Provinciale Drentsche en Asser courant

Ötto Grotewohl, premier van de Oost-Duitse regering, heeft gisteren zijn kabinet voorgesteld aan het parlement. Vertegenwoordigers van de Sovjet-Unie en OostEuropese landen woonden de vergadering bij. In een rede leverde Grotewohl critlek op de regering van Bonn. De Oder-Neisse grens noemde hy „een vredesgrens". De buitenlandse politiek, die hij zou volgen, was gebaseerd op de vriendschap met Rusland. De regering is bereid met alle landen vriendschappelijke betrekkingen te onderhouden op basis van gelijkheid.

Het nieuwe kabinet ziet er als volgt uit: Plaatsvervangende minister-presidenten: Walter Ulbrichts (SED), Otto Nuschke (CDU) en Prof. Hermann Kastnér (LDP). Minister van buitenlandse zaken: Georg Dertinger (CDU); minister voor de planning: Heinrich Rau (SED); industrie: Fritz Selbmann (SED); arbeid: Luitpold Steidle (CDU); financiën: Hans Loch (LDP); opvoeding: Paul Wandel (SED); justitie: Max Fedhner (SED); wederopbouw: Lothar Bolz (nationaal-democratische partij); binnenlandse zaken: Karl Steinhoff (SED); handel: Karl Hamann (LDP); posterijen: Fritz Burmeister (CDU); vervoer: Prof. Hans Reingruber (partijloos); landbouw: Ernst Goldenbaum (Duitse boerenpartij); bevoorrading en buitenlandse handel: Georg Handke (SED). De verdeling der 18 ministerportefeuilles onder de verschillende partijen is dus als vólgt: socialistische eenheidspartij (SED) 8; christelijk democratische unie (CDU) 4; liberaal-democratische partij (LDP) 3; nationaal-democratische partij (kleine nazi's) 1; boerenpartij 1 en 1 partijloos. Noch de samenstelling, nóch het programma van de regering heeft enige verrassing opgeleverd. Het enige onverwachte in deze zitting was, dat de vertegenwoordiger der Joego-Slavische militaire missie zich als gast in gezelschap bevond van de Sowjet-ambassadeur Semjonof en vertegenwoordigers der bij de Kominform aangesloten volksdemocratieën. Grotewohl's uitvoerige regeringsverklaring was een variatie van het politieke thema der Sowjetzone. Zoals president Pieck eergisteren, deed Grotewohl gisteren een beroep op de door de splitsing van Duitsland zozeer gekwetste nationale gevoelens. In uitvoerige historische beschouwingen trachtte Grotewohl aan te tonen, dat slechts de Westelijke mogendheden btewust en opzettelijk op Duitslands verdeling hebben aangestuurd. Reeds in Teheran had Amerika, aldus Grotewohl, op verdeling van Duitsland in vijf delen aangestuurd en Engeland was daarvan niet afkerig geweest. Churchill en Eden haddén, zo vervolgde hij, in 1945 in Moskou drie afzonderlijke Duitse staten willen vormen. Het was, volgens Grotewohl, slechts de SowjetUnie geweest, die te Potsdam al dergelijke verdelingsplannen voorkomen had. Telkens wanneer Grotewohl dank of lof aan de Sowj et-Unie en Stalin uitsprak, werd hij door applaus onderbroken. Grotewohl noemde zijn regering

de éérste onafhankelijke Duitse regering en zeide, dat de federatie van Bonn slechts een camouflage was. die niet te Bonn, doch te Londen is gemaakt. Tegenover de economische toestanden in West-Duitsland, die volgens Grotewohl naar een catastrophe moeten leiden, gaf hij een rooskleurig beeld van de industriële herleving in de Sowjet-zone. Grotewohl legde er de nadruk op, dat zijn regering alles zal doen om dë handelsbetrekkingen met de Sowj et-Unie en de volksdemocratieën te versterken, in het bijzonder ook met volksdemocratisch China. Daarna trok van elk der partijen een spreker naar voren om zijn volledige instemming met Grotewohls program uit te spreken. De enige • spreker, die kennelijk tussen de regels van zijn betoog door de eenheidspartij wilde criti'seren, was, de christelijke afgevaardigde Rohner. Zijn partij, de CDU, beschouwde vrijheid van Het individu en rechtszekerheid als de voornaamste Voorwaarden, die de nieuwe staat te vervullen heeft, zei hij.

Rheumatische Pijnen schieten U als een mes in de leden Maar ze vallen niet van de ene dag op de andere weer van U af. Én toch... als ge met morgen te beginnen een bloedzuiverende kuur met Kruschen begint, zult ge verbaasd staan, hoe gauw de weldadige werking zieh demonstreert in een allengs wijken van Uw pijnen, in een groeiend gevoel van welbehagen, fiat doen de zes minerale zouten, waaruit Kruschen is samengesteld. Die geven Uw bloedzuiverende organen weer het élan van de jeugd, de krachtige werking, nodig om onreinheden uit het bloed, die zich nu ophopen en vastzetten, los te maken en af te voeren tot welzijn van Uw hele gestel. Düs spoedig Kruschen nemen en... regelmatig Kruschen nemen, iedere morgen steevast. Het is een goede gewoonte van millioenen mannen en vrouwen, overal in de wereld. En helemaal geen nare gewoonte. Maar wel regelmatig! Als eten en drinken! Kruschen is verkrijgbaar bij alle Apothekers en Drogisten. (Adv.)

Iedere dag worden wij er aan herinnerd in de Krant. Iedere dag lezen wij het op de talrijke aanplakbiljetten. „Octobermaand-Drenthemaand", dat is de roep van de collectrices langs de huizen en in de provincie. Waarom al die drukte? Wie in Drenthe weet dat niet? 't Is de grote collecte voor de Drentse kleuterscholen. Wie houdt niet van de kleuters ? Wie gunt die kleuters niet een mooi fris lokaal, een goede leidster, aardig speelgoed. Maakt deze kleuters gelukkig en geeft een bijdrage. 't Is de grote collecte voor Drentse vacantiehuizén. Vacantie ! Wie gaat er niet met vacantie! De kinderen, de groten, de vaders. Maar lang niet alle huisvrouwen en moeders krijgen 'n kans om eens echt uit te rusten, echt op verhaal te komen Geeft dezo ijverige vrouwen en moeders een kans door een royale gift. 't Is voor de Drentse gezinszorg. Heel het jaar door zijn er gezinnen die extra hulp nodig hebben, omdat moeder ziek is, omdat moeder niet op volle kracht is. Huisgezinnen in nood ! Stéunt de Drentse gezinszorg. Draagt elkanders lasten. Stelt een daad van meeleven, van naastenliefde. Pastoor C. J. VREDENDAAL.

N V. SOLVOLITH COMPANY - AMSTERDAM DE GOEDE NAAM VAN DE FABRIKANT (Adv.)

„Die vraag komt als mosterd na de maaltijd", horen we de lezers van dit opschrift al zeggen. „De DOEN is immers reeds een maand geleden gesloten, (Je tenten z(jn afgebroken en het is nu met de DOEN voorgoed gedaan, hoe belangrijk deze grote manifestatie van Drenthè's vooruitgang en Drenthe nu, ook was". Inderdaad, maar toch menen we, dat bovengenoemde vraag zin heeft en wel om drie rédenen.

Ten eerste De DOEN gaf de Drenthen en allen uit anlere gewesten die in de gelegenheid waren naar Assen te komen, een prachtig en veelzijdig overzicht van het leven en streven in ons gewest, zowel op economisch, landbouwkundig en industrieel gebied als wat betrof het culturele werk, kunstuitingen, sociale zorg en ontwikkeling en ontspanning. Kortom een overzicht van heel het huidige" gewestelijke leven in al zijn schakeringen. De meeste Drenten bood dit veel bekende stof. doch voor de vreemdelingen was de gehele DOEN nieuw. We vragen ons daarom af, zou het niét mogelijk zün het specifieke Drentse deel van deze expositie nogmaals elders te „vertonen" ? B.v. in de grote „Hollandse" steden, waar de belangstelling voor ons gewest stijgende is, doch waar de kènnis over Drenthe — evenals in de schoolboekjes — nog een halve eeuw ten achter is bij de werkelijkheid. Hoeveel Hagenaars weten, b.v. dat in Drenthe een vierde deel ligt van alle Nederlandse cultuurgrond, die in deze eeuw werd gewonnen ? Dat Drenthe in 1947 op de tweede plaats stond in de rij van pootaardappelenproducerende gewesten ? Hoeveel Rotterdammers beseffen, dat de Drentse landbouw met sprongen vooruitging, zodat onze roggeopbrengst in de laatste vijftig jaren meer dan verdubbelde (en nu rond 70.000 ton per jaar bedraagt), dat de Drentse haverproductie in die jaren verviervoudigd werd en dat de boeren de hoeveelheid gerooide aardappelen wisten op te voeren van 3 millioen ton in 1900 tot ruim 18 millioen ton in 1948 ? Hoeveel Amsterdammers weten, dat het „arme en achterlijke Drenthe', waarvoor zij in 1928 de weldadigheidstentoonstelling DOTA op touw zetten, nu zoveel aardappels produceert, dat Neerlands hoofdstad er een half jaar genoeg aan heeft ? Dat hier thans meer vee wordt gefokt dan heel Amsterdam in een jaar consumeert ? Ongetwijfeld zal er in heel Nederland grote belangstelling bestaan voor een gedocumenteerde voorlichting over Drenthe, over de praehistorie, de klederdracht. de schilderkunst, de moderne bosbouw en cultuurtechnische werken en vo&ral over de Drentse oliewinning De talrijke Drentse verenigingen zullen. elk in hun eigen stad, zeker medeWerking willen verlenen en in den Haag zal ook de vereniging „Vrienden van Drenthe" zich niet afzijdig houden. Het kweken van „goodwill" wordt tegenwoordig overai beoefend; laat Drenthe daarin niet te kort schieten ! Ten tweede De DOEN bood de. bezoekers 'n keurcoiiectie fraaie foto's op groot formaat, kaarten, die overzichtelijk de veranderingen in het landschap weergaven, grafieken en statistieken, kortom -teveel om bij een vluchtig tentoonstellingsbezoek in alle drukte te verwerken. Dat alle s is nu weer zorgvuldig opgeborgen in de archieven en kasten van de diverse organisaties en lichamen, waar het wacht op een volgende tentoonstelling. Zou het niet mogelijk zijn, om van dit expressieve materiaal een permanente tentoonstelling op te bouwen? 't Materiaal is er en men krijgt nimmer meer zo'n keurcollectie bijeen. Ons huidige prov. museum, hoe belangrijk ook. speciaal uit wetenschappelijk oogpunt, door zijn praehistorische collectie, blijft in veler ogèn toch nog te veel een opbergruimte voor urnen, veenlijken én oude doopvonten. Het ruimtegebrek is er ontstellend. Ondanks

dat, zouden we tóch willen pleiten voor een nieuwe afd. waarin door foto's, tekeningen, grafieken enz. od duidelijke wijze een beeld wordt gegeven van de groei der provincie in de laatste eeuw; juist toen heeft Drenthe pas getoond wat h«t kon. Die afdeling zou dan ais reizende tentoonstelling ook bulten het gewest de kennis van Drenthe kunnen verbreiden. Ten derde De DOEN was een „kijkspel", als elke tentoonstelling. Hier was echter door de verschillende provinciale organisatie ontzettend veel feitenmateriaal bijeengebracht en od overzichtelijke wijze uitgestald. Op zeer uiteenlopend terrein kon mén hier zakelijke gegevens verzamelen; over de groei der bevolking, emigratie én immigratie, over de uitbreiding van hét aantr.1 ha. cultuurgrond en bos, over de landbouwproductie, over de ópkoménde industrie, kortom over heèl het economisch leven der laatste vijftig jaren. Thans heeft elke organisatie zUn materiaal weer mee naa r huis genomen en de belangstellende speurder, hetzij leek of wetenschappelijk werker die zich een beeld wi' vormen van Drenth's ópgang, moet met opoffering van veel tijd en moeiten, nu maar zien, hoe hij al di« cijfers weer bij elkaar zoekt. Ruim anderhalve eeuw geleden verscheen het eerste samenvattende boek over Drenthe van teen: de „Tegenwoordige Staat" van 1792—1795. In 1840 volgde een tweede samenvatting door Mr. Alstorphius Grevelinck en in 1864 een derde, geschreven door de Asser geleerde dr. H. Hartogh Heys van Zoute veen. Boeken die nu nog steeds geraadpleegd worden. Nadien is er nimmer een algemene zakelijke samenvatting gegeven, hoewel juist in deze tijd Drenthe zo volkomen van aspect veranderde. Zouden de vele gegevens over het huidige gewest, die öp de DOEN samengebracht werden, niet kunnen dienen voo r een provinciaal werk „Drenthe nu I". dat ons de toestand weergeeft zoals die in het midden van de 20ste eeuw is ? Dat zou een aardige herinnering aan de DOEN kunnen vormen en tevens een boek dat voor „Drenthe anno 1950" zeker in d e toekomst de vraagbaak zou worden, evenals wij voor „Drenthe anno 1800" nu nog grijpen naar de „Tegenwoordige Staat". _ Er is dus nog heel wat mét de DOEN te dóen. Wie néémt het initiatief? Dr .R. D. MULDER.

■ HAAS AZIJN ^NATUURAZUN OF Z'N BEST (Adv.i

CONGOSTROOM, West Afrika—Amsterdam, 11-10 te Dakar. INDRAPOERA, Batavia-Rotterdam, 12-10 te Singapore. JOH. VAN OLDENBARNÈVELT, Amsterdam—Batavia, 12-10 te PortSaid. KOTA GEDEH, Rotterdarn-Batavia, 11-10, 6.10 uur van Suez. POELAULAUT, Amsterdam—Java, 11-1C van Singapore. WILLEM RUYS, Batavia-Rotterdam, 12-10 te Suez.

19 DOOR PATRICIA WENTWORTH „Och, om helemaal juist te zijn', zei Moira lachend, „hij wil eigenlijk Martin Oakley zo graag ontmoeten, 't Spijt me, als het je erg teleurstelt, maar het komt er immers niet op aan, nietwaar, want Martin en jij zijn immers gezworen kameraden". „Waarom wil hij Martin Oakley zo graag ontmoeten?" Ze fronste even ongeduldig haar wenkbrauwen. „Och, een onlangs van de schoolbanken gekomen nichtje heeft bij hem een baantje gekregen.... zoiets als secretaresse van zijn vrouw. Justin zegt, dat hij eigenlijk haar voogd is en dus wil hij met hen kennismaken. Nogal amusant, als je Justin kent. Ik vraag me af, hoe alleraardigst ze wel most zijn, om hém zo zijn verantwoordelijkheid te doen gevoelen". Gfegóry Porlock lachte. „Nu, over een uur of twee zul je zelf kunnen oordelen, want de Oakley's

komen hier dineren en ik verzocht hun, haar mee te brengen". Hij verliet haar en ging mrs. Tote het hof maken. Miss Masterman, nog altijd lusteloos, schonk theé. Er warén heel. lekkere „scones" —• een soort platte, koeken —■ en thuis-gebakken cake, maar de enige, die ze eer aandeed, was mrs. Tote. Eén van de dingen, die haar van het rijkélui's leven niet aanstonden, was de miserabele thee, die je in Londen kreeg voorgezet, met vliesdunne sneetjes beboterd brood en een soort sandwiches, waar aan een vlinder niet genoeg zou hebben! 't Kon haar niét schelen of zij laat ging dineren, maar ze hield van een goed, welverzorgd theeuurtje. En nu kwam mr. Porlock zelf haar helpen, door eèn tafeltje, waarop honig en góéd van boter voorziene toast bij haar neer té zetten. Justin kwam haar weldra gezelschap houden. Hij had zijn lunCh gemist en had trek genoeg, om de uitstékende theé friét toébehórén van zijn gastheer té waarderen. „Je nichtje komt hier dineren", zei Möira Lane. „Nee.... ik héb geen zin in gebak. Je behoeft me geeft broodjes tóe te stéken alsof ik iéts uit eèn dierentuin was. Hoe heet ze?" „Dorinda Brown".

Mcira trok haar elegante wenkbrauwen op. „Een huis-, tuin- of keukenjuffrouw?" „Ik weet niet, of je haar wel zo zou noemen", zei Justin flauwtjes. Ze lachte: „Waarom heb ik haar niet vroeger ontmoet? Je hebt haar achter de mouw gehouden. Ik houd niet van verrassingen! Je kunt het me beter nü zeggen Hoe ziet zij er uit?" Justin glimlachte. „Knap", zei hij en nam nog een krentebroodje. Na de thee ging men uit elkaar. De Mastermans verdwenen. Moira en Justin gingen een partijtje „snooker" (soort potspel) spelen. Mrs. Tote begaf zich naar haar kamer. Een half uur later verscheen ook haar echtgenoot daar en ze had hem nauwelijks aangekeken, of ze wist dat er wat aan scheelde. Hij had zich blijkbaar opgewonden en nu zou ze hem moeten k.-lmeren, opdat hij niet de hel? avond zo zou blijven en dia nacht geen og dicht doen. Albert werd dikker en het was niet goed voor hem zich kwaad té maken; hij had zo'n korte nek en werd zo rood in het gezicht. Toen hij binnenkwam, sloeg hij de deur achter zich dicht én stak dadelijk van wal. Hij zei, het niet te zullen verdragen, voor niets of niemand.

„Maar Albert " ,,Houd op met dat „maar Albert", moeder, want ik ben niet in staat het te verdragen. Ik heb al genoeg Utigestaan van iedereen, vergeet dat niet! En anderen zouden ook goed doen, dat niet te vergeten!" Lieve help, Albert was van streek, dat leed geen twijfel! Mrs. Tote kon zich niet herinneren, hem ooit zo opgewonden te hebben gezien sinds Allie hem verliet om met Jimmy Wilson te gaan trouwen, wiens vader in de dagen van Clapham eên winkel naast de hunne had. Natuurlijk, Allie had wel een betere keus kunnen toen, toen Albert zoveel geld in de oorlog had verdiend. Maar ja, zo ging het — je bent nog maar eens jong en als je jong bent, schijnt geld er minder op aan te komen dan wannéér je niets anders hebt. Ze herinnerde zich, hoe Allie was opgestoven en haar vader had toegevoegd: „Jimmy is goed en oppassend. Hij heeft een baan en ik ga met hem trouwen. We hebben uw geld niet nodig.... we kunnen zelf genoeg verdienen om van te leven. We zouden graag goede vrienden met u blijven, maar als u niet wilt, dan kan 't niet anders. In elk geval gaan we tróuwen". Ja, Albert was toen hêel érg van streek geweest. En zo koppig aLs een

muilezel. Allie en Jimmy hadden wel gedacht, dat hij zou bijdraaien, maar zij, mrs. Tote, had dat nooit gedacht. Zelfs niet, toen het kleinkind werd geboren.... ofschoon hij haai toch „moeder" bleef noemen, er nimmer aan denkend, dat zonder Allie hij er nooit toe gekomen zou zijn. Intussen wendde zij zich weer tot Albert, die bleef uitroepen, dat hij 't niet zou verdragen en dat hij voet bij stuk zou houden. „Zeg dan, wat er aan de hand is". Ze noemde hem niet „vader", want dat zei ze nooit meer sinds Allie was weggegaan en hij haar naam niet meer wilde horen. Je kunt geen vader zijn zonder kind. En dus zei ze slechts: „Vertel me, wat er aan de hand is en loop niet zo mal heen en weer dat heeft geen zin". Nog rood in het gezicht en kort ademhalend, begon Albert verstaanbare taal te;, spreken. Hij liep nog steeds heen en weer opstuivend als hij aan de ene kant van het vertrek om moest keren voor de wastafel en aan de andere kant voor de kleerkast. Mrs. Tote liet hem zo iang mógelijk zijn gang gaan. Zij ging niet accoord met zijn woordkeuze, maar als je een man, die boos was, niét liet Uitrazen, zou het nóg veel erger küniien worden. Dus wachtte ze tót hij, naar zij dacht, over 't hoogste

punt heen was en zei toen met verrassende beslistheid: „Nu, Albert, dat is wel genoeg. Kom nu eens hier en vertel mij wat er aan de hand is. Om zo uit te pakken.... je moest je schamen". Hij liet zich, boos en met woeste blik, naast haar op de divan zakkenNog altijd was hij woedend, maar hij had een voorgevoel van zijn toestand als zijn boosheid was verdwenen. Dan zou er koude leegheid en vrees overblijven. Emily was een goede vrouw, maar te veel met zichzelf ingenomen. Ze was obstinaat. Echter, ze zou nooit over zijn zaken praten en dat kon niet iedere man van zijn vrouw zeggen. Hij keek haar aan en zei op gesmoorde toon: ,,'t Is chantage, niets anders dan chantage". Mrs. Tote ging recht op het doel af. „ „Wie wil chantage op je plegen? „Die ellendige Porlock". „En wat heb je gedaan om vat °P je te geven?" Zijn ogen ontweken haar — ze staarden naar de rose en purperen bloemen op het divankleed: „Vrouwen hebben geen verstand van zaken, 't Is een zakenkwestie • (Wordt vervolgd)

De viérde uitzondering op de beschikking prijsstop 1949 is gepubliceerd. Op grond van deze uitzonderirigsbeschikking is het geoorloofd bij het bepalen van de prijzen van hieronder vermelde goederen, welké ondêf de beschikking prijsstop 1949 vallen, de verhoging van de importprijs van de in deze goederen verwerkte importgoederen door te berekenen, voor zover tenminste deze verhoging Ook inderdaad betaald of verschuldigd is. De bovenbedoelde goederén zijn: schoenen en pantoffels, mét uitzondering van volksschoeisel en kifidèrschoeneii bij verkoop doof kleinhandelaren, leder én lederwaren. De pu'jlie' ^prijs voor volks- en kinderschoenen zal dus niet stijgen boven het niveau van 17 September j.1. De prijzenbeschikking klompen 1946 blijft onverminderd van kracht. Nederlandse militaire bond Pro Rege Onder leiding van Jhr. D. W. Sickinghe uit 's-Gravenhage vergaderde Dinsdag in hotel Noord-Brabant te Utrecht de Nederlandse militaire bond Pro Rege. Uit het gehele land waren afgevaardigden van de afdelingen aanwézig. De financiën vormen hét zwarte punt in de organisatie. De verwachting is gericht op de herfstcollecte, dié in vele plaatsen gehouden zal worden. Teleurstellend achtte hij het dat de overheid zich niet los heeft kunnen maken van de basis waarop het werk der tehuizen wordt gesteund. Dat de NIWIN f 1.000.000 en de militaire tehuizen slechts f 30.000 per jaar ontvangen, noemde Jhr. van Sickinghe in dit verband veelzeggend. Toch erkende de minister van oorlog dat de geestelijke factoren beslissend zijn voor de weermacht. De overheid behoort te zeggen dat bij elke kazerne een militair tehuis komt, meende spr.

De exploitatie van het geweldige veengebied om Emmen maakte i het midden van de vorige eeuw de aanleg van het Oranjekanaal nood 1 zakelijk. De concessie dateert van 23 December 1852. Het Koninklijk Besluit waarbij de toestemming tot de aanleg wordt verleend behelst het graven van een „kanaal van de Drentse Hoofdvaart te Smiltj e door de venen van Odoorn tot in het Noord- en Zuidbargerveen met twee zijtakken in de gemeente Odoorn en een wijk in het Bargermeer". Het kanaal dat 48 kilometer lang is, is in 1858 in gebruik g e ~ nomen en ware dit kanaal er niet gekomen, dan zou Drenthe in jaren 1855 tot 1865 geen Schoonoord hebben gekregen. Schoonoord mag niet het beste deel van de gemeente Sleen zijn, het economische leven klopt er warm en vergeleken bij wat deze streek vroeger is g e . weest, kan een geweldige vooruitgang worden geconstateerd.

dit. v&H dat ... ou.ex C't Drenthe van toen

Toen wij onlangs Schoonoord bezochten, hebben wij de moeite genomen even bij Jelle Muskee achter diens huis op de tuinbank te gaan zitten. Muskee is dik in de tachtig en de geschiedenis van Schoonoord is de geschiedenis van zijn leven. Hij heeft de tijd meegemaakt dat de arbeiders dag aan dag, van zonsopgang tot zonsondergang, op de schop stonden in het veen 75 ct. per dag verdienden en tevredenér waren dan tegenwoordig. Hil is een spraakzaam man die evengoed weet te vertellen van de

zegeningen van de stratendrek voor de arme Schoonoordse grond als van de verdachte bezigheden van vrouw Koning, die in een keet op de Knienebargen woonde. Ze kon iemands toekomst lezen uit de kaarten en wanneer aanstaande moeder s tot haa r kwamen met de allesbeheersende vraag : Wat zal het worden, een jongen of een wicht? dan kon zij altijd een antwoord gevne. Muskee herinnert zich nog als de dag van gisteren dat deurwaarder Snoeken naar Schoonoord kwam om de arbeiders iotties te laten trekken waarbil hun esn stuk aardappelland werd toegewezen. Schoonoord is een streek waar heel wat mensen een kromme rug hebben gekregen van het harde werken, maar vólgens

een geschiedschrijver hebben deze mensen minder aan armenzorg gekost dan de onvermogende stand van menig ander Drents dorp. Dat pleit voor hen. In het voorjaar werd er turf gegraven, in de zomer deed men boerenwerk, in dé herfst werden er keien gezocht en in de winter plukte men heide. Zo kwamen de inwoners van Schoonoord aan hun trek. Zo is ook ai het veen van Schoonoord in wijde omtrek geworden tot landbouwgrond. Het was schrale grond er. de vele plaggenhutten die er op werden gebouwd zijn geen bewijs van weelde geweest. De mensen hadden hun eigen brandstof, hun eigen aardappelen en men was er tevreden mee, volgens Muskee en het is waar wat hij zegt dat in dat opzicht de wereld toen beter was dan nu. Schoonoord heeft geweldig geprofiteerd van de kunstmest. Wat met de lupinen en de stratendrek niet bereikt kon werden heeft de „zakkiesmest" gedaan en Schoonoord mag dan geen landbouwland gewerden zijn dat voorop gaat, het mag er als zodanig toch wel zijn.

door |. D. VAN EXTER

185 De lijfwacht van koning Dubbeldik heeft bemerkt dat kun gebieder door Samba, de apenkoning is overvallen en na rijp beraad hebben ze genoeg moed bijeengegaard om gezamenlijk tot de aanval over te gaan. Pim zit het gevaar aankomen en wil nog een waarschuwing geven, maar het is al te laat! Als één man storten de Panko's zich op Samba, die zich niet zo

gauw weet te redden, zó groot is de overmacht. De tropenhelm wordt hem over de oren geslagen en onbarmhartig trommelen de negers met hun steelpannetjes op Samba neer. Maar hoe is het rnet die arme Pepi? Hij heeft z! J n vader herkend en ziet nu de lijfwacht van Dubbeldik, die rondom zijn vader aan het vechten is- Dan stoot hij een lange kreet uit: „Pappaaaaaaa!"

Bij beschikking van de ministers van sociale zaken en van onderwijs, kunsten en wetenschappen is ingesteld een commissie, welke tot taak zal hebben eerftplossing te zoeken voor de problemen, die zich ten aanzien van de voorziening in de verloskundige hulp in Nederland voordoen en ter zake voorstellen aan de regering te doen. In deze commissie zijn o.m. benoemd : tot lid, tevens voorzitter, dr. P. Muntendam, directeur-generaal van de volksgezondheid en tot lid en vertegenwoordiger van het hoofdbestuur van de Nederlandss Maatschappij tot Bevordering der geneeskunst. Als secretaresse is aan de commissie toegevoegd mej. mr. A. Siegers, werkzaam bij de afdeling volksgezondheid van het ministerie van sociale zaken. Grote openbare werken in België Buisseret, de Belgische minister van openbare werken, heeft gisteren mededeling gedaan van een groot plan dat beoogt de bestrijding van da werkloosheid, wegenaanleg, stedebouw en aanleg van waterwegen. In dit program is met economische, sociale, politieke en zelfs militaire vereisten rekening gehouden. ,,Ons wegennet is een kwart eeuw ten achter bij de hedendaagse behoeften", zo zeide o.m. de minister. „Over het algemeen is onze cestrating slecht en de wegfundering ontoereikend. Het departement wenst de kei- en steenslagbestrating zoveel mogelijk te vervangen door een aaneengesloten wegverharding. De breedte van de hoofdwegen welke Bhissel met de provinciale centra verbinden. bleek volkomen ontoereikend vooï het verkeer. De huidige breedte bedroeg doorgaans minder dan 9 meter. Normaal zou een rijweg 14 meter breedte moeten hebben. Voorts zijn nieuwe verbindingen nodig öm in de ontoereikendheid van het huidige wegennet te voorzien. De totale lengte van de nieuw te bouwen wegen bedraagt nagenoeg 700 k.m. Van 1945 tot 1949 is aan de havens van Antwerpen, Gent en Oostende een bedrag van 831 millioen fr. toegewezen. In 1949 zal de voornaamste schade aan de scheepvaartwegen hersteld zijn. De minister zeide verder, dat hy het voornemen koestert het waterwegennet van de bekkens van Schélde en Maas, dis toegankelijk zijn voor schepen van 1350 ton, door een kanaal te verbinden, dat eveneens bevaarbaar is voor schepen van 1350 ton.