Provinciale Drentsche en Asser courant

VOOR GROOTEREN. 1. Soekaboemi. Edinburgh. Toulouse. Belgrado. Augsburg. 2. Beter één vogel in de hand dan tien in de lucht. 3. Hommel, schommel, Dommel. 4. A Aronskelk, arm o 1 o w n du i n p a n Aronskelk koekoek arend a I p k

VOOR KLEINEREN. 1. De weg langs het strand is te lang, Annie. (distel). Had papa vergeten het nieuwe boek te bestellen ? (papaver). Hij had liever Ben alleen gesproken. (Verbena). Je hebt het gaas te ruim gespannen, (aster en ui). Jan de Riva rende als een pijl uit den boog weg. (varen en ui). 2. An (na), je, lier; anjelier. 3. Lijster. 4. Een blad (in boeken of schriften ..... boomen, struiken of bloemen).

OM OP TE LOSSEN. VOOR GROOTEREN. 1. Mijn geheel noemt een bekend spreekwoord, dat met 6 woorden of 35 letters geschreven wordt. Een 31, 3, 17, 21, 15 is een gestreept, viervoetig dier. Een 17, 20, 2, 7 is de bewoner van een koninkrijk in Europa. I, 13, 14, 8, 10, 22 is het tegenovergestelde van recht. Een 12, 23, 27, 28, 2 is een meubelstuk. Een 9, 30, 32, 22 wordt zoowel in de keuken als in de kamer gebruikt. Een 33, 34, 26, 25, 35 is een wapen. II, 18, 19, 25, 21 wordt door den schoenmaker gebruikt. Een 16, 15, 29 is een koudbloedig dier. De 24, 21, 3, 4, 5, 6 is een rivier in NoordHolland. 2. Wie kan een hert maken van : den al 3. Mijn beide eerste deelen vormen samen een werktuig, dat veel leven- maKen kan, mijn derde is een kruipdier en mijn geheel eveneens. 4. Vervang de medeklinkers door andere en je krijgt iets, dat we in dezen zomer reeds dikwijls hadden. Kei klamp. VOOR KLEINEREN. 1. Begraven kleedingstukken. Ik vind, dat de halve stapel boeken overgekaft moet worden. Wat is hef haar van Hectors poot ru!g geworden 1 Laten Jaap en Ko tj steeds wachten? Foei Caro, kom eens hier! Wat neb je uitgevoerd ? Kwam An te laat op school of was ze nog op het nippertje ? 2. Wat is het verschil tusschen een mug en een vlieg? 3. Welke kleine vorst vliegt het meest ^ 4. Men hoort mij in de verte at, Omdat ik vroolijk klater. Hoewel ik vaak bij bosschen hoor, Kan 'k toch niet zonder water. Je weet toch wel, dat 'k nuttig ben, £oms heel wat moet bewegen Alleen aan stilstaan heb ik 't land, Daar kan ik niet best tegen. Me dunkt, je raadt nu zeker al Mijn naam, want ik heet

- — 7e bent gisterenmiddag twee uur tq woegr vertrokken om naar ie dokter te gaatf en ik zagr ie in een café biljarten. — Dat komt uit! Ik speelde met mijn dokterUIT DEN „GOEDEN OUDEN TIJD". Dat men er in vroeger tijd niet slechts wreede, maar ook zeer zonderlinge en willekeurige manieren van straffen op na hield, is bekend. Talrijke voorbeelden zijn daarvan uit de historie aan te halen. Zoo dwong Barnabo Visconti, hertog van Milaan, twee gezanten, die hem een oorlogsverklaring brachten, dit perkamenten stuk met zegel en al op te eten 1 In Noorwegen had een schrijver een staatkundig boek geschreven, hetwelk koning Olaf en diens machthebbers zoo mishaagde, dat zij hem dwongen het,, in bouillon gekookt, op te eten, daar hij anders onthoofd zou worden. Den dichter Vollmar, die een satire op hertog Bernhard van Saksen -Weimar geschreven had, wedervoer eenzelfde lot, echter zonder bouillon. Erger nog verging het den Duitschen rechtsgeleerde Philipp Oldenburger. Deze had een zijn regeering mishagend pamflet geschreven en werd veroordeeld het op te eten, terwijl hij intusschen zóó lang met de zweep geslagen werd, tot hij het laatste stukje op had.

Van wijlen koning Leopold II van België wordt verteld, dat hij eens in zijn loge in een Parijschen schouwburg een dikken opgeblazen man vond, die bij vergissing daar was gaan zitten. Leopold trachtte hem te overtuigen, dat hij was gaan zitten waar hij niet behoorde, maar tevergeefs. De dikke man, die den koning niet kende, werd eindelijk boos en riep : „Ik zal u laten zien wie ik ben, ik ben lid van den gemeenteraad van Parijs." „U zult me excuseeren als ik toch niet voor u plaats maak," zeide de koning met een ironisch lachje, „ofschoon ik maar koning van België ben."

Taasr ie zonder geweer? ja, om het wild niet af te schrikken.

Kort voor zijn troonsbestijging had exkeizer Wilhelm een ontmoeting, welke tot een vermakelijk voorval leidde. Toen hij alleen en als een gewoon wandelaar in de Koniggratzerstrasse van Berlijn liep, vroeg iemand hem in het Engelsch den weg naar het Potsdammer station. De prins stond den vreemdeling in dezelfde taal te woord en bracht hem al pratende naar den hoofdingang van het station. De Engelschman toonde zich dankbaar voor hi-t geleide en uitte die dankbaarheid niet slechts in woorden, maar ook met het geven van een Mark. Tot op den dag van heden moet dit geldstuk nog altijd in het bezit zijn van dén exkeizer, die meermalen in vroolijke oogenblik'ken verhaalde, hoe hij eraan gekomen was.

Dokter: — U weet niet, mevrouw, hoe gezond de dennenlucht is. Ik heb op mijn villa dan ook een asyl voor borstlijders ingericht. Hebt u geen borstlijders onder uw kinderen? Neen? Dat is jammer.

— Hoe h'ebt tl zoo'n kracht ïn uw mon'di fcekreeen ? — Ik heb miin tanden op uw biefstukken èeoefend.

De bezoeker van het café rende de straat op. en de waard hem achterna. Een politie-agent hield eerstgenoemde aan, doch liet hem onmiddellijk weer Ioopen. Woedend klampte de caféhouder den agent aan : ,.Waarom hield je dezen kerel niet vast?" zoo vroeg hij. „Wel," zeide de agent, „die man zei, dat jullie om zes potjes bier liep 1" „Ja, zeker 1" aldus de waard, „dat is ook zoo, maar hij heeft die zes glazen bier al op en nog niet betaald 1"

„Jongeman," zoo sprak de vaderlijke vriend en chef tot Jan, het zoontje van zijn buurman, „ik zou vanwege de vriendschap met je vader het gaarne nog eens met je probeeren, maar het is wanhopig met je. Je deugt nergens voor en wat het ergste is : ]e liegt altijd ! „Meneer, ik verzoek u er aan te denken, dat ik een gentleman ben," zeide Jan. „Zie je, daar heb je 't nu alweer I" was het antwoord van den patroon.

In den dierentuin bleven moeder en Toosje voor een ooievaar s'aan kijken. De ooievaar keek wijs en aandachtig terug. Toen riep Toosje uit: „Mammie, hij kijkt me zoo aan, cm te zien, of hij me nog herkent!"

— Er is maar één bezwaar tegen _ deze radio. We kunnen niet meer slapen in de kantooruren.

Een Engelsch geleerde, Prof. H. M. Gilles heeft uit oude Chineesche manuscripten kunnen afleiden, dat het voetbalspel reeds In de oudheid in het „Hemelsche Rijk" werd t>eoefend en dat een Chineesch Keizer, Cheng Ti genaamd, reeds drie honderd jaar vóór onze tijdrekening het voetbalspel heeft gepropageerd. Deze Cheng Ti was een hartstochteijk liefhebber van het voetbalspel. Zijn waardigheidsbtkleeders en zijn officieren vonden het minder aangenaam en prettig. Zij meenden den keizer er op te moeten wijzen, dat het eigenlijk niet met zijn waardigheid strookte, achter een bal te loopen en dat het spel bovendien veel te vermoeiend en te inspannend was, tn plaats van dat het de gezondheid bevorderde. De keizer evenwel luisterde niet naar de heerenen zeide: „Mij bevalt het spel en bovendien kan iets, wat men met plezier en voor zijn genoegen doet, niet zoo vermoeiend zijn." De waardigheidsbekleeders gaven niet zoo gauw den moed op en wendden zich tot de keizerin, die haar gemaal ook werkelijk van dit spel afkeerig trachtte te maken, doordien zij hem vele andere, nieuwe spelen voorerroeg. Doch tenslotte waren haar pogingen tevergeefs. De keizerlijke voetbalspelen werden voortgezet en op zijn verjaardag organiseerde de heerscher speciale voetbalspelen. De overwinnaars werden plechtig gehuldigd en kregen geschenken uit bloemen, vruchten, wijn, zilver en kostbare zijde bestaande. De leiders der verliezende partij daarentegen werden met zweepslagen van het terrein verdreven.

Dame : — Wilt u mijn haar krullen ? Kapper: — Welke golflengte, mevrouw ?

— Het spïit me, dat ik niet bij de opening van uw restaurant heb kunnen zijn. — U vleit mê, mijnheer. — Ta, het eten zou dan allicht malschei geweest zijn dan het nu is.

Onze Janneman is ziek, Ligt maar stil in 't bedje. Dagen heeft dat al geduurd ; Ziek zijn is geen pretje. Moeder loopt maar af en aan ; Telkens krijgt hij 'n drankje — Bitter is het uit die flesch, Want hij zegt geen „dank je".

'k Wou maar, dat hij beter was. O, wat schreit ons moesje. 'k Wil hem een pleziertje doen, 't Arme, zieke snoesje. 't Is in huis zoo aak'lig stil — Vroeger was 't vol leven. Zou hij blij zijn met mijn pop Zal 'k die daad'lijk geven? TRUUS VERDONER SALOMONS.

Haasje, met je lange ooren, Jij kunt zeker heel goed hooren ?

Maar Je kunt toch niet verstaan, Wat ze zeggen op de Maan. C. E. d. L. H.