Twentsch dagblad Tubantia en Enschedesche courant en Vrije Twentsche courant

Ter gelegenheid van het halve eeuwfeest van haar bedrijf ontving gisteren de directie van de fabriek van fijne verven en inkten, voorheen Talens en Zoon, te Apeldoorn, bijna duizend schriftelijke en telegrafische gelukwensen en 300 bloemstukken. Op haar receptie verschenen honderden bezoekers uit het binnenmaar ook uit het buitenland. Burgemeester mr. A. L. des Tombe sprak haar namens het Apeldoornse gemeentebestuur toe. In een samenkomst met het personeel kreeg de directie tot aandenken een glasmozaïk als wandtableau met de uitbeelding van haar bedrijfstakken over het wereldrond. Mr. L. Trouw, president-commissaris, gaf in dit samenzijn een geschiedkundig overzicht van het bedrijf. Een halve eeuw geleden liet een Groninger kassier, wijlen de heer M. Talens, zich door eeri chemicus de heer F. Schmidt bewegen tot het openen van een kleine fabriek voor 't chemisch vervaardigen van schrijfinkten, verven en kleefpasta. Het bedrii f werd met 25 werklieden opgezet. Thans telt het bedrijf 1200 personeelsleden en bezit het filialen in Valthermond Batavia, Brussel, Newark (U.S.A.) en Olten (Zwitserland). In 50 landen zijn agenten werkzaam.

INGEZONDEN MEDEDELING WEK DE GAL IN UW LEVER OP U zult 's morgens „kiplekker" uit bed springen. Elke dag moet uw lever een liter gal ln uw Ingewanden doen stromen, anders verteert uw voedsel niet, het bederft. U raakt verstopt, wordt humeurig en loom. Neem de plantaardige CARTER'S LEVERPILLETJES om die liter gal op te wekken en uw spijsvertering en stoelgang op natuurlijke wijze te regelen. Een plantaardig zacht middel, onovertroffen om de gal te doen stromen. Eist Carter's Leverpilleties.

1. Nu — dat was me een avontuur geweest, daar op dat mechanische paard! Steeds maar hotsen en schokken en schudden, zoals je ongetwijfeld hebt gezien. En nu dan dit avontuur op gelukkige wijze beëindigd was, ging Panda eens rondkijken, waarbij hij zich zeer voldaan voldaan voelde. Niet iedereen behaalt dergelijke overwinningen, zoals je zult begrijpen! Maar nu had hij dan allereerst honger gekregen door al die vermoeienissen, en aangezien hij tóch over geld beschikte, ging hij nu eerst naar een stalletje dat hij daar in de straat zag, waaraan de Heer J. M. Versewaar zijn Prima-Belegde-Broodjes-Metof-zonder-Boter verkocht. Panda kon het zich best veroorloven om daar enkele van te kopen, en toen ging hij dan op een hoge stoep zitten, lekker in het zonnetje, om

die broodjes op zijn gemak op te peuzelen. Daar voelde hij zich een betere Panda van. „Ziezo", sprak hij, na zich de laatste kruimels van de lippen gelikt te hebben. „Ik ben benieuwd wat er nü weer eens zal gebeuren! Nu vind ik zeker wel een goede betrekking!" Wat zou er gebeuren.... dat was nogal zonderling. Dat werd het wonderlijke avontuur van de Meester-Gids, waar we nu van gaan vertellen. Om te beginnen moet je dan weten, dat het niet zo-maar eens een gewone stoep was waar Panda op had plaats genomen.... neen — dat was de stoep van een tentoonstellings-gebouw, en daar werd juist een tentoonstelling van Moderne Kunst gehouden. En na enige tijd gebeurde het nu.... of nee, dat vertel ik de volgende keer wel.

Ruim negen maanden iedere dag heen en weer naar de maan: dan hebt u gevlogen wat de KLM-vliegtuigen in de afgelopen 30 jaar aflegden, namei ijk circa 215.000.000 kilometer. Maar heen en weer naar de maan is meer dan u op één dag kunt doen! De maan staat 375.000 k.m. van de aarde, zodat een retourtje een reisje van 750.000 kilometer wordt. Stelt men de kruissnelheid van een vliegtuig op 300 k.m. per uur, dan vergt zo'n retourtje ruim 2500 uren of tewel ruim J00 dagen. Eén piloot zou over al die circa 300 retourtjes naar de maan niet minder dan. .. 100 jaar hebben gedaan! De KLM-piloten hebben er namelijk 890.000 vlieguren opzitten. Derhalve zijn er meer mensen nodig dan die ene piloot om dit karweitje te verzetten. En dan zijn er natuurlijk nog mensen nodig om de toestellen na te zien, om de passagiers bezig te houden, om uit te rekenen hoeveel kilometer de KLM er al op heeft zitten, etc. Daarvoor heeft de KLM thans zoveel personen in dienst als de bevolking van een groot dorp. Dat grote dorp is snel gegroeid: van 12 inwoners in 1920 tot 13.000 thans. Dat dorp zorgde voor het vervoer van niet minder dan 2.900.000 passagiers, bijna een derde van de gehele Nederlandse bevolking. Bovendien vervoerde de KLM in deze 30 jaren 13 millioen kilogram post. Weegt een gemiddeld luchtpoststuk 20 gram, dan zouden dit 650 millioen stukken zijn geweest, hetgeen 65 luchtpostbrieven per Nederlander betekent. Dan werd er ook nog 53.000.000 kilogram vracht vervoerd, dat wil zeggen het gewicht van alle Amsterdammers samen! In 1920 had het luchtnet van de KLM een lengte van bijna 1000 kilometer, thans bedraagt de netlengte ruim 125.000 k.m., dat wil zeggen: drie aard-omtrekken! Dit net wordt bevlogen door 108 vliegtuigen, het voert door 50 landen, het verbindt 108 steden, welk aantal in 1920, toen met 4 toestellen gevlogen werd, nog slechts 3 bedroeg. In 1948 vloog de KLM in 124.000 vlieguren een afstand van ruim 136.000.000 k.m. De groei van het bedrijf spreekt wel duidelijk uit een vergelijking van dit laatstgenoemde en het eerstgenoemde getal: de' activiteit van de KLM was in 1948 zó groot, dat er slechts zes jaren voor nodig zouden zijn om de afstand te vliegen, die in totaal in de laatste 30 jaren zijn afgelegd. Dat de totale afstand na 30 jaren vliegen niet 30 maar slechts 6 maal zo groot is als in het laatste jaar, komt door het „bescheiden begin" van 233.600 km. in 1920.

Voor ons ligt een bericht uit Bonn, waarin wordt medegedeeld, dat de minister voor al-Duitse aangelegenheden Jacob Kaizer, aan zijn ministerie een speciale afdeling zal verbinden. die zich zal moeten bezig houden met de grenscorrecties aan de Westelijke Duitse grenzen. Dit houdt uiteraard verband met de verklaring van bondskanselier dr. Adenauer, dat de grenscorrecties ongedaan moeten worden gemaakt. In de Troonrede van dit jaar wordt er op gewezen, dat ook om economische redenen moet worden getracht weer tot normale betrekkingen met Duitsland te komen. De betekenis daarvan wordt door iedereen in Nederland ingezien, maar helaas is de houding van Duitsland van die aard, dat een goede verstandhouding niet bepaald in de hand wordt gewerkt. Men schijnt zich aan gene zijde der grens maar niet te kunnen realiseren, dat ons land door Duitsland zwaar heeft geleden. Min of meer arrogant optreden van Duitse kant wekt dan ook grote wrevel. Steeds weer komt tot uiting, dat men in brede kring geen greintje schuldbesef heeft. De agitatie tegen de grenscorrecties maakt hier te lande terecht een hoogst onaangename indruk. Want de grenswijzigingen hebben voor ons geen enkele betekenis; voordeel hebben we er niet van, maar mede door het ontactisch optreden van dr. Arnold werd het voor onze regering min of meer een prestige-kwestie. Men kan zich niet aan de indruk onttrekken, dat de Duitse autoriteiten de grenscorrecties gebruiken als een propaganda-middel. Hoe de Duitse mentaliteit is ten aanzien van Nederland blijkt duidelijk uit een artikel, dat voorkomt in het „Neues Tageblatt" van j.1. Zaterdag, een blad, dat algemeen in de Graafschap Bentheim wordt gelezen. In dat artikel wordt geconstateerd, dat men zich in Nederland verwondert over het feit, dat nergens zo fel is geageerd tegen de grenscorrecties als in de Graafschap Bentheim, die van oudsher zulke hechte betrekkingen met Nederland onderhield. Het blad schrijft daarover: „De Graafschappers weten daarvoor een verklaring. Ze zijn kinderen van een volk, dat een tijdlang een boze stiefvader had. Maar desondanks en misschien wel juist daarom verdroegen zich de kinderen van dit volk met de nabuurkinderen uitstekend. Ze zagen met een beklemd hart hoe hun boze stiefvader de rechten van hun vrienden met voeten trad en ze ademden met hen op toen het juk van hen werd afgenomen. Maar ontgoocheld

waren de Graafschappers toen ze op eens moesten vaststellen dat hun Nederlandse vrienden voor een deel de manieren van de boze stiefvader hadden overgenomen en ze begonnen hun wrok ook tegen hun beste vrienden tot uiting te brengen. Niets is smartelijker dan wanneer men in een goede vriend teleurgesteld wordt." Is het wonder, dat een Nederlander bij het lezen van deze regels een hoogst onbehaaglijk gevoel in zich voelt opkomen? Duizenden bewoners van de Graafschap Bentheim waren buitengewoon ingenomen met hun „boze stiefvader". Reeds vóór Hitier aan het bewind kwam waren plaatse» als Gildehaus en Bentheim broeinesten van het nazi-dom. Wij herinneren ons die tijden levendig en de Graafschap Bentheim was een dier delen van Duitsland, die welbewust Hitier aan de macht hebben geholpen. Verder commentaar is overbodig. Duidelijk wordt hier het bewijs geleverd, dat het moeilijk is met Duitsers die zó denken en die zo gespeend zijn van elk realiteitsbesef ooit weer op normale, vriendschappelijke voet te komen. De Graafschap Bentheim, eens een kweekplaats van het nationaal-socialisme, staat nu vooraan met de agitatie tegen een land, dat zwaar te lijden heeft gehad onder de horden der nazi-barbaren. Het is wel frapant, — wij wezen er al eerder op — dat in het Münsterland waar in tegenstelling tot de Graafschap Bentheim het nationaaisocialisme nooit vaste voet heeft gekregen, veel juistere begrippen heersen Daaruit zal logischerwijs voortvloeien, dat van Nederlandse zijde veel gemakkelijker weer de goede betrekkingen met steden als Gronau en Ahaus zullen worden hersteld. Er zijn gelukkig ook nog Duitsers, die begrijpen op welke wijze moet worden gestreefd naar het herkrijgen van goede, normale betrekkingen.

De Franse federatie van onafhankelijke vakverbonden, die 300.000 leden telt, heeft besloten een waarschuwingsstaking van een dag te houden, als protest tegen de handhaving van de loonstop door de regering. De federatie heeft de andere vakverbonden opgeroepen haar voorbeeld te volgen. De Parijse afdeling van het socialistische vakverbond Force Ouvriere heeft het hoofdbestuur om een dergelijk staking verzocht.

Geschiedenisboekje illustreert haar plaats in ons volk

r (Speciale berichtgeving). Geschiedenisboekjes plegen zich over het algemeen niet in een grote mate van populariteit te verheugen. Er zijn echter van die data, die zelfs de meest jaartal-schuwe scholier bijblijven, zoals „1600 Slag bij Nieuwpoort" en „1924 Eerste vlucht naar Indië" Dit jaartal 1924 illustreert de merkwaardige plaats van de K.L.M. in ons nationale leven. Laten wij onze gedachten over de geschiedenis gaan, dan vinden wij slechts sporadisch een daad van een particuliere onderneming, welke door de historici van voldoende belang geacht werden om het jaartallenlijstje voor de scholen te sieren. Er is de eerste vaart naar Oost-Indië, de activiteit van de Ver. Oost-Indische Compagnie, maar dan al is onze herinnering aan dergelijke daden uitgeput, tot wij in 1924 vinden: eerste vlucht naar Indië. En die datum is er niet een uit de vele, die wij op school leerden, maar een van de weinige met 1600, die wij ook onthielden.

Kan de nationale betekenis van de KLM beter dan door dit jaartal worden geïllustreerd? Vijf en twintig jaar geleden was het op 1 October j.1., dat deze historische vlucht van Van der Hoop, Van Weerden Poelman en Van den Broeke een aanvang nam. Op 24 November a.s. is de aankomst te Batavia een kwart eeuw verstreken. Deze kwart eeuw heeft een opzienbarende „vlucht" te zien gegeven van de bedrijvigheid van de KLM, welker 30-jarig jubileum op 7 October wordt herdacht. VISIE, DURF EN ENERGIE. De 30-jarige KLM, thans de oudste luchtvaartmaatschappij ter wereld, dankt haar ontstaan aan de activiteit van de man, wiens werk ook heden ten dage nog de verwezenlijking van het sprookje van de „Vliegende Hollander" draagt: dr. A. Plesman, in 1919 luitenant-vlieger en mentor van de Luchtvaart-tentoonstelling „Elta", later, in hetzelfde jaar, administrateur van het borelingske KLM, in 1947 ere-doctor van de Technische Hogeschool te Delft. In 1948 president van de Internationale Luchtvaart-organisatie Iata, welke in September j.1. in Den Haag bijeenkwam. Zonder een grote visie, fantasie, ondernemingsdurf en ontembare energie, zou de KLM geboren, noch tot bloei gekomen zijn. Bij de geboorte van onze luchtvaartmaatschappij was er moed en fantasie voor nodig om in de grappige en fragile bouwsels van buizen, zeildoek en spandraden het verkeersmiddel van de toekomst te zien, waardoor werelddelen verbonden en oceanen overbrugd zouden worden. Plesman heeft het aangedurfd, kocht voor de KLM een paar omgebouwde oorlogsvliegtuigen, welke ieder plaats boden aan twee passagiers en opende een anderdaagse luchtverbinding tussen Amsterdam en Londen. Was er durf en fantasie voor nodig om het bedrijf te beginnen, energie en toewijding waren de wapenen, waarmede de KLM is gemaakt tot wat zij thans is: de enige overlevende van de maatschappijen, die de burgerluchtvaart in de wereld ter hand namen, een bloeiend bedrijf met een wereldnaam en een uitstekende reputatie, een nationale trots en de nieuwe vorm, waarin Holland's traditie van pionierschap op wereldverkeersgebied hoogtij viert! STEEDS LANGER VLUCHTEN. Geleidelijk aan is de K.L.M. naar haar huidige plaats gegroeid, door risico's en gevaren, langs hoogtepunten en zwarte dagen, steeds gedragen door de durf om voort te gaan en de energie om vóór te blijven. Het is niet mogelijk die geschiedenis op de voet te volgen. Wij willen een greep doen uit de ogenblikken, dat heel ons volk de ogen gevestigd hield op het bedrijf van Plesman. Dan denken wij in de eerste plaats aan de reeds genoemde vlucht van de H-NACC naar Batavia in 1924, waarna

het toestel heel wat minder triomfantelijk gedemonteerd, in het ruim van een schip, de terugreis maakte. In Juni en Juli van 1928 werd de eerste retourvlucht tussen Nederland en Indonesië gevlogen, in October vloog de „Postduif" in slechts 9 dagen met een belangrijke hoeveelheid post naar Batavia. Een geregelde veertiendaagse dienst Amsterdam—Batavia werd op 25 September 1930 geopend, welke vaste dienst lange tijd de langste dienst ter wereld bleef. Nog steeds vormt deze lijn de ruggegraat van het bedrijf. Duizenden begroetten zowel in Batavia als in ons land de „Pelikaan", welke in December 1933 een recordvlucht maakte op deze lange route door de afstand naar Batavia in vier dagen en bijna 5 uur af te leggen. Evenzovele, duizenden hadden, dank zij deze opzienbarende vlucht, een recente Kerstgroet van bekenden en familie aan de andere zijde der aarde. Bijna een jaar later waren de ogen van de gehele wereld gevestigd op de „Uiver", die met Parmentier als gezagvoerder en met passagiers en po.it aan boord in drie dagen en ruim 18 uur de eerste prijs in de Melbournehandicaprace, en de tweede in de snelheidsrace verwierf. Korte tijd later maakte de „Snip" haar Kerstpostvlucht naar Curacao. Langzamerhand is de naam van de K.L.M. dan zo gevestigd, dat de talrijke bijzondere vluchten, die daarna nog werden gemaakt, als een „normale" prestatie van de K.L.M. werden beschouwd. Het „hoorde er zo'n beetje bij", dat de K.L.M. van tijd tot tijd eens een record vestigde, een bijzondere prestatie leverde of als eerste iets nieuws invoerde en inmiddels in de gewone vluchten een voorbeeld voor nauwkeurigheid en betrouwbaarheid bleef voor zovele andere maatschappijen.

PRIMEURS. De pioniersgeest bij de KLM blijkt wel uit haar initiatief tot het openen van de lijn, welke thans de oudste ter wereld is: Amsterdam—Londen, voorts uit de opening van het eerste passagekantoor voor luchtverkeer ter wereld op het Leidse Plein te Amsterdam in 1921, het eerst ter wereld in gebruik nemen van luchtgekoelde motoren voor burgerluchtvaart, het uitvoeren van de eerste lange-afstand-chartervlucht (Amsterdam—BataviaJ in 1927 het eerst in Europa in dienst nemen van stewardessen in 1935 Rampen zijn de KLM evenmin bespaard als welke luchtvaartmaatschappij ter wereld ook. doch verhoudingsgewijs slaat de KLM een uitstekend figuur door een zeer laag percentage van ongevallen. RAMPEN. Het scherpst in de herinnering liggen de rampen, welke de KLM in dit jubileumjaar troffen, waarvan de eerste de dood betekende van een zoon van Plesman, gezagvoerder van de „Roermond" en de tweede een dubbele nationale ramp voor ons volk en een ernstig verlies voor Amerika vorm de de dood van dertien Amerikaanse journalisten, die als gasten van de Nederlandse regering een rondreis door Indonesië hadden gemaakt. Doch geen van deze rampen, zomin als de zware slagen welke de oorlog aan de basis Schiphol en de vloot van vliegtuigen heeft toegebracht, hebben de KLM ten onder gebracht; integendeel, ook na de oorlog is, na het provisorisch herstel van organisatie,

vloot en luchthaven, het bedrijf tot nieuwe hoogten gegroeid! De KLM vormt meer dan ooit in deze dagen een nationale trots, die dat ene jaartal, dat ons uit de kinderjaren bijbleef, rechtvaardigt: „1924, eerste vlucht naar Indonesië"....

Passagiers voor Londen instappen! Het eerste toestel van de K.L.M., waarmee in 1920 de „oudste luchtlijn ter wereld" werd geopend.

Dr. A. PLESMAN, president-directeur der K.L.M.

22. door MARY BURCHELL Vertaald uit het Engels. — Juffrouw Brendall? riepen meneer en mevrouw Farraday tegelijk uit, en Alma had de wonderlijke gewaarwording, dat in de uitroep van meneer Farraday Sr. opluchting klonk, terwijl er in die van mevrouw enig protest was. En inderdaad voegde mevrouw Farraday er onmiddellijk aan toe: — Het is helemaal niet nodig juffrouw Brendall lastig te vallen om mij te vergezellen. — Ik geloof, dat ze het erg prettig zou vinden, antwoordde Murray, zonder Aima's tegenwerpingen verder in overweging te nemen. En vader en ik zouden ons veel rustiger voelen, als zij met u mee ging. — Ja zeker, ik vind het 'n uitstekend idee, zei meneer Farraday Sr., terwijl hij Alma goedkeurend aankeek. Mevrouw Farraday beet zich op haar lippen. Ze weerhield zich met moeite — dat zag Alma duidelijk — van een geïrriteerd protest. Aan de andere kant had ze nu echter zo'n overwinning behaald, dat het ook weer niet verstandig zou zijn, al te veel tegenwerpingen te maken. En waarom waren er zulke ernstige bezwaren? Alma wist, dat mevrouw Farraday erg op haar gesteld was geraakt en dat ze eikaars gezelschap zeer aangenaam vonden. — Ze kan het onmogelijk zó erg vinden mij mee te moeten nemen, dacht Alma, deels geamuseerd, deels ook enigszins gegriefd. Pansy bracht op dat moment een geheel nieuwe factor naar voren. — Gregory zal het niks leuk vinden, merkte ze op, terwijl ze 'n bedenkelijk gezicht trok. — Gregory? Alle Farraday's keken Vragend. — Mijn verloofde, legde Alma glimlachend en blozend uit. Pansy's opmerking trof haar diep in haar hart. — O, die kan wel een week of wat buiten u, meende meneer Farraday Sr. met het gemak van iemand, die Alma ternauwernood kende en Gregory, helemaal niet. — Misschien wil je eerst eens met hem overleggen, zei mevrouw Farraday met grote soepelheid, hoeveel ze gewoonlijk geen rekening hield met andere wensen dan die van zichzelf. — Natuurlijk zullen we alles met hern bespreken, merkte Murray geïrriteerd op. Maar ik ben er van overtuigd, dat hij er mee in zal stemmen, als u hem

uitlegt, dat mijn moeder zonder u niet kan gaan. Met deze laatste opmerking was de situatie duidelijk getekend en Alma zag, hoe mevrouw Farraday even een werkelijk woedende blik naar haar zoon wierp. Maar ze had in de afgelopen jaren geleerd van iedere situatie het beste te maken en dus zei ze vriendelijk glimlachend tot Alma: — Ja, lieve kind, leg hem alles precies uit, zoals het is. Alma beloofde dit. En daarmee was het tijd voor Pansy en haar om te vertrekken. Murray zei, dat hij hen met de auto thuis zou brengen, welke attentie Pansy met opgewonden gretigheid accepteerde. — Kom ons nog maar eens opzoeken, zei meneer Farraday Sr. vriendelijk tot haar, toen hij haar de hand schudde. — Als er geen katten meer uit de bomen te halen zijn, dan bedenken we een volgende keer wel iets anders, waarmee je je nuttig kunt maken. Pansy grinnikte vergenoegd en zei vervolgens mevrouw Farraday heel vriendelijk en beleefd goedendag. — Maakt u zich maar geen zorgen, zei ze geruststellend, ik zal wel met Gregory praten en maken, dat hij Alma met u mee laat gaan. — Dank je wel, zei mevrouw Farraday ernstig. En Murray klopte haar even met een goedmoedig gebaar op de schouder, terwijl hij haar meenam naar de auto. Zoals het echter meer ging met Pansy's voorspellingen was haar optimisme volkomen ongegrond. Want toen Alma de zaak met Gregory besprak, stuitte ze op duizend-en-een bezwaren. Om te beginnen, had hij — doordat hij er niet aan gedacht had, dat door Pansy's bezoek aan Benham Lodge, Alma wel eens wat later dan gewoonlijk zou kunnen terugkeren —, al een hele tijd zitten wachten, toen Murray Farraday's auto het tweetal bij het hek van de tuin afzette. Gregroy, die uit het raam stond te kijken, was getuige van het hartelijke afscheid van weerskanten, en misschien kwam het daardoor, dat hij met bepaald in een goede stemming was, toen Pansy, vóór Alma iets had kunnen zeggen, begon te ratelen: — We hebben het enig gehad vanmiddag. Ik heb de kat van de huishoudster gered en meneer Farraday — de oude meneer Farraday bedoel ik — heeft gezegd, dat ik nog maar eens moest komen, en Alma gaat naar Londen met mevrouw Farraday en krijgt 't daar natuurlijk geweldig en in die tijd ga ik dan misschien de oude meneer Farraday nog eens opzoeken en gezelschap houden. — O, Pansy, je praat werkelijk veel te veel, riep Alma uit, voelend, dat het nieuws op tactvolle wijze aan Gregory meegedeeld moest worden.

Maar Gregory reageerde onmiddellijk: — Wat is dat voor een verhaal, dat jij naar Londen gaat? — Wel, ze denken allemaal, dat het mevrouw Farraday erg goed zal doen er een week of wat tussen uit te gaan, legde Alma wat zenuwachtig uit. En nu willen ze dat ik met haar mee ga. — Wat enig voor je, riep Eva enthousiast uit, terwijl Gregory tegelijkertijd vroeg: — Je gaat toch zeker niet? Alma zette haar hoed af en ging in een diepe stoel zitten. — Gregory, luister eens, ik zou het werkelijk enig vinden, mee te gaan, zei ze langzaam. —Maar wat moet de familie hier zonder jou beginnen?, vroeg hij en er klonk ironie in zijn stem. — O, we krijgen het wel voor elkaar, verklaarde Eva, die dikwijls uit pure onnadenkendheid egoïst was, doch in een geval als dit haar zusje graag iets gunde. Ze misgunde niemand ooit een pretje, en zelfs als 't ten koste van haar zelf ging, zou ze iemand er geen verwijten over maken. Als Alma eenmaal vertrokken was, zou ze nog wel eens tegenstribbelen bij het vele huishoudelijke werk, dat er dan te doen zou zijn, maar ze zou niet bij voorbaat tegenwerken. En dus drong ze aan: — Alma, je moet gaan! Je zult een fantastische tijd hebben, daar ben ik zeker van. — Ik zal er over nadenken, zei Alma, en ze nam zich voor de zaak met Gregory onder vier ogen te bespreken. Dat zou beter zijn dan hier in tegenwoordigheid van de hele familie. Hij scheen het hiermee eens te zijn, want hij ging niet verder op het onderwerp in. Maar zodra hij de kans kans er toe kreeg, nam hij haar apart en in de tuin met haar op 'n bank zittend, begon hij opnieuw: — Luister eens kindje, je denkt er toch niet echt over om met die mevrouw Farraday mee naar Londen te gaan, is het wel? Niemand kan zeggen, hoe lang ze je daar vast zal houden, als jullie daar eenmaal bent. Laten ze het op een andere manier regelen. Er zijn heus wel andere oplossingen te vinden, zonder jou in te schakelen. Alma stak haar arm met een liefdevol gebaar door de zijne. — Ik denk niet, dat haar man en zoon haar zullen laten gaan, als ik niet mee ga, begon ze. Maar hij onderbrak haar ongedudig: — O, Alma, praat niet zo'n onzin. Mevr. Farraday heeft massa's geld en vrije tijd en kan toch doen en laten, waar ze zin in heeft. Je gelooft toch werkelijk niet, dat ze afhankelijk is van de toestemming van haar man of zoon om zo'n reisje te maken, als ze dat wil? Alma beet zich op haar lippen. — Nee, theoretisch heeft ze niemand's toestemming te vragen, dat is waar. Maar ik

geloof, dat er meer achter zit, Gregory. Om de een of andere reden wil ze juist gaan mèt hun toestemming. En ze geven die toestemming niet, tenzij ik met haar meerga. Murray Farraday heeft dat duidelijk met zoveel woorden gezegd. — Wat bespottelijk! riep Gregory uit. Ze gebruiken je al net zoals alle anderen, ze misbruiken je goedheid. — O nee, Gregory! protesteerde Alma lachend. Het is heus geen misbruik maken van iemands goedheid, als je iemand een reisje naar Londen aanbiedt met vergoeding van alle kosten. Gregory schopte ongeduldig tegen een steentje op het pad voor hem. — Bedoel je, dat je er werkelijk voor voelt te gaan, enkel en alleen om het reisje? — Ja, inderdaad. Dat vind je toch niet erg, lieveling. — Nee, niet als je een andere keer, als ik je opeis, ook net zo gemakkelijk je huishoudelijke plichten opzij kunt stellen. antwoordde Gregory een beetje bitter.

O, lieve Gregory! Alma voelde iets van wroeging. — Heb je heus het gevoel, dat ik meer over heb voor mevrouw Farraday dan voor jou? — Wel, je hebt tegenover haar de familiebanden niet als argument gebruikt, zei hij plagend. — Ik ben wel degelijk begonnen met te zeggen, dat ik het niet voor elkaar zou kunnen krijgen, vertelde Alma hem. Maar er scheen zoveel van af te hangen, dat ik meeging en.... O liefste, denk ik werkelijk soms niet genoeg om jou? Ze drukte zijn arm innig en hij lachte vertederd. — 't Is heus waar, dat ik soms 't gevoel heb dat zelfs Fernando nog meer bij jou telt, enkel en alleen omdat hij tot de familie behoort, zei hij grinnekend. Alma lachte nu ook en kuste hem. — Dat is niet zo! Het is alleen, dat de dagelijkse plichten zo moeilijk terzijde te stellen zijn, als je er eenmaal voor staat.... en.... — Maar dat is juist de reden, dat ik

wil dat je met me trouwt en de hele zaak hier achterlaat, reageerde hij snel. — Laten we deze paar weken dan als een proef beschouwen, stelde Alma met grote handigheid voor. Misschien overdrijf ik inderdaad mijn onmisbaarheid in het gezin. Als ze het nu, in deze weken, goed zonder me kunnen stellen.... — O Alma, ze zullen je natuurlijk missen! — Ik bedoel, dat, als ze 't nu zonder mij heel goed voor elkaar kunnen krijgen, het tijd wordt definitieve trouwplannen te gaan maken. Gregory was zo gelukkig met dit nieuwe gezichtspunt, dat hij verder zonder meer berustte in het Londense plan. En Alma was dus in staat mevrouw Farraday de volgende dag mee te delen, dat ze haar naar Londen vergezellen zou. (Wordt vervolgd.)

Kanselier Figl van Oostenrijk heeft in het kabinet meegedeeld, dat de Sovjetrussische autoriteiten censuur van de binnenlandse post hebben hervat. Ondanks een overeenkomst van de geallieerde raad waarbij alle censuur van binnenlandse post in Oostenrijk werd afgeschaft, eisen de Sovjets sinds 27 September, dat alle post, die aan het Zuidstation te Wenen aankomt, hun ter hand gesteld wordt. Volgens de Oostenrijkse postbeambten worden 9 van dé 10 Brieven geopend en opnieuw gesloten, doch een aantal brieven uit Innsbrueck, Salzburg en Graz is niet doorgestuurd.