Het Parool

(ADVERTENTIE) is kaas uit het vuistje desvan snel gemaakt, met smaak gegeten (ADVERTENTIE) Vakmanschap is meesterschap Bierkenners vragen

(ADVERTENTIE) VIEUX BOOTZ BRANDY SPÉCIAL I [bootjj En schenk een glaasje vol uit die ff \£t efr 1 fles. Vieux Bootz Brandy Spécial L vieux Beste "Hollandse" konjak. JKrandyJl; \wl ,v sptciAi > i^^^&zjdu / uw \ Ml gO6OC 1

'iHier is hulp. Heeft u gerek, klachten, wensen of j°eilijkheden op welk gebied 'aH ook. DOE iets: schrijf ons u te bezoeken en wij zullen an proberen u te helpen. Het *°Btu niets. Stichting N '68, Postbus 253, Heerlen De Ombudsmannen is de tekst van wat vroeger Se° Plakplaatje heette, en wat te- een sticker wordt geö'R ltl' N'6B d)oelt sterk denken aan J??. maar N'6B ds kennelijk geen K tle*e partij. Wat dis het dan wèl? g' wie gaan er schud! achter „De ai'Q'Ud!smannen"? i)e i*n geheimzinnigheid, integenj> hoe meer publiciteit hoe liever. enige reidien waarom gebruik ordjt gemaakt van een postbusnumtóflis, dat de geestelijke vader van lJf°> de heer M. G. Hermes (45) een ■ui .°n neeft met een geheim numj^jf: anders zou deze de hele dag 'jKelen. Daar heeft mevrouw Her 6s bezwaar tegen. tu?e telefoon gaat nog vaak genoeg nép3 ons gesprek ten huize van de tin ennes> ü1 een ex-Vascowoj3'S te Heerlerheide. Aan het gejWjek neemt verder deel de heer H. Thissen, sinds kort secratarta- van N'6B. Hij is 63 j* heeft zijn zaken (textiel) aan de JH gedaan. „Ik ben secretaris-pen- geworden omdat ik rj*nrnes cjg fijnste venit van Heerlen *»&", zegt hij.

«iiiiiiiiii«iiiiiiiii!iiiinniiiiiiiniiiiiiiiiiii«iiiitiiiiiiiiiniii»iniiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!i!iit door D. ZIJLSTRA

M. G. HERMES (links) en H. J. P. THISSEN — „het kost u niets"

in»* *•*• Hermes is een magere man u*' een bleek gezicht en felle, donkre ogen. Hij werkte bij de Ge- Onde-rzoekingsdienst in WaWwyp eerlen, „bij GOD", zegt hij met een J* zijn schaarse glimlachen. Al zijn at„Je tijd, ook .zijn vakanties, be- hij. aan N'6B. Het is niet enger 011 dat hij om half dirie 's nachts ca bezoeker uitlaat. v.yoordat hij begint te praten draait 3 een bandje af, dat een aantal 0^agen van de interviewer misschien •erboddg zal maken. Het is een re'ontege van de Regionale Omroep

iiiiiiliiiii»niiiiiiiiiiiiiiiinii!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiii:;iiii!iiiii!iiinii Zuid (25 november); zowel hij als de heer Thissen komen er in aan het woord. Van de Limburgers kent, aldus de reportage, 99,9 procent de Bijstandswet niet. Mensen die hierop een beroep moeten doen krijgen ƒ 11,11 per week voor voedsel: te winig om van te leven, te veel om van te sterven. Zij hebben recht op méér geld. Daarom heeft Hermes met vijf anderen de Ombudsmannen opgericht. Doel er van dis: de mensen een menswaardig bestaan te geven, onder meer door hen voor te lichten over datgene waar zij recht op hebben en wat zij dikwijlïs niet krijgen. Een derde van de Limburgse gemeenten 'icht onvoldoende voor. Daarin wil N'6B voorzien. De N betekent Naastenliefde (voor gelovige mensen), of Ntod (voor andersdenkenden).

Er zijn vele klachten, onder ande-e over te weinig geld, over on-elegante behandeling door ambtenaren en over het al genoemde gebrek aan voorlichting. Vooral de oudere ambtenaren hebben er moeite mee, dat een uitkering volgens de Bijstandswet geen gunst ds, maar een recht. Een paar voorbeelden van wat de Ombudsmannen tot nu toe hebben bereikt: iemand kreeg ƒ 1200 per jaar er bij (een dankbetuiging staat -n de krant). Een woonwagenbewoonster (geen wagen om in te wonen) heeft nu een huis (Hermes: „Daarvoor heb ik Gedeputeerde Staten moeten inschakelen"); ze krijgt bovendien ƒ 1600 meer. De omroepster van Regionale Omroei Zuid zegt tot slot: „Steeds blijkt weer dat men de mensen niet vertelt welke mogelijkheden er in de Bijstandswet zitten". Dat is het banidlje. De heer Hennes zegt dat voor hem eigenlijk wel de hoofidizaak is, dat alle minimumloon- Tekkers reoht hebben op bijstand, n dat zij die dan ook moeten krijgen. De gemeenten trekken zich soms niets aan van de betrokken Kroonbesluiten; zij hébben die soms niet eens! Men laat mensen werken tegen niinimum-besitaansikosten en vergeet of negeert dat ze recht hebben op méér. „De overheid zal dat moeten betalen — ja, dat zal Roolvink wel niet zo prettig vinden, maar 't moet", zegt de heer Hermes. „Een paar dagen geleden hebben we een memorandum hierover aangetekend gestuurd aan de huisadressen van de drie vakbondvoorzitters. We hebben het ook aan de voorzitters van de politieke partijen gestuurd. Men laat mensen in de sociale werkvoorziening werken voor het bedrag van de bijstand, maar ze doen het werk van geschoolde ambtenaren. Goedkope krachten voor de gemeente, maar ik vind dat ze dan ook als ambtenaren moeten worden betaald".

De Stichting N '68 dateert van 15 juli 1968. De heer Thissen: „We vragen geen subsidie, want dan ben je geen vrij mens meer. De kosten — och, als oud-zakenman zie ik daar wel een gat in. Ons pad zal zeker niet over rozen gaan, maar het zal gelukken, dat geloof ik zeker. Er zijn al heel wat mensen die ons kosteloos helpen. Ik schat onze kosten voorlopig trouwens niet hoger dan op duizend gulden per jaar."

Er zijn op het ogenblik zeven Ombudsmannen werkzaam: twee Jansens (één met een en een met twee s-en), De Brouwer, Benning, Walraven, Hermes en Thissen. Zij doen het allemaal in hun vrije tijd, behalve de heer Thissen die de hele dag beschikbaar heeft. lets uit de ervaring van laatstgenoemde: „De kleine man heeft na zijn lagere school van dertig, veertig jaar geleden vaak geen opleiding meer gehad. Hij moet ingewikkelde formulieren invullen; dat kan hij niet. Zelfs het woord burgerlijke stand is moeilijk voor hem. En er worden soms schrijnende vragen gesteld, bijvoorbeeld naar zijn aandelenbezit." Hermes: „We proberen ook kleine zelfstandigen, die 't moeilijk hebben, weer in het rechte spoor te helpen. Een wegomlegging of een uitbreiding van een gemeente kan een ramp voor ze zijn. We moeten voorkomen dat zij opeten wat ze van de grossiers betrekken".

Thissen: „We kennen nu alle medische specialisten hier in de buurt. Vrijwel al die mensen zijn patiënten van hen".

Hermes: „Voor mij zijn de vakbonden de hoofdschuldigen. Ik heb hier met de districtsbestuurdens gepraat; ze deden er niets aan. Mertens van het NKV heeft gezegd: „we hebben vuile handen" — hij heeft gelijk. Het NKV is pas aan een rapport begonnen toen ik bezig was en toen er dankbetuigingen in de krant kwamen. De mensen zeiden toen: wat zij doen kost niets en het levert wat op — wat doen jullie?" Naar de overtuiging van de N '68 mensen werkt hun optreden ook preventief gunstig. Willen zij het landelijk uitbreiden? „Ja, we willen nog meer van die gekken vinden die een leefbare wereld willen maken". Het ideaal is: in elke provincie een N '68 en in Den Haag een parlementaire Ombudsman. Een deel van de Heerlense middelbare-schooljeugd geeft het voorbeeld: er is alle kans dat na de kerstvakantie zich een aantal Hermessianen aanmeldt, om mee te werken.

(Van onze Londense correspondent)

Engeland gaat de aanpak van vrouwelijke delinquenten radikaal veranderen waarbij het accent komt te liggen op „behandeling" in plaats van „bestraffing". De beruchte 120 jaar oude vrouwengevangenis Holloway in Noord-Londen zal worden afgebroken. In plaats daarvan komt een gesloten inrichting voor medische en psychiatrische zorg die de spil zal vormen waarombeen het nieuwe systeem draait.

Minister van binnenlandse zaken James CaMaghan die dit vorige week bekendmaakte in het Britse lagerhuis, zei dat tot de koerswijziging is' besloten „omdat misdaad een mamnenkwaal is". Van elke 40.000 vrouwen in Engeland zit er op het ogenblik slechts één gevangen, dat lS in totaal achthonderd gevallen. De helft van die achthonderd heeft straffen van minder dan drie maanden. Het aantal mannen in de gevangenissen is zestig maal zo groot. Vrouwelijke misdadigers zijn dus bijzonder zeldzaam. Het merendeel van de achthonderd vrouwen die straffen uitzitten hoort eigenlijk niet in een gevangenis thuis. Zij zijn bijvoorbeeld veroordeeld wegens dronkenschap, prostitutie, gebruik van verdovende midldelen e.d. en hebben deskundige hulp nodig, al zijn zij vaak niet metsen bereid die te aanvaarden. Slechts zestig vrouwen kregen straffen van langer dan drie jaar, onder wie elf die levenslang hebben. De bedoeling is in de toekomst dit kleine aantal „echte" nadsdadïgslers in gevangenschap te houden dóe dian echter in aanzienlijk betere condities zal wonden uitgezeten dan mogelijk is in Holloway, een grimimig Victoriaans gebouw dat itfi 184-9 wend neergezet als huis van bewaring voor mannen.

Veel vrouwen zijn moeder — 369 gevangenen hebben tezamen meer dan duizend kinderen. „We zijn er zeer aan gaan twijfelen", aldus het ministerie, „of de maatschappij er wel mee gebaat is als moeders naaide gevangenis worden gestuurd voor betrekkelijk lichte vergrijpen. Het is veel belangrijker dat ontwrichting van het gezin wordt vermeden". Onder het nieuwe systeem zou het aantal vrouwen in gevangenissen in Engeland en Wales waarschijnlijk niet boven de hon*derd uitkomen.

Het nieuwe Holloway — de eersite instelling dn Engeland die speciaal voor vrouwelijke delinquenten wondt gebouwd — zal behalve de „gevangenasvieugel" ook faciliteiten bevatten voor medische en psychiatirdsohe behandeling waar vrouwen die zijn veroordeeld wegens geweldmisdrijven en verslaafden aan alcohol of verdovende midldelen door specialislten kunnen worden behandeld. Er komt een speciale afdeling voor moeders met baby's en voor geestelijk gestoorden. De vrouwen zullen doorgaans hun eigen kamer hebben, het aantal slaapzalen wordt beperkt. Het is ook de bedoeling de kort gestraften soepeler te behandelen ten aanzien van de wijze waarop zii hun straf kunnen uitaittein. Men denkt er bijvoorbeeld aan vrouwen in de weekends of enkele uren 's avonds naar de gevangenis te laten komen zodat het gezinsleven zo min mogelijk wordit verstoord. Hoe dit precies zou moeten is nog niet m overweging.

Het plan is de bouw van het nieuwe Holloway in 1970 te beginnen eUyhet zal wel een jaar of vijf duren voordat "'4e inrichting klaar is. Intussen heeft minister Callaghan geen toestemming gegeven voor een ander plan, om namelijk, „echtelijke visites" toe te staan voor langgestrafte mannen. Een kamercommissie had voorgesteld bij wijze van proef een aantal geselecteerde gevangenen enige weekends per jaar mat hun vrouw door te laten brengen in of bij de gevangenis. De minister meent echter dat de Engelse gevangenissen hier niet op zijn berekend. „Het gebruik van caravans of bungalows in de nabijheid zou doeltreffende bewaking onmogelijk maken", zo zei hij. J. C. F. BLETZ

Het plaatsen van een lang verjaarde advertentie in de weekendbijlage van De Gelderlander heeft een Nijmeegse slager veel last bezorgd. De advertentie werd als illustratie gezet bij een artikel over het boek „De Magere Jaren", een documentaire over de crisisjaren 1929—1939 geschreven door de Amsterdamse journalisten Jan Beishuizen en Evert Werkman. Er werd melding van gemaakt dat de — nog altijd bestaande — firma beslag had weten te leggen op tien wagons vet gemeste ossen. De prijzen die in de advertentie voorkwamen waren om te watertanden; b.v. een pond biefstuk voor drie kwartjes

vuur une i4.wcut.ic» en een pond margarine (allerbeste kwaliteit) voor dertig cent.

De slager heeft het geweten, want vele mensen met grote tassen kwamen naar de „stad" om In deze zaak voordelig inkopen te doen. Een mevrouw uit Eist stapte de winkel binnen en wilde tien kilo biefstuk, tien kilo soepvlees en een aantal gerookte hammen hebben. De totale bestelling kwam boven de tweehonderd gulden. Hevige ontsteltenis bij de mevrouw die het hele weekendnummer bij zich had. Zij was er met moeite van te overtuigen dat het een stokoude advertentie betrof en dat de waren voor deze prijzen echt niet meer te leveren waren. Ook telefonisch werd er gereageerd. Een meneer uit Cuyk bestelde twee achterbouten van tien kilo elk en eiste dat die gratis bij hem thuis besteld zouden worden. Anders zou hij de politie erbij halen want een advertentie is een advertentie. Het blijkt dat kranten wel gelezen worden. Maar niet altijd even goed.

. .advertentie uit crisistijd

De 62-jarige luchtvaartexpert Lewis McCarthy, president-directeur van de in Engeland staande Camcofabriek, houdt zich op het ogenblik bezig met de produktie van een speciaal reclame-vliegtuig. In twee opzichten zal de Vliner (zo gaat het heten) zich onderscheiden van bestaande vliegtuigen. Het wordt het langste amfibievliegtuig (ruim 113 meter), en het zal heel langzaam vliegen (80 km. per uur). Voor de bouw van zijn reclamevliegtuig heeft McCarthy een vrij eenvoudige formule gekozen. Eerst ontwierp hij twee kleine eenpersoonswatervliegtuigjes, die hij daarna door een vele tientallen meters lange aluminium buisconstructie met elkaar verbond. Op deze „overbruggende" buisconstructie worden de reclameboodschappen aangebracht. Rolls Royce-motoren dienen als krachtbron. Er zijn twee bemanningsleden nodig. De vlieger zit voorin, de stoel in de achterste cabine wordt bezet door een specialist die de apparatuur bedient om de reclame op tijd de lucht in te krijgen. Meer dan drieduizend lampen in het honderd meter lange frame kunnen, met een snelheid van negentig woorden per minuut, aan beide zijden van het vliegtuig de spots uitzenden. Voor de start van de grond heeft de V-liner een baan van niet meer dan zijn eigen lengte nodig; bij dalen op het water is slechts iets meer van die lengte vereist. Wij ontlenen deze wetenschap aan een artikel in De Vliegende Hollander (maandblad van de Kon. Luchtmacht), dat ook nog meldt dat al orders binnen zijn van de First National City Bank en van Canada Dry. McCarthy's V-liner kost een kleine tweehonderdduizend gulden. In Engeland zal hij niet de lucht ingaan, het enige land waar luchtreclame verboden is.