Nieuwe Vlaardingsche courant

Wijziging verschijndagen. Het volgende nr. van diit fc’ad zal verschijnen op Donderdag 1 Januari. De nra. van Vrijdag 26, Dinsdag 30 December 1930 en Vrijdag 2 Januari 1931 vervallen. Copy en advertentie-opdrachten voor het nr. van 1 Januari moeten uiterlijk In ons bezit zijn Woensdag 30 December, des voorrmddags per eerste post AL WAT LATER KOMT, MOET TERZIJDE OELEQD WORDEN.

In het Nieuwjaarsnummer kan ieder, die dit wenscht, aan Familie, Vrienden

en bekenden zijn Nieuwjaarsgroet brengen. De prijs van zulk eene advertentie, niet grooter dan 6 regels, bedraagt f 1.—; voor lederen gewonen regel meer wordt 25 cents bijberekend. Men wordt beleefd verzocht er voor te zorgen, dat de advertentiën uiterlijk in den morgen van 30 December in ons bezit zijn. Zoo mogelijk QnlvaagfiAL wij de opgaven gaarne vroegtijdig. HH. Brievengaarders, Correspondenten en advertentie-bureaux nemen pok bestellingen aan.

Eerste Blad.

Het was de eerste Kerstboom van het kind. Met groote, verbaasde oogen had het gadegeslagen hoe de boom werd opgesierd, bewonderend had het gestaard naar de zilveren ballen, de grappige kerstmannetjes, de zilveren en gouden klokjes, de slingers van zilverwerk en: de vele andere schatten, welke in den boom «werden opgehangen. Eerst had het uit de verte toegekeken, de lippen even geopend, het kinderkopje achterover, daarna was het dichterbij gekomen, stapje voor stapje en ten slotte had het aarzelend een handje uitgestoken en. voorzichtig met een roze vingertje een der glazen ballen onder aan den boom aangeraakt. Toen de bal begon te schommelen, was het kind gesohrolcken van zijn eigen stoutmoedigheid en het was weggevlucht tot in den versten hoek van de kamer, j Maar al dat zilveren geflonker was hem ten i slotte toch te machtig geworden. Magnetisch ■ trok het hem aan en nog was de kerstboom niet ten halve versierd, of het kind hielp mede, kraai- 1 end van pleizier. Het gaf de kaarsjes aan, het j brabbelde zijn bewondering uit in onverstaan- ‘ bare taal, het liep bedrijvig om den boom, keek , met stralende oogen omhoog naar het gevaarte < en voor een ‘halve dag verstreken was, had de 1 boom niets vreemds, niets aantrekkelijks, niets : bijzonders meer voor het kind. Het had het < nieuwe verschijnsel aanvaard, zooals het de } stoelen en tafel had aanva ard. i Maar toen kwam de Kerstavond! Snel viel de 5 duisternis in de huiskamer, waar het gezin bijeen ^ zat. De grootere kinderen in afwachting, het v kind volkomen onbewust van het wonder dat stond te gebeuren. Eindelijk was het voldoende s donker en een voor een werden de kaarsjes aan fi den Kerstboom aangestoken. Als levende ton- d getjes bewogen de gele lichtjes heen en weer, de d onderste stonden bijna onbeweeglijk, maar de 2 bovenste dansten een irustelooren dans en tooverden schittering van edelgesteenten op al het ^ glaswerk, dat de takken sierde. y En weer stond het kind er bij, sprakeloos, be- g wonderend. Met groote droomoogen keek het E op naar het wonderbare lichtspel, zooals het den p dag te voren had opgekeken naar het opsieren k van den boom. Maar toch was er nu Iets anders tf in den blik van het kind. Behalve de bewonde- ^ ring was er nu ook de eerbied, de angstige eer- v, bied in de oogen; van het kind. Thans voelde I. het geen behoefte om naderbij te komen, om j,‘ met een rozig vingertje te onderzoeken den aard ni van dis huppelende gele vlammetje*. Het bleef m

op een eerbiedigen afstand en het keek slechts. Het keek met dat afwezige In den blik, dat de volwassene slechts heeft als hij diep tot zich zelf inkeert, het keek met dien blik van ontzag voor het onbegrepene, dien wij terugvinden in de oogen van sommige biddende figuren op de doeken van groote meesters. Het kind was gevangen in de betoovering van het licht. Het licht, dat ook ons, volwassenen nog altijd omstrikt met tooverdraden, het licht dat wij nog altijd bewonderen in den vorm van vuurwerk, lampions, bengaalsch vuur of wat wij verder gebruiken om onze feestvreugde te verhoogen. Zooals dit kind voor den brandenden kerstboom, zoo heeft de menschheid eenmaal in haar kindsheid gestaan voor het licht dat hem tegenstraalde van den hemel. Niet van den dag-hemel, niet van het licht van de zon, want die zon was voor den oermensch geen licht, doch een vuur, een weldoend, levenwekkend vuur, dat het bloed in de aderen sneller deed stroomen. Maar wel stond hij zoo in den stillen zwijgenden nacht van het zacht stralende licht van de maan, het gele licht, dat dezelfde kleur heeft als ons kerstboomlicht. En in zijn oogen was de zelfde eerbiedige schroom voor het hoogere, het onbegrepene, als er was in de oogen van het kind. Maar de mensch, die zelfs toen al heel wat verder was op den weg der ontwikkeling dan het kind, zette dezen eerbied om in aanbidding van het licht. Zoo kreeg die oermensch zijn eersten eeredilenst, die een maandienst was en nog vinden wij in deze gebruiken, in de mythen en sagen de sporen terug van dezen eeredienst, die voor het eerst den blik van den mensch richtte op het hoogere, het licht dat niet van deze wereld is.

Een kleine meerderheid voor de nieuwe Fransche regeering. — Hoe zai het kabinetSteeg met een meerderheid van slechts zeven stemmen kunnen regeeren? — Typisch Fransche parlementaire toestanden. — De „duce” aan het oreeren over den toestand van Italië en de geheeje wereld. — Weer overal rust in Spanje. — De revolutionaire beweging mislukt — Rijkof, de voorzitter van den Raad van Volkscommissarissen afgetreden wegens... gezondheidsredenen. — De „zuivering” van de hooge regionen der roode Moskou-regeering duurt nog voort Ofschoon algemeen werd aangenomen, dat de nieuwe Fransche minister-president, de radicaalsocialist Steeg, reeds op den eersten dag, dat het kabinet zich aan de Kamer voorstelde, ten val zou worden gebracht, is deze nederlaag achterwege gebleven. De nieuwe Fransche regeering behaalde zeven stemmen meerderheid, zoodat men hier wel van een Pyrnhus-overwinning kan spreken. Hoe zal het kabinet-Steeg met zóó weinig prestige kunnen regeeren! Zelfs een persoonlijk vriend van Steeg, Franklin Bouil Ion, stemde tegen dien premier, wiens kabinet, zeide hij, noch een verzoenings- noch een concentratie-kabinet is, zoodat het wel een strijdkabinet moest wezen. En onder geweldige toejuichingen van rechterzijde en centrum zette spreker uiteeni dat de regeering niet leven kan zonder den steun der socialisten, die haar natuurlijk dezen steun zullen weigeren, zoodra zij voorstellen zou doen voor de landsverdediging. Welke typisc'h-Fransche parlementaire toestanden I Rechterzijde en centrum, die krachtens hun politieke beginselen voor de nationale verdediging ijveren, juichen bij het vooruitzicht dat de middelen om die nationale verdediging te verzekeren en te versterken, zullen worden gewei- • gerd. En dit enkel en alleen om het kabinet, dat ze zal voorstellen, te doen vallen. Briand ■ scheen tusschen al die wankele figuren natuurlijk vast als ’n rots. De uitvoering van zijn pro- ( gram wordt voortgezet; het program van i Europeesche verzoening. Ook de leeiken- < politiek beschouwt deze regeering als een i fruidje-roer-me-niet en voor de zwaarbedruken in allerlei takken van bedrijf: nijverheid, land <\ jouw, handel enz. heeft zij sohoone woorden i ran opbeuring plus de verzekering dat Frank'Ijk’s crediet er altijd' nog een is van den eersten ang, doch dat dit zóó slechts blijven kan door iet beoefenen van. groote spaarzaamheid. Een nagere regeerings-verklaring, die slechts een r nagere meerderheid vond om haar te aanvaar- >

. den — ziedaar het resultaat van het eerste ops treden van Steeg met zijn politiek tooneelgezelschap. Na Steeg’s magere overwinning heeft d® pret mier de kans aangegrepen om op adem te ko’ men en de rumoerige Fransche Kamer bij decreet op vacantie gestuurde Dit is met heftig spektakel' gepaard' gegaan ’ en zelfs werd Steeg als fascistisch dictator uitgekreten! Het hielp den oppositie-partijen evenwel niets en zoo konden de heeren afgevaardigden vroe. ger dan gewoonlijk van hun Kerstverlof genieten. Deze ietwat bruuske en in Frankrijk zeker zeldzame wijze van vacantie geven aan parlementsleden houdt de gemoederen in Parijs druk bezig, hetgeen tot uiting komt in de bladen, die het erover eens zijn, dat men deze handelwijze als een angst-msanoeuvre moet beschouwen. • . * Belangrijker dan Steeg’s regeeringsverldaring was in den Senaat te Rome Mussolini’s rede ter gelegenheid der behandeling van het wetsontwerp inzake de verlaging van de salarissen der staatsambtenaren en van die der openbare diens ten. De „duce” maakte van deze gelegenheid gebruik om te spreken over den toestand van Italië en van de geheefe werelds en een uiteenzetting te geven van de vraagstukken, waarop de economische politiek 'der regeering is gebaseerd èn van de doeleinden, waarnaar zij streeft. Er v/as bezuinigd, op alles waarop bezuinigd worden Ikón — maar op de militaire uitgaven viel tft geen geval te bezuinigen. Het is waar, dat deze uitgaven van 650 miliioen vóór den oorlog zijn gestegen tot ongeveer vijf milliard, en dat zij van 1922 tot heden zijn gestegen met twee milliard — waarbij men intusschen in het oog moet houden, dat dit geld betreft, 'hetwelk in het land is gebleven — doch, aldus Mussolini, er zou wel niemand in het parlement zijn, die nu allen zich krachtig wapenen, terwijl zij over den vrede praten, meent, dat Italië niet behoeft te zorgen voor zijn elementaire en onvermijdelijke Dit zou beteekenen, dat de geschiedenis, dezelfde geschiedenis, die men had doorleefd, den menschen niets heeft geleerd. De dagen blijven somber, doch van een nationale economische ramp is geen sprake wanneer alle Italianen met de regeering medewerken en de Senatoren en Kamerleden Sun plicht begrijpen om niet voortdurend nieuwe uitgaven te verlangen: Italië bevindt zich wat den goudprijs betreft in vergelijking met andere landen in een gunstige conditie, op den basis van vóór den oor log, en na te hebben1 vastgesteld, dat 'die Italiaansehe landbouw, de belangrijkste ta'k van bedrijf der bevolking, er weer 'beter voorstaat dan sinds langen tijd', wees de minister op de daling van de prijzen der landbouwartikelen om tot de conclusie te komen, dat ’n verhooging dezer prijzen niet mogelijk is. De invoerrechten zijn reeds zeer hoog en de bescherming kan niet beter worden. Mussolini liet den toestand van alle klassen der bevolking de revue passeeren en kwam tot de slotsom dat de economische toestand wel zeer ernstig, doch niet katastrophaal kan worden genoemd. Alles te zamen: geen nieuws van oeteekenis. Ook niet betreffende Italië’s houding tegenover de ontwapenfagsbeweging. • * In Spanje heerscht weer overal volkomen rust. Dit is het beste bewijs, dat de revolutionaire beweging totaal mislukt is. Majoor Franco en zijn mede-samenzweerders hebben een volmaakte strop gehad en hun poging om de macht te krijgen, is op niets ultgeloopen. Voor de buitengewone rechtbank te Madrid is het proces tegen de deelnemers aan den opstand begonnen. Oudl-minister Zamorra en de zoon van den vroegeren minister-president Maura hebben zich verantwoordelijk verklaard voor het verwekken van den jongsten opstand. Ook twee socialisten en een vroegere conservatieve afgevaardigde hebben zich vrijwillig aangemeld. Na een verhoor door den rechter van instructie zijn zij echter weder op vrije voeten gesteld. De overige beklaagden' zijn naar de militaire gevangenis te Madrid overgebracht. Volgens een ander bericht zijn de vllegerafleelingen, die aan den opstand hebben deelgenomen, door de regeering ontbonden. Deze afdeelingem zullen later opnieuw georganiseerd worden. De regeering heeft allen, die van de troepen wapenen hebben gekregen, uitgenoodigd, deze weder bij de gendarmerl in te leveren, In welk jeval straffeloosheid; toegezegd wordt. Generaal Berenguer, de mlnister-presidenf, is lus volledig triomfator gebleven, De staat van releg zal intusschen gehandhaafd blijven om de ust van het land te verzekeren', doch voor de verkiezingen zai bty opgetevt» worden.

Na de verkiezingen wil Berenguer aftreden, teneinde zich weder uitsluitend aan zijn plichten als beroepsofficier te kunnen wijden. Voorts heeft Berenguer in een onderhoud met een correspondent van een Parijsch blad er tegen geprotesteerdv dat hij steeds dictator wordt genoemd. Zijn eenlge zorg is zoo spoedig moge!ijk de verkiezingen voor het parlement te ten houden. De Spaansche republikeinen' zullen dan gelegenheid hebben hun ware kracht te toonen en aan de volksvertegenwoordiging de door hen gewenschte wijzigingen van de grondwet voor te stellen. Vast staat intusschen wel, dat de krachten der republikeinen daarvoor op geen stukken na voldoende zulten blijken • • * De salons van het groote Russische ambaasade-gebouw numero 7 Unter den Linden, hebben eind vorige week weer geschitterd van licht uit de groote kristallen kronen ter gelegenheid eener gehouden diplomatieke conferentie. De ambassadeur Krestinskl ontving er de diplomatieke vertegenwoordigers van alle landen, waarmede de Sowjet-Unie betrekkingen onderhoudt (óók die van Italië, Frankri k en Groot-Britannië) waren aanwezig, terwij de Duitsche regeering natuurlijk zeer sterk vertegenwoordigd was, Zelfs minister Wlrth ontbrak niet. Ja, wat wil men? De nood der tijden, de eigenaardige ontwikkeling der internationale verhoudingen, iwingt tot een vormelijk hoofsch — meer dan lat: tot een economisoh-zakelljk — verkeer tus«rhen regeeringen wier beginselen lijnrecht telen elkaar indruischen. De vertegenwoordigers van landen met een gezond parlementair stelsel ils dat van Engeland, met een driekwart versleten als dat van Frankrijk, met een dictatuur-reiiem als dat van Italië, deze allen de gasten der ifficieele vertegenwoordigers van een land met sen tyrannleke oligarchie of regeering eener delne groep — het is een vreemd: maar niettenin zeer werkelijk verschijnsel 1 De oligarchie te Aoskou met Stalln als Olympisch potentaat, leeft opnieuw een sllachtoffer geëischt. Rijkof, te voorzitter van den Raad van Volkscommisarlssen, is afgetreden wegens... gezondheidsedenen. En in zijn plaats is benoemd' zekere /lolotoff, die in de berichten wordt voorgesteld Is ’n schildknaap van Stalln, De „zuivering” an de hooge regionen der roode Moskou-reeerlng duurt nog voort.

Is het U bekend: Dat het in Ti rol een geliefd gebruik is zich met Kerstmi® die toekomst te voorspellen? Dat in Noorwegen de landbouwers met Kerstmis een schoof koren buiten zetten voor de vogeltjes? ■ ; : Dat de eerste gedrukte uitgaven van Kerstgezangen verschenen in het Britsche rijk fa het jaar 1621? Dat men fa sommige streken van Duitschland op Kerstavond) karpers eet, waarvan men de schubben fa zijn geldbeurs steekt, opdat men zijn geld niet verliezen zou? Dat men in Oostenrijk in vele huizen den ge heelen Kerstnacht licht voor de ramen laat branden, opdat het Kerstleindeken bij zijn bezoek den weg zou 'kunnen' vinden^ zonder struikelen? Dat sedert het begin der 18e eeuw in de WestEuropeesche landen ieder jaar Kerstvertellingen zijn gepubliceerd? Dat volgens een' volksgezegde de twaalf dagen tusschen 25 December en 5 Januari de sleutels zijn van het weer voor het gansche jaar? Dat het fa Eibergen oudtijds gewoonte waa, dat de koster op Kerstavond langs de huizen ging met den groet: „Ik breng u den heiligen Kerstavond?” Dat de koster voor dat brengen van dien Kerstgroet een fooi ontving, waaruit een deel van zijn traotement bestond?

MLL Er zijn twee plekken in den Haag waar wij niet dan met eenigen tegenzin passeeren en helaas voert onze weg daar juist dikwijls langs. Het is niet om de gebouwen zelf, allerminst om hetgeen fa de gebouwen is, maar wel omdat «r

iets vóór die geüouwem is, dat ons onaangenaam aandoet. Het zijn het paleis in het Koordeinde en het vunzige huisje op het Buitenhof dat den naam van hoofdwacht draagt. Het is niet om het paleis en niet om de hoofdwacht maar het is om de schildwachten die daarvoor staan of loopen. En altijd rijst weer de gedachte in ons wanneer men toch die voorwereldlijke instelling, die onzinnige vertooning eens zal afschaffen. Daar loopen of staan daar twee jonge mannen die moeten oppassen. Voor het paleis & la bon-, heur; men wil dat er gewaakt zal worden en wij hebben daar vrede mee. Voor de hoofdwacht is het anders. In dat gebouw is niets» wat bewaakt moet worden; het is een oud hok, dat alleen gebruikt wordt als slaaphok voor een paar soldaten, die den. dienst hebben bij de bei-1 de paleizen. Daar is de post voor de deur doelloos. En voor het paleis? Wij maken ons sterk, dat die posten evenzeer waardeloos zijn. Wie rustig op het paleis toestapt, kalm de trapjes op gaat, laat men. passeeren. Maar dat alles is nog niets. Erger is de wijze waarop deze wachten worden behandeld. Van de kazernes komt eens in de vier en twintig uur een groepje soldaten naar de hoofdwacht gewandeld, op zichzelf al een wandeling van een uur. In die wacht blijven ze vier en twintig uur aan één stuk. Om de paar uur wordt afgelost en worden anderen op de post gesteld. De afgelosten moeten wachten. Ze kunnen gaan liggen op de banken in de hoofdwacht; zij kunnen geeuwend en gapend daar rondhangen, tot zij weer aan de beurt zijn. Vier en twintig uur aan één stuk zijn zij in dienst. Waarom die dwaze afmarteling, die zotte indeeling? Als ze daar voor het paleis of voor de hoofdwacht staan moeten zij onafgebroken uitkijken of niet een „hooge” passeert want dan moeten ze blijven staan en het geweer presenteeren. En wee hun gebeente als ze er een niet opmerken of als ze te laat zijn met hun eerbewijs. In het Noor de inde is het heelemaal schandelijk. Daar loopen ze vlak voor de stoepen van het paleis, er is een groote voorhof en dan ligt er het Noordeind in tweeën gedeeld 'door het standbeeld. Wanneer op zestig Meter afstand van hen een „hooge" passeert moeten zij hem ziea Het is eenige tijd geleden gebeurd dat een der schildwachten die over vijf minuten afgelost zou worden van die vier en twintig uurschen afbeuldienst zoo’n hooge niet zag en hij was er gloeiend bij. Wij vragen toch hoe een dergelijke toestand geduld wordt? Weet de minister van defensie dat dergelijke dingen bestaan en laat hij dat toe? Men klaagt er dikwijls over dat ons leger geen sympathie heeft bij de bevolking. Begrijpt men dan niet dat dergelljke anfidiluviaanscbe toestanden het laatste greintje sympathie wegvagen? in» de burgermaatschappij wordt over iedere werknemer met angstvalligheid gewaakt, hier bestaan toestanden die het daglicht niet kunnen zien. En als die mannen die vier en twintig uur niet uit de Udeeren zijn geweest, half geradbraakt zijn van de ellendige diensten, dan laat men ze een uur lang naar huis loopen. Wat een organisatie la het dergelljke diensten te verzuimen I We zullen er niet meer van zeggen: ons hart is gelucht en wij hopen dat de minister dit zal lezen. Misschien doet hij er Iets aan. Een analoog geval van meer dan ergerlijke behandeling doet zich voor bij de bewaking van de Tweede Kamer. De veldwachters die daarvoor gebruikt worden maken ook diensten die

het dagl^ht niet ftiogen Hen, Het ie hier nog tingeleeflijkëF emdat sii hier in dlreet ©entacl *ijn met de mensehen die bijna dagelijks >de belangen der arbeiders bepleiten. Ziezoo, deze twee pakken zijn on» van het hart. Ze lagen er al lang op maar ze moesten er nu eens afgewenteld. Gelijk bekend is is er een. wetsontwerp ingediend om het Rijk het Ziekenhuis Bronovo te laten koopen ten einde het af te breken en teT plaatse een groot regeeringsgebouw te stichten. Wij begrijpen dat de regeering zoekt naar een onderdak voor de veie diensten die nu in allerlei gebouwen zijn gehuisvest, maar het lijkt ons toch dat deze methode de duurste is die zich denken laat. Waaneer het bestaand gebouw is gesloopt zal de vierkante Meter grond niet veel minder dan veertig 'gulden kosten. Er is heusah nog wel grond te krijgen die braak ligt en die veel goedkooper is. Zelfs grond die meer in het centrum der stad! te vinden is. In de doorbraak Prinsegracht—Westeinde ligt al vele jaren een open terrein dat de gemeente graag zal kwijt willen en dat heusch heel wat goedkooper zal zijn. Ook in de vroeger voor stadhuis bestemde terreinen aan het Spui is grond te vinden voor een groot gebouw.

Wij vreezen dat hier van de zijde van de eigenaar van Bronovo krachtig is gewerkt, omdat men niet gemakkelijk van zoo’n gebouw afkomt. Het is voor ziekenhuis lang niet slecht en aangezien wij geregeld meer gelegenheid voor verpleging zullen noodig 'hebben, ware het gewenscht dat de gemeente dit gebouw kocht om het als ziekenhuis te behouden. Het Rijk is hier veel te duur uit en het is te hopen dat de Tweede Kamer dit voorstel niet dadelijk aanvaardt. HAGENAAR. *