Bredasche courant

EERSTE BLAD.

* Veranderingen in advertentiën gelieve

öivcuo u|j ucu uuj; uci uil* gave vóór 9 uur in te zenden, daar anders niet voor de uitvoering der verandering Kan worden ingestaan. DE ÜITGEVERü.

BEKEND Hl AKI KG. BURGEMEESTER en WETHOUDERS van Breda brengen ter openbare kennis, dat bij de gedeputeerd staten dezer provincie zijn ingekomen adressen te bekoming eener vergunning voor den verkoop va sterken drank in het klein alleen aan logeergasten van J. J. J. J. J. van der Kolk, in bet percei Marksingel n°. 14 5 en J. H. Heijnraets, in he perceel Oude Vest n°. 55. Breda, 9 Maart 1905. Burgemeester en wethouders voornoemd: Ed. GULJE, burgemeester. A. R. VERMEULEN, secretari BEKENDMAKING. Aangifte voor bet bevolkingsregister. BURGEMEESTER en WETHOUDERS van BreJ, achten het noodig de ingezetenen te herinneren aai hunne verplichtingen, tot het doen van aangifte] voor het bevolkings-register, voorgeschreven bi Koninklijk besluit van 27 Juli 1887 (Staatsblai n». 141). De verplichtingen, wier verzuim wordt gestraf met hechtenis van ten hoogste 14 dagen of geldboete van ten hoogste ƒ100, zijn hoofdzakelijk di volgende s Bij vestiging in de gemeente. Hij die zich in de gemeente vestigt, doet daarvar aangifte aan het gemeentebestuur binnen ééne maand na zijne aankomst. Bij bet verlaten der gemeente. Hij die de gemeente metterwoon gaat verlaten, doet hiervan eene verklaring aan het gemeentebestuur.

Bij verhuizing binnen de gemeente. Elk hoofd van een gezin of afzonderlijk levende doet, binnen ééne maand na zijne verhuizing binnen de gemeente, daarvan aangifte aan het gemeentebestuur. Ten aanzien van inwonende personen. Elk hoofd van een gezin of afzonderlijk levende geeft, uiterlijk binnen ééne maand, aan het gemeentebestuur kennis van ieder lid , dat in zijn gezin wordt opgenomen of daaruit gaat, inwonende diensten werkboden daaronder begrepen. Breda, 22 Februari 1905. Burgemeester en wethouders voornoemd, Ed. GULJE , burgemeester. A. R. VERMEULEN, secretaris.

Bij het lezen der beide Keizerlijke rescripten, welke Vrijdagavond namens den Czaar zijn openbaar gemaakt, is door velen de vraag gedaan boe het mogelijk is dat twee stukken, op enkele punten zoo lijnrecht met elkander jn strijd, met slechts één dag tusschenruimte elkander kunnen opvolgen. In de Köln. Ztg. wordt hierop geantwoord. Het eerste manifest, waarin de bevolking wordt opgeroepen zich om troon en altaar te scharen ter bekamping van den binnenlandschen vijand die Rusland bedreigt, is van de hand van de sGrashdar.in” en alvorens , '.4 aan den Czaar ter teekening werd voorgehad, nog eens goed nagezien door den Procureur mr H. Synode. De ministers waren hier geheel bijten gehouden en waren niet alleen verbaasd, In<‘ar ook woedend over deze publicatie. Zij drongen nu bij den Czaar aan op de openbaarmaking van een reeds vroeger in gereedheid gemaakt manifest, waarbij de instelling van eene volksvertegenwoordiging — althans wat men daaronder in Rusland verstaat — werd beloofd. De steeds toegevende alleenheerseher voldeed slechts gedeeltelijk aan het verlangen der ministers en publiceerde een rescript, dat veel overeenkomst heeft met het verlangde, maar in geheel andere bewoordingen is gesteld. Wat zal echter het Russische volk met deze beide stukken doen ? Het oordeel over het eerste wekte reeds terstond ontmoediging en na lezing van het tweede voelde men wantrouwen. De ongerustheid onder de liberalen is eer vermeerderd dan afgenomen, schrijft de Voss. Ztg.; immers kent niemand de invloeden waaronder de elkander tegensprekende beslissingen genomen zijn. Maar het zal wel niet de bedoeling van den Czaar zijn om eene volksvertegenwoordiging, al is het er ook een met eene adviseerende stem, in te voeren. Hoogstens zal. wanneer dit besluit tot uitvoering komt, de Staatsraad worden uitgebreid. Maar zekerheid bestaat ook daaromtrent niet; en toch zou een korte, duidelijke uiteenzetting der bedoeling van den Czaar bij de openbare meening in Rusland heel wat zorg en onzekerheid wegnemen. Dus maar weder een nieuw manifest; de samenstelling en de bekendmaking van deze stukken kost weinig tijd of hoofdbreken en men verbindt zich feitelijk tot niets, omdat men in Rusland heeft geleerd te gelooven , wanneer de feiten vast staan. De menschen, die het probleem opgeven en het volksvertegenwoordigings-manifest wat nader beschouwen, bekoelen eenigszins van hun eerste uitbundige vreugde. Voorloopig schijnt het manifest op de arbeiderswereld nog met heel veel indruk te maken. Het staken duurt voort

veel indruk te maken. Het staken duurt voort en op de Putilow-fabrieken te Petersburg kwam het zelts tot een ernstigen opstand. De arbeiders deden twee ketels in de lucht vliegen en er werd hevig gevochten. 22 personen zijn door revolverschoten gedood. Te Baku werden Zondag nog 12 menschen gedood of gewond. Thans heerscht er rust, omdat... de staat van beleg is atgekondigd. In Warschau heet het rustig, te Minsk gingen alle jóngens en meisjes weer naar school, maar te Bjelostock werd het hoofd van de politie vermoord. De panische vlucht van gegoeden uit Petersburg duurt voort, seint de correspondent van de Daily Mail. Alle treinen naar het Westen zijn propvol. Uit Gerieve wordt aan de Daily Mail geseind, dat Gapon een heftig manifest aan het Russische volk voorbereidt. Het zal het kraste zijn dat nog uit is gevaardigd en strekken om de Russische boeren tot omwenteling aan te sporen, den Tsaar te vatten en te vonnissen. Er zullen duizenden exemplaren heimelijk in Rusland verspreid worden.

De Moskousche correspondent van dé Chronicle zegt dat generaal Trepof, die de begrafenis van grootvorst Sergius uit voorzichtigheid in burgerkleren bij woonde, toch opgemerkt werd door revolutionnairen, én daarom bang was in een gewoon rijtuig naar het station te rijden. Na in een ambulance-wagen plaats genomen te hebben, bereikte hij Petersburg. Doch den volgenden dag vond hij in zijn werkkamer in het Winterpaleis den volgenden brief: iWij betreuren het dat gij zooveel moeite hebt gedaan om uit Moskou te vluchten om aan een moord te ontkomen. Wij wenschen u gerust te stellen. Gij hebt niets te vreezen, nóch op straat, r.öch in den schouwburg, nóch op welke andere publieke plaats ook. Gij zult eenvoudig in uw eigen slaapkamer gedood worden”.

De groote slag is aan den gang en de vei warring is weer groot. Koeropatkin behaalt wee overwinningen, verdrijft de Japanners weer ui hun stellingen, noopt hen tot de terugtocht met achterlating van veel gewonden natuurlijk kortom de loop der zaken is weer precies dezelfdi als bij vroegere gelegenheden. En de Japanner: bewaren weer het diepste stilzwijgen — wat ooi hier het verstandigste is zij het dan ook, da wij het liever anders zagen. Slechts een hee enkel bericht laten ze door. Zoo meldt een Reutertelegram uit Tokio — van 5 Maart: Maarschalk Oyama gaat voor met zijn groote, omtrekkende beweging om d< beide Russische vleugels. Zijn front vormt thans een grooten boog, rustende op de Sahao. Zijr linkervleugel strekt zich uit tot een punt beoosten Foeshoen. Hij trekt zijn groot cordon steeds dichter samen, terwijl Koeropatkin wanhopige pogingen in het werk stelt om den opmarsch der Japanners te beletten en ten einde het binnendringen in zijne vleugels te verhinderen, aanvallen doet op het Japansche centrum. De Japanners beschieten heftig de Russische versterkingen aan den linkervleugel met zwaar belegeringsgeschut. Het schijnt ónmogelijk dat deze versterkingen nog lang zullen bestand zijn tegen deze krachtige projectielen.

Reuter’s correspondent bij Koeroki seint van 4 Maart, dat de Japanners een belangrijke overwinning behaalden voorbij de Hoenho. Zij versloegen totaal twee divisies van ’t 16e legerkorps, juist uit Europa aangekomen en richtten daaronder een groote slachting aan. Groote hoeveelheden amunicie werden buitgemaakt, Een telegram uit Nioetschwang van den vorigen dag meldt: Den val van Moekden wordt als op handenzijnde beschouwd. Nogi sneed eene divisie at, bestaande uit vier sotnie’s kozakken , met zes en twintig kanonnen, die trachtten Moekden weder te bereiken. Hij dwong hen weder op Tieling terug te trekken. Andere Russische voorposten die de strijdkrachten bij Moekden zouden versterken, werden met zware verliezen teruggeslagen en hun werd bevolen terug te trekken op Tieling. Volgens de laatste berichtten verbranden de Russen de magazijnen van het station Moekden met het oog op hunnen terugtocht. De ontruiming van Moekden door de Russen werd ook aan de Russische ambassade te Berlijn verwacht. Men zeide daar, dat Koeropatkin op Tieling zou terugtrekken, waar reeds voorloopig versterkingen zijn aangelegd om daar een beslissenden slag te slaan. Reuter’s correspondent in Koeroki’s kamp seint: Gisterenochtend vroeg hebben de Russen, door de duisternis begunstigd, hun geheele Sjaho-lini prijsgegeven. Zij zijn nu in vollen aftocht naar het noorden. De Japansche infanterie zit hen op de hielen. Alvorens terug te trekken staken de Russen een ontzaglijken voorraad in brand; de vlammen waren den geheelen nacht zichtbaar. De val van Moekden is elk oogenblik te verwachten. De Japanners dringen sterk op de Russen aan in het oosten. Uit Tokio wordt gemeld: De Japanners hebben gisteren om acht uur Matsjoentan genomen. Ten noordwesten van Moekden is sterk kanongebulder hoorbaar. De muren der huizen te Moekden trillen. De slag woedt op de keizerlijke begraafplaatsen. De laatste telegrammen luidden: Maandagnacht hebben de Japanners met een aanzienlijke strijdmacht de vooruitgeschoven Russische stelling te Tsjantsjenpoe, aan den spoorweg, aangevallen. Na verscheiden vergeefsche aanvallen staakten de Japanners hun pogingen. Beiderzijds zijn de verhezen zwaar. Ook Rennenkampf’s afdeeling heeft aanvallen der Japanners afgeslagen. Op dit oogenblik hoort men geen kanongebulder. Het is oogenschijnlijk ook ten westen van de stellingen aan de Sjaho rustig. Te Petersburg loopen geruchten, dat aldaar een gewichtige krijgsraad plaats had. Er zou over een opgeven van den oorlog gesproken zijn, een en ander in verband met wanhopige berichten van Kuropatkine.

DOOR Mevrouw VAN HEUVELINCK. 14 Nadat zij het vertrek verlaten had, bleef Worms eenigen tijd rustig zitten en voor het eerst, na uren van opgewondenheid, was hij in staat kalm na te denken. »Je hebt een kolossale domheid begaan kwam het hem plotseling in den zin. »Een dwaasheid die niet snel genoeg hersteld kan worden.” De met spijkers beslagen schoenen voor zich uitgestrekt, de handen in de broekzakken, droomde hij voor Eleanor een heel andere toekomst. Wapens op het portier, wapens op de livreiknoopen, al den glans dien men betrekkelijker wijze voor matigen prijs koopen kan en die van Eleanor hel en schitterend op hem zou afstralen. Wat Süderssen betreft — onnoodig, heelemaal onnoodig zich over hem het hoofd te breken. Dat komt alles terecht met tijd, met geld, met — Maar in elk geval was het een groote, onvergeellijke domheid geweest, een der dwaasheden die een al te gevoelig hart begaat wanneer een kind met haar kleine handjes liefde vragend aanklopt. HOOFDSTUK. Wanneer in Adèle’s tegenwoordigheid over Hamburg werd gesproken : over den stadsschouwburg, het Aisterpaviljoen, den oesterkelder, de Helgolandsche kreeften die nergens zoo frisch worden voorgezet als te Hamburg, over Blankenese, den Hamburger-Berg, de eigenaardige kleederdracht van de inwoners van de Vierlanden; in een woord over alles wat deze uitverkooren stad aan schoons en voortreffelijks bezit, dan werd het Adèle week om het hart. Ze was onder de dames van het ballet, die den roem van den Hamburgsche stadsschouwburg hielpen vermeerderen geen iter geweest — neen, werkelijk niet — maar Adèle rad in de jaren harer jeugd een zoo bekoorlijke, :

rijzige gestalte bezeten en een daarmee-overeenkomende zoo uitstekende gezondheid en een daarmee-overeenkomend opgewekt humeur, dat men uit de verbleekte photografieën dier dagen de Adèle van heden niet meer zou herkennen. Zoodra er sprake van was, dat Old York met de Derby paarden naar Hamburg gezonden zou worden en mee strijden op de Juni wedrennen, had Adèle gezegd dat ze besloten was den tocht mee te maken. Geen amusanter reisje dan dit uitstapje naar Hamburg, waar Adèle en Worms op den eersten dag naar de wedrennen reden met Süderssen; op den tweeden dag Helgoland bezochten zonder Süderssen; op den derden dag weer naar de wedrennen reden, op den vierden dag zich in een open rijtuig door Hamburg lieten rijden, om nogmaals de plekjes weer te zien, waaraan voor Adèle aangename herinneringen waren verbonden en ten slotte op den vijfden en laatsten dag van hun verblijf Old York in de steeple-chase zagen loopen. De Hamburgsche miljonairs hebben in vroeger en later jaren en voornamelijk in de allerlaatste er prijs op gesteld met Engelsche hordenren-paarden hun mededingers de oogen uit te steken. Elk jaar komen van het eiland eenige op de baan grijs geworden steeplers, om de Hamburgsche den prijs af te snoepen. Zooals ieder ^ weet gelukt deze poging maar zelden en geen ergenis kon voor de Hanze stad-bewoners grooter en geen triomf voor Worms schitterender zijn dan de onbegrijpelijke, iedereen overbluffende, belachelijk gemakkelijke manier, waarop Old York den prijs won. Men vertrouwde zijn eigen oogen niet, Worms zelfs we) het aller uunst. Het was on, zoo te zeggen alsof er maar één paard liep , Old YoA bij het begin reeds vooraan ; Old York over de moeloste hindernissen springend als waren ze een stapelt»? '!ucifers en veel vroeger dan de Hambuigsche paar e. de eindpaal bereikend, maar zoo onverschillig achteloos alsof hij — gesteld dat paarden een !* rgelijke slechte gewoonte hadden — van verveling iep te geeuwen. Niets verworderlijkers dan de jeugdige vlugheid waarmede Worms in drie stappen van de tribune aaar beneden vloog om Old York tegemoet to loopen. Niets bekoorlijkers dan de opgewondenheid van Adèle, lie eerst aan de overwinning niet gelooven kon en ;Oen Worms achterna riep : sik ga mee !” Maar aange:ien ze niet ving genoeg kon opstaan om haar plan ;e vol voeren, wendde ze zich nog steeds twijfelend tan de waarheid tot Süderssen.

»Heeft hij werkelijk gewonnen ? Is het werkelijk al voorbij ?” Ze klapte de dikke handen in de witte handschoenen zoo hard tegen elkaar, boog zich zoover naar voren om Worms na te kijken en dan weer zeer snel zijwaarts naar Süderssen en ze was in haar gezicht zoo gloeiend rood van hitte en opgewondenheid, dat de Hamburgsche dames in de loges rechts en links en achter Adèle alle aanleiding hadden den neus op te halen, terwijl de heeren glimlachten ofschoon ieder hunner bij dezen onbegrijpelijken en verwensebten wedren een aardig sommetje verloren had. Want Adèle zag er^ werkelijk bekoorlijk uit. Of niet precies hekoorlijk, daar deze benaming meer van toepassing is op kleinere en kleine dames, maar toch zag zeer uit -- hoe zal men bet noemen — mooi, frisch, stralend, in een woord: fameus. Men wees op haar met een lichte hoofdbeweging of een handgebaar. »Een prachtstuk tran een vrouw,” en opnieuw werd er gef iiiuiacht, want een zoo weelderige figuur en van vreugde stralend gelaat als dat van Adèle maakt onder alle omstandigheden indrnk op mannen. Süderssen zat naast haar met een strak gezicht en zulk een bitteren trek om de lippen dat Adèle, wanneer ze tijd had gehad er op te letten, zeker verbaasd zou zijn geweest. Hij had weer verloren. Als altijd! Geen mensch had aan deze zegepraal geloofd, de jockey niet, de trainer niet en hijzelf wel het allerminst. Worms wel. Natuurlijk ! Trots het belachelijk onverstand der le:;ken, die van paarden en ren-sport geen flauw begrip hebben, had hij het geluk naar zijn zijde I weten te dwingen. Of was het sncces juist een gevolg 1 van zijn onverstand ? 1 Hij trachtte rustig te schijnen en al de onnoozele opgewonden vragen van Adèle te beantwoorden, maar 1 in zijn gedachte telde hij de cijfers op, de kolossale t lijfers die van wedren tot wedren hooger geworden f iu tot een bedrag waren gestegen, die zonder de J mlp van anderen onmogelijk te vereffenen zou- 1 len zijn. \ Op de een of andgre wijze was het bekend geraakt, 1 lat Süderssen binnenkort in nauwere relatie tot Worms t ;ou treden en dit gerucht was voldoende geweest om \ ijn sckuldeischers gerust te stellen en zijn crediet ipnieuw te vestigen. d Indiea hij de drie maanden die na Eleanors vertrek t erloopen waren geluk had gehad, al was het maar en beetje geluk geweest, dan zon alles terecht zijn

gekomen. Drie, vier keer een flink resultaat en den hem loodzwaar drnkkenden last van schulden en verplichtingen zou afgewenteld zijn. En nu dit. Een verlies dat hij niet te boven kan komen, althans niet zonder de hulp van Worms. Op een twintig schreden afstand zag hij hem voorbij gaan en Adèle toeknikken. Worms straalde. Hij was Old York tegemoet geloopen en schreed nu naast hem, in de linkerhand de Spaanscke rotting met de zilveren knop, de rechter gekneld om den teugel van Old York. Hij leidde het paard naar de stallen zooals men het op de bekende schilderij in de National Gallerij te Londen ziet, waarop zijn Koninklijke Hoogheid de Prins von Wales is afgebeeld op het gewichtige moment als Zijn Koninklijke Hoogheid op de renbaan te Goodwood, een zijner winnende paarden (St. George, overwinnaar in den Goodwood-ren) door ie dicht opeen gepakte mensehenmassa zelf naar de stallen terugvoert. Wel merkwaardig was de uitstekende wijze waarop Worms, die nieuweling op de renbaan, zich wist te gedragen en bij het geluk dat hem ten deel viel, een ïekere voorname rust toonde. Hij sprak met den ockey,. die onverschillig in den zadel hing als iemand roor wien een zegepraal met haar gevolgen alledaagiche dingen zijn. »U hebt gemakkelijk gewonnen?” lYes, Sir.” »Heel gemakkelijk ?” »Very easely. Men drong van alle kanten om Worms heen om lem geluk te wenschen en zoo verdween hij glimachend, en handdrukken gevend aan Old Yorks zijde usschen de menigte.. In den loop van dezen onvergetelijken zomermiddag ras er sprake van of Worms ter eere van dit schiterend succes in een der Hamburgsche hotels een eestje zou geven, maar met het oog pp het feit dat fdèle geen deel kon nemen aan dit souper, liet hij et plan varen. Na allerlei voorstellen te hebben overwogen werd er besloten, dat het beste in elk geval et gemoedelijkste zou zijn om dien laatsten avond 3 Hamburg met hun drietjes, dus ook in gezelschap an Süderssen, door te brengen. Ten slotte was ook Süderssen niet van de partij, at wil zeggen, hij kwam eerst ’s avonds laat toen et keurig soupeetje reeds lang was afgeloopen. (Wordt vervolgd).