Het Parool

\*l Hamrin, via Juventus, Padoiet n Fiorentina bij A.C. Milan, had k ?eel tijd nodig om zijn conclul te trekken. Hij, de koelbloe- scherpschutter met 230 vol-

treffers in de Italiaanse competitie, met zijn twee doelpunten het vorig jaar in de Rotterdamse finale van de Europa Cup voor bekerhouders, met zijn beslissende doelpunt dit jaar in de halve finale in het duel A.C. Milan-Manchester United, was overbodig geworden. Maar de uitspraak 'Betaald voetbal bij A.C. Milan is meedogenloos', is niet geladen met rancune jegens A.C. Milan's directeur Franco Carraro, trainer-coach Nereo Eocco of één van de 130.000 leden van A.C. Milan's supportersclub, die ieder jaar een nieuwe attractie eisen.

'Ik heb in de dertien jaar dat ik nu in Italië voetbal leren leven op soms angstaanjagend hoge toppen en stellig in net zo angstaanjagend diepe ravijnen wat betreft populariteit. En daarom heb ik besloten om de populariteit, die ik het laatste jaar verworven heb niet met een eventuele transfer naar een mindere club dan A.C. Milan te laten afbrokkelen, maar van deze 'popularita' te gaan profiteren als trainer-coach. Vooral omdat Nereo Rocco mij een aantrekkelijk aanbod heeft gedaan om als zijn assistent bij A.C. Milan in dienst te treden. En ik kan mij in heel de wereld geen club met betere sociale voorzieningen, en een betere leermeester dan Nereo Rocco, voorstellen.' Kurt Hamrin was toch te trots om die functie bij A.C. Milan als een soort voetbal-AOW te beschouwen en zei 'hartelijk dank voor het aanbod maar ik wix, voordat ik definitief beslis, eerst mijzelf op een spoedcursus voor oefenmeesters tweede categorie testen.' Een cursus waarvoor Suarez (linksbinnen van Inter) en de ex-doelman van Inter Sarti inmiddels, uiteraard ook met het oog op de 'oude dag' zich reeds hadden gemeld.

Inmiddels namen Roma en Lazio contact op met Nereo Rocco om naar de eventuele transfersom van Kurt Hamrin te informeren. Maar Rocco was nog niet tot onderhandelen bereid en hij reageerde als volgt: 'de beslissing moet door 'il vecchietto (het oudje) - Hamrin's koosnaampje in Milaan - zelf genomen worden. En hij neemt die beslissing pas als hij zich op die cursus volledig voor het beroep trainer-coach heeft laten doorlichten. Voor mij was die doorlichting echter niet nodig geweest want ik ben er van overtuigd dat hij bijzonder geschikt ie voor een dergelijke functie. Hij heeft een bijzonder goede kijk op het spel, kanvoortreffelijk met mensen omgaan en heeft ook het voordeel niet zo opvliegerig te zijn als de meeste Italianen. Bovendien heeft hij een zeer lange ervaring in Italiaans top-voetbal. Bijna niet één Italiaan houdt het dertien jaar vol in de Italiaanse hoofdklasse.' v Het was ook Nereo Rocco, toen hij in 1967 weer bij A.C, Milan aan het bewind kwam, die Kurt Hamrin bij de huidige kampioen Fiorentina weghaalde. Hij ruilde de Braziliaan Amarildo voor de snelvoetige Zweed, waarop men in Florence na negen jaar kennelijk uitgekeken was. Want Fiorentina maakte voor deze transactie bovendien nog een miljoen - geen lires maar guldens - aan A.C. Milan over. Een ruil waarvan Rocco nooit spijt heeft gehad, want Kurt Hamrin, die al in 1958 Zweden tegen Brazilië in een finale van het wereldkampioenschap speelde met o.a. Gren, Liedholm en Skoglund, kon zich stipter dan welke Italiaan ook aan een opdracht van 'bulderbaan' Rocco houden. Bovendien met een feilloos gecamoufleerd raffinement.

Dat bewees hij bijvoorbeeld op onnavolgnare wijze op woensdag 23 april j.l. in een dikwijls met oogverblindend vuurwerk en veel voetbalhysterie gevuld San Siro in de halve finale van de Europa Cup A,C. Milan- Manchester United. Nadat Kurt Hamrin drie minuten na. de rust dodelijk koelbloedig de bal in het Engelse net had geknald kreeg hij vanaf de zijlijn uit het gelooide keelgat van Rocco een commando toe gebulderd, dat vrij vertaald het volgende inhield: fungeer verder pais stootblok rond de middenlijn voor oprukkende Engelse verdedigers. En de mini-ducdalf Hamrin koos onmiddellijk positie. Het kostte Manchestér United spoedig daarna een speler. Want met een voor de Tsjechische scheidsrechter Hvadek blijkbaar misleidende manoeuvre barricadeerde Hamrin volstrekt opzettelijk de onstuimig oprukkende super-beatle John Fitzpatrick en speelde na die frontale botsing zon gaaf stuk 'niet ik maar hij'komedie, dat de Engelsman van het veld werd gestuurd en Kurt Hamrin een zeer vette knipoog in de vorm van een schouderklopje van Nereo Rocco ontving. Een half uur later verontschuldigde hij zich in de kleedkamer tegenover mij met de woorden: Ik doe dat soort dingen niet graag, maar in betaald voetbal kan men een opdracht niet negeren. Zeker niet als die door Nereo Rocco wordt gegeven. Een professionele voetballer in Italië weet dat hij als een frontsoldaat kan worden ingezet. Vooral in de strijd om de Europa Cup.'

Als Kurt Hamrin dan.ook zegt "betaald voetbal bij A.C. Milan is meedogenloos wreed' dan vraagt hij daarmee niet om medelijden.

Wat we verder ook mogen pres**ren, en dat is niet gering, laten ]*e mekaar geen mietje * geloof toch dat we met éen groot eegeven rekening moeten houden: e zijn Nederlanders en het ziet \ naar uit dat we dattotonzedood blijven. En hóe Europees ?e leest ook is, waarop wij ons den- £en en doen schoeien, we moeten J°ch wel even oppassen dat we onze I niet van ons verbeemden. Kriele en Van Berket | geen Baarle-Hertog gaan I °*men. Wat is er trouwens te- op een portie nationalisme? jls het maar van het gezonde soort .s kunnen patriottistische activitei,6t* de mens best een lekker gevoel e2orgen, een gevoel van eenheid, e*bondenheid en het gezamenlijk *eten waar je gezamenlijke wieg Jaat. We hebben Parijs gezien, *e hebben Londen gedaan, weken- Ij pn de leukste Antwerpse kroeg- Is, maar ik voel me nog 100% ' ederlander I%s. vast en zeker roept de driekleur ook bij jou de meest pure emoties op. We waren te jong toen de verschrikkelijke watersnood ons landje teisterde, zeker lichamelijk hadden we nog niet de kracht om een zandzak bij te dragen, maar de kleuters van toen zijn jonge mannen geworden en wel degelijk bereid en in staat om voor het kikkerlandje pal te staan, als het er weer eens op aan zou komen.

Deze week Tranen der Acacia's weer 's gelezen en een prachtig filmpje van Knudde Berserik en Mat van Lensbergen op TV gezien. In beide gevallen in het geniep gespeeld met de gedachte aan de rollen die wff samen in een eventueel verzet zouden kunnen ver-

vullen. Dat hééft toch iets, vind ik, en ergens past 't ook welbij ons: in te korte lange broeken en zonder sokken op twee gammele bakfietsen door de linies. God weet met welke missive en joost weet waarnaar toe. Het ziet er helaas niet naar uit dat Hollandse jongens zoals wij binnen afzienbare tijd nog eens een spaak in het Moffenwiel kunnen steken. Toch zouden er, en die wetenschap maakt het zo tragisch, tezijnertijd best eens twee Weinrebjes uit ons kunnen bloeien. Nu staan wij toch al dagelijks, zij het op kleinere schaal, met de ruggen tegen een muurtje van onbegrip, wantrouwen en verdachtmakingen? Ik wil nog één keer Hollander zijn tot in mijn vingertoppen. Hoe o hoe? Help me, landgenoot, zo niet: tot in den doet dan maar.

Het wordt langzamerhand erg vervelend, maar onze brieven zijn elke week opnieuw elkanders supplement. Want wat heeft je penfriendje gisteren gedaan? Met tien voordelig gekochte bossen anjelieren in de armen heeft hij de hele dag zittend op een klapstoeltje doorgebracht, spiedend naar Zweedse wandelaar ster s, om hen na de succesrijke finish van de Nijmeegse Vierdaagse op te vangen en een kleine bloemenhulde te brengen. De bossen tenslotte uit handen gerukt door een peloton onsmakelijk breed geboezemde Israëlische marketensters. Jij wilde dus nog éen keer tot in je vingertoppen Hollander, zijn? Ik weet nu hoe dat kan Harry en niet alleen tot in je vingertoppen maar tot in je tenen, en niet éen keer, maar veertig keer vanaf 1970, en voor het front van de wereld.

Dit is het Plan: Harry F. Kriele en 'Bulle' van Berkel gaan tezamen Neerlands meest opvallende, kwiekste, schilderachtigste en taaiste duovierdaagse-lopersvormen. Goed, die oude door godsdienstwaanzin overmande Zwitser met dat houten been heeft het dit jaar helemaal gemaakt, maar we mogen opa uit de Alpen wel dankbaar zijn, want hij zet ons op het spoor van een maximale vierdaagse-impact. Kijk, die dertig kilometer per dag is natuurlijk een wassen neus, dus moeten we ons onmiddellijk buiten de gebruikelijke klassen plaatsen, door 120 kilometer per dag af te leggen, vier dagen lang. Maar dat zal nog niet voldoende zijn, want zelfs aan zulke staaltjes is de organisatie wel gewend. Daarom moeten we onszelf een sterk tot de publieke verbeelding aansprekende handicap aanmeten. We kunnen bijvoorbeeld een week tevoren al vast barrevoets de tocht Den Helder-Maastricht ondernemen, zodat we overdekt met de afgrijselijkste blaren aan de start verschijnen. We zouden ook, en lk voel daar eigenlijk het meeste voor, want naar het schijnt is dat een unicum in de geschiedenis van de vierdaagse, de tocht op onze handen kunnen volbrengen, al kleeft daar weer het bezwaar aan dat het misschien een ietsje te would-be spectaculair overkomt, in het Polygoonjournaal. Maar nu zijn ze hier voor de deur het straatje aan het openbreken en daar zag ik ineens de oplossing. Met stukken autoband om de knieën volbrengen wij de monstertocht KRUIPEND! En met een beetje fantasie valt daar de symboliek van de Hollander-doorde-eeuwen-heen uit te peuren: groot in het kleine, taai als een rieten zinkstuk en niet bereid voor iets of iemand door de knieën te gaan. Na herlezing geconstateerd dat dat laatste niet helemaal klopt, maar je begrijpt wel wat ik bedoel:

Willen is Kunnen.

HARRY F. KRIELE

NICO BULLE VAN BERKEL

Bij de eerste plaat uit de serie van Sidney DeParis (B-6501 K) leidt dit direct tot een nogal frustrerend resultaat. Sidney heeft voor Blue Note twee sessions van in totaal tien nummers opgenomen, mappar om de vastgestelde duur niet te overschrijden moesten twee titels worden weggelaten, en dat nog wel van de beste session. De plaat bevat redelijke muziek uit 1944 en 1951 in een soort gemoderniseerde New Orleans-stijl, maar 'klassieke' opnamen zijn het zeker niet.

Ook de bloemlezing uit het werk van Art Hodes ('The Funky Piano of Art Hodes', B-6502 K) klinkt enigszins belegen. Deze pianist trachtte zijn sessions van rond 1944 enipgszins te leiden volgens de methoden van Jelly Roll Morton, maar hij miste de geniale greep die nodig is om zoiets waar te maken.

De opnamen van een septet onder leiding van klarinettist Edmond Hall (op B-6504 K) zijn beter overeind gebleven. Voorpal de ritmesectie uit 1943 met Jppames P. Johnson op piano, Israël Crosby op bas en Sid Catlett op drums is enorm goed op dreef. Een septet van Hodes op de andere kant van deze plaat met voor een deel dezelfde blazers, maar met andere begeleiders swingt niet en klinkt ongeinspireerd.

Een grote verrassingvormen de opnamen van het Edmond Hall Celeste Quartet uit 1941 (B-6505 K), waarop boogie-woogie pianist Meade Lux Lewis celeste speelt en waaraan verder gitarist Charlie Christian en bassist Crosby meedoen. Zij voeren vijf fijnzinnige miniatuurtjes uit inhetbluesidioom, die soms doen denken aan de beste opnamen van het Benny Goodman Quartet of het Modern Jazz Quartet. Lewis weet de celeste functioneel te gebruiken en Christian - hier niet elektrisch versterkt - speelt met hem een intrigerend duet op Jammin' in four. Op de andere kant van de plaat vier opnamen van een quintet onder leiding van Hall met pianist Teddy Wilson en vibrafonist Red Norvo, waarin de invloed van de Goodman-combo's te duidelijk merkbaar is.

De laatste plaat draagt de titel 'The beginning and end of bebop' (B-6503 K) en bevat op een kant uitstekende muziek van een groep uit het Dizzy GiUespie-orkest van 1948 onder leiding van tenorist James Moody. De boeiende arrangementen zijn geschreven door Walter Fuller, die er ln slaagde de vurige, explosieve stijl van het grote orkest zonder veel verlies over te brengen op deze combo van een man of acht. De vier titels van George Wallington uit 1954 op de andere zijde geven aanzienlijk minder .aanleiding tot enthousiasme, omdal/de bop hier tot een 'smaakvolle' formule is gedegradeerd.

Tenslotte kan nog worden opgemerkt, dat Blue Note op deze serie gelukkig niet meedoet aan de onaangename nepstereo-mode. Wel Is op enkele momenten een volstrekt overbodige echo aan de muziek toegevoegd.

SIMON KORTEWEG

Dizzy Gillespie (I) met Roy Eldrïdge

Aangezien de essentiële kenmerken van een jazz-uitvoering niet op bevredigende wijze kunnen worden weergegeven in een partituur, vormt registratie via grammofoonplaat of bandopname de enige mogelijkheid voor het vastleggen van wappardevolle jazz-muziek of het documenteren van de jazz-geschiedenis. Daarom is het bijzonder verheugend, dat de pgrammofoonplatenmaatschappijen zich de laatste tijd in toenemende mate bezighouden met het heruitbrengen van oudere jazz-opnamen, al is het onaangenaam dat hun belangstelling voor de jazz van nu uiterst beperkt is.

De algemene wederopleving van de belangstelling voor de jaren twintig en dertig had er al voor gezorgd, dat de jazz tot ongeveer 1950 in vaak voortreffelijk samengestelde uitgaven op de markt kwam (bijv. de Vintage Series van RCA). Maar sinds kort zijn ook de jaren veertig en vijftig aan de beurt.

ABC-Records heeft bijvoorbeeld onlangs gezorgd voor de wedergeboorte van het merk Riverside, dat in de periode 1956-1964 grote hoeveelheden hard-bop en aanverwante muziek op de markt bracht. Liberty uit Californië - dat inmiddels zelf in zijn geheel is overgenomen door de Transamerica Corporation - heeft zelfs meerdere jazz-labels verworven en is daar nu druk mee in de weer.

De belangrijkste aanwinst op jazzgebied van de Liberty-groep was ongetwijfeld de enorme catalogus van Blue Note, een merk dat al vanaf 1939 bestond. Veel van de muziek die gedurende de eerste vijftien jaar door dit label werd opgenomen, was al sinds jaar en dag niet meer te verkrijgen en Blue Note gaat nu in deze leemte voorzien met een aparte serie 'Jazz Classics' (prijs f 19,90).

De eerste vijf platen zijn inmiddels verschenen en het is jammer te moeten constateren, dat in deze uitgaven weliswaar vrij veel geld, maar toch iets te weinig deskundigheid is gestoken. Ten eerste is het niet duidelijk, waarom menbij deze eerste uitbreng de voorkeur heeft gegeven aan betrekkelijk onbelangrijke sessions van de pianisten Art Hodes en George Wallington, terwijl er veel gezochte opnpamen van bijvoorbeeld James P. Johnson en Art Blakey in de kast zijn blijven liggen. Verder heeft men de mogelijkheden van de serie enigszins beperkt door delengte van de plaat precies vast te pinnen op 34 tot 35 minuten muziek. Hierdoor moet soms op nogal willekeurige wijze in sessions worden geknipt, hetgeen voor een verzamelaarsmerk niet bepaald een aanbeveling is.

y HAMRIN — de in Italië wonende Zweedse voet'er met de zeer lange' carrière. Reeds in het begin ** <*• jaren vijftig speelde hij in het Zweedse elftal onr andere tegen Nederland, waarin toen een man als yl,lü* Michels stond! In 1958 behoorde Hamrin met 'tballers als Pele, Garrincha en de Fransman Fon'"• tot de grote uitblinkers van het in Zweden ge- P»»lde wereldkampioenschap. Tien jaar later schittert £,n *ter nog. In 1968 won hij met AC Milan de Europa u P 'I en dit voorjaar tegen Ajax Cup I. , torin stemde onlangs niet in met een transfer van Milan naar Lanerossi Vicenza. Deze week deelde een °°'dvoerder van AC Milan mee, dat de club voor■"•ns is de Italiaanse voetbalbond toestemming te {i £en Hamrin als derde buitenlander in de Milanese te houden. Milan hoopt dat de bond Hamrin door |°** langdurige verblijf in Italië niet langer als buiten- zal beschouwen. Hoe dan ook, eindelijk lijkt dan |Jj» van Hamrin's carrière in zicht. ED VAN OPZEE"" schrijft daarover in bijgaand artikel.

W^al(J voetbal is wreed. Betaald C.1 bIJ A.C. Milan meedogen- Is een uitspraak van Kurt ijilj ln« Een uitspraak in perfect Waarin wellicht palleen een Se log°Pedlst een Zweedse Vl zou kunnen ontdekken. Wat ook weer niet zo verba%ekkend is> want de zeer krom\fê> inmiddels 35-jarige Zweed W Jn altijd afgezakte kousen, ver«iju reeds dertien jaar als voetbalde nt in Itali®« Vanwaar bovenin kernachtige uitspraak van kort nadat hij in een Mm °ze voethalshow zo daad- heeft meegewerkt aan het L> ®*en van de Europa Cup voor kampioenen?

\ *m Milaan nog aan het ontwa- Vn^8 Ult een met V 66* chianti feestroes over die4 4-1 Ne» °p A^ax« leldde de vuurvreter W de Italiaanse coaches Nereo jij, ° een gesprek met Kurt Hamrin '■w,olgt» met een voor deze coach \k Kende fluwelen stem, voorzichtig 'KuTt» lk ben tegenover het keende publiek van het San Siro|\fi n verPlicht om in de komende i voor een nieuwe attractie lk meen die te hebben ge*&»

KURT HAMRIN tijdens de in 1968 te Rotterdam gespeelde finole van het toernooi om Europa Cup II tegen HSV (foto links). Op de foto rechts boven een beeld uit de halve finale tussen A.C. Milan en Manchester United in het toernooi der landskampioenen 1968-1969. Hamrin - met de bal in zijn bezit - heeft zojuist een van de twee Milanese treffers gemaakt.