle rotfen tergen , Daar uw belang ''t zich dienflig vond! Wat waart gij, had ze uw wankle fchreden% Met zusterlijke tederheid, Niet eertijds door de onzekerheden Der hobbeligfte paan geleid? Maar, thands, geleerd, met vaste voeten Door 't ongebaande heen te fpoén: In 't diep van 's menfchen borst te wroeten: Het ongenaakbaarfle aan te doem Thand; . M IJ N VERLUSTIGING. 6x Thands, dwinglandes van 't vrije harte, Voertge, aangebeden van al de aard, V Volftrektst gezag op vreugde en fmarte, Zo verre uw hand de Cymbel fnaart. Ja, ge onder/laat Natuur te dwingen, En de Echo, die tot de cogen /preekt, 't Penceel van uit de hand te wringen; En weinig! dat er aan ontbreekt. Dus, dus heeft ook uw drift de palen Van V rijk der Dichtkunftc overfchreên. — Zij deed u aan haar zijde pralen; En iÜ'i gij eischt haar throon alleen. ê Zinneftreelfter, zo uw klanken De wellust zijn van al wat leeft; Herdenk, wie ge alles hebt te danken, Tot zelfs den rang waar naar gij ft'reeft. H 3 De 62 MIJN VERLUSTIGING. De bloemen, die uw borst verjieren, Zijn door uw zuster-zelv geplukt: En prijktet ge ooit met prijslaurieren, Zij-zelv heeft ze op uw hoofd gedrukt. En gij, op V volksgejuich vermeten, Gij hebt door redenlozen tocht, Den liefdehand van een gereten, Die beider glorie hield verknocht, Keer van die maatloze eerzucht weder, Eu huuw uw' galm aan 's Dichters flemi Wel verre dat u zulks vernederHet geeft uw* klanken de echte klem, Of, houdt een valfche fchaamte u tegen, Te huigen voor een nieuwe wet: Hoor Dichtkunst-zelv, u fteeds genegen, Daar ze op uw'' toon haar vaarzen zet. M IJ N MIJN VERLUSTIGING. 63 M IJ N CYTHER. Ik wil Alkménes groten zoon Verbreiden op een' fleren toon, Zijn deugd ten looni Maar ach! al te onervaren In 't hartverheffend Heldendicht, Weergalmen mijne fnaren Van Pafos dartel minnewicht. — 'k Span nieuwe koorden op mijn Lier, En zing van Mavors Veldbanier: Maar ach! wat onvermogen! Mijn Cyther klinkt van Venus fpruit, Weêrfpannig aan mijn pogen. — Welaan dan, mijn geliefde Luit! Druk teêre minnelustjes uit, In plaatf' van bloedige orelogen. AAN 64 MIJN VERLUSTIGING. AAN DE AVONDSTAR. J^.ijs vrolijk, rijs met fpoed, Gcvvenschte Nachtbodinne, Die ik met eerbied groet, Als leidftar mijner minne! Geef mij gehoor! Licht op deez' avondtocht mijn' vluggen fchreden voor! Bevangen Van verlangen, Trotfeer ik 't aakligst van den nacht: Niet om roof of menfchenflacht; Maar om Fyllis, die mij wacht. —. Zo pralen Uwe ftralen Met zilvren licht en gouden' glans, Aan d' azuren Hemeltrans. O P MIJN VERLUSTIGING. 65 OP EENE *- O o S. 0 Lust van 't oog, ó lentcplant, Die, als Vorltin van 't bloemrijk land, De veldkroon ipant: Ontluik , bekoorlijk Roosje! Maar neen: ontzie, vertraag dien ftondj Of uw aanminnig bloosje Gaat ijlings, eer gij 't weet, te grond. — Mijn Fyllis is een bloem als gij; Haar roem gaat als uw roem, voorbij: Gij moet, als zij, bekoren; En hare fchoonheid (hoe volmaakt!) Als de uwe, gaan verloren. Helaas! het vreeslijk uur genaakt, Dat uw fatijnen bladers (laakt, En 't zelfde lot is haar befchorea. 1 Wel- 66 MIJN VERLUSTIGING Welaan dan, frisfe bloem, ontluik iEn, eer de tijd uw' luifter fnuik', Verlaat uw' ftruikJ Ga Fyllis borst bekleeden! Haar fneeuwwit gloei' door uwen gloed j En, flage ik in mijn beden, Uw zachtheid lenig' heur gemoed! Beminlijk Roosje, dat 'k benij'! Erken uw heil! het ftaat u vrij, Aan Fyllis borst te fterven! Haar boezem is uw throoiï en graf" Mocht ik dit lot verwerven! Ik wees Augustus wareldflaf En Kjêzus goudtrezoren af, Om dus het levenslicht te dervsi?. Cé MIJN VERLUSTIGING. 6? Ga dan, en volg haar fchone hand, Befchikfter van uw plaatf' en ftand'; Als 't onderpand Van mijn wanhopig blaken. Doch, als zij u deze eerplaats biedt £ Wier glans gij moet volmaken, Vertier haar; maar bedek haar niet. — Dan, tcfiens, (la haar zuchtjes ga, Indien haar ooit een zucht oittflaj En poog haar te overreden, Door 't onherftelbaar ondergaan Van uw bevalligheden, Naauwkeurig acht op zich te (laan: 6 Dat ze, zonder blinden waan, In tijds de haren mocht belleden! I 2 DE 68 MIJN VERLUSTIGING. D E TAAL der MIN. 'k CjTing naar Pafos heiligdom, Om de taal der min te leren; Maar in Pafos werd ik ftom, En moest fpraakloos wederkeren, 'k Schrei Cythére troostloos aan; 'k Zie haar bij mij nederfiïjgen: Jongling, (zegt zij) wees voldaan; 't Is de taal der min, te zwijgen. d E MIJN VERLUSTIGING. 6) D E LIEFDE. 't Hoofd der dartle minnegoden, Van een Honigbie gewond, Die hij in een roosje vond, Gaf, tot Venus fchoot gevloden , Kreet op kreet. Moader, riep hij, 'k zal 'tbederven, Red mij, laat mij troost verwerven In mijn leed. In de rozeblailn gedoken, Heeft me een kleene draak gedoken, Dien de boer een Bietje heet. I 3 Cy- -o MIJN VERLUSTIGING. Cypris zag zijn fchreicnde oogen, Overftelpt van traan bij traan, Met een' zoeten glimlach aan ; En ze drukte uit mededogen Hem de hand. Staak, dus fprak zij, ftaak uw zuchten; Zoudt ge een' Bietjes angel duchten? Welk een fchand! Doet zo klein een wond u klagen, Denk, wat pijnen hij moet dragen, Dien ge uw' ichicht in 't harte plant? D E M IJ N VERLUSTIGING. D E SCHONE KUNNE. J^atuur heeft al wat zij deed leven Met eigen' wapentuig' voorzien; Of om 't geweld te wederftreven, Of om zijns vijands macht te ontvlied Den rosfen Koning van de dieren Gaf ze overmacht in klaauw en tand: En heeft het woest gedacht der Stieren Het voorhoofdvvapen ingeplant. Dus fchonk zij, voor de felle krachten, Verleend aan Tijger, Wolf, en Beer, Den Ever, ondoordringbre vachten; Den Haas, de fnelheid, tot geweer. Zij gaf den Visfchen, om de baren*, Den Vooglen, om het hemelruim, Op vlugge wieken door te varen, De breede vin en lichte pluim. Zo 7* 7* Zo heeft zij, voor alle ander wapen, Den Mann' een' onbetembren moed, Een ftugge zielskracht, ingefchapen; Waar voor hij 't alles buigen doet. Dit alles werd der Vrouw' onthouen. Zij bleef dan ongewapend? — Neen. — Wat was dan 't aandeel van de Vrouwen? — 't Aanminnig lichaamsfchoon alleen. Dit ftrekt haar in de plaats van fpeeren, Van klingen, bijlen, boog en fcbicht. Uier door weet ze alles te overheeren, Met eenen wenk van haar gezicht. E E- MIJN VERLUSTIGING. M IJ N VERLUSTIGING. 7t BEDRIEGLIJK MEDEDOGEN. middernacht; men zag het wentelend gewemel Der Harren aan den duiftren hemel; De mensch, door d'arbeid en de zorg des daags vermoeid, Lag in den zachten flaap geboeid; Wanneer ik aan mijn deur een dof geraas hoor maken. „ Wie (roep ik,) doet mij dus ontwaken "? Men antwoordt: ,,'k ben een kind, doe open onbevreesd: ,, 'k Ben al den nacht op weg geweest: „ Mijn kleedren zijn doornat van zware regenvlagen: „ Dus koom ik u herberging vragen. „ Mijn leden zijn verllijfd, van 't onweêr aangedaan, „ Zo dat ik verder niet kan gaan". K Die f4 MIJN VERLUSTIGING. Dit hoorend, word ik (trales door teder mededogen Voor 't hulpeloze wicht bewogen: "k Ontfteek een fakkel, en ontfluit in ijl de deur, Als ik een' jongen knaap befpeur; Maar met een' boog voorzien, en wapperende pennen, 't Geen mij Rupido deed herkennen. Ik breng hem bij den haard, op dat hij drogen mocht', En uit zijn lokken pers ik 't vocht, En poog de ftrarnme leên van 't wichtje te verwarmen, Door 't wel te koestren in mijne armen. Doch naauwlijks was het warm, cn zijn gewaad weör droogs Of 't fprak: „ beproeven wij mijn' boog, „ Of mogelijk de pees, bevochtigd door den regen, Ook eenig letfel heeft gekregen ". Dus zegt hij; fpant den boog; en treft me in 't ingewand, Dat ijlings vloog in vollen brand. Toen fprong hij fchaatrend op, en riep: wees wel te vreden, ,, 6 Vriend; mijn boog heeft niets geleden: j, Maar gij gevoelt nog lang de folterende fmart Van deze wonde in 't kwijnend hart B E- MIJN VERLUSTIGING. 75 BEKLAG. 't"\^"alt hard, den bloem, de lente van zijn dagen In doodkil ongevoel te ilijtcn zonder min: 't Valt hard, den last der minnekwaal te dragen: Maar liefde zonder hoop heeft alle rampen in. Dan ach! wat grond, om zich met hoop te vleien? Thands wordt de aeloude roem van 't glorierijkst gedacht, Thands 't eêlst vernuft, de groende lauwrenmeien, Ja 't heilig zilverblank der reinde deugd veracht. Wees om den glans der onbevlekde zeden, Wees om 't verlichtst verdand, beroemd, gezocht, geëerd; De Geldgod fpreekt: en geen voortreflijkheden, Die zijn gezag niet draks met d'eerden wenk verneert. K a Ver. 76 MIJN VERLUSTIGING. Vervloekt zij hij, en zijn gedachtenisfe, Die 't eerst aan fehittrende erts een waarde heeft verknocht! Hij heeft het recht, de waarheid, en 'tgewisfe, Begeerlijkheid ter gunft', voor 't misdrijf omgekocht. Hij heeft de twist ontdoken in gemoederen, Door de infpraak van natuur op 't allerteerst vereend: Den band van 't bloed verbroken tusfehen Broederen, En 't ouderlijke hart voor 't hulploos kroost verdeend. Van daar die pest, van bloed en tranen dronken, Wier voetdap 't bloeiendst veld met de ijzren zool vertrapt; Wier druipend zwaard, gefchaard op menfehenfehonken, Niets aanblikt in 't gevecht, dat aan zijn woede ontfnapt. Van daar, van hem, alle onheil in ons leven. — Hoe zalig vloot het uwe, ó vroeger menschdom! voort, Eer weelde ons nog de wet had voorgefchreven, En 't onrustbarend goud de dem van 't hart verfmoord! Gij MTJN VERLUSTIGING. ;7 Gij leefdet vrij van al die flaaffche boeien, "Waar meó 't verderf der eeuw uw' naneef heeft belaan: Een zuivrer vreugd mocht u de borst doorgloeien, Dan die ooit overvloed in de onze deed ontdaan. Gij mindet mee; maar vrij van dc ongenuebten, Waar mede in onzen tijd de liefde wordt omduwd. — Leide ooit uw hart zich wetten op in 't zuchten? Of dwong het zich, om't goud, te vleien't geen het fchuwtf Noodlottig goud! Onlijdbre dwinglandije! Is 't offer onzer rust dan nog niet groot genoeg, Ontbreekt er iets aan uwe heerfchappije, Ten zij het harte-zelf in uwe ketens zwoeg'? 6 Gruwzaamheên! — Door vuig metaal bewogen, Verraadt zich 't maagdlijk hart, en werpt zich weg, en beeft.' De minnaar ziet zijn hoop, zijn heil vervlogen! — Hij zwijgt, en voedt zijn vlam, en kwijnt, en zucht, enfneeft! K 3 D E 78 MIJN VERLUSTIGING. D E LIEFDE. .Ajs Kupido, met zijn' ftaf, Mij in hobbelige dalen, Die nooit wind verfrisfing gaf, Door de ftruiken heen deed dwalen; Heeft me een adder, voor het oog In de kruiden neérgedoken, Op het onvoorzienst gefloken: 't Scheen dat mij de geest ontvloog; 't Hart kromp in mijne ingewanden; 'k Dacht, mijn dood is nu voor handen: Maar Kupido, die dit ziet, Slaande 't dons van zijne vlerken Op mijn hoofd, om mij te ftcrken, Zegt: gij kunt nog 't minnen niet. AAN MIJN VERLUSTIGING. 79 AAN M IJ N E LUIT. ""Voor overvloed, voor mateloze fchatten Bezit ik u, beminnelijke Luit! Gij zijt mij meer, dan Peruus mijnen vatten, Of de Indus in zijn kronklende armen fluit. Gij zijt mij de eer, de wellust, en 't genoegen, 't Genot van 't heil, de troost in 't zwoegen, En perst aan 't drijvend oog de zoetfle traantjes uit. Rampzalig! die, gevoelloos voor uw klanken, Die fombre vreugd miskent, waar meê ge ons harte ftrcelt. Hij moog zich vrij van 't blinde lot bedanken, Wien 't ftaven gouds en gouden ftaven deelt: Hij is, wat flaat hem zij befchoren, In 's Hemels ongenad geboren, Die 't hart voor maatzang heeft vereeld. Mijn 8o M IJ N VERLUSTIGING. Mijn Cyther, klink, ja klink dan in mijn handen! En zo mijn ziel ooit zweemfel voel' van nijd, Zo ze ooit mijn borst van wrevel voele ontbranden, 6 Wees mij dan, wees gij mij tot verwijtI Dan moeten, midden in mijn zingen, Uw fnaren mij voor 't voorhoold fpringen, En roepen, dat gij me alles zijt! LIEF- MIJN VERLUSTIGING. 81 L I E F D E. Het lust, het lust me te beminnen: Kupfdo had het mij geboón; Maar ik, geheel beroofd van zinnen, Verachtede "t bevel van Cytherêaas zoon. Dus, na mij tot den ftrijd te dagen, Maakt hij zijn' (talen boog gereed, En pijlen, op den rug gedragen, Die hem Vulkaan weleer in Lemnos had gefmeed. Ik gesp het harnas aan de leden, En koom, van fpeer en fchild voorzien, Als Pcleüs zoon, te voorfebijn treden, Om met een' fleren moed Kupfdo weer te biên. 't Gevecht begon; hij fchoot; ik vluchtte; Tot hij, van pijlen gantsch ontbloot, Van fpijt en wrevel diep verzuchtte, En, als een' fchicht, zich-zelv' in mijnen boezem fchoot. Dus drong het wicht zich in mijn harte: Op zulk een wijs beheerscht hij mij. Nu baat geen fchild voor deze fmarte: 't Is al inwendig en onzichtbaar dat ik lij'. L DE 83 MIJN VERLUSTIGING. D E P IJ L E N der LIEFDE. j/Vls Venus kreupele Gemaal In Lemnos fmitf', van blinkend ftanl, Ku' {do pijlen ftond te fmedcn, Die zij met honig (treek, door 't wicht vermengd met galj Kwam daar de Krijgsgod, bij geval, Den heirbijl zwaaiende, uit het flagveld binnen treden. Hij fpotte met den kleenen fchicht. Van 't fnelgevleugeld Minnewicht, Dat hij beneden zich verachtte. Kupfdo fprak hier op: „ dit tuig is u te zwaar: ,, Beproef mijn woorden vrij, hou daar"; En Mavors nam 't geweer, daar Cytherê om lachte. Doch zo als hij het aangevat, En in zijn hand geheven had, Moest hem zijn overmoed berouwen: „ 'tls zwaar, (verzucht hij ftraks;) neem gij het pijltje wéér: „ Ik geef u uw verfchuldigde eer ". j, Neen, (zegt de loze knaap:) gij zult den pijl behouen ". AAN MIJN VERLUSTIGING» f3 AAN EENE SCHONE. ÏVIen zegt dat Niobe voorheen Aan Xanthus oever is Veranderd in een' fteen; En dat Pandlons telg het wraakzwaard naar den hogen Op zwaluwwieken is ontvlogen: Maar ik, ik wenschte een fpiegelglas Te zijn, op dat me altoos uw minlijkfi oogen zagen: Ik wenschte dat ik u een kleed, ó fchone, was, Op dat gij me ahijd meê mocht dragen. 6! Ware ik u een halsfieraad, Of kostelijk kleinood van jaspis of agaat: Zo mogt ik 't zachte albast van uwen boezem ftrclen, En dartel om uw' gorgel fpelenl Och of ik Ware een zuiver vocht 5 Zo waschtet gij met mij uw poëzie en blanke leden! Och of ik in uw' fchoen voor 't minst verwandien mocht; Zo wierd ik door uw' lieven voet vertreden 1 La AAN 84 MIJN VERLUSTIGING. AAN DEN NACHTEGAAL. 23 ewonercs der dichte loovrenzalen, ó Toef, ja toef, geliefde Filomeel! Verbeid bij 't licht der eerfte morgenftralen, Verbeid Lykoor in 't ruifchend woudprieel. Uw gorgeltoon verrukt de veldelingen-, Doch hoor heur ftem: en tuig, dat ze u verwint. Leer, leer van haar een' zuivren Zangtoon zingen; Maar gij, leer gij Lykoris, hoe men mint. V E R* MIJN VERLUSTIGING. 85 VERGANGKLIJKHEID VAN II E T GENOEGEN. C3p zachte myrth- en lotosblaan Genoeglijk uitgeftrekt, Ereng' mij Kupfdo-zelf den vollen beker aan, Met opgeftrikt gewaad bedekt! Want, met wat fpoed een rennend wagenfpara Door 't vlak der velden rijd', Veel fneller is het vlieden van Des menichen levenstijd: En liggen we in het graf ter neer, Wij zijn een hand vol asch; niets meer. L 3 Waar MIJN VERLUSTIGING. Waar toe (lort ge offergaven uit? Wat zalft gij toch den (leen. Die in zijn' hollen buik het zielloos rif befluit? Wat ftrooit gij daar 't gebloemte om heen? Spil liever nu den nardus aan mijn hoofd, En vlecht me een' rozenkrans: Eer ik, van 't levenslicht beroofd, De fehimmen lei' ten danf', Wil ik van alle zorg en pijn, Van allen druk ontheven zijn. HET MIJN VERLUSTIGING. 87 HET G O U D. ÏCon 't Goud de ftervelingen 't Geweld des doods ontwringen j 'k Vergaarde een' groten fchats Om, tot rantfoen voor 't leven, Aan 't lelijk fpook te geven, Wanneer het tot mij trad. Maar wijl men 's menfchen dagen In 't minst niet kan vertragen, Vergeefsch is 't wat ik klaag: Moet ik mijn leven laten, Wat kan het geld mij baten, Dat 'k in mijn' gordel draag? Mag ik, voor alle fchatten, Den berkenmeier vatten In de opgeheven hand! Mag ik mijn' lust verzaden, En in de weelde baden Van 't troetelledikant! O P 88 M IJ N VERLUSTIGING. OP DE MINNAARS. D e Paarden hadden in hun zijden, Voorheen, huns meefters merk gebrand; Zo was de Parth, fints oude tijden, Te kennen aan zijn' tulleband: Maar mij zijn al die liefde kweken Op 't allereerst gezicht bekend J Want allen is een zelfde teeken In 't teêrverzuchtend hart geprent. O P MIJN VERLUSTIGING. 8y OP EENE DUIF. ELminlijk Vogeltje, van Cytherê geliefd, Ai! zeg, wat is de reên Dat gij, met zulk een' fpoed, de ruime lucht doorklieft? Waar toch, waar vliegt gij heen? Van waar brengt gij dien balfem aan, Waar mede uw wieken zijn belaan? En waar gij 't bloemtapijt der velden meê befproeit, Daar 't van uw veedren vloeit ? „ Hoe dus? gaat u dat aan? of waarom vraagt gij dit? „ Mijn Meefler vaardigt me af „ Aan haar, die, als Vorftin, geheel zijn hart bezit, „ Dat haar de liefde gaf. „ Bcfchouw hoe ik op zijn bevel, „ Zijn minneliederen beftelP. „ Hij zei' mij voor de trouw, die ik hem blijken doe, „ Ontflag en vrijheid toe. M „ Doch po MIJN VERLUSTIGING. Doch alhoewel hij mij in volle vrijheid fielt, „ Ik blijf bij mijnen Heer. 3, Want waarom zoude ik toch, om berg, en bosch, en veld, ,, Steeds vliegen heen en wéér; „ Op dat ik, in mijn fnelle vlucht, „ Mij de eene, of andre wilde vrucht „ (Wat wordt men, buiten die, in 't woeste woud gewaar?) „ Ter wrange fpijz' vergaar'? ,, Terwijl ik, in mijn' dienfl', een beter lot geniet, En edeler onthaal. „ 'k Eet brood uit 's Meeflers hand, die mij te drinken biedt ,, Uit zijn kristallen fchaal: „ Waar na ik om hem henen zwier, „ Of rust op zijne ijvoren Lier. „ Vaarwel! Gij hebt der kraai', om haar geklap gelaakt, „ Mij reeds gelijk gemaakt". O P MIJN VERLUSTIGING. oi OP DE ROOS. M ij lust de Lent', die bloemgewasfen draagt, De Lenteroos, die Goón en menfch' behaagt; 't Aanminniglre vcrfierfel voor een Maagd, Ter eer' te zingen. Het is de Roos, de malfche Roos-alleen, Met welker blaan de drie Bevalligheên, Als 't Minnewicht met haar ten rei' zal treön, Haar hoofd omringen. Zing, Dischgenoot! zing vrolijk met mij meêl De Roos, de lust van gulden Cythereê: De fchone Roos, 't bemind gewas der negen Zanggodinnen! M a Schoon os MIJN VERLUSTIGING. Schoon zij de hand met fpitfche doornen drukt, Wanneer men haar den groenen fteel ontrukt; Wie is er, die geen lieflijk Roosje plukt Met blijde zinnen? Hoe aangenaam zijn haar fatijnen blaan! Men brengt de Roos op blijde tafels aan, En Bacchus feest. Wat wordt er toch gedaan, Wat zonder Rozen? Haar purper doet den fchonen Dageraad, Die 's Hemels poort in 't Ooft' ontiluitcn gaat, En 't Wagenfpan van Titan binnen laat, De vingers blozen: Zelv Cypris wordt, van die haar fchoonheid roemt, In heilig Dicht, na dezen blos genoemd. Der Helden graf verfiert men door 't gebloemt' Der Rozelaren. Niet minder is haar frisfche reuk geacht: Vergeefsch beproeft de tijd daar op zijn macht; Haar geur houdt ftand, hoewel haar tooi en pracht Zijn weggevaren. Doch MIJN VERLUSTIGING. 93 Doch melden wij, hoe ze eerst haar' oorfprong kreeg! Als Venus uit de azuren golven fteeg Der zee, die voor haar oog zich ftilde, en zweeg, En icheen te flapen; Wanneer Minerve uit 's Vaders edel hoofd , Door 't diamant van Mulciber gekloofd, Met fpeer en fchild, wier glans den glans verdooft Van Mavors wapen, Te voorfchijn kwam; toen is de nieuwe plant Der Roos, gevormd door de alleswijze hand Van vrouw' Natuur, uit 's aardrijks ingewand Eerst voortgefproten. Het Godendom zag 't Roosje pas volbloeid, Of heeft het met zijn' nektar mild befprocid; En uit haar' Itruik is de ecdle druif gegroeid. Die federt wortel heeft gefchoten. M 3 OP 94 MIJN VERLUSTIGING. OP DE ROOS. 2^o Jupiter in 't Rijk der bloemen Een Heerfcheresfe zou benoemen, Aan 't Roosje fchonk hij de oppermacht. — Der bloemen oog, des aardrijks pracht, Der planten luifter, zijn de Rozen, Zij ademen een liefdegeur, En doen, door fchitterende kleur, De velden allerlieflijkst blozen. Zij pronken met de zachtlle blaan: Zij kweken minnelustjes aan; En lachen, van groen loof omgeven, De Zéfyrs toe, die om haar zweven. O O O P MIJN VERLUSTIGING. 95 OP DE ROOS. 33at wij de Roos, der minn' gewijd, Met Vader Bacchus paren! Dat we, in liet druivenvocht verblijd, En 't hoofd bekranfende met frisfche rozeblaaren, Geen zoete lachjes fparen! — De Roos, der Lente fchoonfte pracht, De Roos, het fierraad van de bloemen, De Roos, bij 't Godendom geacht, Wil ik op mijne Cyther roemen. — Diones dartelende zoon Vlecht om zijn blonde kruin een purpren rozekroon, Wanneer de drie Bevalligheden Met hem ten reie treden. — Dat ik mij ook met Roosjes fier', En in uw' tempel, op mijn lier, 6 Bacchus! u verbreide: En een beminnelijke maagd, Die Roosjes om heur' fchedel draagt, Ten blijden danf' geleidel O P 96 MIJN VERLUSTIGING. OP E E N E N ZILVEREN KROES. W il mij, vernuftige Vulkaan, Geen wapenrusting voor mijn leden (Want wat gaat mij Gradivus aan?) Maar een' Bokaal van zilver fineden. Wil om den rand geen Firmament, Orion, of Kalisto fnijden: (Mij zijn de ftarren niet bekend; Ik wil den zouten plas vermijden.) Maar dat me uw bijtel daar een' wijnftok om vertoon, Met vruchten, die bet hart ververfchen; En Sémeles en Venus zoon, Die in een gouden kuip de rijpe druiven perfen. A L- MIJN VERLUSTIGING. 97 ALKAÏSCHE LIERZANG. OP DE D E U G D. ó E del voorwerp onzer bedoelingen, Volfchone Deugd! maar zwaar ter betrachtfrigel Wat is het fchoon, voor u te fterven! 't Aakligfte, gruuwzaamfte wee te lijden! Den geest bedeelt gij Hemelfche voorrechten, Meer waard dan 'tgoud, ja 't eêlst der bezittingen; En meer dan de edelfte geboorte, 't Treflelijkst Hamhuis, op prijs te Hellen: Den zinnen deelt gij Mille gelatenheid, En zoete rust meê; kalmte en te vredenheid, Verkwikkelijker dan de fluimring, Die den vermoeide de leden koestert. N Om $8 MIJN VERLUSTIGING. Om u, om u is 't, dat de onverwinlijke Gedrochtenfchrik, dat Spartes gebroederert Zo veel verrichtten en verduurden, Door uwe mogendheid ingenomen. Door zucht tot u is 't, dat de Dardanier En Peleus zoon, en Aia-x zag iheuvelen, En 't bloed van duizend andre helden De oevers des fnellen Scamanders verwen. 't Was ook om u, om uwe beminlijkheid, Dat Smyrnes burger, 't daglicht verliezende, De glibberige weg der oogen, Voor de begeerlijkheid werd gefloten: Maar, door zijn werken eindloos verheerelijlït? Zo verre 't aardrijk pronkt met bewoneren, Befchonken hem de Zanggodinnen Met eene onfterflijkheid, u vereerend. BIJ MIJN VERLUSTIGING. 99 B IJ EENE TEE KEN ING, VERBEELDENDE DEN OORSPRONG der SCHILDERKONST: IN DE VRIENDENROL DES SCHILDERS * * *. i^ooit moet het denkbeeld van uw' vond, Nooit uw geheugenis verlterven, Beminnelijke Rozemond! Wier vlugge hand zich onderwond, Door losfe trekken, duillre verven, Eens wuften minnaars vluchtig beeld Te hechten aan 't paneel, waar op zijn fchaduw fpeelt. De Liefde, roerlter van uw' zin, Wier Godheid uwe kool geleidde, Gaf u dit edel denkbeeld in; N 3 Als ioo / -MIJ N VERLUSTIGING. Als 't lieve voorwerp uwer niinn' Van uw verkleefde lippen fcheidde: Zij .deelde, in weerwil van Natuur, 't Afwezig, 't aanzijn meê; 't verdwijnend, ftand en duur. Zo dit een dartle vlam vermocht, Laat vriendfchap u in deze trekken, (Hoe ruw en kunfteloos gewrocht) Een hart, dat ze aan uw hart verknocht, Avell! het hart eens vriends ontdekken. Zo blijv' mijn naam u fteeds zo waard, Als ik 't penceel waardeer, dat d'uwen maakt vermaard! TER MIJN VERLUSTIGING. .01 T E R VIJF EN TWINTIGJARIGE ECHTVIERINGE. Aan V eind van de zaal vertoont zich een Tempel, waar in men het beeld en Altaar van li Y MEN befchomvt. een zanger. R ijst op, rijst op, 6 Zangchoralen; De tijd vermaant ons onzen pligtj Vervangt den klank der feestbokalen Met keur en trant van maatgedicht. een stem uit den Tempel. Treedt toe, treedt toe, 6 Zangchoralen! Ziet Hymens blijde tempelzalen. Tot uwen feestzang ingericht. N 3 een ie2 MIJN VERLUSTIGING. EEN ZANGERES. Ja viert deez' dag, mijn Zanggenoten, Die Hymen toegeheiligd is! Zijn outerchoren, reeds ontfloten, Onttrekken ons den tragen disch. BEIDE. Zingt Hymens roem, ó Zanggenoten! Zijn we allen uit hem voortgefproten, Hij eischt dan onze erkentenis. DE REI, btftaande uit Feestgenoten, treedt in den Tempel, en, met palmen in de handen, 't Altaar omringende, zingt. Geheiligde echt! behoud der ftervelingen! Wiens zachte boei heel 't menschdom houdt vereend: Ter uwer eer' is 't dat wij zingen! — Gij hebt ons 't levenslicht verleend. Geheiligde echt .... enz. Gij fchenkt deez' dag, deez' Echtgenoten In 't blij vernieuwen van den trouwdag hunner jeugd, In 't aanzien hunner huwlijkslotcn De MIJN VERLUSTIGING. 103 De liefelijkfte hartevreugd. Geheiligde echt! behoud der ftervelingen l Wiens zachte boei heel 't menschdom houdt vereend: Ter uwer eer' is 't dat wij zingen! — Gij, gij hebt hun dit heil verleend l 't Is u ter eer' dat onze reien Dit zilvren bruiloftsfeest verbreien. Mijn tonen, rijst! mijn ftem, herneem een dubble kracht, Een huwlijksfeest is 't feest van 't menfchelijk gedacht. Een huwlijksfeest is V feest van 't menfchelijk gejlacht. een zanger, voorgetreden. ó Huwlijksmin! wat waar de onzalige aarde, Zo niet alom uw invloed waar verfpreid? Wat, zo uw hand ons niet te famen paarde, De mensch, gedoemd tot aaklige eenzaamheid? Hij zuchtte, en kwijnde, en zwoegde, in onrust omgedreven, En walgde van 't genot van 't duurgefchatte leven. RECITATIEF. Niet anders ligt de zwakke wijngaartrank Op 't woefte veld bij 't kruipend kruid te kwijnen. Nooit io4 MIJN VERLUSTIGING. Nooit toont ze een' drop van Bacchus Godendrank In 't gloeiend rood van groeiende robijnen. Geen groene bot, gekronkeld om heur' bast, Zal 't jeugdig hout met dartle kusjes lekken: Maar neergebukt, gekromd door eigen' last, Moet ze aan den wind een nietig fpeeltuig ftrekken. EEN ZANGERES. Maar heeft des bouwmans nijvre hand Haar bij een' frisfchen olm geplant, En aan zijn' ftam een' fteun gefchonken; — Straks heft zij 't groenend hoofd omhoog, Om voor ons opgetoogcn oog Op 't hufrerrijkst te pronken. Straks zien we in trotfchen purpergloed Een' tallelozen overvloed Van frisfe en ecdle muskadellen Door liefelijken nektar zwellen. BEIDE. Thands is zij 't fierfel, de eer en wellust der landouw' Geworden door haar trouw. R E- MIJN VERLUSTIGING. :o5 RECITATIEF. Zo is een paar van Echtelingen, Aan één verknocht door hart en hand. Een ftroom van Hemelzegeningen Bedauwd hunn' teedren huwlijksband. Zij juichen in dien lieven kluifier Die, altoos even zacht en even zeer bemind, Het fchittrend goud verdooft in luifter En 't harde diamant in duurzaamheid verwint. Zij doen zich in hun kroost herleven, Door aan hun Vaders wakkre neven Op wie hun deugd wordt voortgeplant, Eu Burgers aan den Staat te geven, En zijn oneindig waard aan 't lieve Vaderland. DE REI. 6 Heil! onfchatbaar heil van Hymens heilgen band! EEN ZANGER. Wat kan halen bij de min, Die 't vereende hart en zin Van een paar doet famenvloeien, Dat, in "t bloeien O Van ic5 MIJN VERLUSTIGING. Van zijns levens lentetijd, Door een zelfde vlam aan 't gloeien, Zijne trouw elkander wijdt? een zangeres. Geen fpartlend veil in 't welig woud Kan aan 't omvlochten eikenhout Zich ooit zo vast verkleven: een zanger. Geen zeillteen aan het ijzer: ja, Geen parelfchelp, door ftorm op 't onvrij ftrand gedreven, Aan zijne wedergaê: beide. Als huwlijksliefde 't hart verkleeft Aan d'onwaardeerbren fchat, in wiens bezit het leeft. de rei herhaalt het Jlot. een zangeres. Maar vaster, ja oneindig vaster, Verbindt hen de echtknoop faam, wier hartsvereeniging Een vierde van een' eeuwenkring Ten zegelmerk' ontfing. ken MIJN VERLUSTIGING. ic? EEN ZANGER. Ja, Iioe de tijd het al verbaster', De huwlijksmin- alleen bezit een hemclkracht, Die de allesbuigende overmacht Van dien tyran veracht. BEIDE, Zij groeit, En gloeit: Zij kent, oniterflijk, geen verouden: DE REI. Haar vlammen zijn niet vatbaar voor 't verkouden, Uit de eeuvvge liefdevlam des hemels voortgevloeid. ZANGER. Laat duizenden aantreklijkhcden, Waar onze jeugd zich in verblindt, Door de ongenaê des tijds bedreden, Verdwenen zijn gelijk de wind; Geen deugdzaam hart heeft iets bij 't tijdsverloop geleden, En dit, dit is 't alleen, 't geen 't cchtfnoer famenbindt. 0 2 Ter- ic8 MIJN VERLUSTIGING. Terwijl dees naauwverknochte banden Door eene reeks van echte panden Waar meê hun vruchtbre fponde praalt, Nog naauwer worden toegehaald. zangeres. Ja, 't is de Liefde voor hun telgen, De zegen van de huwlijkskoets; zanger. 't Is de onwecrfpreekbrc zucht des bloeds, Door geen vermogen uit te delgen: zangeres. 't Is wederzijdfche kindermin: 'tls de infpraak der natuur; waar in De tederheid der Echtgenoten Voor 't dierbaar zaad, uit hun gcfproten, Zich t' allen oogenblikk' ontmoet, Hier in vernieuwt hun hart zijn' ondcrlingen gloed! de rei. Wat wellust voor een teèr gemoed! Wat wellust voor een teêr gemoed, Wan- MIJN VERLUSTIGING. ir9 Wanneer 'tin 't lachend wicht, wanneer 'tin rijper fpruiten , De tederheid van 't echte bloed; En in het voorwerp van zijn' gloed, Den oorfprong van zijn kroost ontmoet! ó Treffend, zielverrukkend zoet! Wie kan uw zaligheid in flaauwe klanken uiten? ZANGERES. 6 Echt! ó heilig echtverbond! Gij hebt deez' dierbren twee dit ftrelend heil vergond. Gij fchonkt in de aardfche zorg en kommer, Hun in de omhelzing' van hun kroost, De teêrfle vreugd, den rijkften troost! Gij hebt hunn' disch gedekt in ftille olijvenlommer! ó Echt! 6 heilig echtverbond! Gij hebt deez' dierbren twee dit flrelend heil vergond. ZANGER. Vereenden, 't is aan u gegeven, Geacht, geëerd, geliefkoosd van uw zaad, (Dat u voor de eedle gift van 't leven En zo veel weldadn, meer verheven, Ontbloot van tal, gewicht en maat, O 3 Er- lio MIJN VERLUSTIGING. Erkentelijke harten heiligt, Naar d'onverbreckbren kinderplicht,) 't Genot te minnen van het licht. Terwijl gij, voor den fchrik van 't menschlijk lot beveiligd, Gerust in d'arm van uw gedacht, Na frisfen ouderdom en hooggeklommen dagen, De dankbre tranen uwer magen Op uwen graffteen wacht. ZANGERES. Hoe heerlijk, ach! hoe welbehaaglijk is De dierbre naam en nagedachtenis Van oudren, die 't beftaan aan brave telgen fchonken! Wat ongevoelige verleent Geen tranen aan hun koud gebeent'! En doet hun tombe niet met frisfe bloemen pronken. RECITATIEF. Geen zachte hyacinth, geen blanke leliebladen, Geen geurige viool, noch Indiesch balfemhof, Geen frisfe rozengaard, met uchtenddauw beladen, Haalt in welriekendheid, bij hunn' gerechten lof. Geen MIJN VERLUSTIGING. m Geen zoete honigzeem kan zo 't verhemelt' ftrelen, Als hun geliefde naam der braven tong verheugt. Het laatfie nakroost fmaakt, en roemt met luide kelen, Dc vruchten van hun deugd. _ een zanger. Gewis: want zo wij eerbied dragen Voor hem, dien we in den Heldenzaal; Tot ons behoud, het lijf zien wagen Aan 't woeden van musket en Haal: Indien wij wettige achting tonen Aan hem, die 't leven ons behoedt; Wat zijn dan rechtgeaartde zonen Verplicht aan d'oorfprong van hun bloed? een stem van binnen. Laat af, Gefpclen, ftaakt uw zingen; 't Is Hymen reeds genoeg verbreid. Toont nu deez' Echtverbondelingen, Wien vijf en twintig zonnekringen De kruin met zilvren glans omringen, De blijken van uw tederheid. r> s ni MIJN VERLUSTIGING. de rei herhaalt. 't Is genoeg, laat af van zingen Hymen werd genoeg verbreid. Zij fcharen zich in twee rijen, waar van de voer/Ie zich tot de Echtgenoten wendt met het volgend RECITATIEF. 6 Welvereenden! wien we op deez' gewenschten ftond, Na 't tijdsverloop van dertienhonderd weken, De fakkel van uw trouwverbond Ten tweeden male zien ontfteken! Duldt, dat uw maagfchap, in dees rij', U hare oprechte beden wij', Uit een welmeenend hart gefprotcn. Hoe kleen een gaaf 't ook zij, een wensen, Indien hij invloed heeft op 't welzijn van een' mensch , Zijt, tot aan 't late graf, de zaligde Echtgenoten! de rei. Zo moet ge in 't volfte zielsgenoegen Bij dit uw tweede Bruiloftsfeest De derde Huwlijksviering voegen, I« MIJN VERLUSTIGING. 113 In de eigen bloei en kracht van lichaam beide en geest! Zo doen nog vijf en twintig jaren Op 't blinkend zilver van uw hairen Ook eens de gouden Echtkroon ftaan! Zo moet ge niet dan laat, van 't levenslicht verzadigd, En door des Hemels gunst geduurzaam bcweldadigd, Het algemeene lot der menschheid ondergaan! EEN ZANGER. Zo juiche uw echte fponde in bloefemrijke firuiken! EEN ANDER. Zo moet een dankbaar kroost uw dervende oogen luiken! EERSTE RIJ. Dit wenscht uw vriend, uw bloedverwant, Die uwen disch verfiert. EEN STEM. De menschheid, welker feest in 't uwe wordt gevierd. TWEEDE R IJ. En dit 's de wensch van 't lieve Vaderland, Dat uit uw' vruchtbren echt zich burgers op ziet kweken. P AL» ii4 MIJN VERLUSTIGING. ALLEN. Gij, Hemel! laat uw milde hand d'Oprechten wensch van bloedverwant, Van vriendfchap, menschheid, Vaderland, Geen heuchlijke uitkomst doen ontbreken! RECITATIEF, voor de Kinderen. En ons, wie plicht en dankbaarheid Aan 't Ouderlijke hart zo naauw, zo teör verbinden, Wat vergt ons 't Bruiloftsfeest, dus daatlijk toebereid, Te voegen bij den wensch van zo veel dierbre vrinden? Wat wensch? wat heilbeê? — Hemel, ach! Wat kan uw kroost voor zich van 's Hoogden gunst verlangen; Dan 't dier geluk, van, dag aan dag De blijken van uw tederheid te ontfangen? Het blaakt voor u in kinderlijke minn'. Uw heil is 't zijn; uw rampen zijn zijn plagen. Gij hebt ons hart gevormd, mijne Ouders; leest daarin, 't Is u geheel plichtmatig opgedragen. D E MIJN VERLUSTIGING. 115 de rei treedt ten Tempel en omringt Hymens beeld en Maar. Hymen, Hymen, bron van 't leven, En behouder der natuur! WH in dit gelukkig uur 't Echte paar op nieuw verkleven; Geef hunn' banden kracht en duur: Laat uw heilig hemelvuur Altoos door hunn' boezem zweven! de zangeressen omhangen het Altaar met bloemen. Hymen, Hymen, bron van 't leven! Laat het u gewijd altaar, Onder plechtig feestgebaar Met dit bloemfestoen omgeven, Door de jonge maagdenfehaar Tot eene echtkroon faamgeweven. De zangeres, die den krans omhangen heeft. Zo moet hun huwlijksband altoos De glorende en fatijnen blaaren P * Der u6 MIJN VERLUSTIGING. Der verschgeplukte lenteroos In bloei en zachtheid evenaren! de rei, onder 't ontfteken van 't Altaar. Gij, behouder der natuur, Gij, van wien wij 't licht omringen! Hymen, Hymen, wien wij zingen! In deez' blijden Tempelmuur Wijden deze jongelingen, Die uw Outerchoor omringen, U dit blakend offervuur. de zanger, die V vuur ontftoken heeft. Zo moet de huwlijksmin oneindig fterker branden In 't teder hart van dit vereenigd paar, Dan de offervlam, die onze banden Ontftaken op dit echtaltaar! allen, Zo moet de huwlijksmin oneindig fterker branden In V teder hart van dit vereenigd paar, Dan de offervlam, die onze handen Ontftaken op dit echtaltaar'. Zo M IJ N VERLUSTIGING. 117 Zo moet hun huwlijksband altoos De glorende en fatijnen bladven Der verschgeplukte lenteroos In bloei en zachtheid evenaren l ( Zij doen eenen ftatigen ommegang om hei brandend Altaar.) Hymen, Hymen, bron van 't leven! En behouder der natuur! Wil in dit gelukkig uur V Echte paar op nieuw verkleven; Geef hunn banden kracht en duur: Laat uw heilig hemelvuur Altoos door hunn' boezem zweven! Zo moet hun huwlijksband altoos, enz. Zo moet de huwlijksmin oneindig fterker branden, enz. I N- INHOUD. Offerzang. Biadz. 3 AAN cinthia. jg OP iveisses toneelspel, ROMEO en JULIA. 2J kupido op de VLUCHT. 20 aan den heer * * *. 31 AAN da fne. ^ MIJMERING. gr thyrsis en egle, herderszang. , u 39 * * 47 jngetoogenhf.ïd. 4% ingetoogenheid. ^ liefde. £0 DE LIEFDE en DE DICHTER. gi AAN de liefde. de zachte kluisters. 58 ANAKREONTISCIIE DICHTSTUKJES, in zangmaat. Aan de Zangkunst. 59 mijn ex ther. 63 aan de avondstar. 6± OP eene roos. t$tf de taal der min. 68 /iJ liefde. 69 PB schone kunne» 71 LIER- INHOUD. LIERZANGEN na, of in den smaak van ANAKREON. Bedrieglijk Mededogen. Bladz. 73 Beklag. ?s De Liefde. .-g Aan mijne Luit. ^ Liefde. gr De Pijlen der Liefde. ga Aan eene Schone. g^ Aan den Nachtegaal. g^ Fergangklijkheid van het Genoegen. g- Het Goud. $y Op de Minnaars. gg Op eene Duif. Op de Roos. Op de Roos. Op de Roos. pOp eenen zilveren Kroes. OP DE DEUGD. DE OORSPRONG DER SCHILDERICONST. pp TER VIJF EN TWINTIGJARIGE ECHTVIERINGE. IOI * * * KUNDIGEN ZULLEN UIT DE OORSPRONGKLIJKE STUKKEN, IN DEZEN BONDEL VERVAT, DE VERTALINGEN EN VERRE NAVOLGINGEN KENNEN T VOOR VREEMDELINGEN IN DE OUDE EN NIEUWERE LETTERKUNDE ZOU MEN ZE NUTLOOS ONDERSCHEIDEN. B E- B E R I C H T VAN DE UITGEVEREN. JD e Dichtflukjes, in deez' kleenen bondel vervat, zijn niet door den Schrijver gefchikt geweest om immer het licht te zien. Doch, daar een affchrift derzelven, toevallig in vreemde handen geraakt , onder eenige lieden van fmaak hekend, vermenigvuldigd , en verfpreid wier cl, bereidde men zich in het heimlijk, die toevertrouwde panden door de Drukpers gemeen te maken. — Op deze wijze gedreigd door eenen waarfchijnlijk gebrekkigen Druk, hoedanige diergelijke vruchten der gewinzucht gewone/ijk zijn; die doorgaands de beste verzen door de lompfte onachtzaamheden misvormen , en de eer eens Dichters, bij Lezers, van de vervalfching der uitgave onkundig, bezwalken; zo heeft de Heer * * * Bns wel willen toejlaan, dezen Algemeenen Druk Qter voorkoming'' van zodanigen onecht en, als te wachten flond) na zijn oorfprongkelijk Handfchrift te doen vervaardigen, en daar toe 't gebruik van eenige door hem-zelv" geëtfie Vignetten vergund, welke de bewijzen van echtheid met zich brengen.

Onderstaande tekst is niet 100% betrouwbaar

4 78 F25

VERLUSTIGING.

mecvm dionaeo svb antro «2VAERE modos leviore plegtro.

hor at»

ÏË LET DEN EN JMSTERDJM, Bij C. van H OOGEVEEN, junior'

en de erven van D. KLIPPINK.

M IJ N

Permanente URL

Opties voor uitsnede