Provinciale Drentsche en Asser courant

Botsing overal — in de Wetgevende Vergaderingen, in die van Provinciale Staten en Gemeenteraden, in 't huisgezin, op straat, op 't ijs en — ook in de paleizen ! 't Gerucht toch loopt te St. Petersburg rond, dat het tusschen den Czaar en zijn zoon, den GrootvorstTroonopvolger, tot eene botsing is gekomen. »Zoolang ik in Rusland regeer — zou Alexander 11 gezegd hebben — zullen er geene »constitutionnele proeven" worden genomen." »Maar gij hebt liet regt niet — zou het antwoord van den Czarewitsch geweest zijn — om door uwe politiek de toekomst der Dynastie te compromitteeren. »'t Belang der Dynastie eischt, dat er verbetering in den toestand kome!" Alexander dacht er aan, om op die ernstige taal zijn zoon in arrest te laten nemen, maar eene depêche van de zieke Keizerin stilde zijn toorn en liet zijn voornemen onuitgevoerd. De Russische Senaat zal eerstdaags eene petitie tot den Keizer rigten, waarin Z. M. zeer eerbiedig, maar met klem verzocht wordt, om aan zijn Volk nieuwe regten en vrijheden te schenken. Zelfs de Russische generaals, en dat bewijst het gewigt van 't oogenblik, advisi eren in vrijzinnigen geest en verzekeren, dat een vierde gedeelte der officieren tot de overtuiging is gekomen, dat de toestand niet kan blijven gelijk bij is. Alzoo — de strijd tusschen den Czaar en zijn zoon heeft het toppunt bereikt en zal spoedig tot eene beslissing dwingen, te meer, daar de Troonopvolger gesteund wordt door eene magtige partij in den Lande. Is nu te vertrouwen, dat al het bovenstaande waarheid bevat? Dat zeggen wij niet. De Engelsche bevelhebbers in Afghanistan vragen versterking. De vijand daagt op in steeds grooter getal. Naar de meening van den Onderkoning van Indie is er echter maar een »oogenblikkelijk" gevaar en alleen voor de securiteit vroeg hij uit Engeland een hulpcorps van 5000 man. 't Schijnt, dat men te Kabul niet het minste vermoeden had, dat de vijand zulk eene groote magtzou kunnen ontwikkelen. Ook de Engelsche Regeerings-bladen tillen de Indische tijdingen niet zwaar en betitelen die met den naam van »onaangename verrassingen." Zeker is het daarenboven, dat de Engelsche troepen veel lijden door de koude. De voorstanders eener volkomene amnestie in Frankrijk, zijn in de Kamer geslagen. »Er zijn Commune-mannen — zeide de Minister van Justitie —• die niet goedertierend mogen behandeld worden, en onder hen vindt men er, die da Duitschers in 1870 dienden als spionnen. »Er is zelfs eene proclamatie uitgevaardigd, door 28 mannen geteekend, waarin deze verklaren, dat zij de

verantwoordelijkheid van de moorden der Commnne voor hunne rekening nemen. »Men doet geen goed werk, als men de amnestiekwestie weer oprakelt en ik verzeker u, dat uwe pogingen om daardoor bet Land in onrust te brengen, zullen mislukken. »Ik neem de verantwoordelijkheid van de politiek der Regeering in deze zaak, gerust op mij." Zooaïs men weet, schonk de Kamer aan de Regeering baar votum van goedkeuring. Het gerucht gaat, dat de beer Grévy in de volg- nde maand (14 Jamiarij) de Kamers, die binnen eenige dagen hare zitting, n zullen staken, herope ïen zal met een soort van troonrede. Een belangerijk feit inderdaad, als het gei ucht waar is, vooral als men bedenkt, dat Grévy' s streven was, in alles de meening zijner Ministers te huldigen, en zich streng aan de grondwet te houden, die hem geen eigen wil toekent. In die «troonrede" zal de President echter duidelijk moeten zeggen, waarop hij staat, en hoe hij een geregelde ontwikkeling van Frankrijk mogelijk acht. Ontegenzeggelijk zal een dergelijk optreden een stout stuk zijn, maar er bestaat grond om te verwachten, dat het Fiansche volk, dat zich nog steeds, hoeRepublikeinschgezind het ook wezen moge, het krachtige optreden van vroegere regeeringshoofden met welbehagen herinnert, er door opgewekt zal worden, om zich te scharen aan de zijde van den man, die èn door zijne bekwaamheden èn dooi' zijn doorzicht verdient aan het hoofd van Frankrijk te staan. Jules Simon , een bekwaam man en een goed redenaar, is niet bang voor de Jezuiten. Dat toont hij in 't rapport over het ontwerp van wet op 't hooger onderwijs in Frankrijk — door hem gesteld. Hij wil, altijd onder zekere voorwaarden, het regt van onderwijs te geven niet ontnemen aan de erkende geestelijke ordes in de Republiek. »De vrijheid van het onderwijs is een natuurlijk regt" — zegt hij. Zeker is zij dat, wie zou het willen ontkennen ? — wie zou zich belemmerd willen zien in zijn regt, om mede te deelen, wat hij weet? Maar zou men in ernst dat regt ook kunnen eischen voor hem of baar, die door de eene of andere daad, of krachtens de eene of andere wet, op elk ander gebied de vrijheid heeft verloren ? Toch schijnt de heer Jules Simon dit te willen doen. In Frankrijk kent men geen vrijheid van vereeniging en vergadering — de bijzondere magtiging van den Staat is daartoe noodig. Hoe kan men nu, zoolang die bepaling in de wet bestaat, willen eischen, dat de Vereenigingen, welke die magtiging niet hebben verkregen, wier bestaan dus reeds onwettig is, het regt zouden hebben, om onderwijs te geven. Laat de heer Jules Simon trachten de grondwet vrijzinniger te maken, en velen die thans zijn zoeken en streven niet begrijpen, zullen hem dan toejuichen en zijn vrijheidszin loven, dien men thans slechts met een wantrouwend oog kan gadeslaan.

Wat toch moet men denken van dien vrijheidszin als men den heer Jules Simon den wensch hoort uiten, dat niet-erkende Vereenigingen vrij onderwijs zullen kunnen geven, doch onder strenge controle van den Staat ? Is die controle soms geen band, die in strijd te achten is met een vrijheid, die aan wetteloosheid doet denken ? Men behoeft slechte het oog te slaan op de volgelingen van den heer Jules Simon in dezen strijd tegen de Regeering, om te begrijpen, van welk gehalte de vrijheid is, die geëischt wordt. De Fransche bladen die de spot drijven met het argument, dat de onafzetbaarheid der regters hun onafhankelijkheid waarborgt, herinneren daarbij aan de volgende feiten. Toen het hoogste Geregtshol des Lands de vlugt van Napoleon I van Elba vernomen had, »wierp het zich voor de gewijde voeten van Lodewijk XVIII neder" en verklaarde den 9 Maart 1815: »Wij komen onze verknochtheid, onze liefde, onze trouw aan den gewijden persoon onzes Konings betuigen. Wij komen protesteeren tegen de onbeschaamde onderneming van den vijand van Frankrijk en van de wereld. Leef voor Frankrijk, Sire! wij zijn bereid, voor ute sterven." — Den 20 Maart hield Napoleon zijn intogt in Parijs en hetzelfde Geregtshof zeide tot hem : »Sire, wanneer gij alleen door den invloed van uw naam de roemrijke en verwonderlijke onderneming aanvingt, acht uw Hof van cassatie het tot eene eer, u als den eenigen, waren en legitiemen Souverein te proklameeren. Laat de dagen van de tusschenregeering, door verraad en vreemde hulp voorbereid, vergeten zijn .... Neem onze liefde, onze vereering, onze trouw aan." Honderd dagen later ontving Lodewijk XVIII weder een adres van hetzelfde Hof, waarin het zich een eer rekende, het eerste staatsligchaam te zijn, »dat het verlangen uitte, rust en geluk te vinden onder de bascherming van den alouden en vereerden schepter .... Maar nieuwe rampen hingen ons boven het hoofd. (Napoleons terugkomst) ... Eindelijk is de toorn des hemels verzoend. Gij zijt teruggekeerd, Sire, tot uwe onderdanen, wier harten u altijd hebben toebehoord." — Niet zonder eenigen grond wordt daaruit beweerd, dat onafzetbaarheid geen onafhankelijkheid waarborgt. Overal heerscht nood onder de mindere standen. Bij de Italiaansche Kamer van Afgevaardigden heeft de Minister van Openbare Werken een ontwerp van wet ingediend, waarbij voor zijn departement tien millioen en voor dat van Binnenlandsche Zaken twee millioen beschikbaar gesteld worden, bestemd om onmiddellijk openbare werken van plaatselijk belang te doen uitvoeren in de arme gemeenten, waar de werkende stand in een ellendigen toestand verkeert. Voorts is, op voordragt van den Minister van Landbouw en Koophandel, bij Koninklijk besluit eene staatscommissie benoemd, welke in last heeft onderzoek te doen naar de oorzaken van de tegenwoordige duurte der voeilingsmiddelen in Italië en de middelen van herstel op te sporen. Altijd nog gehaspel tusschen de Verhevene Porte en Griekenland, over het trekken der grenslinie. Dat is wel een politiek gebed, zonder einde.

DOOR ROSENT HAL-BONIN. 20. «Dat was een merkwaardig mensch", zeide de heer Robillard des avonds tot zijne dochter, toen zij aan hun middagmaal zaten en de juwelier met veel welbehagen zijn dozijn oesters na de soep gebruikte. »Ja, een merkwaardig mensch", antwoordde Marguérite met een bijzonder schitteren van hare hartstogtelijke, vurige oogen. »Men zoude kunnen denken, dat hij een Duitscher was, want hij filosofeert", voer de juwelier voort, een glas goudgelen chablis drinkende, »hij dweept mij een weinig al te zeer, maar hij is een bijzonder mooi man, niet waar?" vroeg hij aan zijne dochter. «Hij zal in het oog vallen en de vrouwen hier zullen hem bederven", zeide Marguérite, hare zware wenkbraauwen somber fronsende. »0, die man wordt alleen bedorven door de vrouw, door wie hij zich wil laten bederven, hij gaat langs afgebakende wegen. Het komt mij echter bijna voor", zeide hij plagende, s alsof gij we l behooren wildet onder het getal van haar, die hem bederven zullen, gij zoudt hem misschien wel geheel alleen willen bederven." «Bederven, in den zin van winnen, voor zich hebben, zooals gij het bedoelt, ja", antwoordde het meisje ernstig, '>want dat is een man, om wien het der moeite waard is te str ijden, op wien men trotsch kan zijn, als hij u het hof waakt, als men hem aan zich geboeid heeft, want hij steekt meer dan een hoofd boven alle mannen uit, die ik tot nog t°e heb leeren kennen, en dat niet alleen ligchamelijk." «Gij zijt mijne dweepzieke dochter; denkt gij nog wel eens aan uwe ingenomenheid met dien Italiaanschen violist?" schertste de heer Robillard. »Zijne kunstvaardigheid bragt mij in de war, ik herkende hem echter schielijk als een ijdele vrouw met alle mannelijke ondeugden." «Nu, als het u met dezen ook maar niet zoo gaat, ten

laatste zult gij in hem nog een man herkennen met alle vrouwelijke ondeugden", zeide de heer Robillard op vrolijken toon. Het middagmaal was afgeloopen, hij stak eene sigaar op, kuste zijne dochter vlugtig op het voorhoofd, nam hoed en stok en verliet voor zijne jaren opvallend vlug het huis, om zijne gewone wandeling op den boulevard «volgens zijn pligt af te draven", zooals hij het noemde. Intusschen had Johannes het kosthuis van madame de Beuve bereikt, hij verzocht de dame des huizes, om aan jufvrouw Pitter te zeggen, dat hij haar wenschte te spreken, en kort daarna ontmoette Bertha hem in de leeskamer. «Ik heb de zaak afgedaan", begon Johannes met een wenk zijner oogen, »en zoude gaarne geheel ongestoord en veilig voor alle luistervinken met u spreken. Wij zullen, als u dat goed is, eene wandeling in het bosch van Boulogne maken, ik zal voor het huis op u wachten." Spoedig verscheen Bertha in hare eenvoudige, nieuwe, moderne kleeding, die haar voortreffelijk stond; zij geleek nu in haar uiterlijk op een Parijsch burgermeisje uit den gegoeden stand. Bij de kerk Notre-Dame, die zeer nabij was, wachtte Johannes haar op en ging haar, toen hij haar zag, te gemoet, zij nam den arm van haar vreemden ridder, en deze bragt haar naar eene vigilante. Hij gaf den koetsier het doel der reis op. En nu ging het voorbij de stroomen van voetgangers, tusschen de menigte omnibussen, rijtuigen, huurkoetsen en vrachtwagens door naar het bekende wandelbosch der Parijzenaars. Zij verlieten het rijtuig en betraden het park. In de nabijheid van het meer, dat omringd was door eene menigte elegante restauraties met allerhande fantastische, vergulde paviljoenen, zag Johannes eene eenzame bank en hij stelde Bertha voor, daar plaats te nemen. Zoo zaten dan, door het lot hier naar de schitterendste hoofdstad van Europa gevoerd, deze beide menschen, die twee maanden geleden nog voor hun dagelijksch brood gewerkt hadden in een verlaten, vergeten dorpje, hier, omgeven door de meest uitgezochte weelde der wereld, het gedruisch van allerlei soort van rijtuigen klonk om hen heen, ruiters op de kostbaarste paarden der wereld draafden hen voorbij, kinderen in de fraaiste, duurste kleeding speelden rondom hen, eene menschenmenigte golfde om hen heen, alle nationaliteiten, alle talen, ongehoorden rijkdom, de bitterste armoede, de grootste deugd, de meest verfijnde ondeugd

vertegenwoordigende, uit alle standen der menschelijke maatschappij, van den hertog, den Engelschen lord, den Duitschen baron, den Aziatischen vorst tot aan den zakkenroller. Zij waren onder dit menschengewoel, waar hen niemand kende, ofschoon zij nu ook tot dit levenskarneval behoorden, even eenzaam en verlaten als op een onbewoond eiland midden in de zee. Johannes sprak dit uit: «Wij kunnen hier ongestoord spreken, Bertha. Wij zijn hier zoo veilig, alsof wij alleen op de wereld waren. Hier in dit gewoel kunnen wij het best over onze belangen spreken. Bertha," voer hij ernstig voort, »ik heb op het stuk barnsteen eene groote som opgenomen, honderdduizend franken, dat is meer dan dertigduizend thaler, het is het derde gedeelte van de eigenlijke waarde van het stuk; ik heb het plan uwe toekomst te verzekeren; ik wensch, dat gij niet gaat dienen, u behoort de helft der som, die het stuk barnsteen opbrengt. Gij hebt dat aandeel zwaar genoeg verdiend. Hebt gij er al eens over gedacht, waar en hoe gij zoudt willen wonen ?'' «Johannes, ik wil mijn eigen brood verdienen," zeide Bertha nu, »het geld voor den barnsteen behoort u, gij zult het wel noodig hebben, ik weet, gij zult een groot leven beginnen en ik zoude u dat beletten, als ik van het geld iets aannam ; ik ben overgelukkig, ik ben immers rijk beloond, door dat u alles tot nu toe gelukt is ; laat mij werken. Madame de Beuve weet reeds eene betrekking voor mij. Ik heb voor haar een tafellaken gestopt en zij heeft mij met veel omhaal van woorden, voor zooveel ik er van begreep, eene kunststopster van den eersten rang genoemd. Ziet gij, daar wenkt mij eene zekere toekomst, zonder dat ik u lastig val, uwe inkomsten verminder." «Gij zoudt mij niet in mijne plannen hinderen, gij zoudt mijne hulpmiddelen niet verminderen, ook al naamt gij de helft der som aan. Maar ik wil uwe vrijheid niet beperken, u niet overhalen," antwoordde Johannes, »het geld blijft het uwe, uw onvervreembaar eigendom," voegde hij er op vasten toon bij. «Ik zal uw aandeel vermeerderen." Hiermede nam het gesprek een einde en de beide vlugtelingen mengden zich in den menschenstroom, die hen in zijn veelkleurig gedwarrel opnam. (Wordt vervolgd.)