Limburgsch dagblad

Intermezzo

Na het haastig inslikken van hun laatste slablaadjes vertrokken de Duitsers weer op een holletje naar omlaag, om de autobus te halen. Alexandros staarde hen meewarig na, en zei met fijne tact, toen hij bemerkte dat ik zijn blik gezien had: „Niet omdat zij „Germanos" zijn: maar hoe kan men het eeuwige Phaestos begrijpen in anderhalf uur tijd? Ik heb hier de Duitse generaal Von Lehr bediend", peinsde hij hardop verder, „en maarschalk Montgomery, en grote Britse geleerden, en belangrijke mensen van overal vandaan, want Phaestos is 't oudste paleis van Europa, ouder zelfs dan de meeste Egyptische pyramiden. Mensen zijn nu eenmaal mensen, goed of kwaad, niet aU volk, riEar als mens

Ik bei;reep wat hij mg probeerde duidoüjk te maken in zijn onhandig mengsel van Duits en Engels. Hij was ue hewaker van een palcis dat 3000 jaar geleden geplundeid was door l,ai-baren, die daarna 1000 jaar nodig hadden om een nieuwe

beschaving te scheppen, welke wü nog heden vereren als de Griekse Zij werden op hun beurt geplunderd door de toen nog barbaarse hnmeinen. Zo ging het verder de eeuwen door. En in deze opeenvolging van bloei en verval, plundering en opbouw was de Duitse oorlogsheerschappij over Kreta niet meer dan een belachelijk kort, zü het dan bloedig intermezzo....

Voor Alexandros, die dagelijks in gedachten het badlaken ophield voor een koningin van 4000 jaar geleden, die parelsnoeren in haar haarwrong droeg, waren de staten van gisteren en vandaag vergankelijke verschijnselen, waaroi/i het dwaas is zich druk te maken. Er was maar één belangrijk ding voor hem overgebleven: de mens, en de mensenliefde. En op zijn hoge rotsplateau leefde hij met de mensen, maar buiten de tijd.

i door > A. den Doolaard