Provinciale Drentsche en Asser courant

(Van onze correspondente te Londen, Ina Adama) r e Bernard Shaw, de wereldvermaarde Engelse toneelschrijver, •pLg werken tijdens zijn leven al tot de grote Engelse klassieken berekend worden, vierde gisteren zijn 94e verjaardag. Engeland reep de gelegenheid aan hulde te brengen aan zijn „grootste oude heer en stak het niet onder stoelen of banken, dat men hem eert als de grootste toneelschrijver sinds Shakespeare. De wereldberoemde vegetarische philosoof is ondanks zijn hoge ouderdom nog scherp an „eest. Dagelijks werkt hij nog aan ideeën voor nieuwe stukken en efke week verzendt hij stromen van zijn beroemde sarcastische briefkaarten over de duizend en een onderwerpen, waarover mensen uit de gehele wereld zijn opinie vragen. Onverminderd is ook zijn stortvloed van ingezonden stukken aan de Engelse dagbladen over allerlei actuele onderwerpen. Vele dezer zijn helaas té venijnig-kwetsend voor publicatie! profeet, die juist in zijn eigen land geëerd wordt

„Kijk maar goed, dat issïe" G.B.S. zoals Shaw in Engeland kortweg wordt genoemd, woont in het dorpje Ayot St. Lawrence, een paar uur sporens ten Noorden van Londen en hoewel het kleine postkantoortje daar op zijn verjaardagen de enorme gelukspost bijna niet kan verwerken, is de grote man maar half met al die felicitaties ingenomen, ofschoon hij overigens van eerbetoon bij zijn premières beslist niet afkerig is. Maar verleden jaar, op zijn 93e verjaardag, verklaarde hij: „Alleen een gek wil gelukgewenst worden met het feit, dat hij oud wordt". Sinds de dood van zijn vrouw in '43 voelt G.B.S. zich dikwijls eenzaam, naar zijn huishoudster mevr. Ladun ons vertelde, maar hij wil dit niet toegeven en houdt hardnekkig vol, dat hij volkomen gelukkig is met zijn eigen „eminente" gezelschap! Ondanks zijn hoge leeftijd is dit literaire genie elke ochtend voor acht uur al aan het werk en gaat pas om middernacht naar bed. De hele dag door drinkt hij tomatensap en vruchtennat. Tussen zijn werk door speelt hij af en toe piano en zingt er soms nog bij ook of wandelt door zijn grote tuin met zijn geliefde, vijftig-jaar oude hoed op. Hij verlaat de laatste jaren zelden het dorp, behalve voor Londense premières van zijn eigen stukken. Tegen de vele touristen, die door 't dorp lopen in de hoop hem ergens te zien, zegt hü als hij ze tegenkomt „Ja hoor, kijk maar goed, dat issie". De behaalde successen Shaw werd op 26 Juli 1856 te Dublin in Ierland geboren uit een familie, die tot de zgn. „plattelandsadel" behoorde. Zijn vader was George Carr Shaw, een zoon van de districts-magistraat van Kilkenny. De familie was onbemiddeld, maar muzikaal en artistiek zeer begaafd. Op zijn 38e jaar trouwde hij met de welgestelde Charlotte Payne Townsend, zijn trouwe gezellin tot haar dood in 1943. Hun hunwelijk, hoewel Kinderloos, was bijzonder gelukkig. Kort na zijn huwelijk kwamen zijn eei ste successen als toneelschrijver en groeide zijn bekendheid — en fortuin — gestadig. Tot dusverre heeft hij 55 stukken geschreven, waarvan de meeste in elke taal en overal ter wereld zijn opgevoerd. De eerste stukken van de vurige, destijds roodharige, „sociale ervormer" brachten een opschudding °u?. er het st « ve Londense Van het Victoriaanse J perk, daar hij er een reeks sociale en economische problemen in belichtL-rT''. «en "ch in die dagen hever doof hield. Zijn eerste stuk was 1892 n U1S Van de Wed «wnaar", dat in wL PS6V0erd werd ' gevolgd door gapenen en de Man". Maaf pas in r.teit hr W ^ T hij lelijke popula„Man « Londense publiek met een lano-o P erman "- Hierna volgde successen ree van ononderbroken C^ 5 7 aro " der ;: Majoor Bar " Tenio- '' "Pygmalion" (1912), Saint Joan a a 9 I S hUSalem " Q921) en Zl1n politieke opvattingen literatuur e'n'Vaf ^ NobeI P r Ü s voor 7000 pond s£J[ de geldprijs, ruim Pond sterling ( f 70.000) prompt

weg aan een Anglo-Zweedse instelling ter bevordering van de kennis der Zweedse literatuur in de Engels-sprekende landen. Shaw haat titels en heeft eens gezegd: „Ik zou een titel met geen tang willen aanpakken, want men kan zich tegenwoordig alleen onderscheiden door er geen te hebben". De grote man is echter niet altijd consequent. In 1931 heeft hij eens 'n bezoek gebracht aan Rusland en in Februari van verleden jaar, 1949 dus, verklaarde hij nog tegenover een groot Londens persbureau, dat hij Stalin de knapste staatsman in Europa vond en dat Engeland ook maar het Sowjetsysteem moest invoeren. Maar hij deed een vinnige aanval op een groep linkse socialisten in Engeland, die de hoge kosten van het huwelijk van Prinses Elizabeth hadden afgekeurd! Shaw verklaarde toen, in 1947: „Deze critici, die zo over de kosten van het Koninklijk huwelijk klagen, moesten maar naar een weeshuis gezonden worden en eigenlijk moest hun 't kiesrecht ontnomen worden, want zij hebben geen politiek begrip". Toen in begin 1949 een nieuw satirisch stuk van hem werd opgevoerd op het Malvern Festival, schreef hij in zijn voorschrift: „Dit is mijn laatste stuk en het hoogtepunt van mijn genialiteit!" Bij al zijn stukken schrijft hij zelf het voorschrift en op de soupers na zijn premières spreekt hij zelf meestal het eerste, om met het glas in de hand op het succes en de gezondheid van de auteur te drinken! Shaw-Churchill Zes maanden later, in het najaar van 1949, aanschouwde Londen eenter weer de première van een nieuw stuk, Buoyant Billions, dat maar drie weken liep. Shaw had toen twee vrijkaartjes gezonden aan zijn aartsvijand Churchill, met een briefje erbij „Twee kaartjes voor de première, voor uzelf en een vriend, als u er tenminste een heeft. De grote leider der Conservatieven antwoordde schriftelijk: „Dank u zeer voor de vrijkaartjes. Ben verhinderd de première bij te wonen, maar zal met genoegen de tweede avond komen, als u er tenminste één heeft." Karakteristiek was Shaw's antwoord, toen men hem vier jaar geleden verzocht een boodschap te zenden naar het wereldjeugdcongres in Praag. Hij schreef zoals altijd op een open briefkaart: „Ik ben geen jongeling. Ik ben 90. Ik zend nooit boodschappen. Ik heb niets te zeggen, dat ik al niet eerder heb neergeschreven. Lees mijn boeken, ze zijn overal te koop, en laat me in vrede sterven". Op zijn 93ste verjaardag verklaarde hij „De dood staat al bij mijn deur. Hij zal geen onwelkome gast zijn." Enige maanden geleden schreef een Palestijns meisje uit Tel Aviv een bewonderende brief. Terug ging een briefkaart van Shaw: „Lieve Elise, zoek jongere vrienden. Ik ben afgestorven". De armste millionair Hoewel Shaw schatrijk is, zijn vrouw liet hem een fortuin na van 154.000 pond (ruim anderhalf millioen gulden) en de auteursrechten van zijn stukken hem de laatste veertig jaar in Amerika alleen al 16.000 pond sterling (160.000 gulden) per jaar opbrengen, klaagt hij steen en been over zijn geldgebrek! Hij zit nl. in een dermate

hoge inkomstenklasse, dat hij nu de hoogste belastinggrens, waarbij men 19% shilling in het pond (20 shillings) betaalt, overschreden heeft, met het gevolg, dat hg nu valt onder Cripps' kapitaalsbelasting van 1948 en meer belasting betaalt dan zijn inkomen groot is. In 1948, toen hij van een filmmaatschappij 'n chèque van 60.000 pond ontving voor auteursrechten, zond hij deze dan ook prompt terug, daar hij anders dit hele bedrag plus vijf procent aan belasting had moeten betalen! Hij verzocht de maatschappij om hem het geld op afbetaling te zenden, niet meer dan een paar duizend pond tegelijk, zodat hij het dan niet allemaal aan Cripps hoefde af te dragen! „Ik heb maar net genoeg geld om te leven", zegt de overbelaste millionair Shaw. „En ik hoop alleen maar, dat de een of andere gek me op een goeie dag geen tien millioen na zal laten, want dan moet ik metéén in het armenhuis!" Shaw heeft reeds verklaard, dat hij zijn huis en al zijn documenten en manuscripten zal nalaten aan de Engelse natie, als een „literair monument aan mijn grootheid". Maar kort geleden gaf hü ook omtrent zijn roem blijk van zijn sarcasme, toen een groot Amerikaans tijdschrift hem verzocht voor een groot bedrag zijn eigen grafschrift alvast te schrijven. Hij verstrekte dit op een van zijn gebruikelijke briefkaarten. Er stond 'n ruw geschetste grafsteen op. met het opschrift „Bernard Shaw? Wie is die vent?"

„hla vandaag wil ik niet meer voo r een fotograaf poseren, ik ben er te oud voor ; ik zie er uit als een net geraamte"

Het ms Oranje, dat Vrijdag uit Nederland naar Indonesië vertrekt, heeft een lading aan boord, waarop de militairen in Indonesië met smart hebben zitten wachten, namelijk 15.000 Dit is de eerste rechtstreekse zending pakketten met Wellfare-rantsoenen. Dit is de eerste rechtstreekse zending Wellfare-rantsoenen uit Nederland, bestemd voor Batavia en omstreken. Deze rantsoenen werden voorheen in Indonesië zelf door de Dienst Wellzijnsverzorging samengesteld en tegen de kostprijs (12.50) iedere maand aan de militairen uitgereikt. Ruim twee maanden geleden echter gingen in Indonesië de prijzen met zo grote sprongen omhoog, dat de kostprijs van een Wellfare-rantsoen thans f 55 bedraagt. Een dergelijk bedrag kunnen de soldaden niet meer betalen en de Dienst Welzijnsverzorging kan het niet voor minder doen. De Niwin heeft eerst getracht hier een mouw aan te passen door uit Nederland het een en ander te sturen, doch dit bleek geen bevredigende oplossing. Het is tenslotte de directeur voor de demobilisatie der K.L., kolonel G. Pruijs, geweest, die heeft bewerkt, dat de verpleging en cadidienst der K.L. in Nederland de zorg voor de Wellfarerantsoenen op zich heeft genomen. De rantsoenen, verpakt in stevige kartonnen dozen, bestaan uit 300 Engelse import sigaretten, een blik shag van 100 gr., 12 repen chocolade, een blik vruchtenlimonadesiroop, 2 stukken toiletzeep en 2 pakjes sigarettenvloei. De soldaten in Indonesië betalen hiervoor f 10.—. Op de zwarte markt aldaar is dit rantsoen minstens f 200 waard. Omstreeks 15 Augustus as. zal de eerste zending van 15-000 pakketten in Batavia arriveren. Zowel de mannen van de K.L. als de oud-KNIL-militairen, die overgegaan zijn naar de K.L. zullen iedere maand een dergelijke rantsoen ontvangen. Bedelaar geeft zich uit voor ex-politieke gevangene In Nederland opereert een zekere L. Veenstra, Hommelseweg 172, Arnhem, die zich uitgeeft voor ex-politieke gevangene uit de bezettingstijd en bedelend gedichten aanbiedt, daar hij als invalide geen steun krijgt. Lourens Veenstra heeft zich in diverse concentratiekampen zeer onwaardig gedragen. Hij maakte zich schuldig aan diefstal van de toch reeds schamele levensmiddelenrantsoenen, pleegde verraad tegenover zijn medegevangenen, tengevolge waarvan hij een keer een aframmeling kreeg, waardoor opname in de ziekenbarak noodzakelijk was- Hij heeft voorts nooit illegaal werk verricht en heulde met de Duitsers, die hem later niet meer vertrouwdenHet hoofdbestuur van de Nederlandse Vereniging van Ex-Politieke Gevangenen uit de Bezettingstijd verklaart met nadruk, dat geen bonafide ex-politieke gevangene behoeft te bedelen, omdat of de Stichting 1940— 1945 rechtstreeks of een bijzonder fonds, hetwelk door de stichting en genoemde vereniging wordt bestuurd, wanneer het nodig is, hulp biedt.. Deze man maakt dagen van f 60— en wil zolang dat goed gaat, niet werken, zodat een extra waarschuwing hier zeker op zijn plaats is­

George Bernard Shaw heeft zich zelf ter gelegenheid van zijn verjaardag op bescheiden wijze geprezen als „één van de beste honderd toneelschrijvers ter wereld, hetgeen nauwelijks een hoge eer is". „Ik kan alleen maar hopen", zo vervolgde hij, „dat het Shawianisme" in andere handen zal worden overgedragen en wel zo, dat toekomstige generaties zullen zeggen: „Wij zijn het met de leer eens, maar wie was voor de duivel Bernhard Shaw?"

Verschijnselen op de wereldmarkt welke doen denken aan een ontwikkeling, zoals deze bij vorige crises is voorgekomen, hebben zich gisteren in toenemende omvang in Londen voorgedaan. De rubberprjjs steeg tot een nieuw hoogtepunt sinds 25 jaar, de t'.nprijs boekte eveneens een scherpe stijging, het Britse regeringsmonopol:e voor katoen verhoogde zijn verkoopprijzen met 2 pence per pound. De vaste stemming voor de meeste producten wordt toegeschreven aan hamsteren en andere aankopen, gepaard aan de vooruitzichten van enor me behoeften voor militaire doeleinden en voor strategische voorraadvorming, vooral voor rekening van de Verenigde Staten, waar de regering voornemens is alleen voor voorraadvorming een bedrag van 1.2 tot 2 milliard dollar te besteden. De voorzitter van de National Security ResourcesBoard heeft naar verluidt verklaard dat de Verenigde Staten hun voorraad natuurrubber met enkele honderdduizenden ton moeten uitbreiden Op een dergelijke hoeveelheid kan niet spoedig de hand worden gelegd daar het aanbod van rubber voor spoedige levering thans schaars is. Die vlieger ging niet op Een verpleegster van een Haags rusthuis deed gisternacht aangifte bij de politie dat zich in de tuin van het rusthuis enkele mannen bevonden, die haar angst inboezemden. Na onderzoek bleek, dat in de tuin van het rusthuis zich enkele taxichauffeurs bevonden, die waren toegesneld op het rinkelen van glas en daar het vreemde geval stonden te bespreken. Binnen trof de politie de verpleegster, de 22-jarige M. M. aan, die vertelde dat er was ingebroken.

Op een der zaaltjes was een ruit ingeslagen. De glasscherven lagen echter buiten in de tuin. Uit een portefeuille van een der patienten werd f50 vermist, een andere patiënt miste esn portemonnaie met f 5, de verpleegster zelf miste ook eeft portemonnaie met f 5, een klok en enkele kledingstukken. Een speurhond van de politie vond de vermiste goederen in de tuin van het rusthuis, verborgen onder de struiken. Alles bij elkaar genomen achtte de recherche voldoende aanleiding aanwezig om de 22-jarige verpleegster die zelf aangifte had gedaan te arresteren.

(Van onze speciale verslaggever) Op uitnodiging van de Landsminister voor Volksgezondheid, Lou Lichtveld, ten onzent beter bekend als de schrijver Albert Helman, heeft de Amsterdamse huidarts, Dr. R. D. G. Ph. Simons, in het voorjaar voor de Stichting voor Culturele Samenwerking met Indonesië, Suriname en de Nederlandse Antillen, waarvan oud-minister Prof. Dr. J. H. A. Logemann de voorzitter is, alsmede voor het Prins Bernhardfonds, een studiereis naar de West gemaakt, teneinde o.m. een rapport uit te brengen over de lepra-bestrijding. Als eerste resultaat van die reis, voordat nog dit uitvoerige rapport verschenen is, hebben het Nederlandse Rode Kruis en de Simavi het initiatief genomen tot het zenden van een millioen tabletten van een nieuw geneesmiddel ter bestrijding der lepra naar Suriname, waardoor 800 patiënten een jaar lang behandeld kunnen worden. De Simavi is van zins een soortgelijke gift te doen voor de lepra-bestrijding in Indonesië en Nieuw-Guinea.

TROPISCH INSTITUUT VOOR PARAMARIBO ? Dit is de feitelijke inhoud van een bericht, dat dezer dagen de wereld werd ingezonden en het was ons aanleiding ons te wenden tot Dr Simons, om iets naders te vernemen over dit nieuwe opzienbarende middel, zijn reis en zijn inzichten omtrent de gezondheidstoestand in Suriname. Tientallen jaren hebben de elkaar opvolgende Nederlandse regeringen Suriname verwaarloosd en in hoge mate stiefmoederlijk behandeld. Thans heeft dit land, dat evenals de Nederlandse Antillen in Rijksverband autonomie gaat krijgen, een eigen regering, waarop de bevolking grote verwachtingen heeft gebouwd. Maar het is ondoenlijk en onmogelijk in een kort tijdsbestek goed te maken, wat in een zo lange reeks van jaren slecht gedaan is. De erfenis van het wanbeleid drukt wel zwaar op het Suriname van thans en veel geduld en inspanning zal er nodig zijn, om dit land daar te brengen, waar de huidige, hard zwoegende en volijverige bestuurders onder gouverneur Mr J. Klaassesz het zo zielsgaarn willen hebben. De Gezondheidsdienst werd vroeger waargenomen door piepjonge, pas afgestudeerde artsen, die uit Nederland gestuurd en vaak weer spoedig als gouvernementsartsen naar Ned. Oost-Indië werden overgeplaatst. Zij en hun Surinaamse collega's, opgeleid aan de Medische School, gevestigd in 's lands hospitaal in Paramaribo, hebben gepoogd er van te maken, wat mogelijk was. De nieuwe regering heeft met alle kracht de geneeskundige verzorging der gehele bevolking ter hand genomen. Want de gezondheidstoestand in Paramaribo is kortweg slecht te noemen, hoewel wonder boven wonder het sterftecijfer nogal meevalt. Toch is dit 50 % hoger dan in Nederland, n.1. twaalf per duizend inwoners per jaar tegen acht per duizend in ons land. Daarentegen is het ziektecijfer onrustbarend hoog. Tropische ziekten als filariasis, framboesia, damparasieten en.... lepra woeden in hevige mate zowel in de stad Paramaribo als in de rimboe. Urbanaire en rurale ziekten, die ten nauwste samenhangen met de gebrekkige toestanden, die er heersen bijv. op het gebied der watervoorziening. In 1933 werd in Paramaribo een waterleiding aangelegd, welke zeer teleurstellend werkt of liever vaak niet werkt. Want de druk is te laag en de eenheidskranen moeten dikwerf vijftig mensen van water voorzien! Dan zijn er de vele open riolen, waar het wemelt van de ratten. Voorts slechte bestrating en behuizing. Er worden thans in hout en steen nieuwe volkswoningen gebouwd, maar de grote gezinnen, waar mede dit land gezegend is, kunnen er zieh nauwelijks in bergen. Geslachtsziekten maken vele slachtoffers, vooral onder de stadsbevolking. Gelukkig zijn geneesmiddelen als penicilline

volop voorhanden en Dr Simons sprak dan ook met de grootste lof en waardering over het prachtige werk, dat de Gezondheidsdienst ook op dit gebied verricht. Maar zijn taak is te zwaar en te veelomvattend! Leprologische dienst Een speciale Leprologische Dienst houdt zich intensief bezig met de bestrijding der zo gevreesde, reeds uit het Oud Testament bekende ziekte der melaatsheid. Ongeveer duizend gevallen zijn geregistreerd, waaronder een zeer klein aantal uit Nederland geboortigen. Dr Simons constateerde met nadruk en voldoening, dat de Leprologische Dienst de situatie volkomen in de hand heeft. De besmettelijkheid van lepra wordt z.i. schromelijk overdreven en meer dan de helft der patiënten verkeert in een niet-besmettelijk stadium. De lepra van de Bijbel is volgens moderne opvattingen een verzamelnaam, omdat immers allerlei soorten huidziekten en schimmels op voedsel, kleding en behuizing daaronder bgrepen zijn. Door Bijbel en traditie is de angst en de afschuw voor deze ziekte diep in de mensheid geworteld. Gelukkig is de moderne geneeskunde zover, dat een groot aantal gevallen volkomen kan genezen. Het nieuwe chemische geneesmiddel, waarschijnlijk een Engelse uitvinding, heet Diamyno-Dyphenyl-Sulphone en wordt niet ingespoten, doch per tablet (driemaal daags) ingenomen onder medisch toezicht en ten minste gedurende een jaar. Lepra is een infectieziekte, waarvan de oorzaak nog niet volkomen bekend is. De ziekte kan ontstaan, hetzij door de beet van een insect, hetzij door direct contact met een patiënt, die aan deze kwaal lijdt. En dan — lepra is dodelijk noch pijnlijk, want het pijngevoel verdwijnt en dat is, hoe vreemd het ook

moge klinken, een gevaar voor de bestrijding, omdat aangetasten er niet zo snel toe komen een geneesheer te raadplegen. De nieuwe behandeling neemt evenwel het schrikbeeld van vroeger geheel weg en lepra van de tweede helft der 20ste eettw verschilt dan ook volkomen van het angstfantoom van vroeger. Hei nieuwe geneesmiddel Dr Simons heeft een groot aantal lezingen gedurende zijn bezoek aan Suriname gehouden, ook voor studenten over het universitaire leven in Nederland. Het culturele peil van het land wordt aanzienlijk opgevoerd dank zij de Dienst Voorlichting en Propaganda van het Departement van Onderwijs. Het meest ontroerend was voor Dr Simons evenwel de voordracht, welke hij over het nieuwe geneesmiddel gehouden heeft temidden van de wanhopige patiënten in Bethesda. Geen dankbaarder publiek liet zich denken. Zij, die zich de „outcats" der samenleving voelen, zagen een straal van nieuwe hoop door de vooruitgang der medische wetenschap hun geschonken. Maar niet alleen de heilzame tabletten, ook een verbeterde toepassing van arbeidstherapie zal hun nieuwe levensmoed en levensblijheid moeten geven. Het is een geluk, dat het nieuwe geneesmiddel niet als vele nieuwe uitvindingen onbetaalbaar is. De tabletten, hier te lande vervaardigd, kosten slechts één cent per stuk. Door deze nieuwe vinding mag met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de verwachting worden uitgesproken, dat het aantal patiënten over vijf jaar met een derde zal zijn verminderd! De huidige situatie in Suriname acht Dr Simons onbevredigend en onnodig kostbaar. Hij pleit voor de centralisatie der drie leprozerieën tot twee, één voor patiënten en één als doorgangshuis voor niet-besmettelijke gevallen. Met de grootste sympathie en bewondering mag men wel vervuld zijn voor de verpleegsters, ware liefdezusters, die haar leven wijden aan deze deerniswaardige patiënten. Gelukkig komen gevallen van aansteking weinig voor. In 50 jaar tijds werden drie zusters slachtoffers van haar beroep. Het welvaartsplan, door ons land ten bate van Suriname ingesteld, doet reeds veel voor de gezondmaking van dat mooie land. Maar er valt nog zo veel te doen. En het was dan ook met vreugde, dat wij aan het slot van ons belangwekkend onderhoud vernamen, dat Dr Simons de Wereldgezondheidsorganisatie der Verenigde Naties het plan heeft voorgelegd voor de Stichting van een Tropisch Instituut in Paramaribo voor het wetenschappelijk onderzoek van tropische ziekten met poliklinieken voor de behandeling daarvan. Dit ontwerp zal f 500.000.— Nederlands courant voor de uitvoering kosten en wordt thans ernstig bestudeerd.

Een der houten paviljoens der (Prot.) leprozerie „Bethesda", even buiten Paramaribo.

Enige weken geleden kwam de Haagse recherche op het spoor van een uitgebreid helers en smokkelcomeen uitgebreid helers- en smokkelcomplot waarbij het smokkelmateriaal bestond uit Zwitserse Alpinhorloges. De hoofdfiguur van dit complot de 49-jarige Amsterdammer J. M-, wiens bijnaam Ome Jaap is werd een dezer dagen in Den Haag gearresteerd. Het was de Haagse recherche namelijk reeds lang opgevallen, dat in verschillende horlogewinkels Zwitserse Alpin-horloges werden verkocht alhoewel slechts één Haagse firma en enkele van haar „dealers" het alleenverkooprecht hebben. Na contact opgenomen te hebben met de Alpin-fabriek te Bienne in Zwitserland, kwam aan het licht dat van een grote partij horloges bij een retourzending van Amerika via Antwerpen naar Bienne, 144 stuks ter waarde van 18.000 gulden in Antwerpen waren ontvreemd. Aan de hand van de nummers van de 144 horloges die inmiddels door de Nederlandse politie in beslag waren genomen bij Nederlandse horlogezaken in Groningen, Nijmegen, Amsterdam en Breda kwam vast te staan, dat deze uurwerken van de diefstal te Antwerpen afkomstig moesten zijn. J. M. die thans zijn zoveelste verbaal voor heling heeft gekregen legde een volledige bekentenis af. Hij gulden per stuk had gekocht van een vertelde dat hij de horloges voor 75 onbekende man, en ze zelf weer voor 110 gulden aan de winkeliers van de hand had gedaan. Drie van de „assistenten" van J. M. zijn eveneens door de politie, als medeplichtig aan heling, gevat.