Nieuwe Vlaardingsche courant

Eerste Blad.

o OPZIENBARENDE ONTHULLINGEN. Men herinnert zich nog de geweldige beroering, die In den zomer van het vorig jaar in de heele wereld tot uiting kwam kort vóór de terechtstelling van Sacco en Vanzetti, de twee Italiaansche anarchisten, dile ter doodi werden veroordeeld] in verband met moord op en berooving van een betaalmeester te South Bralntree, in Massachusetts. Uit alle deelen der wereld stroomde het protesten tegen de uitvoering van het doodvonnis, omdat men van meening was dat het vonnis op politieke overwegingen steunde, in ieder geval de schuld van die veroordeelden niet onomstootelljk was komen vast te staan. Thans wordt uit New York gemeld, dat de zaak van Sacco en Vanzetti ^pnieuw aan de orde is gesteld, op even dramatische wijze als die zevenjarige strijd voor de levens van deze twee mannen. Voordat de twee mannen schuldig werden bevonden aan moord' van den kassier te Braintree werd Vanzetti tot vijftien Jaar gevangenisstraf veroordeeld In verband met een „holdi-up” van de auto vau een kassier te Bridgewater, in Massachusetts. De politie vatte van begin af aan. de meening op dat dezelfde personen de beide misdaden hadden gepleegd De heele zaak, die tot de executie van de mannen leidde, steunde dan ook op de theorie, dat zij beroepsmisdadigers waren. Aan gouverneur Fuller, die het uiteindelijk verzoek om gratie afwees, is nu een geteekende verklaring gezonden, behelzende dat Vanzetti met de misdaad te Bridgewater niets had uit te staan. Deze verklaring is geteekend door Frank Sylvia, die aan deze misdaad een voornaam aandeel had. iZij werd georganiseerd door James Mede, den leider van eer. rooversbende, die dit erkent en drie mannen noemt, die hij aanwees om de misdaad uit te voeren. Sylvia wordt thans door leden der crimineele politie, vroegere leden der misdadigerswereld en rechtsgeleerden aan een kruisverhoor onderworpen. Zij zouden er allen van overtuigd zijn, dat hij de waarheid; spreekt en dat Vanzetti niet de hand heeft gehad in de misdaad, waarvoor hij het eerst naar de gevangenis werd1 gestuurd en waarmee het groote proces begon. Bovenstaande feiten ontleent de „Daily News” aan de „Outlook”, een New Yorksch magazine van onberispelijken naam. « • Tevens maakt de „Outlook” bekend hoe het aan zijn wetenschap gekomen is. Een vroeger bankroover, die de laatste veertien jaar goed had opgepast, kreeg op een dag bezoek van een bekend Amerikaansch journalist en gaf op grond van zijn bekendheid met de misdadigerswereldi, als zijn overtuiging te kennen, dat Sacco en Vanzetti onschuldig waren aan een, zoo niet aan beide misdaden, hun te laste gelegd. De „Outlook” moedigde hem aan naar de misdadigerswereldi van New-York, Boston en Philadelphia terug te keeren. Hij kreeg van een vrouw een aanwijzing, die hem naar Boston leidde, waar hij James Mede ontmoette, die hem op het spoor bracht van Sylvia, die toen met zijn verhaal los kwam. Hij bekende dat hij aan den roof te Bridgewatei had; deelgenomen, wees den weg aan dien hij bij den overval genomen had en vertelde verdei alle bijzonderheden. Mede zou verder aan gouverneur Fuller een bekentenis hebben, afgelegd voordat Sacco en. Vanzetti werden terechtgesteld teneinde hen te redden. Het schrlftelp bewijs zou bestaan dat Mede den kapitein var de politie van' den staat Massachusetts heefl bezocht om hem te zeggen, dat hij den gouverneur confidentieel zijn verhaal had gedaan er dat hij een officleele bekentenis wilde afleggen doch dat de poltie-kapitein weigerde er naai te luisteren. Mede nam de vlucht uit het hui? van gouverneur Fuller toen deze In het midder van zijn verhaal politieagenten deed komen. —-o-- ■—

i. i Wie zr\ het volgend jaar de plaats van Coo- J lldgü * .nemen? — Vrij algemeen wordt aangenomen, dat Hoover den strijd zal winnen. 1 — n elk geval Is de uitslag van de verkle- 1 zing in Amerika voor Europa van weinig 1 beteekenls. — De strijd van Stalln tegen het ! „kapitalistische” element op het platteland. ] . — Mu -olinl’s jongste boodschap aan het Italiaansche volk. — Een welverdiende 1 ; | pluim op eigen hoed gestoken. — Polncaré’s ■ ] ï groote politieke rede. — Tegen de herope- ( ning van den ouden politleken partijstrijd. V '1 . ■ Nog enkele dagen en de beslissing valt in den , r strijd om het Witte Huis: als 6 November in de , verschillende staten de kiesmannen zijn be- . ? noemd, kan men met stelligheid zeggen wie het 1 volgend jaar Maart de plaats van Cooüdge zal " innemen. Vrijwel algemeen wordt aangenomen, 5 dat Hoover den strijd zal winnen, ofschoon dan t met een veel kleinere meerderheid, dan waar- > 2 mede Cooüdge „op de eerste plaats in de we-j s reld kwam”, als hoedanig de Amerikanen niet i » zonder eenige overdrijving gaarne den Ameri-j . kaanschen presidentszetel qualificeeren. Voor Europa kan het van geen overwegend | rj belang zijn wie van de twee candldaten geko-i Jij zen wordt, want bij alle verschilpunten In hun 1 programma’s hebben zij beide één gemeenschap ! “; pelijk doel: Amerika los te houden van Europa. 1 In alle verkiezlngsredevoeringen neemt Europa -j feitelijk geen plaats In; de verhouding van Amee I rika en Europa wordt niet aangeroerd en van i! een verbetering van die verhouding is heeleIjlmaal geen sprake. Europa is een object, dat _ betalen moet. Men weet in Amerika natuurlijk _ heel goed, welke strijd op het oogenblik in Europa wordt gevoerd om te komen tot een voor de verschillende landen dragelijke regeling van e de schulden. En men weet in Amerika even ■ goed, dat een dergelijke regeling nooit is te verft krijgen zonder de medewerking van de Verij eenigde Staten. Maar daar trekt men zich In - Amerika niets van aan; niemand denkt er aan e de helpende hand uit te steken en men krijgt d veeleer den Indruk, dat men in Amerika met voldoening ziet hoe de Europeesche Staten ver‘ deeld zijn en blijven en er niet in slagen een ”, zeker eenheidsfront te vormen. Het blijkt hoe “'langer hoe duidelijker, dat het feit, dat Baldwin 1 indertijd een afzonderlijke regeling trof met Amerika voor het betalen van de EngelsChe e schulden aan de Vereenigde Staten, koren op - den molen van de Amerikanen is: dat feit heeft e een gemeenschappelijk optreden van Europa ver hinderd en daarvan maken de Amerikanen ge» bruik. En noch Hoover noch Smith denken er e aan daarin eenige verandering te brengen. Smith is een goed organisator, candidaat der „natten” en een tegenstander van een al te sterke macht van de centrale regeering. Hoover is een meer bekend en naar Amerikaanscbe opvatting ook meer beteekenend man; hij kent een groot deel van de wereld, is ingenieur en industrieel geweest, heeft zich zelf opgewerkt; hij vertegenwoordigt een type waarop de AmeriS kanen trotsch zijn, iemand in wien zij zich zelf l_ 'herkennen en in wien zij tal van eigenschappen terugvinden, die zij in ’hooge mate waardeeren. :e Zij vinden in hem de kracht en de zelfbewustL~ heid, het bewuste gevoel over de plaats die n Amerika in de wereld inneemt, het vertrouwen n in de Amerikaansche superioriteit, het bewustzijn. van Amerikars roeping in de wereld. Hooij ver is in alle opzichten de Amerikaan, die liefst n de wereld naar zich zelf zou willen hervormen en hij heeft daardoor In Amerika groote sym!*■ pathie verworven. ij Het is eigenaardig dat deze man, die meer ïr van de wereld kent dan Amerika, die indertijd if met de hulpverleenlngs-actie de nooden en moei ïr ten van Europa heeft leeren kennen, in een rede i- in Boston gezegd heeft, dat Europa gemakkelijk 'd zijn schulden aan Amerika kan betalen. Een verï- mindering van het bedrag dier schulden zou, |k zoo zeide Hoover verder, een te grooten last m leggen op de schouders van de Amerikaansche ft belastingbetalers. Dat is ook de meening van r- Cooüdge, die indertijd padrukkelijk heeft gewe» zen op de noodzakelijkheid, dat Europa 25 mlln, üard dollar terug moet betalen, die het sinds ir het einde van den oorlog van Amerika heeft gels leend. Een verlaging van dat bedrag tot bijsn voorbeeld 150 millioen zou de positie van Amerika In geen enkel opzicht verzwakken. En die verlaging zou niet alleen Europa van een ondragelijken last verlossen, maar zou een1 einde kunnen maken aan den strijd om 4e herstelbetalingen in Europa en de quaestie van de bezetting. Maar In Europa blijft men aan dat oor doof.

En men kan daann bezwaarlijk iets anders zien dan een streven om een samengaan van de verschillende staten van Europa tegen te gaan: een in zich zelf verdeeld Europa is gemakkelijker baas te blijven en te dwingen In de richting, die Amerika wil, dan een in zich sterk en eensgezind Europa. Deze realiteit staat wel in merkwaardig contrast met de fraaie woorden van het Kelloggpact, dat president Cooüdge de schoonste vredesdaad genoemd heeft. In wezen beteekent dat Kellogg-pact weinig anders dan een verzwakking van het door den Volkenbond bereikte. De hoop, dat de nieuwe man in het Witte Huis een min of meer radicale verandering zou brengen in de verhouding met Europa, Is nu wel, 'vervlogen. Of Hoover of Smith gekozen worden — het zal geen stap nader zijn tot de oplossing van het reparatle-vraagstuk of van het bezettingsprobleem. En aangezien dat voor ’t oogenblik voor Europa de vragen zijn van het grootste belang, is de uitslag van de verkiezing in Amerika voor datzelfde Europa van heel weinig beteekenis. * * * Nu de strijd tegen Trotzky uitgestreden is, en daarmee de oppositie van den linkervleugel — | althans schijnbaar — onderdrukt, richt Stalln zich, zooals men in den laatsten tijd meermalen ! heeft kunnen lezen, tegen een nieuwen vijand, ’ die volgens hem nog ernstiger is dan het ge|vaar, dat van den kant van Trotzky dreigde. De actie van Trotzky was to.rn. gericht op ; het reactionaire element in de boerenpoütiek. Thans schijnt Stalln, voor hij zich eerst van Trotzky c.s. ontdaan heeft, in te zien, dat zijn vroegere tegenstander voor een goed deel gelijk had. En ook zijn politiek gaat zich richten op de bestrijding van het „kapitalistische” element op het platteland, dé z.g. Koelak!. Toen in het voorjaar de graanvoorzienlng der steden gevaar liep, is men tot gewelddadige maatregelen overgegaan, tot arrestaties en bestraffing van groote boeren en tusschenhandeIaren, maar het hielp niet. De nood werd steeds grooter, de Regeering trachtte het met overreding te doen. Maar ook dat baatte natuurlijk niet. Wij weten wel uit onze eigen mobillsatiejaren, wat een vermanend woord-alléén weinig! vermag, wannéér de winzucht bij de menschen hoogtij viert. De Regeering trachtte de voorraden te „mobiliseeren”; zelfs werden de inkoop prijzen verhoogd en onderging de geheele prijspolitiek een wijziging. Dit schijnt eenige opluchting in den toestand gebracht te hebben, maar tevreden is men nog allerminst. Duitsche bladen wijzen er op dat in Berlijn] een aantal kunstvoorwerpen uit Russische mu-. sea op de markt gebracht worden. Het schijnt niets nieuws te zijn dat de Sovjet zooiets doet om aan contanten te komen. Maar het Is weer een nieuw bewijs van den finandeelen nood',; waarin men ginds verkeert. Een binnenlandsche premie-leening, waarvan men 500 millioen roebel verwachtte, bracht slechts 340 millioen op, waarvan de boeren slechts 24 millioen voor hun rekening namen. Dit alles zijn symptonen die een zekere nerveuse stemming in de leidende kringen verklaren kunnen, zij werpen een ! verhelderend zijlicht op den achtergrond van den nieuwen partijstrijd. . In het Moskousehe Comité van de Communistische Partij, een van de belangrijkste lichamen 1 dezer organisatie, komt men door de diepe mée' ningsverschillen, niet meer tot stellige besluiten. ] En juist hier schijnen de rechtsche elementen j vasten voet te hebben gekregen, die aandringen op een verlangzaamde industrialiseeringspolitiek en op verdere welwillendheden jegens de boeren (o.a. voorrechten inzake de belasting!) Na een vriéndelijke vermaning van het Cen; traa! Comité, dat o.a. het beeld van Lenin opriep die de redding van Rusland zocht In de groot-industrie, is thans de scherpe boetpredij, king van Stalin gevolgd, j Met meer dan gewone belangstelling volgt „ men in het buitenland den loop van deze ge' beurtenissen in Sovjet-Rusland. De bolsjewistic sche republiek heeft den laatsten tijd weer uitzicht gegeven op een aantal concessies voor bui 1 tenlandsche ondernemingen. Maar natuurlijk Is a de animo van het vreemde kapitaal zeer afhan' keiijk van de wijze waarop men in Rusland de _ Innerlijke moellijlcheden zal oplossen. De Rus’ sische koersschommelingen van den laatsten tijd I zijn in ieder geval In die richting niet bevor; derlijk. * * • e Naar aanleiding der zesde Jaar-herdenking - van den fasdstischen opmarsch naar Rome heefl e Mussollnl een boodschap gericht tot alle ïtalt- anen, waarin hij verklaart, dat na deze zes jaat - een groot actief in de geschiedenis van het fascisme geboekt kan1 worden. Al* de vooraaamF. rte gebeurtenissen kunnen de hervorming van

het geldwezen en de verheffing van den landbouw worden beschouwd, terwijl men van de gestabiliseerde Ure geen verrassingen meer te vreezen heeft. De oieüwe wet betreffende den grooten fascistenraad zal de veiligheid eri de rust In den staat waarborgen en de toekomstige • generaties zullgn-trotsch zijn op'hetgeen het fas cisme tot heden heeft verricht. Italië gaat grootsche gebeurtenissen tegemoet, totdat het geheele volk zich achter het fascistisch zinnebeeld heeft geschaard. De partij telt thans anderhalf millioen leden, eenzelfde cijfer de BaHHa, de fascistische jeugdbond, de vakvereenigingen hebben er ruim drie millioen en de Bond van ambtenaren in staatsdienst anderhalf millioen. i Dus alle reden tot tevredenheid voor den „duce”? Een welverdiende pluim, gestoken op zijn eigen hoed? Ja, dat wil zeggen: voorzooverre het de binnenlandsche politiek betreft en dan: deze beschouwd In het licht van den fascistischen schijnwerper. Met de bultenlandsche is het onder het zwarthemden-regiem maar zoo zool Het pas gepubliceerde Groenboek over de diplomatieke briefwisseling tusschen Italië en de andere mogendheden betreffende dé EngelschFransche vloot-overeenkomst, ademt, volgens den diplomatleken medewerker van de „Daily Telegraph” een echten Nurks-geest. En de daarbij gevoegde, voor de ambassade en gezantschappen bestemde nota nog meer. Deze bevat een scherpe critiek op het „gebrek aan oprechtheid, aan den dag gelegd dioor de diplomatieke i vertegenwoordigers van Frankrijk.” Aan hen wordt, ten aanzien van hun ontkennend antwoord op een vraag van het Italiaansch departement van buitenlandsche zaken of de Engelseh-Fransche vlootovereenkomst zich ook uit strekte tot het militaire .gebied1, verweten dat zij ; mededeel in gen hebben gedaan die formeel correct maar in wezen onjuist waren. En deze ontdekking moet het vertrouwen van Italië in het onschuldige karakter van het compromis wel schokken. De een klaagt over den ander. Oostenrijk en Zwitserland zien in Italië een geweldenaar en verdrukker en Italië vertrouwt — evenmin als trouwens Frankrijk of Engeland dit doet — Oostenrijk niet wat betreft zijn verlangen en plannen om, zoodra daartoe maar eenigszins de kans bestaat zich bij Duitschland aan te sluiten niet alleen door een economisch, doch ook door een zeer nauw politiek verbond. Precies zooals men van Hongarije weet dat dóór (de communistische elementen -natuurlijk buiten beschouwing gelaten) alles wacht op het psychologische moment om een nieuwen koning op den troon te verheffen. De herdenking van het tienjarig bestaan der republiek Oostenrijk geeft het bestuur der Groot-Duitsche Volkspartij aanleiding tot dé uitvaardiging van een manifest, hetwelk een pleidooi behelst voor de aansluiting bij het Duitsche Rijk. En, zoo wordt gezegd, het is niet in dé laatste plaats het werk der Oroot-Duitschers, wanneer ten aanzien van -deze quaestie allen, van den eersten tót den laatsten burger van den staat, vervuld zijn van den vasten wil, om door onvermoelden arbeid dé aaneensluiting der beide Duitsche Staten voor te bereiden. De „Anschluss” Is niet meer alleen, dé leidende gedachte bij de buitenlandsche, maar ook bij : de binnenlamdsche politiek. Het standpunt dier : Groot-Duitsche Volkspartij Is, dat het niet le■ vensvatbare Oostenrijk sléchts móet worden In ■ stand gehouden, totdat de aaneensluiting kan ■ worden voltrokken. Er wordt van alle kanten ■ — niet bepaald storm geloopen tegen, maar ■— i'met volharding en onétrmmM gewerid laan

het hinderlijke verdrag van Triatlon — een stuk willekeur en een hoon voor het destijds uitgebazuinde beginsel van de zelfbestemming der volken! * • • Voor de bijeenkomst van de Fransche Kamer, die in den aanvang van November haar zitting zal hervatten, heeft de leider van de Fransche regeering, als gebruikelijk een groote rede gehouden over dien politieken toestand. De rede van dien heer Poincaré was ditmaal van bijzonder ‘belang, want in den laatsten tijd neemt de actie toe tegen het tegenwoordige regime van een concentratieregeering en wordt de beweging scherper tegen bet „nationale bewind,” waarin rechts en links samenwerken. Reeds bij de verkiezingen heeft de heer Poincaré duidelijk doen uitkomen, dat z. i. het door hem tot stand gebrachte regime nog eenige jaren ten minste behoorde te worden voortgezet, ten einde het financieel herstel te waarborgen. (Maar in de kringen der radicalen begint men de nadoelen van het Poincarlstisch regime der „nationale samenwerking” te gevoelen. Nu het onmiddellijk financieel gevaar is bezworen 15egint de politiek haar rechten te hernemen. En telkens weer doen zich dan ook moeilijkheden voor, die een gevolg zijn van het feit, dat het regime tot politieke offers dwingt, die het partijbelang slechts noode doet brengen. In den laatsten tijd is het vooral ook de actie van Caiilaux, die het selsel van een concentratieregeering bedreigt. " Caiilaux richt zijn aanval in het bijzonder op Poincaré persoonlijk. Het is mogelijk dat de financieele politiek van den heer Poincaré veel fouten moge aanwijzen, maar het feit is er dan toch, dat hij het financieel herstel heeft tot stand gebracht. Het succes is aan zijn kant. Poincaré zelf erkent, dat dit succes in de eerste plaats te danken Is geweest aan psychologische factoren. En de aanvallen van den heer Caiilaux, die de verdiensten van den heer Poincaré voor het financieel herstel wil ver kleinen en het wil doen voorkomen alsof hij1 eigenlijk niet anders heeft gedaan dan de voorstellen volgen, die voor zijn optreden al door de financieele deskundigen waren gedaan, hebben dus feitelijk geen zin. Wat doet dat er toe? zou men kunnen vragen. De ministers van financiën van de cartei-regeering, die elkander sedert 1924 in zoo snellen gang opvolgden, bleken nu eenmaal niet in staat den financieelen toestand te verbeteren en de noodige maatregelen voor het herstel door te voeren. Dat dit een gevolg was van de tegenwerking van financieele en industrieele kringen, is niet tegen te spreken... men vreesde hier de linksche financieele politiek. Eerst toen Poincaré het bewind aanvaardde werd* het „vertrouwen” hersteld en dank zij dit feit kon hij slagen, waar al zijn voorgangers hadden gefaald. En in deze omstandigheden is er zeker wel veel te zeggen voor zijn opvatting, dat het nu gewenscht is, zoblang het financieel herstel nog niet volkomen gewaarborgd is en een nieuwe „crisis in het vertrouwen” opnieuw ernstige moeilijkheden zou kunnen wekken, om het bestaande stelsel voort te zetten. Dat is het voornaamste wat Poincaré in zijn rede aan het Fransche volk heeft willen duidelijk maken; een eigenlijke programrede heeft hij' niet gehouden. Zijn rede was in hoofdzaak defensief en gericht tegen de krachten, die de heropening wenschen van den ouden politieken partijstrijd, welke Frankrijk z. i. zich nog niet kan veroorloven.

Is het U bekend: dat het alleen maar de vrouwelijke mug is, die bijt en zich aan on® bloed vergast? dat het mannetje een vegetariër is en zich voedt met plantensappen en andere vochten? dat Wllliam Fox van de Fox Film Corporation te New York zijn leven heeft verzekerd voor het niet geringe sommetje van 8.000.000 dollar? dat de stad New York een inwonertal heeft van 6.017.000? dat Chicago volgt met 3l 157.000, Pbiladelphia met 2.064.000, Detrolt met 1.273.000 en Clevelamd met T.010.000? 1 dat dé wereld gehoorzaam verborgen invloeden en de blijkbare drijv. eerst gedrevenen zijn? dat deugd, die altijd bewaakt moet worden, noch een schildwacht, noch de moeite van het bewaken waard is?