Bredasche courant

ue naiiunaiisieii £uncu «■ c ** ae B»reytus *ai»U niet laten zegevieren zonder een nieuwen strijd. De vrienden van den ouden generaien stat zullen een menigte stukken aan het Hof van Cassatie voorleggen, die bewijzen moeten, dat de bescheiden welke de onse uid van Dreyfus beweren, valsch waren. Het moeten vooral fabrikaten zijn van den voorm. kolonel Da Paty du Calm en commandant Cuiguet. In den Landdag van het Vorstendom Schwarz* burg-Rudolstadt hebben de socialisten wel niet meer, als vroeger, de meerderheid, maar zij hebben toch de macht om wetten, welke hun niet bevallen, tegen te houden. Toen er gestemd zou worden over een wetsontwerp tot beperking van het kiesrecht, ver lieten al de leden der socialistische partij op één na de zaal, zoodat er niet genoeg leden overbleven voor het nemen van eeD geldig besluit. In de volgende zitting maakten zij op dezelfde wijze den Landdag weder beschlussunfahig — en wie weet hoelang dat zoo voortgaat. *

^Van verschillende zijden wordt gemeld, dat bi binnenkort te Cadinen een ontmoeting zal st plaats hebben tusschen Keizer Wilhelm la en Czaar Sficolans van Rusland. Het initia- kl tief tot die ontmoeting schijnt van den czaar w te zijn uitgegaan, die den wensch geuit heelt, at een onderhoud met keizer Wilhelm te hebben, in Een telegram uit Koningsbergen schijnt de ^ bevestiging van dat bericht te bevatten. Het el; meldt tenminste, dat volgens de Hariunjsche ac Ztg. de keizer binnenkort te Cadinen zal or aankomen, en daar een onderhoud met den tu czaar zal hebben. Officieel noch officieus is dat bericht tot nog toe tegengesproken of de juistheid er van V1 erkend. as sf tr De minister president van Oostenrijk g(, Hohenlohe verklaarde dat het eerste punt van ^ het regeerings-program een hervorming is van het kiesrecht op den grondslag van het alge- ^ meen stemrecht dat tot eene overeenstemming zal leiden op de andere punten. Wat de Hongaarsche quaestie betreft zal ^ de legeering krachtig waken tot handhaving ^ van de Oostenrijksche beiaDgen. De regeering e verwacht een flinken steun van de Kamer. v De Kamer zal Vrijdag over deze regeerings- n verklaring beraadslagen. d _ g( In het ontwerp-adres van antwoord op v de troonrede van de »oema, over z hetwelk heden werd beraadslaagd, wordt ge- v zegd : »De Tsaar verklaarde in zijn rede tot k de” volksvertegenwoordigers beslist, dat bij e onwrikbaar de instellingen zou handhaven, g waarbij het volk het recht wordt gegeven de d wetgevende macht j in 1 vereemging met zijn v monarch uit te oefer.en. »De Rijksdoema zal niets onbeproefd laten s om de grondslagen van de volksvertegen- t woordiging tot de hoogste volkomenheid a te brengen. De opwekking van den Tsaar r tot gemeenschappelijken arbeid voor het welzijn 1 van het vaderland vindt levendigen weerklank i in de harten der afgevaardigden, die volkomen \ eensgezind zijn in het streven om Rusland te \ doen° herleven. Het land heeft ingezien, dat i bet zwakste punt in het politieke ieven het 1 willekeurig optreden der ambtenaren is, die ' den Tsaar scheiden van zijn volk; het volk heeft met geestdrift het manifest van 30 Oct.

begroet; maar reeas ae eerste uugeu uei vrijheid werden verduisterd door degenen, die de grondslagen van het manifest met voeten traden. Terechtstellingen, fusillades en inhechtenisnemingen waren aan de orde van den dag. Slechts dan als de ministers tegenover het volk verantwoordelijk worden gesteld, kan in de gemoederen het denkbeeld van de geheele onverantwoordelijkheid van den monarch wortel vatten. Alleen een ministerie, dat het vertrouwen van de meerderheid der Doema geniet, kan het vertrouwen in de regeering versterken, daarbij moet dan tevens het beginsel van de verantwoordelijkheid van de regeering aan de volksvertegenwoordiging overal wortel schieten.” Het ontwerp eischt verder afschaffing van den Rijksraad, die een scheidsmuur vormt tusschen den Tsaar en het volk, verder vrijheid van geweten, van het woord, van de pers, het recht van vereenigirg. tot staking en vergaderingen, daar, zonder dezen grond slag een hervorming der sociale toestanden ondenkbaar is, bovendien gelijkheid van alle

burgers voor de wet, aiscnamng van ue uuuu- u straf, tegemoetkoming in de behoeften der m landbouwende bevolking en den arbeiders- g< klasse, eindelijk bevordering van de volksont- h< wikkeling en inwilliging van de eischen der d< afzonderlijke nationaliteiten, die slechts dan 3! innig met elkaar vereenigd kunnen heeten, d< wanneer rekening gehouden wordt met hunne gi eigenaardigheden. Ten slotte verlangt het st adres volledige politieke amnestie als eerste v< onderpand van wederzijdsche overeenstemming d; tusschen den Tsaar en het volk. di g( Te Warschau heeft men den kapitein ll van politie Kon§tantinof door een bom- c‘ aanslag op straat formeel in de lucht laten P springen. De dader werd zelfs gekwetst, maar a trachtte te vluchtten en schoot daarbij ver- k scheiden hem nazettende soldaten neer. Een P toesnellende patrouille gat een salvo af, waarbij onder ’t pubiek drie mannen gedood en negen- v tien zwaar gekwetst werden. h s De Daily Telegraph verneemt uit Pieter- ^ maritzburg, dat men in regeeringskringen al- h daar van meening is, dat in Noord Satal n en Zoeloeland een hevige strijd zal worden j1 vermeden, omdat de meeste stammen de on- 11 mogelijkheid zouden inzien de meerderheid 1 der blanken te weerstaan, daar dezen moderne 11 schietwapens hebben, waartegen de op ouder- a wetsche wijze gewapende Kaffers machteloos a zijn. De Natalsche regeering wijst daarom verdere hulp van vrijwilligers van buiten de c kolonie af. Wel verwachten de Natallers, dat c er in elk geval een langdurige en kostbare J guerrilla zal moeten worden gevoerd vóórdat 1 de oproerige stammen zich weer hebben onder- j worpen. Aan de Standaard wordt uit Kaapstad ge- j seind, dat de uittocht van handswerklieden . uit de Kolonie den laatsten tijd vervaarlijke afmetiugen aanneemt De meesten wijken uit naar Amerika, hopende werk te vinden in het bouwvak te San Francisco. Anderen trekken naar Australië, Nieuw Zeeland en Argentinië. Zooveel menschen uit de Kaapkolonie willen weggaan, dat de booten der betrokken stoomvaartlijnen stampvol zijn en deze tallooze tusschendekspassagGr voorhands moeten afwiizen.

Wolfgang Weichardt uit Berlijn, schijnt een ( be angrijke physiologische ontdekking gedaan j te hebben, een ontdekk ng die niet alleen be- , stemd schijnt, acrobaten van dienst te zijn, ( en die nog wel zooveel effect zou sorteeren als de kola-boontjes, door de Japansche soldaten tot bestrijding van de vermoeienis meegevoerd in hun ransel. Het zal een middel worden vooral tegen nerveuse uitputting, en bij herstel van zware ziekten. In het kort kunnen Weichardt’s proefnemingen aldus be- ; schreven worden. Eer) guineesch biggetje werd (o bestrijders van de vivisectie e.d.1) aan een louw achteruit getrokken over een ruw vloerkleed, totdat het arme dier zich door zijn tegenstribbelen zoo had uitgeput dat het niet meer kon. Bewoog het niet meer van oververmoeienis, dan werd het door electrische prikkels nog wat meer uitgeput, zoodat het ten slotte in een toestand van «zelfvergiftiging” verkeerde — immers, vermoeienis is niets anders dan een langzame vergiftiging van het bloed, te vergelijken bij de lucht in een ver-

treK aie len sioue verguugu wuun aio menschen er te lang in ademgehaald en de goede] bestanddeelen van de lucht verbruikt hebben. Gedurende de proefneming daalde de lichaamstemperatuur van het biggetje van 39.2° tot 34.8° G. Als de uitputing niet verder voortgezet kon worden, werd het dier gedood, en onmiddeliijk daarna werd de gifstof die zich in zijn bloed opeengehoopt had, verzameld. In hel luchtledige gedroogd, bleek die stof dau te bestaan uit geelbruine schilfers, die spoedig vergingen, als ze in luchtdicht gesloten buisjes, of nog liever in vloeibare lucht, bewaard werden. Deze toxine, bij andere cavia’s ingespoten, bracht symptomen van uitputting te weeg waarop binnen 24 uren de dood volgde. Hetzelfde vergif kon niet verkregen worden uit het bloed van niet-uitgeputte dieren. Weichardt’s antitoxine wordt dan op de vrijwel dezelfde wijze verkregen als het serum tegen de diphtherie: door de toxine in te spuiten bij paarden De schilfers die men aldus verkrijgt, worden gemakkelijk bewaard en behouden naar ’t schijnt, hun werkzaamheid maanden lang. De maag verdraagt ze goed, maar het schijnt verkieselijk, ze onder de huid in te spuiten, en men vond dat 10 milligram toxine geneutraliseerd worden door één tiende millegram anti-toxine. Kleine dieren, met dit anti-toxine behandeld, blijven normaal als ze aan sterke vermoeienis ot aan het gif worden blootgesteld, andere sterven ten slotte min of meer spoedig. Men zegt dat een jonge dame die vier doses van gram van dit anti-toxin in haar bloed had laten spuiten. 2 K.G. 2‘/« M. kon opheffen met haar eenen vinger, terwijl ze het gewicht anders slechts l1 /2 M. kon heffen. De inneming van het tegengift schijnt geen schadelijke werking uit te oefenen op het organisme, maar integendeel de menschen ] krachtiger en opgewekter te maken, We zullen maar afwachten. i Dr. Kuyper’s reisverhaal. Men schrijft aan het Ütr. üagbl.: 1 »’t Schijnt een eigenaardigheid te zijn voor ‘ dr. A. Kuyper, dat alles wat met zijn persoon } in verband staat, wordt besproken, bevestigd ' en ontkend. Nu weer met zijn reisbeschrijving. Laat ons daarom eens mogen bevestigen, dat " toen dr. Kuyper door de ziekte van zijn dochter, zijn reis moest onderbreken en in Den Haag aankwam, den volgenden dag hij een bezoek l ito o onn nifrratror ilit. WftPnPT). dlG

UbVlUg van uv/u uupvu/i ■ 7 em aanbood zijn reisbeschrijving geillustreerd it te geven in eenige talen, en hem daarvoor anbood het genoemde bedrag van f 60,000.” Mevrouw Curie is, gelijk te verwachten nas, tot hoogleeraar benoemd. Gisteren is de raad der universiteit van ‘arijs in de Sorbonne bijeengekomen; de voorïtter deelde toen mede dat de minister van nderwijs, overeenkomstig het eenstemmige erlangen van de faculteit, aan mevrouw Curie, iocteur ès Sciences, had opgedragen de byondere colleges in de physica te geven, die ndertijd voor wijlen prof. Curie zijn ingesteld. Zaterdag z’yn te Londen schildeiijen van iude meesters verkocht, voor een deel afkomstig iit de collectie van Lord Grimthorpe. Voor ms van het meeste belang zijn de prijzen >eti ald voor enkele Hollandsche schilderijen, ïen belangrijke Frans van Mieris, De declaratie,

werd verkocht voor 860 guineas (ruim ƒ11,000), 1 een paar portretten van J. van Ravesteyn voor ' 350 gs. (ruim ƒ 4300), een Salomon van Ruis- i dael deed 160 gs. een Jacob van Ruisdael ■ 480 gs., een P. de Koninck 205 gs. I Verder is een Madonna van Botticelii voor 1 5000 guineas verkocht, een portret van Holbein 1 voor 1250 guineas, een paar portretten voor 1 3000. Een Italiaansch portret, ten onrechte 1 aan Titiaan toegeschreven , misschien het werk van Sebastiasn del Piombo of Lotto, haalde 2100 guineas; in 1876 werd het voor 91 verkoch t.

OORLOGSROMAN DOOR SEESTERN. 34 Aan het stampen van het schip voelde men, in zee te zijn. Al wat niet vast zat, begon langzaam heen en weer te slingeren, en onwillekeurig maakte elkeen deze wiegelende beweging mede. Onder den indruk der doffe stemming vormde men zinnelooze woorden en herhaalde die altijd weder, op den rhytmus der zuigerslagen. De blikken richtten zich naar een eindje touw, dat aan de zoldering hing, en langzaam de beweging van het schip volgde. Een ontzettende slag deed het geheele vaartuig trillen ; het eindje touw bleef stil hangen, als wist het niet meer, welken weg het nu moest opgaan. Luitenant Andersen zeide: «Het vuren is begonnen. Martens, neemt toch dat stuk touw weg, het maakt mij zenuwachtig.” Een paar seconden boorde men niets dan het doffe, regelmatige stampen der machines. Toen was het alsof een onweer losbrak. Een der mannen, die tegen den buitenwand van de torpedokamer leunde, stoof plotseling terug, zijn buurman bijna omverwerpend. Een krakend geluid weerklonk, en elkeen zocht dadelijk langs den buitenwand of er ook instroomend water merkbaar was: «Hier luitenant,” zeide een der manschappen. «Hier komt water in.” Door een bijna onmerkbare scheur drong druppelsgewijs het water de torpedoruimte binnen. Een vijandelijke granaat was in het water vóór de «Wörth” gesprongen, en de druk der ontploffing had een stuk van den stalen buitenwand onder de

pantsering weggerukt, en den wand op enkele plaatsen gescheurd. < Onophoudelijk dreunde het pantserschip onder ] het stooten van het kanonvuur en onder de vijan- s delijke projectielen die op het dek of tegen de pantsering sloegen. Waren de bewegingen van het t sehip tot nog toe regelmatig geweest, in het ge- > vecht werd het doelloos heen en weer geworpen; i en in de machinekamer en de torpedoruimte botsten i de manschappen elk oogenklik tegen elkander, i Maakte het schip eene snelle wending naar rechts of links, dan was het alsof zij in een kring rondgedraaid werden. Stil stonden de manschappen aan de torpedobuis; daar klonk het signaal: «Geeft acht!” Een zucht van verlichting werd vernomen. Nu konden zij tenminste iets doen De hand aan de kruk, de tweede torpedo gereed, om dadelijk in de buis geschoven, te worden als de eerste was afgesohoten: «Vuur!” klonk het sigmaal. De kruk werd omgedraaid. In de buis werd het schuiven vau het metalen schietwerktuig gehoord, gevolgd door het klokkende geluid van het binnendringende water. De torpedo was weggesehoten ; zou zij ook treffen? De krachtige armen schoven de tweede torpedo in de donkere opening der lanceerbuis, en na een paar seconden zag alles er weer uit als te voren. Had de torpedo getroffen F Hier beneden drong geen geluid door, en boven werd slechts het gedonder van het geschut vernomen. Van achteren dreunde en steunde de rusteloos welkende machine, en buiten deden krachtige stooten den scheepswand trillen. Opeens deed een ratelend kraken aller polsen stilstaan, een hartverscheurend gegil uit de machinekamer, een oorverdoovend rumoer van metaal dat aan stukken weid gescheurd, alsof reusachtige blokken ijzer tegen elkander werden geslingerd ; doch het gelijkmatige stampen en slaan der machine bleef voortduren.

«Martens, doe de deur dicht!” riep de luitenant, en met een slag viel de deur in de ijzeren sponning. Buiten in de gang hoorde men het gekerm en geschreeuw vau stervenden. Een vijandelijke granaat was in het ketelruim van de , Wörth” geslagen en had twee ketels vernield. De ontsnappende stoom verschroeide de stokers, die in de nabijheid waren, en drong door 1 in de andere scheepsruimten, waarvan de schotten niet dicht waren. Ook hier vielen nog eenige slacht- ! offers. De ijzeren deur van de torpedoruimten die I op de gang uitkwam en nog juist bijtijds ge- | sloten werd, was in een oogwenk gloeiend heet, evenals de geheele wand. Toen Martens de deur dichtgooide, bleef de huid van zijn hand reeds aan de kruk kleven. «Luitenant,” zeide hij, zijn rechterhand vertoonend, «dat was hoog tijd.” Het dreunen van den strijd daarbuiten duurde steeds voort. Opeens gingen de lichten in het torpedoruim uit. De electrische kabel was zeker beschadigd, en nu beschenen alleen de twee olielampen het benauwde, dompige vertrek met hun rossig licht. Nogmaals klonk het commando, nog een torpedo werd afgezonden — daar kwam een stoot, die de geheele bemanning op den grond wierp. Ontzet meende ieder het water te zien binnenstroomen, want dat kon slechts een ramstoot geweest zijn. Had men den stoot ontvangen of toegebracht ? Het sc ip lag weer rustig .... geen slagzij.... De «Wörth” scheen niet beschadigd te zijn. Dan weer een draaiende beweging. «Wij gaan achteruit.,” zeide de luitenant met een blik op zijn zakkompas «natuurlijk, wij gaan achteruit Voigt, ga jij eens naar boven en breng spoedig bericht, hoe het met den slag staat.” Slechts met moeite kon de man de deur van het torpedoruim open krijgen; er lag een z-’aar voorwerp vau builen legen, waarin hij bij het flauwe licht in de gang een zijner kameraden herkende, die door den gloeienden stoom verbrand, op liet laatste oogenblik nog gehoopt had, zich in

de torpedokamer te kunnen redden. Met de hand aan de kruk lag hij als een levenlooze massa bij de deur. Toen Voigt de deur weer dicht deed, liet de arm van den doode los van het lichaam. Vijf minuten daarna stond Voigt weer voor zijn luitenant en meldde, terwijl de tranen den braven jongen over de wangen liepen: «Luitenant, de «Wörth” keert terug naar Wilhelmshaven. Kapitein-luitenant Wehrmann laat den luitenant weten, dat wij het laatste sehip van het eskader zijn, dat nog op den linkervleugel streed. Het eskader van de Elbe schijnt geheel vernietigd. Wij worden door den vijand krachtig achtervolgd.” In de kleine ruimte was het doodstil. In het bewustzijn, er toch nog goed af te komen, mengden zich de smart over dezen afloop, en een razende woede, omdat men onmachtig stond tegenover den vijand. Er was echter weinig tijd tot denken, Er kwam bevel: Alle manschappen uit de torpedokamers aan het geschut. Luitenant Andersen voerde zijn mannen door gangeo, waar gewonden kreunend op den grond lagen, over stukgeschoten trappen, over bebloede planken naar boven in den achtersten geschuttoren. Zoodra de manschappen in de frissche lucht kwamen, overviel hun eeu duizeling. De vreeselijke uren beneden in bet benauwde ruim hadden zelfs de zenuwen dier krachtige n annen aangegrepen. Maar voor zulke dingen was er geen tijd; de luitenant nam het commando op zich over het eenige nog onbeschadigde stuk geschut in den achtersten toren, en snel grepen de torpedisten met kraehtigen arm de gereedliggende granaat, schoven die in de monding en namen de kardoes uit de handen van een gedooden kanonnier. Met haar laatste achterdekskanon hervatte de «Wörth” het gevecht tegen het engeLohe linieschip «Edward VII,” en stelde dit, met een prachtig gericht schot in een der geschutpoorten van den voorsten toren, buiten gevecht. De engelschman

bleef achter, daar hij zich langs de puinhoopen vau den vuurtoren bij het «Rote Tand” niet meer in het gevaarlijke vaarwater der Jade durfde wagen. De «Wörth”, die met haar machine altijd nog 12 zeemijlen per uur maakte, kwam des morgens om 6 uur terug aan de pier van Wilhelmshaven, als het eenig overgebleven schip van het eskader, dat ’s morgens Wilhelmshaven had verlaten. De drie andere schepen van het type-«Brandenburg” waren in het gevecht gezonken. De «üldenburg” was in brand geraakt en lag in de Wadden bij Wangeroog. Het kustpantserschip „Hildebrand” was door zijn bevelhebber eveneens op het strand gezet, en nadat de overgebleven manschappen het schip hadden verlaten, liet men het in de lucht vliegen. Dat was al wat er nog te zien was van de duitsehe vloot, die uit het zuiden den vijand had aangegrepen. De vier schepen van het type-«Sachsen” waren in de golven verdwenen. Van de tien linieschepen der types-«Wittelsbaoh” en «Kaiser”, die van den Elbemond kwamen, waren de meesten gezonken. Alleen de «Schwaben” en de «Zahringen” waren nog in staat, Cuxhaven te bereiken. De «Kaiser Wilhelm II” zat vast op de zandplaat van Soharnhörn. De «Wettin” was gezonken, doordat een vijandelijke torpedo een gat in zijn bodem sloeg. Daardoor werd de «masut”bewaarplaats beschadigd, de inhoud liep in de vuren en de vlammen sloegen uit alle dakopeningeu. Kort daarop kwam een ontploffing, waardoor het sehip letterlijk aan stukken werd gescheurd. Doch de vijand had de vernieling van de duitsehe vloot duur moeten betalen : drie fransche en vijf engelsche pantserschepen waren naar den kelder gegaan, door de goede bediening van duitsehe kanonnen, : torpedo’s en rammen. Verder moesten vier engelsche i en twee fransche schepen naar de havens terug* r keeren om gerepareerd te worden. ! (Wordt vervolgd).

’ Reclames betreffende de | bezorj;inj» dezer ( ouranl, c

gelieve men t:jdig op te geven aan ons bureau, («rooie Markt 55.

Veranderingen in advertentiën gelieve ■ . . 1— ^ ^ Jnrv Jn*i net.

IIIIZIl ÖICCU3 U|F UUI UUJJ * gave vóór 9 uur io te zenden, ® daar anders niet voor de uit- | voering der verandering kan , worden ingestaan. [

Aan onze lezeressen. HEDEN VERSCHEEN een nieuw boek van COBNEEIE JfOOBDWAL Mroow Wijnstede s Uitstapje. Prijs ingenaaid f 0,75. Gebonden ƒ1. VOORHANDEN IN: BROESE S Boekhandel Groote Markt 33 Breda. De ondergeteekende wenscht te ontvangen van BROESE'S Boekh., Groote Markt 33 te Breda Cornclie Noordwal MrawWptÉi’sDitfflfi-GeUl. In 10.75 WOONPLAATS. NAAM

VV ij neooen reeus nuu mciumg van de besprekingen in de Russische Rijksdoema over de amnestie gevoerd. In aansluiting hiermede deelen wij nog het volgende mede: „ Nadat de afgevaardigde Roditsjef zijn gisteren vermeld voorstel had toegelicht, waarbij hij o. a. verklaarde, dat de amnestie algemeen moest zijn en dat geen beperkingen zouden kunnen worden geduld, voerden do boeren afgevaardigden Anikin, Aladyn en anderen bet woord. Zij spraken zeer heftig. Anikin wees er op, dat de eerste plicht van de Doema was voor alle politieke gevangenen de onmiddellijke amnestie te verlangen. Indien aan dien eisch van het volk niet werd voldaan, dan sou het volk de gevangenen zelf bevrijden en dan zou de revolutie in geheel Rusland uitbreken. Spr. hoopte, dat de regeering het niet zoover zou laten komen, nog tijdig tot bezinning zou komen en de eischen der volksvertegenwoordiging uit zich zelf zou in willigen. In de tweede zitting kwam het tenge olge van twee voorstellen van de Boeren-partij om den Tsaar telegraphisch om amnestie voor de politieke gevangenen te verzoeken, tot levendige

discussies. De arbeiders en de boeren, zegt de correspondent van de Voss, Ztng., trachten de Doema naar een conflict te sturen, terwijl de intelle.tueelen alles doen om een conflict te vermijden. In den aanvang stonden de boeren onden den invloed hunner sociaal-revolutionaire leiders, maar later gehoorzaamden zij de intellectueelen. De verschillende sprekers der Kadettenpartij meenden, dat het oogenblik voor een conflict slecht gekozen was. Sjersjenjenstsj uit Kazan wees er op, dat het mandaat der afgevaardigden vrijheid en land betrof, indien echter thans de amnestiequaestie tot een oorlogsgeval werd gemaakt, zou de meest gewichtige opdracht niet vervuld kunnen worden en het volk zou den afgevaardigden het vertrouwen ontzeggen. De Pool Tarassan vertelde van zijn ervaringen in de gevangenis, maar waarschuwde voor overijling. De arbeider Sawelief uit Moskou meende, dat botsingen tusschen het volk eD de troepen alleen konden ui.blijven, indien telegraphisch om amnestie werd \erzocht, want het volk zou openlijk de amnestie eischen. De onder voorzitter Gredeskoel bestreed het voorstel. De aanneming van het voorstel zou tot een conflict leiden en thans een conflict uit te lokken zou een lichtzinnige daad zijn, waardoor duizenden aan een onnoodig gevaar zouden worden blootgesteld; de boeren zeggen wel, dat vele miilioenen mannen achter hen staan, maar dat was slechts een phrase, want indien de amnestie geweigerd werd, dan zouden deze miilioenen toch niet op de been te brengen zijn, daar elke organisatie ontbreekt, terwijl de regeering over het leger be-chikt. Spr. vreesde het conflict niet, maar het land zou er voordeel van moeten hebben en op dit oogenblik was geen nut er van te verwachten. Nadat nog de afgevaardigden Heyden en Kokosjin het voorstel hadden bestreden, stelde Kowalewski voor, den president uit te noodigen mondeling den Tsaar van de wenschen van de Doema op de hoogte te brengen, daar hij toegang tot den Tsaar had. Toen riep echter Petroenkewitsj uit: »Wij zijn wetgevers, geen smeekelingen”. Op voorstel van den Pool Iinsjoejefski werd daarop de beraadslaging gesloten.