Trouw

In' Almost you', het speelf ilmde' buut van Adam Brooks, wordt weer eens bewezen dat je van die ''belegen ingrediënten nog best een lekker potje kunt koken. In een huwelijk, waar de rek een ' beetje uit is, komt een beeldschoj»ne verpleegster de vrouw des huizes verzorgen. Dat meisje ligt „enigermate in de clinch met i haar vriend, een acteur, dus het mag geen verwondering wekken f:dat er iets gebeurt tussen haar en de heer des huizes. Gebeurt? Bijna gebeurt, want zelfs de terughoudendheid, die je in het gewone leven tegenwoordig met een lantarentje moet zoeken, is in het komedie-reservaat bewaard gebleven. Er is een diner waar plotseling de vriend van de verpleegster verschijnt met een collega, die hij opvrijt om zijn vriendin jaloers te maken en de vrouw des huizes smakt in haar roes op de vloer, net als het tussen de twee waar het om gaat serieus dreigt te worden. Ze moeten haar naar

- Liz Taylor - De 54-jarige f ilmactrice Elizabeth Taylor heeft deze week van het filmcentrum van het Lincoln Center in New Vork een speciale prijs gekregen voor haar hele carrière en de vijftig films waarin ze heeft gespeld. Vorige laureaten van het filmcentrum van Lincoln Center waren Sir Charles Chaplin, Sir Alf red Hitchcock, John Hus.ton, Billy Wilder, Federico Fellini, Bob Hope en Claudette Colibert

bed zeulen en uitkleden en wie denkt dat daardoor de vonk der liefde wordt aangewakkerd,heeft het mis.

Pas aan het eind bedenkt Brooks blijkbaar opeens, dat er zoiets als een seksuele revolutie heeft plaatsgevonden en laat daarom de echtgenoot gevaarloos vreemd gaan. Maar verder is alles zoals het hoort en naar den aard, niemand kan beweren dat het scenario origineel is. Het lijkt op een van die dromen, waarin er telkens iets tussen jou en de geliefde komt, meestal letterlijk. Het enige, en niet geringe, verschil is dat je uit zon droom ontwaakt met de pest in het Ujf, terwyi ja na zon film, als hij aardig is, goedgemutst het duister verlaat.

En 'Almost you' is aardig, want Brooks heeft een frisse aanpak, een slimme timing, een aanstekelijk enthousiasme en goede acteurs. Alleen Brooke Adams detoneert enigszins in de rol van de echtgenote, ze is te oud en ze zet haar spel te sterk aan. Misschien heeft ze ook alleen maar een wat huilebalkerig gezicht. Ach, ik heb ook altijd wat, laat ik ophouden. Ga die film maar zien, leuke komedies zijn zeer dun gezaaid.

.Deze week worden er in de •bioscopen en filmtheaters 'aardig wat films (her)uitgebracht, die allemaal wel iets met de roemruchte ja>en zestig te maken hebben.

'Fire and ice', de zoveelste lange animatie-film van Ralph Bakshi, en The coca cola kid' van de in het westen werkende Joegoslaaf Dusan Makavejev, laten beide zien hoe voormalige helden van de tegencultuur in de jaren tachtig in de creatieve versukkeling raakten.

In het festival 'Films on dope', dat in vele filmtheaters gaat lopen, valt de sfeer van de Amerikaanse underground uit de jaren zestig weer eens - en ook nog bijzonder krachtig - op te snuiven. Als geestverruimend voertuig naar de 'spirit of the sixties' dienen cult-films als: 'The trip', 'Easy rider', 'Ciao Manhattan', 'The cool world', 'Chelsea girls' en Trash'.

Ralph Bakshi maakte begin jaren zeventig furore met twee lange animatie-films: 'Pritz the cat* en 'Heavy traffic', die de sfeer van de Amerikaanse underground(strip) op voortreffelijke wijze binnen het bereik van het grote bioscooppubliek brachten. Ook al omdat deze twee films braken met het preutse, keurige en kinderachtige' karakter van de lange Disney's, werd Bakshi destijds begroet als de man die de animatie-film eindelijk volwassen zou maken.

Niet veel beter dan Bakshi, verging het de Joegoslavische regisseur Dusan Makavejev. Tussen 1965 en 1974 verbaasde hij de wereld met uiterst vitale en creatieve, zij het stilistisch wat onbehouwen, films als 'Man is not a bird', 'W.R., mysteries of the organism' en 'Sweet movie', waarin het marxisme/stalinisme stevig werd bekritiseerd en de seksuele vrijheid al even stevig werd gepropageerd.

Nadat het Makavejev onmogelijk was gemaakt om in zijn eigen land verder te f Urnen, raakte ook hij in de versukkeling. Hij kwam in het westen nauwelijks aan de bak en de twee keer dat dat wel lukte, leverde hij nogal saaie en brave films af. Montenegro' - in 1981 gemaakt in Zweden - was bedoeld als zwarte komedie over het zogenaamde geluk van een keurige Zweedse huisvrouw en het leven van Joegoslavische gastarbeiders in een westerse verzorgingsstaat. Makavejev verstopte het zwarte zo goed onder het witte, was op zon verhulde manier kritisch, dat de niet gedocumenteerde toeschouwer alleen maar een keurige en gladde komedie kon waarnemen.

The Coca Cola kid', gemaakt in Australië, is van het zelfde laken een pak. Een jonge op en top Amerikaanse manager wordt door de Coca Cola Company naar Australië gestuurd, om ook in dat continent Coca Cola een monopolie-positie te bezorgen. De manager, die nogal radicale marketing-methodes hanteert, raakt verzeild in een frisdrankenoorlog met een ouderwetse entrepeneur, wiens authentieke Australische drankjes nog gretig aftrek vinden. Complicerende factor in deze frisdrankenoorlog vormt de ontluikende liefde tussen The Coca Cola kid en de dochter van de ouderwetse ondernemer.

Even is Makavajevs The Coca Cola kid' wel amusant. Al gauw echter worden zijn leuke typetjes, de dwaze situaties en het gedol met allerlei reclame-cliché's heel voorspelbaar. De film levert dan nog even weinig verrassingen op als de smaak van een glasje Cola, dat je over een maand op een zonovergoten terras wel eens door je keel zou kunnen laten klokken .

De stilistische onbehouwenheid - het lijkt wel een kenmerk van het ware sixties-filmen - die de vroege films van Makavejev al wat pijn aan de ogen bezorgde, maakt vele films die in het festival 'Films on dope' vertoond worden, tot een ware audio-visuele marteling.

Huwelijkskomedies of liefdeskomedies of romantische komedies of hoe je ze wilt noemen, zijn |in de loop der tijden nauwelijks veranderd. ,De personen zijn een stuk directer en grover in de mond, dat is «aar, maar de omstandigheden 'alsmede de gevoelens zijn vrijwel gelijk gebleven. Als het goed is denk je aan Ernst Lubitsch en Mankiewicz en ga zo maar door. Wel, wel, wie hebben we daar? De oude Feydeau, 'k mag sterven als het niet waar is.

Als je de bioscoopzaal binnenkomt om, pak weg, drie films te zien in een persvoorstelling, welt je niet zelden de verzuchting naar de lippen: • 't Zal wel weer wat wezen. Nu valt het soms mee, maar andere keren... tja. Onder die andere keren valt "Don 't killus ..."

Misschien ligt het aan mij: ik begrijp geen enkel stripverhaal (behalve Torn Poes, vanzelf). En als een regisseur de mij steeds ontglippende strip-geest wil vatten en daartoe een tijdloos milieu schept waarin rare kartonnen mensjes ronddarren, dan kent mijn radeloosheid geen grenzen.

Nu is regisseur Sam Raimi een fervent liefhebber van strips en oude Hollywood-films uit de Bklasse (hoogstens), dus kippetje tuk. In het begin zat ik zenuwelijerig te kijken naar de randen van het beeld, omdat ik meende dat zich daar toch wel iets moestafspelen. Nee hoor. Het onbegrip voor waar, wanneer, hoe en wie bleef. Misschien slaan anderen zich evenwel op de knieën van het lachen bij de vele achtervolgingen, weet ik veel.

'Almost you': Amsterdam - Movies

'Pudding Tarzan': Amsterdam - Cineac Begnliersbreestr., Rotterdam Eurocinea, Den Haag - Odeon.

'Don't kUI os, we kill you': Amsterdam - City, Den Haag - Buitenhof.

ADVERTENTIE ;:v:;:;:::.:-y::::::v::::;:::;::-;:-:-:->::;-:::::;:;;y:'::::::>::j::::::'-'' : ::'-'" '' . *-*?-: LM/.,\ \ I Il l^Ui Sri»] I i I '~:''* /fc 1 ■* t * ■ Alberto I Giacometti beelden/schilderijen tekeningen/grafiek t/m 11 mei Haags Gemeentemuseum Stadhouderslaan 41, Oen Haag Open: di t/m za 10-17 u zo en feestd. 13-17 u Expositie Jos Rovers (1893-1978) en Anton Rovers (gek. 1921) Kunsthandel \ 3 t/m 24 mei Di. t/m za. 12-18 uur. Tel. 020-230614 Rokin 78 Amsterdam 14-17 mei 1986 FILMS 0» ART in museum BOYMANS-VAN BEUNINGEN ntterdam ten festival van recente fHms/video's ever beeldende kunst l-iformoti» - stichting kunstpreJKlen wisltningil 30 3014 Git ntttrdam 010.360395

FRED SIEGER t/m 8 juni galerie quintessens Nieuwegracht 53 - Utrecht tel. 030-322351 di t/m zo 13-17 uur. van 2 mei tm 31 mei rity jansen heijtmajer schilderijen en grafiek chris steenbergen sieraden g'jSluoJÜ© potterstraat 22-24 inSfr 1071 aa amsterdam tel. 020-64 18 81* ma-vrij 9.00-17.00 u en op afspraak ook zaterdag van 10.00-15.00 uur 1 JAN SAUDEK (ONHMI*O«'~V piciimi-. PRINSENGRACHT 218 1016 HO AMSTERDAM DO-ZA 13.00 -18 00 UUR ArtUnlimited Ka/i.Tsj;r.iclu SIC. 1017 IJ Amstml.im KUNST KIJKEN KüNST KOPEN ,NUCHT.HGEN OV» OEZE «ÜB»EK?

Met kinderfilms weet ik nooit goed raad, omdat ik de ervaring heb dat een groot deel van het jonge volkje er de neus over optrekt. Het gaat liever naar actiefilms, nog niet zo lang geleden waren 'Pink Panther' en 'James Bond' favoriet, nu zijn het 'Rambo' en consorten. Maar ze kunnen me wat, ik heb de grens getrokken, van mij krijgen ze geen geld. Als ze met alle geweld naar die rommel willen, slaan ze hun spaarvarken maar kapot.

Dit is geenszins bedoeld om de kindertjes van 'Pudding Tarzan', een Zweedse film gemaakt door Soren Kragh-Jacobsen, af te houden. Integendeel: ik raad de ouders aan ze erheen te dirigeren, met echte dwang als het moet, want geen peuter zal er zich een ziele-buil aan voelen.

Pudding Tarzan is een jongetje, dat niet in een goed vel steekt. Hij kan niet voetballen, hij kan niet lezen, hij kan niet fietsen, hij kan niets. Als hij zich geen bloedneus valt, gooien de grote jongens wel water in zijn broek en op zeer koude dagen kan het voorkomen dat hij met knisterend ijs tussen de benen naar huis moet strompelen.

't Is kommer en kwel, zeg dat wel. Maar hij heeft een kraandrijver in de haven als goede vriend en op een nacht krijgt hij een mooie droom. Hij verandert in Tarzan of Superman, al naar het u belieft, en straft al zijn vijanden. Aardig, zoals gezegd, goed nagesynchroniseerd, met een lief jongetje in de hoofdrol.

Brooke Adams in 'Al most You'.

Dat Bakshi, net als vele generatie-genoten, in de jaren tachtig behoorlijk aan creativiteit en subversiviteit heeft ingeboet, kan iedereen die wel eens naar Sky Channel kijkt, momenteel constateren. De animatie-delen van de videoclip The Harlem shuffle' van the Rolling Stones zijn door hem gemaakt. De katachtige figuurtjes en de typisch Newyorkse locaties, herinneren sterk aan Bakshi's eerste twee films. Verder is het animatiedeel van The Harlem shuffle' echter alleen maar leuk, braaf, keurig, handig en vakkundig. Dat Bakshi niet meer is dan dat, valt nog duidelijker af te lezen aan zijn bioscoopfilm 'Fire and Ice'. Meer dan een brave variant op een overbekend thema - de mondiale strijd tussen goed (het vuur) en kwaad (het ijs) - wist hij niet te bedenken. Omdat ook zijn animatiestijl - zo realistisch mogelijk ogende figuren en decors - van iedere fantasie gespeend is, wordt 'Fire and Ice' helemaal een overbodige film. Het is net of Bakshi 'Conan the barbarian' heeft overgetrokken en met wat andere tintaes heeft ingekleurd.

ledere melkmuil uit de underground/drugscène van de jaren zestig, die de wereld kond wou doen van zijn of haar unieke bewustzijnsverruimende ervaringen, greep onbekommerd en meestal niet gehinderd door enige kennis van f ilmzaken naar de camera. Het amateurisme is vaak hemeltergend. Wie wel enige kennis van f ilmzaken had, meende, zo lijkt het, dat een drugsfilm alleen een goede drugsfilm kon worden, als èn de scenarioschrijver èn de regisseur èn de hele opname-crew èn iedere acteur hun werk apestoned' uitvoerden. Het gevolg is dat bij vele films - 'The trip' is een goed voorbeeld - horen en zien je vergaan.

Het meest genietbaar zijn nu nog die films waarin de camera niets anders doet dan het rustig registreren van het doen en laten van drugsgebruikers: Chelsea girls' van Andy warhol en 'Trash* van Paul Morrisey bijvoorbeeld.

lets buiten het sixties-karakter van het festival 'Films on dope' valt een aantal speelfilms, die iets met drugs te maken heeft, van gerenommeerde regisseurs.

Nog net de moeite waard is bijvoorbeeld Sidney Lumets 'A long day's journey int» the night' uit 1962. Het is een verfilming/registratie van een toneelstuk van Eugene O'Neill, waarin Dean Stockwell, Richard Richardson, Jason Robards en Katharine Hepburn (verslaafd aan de morfine) op ouderwetse wijze alle acteer-registers opentrekken.

'Fire and Ice': Amsterdam - Alhambra, Tuschinski.

The Coca Cola kid': Amsterdam - Tuschinski, Den Haag' - Metropole, Rotterdam - Thalia, Utrecht - Camera.

Het Festival 'Films on dope' is in Amsterdam te zien in: Akhnaton, Cavia, Melkweg, PH 31, Oktopus en Shaffy.

Elly de Waard - De criticus T. van Deel praat op woensdag 14 mei in theater De Balie in Amsterdam met de dichteres Elly de Waard over de ontstaansgeschiedenis van één van haar gedichten. De Waard debuteerde in De Revisor en publiceerde daarna de dichtbundels: 'Afstand', 'Luwte', 'Furie' en 'Strofen. Zij vertaalde ook de gedichten van Emily Dickinson. Aanvang 20.30 uur.

Een slechterik uit de animatiefilm 'Fire on ice' van Ralph Bakshi

Dat een jazzfestival ook anders - met champagne eh kwaliteitsrijke muziek - kan worden opgezet, bewijzen Annette en Hans Loonstijn, eigenaars van de Amsterdamse platenzaak Jazz Inn, met een jazzparty, die van vandaag tot zondag in Hotel Huis ter Duin, in Noordwijk gehouden zal worden. Voor een betrekkelijk all-inn bedrag kunnen enkele honderden gasten zich drie dagen lang te goed doen aan een ontspannen sfeer, uitgebreide hotelf aceliteiten en aan doorlopende concerten van uitsluitend Amerikaanse en Europese topmusici.

Begeleid door de trio's van de pianisten Cedar Walton, Monty Alexander en Cees Slinger spelen hier onder meer de trompettist Sweets Edison en Clark Terry, de trombonisten Al Gray en Slide Hampton, de saxofonisten Al Cohn, Buddy Tate en Scott Hamilton, alsmede gitarist Kenny Burrell. Ook de zangeressen Ernestine Anderson en Dcc Daniels, onlangs nog buitengewoon succesvol tijdens gala's in het Haagse Congresgebouw en het Amsterdamse Condertgebouw, geven acte de presence, evenals een zeventien-mans bigband onder leiding van John Clayton, contrabassist en arrangeur van het orkest van de nu legendarische Count Basie.

„Het idee voor een jazzparty", zo licht Annette Loonstijn toe, „komt uit Amerika. Daar merkte ik dat jazzmusici beter tot hun recht komen in de ontspannen sfeer van een meerdaags feest, dan tijdens de jachtige concerten van een toernee of een internationale festivalreeks. Musici zijn daar zó gek mee, dat we een aantal van hen hebben moeten teleurstellen. Wel hebben we hen voor de volgende keer een uitnodiging beloofd, want we gaan van deze jazzparty een jaarlijks terugkerend evenement maken."

„De charme van een jazzparty is de vrolijke ambiance, waarin scheidslijnen tussen musici en gasten volledig vervagen. Tijdens de concerten kunnen de gasten comfortabel zittend luisteren, wat vooral voor de vrouwelijke fans een regelrechte uitkomst zal zijn. Die zien tijdens de massaal bezochte festivals in het algemeen zeer weinig van de optredende orkesten. Het jazzpubliek is oneindig veel groter en gevarieerder dan vaak verondersteld wordt. In Nederland bestaat vooral de keuze tussen groots opgezette festivals en clubs waar de relaxte jazzsfeer niet heerst, en waar nogal elitair wordt geprogrammeerd. Voor die situatie hebben wij een alternatief bedacht."

Van ome kunstredactie

AMSTERDAM - 'Zuiver toeval' en 'een mooie gelegenheid om hun positie te verbeteren' noemt een woordvoerster van het Stedelijk Museum hi Amsterdam de uittocht van conservatoren die daar de laatste maanden heeft plaatsgehad. Binnen enkele maanden zag het museum drie van zijn belangrijkste conservatoren vertrekken.

Hendrik Driessen, die jarenlang de afdeling communicatie in het museum leidde en een van de samenstellers was van La Grande Parade - het feestelijke afscheid van museumdirecteur Edy de Wilde - is naar Eindhoven vertrokken. Hij werd daar adjunct-directeur van het Van Abbemuseum onder Rudy Fuchs. Conservator Jan Debbaut van het Van Abbe is inmiddels tot directeur van het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel benoemd.

De tweede conservator die het Stedelijk verruilde voor een betere positie' is Karel Schampers. Van conservator van het prentenkabinet wordt hij hoofdconservator in museum Boymansvan Beuningen in Rotterdam. Zijn collega Alexander van Grevenstein van de afdeling moderne kunst gaat deze zomer naar Maastricht waar hij directeur van het Bonnefantenmuseum wordt, als opvolger van Isztvan Szénassi die al eerder als directeur naar het Zeeuws Museum in Middelburg vertrok.

Opmerkelijk is dat alle drie conservatoren vertrekken na de komst van de nieuwe directeur Wim Beéren. Tijdens de sollicitatieprocedure die werd ingezet om het Stedelijk aan een opvolger van De Wilde te helpen spraken zij zich zich vrij onverholen uit voor een aanstelling van Rudy Fuchs als directeur en dus tegen de huidige directeur, Wim Beeren.

De 'low budget-f ilm *Wanda' uit 1970, waarvoor de in 1979 overleden Broadway- en Holly woodactrice Barbara Loden het scenario schreef, de regie deed èn de hoofdrol speelde, is gebaseerd op een krantebericht. Daarin werd het verhaal verteld van de vriendin van een bankovervaller, die de rechter, die haar tot twintig jaar gevangenisstraf veroordeelde, heel beleefd bedankte.

Mede gezien Lodens achtergrond - naast actrice was ze ook de vrouw van Elia Kazan, regisseur van Hollywoodklassiekers als 'East of Eden' en 'On the waterfront' - leverde dit krantebericht een hoogst opmerkelijke film op. Opmerkelijk alleen al door zijn onderwerp: het uitzichtsloze bestaan van een vrouw uit de onderste lagen van de Amerikaanse samenleving, maar veel opmerkelijker nog door de wijze waarop Loden dit thema behandelde.

De stijl en sfeer van 'Wanda' is met bijna niets in de Amerikaanse cinema te vergelijken. Met bijna niets, want af en toe heeft Loden wel iets van Hollywood-buitenbeentjes als Samuel Puller, Nicholas Ray en John Cassevetes. Veel sterker doet 'Wanda' echter denken aan enkele Europese filmers en films. Aan bijvoorbeeld Tl grido', een vroege film van Antonioni, waarin een van zijn wortels beroofde arbeider door de Italiaanse Po-vlakte zwerft en in dat landschap kapot gaat. Aan de reisfilms van Wim Wenders ook, waarin mannen zonder identiteit doelloos door stad en land zwerven.

PARIJS (AP) - Na zeven weken van verhitte debatten heeft de Franse minister van cultuur Francois Léotard deze week besloten dat het project van de architect Daniel Buren ter verfraaing van de tuinen van het Palais Royal uitgevoerd moet worden.

Het ontwerp van de controversiële architect behelst 250 zwart-wit gestreepte marmeren zuilen, die de ingang van de tuinen zullen gaan opluisteren. De zuilen komen op twee niveaus met daaronder drie ondergrondse waterstromen die 's avonds door verlicht neon worden verlicht.

Vorig jaar juni gaf de Léotards voorganger, de socialist Jack Lang opdracht voor het werk op het terrein achter de Comedie Francaise. In februari van dit jaar Uet de gemeenteraad van Parijs de werkzaamheden stilleggen wegens gesignaleerde administratieve onregelmatigheden.

Sinds februari hebben vele groeperingen zich verzet tegen de realisatie van het project van Buren.

De hoofdfiguur uit Lodens film is ook zon ontworteld en identiteitsloos personage. Wanda is een nog jonge arbeidster. Ze is gescheiden, heeft afstand moeten doen van haar kinderen, werd ontslagen omdat ze te langzaam werkte, werd door haar broer bij wie ze inwoonde op straat gezet. Wanda heeft alles verloren, bezit niets meer. Wat rest haar dan nog, behalve gelaten en passief meedrijven 0p..., overgeven aan..., wachten tot.., opgaan in...

Al in één van de eerste scènes heeft Loden de deplorabele toestand van Wanda prachtig uitgebeeld. Wanda is net door haar broer het huis uitgeschopt en gaat een onzekere toekomst tegemoet. Gekleed in een witte broek, een wit truitje en met een wit hoofddoekje op, waaronder krulspelden, loopt ze langzaam en weifelend over een enorm industrie-terrein bezaaid met bergen kolengruis. Een wit stipje in een zwarte wereld, afval tussen afval.

In de rest van de film blijft Wanda het hopeloze geval dat ze hier al is. Ze zwerft van wegrestaurant (waar iemand haar altijd wel een drankje of hapje aanbiedt) naar motel, waar iemand haar - na een verplicht nummertje natuurlijk - altijd wel een paar uurtjes slaap gunt.

Van onze kunstredactie AMSTERDAM - Na de opening van het jazzfestivalseizoen, met de Groningse Jazzmarathon, lijkt elke zichzelf respecterende stad of gemeente in Nederland een dixielandfestijn te willen aanrichten, waarmee vooral een zo massaal mogelijk publiek en meerdere croquetten-, sigaretten- en drankfirma's moeten worden bereikt.

Het Oude Stijl Festival, dat gisteren is begonnen en tot zondag in Breda plaatsvindt, spant wat dit laatste betreft reeds jaren de kroon. De vele grote bedrijven en een aanzienlijk deel van de plaatselijke middenstand dragen financieel bij aan deze manifestatie in braderiesfeer, die tienduizenden bierdrinkende mensen trekt en qua publiciteit en commercie veel belangrijker is dan het carnaval.

Tussen de ontelbare studentikoze dixielandbands die uit Europese landen zijn uitgenodigd, worden zowaar drie oorspronkelijke exponenten van de Amerikaanse jazztraditie verwacht. De in Zeist wonenden pianistentertainer Little Willie Littlefield, componist van de jazzhit 'Going to Kansas City', speelt vanavond in het Congres en morgenavond in het Turfschip.

Slim Gaillard, de eminente zanger, topdanser, entertainer en multi-instrumentalist die voor en na de oorlog met Coleman Hawkins, Lester Young en Charlie Parker heeft gemusiceerd, verschijnt zaterdag in het Turfschip. De ook al stokoude trompettist Doe Sheatham, de laatste jaren nauw aan het Bredase gebeuren verwant, is morgenochtend eerst onderwerp van een 'muzikaal gesprek', een intiem concert in het Congres, waarna hij 's nachts in het Turfschip zal concerteren met de Marcel Hendriks Combinatie.

Maar, even lijkt het dat Wanda aan deze treurige sleur zal ontkomen. Ze ontmoet Dennis (Michael Higgins), een kruimeldief. Op miraculeuse wijze - ze vinden elkaar minstens even irritant als aardig - gaan Wanda en Dennis iets voor elkaar voelen. De geluksdroom wordt echter snel verstoord. Dennis overvalt op een heel klungelige wijze een bank en wordt doodgeschoten. Wanda is weer alleen, is nog steeds een nauwelijks waarneembaar wit stipje in een grauwe wereld. 'Wanda' is door zijn thematiek wel beschouwd als een reportage over het 'andere' Amerika en ook wel als een feministisch document. Veel belangrijker dan dat Loden ons langs de zelfkant van Amerika en van het vrouwzijn voert, is echter dat zij ons met Wanda genadeloos confronteert met de donkerste zijde van het menselijke bestaan. 'Wanda* is een aangrijpend Elkerlyck-verhaal, dat je opzadelt met pijnlijke vragen als: waarom sta ik eigenlijk elke morgen op?', 'kan ik m'n liefje wel recht in de ogen kijken?'. Wanda is pijnlijk eerlijk, legt in tegenstelling tot veruit de meeste films geen balsem, maar zout op de wonden in ieders ziel.

Amsterdam - Desmet, Rotterdam - t Venster en Nijmegen - Mariënburg.

AMSTERDAM (ANP) - Minister Brinkman van WVC heeft zich financieel garant gesteld voor de extra kosten die Het Nationale Ballet in het openingsseizoen 1986/1987 in het nieuwe Muziektheater aan het Amsterdamse Waterlooplein moet maken.

De verhuizing naar het Muziektheater brengt extra kosten voor het balletensemble met zich mee. Het Nationale Ballet krijgt al een jaarlijkse subsidie van 9,6 miljoen gulden. De commissie Batenburg, die de minister in deze moest adviseren, berekende dat het ballet, in verband met de hogere kosten in het nieuwe theater, volgend jaar 2,9 miljoen gulden extra zou moeten krijgen en in de jaren daarna maximaal 4,6 miljoen. Een WVC-woordvoerster zei woensdag dat de minister geen bedragen heeft genoemd.

De Nederlandse Opera Stichting, die het Muziektheater met het Nationale Ballet deelt, vernam al eerder dat zij 12 miljoen aan extra subsidie voor de eerste twee seizoenen ontvangt. De operastichting kreeg tot dusver een jaarlijkse subsidie van ruim 25 miljoen gulden.

Museumbeleid.De Tweede Kamer vindt dat er voor het museumbeleid, dat ressorteert onder het ministerie van WVC, financiële zekerheid moet komen in de vorm van een minimumbudget van 3,3 miljoen gulden op de begroting. In verband hiermee zal het nu aanwezige tekort van 1,5 miljoen gulden in de subsidies op 1 januari volgend jaar moeten zijn opgeheven. Dit heeft de Kamer woensdag unaniem uitgesproken door het aannemen van een motie van de PvdA. De Kamer vindt tevens dat aan de Nederlandse musea meer aandacht moet worden besteedt in het toeristisch promotiebeleid. Een goed gepresenteerd tentoonstellingsaanbod werkt wervend op het cultuurtoerisme, zo sprak de Kamer uit door het aannemen van een motie van het CDA. De SGP-f ractie stemde als enige tegen deze motie.