Arnhemsche courant

De eerbiedwaardige gedraagt zich jegens zijn vrienden met onbekrompenheid, hoffelijkheid, welwillendheid, en behandelt hen zooals hij door hen behandeld zou willen zijn. (Sigalowada-Sutta.) Dinsdag 13 Maart. Musis-Sacrum, (nieuwe Concertzaal), buitengewoon Concert te geven door den violist Leon Samethini, 8 u. Dinsdag 13, Woensdag 14 en Donderdag 15 Maart, „Ons Zendingshuis" Bazar ten bate van het Diaconnessenwerk, 'smorg. 10—12, 's midd. 2—3 en 's av. 7—9 u, Dagelijks. Musis-Sacrum, (Groote Zaal). Bisoscope-voorstellingen, Albert Frères, 's avonds 8 uur. A. O. V. Of de soliste op de matinee van gistermiddag' mej.Wierts, voor zichzelf overtuigd zal zijn op de warme toejuichingen, die haar ten deel gevallen zijn, aanspraak te hebben mogen maken ? We wagen het te betwijfelen, want zij zelf moet dunkt ons, in de eerste plaats gevoeld hebben dat er iets aan haar spel ontbrak, dat niet goedgemaakt kon worden door de tentoongespreide technische vaardigheid. Voor eenige jaren is zij ook hier opgetreden (April 1903) en toen heeft zij verwachtingen geweKt, die zij nu niet gehouden heeft. Op sommige oogenblikken toonde zij een violiste te zijn, die goed gestudeerd heeft, aan een muzikale voordracht wel sentiment paart. Maar die waren helaas niet talrijk en over 't algemeen maakte de voordracht van Bruch's concert in g. kl. en Vieuxtemps' Fantaisie Caprice niet den indruk dat de vertolkster boven haar taak stond. De reproductie miste persoonlijk cachet, ziel en warme overtuiging, die, zijn ze aanwezig, gaarne enkele technische tekortkomingen doen vergeten. Maar ook in dat opzicht waren de moeilijkheden de soliste nog al eens de baas, wat vooral het geval was in Bruch's finale, dat „energico" gespeeld moet worden, zooals het bovenschrift aangeeft. Er was een omstandigheid die ongetwijfeld grooten invloed heeft gehad op dit niet gelukkig zijn. Het vochtige weer deed zijn invloed in hooge mate gelden op de snaren van mej. Wierts' viool en het is volkomen begrijpelijk dat zoo iets niet geschikt is om een nog jonge soliste te kalmeeren. En toch, niettegenstaande dit alles, bleek meermalen dat mej. Wierts ook wel verdienstelijke eigenschappen heeft — ze traden in het adagio van het concert aan het licht — kome zij spoedig eens onder gunstiger omstandigheden revanche nemen. Het orkest dat zorgvuldig begeleidde, speelde oude orkestwerken met veel opgewektheid. Kr. Zooals uit eene advertentie in ons blad van heden blijkt, geeft Leon Samethini morgenavond een concert in Musis met de A. O. V. Voor eenige jaren heeft de violist hier gespeeld met groot succes, sinds dien heeft hij verder gestudeerd en ook buiten de grenzen van ons land, vooral in Londen, veel waardeering gevonden. De gelegenheid om dezen talentvollen landgenoot te hooren, zullen zeker velen niet ongebruikt voorbij laten gaan. — Naar de „N. R. Ct." verneemt zijn vereerders van wijlen Henri F. R. Brandts Buys voornemens om zijn nagedachtenis hulde te brengen door het plaatsen van een eenvoudig, artistiek gedenkteeken op zijn graf te Ede. — Mevrouw Pauwels—van Biene, de begaafde actrice van „Het Nederlandsch Tooneel" gaat

het tooneél verlaten. Wel neemt zij in beterschap toe, maar wanneer zij weer volkomen gezond wil worden, dan moeten aandoeningen en inspanning haar bespaard blijven. Haar verbintenis met de Koninklijke Vereeniging houdt daarom met 1 September op. Om dezelfde reden, waarom mevr. Pauwels het tooneel verlaat, zal zij ook geen afscheidsvoorstelling geven ; 18 April zal door het gezelschap een uitvoering gegeven worden waarvan de opbrengst te harer beschikking gesteld zal worden. — Er worden in ons land commissies gevormd ter aanbieding van een gouden eerepenning aan Mesdag ter gelegenheid van zijn gouden huwelijksfeest in April. Prins Hendrik staat aan het hoofd van het eerecommité. — Nader verneemt het „Vad.," dat wanneer het bestuur van Con^ert-Diligentia, zooals te verwachten is, het contract met Amsterdam niet hernieuwt, de directie van het Concertgebouw voornemens is in den Haag jaarlijks tien concerten te geven, tegen f 10 (niet persoonlijk) abonnement, met solisten. Vindt de onderneming genoegzaam steun, dan wil men zich voor zes jaren verbinden. Weldra zal een circulaire worden verspreid, waarin om deelneming wordt gevraagd. De moeilijkheden, die de zaak in den weg zouden worden gesteld en waarop in een vorige mededeeling werd gedoeld, zijn uit den weg geruimd. — In de Rue de Douai te Parijs is een klein schouwburgzaaltje, een „bonbonnière". Fauteuils van paarlgrijs leer en een gouden spiegelzaal, genre Louis XVI; lak en kristallen lusters. Duur en chic. De correspondent van de „Tel." schrijft er over: „Little Palace" viert triomfen met een programma even gevariëerd als uitgelezen, brutaal, opgeschikt, kleurig; met nummers, die het publiek in spanning houden, zonder eenige inspanning van de hersenen te vorderen. Zotte voorstellingen, die u boeien, u doen lachen, maar hoofd en hart ledig laten, en de oogen pijnlijk moede maken. Het sensatienummer is een pantomime, aangrijpend tragisch gespeeld door „la bello Otero" steeds jong, steeds schoon. Het stuk speelt in Spanje; de jeugdige moeder laat haar dochtertje de schoentjes voor den haard zetten, want het is Kerstavond. Bonhomme zal geschenken brengen, wanneer zij zoet gaat slapen. J Daar wordt aan de deur geklopt, een pakje met een brief overhandigd. Het zijn sieraden, gezonden door een bewonderaar van Juanita. ^Zij tooit zich dansende. Doch haastig bergt ze de.kleinoodiën weer in hun etui, want José komt binnen. Eenige gebaren vertellen ons hoezeer hij zijn liefste bemint; wanneer hij het verraad van de laatste bemerkt, kennen zijn woeste bewegingen geen grenzen. Juanita, met eenige soepele rhythmische danspassen, die ons een hoog idee geven van haar niet te buigen fierheid, beduidt hem, dat zij meer houdt van Antonio, die waarschijnlijk een betere maatschappelijke positie bekleedt; het dochtertje is trouwens het kind van Anionio, die Kerstgeschenken gezonden heeft voor moeder en kind. José, die met leege handen is komen aanzetten, een groote onvoorzichtigheid, wanneer men het hart van een vrouw treffen wil, profiteert van de afwezigheid der moeder om het kind te worgen. Juanita nam haar slapend meiske in de armen en eerst na eenige oogenblikken komt zij tot de overtuiging, dat zij beter gedaan had thuis te blijven. De scène, de ontdekking der misdaad, werd meesterlijk gespeeld door Otero. Een siddering doorliep de zaal; het publiek snikte. Het ontzettende lijden der moeder over het onherstelbare was zoo aandoenlijk schoon, dat het spel hier een volmaakt hoogtepunt van artisticiteit bereikte. De pantomime, in Italië en Spanje zeer gewaardeerd, komt ons wel eens wat eenvoudig voor, minder interessant, dan het gesproken woord, doch om smart, die stom is, of groote gemoedsbewegingen uit te drukken, is het gebarenspel superieur aan de mooiste taal. Otero was hier kunstenares, evenals in de laatste scène, waarin zij José haar stylet in den hals dringt. Men zou zich kunnen verwonderen, dat een

volmaakt schoone vrouw als Otero, met een groot talent tot dansen, aannemen van standen, het doen van gebaren, het niet verder gebracht heeft dan een optreden in een schouwburgje van den vijfden rang, ondanks haar onmetelijk fortuin, waarmee men alles gedaan krijgt in Parijs. De verklaring is te vinden in de illusiën, die zij opwekt, welke illusiën gevolgd worden door teleurstellingen. Zij treft het oog, als een heerlijk mooi standbeeld, dat door zijn houdingen den indruk geeft van te denken, te voelen, te schreien, te lachen. Haar lenigheid van lichaam, door jarenlange harde studie opgevoerd tot het volmaakte, zou kunnen doen besluiten tot een lenigheid van geest. Haar madonna-gezichtje schijnt het zichtbare van een reine hoogverheven ziel. Alles illusie, teleurstelling wekkend. De reputatie van haar onontwikkeldheid, haar stompzinnigheid is even groot als die van haren brillantenschat. Haar geest is ontoegankelijk voor het ideale. Straatmeidachtig, dom, zonder hart, zonder gevoel noch verstand, is zij voor 'n fijnvoelend mensch zelfs stuitend, zoodra zij zich aan haar heftigheid overgeeft, wat in het intieme leven nog al eens gebeurt. En toch houdt zij den man gevangen, liggen.de grootste fortuinen haar aan de voeten, is zij de meest gevierde (niettegenstaande haar 45 lentes) actrice van Parijs door haar charme. Een glimlach van Otéro . .. en ge zijt voor eeuwig verloren. — Het muziekfeest te Essen waar Mahler's zesde sinfonie de première beleeft, vindt plaats van 24—27 Mei. Het feest valt samen met de 42ste vergadering van dqn Allgemeinen Deutschen Musikverein. — Voor de verbouwing van het tooneel te Keulen, — om een opvoering van Strauss' „Salomé" mogelijk te maken, — wordt door muziekvrienden aldaar de niet geringe som van 30.000 mark beschikbaar gesteld. (W. v. M.) — Te Berlijn is eene vereeniging opgericht met het doel het volk de gelegenheid te geven concerten, waaraan uitstekende krachten zullen deelnemen, te kunnen bezoeken. Aan het hoofd staan Heinrich Grünfeld, Bernhard Dessau, Alexander Heinemann. De toegang tot deze volksconcerten zal kosteloos zijn. (Toonkunst) — Felix Weingartner heeft meegedeeld dat hij na afloop van dit seizoen zijn ontslag neemt als dirigent van de sinfonie-concerten van de Koninklijke Kapel te Berlijn. Behoefte aan rust en georek aan tijd voor eigen werk hebben hem tot dit besluit gebracht. — Strindberg's die Hemsoèr heeft bij de eerste Duitsche opvoering (in Altona) maar matig succes gehad. — JTe Dresden is nu al een parodie op Strauss' snel beroemd geworden muziek-drama Salomé vertoond. De parodie heet: „Salomé musikalisches pervers Drama nach einem Strauss von Wilden Ideeën ," en wordt als zeer geestig geroemd. Vooral de muziek moet heel aardig zijn en de componisten Reickert en Elsmann schijnen met talent van Strauss' muziek gebruik gemaakt te hebben. """""" („N. R. Ct.") — Albert Vogel zal dezer dagen in de Hollandsche club te Londen optreden met Oedipus. („Hbld") — De 3e aflevering van den 4en jaargang van „Moderne Kunstwerke n", onder redactie van H. P. Bremmer (uitgave van W. Versluys te Amsterdam), is geheel gewijd aan werk van. Hans Thoma (geb. 1839 te Beman in Baden), 't Zijn reproducties naar de orgineelen op de tentoonstelling „De Kunst van Heden" in 1905 te Antwerpen gehouden. Deze portefeuille bestaat uit: „Portret van den kunstenaar" (doek); Watervallen van Tivoli" (op karton); „Zeevolk" (paneel); Avondlandschap aan den Bovenrijn" (doek); „Zingende engeltjes" (paneel); Turfland" (doek), „Landschap met vrouwefiguur" (doek), Mastbosch en jager (doek). Op den omslag de kleine reproductie van „St.-Antoon bij Partenkirchen."

De heer N. Bremmer geeft een breedvoerige uitlegging bij elk der platen. — In de „Wereldbibliotheek", uitgegeven voor de Mij. voor goede en goedkoope lectuur", dooi G. Schreuders, te Amsterdam, zijn verschenen : Nr. 19: „Maria Magdalena", burgerlijk treurspel in 3 bedr. van Fiiedrich Hebbel, vertaald door L. Landry, met 3 portr. van den schrijver. Nr. 20 : L. N. Tolstoj „I w a n de Dwaas" en andere volksvertellingen, vertaald door J. Brandt en dr. D. C. Hesseling, met portr. Nr. 21: William Shakespeare, „Coriolan u s", treurspel, vertaald door dr. Edward B. Koster.

Bij Kon. Besl. van 26 Februari is pensioen verleend aan de na te melden personen, tot het bedrag achter ieders naam vermeld : mr. D. J. Mom Visch, f 2587 ; P. W. C. Maks, f 435 ; S. Horsting, f 392. Bij Kon. Besl. van 3 dezer is Hendrik Albert van Adrichem Boogaert, te Middelburg, met al zijne wettige zoo mannelijke als vrouwelijke afstammelingen in den Nederlandsche adel verheven, met de praedicaten van jonkheer en jonkvrouw. Bij Kon. Besl. van 10 dezer is J. A. M. J. Beretta benoemd tot Burgemeester der gemeente Hil varenbeek. Bij Kon. Besl. van 10 dezer is ingevolge de burgerlijke pensioenwet een pensioen verleend van f 372 aan IJ. Bretschneider, laatstelijk kommies 2de klasse bij 's Rijks belastingen. Bij Kon. Besl. van 7 dezer is: met ingang

van i April, aan de majoors der artillerie J. J. P. Stinkers en G. M. J. Turk, den majoor der infanterie M. Verkouteren, den kapitein der infanterie L. J. K. de Reede, en den kapitein der artillerie W. C- Momma, allen thans op non-activiteit, krachtens de artt, 39, punt 2 b, en 40 der wet van 9 Juni 1902 (Stsbl. no. 89), onder toekenning van persioen, een eervol ontslag uit den militairen dienst verleend; 1 et bedrag van het pensioen vastgesteld : voor den majoor Slinkers op f1264 'sjaar en voor den majoor Turk op f1224 'sjaars; voor den majoor Verkouteren op f2125 'sjaar en voor den kapitein de Reede op f1541 'sjaars; en voor den kapitein Momma op f717 'sjaars. Bij Kon. Besluit van 8 dezer is de benoeming van den gep. kapitein der inf. van het leger in Ned.-Indië, H K. Reimers, tot reserve-kapitein bij de infanterie der landweer in het IXde landweerdistrict, op het daartoe door hem gedaan verzoek, ingetrokken. Bij Kon. Besluiten zijn de volgende pensioenen verleend: H. Hendriksen, f524; A. Smit, f217; T. Dijkstra, f261; M. Meyll, f344; W. Hoogewoud, f581; J. van Balkum, f 435 ; JGovers, f381; J. Quakernaak, f282; A. Huiswaard, f 505 ; G. Mijsbergh, f 283 ; P. Meulblok, f 403 ; C. Knegjens, f 656 ; H. Hofman, f 436 ; J. L. Hulsenboom, f410; D. Ditsel, f298; P. A. Jansen, f 556. Bij Kon. Besluit van 9 dezer zijn benoemd: in de provincie Gelderland, tot heemraad van het polderdistrict Neder-Betuwe, C. A. Heuff Mz., te Kerk-Avezaath. De gewone audiënties van de Ministers van Justitie en van Oorlog zullen Woensdag en Donderdag a. s. niet plaats hebben.

Met nauw verholen genoegdoening zag Elvira hoe de andere bang begon te worden. „Hoe kan ik haar nu zeggen, dat u hier geweest bent?" antwoordde zij koud en onverschillig. „Ik weet immers niet wie u bent en hoe u heet." Dat scheen de ander te begrijpen en zij werd weer rustiger. „Ik ben toch alleen maar hier gekomen om de japon te zien. En daarin schuilt toch niets verkeerds." Neen zeker — dat was niet verkeerd. Elvira bevestigde dat volkomen. „Maar wanneer u een advertentie plaatst, doe het dan liever niet onder de letters A. K," „Onder welke letters dan ?" „Dat is vrij wel onverschillig". — Anna overlegde een oogenblik. „Nu laten we b.v. afspreken onder B. L. vindt u dat goed ?" Goed — ze zou dan onder B. L. de advertentie plaatsen. Toen lachte Anna weer heel vergenoegd, nam met eene kokette beweging haar japon op en met een „tot weerziens" stapte zij weg, de straat langs en een oogenblik later was zij om een hoek verdwenen. Elvira keek haar na, maar niet lang. Ze had nu gewichtiger dingen te doen dan zich bezig te houden met dit schepsel, dat haar voor een vierde komisch en voor drie vierden

verachtelijk voorkwam, en haai in alle opzichten zóo onsympathiek was als maar mogelijk was. Haar gedachten gingen naar de andere, naar Adelgunde. Merkwaardig hoe zij tijdens dit gesprek het onderscheid tusschen deze twee vrouwen gevoeld had, hoe zij partij getrokken had voor de andere; hoe zij Adelgunde, die vreemde natuur, geheel in bescherming had genomen en haar een plaats had gegeven in haar wereld, die zich in haar gedachten althans, zoover bewoog van het alledaagsche en gewone. Zij had gisteravond al gevoeld dat zij haar helpen moest — nu was zij in haar gedachten als een kind, dat geheel geleid moet worden. De legenstell ; ng was wel groot: de eene klein, mager, met armen als latjes, de andere groot en forsch, en toch nog een kind. Zooals een moeder voor haar kind, zoo voelde Elvira haar genegenheid voor die vreemde, van de wereld zich afzonderende vrouw groeien. Want waarom voelt een moeder zich zoo teer voor haar kind ? Omdat zij in haar bewustzijn van meerdere kracht neerziet op het hulpelooze wezentje. En zoo ook, bijna als uit de onbekende vierde dimensie, keek zij neer op Adelgunde, op haar noodlot, dat zij kende, terwijl gene er niets van afwist. Wat gene niet wist, dat wist zij, namelijk dat zij met heel haar liefhebbende ziel hing aan een man, die haar, zoodra zich een kooper zou voordoen, verkoopen wilde. Verkoopen, dat was het woord wat straks een zoo onaangenamen indruk op haar gemaakt had. Thans deed zij moeite de zaak zuiverder te beschouwen. Dat woord was de uiting van een laag karakter en alles wat iemand, die dat heeft, zegt, klinkt gemeen. Maar heelemaal onwaar was het niet. Dat Adelgunde nu niet meer met zoo'n mensch trouwen mocht, dat sprak natuurlijk vanzelf. Had ze hem maar zijn congé gegeven ! Of zij daartoe te brengen zou zijn ? Wat had die meid ook weer gezegd — zij was verliefd

op hem als een malloot. Elvira had een gevoel alsof ze zich bevrijden moest van den stank die de woorden van dat individu achter gelaten hadden. Maar misschien was het toch wel waar. Dus bleef er niets anders over dan kalm en verstandig met haar te praten. Zij moest Adelgunde de oogen openen, natuurlijk voorzichtig en alleen zoover als noodig was, zoover als het kon zonder het arme schepsel al te zeer te krenken. Want eigenlijk was zij soms als een wilde en met zulk soort menschen moet men voorzichtig zijn. Dat had ze gisteren gezien toen zij getuige was geweest van de smart van die groote, krachtige vrouw. Maar sinds gisteren had Adelgunde vertrouwen in haar gekregen. En dus zou ze wel naar haar luisteren. Zou ze dat doen ? O ja — zeker. Het was een stille bede dat Adelgunde naar haat zou luisteren. En dus zou zij vanmiddag naar haar toegaan. Ze had eigenlijk wel gezegd, dat ze morgen zou komen. Maar ze hield het niet uit. Angst en vrees, een mengeling van allerlei gevoelens bezielde haar, waaruit ze zelf moeilijk wijs kon worden. Tegen den avond wilde zij gaan, dan zou zij Adelgunde in haar mooie japon kleeden bij het schijnsel der kaarsen. In zekeren zin een generale repetitie: want wanneer Eberhard morgen kwam, dan zou het ook donker zijn en zouden eveneens de lichten aangestoken zijn. Een andere verlichting dan met kaarsen was bij den baron natuurlijk vanzelf uitgesloten. En dus bracht zij den dag door met eigenlijk niets doen; kocht kaarsen van allerlei kleuren, die zij plaatsen wilde in de candelabres in het zwarte kabinet en in het bruine salon. Toen nam zij eindelijk het pak met de japon onder den arm, sloot haar winkel en ging op weg. Schemerlicht maakt de menschen bleek. Dat

kan misschien de reden zijn waarom Adelgunde zoo bleek scheen, toen zij Elvira de deur opende. Maar het was niet alleen de invloed van het licht; zij zag werkelijk bleek en was zeer zenuwachtig ; dat hoorde men aan haar stem, toen zij op droomerigen toon zeide : „O ben jij het, dat is goed". — Haar stem klonk benauwd, men hoorde er aan, dat zij beangst was; haar hand was koud. Elvira bemerkte dat er iets met haar niet in orde orde was. „Wat is er, scheelt je wat ?" vroeg zij binnentredende. „Och," zeide Adelgunde terwijl zij de deur sloot, „ik ben zoo alleen en heb niets omhanden. Zij stonden op de gang, waar nog geen licht brandde. Elvira voelde hoe plotseling een paar armen om haar heen werden geslagen. Adelgunde trok haar naar zich toe en kuste haar. „Het is goed dat je gekomen bent, ik ben er je dankbaar voor." Elvira wilde wat kalmeerends zeggen, maar de opgewondenheid van de andere gaf haar geen gelegenheid aan het woord te komen. „Kijk, vroeger was ik ook bijna altijd alleen. Maar toen had ik mijn geregeld werk. En hier — ik weet eigenlijk niet wat ik met mijn tijd beginnen moet. En dan" — zij begon zenuwachtig te worden en Elvira bemerkte het — „ik zet er me wel tegen in, maar het helpt niet: altijd komt die angst weer terug alsof er een ongeluk, ik weet niet wat, gebeuren zal." Zij rustte met haar gezicht tegen Elvira's schouder. En deze bemerkte hoe tranen langs de wangen liepen. „Wees nu toch bedaard, dat alles is niets anders dan verbeelding." Ze deed moeite overtuigend te spreken. Maar o f zijzelf wel zoo overtuigend was van wat ze zei (Wsrdt vt rveigd.)

De „Solo", van Rotterdam naar Java, vertrok 10 dezer van Suez. De „Oranje" vertrok 10 dezer van Amsterdam naar Batavia. De „Madura" vertrok 10 dezer van Amsterdam naar Batavia. De „Caladonien" arriveerde 9 dezer te Marseille van Japan, met de mails van Indië, China en Japan. De „Koning Willem I", van Batavia naar Amsterdam, arriveerde xo dezer te Genua. De „Koning Willem III", van Amsterdam naar Batavia, passeerde 10 dezer Point de Galle. De „Prins Prederik Hendrik" arriveerde 9 dezer van West-Indië te New-York. De „Statendam" vertrok 10 dezer van Rotterdam naar New-York. Norddeutscher Lloyd, Breinen. (Lijn op Oost-Azië). De „Roon" is 9 dezer van Antwerpen vertrokken. De „Preussen" is 9 dezer van Port-Said vertrokken. De „König Albert" is 9 dezer 9 uur n.m. van Napels vertrokken. De „Barbarossa" is 9 dezer 4 uur n.m. van Napels vertrokken. De „Heidelberg" is 9 dezer Dover gepasseerd. De „Cassel" is 9 dezer Dover gepasseerd.

Ingezonden mededeelingen betreffende Handelszaken. Het groot brengen van kinderen door minnen, doet duizenden kleinen eene moederlijke voeding en verzorging missen. De voeding van zuigelingen met Kufeke's Kindermeel en melk maakt minnen geheel overbodig, omdat dit Kindermeel in de juiste verhouding precies dezelfde voedingsstoffen als de moedermelk bevat, aan de spijsverteringsorganen geen onverteerbare stoffen toevoert, de daarbij toegediende koemelk gemakkelijker doet verteren, op uitmuntende wijze de ontwikkeling van het kleine lichaam daardoor bevordert en eindelijk met veel minder kosten gepaard gaat dan de voeding door minnen.