Nieuwe Vlaardingsche courant

Eerste Blad.

Politiek Overzicht. (Welk kr.) v „De wereldheerschappij komt toe u aan Italië.” Dat is de zielsovertuiging „ van Gabriële d’Annunzio, den grooten * Italiaanschen dichter, die al sedert g 1879 door zijn volk wordt geëerd en n bewonderd. Men kan het begrijpen. ^ Zoolang hij heugenis heeft van zich- v zelven, heeft hij geleefd in het Elysium j. met Virgilius en Horatius, met Sallus- ^ tius en Tacitus, met Plinius en Seneca, e gezongen met Dante, Petrarca, Ariosto |. en Tasso, gezwelgd in de aanschou- g wing der onsterfelijke werken van Le- ^ onardo da Vinei, van Raffaël, van Michel Angelo, zich verdiept in den le- j vensgang van Caesar, Augustus en j Trajanus en zijn land erkend als het c middelpunt, van waar heel de Wes- j. tersche beschaving uitstraalde. Italië ; is het land der schoonheid, der kun- { sten en der wijsbegeerte, de toevlucht r van al degenen, die naar volmaking j streven of de edelste genietingen dezer , wereld zoeken. Is de oude taal van ^ het Eeuwige Rome niet de moeder van c al de denkgeluiden, die gehoord wor- e den van den Atlantischen Oceaan tot x aan de Zwarte Zee en van het land ( der Argentijnen tot in dat der Cana- ( deezen? Bestaat zelfs niet de helft der , woorden, waarvan de Germaansche ( volken zich bedienen, uit klanken, die j in Italië werden verfijnd, verzacht en j samengesteld? Is daarenboven Rome niet de bakermat van het Christendom j geweest en door vele woeste eeuwen ] heen zijn hoofd- en machtszetel géble- ( ben? Is er wel een land, dat zich be-- , schaafd durft noemen en de Latijn- , sche taal toch niet eert en door het , beste deel zijner jongelingschap niet ( laat beoefenen? Zijn de voortbreng- | selen der Italiaansche dichters en den- ( kers niet bekend en tem voorbeeld ge- j weest aan de groote geesten onder alle , natiën? In den grooten kring dezer ge- ] dachten en vragen heeft d’Annunzio ] zich altijd bewogen en hij kon nooit ] anders dan het bondgenootschap van . zijn volk met de nakomelingen der bar , baren, die het versloegen en versplin- , terden, verfoeien. Hoe is hij dan ook | in geestdrift opgesprongen, toen dit j bondgenootschap werd verbroken; hij | was de vurige drijver ten oorlog, zoo- ( als ieder zich herinnert; zijne gloeiende toespraken en voorspellingen ont- , vlamden gansch Italië en dwongen ook , den koning tot het verloochenen en ■ verraden van eene vriendschap, die ; zijn vader en hem nuttig was geweest gedurende dertig jaren. En zelf greep de dichter naar de wapenen, al was hij al drie en vijftig jaar oud. Hij is in 1863 te Pescara geboren. Hij hanteerde als officier in het vliegercorps de bom en de lier, hij kende de Adritische Zee eerst en daarna de gansche Middellandsche toe aan zijn vaderland en was altijd van meening, dat heel het Balkan-schiereiland dadelijk aan Italië toekwam. Spreken de Roemeniërs niet de Latijnsche taal? Waren zij niet eenmaal onderdanen van Keizer Trajanus? En wie waren de stichters van Adrianopel en Constantinopel? De Balkaneezen behoeven eendracht en beschaving. Alleen Italië kan ze. hun brengen. En gelijk Caesar zal d’Annunzio liever de eerste zijn te Dyrrachium in Albanië dan de tweede te Rome. Zijn gemoed is fel in opstand gekomen tegen de praat- en schrijf-menschen Je Parijs. Hij heeft slechts verachting voor hun „zakendoen” en hunne landenverdeeling, hun graanhandel en hunne spekslagerij. Hun volkenbond noemt hij een kinderlijk bedenksel en idioot sprookje en den kroonraad te Rome eene vergadering van kindsche grijsaards. Of het ministerie overeind blijft of valt, is hem onverschillig: hij heeft het volk aan zijn kant en vooral het jonge. Hij houdt Fiume. Van daar uit heeft hij ook Trau willen nemen, dat ten zuidoosten ligt; maar dat is mislukt. De barbaren, die daar Zuid-Slaven heeten, zijn er het sterkst geweest. Bij de beoordeeling der woorden en daden van d’Annunzio mag men geen oogenblik uit het oog verliezen, dat hij een dichter is, die zich gevoed heeft met idealen en hersenschimmen en nu

belangeloos streeft naar het herstel der oude grootheid van zijn land en volk, naar de Italiaansche heerschappij over het deel der wereld, dat eenmaal het gebied was van Caesar Octavianus semper Augustus. D’Annunzio is een fanatiek patriot, of in ’t Nederlandsch gezegd: een dweepziek of -zuchtig vaderlander. De Kroonraad, waarin de koning de wijste en meest ervaren staatslieden van zijn rijk had vergaderd, heeft vele uren beraadslaagd, doch geen raad geweten. In de Kamer hebben Tittonl en Nitti aan de geit en aan de kool elk wat wils gegeven, maar er is tot niets besloten. Treedt men op tegen den nationalen held, dan heeft men het volk tegen. En doet men het niet, dan handelt men in strijd met den wil der Groote Vijf te Parijs. Men zal om tijd en geduld vragen. De conferentie heeft zooveel vraagstukken op te lossen, dat zij het Italiaansche wel zal trachten te omgaan. Over het vredesverdrag waren de Fransche Kamerredenaars verleden Donderdag eindelijk uitgepraat, zoodat Minister-President Clémenceau het slotwoord kon spreken. De verwachtingen waren hoog gespannen. Doch Clémenceau bracht geen enkele nieuwe gedachte; hij bracht slechts kaf aan, twee uren lang. Alle gras was hem immers voor de voeten weggemaaid? Het pittigste woord was, dat de gesloten vrede geen vrede is, maar een oorlog met andere middelen. Hij vergat te zeggen, tegen welk volk deze oorlog is gericht. Wij hebben den indruk, dat de oorlog algemeen is geworden en dat aan de regeeringen met toenemende kracht de wapenen uit de hand worden geslagen. In Frankrijk is de leuze der werklieden thans: „Geen patroon en geen loon!” Ach, 1 we kennen dat sedert vijftig jaar. De 1 Franschen zijn vergeten, wat ze in ' dien tijd beproefd hebben. De patroon wordt directeur, het loon wordt voorschot, gelijk voorschot voor allen,, de ■ winst, als ze er is, moet reserve wor[ den, de werkman moet werken onder toezicht van zijne loerende kameraads en niets is veranderd dan de namen. De werkman mag meejubelen als de directeur ridder of officier wordt van het Legioen van Eer. En geen stelsel 1 kan beletten, dat de belangen tegen elt kaar botsen. Wordt de verkoop van 1 alkoholhoudenden drank in Amerika verboden, dan vermindert de uitvoer ■ van Frankrijk met vele millioenen, de L prijzen van wijnen en spiritualiën daf len en ook de waarde der papieren i francs, waarmee men graan, vleesch ‘ en petroleum zou willen betalen. Deze ' week moest Frankrijk al negen francs ' voor een dollar en zeven en dertig en c een halven voor een pond sterling ge1 ven. Het overwicht der buitenlandsche 3 leveranties is de oorzaak. De toestand t kan niet geregeld en vast worden, zoo 1 lang er geen evenwicht komt in de 5 handelsbalansen. De volken betalen 3 elkaar niet met geld, maar met pro' ducten. 3 Hebt U ai Uwe belastingbiljetten " reeds ontvangen? ’t Is October. In - alle landen aarzelt en treuzelt men met 1 deze papieren. Uit vrees, naar het ' schijnt, want de bedragen zullen 1 schrikbarend hoog zijn. In Frankrijk ■ heeft de regeering niet durven gaan 1 tot het noodige, zoodat de op te bren" gen sommen, die in Frankrijk en En■ geland vijf jaar geleden ongeveer ge■ lijk stonden, thans niet minder dan ■ 14,500 millioen francs verschillen. 2 Veertien en een half milliard! r Vroeger, in deri gelukkigen tijd, wa2 ren er twee onderwerpen, waarover 2 men niet sprak: de godsdienst en de i liefde. Men deed ze. Thans is er een - derde bijgekomen: de financiën. Men s spreekt er niet over, men durft er nau1 welijks aan te denken. Na ons de - zondvloed! Het einde zal den last i dragen! zoo mijmert men en verpraat < twee weken aan een vredesverdrag, i waaraan niets te veranderen is. I Aller hoop is op Amerika gevestigd. - Dat zal schenken, dat zal helpen, dat i zal leenen. Men verliest uit het oog, J dat de Amerikaan een man van zaken j is, wiens voorvader Europa heeft verj laten om rijk te worden. Rijkdom is - immers alles in een land, waar geen e adel of decoratie bestaat? En de rijken - van Amerika beginnen te twijfelen aan de betaalskracht van Europa. Hunne n regeering heeft reeds onbegrijpelijk n hooge kapitalen aan de vrienden voorij geschoten zonder de putten te kunnen t dempen en hunne kooplui en fabrikanu ten hebben voor 11013*4 millioen dollars meer uitgevoerd dan ontvangen. 1 Wat kan het einde wez. n? Daar komt c bij, dat millioenen mannen aan den ar- £ beid ontwend zijn en nu steeds stij- 2 gende loonen en dalende werkuren 1 vragen! De Maatschappijen en Trusts c hebben het ergste te vreezen: er js 1 gisting in alle hoeken. President Wil- ' son.is er zoo zenuwachtig van geworden, dal, hij zijne redevoeringen heeft ; gestaakt en naar Washington is terug 1 gekeerd. Moet hij niet bij den zetel ; der wetgevende macht zijn, als de re- ■ volutie begint? De vrees is gewettigd, j dat de arbeiders besmet zijn met de < idealen van Oost-Europa en ook naar 1 gelijkheid gaan streven. Men kan de ] onmogelijkheid aaritoonen, maar het < volk hoort of leest de boodschap zon- 1 der ze te gelooven. Da ervaring zal ( goed en bloed kosten . 1 In Engeland is men op weg daar- ■ heen. Sedert Zaterdagnacht staan alle spoortreinen stil. Het is eene ontzaglijke ramp voor volk en regeering, het : grootste aller onheilen voor de groote steden en voor Londen in het bijzonder, waar niet alleen de melk met honderden treinen aangevoerd wordt, niet alleen de werklieden per trein naar hun winkel en bedrijf reizen, maar zelfs de begrafenissen van den geregelden treinenloop afhankelijk zijn. Groot-Londen is een bijeendringsel van zeven millioen menschen! De regeering kan aan de eischen der stakers niet voldoen zonder staat en maatschappij in den afgrond te storten. Zij moet en wil aan den redeloozen dwang weerstand bieden; zij heeft alle vervoermiddelen van het leger en de burgers opgeëischt om de verdeeling van voedsel ten minste gaande te houden, zij heeft vliegtuigen in dienst gesteld van de posterijen, zij heeft aangemaand tot de uiterste zuinigheid in het gebruik van spijs, petroleum, het werk van telegraaf en telefoon beperkt, om panieken te voorkomen. Zij hoopt te overwinnen. Zij hoopt. Wij hopen ook, want de gevolgen der staking zijn reeds dadelijk voelbaar geweest bij ons: Engelsche haringvisschers trachtten hunne vangst te IJmuiden van de hand te doen en de enkelen zullen door eene groote vloot gevolgd worden, als het verkeer in Engeland niet binnen weinige dagen in zijn vollen omvang wordt hervat. De overwinningen, die op de slagvelden behaald zijn, beginnen hare beteekenis te verliezen; de verdragen gaan vodjes papier worden ; als er gelijkheid komt, zal het gelijkheid zijn in nood en leed. Wat zegt de man, die altijd het gebeurde voor het beste houdt? Sursum corda, zegt hij, verheft de harten, sluit vrede met uzelven.

Den Haag heeft zijn Elta gehad in verkleind formaat en gedurende beperkten tijd. Heel duidelijk waarom deze bizondere tegemoetkoming aan de Hagenaars noodig was, is het ons niet geworden. Immers zeker tachtig percent van onze medeburgers is naar de Elta geweest, die misschien gemakkelijker te bereiken was dan het terrein van Ockenburg te Loosduinen. Dat lijkt een beetje zonderling maar het is heusch zoo: menikan van den Haag uit gemakkelijker op de Elta komen dan Zondag bijvoorbeeld het geval was met den tocht naar Loosduinen. De toegang daarheen is een smalle weg, waarvan de helft wordt ingenomen door een trambaan. Een voetpad ligt er niet; de bermen van den weg zijn in het wilde opgegroeid, van eenige zorg is geen sprake. In gewone dagen is deze weg voor de wandelaars levensgevaarlijk. Thans echter hadden de wandelaars zóó de overhand in aantal dat noch de tram, noch een auto, noch een fiets kon passeeren. Zondagavond heeft van vijf uur tot acht uur geen tram van Loosduinen naar den Haag gereden, omdat de weg verstopt was. Juist dus op het drukste uur van den dag staat dit vehikel stil. Was men van den Haag uit eenmaal in het dorp Loosduinen aangekomen dan moest men nog een kwartiertje wandelen naar het terrein. Deze weg, nog smaller dan de andere, was buitengewoon slecht. De trambaan naar Kijkduin werd daarom bewandeld of beter gezegd besprongen: men sprong van de eenen dwarslegger op den anderen. Zoo kwam men dan tenslotte op het terrein. Voor vliegterrein is het stellig zeer goed geschikt

-let is groot en vlak-en omzoomd met c luinen. Het was een bizonder aardig c rezicht de duinen in de verte dicht be- f :et te zien met menschen, die als een 2 nierenhoop krioelde. Het uitzicht van £ ie duinen op het vliegterrein was niet i ninder aardig. Met een goeden kijker t vas het opstijgen zeer wel te volgen. Hoewel het grootste deel van de Hagenaars reeds het vliegen en deszelfs " ritwassen, de lucht-acrobatiek heeft ranschouwd, is het toch nog druk gefeest op dit vliegterrein. Niet druk I genoeg om de onkosten te kunnen lekken uit de opbrengsten der entrées, want naar verluidt zal er een aanzien- • ijk te kort zijn. Misschien is het doel dat beoogd werd met deze vliegde- ^ monstratie ten slotte wel bereikt. Bij , den Haag wenscht men een vliegveld ( sn het terrein van Ockenburg is daar- , voor zeer geschikt gebleken. Voor , het vliegen zelf interesseert het groote j publiek zich overigens slechts dan in voldoende mate als er veel waaghalzerij bij is. Fokker — in elk geval het Fokkertoestel — heeft zijn best gedaan. Het ging met de meeste j vaart omhoog, vertoonde de stoutste toeren en joeg de kijkers het meest den schrik op het lijf, door zijn lage vluchten, vlak boven de hoofden wan het publiek, dat harder jubelde naarmate het meer in benauwdheid zat voor het gevaar, dat het toestel op de hoofden zou neerkomen. Nu we het toch over het vliegen heb ben, moet ik even mijn vreugde uitspreken over het openen van den vlieg dienst Engeland—Nederland voor den briefdienst. Het nut van de vliegmachine zal dus eindelijk komen. Nadat de vliegmachine eerst dood en verderf heeft verspreid op het oorlogsveld en daarna als een soort publieke vermakelijkheid heeft dienst gedaan, zal nu eindelijk de tijd komen van het practisch toepassen van de verovering der lucht. We mogen niet nalaten een enkel woord te wijden aan het eigenaardige jubilé, dat Zaterdagavond is gevierd, het jubilé van Willy Mullens, den koning der bioscopen. Misschien is Mullens nog beter bekend onder zijn firmanaam van Alberts frères. Deze naam heeft een goeden klank in Neder land, die grootendeels verkregen is door den thans bejubelde. Zoo iemand, dan verdient deze man het. Hij heeft het trilbeeld tot een volmaaktheid gebracht. Maar daarnaast heeft hij de bioscoop weten dienstbaar te maken aan het verspreiden van ken^ nis. We behoeven niet een opsomming te geven van de tallooze wetenschappelijke films, die hij heeft gemaakt. Ze zijn door heel Nederland bekend. Maar behalve de capactieiten was het ook de persoon van Willy Mullens, die -ge huldigd werd. Hij is een menschenkenner van de eerste soort en bovendien — misschien wel daardoor — een zeer sympathieke figuur. Hij heeft zich een breede vriendenschaar verworven en niet het minst onder de niet altijd toeschietelijke heeren van de pers. Met hen wist hij om te gaan als niemand anders. Op vele tochten ging hij met hen mede en hij werd tenslote als een der hunnen beschouwd. Op het feest waren zij dan ook in grooten getale aanwezig. Zelfs een man als Eduard Verkade was present om Mullens te huldigdfi en hij erkende, dat er wel degelijk een factor „kunst” schuilt in de twintig jaar, dat Willy Mullens zich aan de bioscoop wijdde, heeft hij zich een reputatie verworven van de beste te soort. Als explicateur heeft hij zijn evenknie in den lande nog niet gevonden. Wanneer hij slechts een woord spreekt, juicht het publiek al. Een van de geheime attracties van zijn toelich tingen was steeds de beschaafde toon waarop hij zijn verklaringen gaf. Hij was een humorist, die met een enkel woord de situatie, die op het doek ver toond werd wist te typeeren en het was altijd raak. Een tweede geheim was, dat hij zich altijd zoover op den voorgrond wist te plaatsen, dat hij de volle aandacht trok en dat terwijl hij toch op een zeer bescheiden afstand wist te blijven. Het is een weergalooze toer om zoo algemeen de sympathie van het kieskeurige publiek te winnen en te behouden. Ik heb nog nooit iemand ontmoet, die niet met respect sprak van de bioscoop van Alberts en die niet graag, daar eens gaat kijken. Alberts had nooit concurrentie te duch ten want hij had nu eenmaal den naam van den koning der bioscopen en hij bleef dien naam altijd waardig. Iets nieuws ontwikkelt zich we! eens in *•- '

de verkeerde richting: de bioscoop is ook wel eens op een bedenkelijk zij pad getogen. Alleen Willy Mullens bezat het talent het goede pad te vinden en het altijd te bewandelen. Daarvoor is hem hulde en dank gebracht. En bij deze sluiten wij ons volgaarne aan. HAGENAAR.

Veeteelt, Zuivelbereiding enz., Uit de praktijk — voor de praktijk. De heer O. te R. vroeg mij inlichtingen omtrent de voedering van zijn vee. Hij schrijft: Wil u mij berichten of het voederrantsoen van mijn vee goed is? Het zijn vaarkoeien, levend gewicht ongeveer 550 K.G. Het doel is: melkende weg wat vleesch er op te krijgen. Ik geef ze per dag ieder 15 K.G. pronkboonen, 25 K.G. bieten, 1 K.G. mais, 1 K.G. lijnmeel, 2 K.G. goed hooi en nog een paar K.G. pronk boonen ranken. Natuurlijk wil ik den geachten Vraagsteller zeer gaarne van dienst zijn; doch de door hem verstrekte gegevens zijn van dien aard, dat ik daarop niet recht durf in te gaan. Daar is vooreerst het levend gewicht. 550 ponden! Dat is slechts 225 K.G. En dat wil mij nu wel wat heel wein'ig voorkomen. Ik weet wel dat het niet zoo heel gemakkelijk is, het levend gewicht te taxeeren, maar 225 K.G. is toch zeker niet goed. Dat moet te laag zijn. Vaarkoeien, die men melkende vet wil maken, zullen toch, dunkt mij, bij den aanvang van de periode licht zoo’n 400—450 K.G. wegen. In de tweede plaats meen ik te moeten betwijfelen,, of de opgave het kwan turn pronkboonen betreffende, wel juist is. 15 K.G. per dag komt mij bepaald wat heel veel voor. Die opgave moet op een misverstand berusten. Ik verzoek dus den Geachten Vraag steller zijne gegevens nog eens te willen nagaan en mij de uitkomsten van zijne betrekkelijke overwegingen te doen toekomen. Om hem een beetje op streek te helpen waar het betreft het bepalen van het levend gewicht van rundvee, diene, dat een beest van 500 K.G. al een heel aardig dier is, hoewel nog volstrekt niet zeer groot. En wat aangaat de hoeveelheid meelachtig voer, zoogenaamd hard voer, daarvan zal een koe in den regel niet veel meer kunnen verdragen dan zoo’n K.G. of 4—6, teftzij het beest buitengewoon veel melk geeft, gelijk men dit bij versche dieren aantreft. Zoodra ik de nadere gegevens van den heer Vraagsteller heb ontvangen, kom ik natuurlijk terstond op het voederrantsoen van z’n beesten terug. Menig Lezer zal wellicht de opmerking maken, dat er voor de praktijk niet veel leering is te trekken uit deze mededeelingen. Ik geef zulks grif toe; maar moet tot mijne verontschuldiging in het midden brengen, dat het nog al heel vaak gebeurt, dat ik wegens onvolledige of foutieve opgaven niet terstond aan het adviseeren kan gaan, doch eerst nadere of nieuwe gegevens moet verzamelen. Het was vooral met het oog daarop, dat ik meende dit eens in de krant te moeten zetten. Als dan de Lezers er de strekking van begrijpen, en de er in bedoelde wenk ter harte nemen, dan zal er toch voor de praktijk nog eenig nut in steken. Men zal zich dan in den vervolge beter rekenschap geven van mogelijk te verstrekken opgaven, zoodat deze in één keer goed zijn en als grondslag kunnen dienen voor eventueele beschouwingen. Ten slotte nog eene opmerking naar aanleiding van de vraag des heerep ! O. De geachte Vraagsteller sloot een paar postzegel^ in den brief. Ik vind , dat heel vriendelijk van hem. Toch ; zou ik liever gezien hebben, dat hij I het had nagelaten. Ik kan toch niet , alle vragers per brief beantwoorden. ' Alleen bij groote uitzondering doe ik zulks. Als regel geldt, dat het antwoord in de krant komt, waarom ik en den heer O. en ook andere Vraagstel| Iers beleefd verzoek, nimmer postzegels in hunne aan mij te richten brie! ven in te sluiten. G. VAN DER MOLEN, Landbouwonderwijzer. Vlaardingen, September 1919.