De tijd : dagblad voor Nederland

„Mutations" is gemaakt op de „Telemusik" (1966) en „Mixtur" (1964) voor sinusgeneratoren en ringmodulatoren plus orkest van Karlheinz Stockhausen en zoals zo vaak de laatste tijd heeft ook deze keer de componist het weer gewonnen van de choreograaf. Tetley had een „bloemenweg" zoals dat bij het-Japanse No-spel heet, door de zaal laten' aanleggen, dat wil zeggen: de dansers kwamen achter uit de zaal langs een plankier op. Zeci imponerend schreed een in wit schuimen uniform geklede danser voort en werd wat later door oen groep gevolgd die de man voortstuwde en waarvan de leden allengs elkaar ook begonnen aan le moedigen om het tdneel dat omringd was door wit aluminium stangen te betreden. Wat er verder gebeurde bracht een j van de mij voorbijlopende bezoekers ] eigenlijk heel simpel en toch juist onder woorden: het wil niets anders uitbeelden dan naar iets toeverlangen dat je niet kunt bereiken. Het ballet was in drie „motions" verdeeld. De eerste werd op een gege- j ven moment begeleid door een slowmotion film van de naakte Gerard Lemaitre die hiermee eigenlijk de show stal. De beweging van een getrainde danser als Lemaitre bleek nu wonderlijk mooi te zij.n. Naar hemzelf in kostuum aanwezig en variaties uitvoerend op het gebeuren in de film keek niemand meer. De tweede ..motion" gebeurde door Lemaitre met Anje Licher. de derde door twee mannen en een vrouw. Waren ze op de film niet helemaal naakt, dan waren ze dat wel op het toneel en omgekeerd. De derde „motion" eiste dat drie blote jongemannen ten tonele verschenen die wat later in plastic verpakte baby's die geboren werden voorstelden en dan ook de navelstreng zelf doorbraken. Kortom: Tetley had niets onbeproefd gelaten om zijn publiek de mens in alle staten van leiden tc laten eten zonder enige verhulling. Het resultaat was voornamelijk, door de lengte rijkelijk vervelend, niettegenstaande heel mooie vondsten, zowel van beweging als van boeiend theater.

Men zou dit ballet natuurlijk kunnen afdoen door te beweren — en gezien de velen die er in de pauze genoeg van bleken te hebben en het pand verlieten, waren er dat nogal wat — dat „MutationS" een mengeling was van een middagje Cinema Parisien op de Amsterdamse Nieuwendijk en een „Kraft-durch-PYeude"-film waarop de ontdeugende naaktcultuurders in het vooroorlogse Duitsland ons trachtten te tractoren. Dat zou onbillijk zijn tegenover een choreograaf die mooie en belangrijke balletten op zijn naam heeft staan, maar die deze keer alle maat cn proporties uit het oog heeft verloren. Het schokte niet. ook niet toen een mensenpaar op kothurnen en met alle belangrijke lichaamsafmetingen sterk vergroot gingen bewegen, terwijl op de „bloemenweg" mannen en vrouwen zich in theaterbloed rond elkaar gingen wentelen. Plet was misschien een radeloos heul en kracht zoeken bij elkaar in een „condition humaine" die onleefbaar | blijkt te zijn. Maar hoe men het geheel: ook wil opvatten, de overdaad schaad- I de al te sterk. i

..Purple Moment" was een pastiche van alle music-hall-vormen uit de jaren twintig in kostuums van die tijd en met chansons van onder, andere Jeanette MacDonald, terwijl zelfs de schlager uit 1922 „Yes, We have no banana's" zijn tonen liet horen. Daartussendoor Ring hot begeleidingsorkest zich op lamentabele manier te buiten aan Bachs Derde Suite. Ook dit ballet was veel en veel te lang, zodat de kostelijke en zeer humoristische persiflage op de Dolly Sisters en Marian Sarstüdts verrukkelijke solo's teloor gingen in veel poespas en opmaak. Een avond dus met veel mooie en veel meer vervelende ogenblikken die tot resultaat voor de mcebelevcr had dat hij aan het slot meende v\jf uur in het Circus Theater te hebben vertoefd in plaats ran de werkelijke drie, die de voorstelling heeft geduurd.

WINNAAR VAN HET twintigste internationaal orgel-improvisatieconcours op het'orgel van de Haarlemse Grote of St. Bavo kerk is geworden de Nederlander Jan Jongepier, organist van de Grote Kerk te Purmerend, jongste deelnemer aan de wedstrijd. Mededingers waren, (in de volgorde waarin ze speelden): Günther. Kaunzinger (West-Duitsland), Xavicr Darasse (Frankrijk), Jan Jongepier (Nederland) en Hans-Jozef Roth (West-Duitsl.indi, winnaar van het improvisatieconcours van '69. De jury werd gevormd door Stanislas Deriemaeker (België). Cor Kee (Nederland), Mare Schaefer (Frankrijk). Zelden was er zó veel eenstemmigheid tussen publiek en jury over de uitslag! De meesten gaven no. drie de beste kans en mikten erop dat het Jan Jongepier wel eens zou kunnen zijn. Ken daverend applaus barstte ei in de kerk los toen na een vrij lang wachten het oordeel van dé jury werd bekendgemaakt. De opgave was een geheel vrije improvisatie op een thema van Albert de Klerk. De eerste twee kandidaten zochten het vooral in variatietechnieken. Kaunzinger pakte het eerste deel van het thema met fantasie aan, maar de doorwerking miste voldoende de kern. No. twee, de Fransman Da rasse, stortte zich volledig in een modern klankpalet, heeft alles laten,horen wat op een orgel mogelijk is — en dat is verbluffend veel — , improviseerde in felle klankexperimenten, maar niet of nauwelijks op het thema. Winstpunt van Jan Jongepier u-n.s ongetwijfeld de voortreffelijke Fuga met veel variaties. Roth als laatste deed nauwelijks voor zyn voorgangei onder. maar ging soms wat fragmentarisch te werk. In het algemeen dus een interessante improvisatiewedstrijd van een hoog plan. TOON VRANKEN

O « .MOSKOU, 4 juli — De Sowjetrust sisc/ie auteur van romans uit het boerenleven, XVladimir Tendriakow, is door het dagblad „Iswestija" gecritiscerd omdat hij in zijn laatste roman r»iet de titel „Apostolskaja Komandirkowa" (Apostolische dienstreis) de bekering van een atheïst tot het christelijke geloof te positief en te overtuigend heeft beschreven. De roman verscheen in het officiële tijdschrift voor atheïstische propaganda „Nauka i Religie" (wetenschap en godsdienst). Tendriakow beschreef in deze roman de dubbele bekering van een jonge journalist uit Moskou die eerst het atheïsme de rug toekeerde om christen te worden cn dan in de schoot van het officiële atheïsme weerkeert. De held van de roman van Tendriakow vindt .geen geluk in de goederen van de moderne welvaart cn zoekt daarom in de orthodoxe kerk een dieper heil. Als hij ook daar geen tevn-denheid vindt, wordt hij weei j atheïst. Het Russische dagblad is echter van j mening dat „de argumenten ten gunste j voor het bestaan van God en van de waarheid van de. godsdienst uitvoerig en zorgvuldig wörden uiteengezet, de tegenargumenten alleen summier en vluchtig. Of hij het wi! of niet. de lezer krijgt de indruk dat de hoofdpersoon van de roman om ernstige redenen godsdienstig werd en alleen tot j het atheïsme terugkeerde, omdat het | vroegere leven gemakkelijker was. | ..Het blad verbaast zich tenslotte over het feit dat een dergelijke roman juist in het tijdschrift voor do propaganda van het atheïsme kon verschijnen.

IN VERBAND met de vakantie was dit cahier eigenlijk al dicht, maar een senaatsvergadering zoals deze week in Amsterdam werd gehouden, geeft toch nog aanleiding tot een paar kanttekeningen. Dc openbaarheid van universitaire vergaderingen is journalistiek gezien een ietwat dubieus goed. Als het een beetje wil, gaan de faculteiten en toporganen van de universiteiten en hogescholen jaarlijks i.n totaal een driehonderdtal openbare bijeenkomsten houden. Ik vermoed dat die publicitaire werkverschaffing niet alle lezers, noch hun verslaggevers tot onverdeelde vreugde zal strekken. Maar dat neemt niet weg dat er vergaderingen zijn waarvan je zonder meer moet zeggen: Ooed dat dit niet binnenskamers blijft. De vergadering die de Amsterdamse senaat donderdag in haar kerk-aula hield, was er zo een; niet hartverheffend, maar wel erg nuttig om de stand van zaken op te nemen. Onder het oog van studenten die over de balustrades van de gaanderijen hjngen, traden de senaatsleden met rector en assessoren in discussie- Het belangrijkste wat zo'n avond de toehoorder opnieuw inscherpt, is dat men erg voorzichtig moet zijn met groepsindelingen en etiketteringen Het gaat niet aan te spieken van „de" hoogleraren, zomin als van „d"'' studenten. Het heet onder de professoren collega-voor en collega-na, maar intussen kan men elkaar — soms mensen van écn instituut — barre dingen zeggen. Wal de etiketten betreft: „de" universitaire veranderingen zijn niet prachtig óf boosaardig; er zijn allerlei nieuwe dingen gaande, en er zitten zowel plus- als minpunten in.- De simplistische schematiseringen van sommige radicale studenten zijn terecht gelaakt, maar ik geloof dal we met z'n allen enorm moeten oppassen niet ook in dat zwart-wit-denken terecht te komen. Omdat rbctor Belinfante het verre van gemakkelijk heeft is het nelijk nog niet altijd aan zijn kant; evenmin rechtvaardigt hel feit dat veel in het onderwijs op de helling moet alle uitspraken en acties van de studentenoppositie. Enzovoorts. MAAK OOK ALS men blijft proberen de zaken van verschillende kanten te bekijken, kan dat wat er gaande is uiteenlopend getaxeerd worden. De problemen en verhoudingen zijn niet weinig ingewikkeld; wat moet men ervan denken en zeggen? Een commentaar in onze krant van gisteren noemde de uitslag van de laatste senaatsvergadering een eclatante overwinning voor de rector. Persoonlijk zie ik dit anders. I - ' .-'' ' ■ * \ » ' . - 'v-'-'

Ter tafel een motie van afkeuring met 21 handtekeningen eronder: de senaat vindt het bevreemdend niet gekend te zijn in beslissingen; meent dat die beslissingen voortkomen uit onvoldoende interne communicatie; betreurt het dat de rector een onjuist en schadelijk beeld van de universiteit geeft en vraagt herhaling te voorko• men. Men kan onderstrepen dat die motie stevig verworpen is: met 95 tegen 32 stemmen. Maar liet lijkt me van belang terdege in de gaten te houden dat deze tekst, die er waarlijk niet om loog, toch de steun kreeg van bijna een kwart van do senaat. Dit gevoegd bij een diepgaand conflict tussen de rector en de staf plus een miserabel geworden verhouding met — laat ik voorzichtig zijn — minstens een deel van de studenten, geeft niet de indruk van een uitkomst die reden zou geven tot juichen. En nu gaat het er niet om dat er iemand zou moeten overwinnen, maar bovengetekende is wel bang voor een verlies in die zin dat men in de lijn van de rectorale brieven sterker gefixeerd zal worden door wat er verkeerd dan door wat er goed gaat.

IN HET SCHEVENINGSE Circus Theater ging gisteravond de première van twee balletten, een van de huis-choreograaf naast Hans van Manen, Glen Tetley en een ander van James Waring. Beide 'werken — hoe verschillend ook — hadden één ding gemeen: ze waren beide de helft te lang. Zowel, in „Mutations" van Tetley als in „Purple Moment" van Waring waren boeiende episodes, maar die gingen verloren in veel te lang uitgesponnen vervolgen en herhalingen. Beide balletten hebben nóg een overeenkomst: hun makers hebben veel gevoel voor theater en dus wer-

den de vondsten n de twee werken goed gepresenteerd, vooral door de ongelooflijke toewijding, het talent en de ijver waarmee de choreografieën dooide dansers werden tv *~

uitgevoerd. Maar hiermee zijn de overeenkomsten dan ook wel grondig uitgeput. Tetley is een man die van nature zeer eclectisch te werk gaat. Hij is de man van het allerlaatste dat „in" is, zoals dat heet. Is de „trend" nu naakt, goed, dan spiernaakt. En veel. Komt men in Nederland nu tot de ontdekking dat het „Theatre do la Cruaudé" vijfenveertig jaar na datum, dat wil zeggen vijfenveertig jaar na de grote Franse theatervemieuwer Antonin Artaud, bijzonder in de belangstelling komt te staan, dan werpt Tetley zich met alle macht op de begeleidingsverschijnselen van het Wrede Theater, met alle bloed dat daaraan onherroepelijk te pas schijnt te moeten komen. Deze najagerij van het allerlaatste i.i Tetley bij „Mutaiions" bijna fataal geworden. Hij heeft namelijk ook gemeend de film in zijn icerk te moeten opnemen en al luidt de verantwoording in het programma heel zinnig, het blijft een feit dat een film als achtergrond voor een lijfelijk gebeuren op een toneel altijd werkt als een of ander dier: het publiek kijkt dan alleen naar die film en de rent zal iedereen een zorg zijn.

BEGIN DEZE WEEK verscheeW* de nieuwe LP van 808 DYLAN in dc handel cn dat is ccn gebeurtenis waarbij toch wel even stilgestaan mag worden. Hel is een dubbelelpee met de naani SELF PORTKAIT; op de voorkant staat een zelfportret dat hU met olieverf vervaardigde. Het aantal medewerkers aan deze plaat is indrukwekkend, naast alle denkbare studiomusici van CBS onder aanvoering van Bob Johnston — als vanouds de producer — vinden we onder meer The Band, wat bekende koorzangeressen en enige violisten van naam. Dat voert dan meteen naar het soort muziek op de plaat; er is op zeer verdienstelijke wijze omgesprongen met al dat begeleidende talent. De zang van Dylan is niet op één patroon vastgepind, er zijn werkstukken die duidelijk verband houden met de vorige LP, „Nashville Skyline" maur over het algemeen is zijn stem iets minder afwijkend van het vroegere werk als op die laatste LP. Ook zijn voordracht is oijwijlen weer vee! feller dan we de laatste tijd van hem kennen. Er zijn echter ook een aantal bijdragen te vinden, waar hij uitermate op de chansonnerige solovokalistentoer is. Bij voorbeeld „Let it be me" en „Take me as I im", in feite juweeltjes, maar je moet ervan houden. Erg somber te moede word het je toch wel weer .ils ie hem ..Blue Moon" hoort i xingeni Helemaal té» hoe haalt hij V het in z'n hoefd. ZEER gepassioneerd, haast als vroeger, is hij (bijvoorbeeld) in „Days of '49" en „In search of Little Sadie" (dat hij later nog eens „netjes" overdoet), ook zijn er heel wat beeldschone liedjes met een boel sfeer, waarin het kontemplerende over gewone dingetjes, wat hem zo groot gemaakt heeft, weer een beetje terugkomt. En dat koortje en die strijkers hier en daar •is helemaal zo erg nog niet. alleen ccn beetje wennen. De Live-nummers van het Isle of Wight-concert van vorig jaar zijn wat systeemloos tussen de rest doorgehusseld, vermoedelijk om het falen wat te verzachten: het merendeel haalt op geen stukken na de originele versie, als die bestaat tenminste Zo vergaat het „Like a Kolling Stone" en „Shc belongs to me", wat gewoon pijn doet door z'n oppervlakkigheid. Alleen „Mighty Quinn" is een tamelijk gedegen dreun die er wel ingaat. HET IS best een goeie plaat, maar die gladde stem blijft toch wel een struikelblok. Zeker in „The Boxer" blijkt dat hij zijn .oude" stem nog heel gewoon kan laten horen. In al z'n doorrookte gammelheid is hij daar doodleuk dubbel opgenomen met een „moderner versie Dylan en wat mist die laatste dan toch een hoop. Om er je tanden van stuk te knarsen. GERT JAN VAN OMMEN

Bob Dylan schilderde zichzelf in oranje-achtige en rose kleuren en een blauwe neus.

... was cr op die avond ccn bewogen betoog van prof. Stuiveling: het is niet waar dat cr by het onderwijs nu maar met de pet naar wordt gegooid — onze experimenten blijven binnen de grenzen van de wet — ik heb dit jaar meer geleerd dan ooit — laat men toch eens oog krijgen voor een groeiproces etc. Langdurig applaus van de studenten, maar nuchter daaroverheen de uitspraak van de rector dat men nu gekomen was tot agcnda-onderdeel-zus en-zo. Misschien was het betoog van .Stuiveling: te rozig gekleurd, maar de geïnteresseerde buitenstaander zou graag iets gehoord hebben in de geest van „we moeten de zaak dan nog maar eens opnieuw uitpraten". Dat was er niet by.

DIE FIGUREN om hem heen zijn eerst zijn moeder, die op dubieuze .vijze de kost verdient. Zijn leraren mfct«heel sombere diagaoscs. .Een.'., man van het arbeidsbureau. Een recruteringsofficier van het leger. De rechter, die hem moet veroorde-

lon. Het meisje, dat hij kwijt raakt aan de geliefde midvoor. Het brave echtpaar dat hem probeert te bekeren — zijn zwager en zuster, die hem onverdroten voorhouden, dat alleen gedegen vakkennis en een vaste baan iemand in het leven gelukkig maken. De jonge priester, die het in de stijl van „Voetbal met God" wil proberen en van Hiindels Allelujah een gaaf supporterslied neeft gemaakt. En de duivel Zigger, de lepe aanvoerder van do supportersclub. onder wiens regiem rellen en straatrumoer worden gemaakt. De jongen zig-zagt tussen de goede en kwade figuren uit het stuk heen en weer. Begeleid door een woest staccato van geschreeuw en gezang, waarbij Engelands meest populaire voetballiederen ten gehore worden gebracht. Nu is deze voorstelling helemaal opnieuw voor het Holland-Festival in elkaar gezet, zodat het niemand zal verbazen als er ook ..Hand in!hand. kameraden" en ..Op een slof en een oude voetbalschoen" in zullen klinken. „Een gaaf stukje anatomie van Engeland'' zei men er indertijd in Londen van Een kritische én .humoristische tekening van de Engelse samenleving. Waarschijnlijk bij deze - „nieuwe instudering actueel gehouden, mogelijk bijgewerkt met ook flitsen in de richting van Nederland.

HET National Youth Theater van Michael Croft — waarvoor dit spel geschreven werd — blijft, juist omdat het met jonge mensen werkt — net van school of nog studerend — bij de tijd. Michael Croft is al zo'n veertien jaar bezig, in bepaalde periodes van het jaar spelen er vijf groepen. leder jaar melden zich zo'n vierduizend kandidaten aan, waaruit er vijfhonderd worden geselecteerd. De helft ervan komt op de planken, de andere helft werkt achter de schermen. Er is al mei . - malen een groep in Nederland geweest, het laatst met „Little Malcolm and his struggle against the eunuchs", daarvoor met veel grotere produkties als Shakespeare's ~Juiius Caesar" en nog eerder met de Hamlet. De voorstellingen zijn: 4 en 5 juli in Amsterdam, Stadsschouwburg, 6 en 7 juli in Scheveningen, Circustheater. De voor 8 juli in Rotterdam aangekondigde voorstelling gaat niet door, omdat zij niet in De Doelen kan staan en de Rotterdamse Schouwburg die avond niet meer beschikbaar is. Het National Youth Theatre maakt ook happenings: zaterdagmiddag om half twee op het Leid- | seplein, maandagmiddag half zes in Scheveningen van het Circustheater * "naar het strand. ANDRÉ RUTTEN

EEN WOESTE voetbal-opera noemde onze man in Londen „Zigger Zagger" bij de eerste voorstellingen in augustus 1967. „Een daverende voltreffer, vindt men hier ook", schreef hij er bij. Het toneel is e.on reusachtige tribune. Daar zitten doorlopend zo'n zeventig tot tachtig lawaaierige jongelui met trommels, toeters en ratels, bewaakt door bewegingloze politie-agenten. Er wordt geschreeuwd. geslagen, gestompt, met flessen gegooid; verwerkt natuurlijk met veel spreekkoren, zang en beweging. Voor het front van deze tribune spelen zich de scènes af, 39 ■in totaal, snel in elkaar overgaand. Kris en kras verschijnen de figuren, die een rol spelen in het leven van de hoofdfiguur. Dat is een jongen van vijftien, die door zijn hartstocht voor zijn club er onder door dreigt te gaan.

Een joelende menigte op de tribunes van de voetbalopera Zigger Zagger

IN' I)E laatste jaren uit het leven van Janacek (1854-1928) ontwikkelt fijn muzikale scheppingskracht zich tot een hoogtepunt. Het jaar 1926 is er een van een onvoorstelbare pro(luktivitcit. Behalve zijn Sinfonietta cn de Glagolskaja Mis, die op 0 juli in het Concertgebouw in Amsterdam wordt uitgevoerd, volgden nog Capriccio, een Pianowerk voor de Linkerhand, een Divertimento cn de Rijmprenten. Daartussen door werkte hij cn passant een programma van reizen en trekken af, dat aan het ongelooflijke grenst. Begin mei 192(5 woont hij in Londen ' succesvolle uitvoeringen bij van verschillende van zijn werken. Op de terugreis doet hij voor een paar dagen Zeeland aan. Op 12 mei is hij present bij een huldiging in Praag en eind mei bij een opvoering van Katja Kabanova in Berlijn. Ruim drie weken latei- weer in Praag voor de première van zijn inmiddels voltooide Sinfonielta. Hiervan zegt hij zelf: ..Ik beo de indruk, dat het mij iri de Sinfonietta het best is gelukt, mij irf te leven in de ziel van de eenvoudige mens. Op deze weg wil ik verder gaan " Hij beschouwt die Sinfonietta — en dat geldt ook voor de Glakolskaja-Mis— als een nieuwe uitbarsting van de geest, die met de rest van de wereld heeft afgedaan en zo dicht mogelijk wil leven bij het eenvoudige Tsjechische volk. Twee weken later is hij aanwezig bij de onthulling van een gedenksteen in zijn geboortehuis in Hukvaldy. Het feest valt letterlijk in het water door langdurige zware regens, gepaard aan hevige onweren, zoals die typerend zijn in het Boheemse land. Janacek ziet en ondergaat het emotioneel vanuit een venster dat uitzicht biedt op het donker bergmassief Komon, en vanuit deze impressies breken zich de elementaire motieven baan voor zijn Slavische Mis, de Glakolskaja Missa in vrije vertaling „mis op oud-Slavische teksten" (Glagolitiscb is een schriftvorm van het kerk-Slavische oud-Bulgaars). In zijn fantasieën van dat moment wordt het donker woud een kathedraal, doortrokken van wierook; geur van de door de sterren als kaarsen ontstoken dennen. In de schapebellen hoort hij de klokken van de Hoogmis; een engel zingt de sopraansolo de priester de tenorso-10, in het koor klinkt de stem van het volk. Dit romantisch decor vermengt zirii met .jeugdherinneringen aan liet klooster van Brno, het oude Brüner klooster waar hij als leerling in 1869 een herdenkingsfeest meemaakt van de Apostel Kyrillus (Cyrillus en Methodius zijn beiden patroonheiligen van Moravië). Onder indruk van het natuurschouwspel van jagende wolken, bliksemflitsen en donder, schrijft hij de eerste Mismotieven neer op de woorden „Gospodi promiliy" — Heer ontferm ti over ons (Kyrie). In de daarop volgende drie maanden voltooit hij het meesterwerk van de Glagolskaja Missa voor vier solisten. gemengd kooi-, orkest en concerterend orgel. DE UITVOERING van maandagavond, die rechtstreeks over de radio, Hilversum 2 van 20 tot 22.30 uur, wordt uitgezonden, staat onder leiding van de Tsjechische dirigent Karl Ancerl. Hij leidde vroeger net Praags Symfonie-orkest; tijdens een periode van gastdirecties in Amerika voltrok zich het drama van de bezetting van Tsjechoslovakije door de Russische legers. Ancerl is toen niet meer teruggekeerd. Hij is than« dirigent van het Symfonieorkest van Toronto (Canada). De soli worden gezongen door vier Tsjechen waarvan er drie zich al hebben laten horen in de opvoering van de opera Broucek en in het Janacek-concert: Ivana Mixova, Ivo Zidek en Karei Berman. Nadezda Kniplova (sopraan) is nieuw in dit festival Verder werken mee het Radio Filharmonisch Orkest, het Groot Omroepkoor en Albert de Klerk orgel TOON VRANKEN

KARL ANCERL ... nu in Canada ...

ZATERDAG 4 JULI Amsterdam, Stadsschouwburg, 20.15 u: Zigger-Zagger, voetbalopera van Terson Uitvoerenden: National Youth Theatre uit Londen. Regie: Michael Croft. „De samenleving ge/.ien vanaf een voetbaltribune". Drn Haag, Kon. Schouwburg, 20.15 u: La Fedelta Premiata, opera van Haydn. Dirigent: Alberto Erede. Regie: Jean-Pierre Ponnelle. Solisten o.a. Renato Capecchi. Helen Mane, Sophia van Santé. Het Nederlands Kamerorkest en het Nederlandse Operakoor. Schevenlngen, Kurzaal, 20.15 u: Het Residentie-orkest. Dirigent: Igor Buketcff. Solisten: Emray Verhey, Christian Uor, Dick nor (viool). Ives: The fourth of July; Géza Frid: Concert voor drie violen: Richard Ynrdumian: Armenian Suite: Dvorak: Slavische dansen: Tsjaikowsky: Ouverture 1812. Scheveningen, Circustheater, 20.15 u: Nederlands Danstheater. Nieuwe balletten van James Waring (Purple Momentl en van Hans van Manen en Glen Tetley (Mutations). Rotterdam, De Doelen, 20.15 u: Rotterdam» Philharmonisch Orkest. Dirigent: Jean Fournet. Soliste' Roberta Peters, sopraan. Haydn; Symfonie no B 8; J. Strauss: Frilhlingsstirrmenwelzer: J. Strauss: Aria uit Die Flederniaus; J. Strauss: Kaiserwalzer; Mozart: Ach, ich liebte (Entführung); Mozart: Der Hölle Rache (Zauberl'löte): R. Strauss: Suite Der Rosenkavalier. Haarlem, Bakenesserkerk, 20.00 u: Barokmuziek. Uitvoerenden: Alariusensemble, Brussel, met muziek van het hof van Versailles ZONDAG Amsterdam, Stadsschouwburg, 20.15. Zigger- van Peter Terson. Uitvoerenden: National Youth Theatre, Londen. Regie: Michael Croft. ..De samenleving gezien vanat een voetbaltribune." Amsterdam, Concertgebouw. 20.15. Actuele muziek. Nederlands Blazersensemble en Slagwerkgroep Amsterdam. Dirigenten: Reinbert de Leeuw, Peter Schat. Solisten: Cathy Berberian, sopraan; Han de Vries, hobo. Program: Louis Andriessen: Spektakel; Peter Schat: Thema voor hobo en orkest; Reinbert de Leeuw: Hymns and chorals; David Porcelijn: Requiem voor slagwerkers; Ton de Kruyf: Seance. Amsterdam, Noorderkerk, 20.15. Het Nederlands Filharmonisch Koor en Het Nederlands Kamerorkest. Dirigent: Felix de No'oel. Program: „Barok in Venetië;" Werken van Gabrieli: Jubilate Deo omnis terra; Beatae es Virgo Maria; Canzona'Sol Sol La Sol Fa Mi'; Canzona'Fa Sol La Re'; In Ecclessüs; Cavalli: Messa Concertrata. Wordt op radio uitgezonden, Hilversum 2, 14.30—16.30; opnames van 20 juni in Den Haag. MAANDAG b JULI Amsterdam. Stadsschouwburg. 20.15. Nederlands Dans Theater met nieuwe balletten van James Waring (Purple Moment» en Hans van Manen en Glen Tetley (Mutationsl. Amsterdam. Concertgebouw, 20.15. Radio Filharmonisch Orkest en het Groot Omroepkoor 0.1.v. Karl Ancerl. Solisten: Nadezda Kniplova sopraan, Ivana Mixova mezzo-sopraan. Ivo Zidek tenor. Karei Berman bas, Theo Bruins piano. Program: Haydn Symfonie; Janacek Glagolitische Mis, Mozart Pianoconcert KV 459. Wordt rechtstreeks op radio uitgezonden, Hilversum 2, 20.00—22.30. Schevenlngen, Circustheater, 20.15. Zigger- Zagger van Peter Terson. Uitvoerenden: National Youth Theatre uit Londen. Regie: Michael Croft. „De samenleving gezien vanaf een voetbaltribune."

Rotterdam, Schouwburg, 20.15 La Premiats Fedelta. opera van Haydn. Dirigent Alber to Erede. Regie Jean-Pierre Ponnelle. So listen o.a. Rcnato Capecchi. Helen Mané Sophia van Sanle. Het Nederlands Kamer orkest en het Nederlands Operakoor.