Veranderingen in advertentiën gelieve
men steeds op den dag der uit- 1 gave vóór 9 uur in te zenden, n daar anders niet voor de uitvoering der verandering fcan worden d ingestaan. n / BE UITGEVERS. v
EERSTE BLAD.
Verschenen en in eiken boekhandel verkrijgbaar: GEÏLLUSTREERDE
biels voor bmneken en omstreken (Uitgegeven door de vereeniging sGinneke vooruit”) met wandelkaart der bosschen.
Prijs f 0,30.
ïi. Over den toestand van het middelbaar onderwijs H. B. S. zegt de betrokken commissie o. a.: Omtrent de vorderingen, de vlijt en het gedrag van de leerlingen kan de commissie in hoofdzaak slechts herhalen, wat zij in 1902 schreef. Bij een deel der leerlingen, zoowel in de hoogere als
in de lagere klassen, laten het toezicht en de medewerking van ouders en voogden zeer veel te wenschen over; ten deele tengevolge van een veel te laat etensuur, ten deele omdat vele ouders hunne kinderen meer laten uitgaan, dan nuttig en wenschelijk is. Evenmin begrijpen vele ouders, dat dikwijls zeer middelmatige leerlingen niet moesten medewerken aan opvoeringen van operettes en tooneelstukken. Dat het onderwijs in 1903 buitengewone goede resultaten had is dan ook in hoofdzaak te danken aan de toewijding en den ijver, waarmede de leeraren hunne moeielijke taak ook dit jaar verricht ' hebben. En de commissie zegt niet te .*Ö veel, indien zij de onder 5 en 0 vermelde resultaten bijzonder goed noemt, , te meer, omdat met genoegen mag ge- : constateerd worden, dat ook beslist ■ middelmatige leerlingen een voldoend einddiploma verkregen. , Niet onvermeld mag blijven, dat ook 1 buiten de schooluren de leerlingen door i verscheidene leeraren belangloos werden 1 voortgeholpen; de directeur gaf aan de 1 adspiranten voor het landmetersexamen les in de bolvormige driehoeksmeting, : een vak, dat wel gevraagd wordt voor j het landmeters-examen, doch niet voor- < komt op het programma der hoogere ’ burgerscholen. Bedenkt men bovendien, dat ook de hoogere klassen zeer sterk bevolkt zijn, i dan gelooft de commissie de uitkomsten < van het onderwijs inderdaad zeer goed j
te mogen noemen. JLene opmerking moge hieraan nog toegevoegd worden. Voor het eindexamen der hoogere burgerscholen is van de oprichting der school af tot heden nooit een leerling der vijfde klasse afgewezen. De commissie stelt er prijs op te verklaren, dat dit resultaat niet verkregen wordt door bij de bevordering tot de vijfde klasse bijzonder strenge eischen aan de leerlingen te stellen. Integendeel, uit de voorstellen, die door directeur en leeraren aan de commissie in de laatste jaren gedaan werden, bleek steeds een streven om middelmatige en zwakke leerlingen voort te helpen. De commissie meent, dat het afwijzen van een of meer leerlingen bij het eindexamen geen »schande voor de school” zou zijn. Wel zou zij het verkeerd achten, indien de eischen om in de vijfde klasse te komen zoo streng werden gesteld, dat slechts goede leerlingen bevorderd werden. Dan toch zou aan menig ijverig, maar middelmatig leerling belet werden een einddiploma te verkrijgen. Herhaaldelijk zijn in de laatste jaren »zwakke” leerlingen tot de vijfde klasse gepromoveerd, die later een voldoend einddiploma kregen en met gunstig gevolg andere examens aflegden. Over de burgeravondschool: Reeds is vermeld, dat het onderwijs regelmatig kon gegeven worden. Gedrag en vlijt der leerlingen waren ook dit jaar, bijna zonder uitzondering, zeer
goed; de vorderingen waren bij een deel der leerlingen goed, bij anderen minder goed. Hierbij dient niet vergeten te worden, dat de leerlingen slechts twee avonden per week onderwijs ontvangen op de burgeravondschool; dit is beslist te weinig. Verandering zou alleen mogelijk zijn, indien de leerlingen eiken avond èn teekenonderwijs èn theoretisch onderwijs konden ontvangen, maar op de ambachtsschool , waar het teekenonderwijs gegeven wordt is geen localiteit beschikbaar voor het theoretisch onderwijs aan de burgeravondschool en op de hoogere burgerschool , waar de lessen der burgeravondschool gegeven worden, is voor het teekenonderwijs geen localiteit beschikbaar. De commissie kan niet nalaten ook dit jaar haar dank te brengen aan de directeuren van de ambachtsschool en van bet stadsteekeninstituut, de heeren J. J. Harte en J. N. T. Buining, voor hunne samenwerking met den directeur der burgeravondschool; die samenwerking iomt in de eerste plaats ten goede aan le leerlingen der burgeravondschool. Dat het schoolverzuim zonder geldige redenen bijna niet voorkwam, dankt de school in de eerste plaats aan den heer Harte, die twee malen per week aan den lirecteur der avondschool alle inlichtingen verschafte, opdat deze zou kunnen belordeelen of het verzuim al dan niet gewettigd was. Over de ambachtsschool •
Verkeeren in het algemeen genomen alle inrichtingen van openbaar onderwijs in deze gemeente in bijzonder bloeienden toestand: op eenzelfden toestand kunnen wij wijzen vrat betreft de ambachtsschool. Deze inrichting, welker bestaan eerst 1 dagteekent van 1886 en die alzoo behoort 1 tot de jongere inrichtingen van onderwijs • alhier, is reeds geruimen tijd tot volle 1 levensrijpheid gekomen, waaruit onmiskenbaar blijkt het nut en de noodzake- ( lijkheid van haar bestaan. < Van dat nut en die noodzakelijkheid 1 was doordrongen een man, edel van ‘ hart, groot in onbekrompen milddadigheid. 1 Hij zag zijn tijd vooruit, gevoelde wat < de jongelingen, die zich voor een ambacht j wenschten te bekwamen, dringend noodig ; hadden en — hij stichtte de ambachts- 1 school, waarvan wij boven gewaagden. j En niet tevreden met hetgeen hij deed voor de vorming van toekomstige am- \ bachtslieden, stichtte hij bovendien twaalf ë woningen, ter kostelooze bewoning door " ouden van dagen, en schonk hij een kapitaal van ƒ58400.-—, nominaal, uit de renten waarvan jaarlijks premiën v zouden worden uitgekeerd aan leerlingen 1 der openbare lagere scholen, met inbe- ^ grip der ambachtsschool, die uitmunten a door getrouw schoolbezoek, vlijt en ge- s! drag. 4<
Zóó stichtte zich wijlen dr. Van Cooth een gedenkteeken van verdiensten, dat ons-, als telken jare, aan zijne nagedachtenis doet brengen de hulde van dankbare en eerbiedige vereering. Over het gymnasium: Het getal leerlingen bedroeg 1 Januari 34, als volgt verdeeld: le klasse 8, 2e klasse 8, 3e klasse 4, 4e klasse 5, 5e klasse 5, 6e klasse 4 leerlingen. Den 14en Januari werd een leerling van de 3e klasse van het gymnasium te ’s Gravenhage, wiens vader zich alhier metterwoon had gevestigd, tot de 3de klasse toegelaten; met Februari verliet een leerling der 6de klasse de school. Het getal leerlingen bleef, daar verder geen veranderingen plaats grepen, tot de groote vacantie 34, waaronder 4 meisjes. (Slot volgt)
o r U 1 SX KJ 1V1 ÜL IN . DOOR W. MEIJER—FöRSTER. 37. Van de tienduizenden die hier buiten op de , Hornsche weilanden waren, vorsten en prinsen, officieren en sportliefhebbers, senatoren en kooplieden, arbeiders en kantoorklerken, kellners en schippers, was ieder hunner bij den grooten wedren betrokken. Een grootere of kleinere som had wel ieder gewed en de vraag wie de zege zou behalen, was voor velen dezer opgewonden menschen de vraag van armoe lijden of een zekere welvaart genieten. I)e schrille toon van een bel had bij de uiterste zenuwspanning der menschenmassa het effect van een , electrische ontlading. Allen tegelijk stoven naar de barrières om beter te kunnen zien, de bel had het begin van den wedren aangekondigd, Een moment later werd het haast stil op het uitgestrekte terrein, men sprak niet meer, men keek in schier ademlooze spanning. Dof klonk het getrappel der twee-en-dertig ; paardenhoeven op het elastische gras en voor den i eersten keer reden de dieren langs de tribunes, j «Lucifer” was nummer vijf in den kleinen groep en Graham op «Coriolan” de laatste en wel vier lengten ten achter. De jockey zat zoo rustig en onver- ] schillig alsof hij een pleziertochtje naar Blankenese deed. Jones, in zijn schitterend rood-zijden buis op «Lucifer” in bet zadel, — hij was eveneens een g jockey eersten rang — zat voorover gebogen, met scherpen blik links en rechts spiedend. Daar klonk plotseling een gejuich op de tribunes, g Enkele menschen klommen op de banken om beter a te kunnen zien en zelfs zij, die van het rennen geen t verstand hadden, geraakten opgewonden. Jones had onverwacht den favoriet aangespoord, t was in vijf sprongen met zijn paard den anderen voorbij en aan het hoofd gekomen en steeds harder d sn harder rijdend, liet hij allen achter zich. z En waar bleef «Coriolan P” ( De zes andere paarden waren, dat zag ieder a luidelijk, nu reeds geslagen, maar waar bleef
»Coriolan?” Hij bleef bij het zestal en meer steeds was de zwart vooruit. Als dat zoo voortging zou bij wel honderd meter voor de anderen de eindpaal bereiken. In loge III zag men een man op een stoel staan die als een razende gesticuleerde en aldoor luidkeels riep: «Bravo! Bravo!” Iedereen dacht- dat de man krankzinnig was geworden, maar toen als een loopend vuurtje het gerucht de ronde deed. — «Dat- is meneer Kalm, de eigenaar van den zwart,” — toen vond ieder zijn wijze van doen licht verklaarbaar. En Brandes? Doodsbleek, met half geopenden mond iennde hij in zijn stoel. De tooneelkijker was aan zijn hand ontglipt en met een slag op den grond gevallen. Binnensmonds prevelde hij: «Corry, Kathohen, Corry. Zij hield zooveel van het paard.” Twintig lengten voor de anderen galoppeerde «Lucifer”, het rood-zijden buis schitterde en straalde in den zonneschijn, maakte zulk een prachtig effect op den zwarten hengst, dat de dames — neen ze wisten geen woorden om aan haar bewondering lucht te geven. Daar ging het als een uitroep van schrik over het uitgebreide terrein. «Jones! De zweep!” Wie kon zich zoo iets voorstellen! Jones had de zweep gegrepen! «Lucifer” kreeg de zweep! «Lucifer” die twintig lengten vooruit daarheen vloog als de zekere overwinnaar! Het waren echter geen twintig lengten meer! Het waren er nauwelijks meer vijftien! Niet meer tien! Niet meer vijf! «Coriolan!” Het klinken van stemmen en uitroepen als het gerommel van den donder. «Coriolan!” Ver, ver achter waren de overigen gebleven, de goudvos echter had zonder inspanning Grahams lichte aansporing gehoorzaamd en was nu ternauwernood twee lengten achter den favoriet. Zoo kwamen de beide paarden de baan op, de tribunes langs. Al de duizenden oogen waren op de strijdende dieren gericht, niemand keek naar de jockeys, anders zou men gezien hebben hoe een glimlach om meneer Grahams lippen trilde toen hij voor den laatsten aanval zich gereedmaakte. Hij was zoo volkomen zeker van zijn zaak.
Dn heel gemakkeiijk, belachelijk gemakkelijk haalde h de goudvos den zwart in, zijn jockey wierp een gspottenden blik naar zijn wanhopigen tegenstander k wiens arm met de zweep draaide als een molenwiek, dan reed hij voorbij en wendde het hoofd even K naar links, als wilde hij tot de duizenden op de li tribune zeggen: n«Zoo wint een jockey eersten rang. Een jockey, A die zijn paard weet te taxeeren en zich niet ophoudt g< met grapjes zooals die van den goeden Jones.” h: Ingehouden, langzaam galoppeerend, reed «Coriolan” twee lengten voor den totaal uitgeputten tegen- m partij de eindpaal voorbij. ei Nog nooit had een paard zoo bespottelijk gemakkelijk den Derby gewonnen. ei De kolossale spanning der toeschouwers loste zich V( up in een waanzinnig, oorverdoovend bravogeroep, m «Coriolan!” ge «Brandes!” zi «Bravo!” sn Niemand zag hoe de man in loge III bijna van zi lijn stoel viel en schuimbekte van woede; ieder vloog bs laar de baan om den goudvos te bekijken en men Irong door de menigte heen, om Brandy de hand «i ;e drukken. Door duizenden omgeven reed meneer Graham de sc ladelplaats in en bij het oorverdoovend gejoel en bi iravogeroep had de kleine Engelschman dezelfde ha gewaarwording, die op de tribune in den kring der da jelukwensehenden, Brandes ondervond, «Katchen! Waarom is juffrouw Kathchen vandaag m liet hier? Zij hield zooveel van «Corry” en wilde ot ïem op den Derby-dag zelf met bloemen versieren.” oj Hij klopte het dier op den hals. en «Mij good Corry!” Met trillende hand schreef Georg Brandes op een ze dad papier dat hij uit zijn portefeuille scheurde: Ki «Mijn lief Katchen. «Coriolan” heeft tegen en -Lucifer” den Derby gewonnen. Heel gemakkelijk. stc k ben gelukkig, groet je man. Je trouwe vader. — Aan haar doorlnchtigheid, de prinses Von on teichenberg. Grenowo bij Grenesko, Rusland. de Konrad nam het biad en verzond het telegram. «Brandes’ geluk is on metelijkzeide de menschen. st< De zon zonk langzaam in het Westen toen de — fedrennen afgeloopen waren en de menschenstroom zie e voet, per rijtuig, per spoor en per tram naar lamburg terugvloeide. In de bierhuizen te Horn n Wandsbeek dronken de bezoekers op «Coriolan” n Brandes, terwijl in het voornaamste hotel te
„ju,, uiuci wciu aangerioui, aai ae gelukkige eigenaar van «Coriolan” zijn vrienden en jennissen aanbood. De laatste rijtuigen rolden weg en toen meneer üalm en baron Von Rosse over de groene renbaan iepen was het er zoo stil en eenzaam, alsof hier looit paarden gestreden en hartstochten gewoed hadden, klleen liet platgetreden gras getuigde hoe hier kort ;eleden veel duizenden heen en weer geloonen ïadden. Het was stil, de krekels piepten zacht een nooie vredige zomeravond, die de menschen vroolijk :n vriendelijk stemt. Drie uur hadden meneer Kalm en de baron bij en droge sloot gezeten, vanwaar men slechts uit de erte de renbaan en de tribunes zag. Nog nooit was deneer Kalm in zulk een weemoedige stemming ;eweest, als toen hij onmiddellijk na de nederlaag ijn arm op dien van den baron gelegd en hem gemeekt had: Breng me weg! Weg van hier!” Trots ijn eigen ontzettende teleurstelling, had de oude aron medelijden met den man. _ »Ik kan niet meer naar Hamburg,” kreunde Kalm, ik schaam me halfdood.” Het klonk bijna tragisch. Meneer Kalm die zich chaamt! Inderdaad had hij op een alle grenzen te uiten gaande manier gebluft en iedereen zoo heraaldelijk verzekerd: «mijn paard wint den Derby”, at een moreele gedruktheid wel op zijn plaats was.’ De oberkellner in het hotel, de kapper, de kleerïaker, grooten en kleinen waren door Kalm in het ngeluk gestort, zij allen hadden hun spaarpenningen p «Lucifer” gewed en zonden hem nu verwenschen n vervloeken. Deze gedachte, hoe verschrikkelijk en onaangenaam e ook was, had toch ook iets verzoenends voor ■alm. Hij was althans niet de eenige teleurgestelde u bedrogene, en toen hij zich hun toestand voor;elde, plooide een grijnslach zijn mond. Ze gingen naar Hom waar «Lucifer” stond en ntnioetten meneer George, die toezag op het voederen er dieren. Hij vergezelde de heeren naar den stal en daar tond nu die zwarte «Lucifer” en vrat, vrat vrat — vrat Kalms duur betaald haver en bekommerde eh geen haar om het ongeluk van zijn meester. (Wordt vervolgd.)