Nieuwe Vlaardingsche courant

i De berichten omtrent de plannen, van de ] staatscommissie-Welter storten zich als een lawine over het Nederlandsche volk uit. Het heeft ' er zoo den schijn van, of iedere redactie op haar beurt eens inzage krijgti'in dat rapport. De Nieuwe Rotterdamsche Courant weet dit te ver- , tellen, Het Volk dat en De Morgen weer wat anders, maar atle berichten stemmen daarin overeen dat er zware offers zullen worden gevraagd. Zware offers aan geestelijke en maatschappelijke goederen. Als b.v. de aangekondigde bezuinigingen op het onderwijs er bij de departementen doorgaan, dan zullen honderden ambtenaren en onderwijzers op straat komen. We begrijpen volkomen, dat de staat zijn uitgaven moet verminderen, maar aan den anderen kant vragen we ons toch af, waar zullen die honderden en honderden onderwijzers, waar al die ontslagen ambtenaren werk vinden. Werden deze bezuinigingen nog in normale tijden ingevoerd, dan zouden velen nog emplooy vinden in de particuliere bedrijven, maar deze laatste hebben geen werk meer voor hun eigen personeel, laat staan, dat zij nog nieuwe menschen zullen aannemen, lndië dat jaarlijks aan duizenden jongelieden een toekomst bood, stuurt nu de ontslagen ambtenaren en employe’s met honderden naar het vaderland terug en zoo zien we hier het aantal werkloozen in verontrustende mate aangroeien. Al deze menschen worden overgeleverd aan de wanhoop. Zij zullen een dankbare bodem zijn voor de ontevredenheid en de anarchie. Dit alles overziend rijst de vraag of zulke rigoureuze bezuinigingen wel een voordeel beteekenen? Nog eens we voelen ook, dat er bezuinigd moet worden, maar dat- wil niet zeggen, dat we iedere bezuiniging goedkeuren. Laat men voorzichtig zijn met degenen wier eenig bezit hun arbeid is, alles te ontnemen. Er zijn ook nog anderen die meer hebben cjpn noodig is om behoorlijk van te leven, en die dan allereerst in aanmerking komen voor vermindering. We hebben er al eens meer op gewezen, dat ook met psychologische factoren rekening moet worden gehouden. En in dit verband wijzen we maar weer op de cumulatie van pensioenen en ambten. In die richting valt ook nog wel iets te doen, al geven we direct toe, dat men met maatregelen in die richting geen begrooting sluitend kan maken, maar ook in de bezuiniging moet men de strikte rechtvaardigheid betrachten en dit doet men niet als men den een alles ontneemt en den ander een dubbele portie laat houden. tj —

— — Een neutrale stem over Hoover’s ontwapeningsvoorstel. — Een belofte en een dreigement. — Gevoeligheden die in opstand komen. — Herriot'en Von Papen gebonden aan het stroeve wagentje der binnenlandsche politiek. — De remmende invloed der thuiszittende politici. — Brent Duitschland de particuliere schulden in het geding? — De stok achter de deur om Herriot murw te slaan! Het verloop van de ontwapeningsconferentie te Genève heeft tot inu toe niet veel meer gebracht dan een academische bespotting van de algemeene wereldopinie, welke niet enkel een staken van den geldverspillenden en wantrouwen wekkenden, volkomen onzinnigen bewapeningswedloop eischt, maar ook een tastbaar resultaat in den vorm van aanzienlijke beperkingen der legermachten en haar toerustingen verlangt. De politiek besmette commissies der deskundigen zijn na eindelooze technische besprekingen niet verder gekomen dan het opstellen van een aantal rapporten, waarin met angstvallige nauwkeurigheid geregistreerd wordt, hoe hevig oneens de afgevaardigden der verschillende mogendheden zijn in vrijwel alle principieele en practische kwesties. De een zweert bij het beginsel der qualitatieve ontwapening, de ander bij dat der quantitatieve. Maar nóch over de toepassing van het een, nóch over die van het ander valt een schijn van overeenstemming te bereiken. De commissiezittingen te Genève leken meer op colleges aan een internationale hoogere krijgsschool dan op beraadslagingen, welke een we-

zenlijke bewapeningsvertnindering beoogden. In- v, tusschen vrat de crisiskanker door tot in de o laatste gave ledematen van de wereld. In Frank- te dijk viel Tardieu en met hem zijn voorstel om te in plaats van te ontwapenen den tammen Vol- v, ken'bondsleeuw met een gevaarlijk kunstgebit b weerbaar te maken. Tardieu werd overeenkom- k stig de uitspraak van het Fransche kiezersvolk g vervangen door Herriot. In Duitschland viel n rijkskanselier Brlining ten gevolge van de in- Z; triges der OosUPruisische landjonkers en werd overeenkomstig den wil van Von Hindenburg v vervangen door Von Papen. Op het Duitsche z standpunt inzake ontwapening had de kanse- d lierswisseling geen invloed. Duitschland bleef y gelijk recht voor allen en voor zichzelf eischen. r( Maar van Frankrijk werd meer toegevendheid v verwacht, nu Herriot er de leiding in handen had p genomen. b * * u * , d Terwijl de deskundigen aan het meer van Ge- o nève als achterdochtige visschers aan het ont- k wapeningsvraagstuk sabbelden zonder toe te bij- v ten, dwong de met rassche schreden naderende p vervaldatum van het Hoover-moratorium tot het bijeenkomen van de conferentie te Lausanne ter s bespreking van het probleem der herstelbetalin- p gen. Met veel enthousiasme werd de herstel- d conferentie ingezet. De oude vriendschap tus- r, • schen MacDonald en Herriot leek tot een v ■ Fransch-Engelsche eensgezindheid te zullen lei- r i den, welke tot dan toe onbereikbaar was geble- p - ven. Doch .na de eerste ontroerende vriend- r . schapsbetuigingen en welwillendheidsverklarin- j, 1 gen ging Herriot naar Parijs om verslag uit te v brengen vaq de voortreffelijke stemming der eer- c j ste ontmoetingen in het land van het interna- p ? tionale politieke hoogtoerisme. Men hield er ^ 1 zijn nog van vriendschap voor Mac Do.nald bla- e 3 kend hoofd onder de koude douche van het ^ - Fransche crediteursconservatisme en stuurde ; hem ontnuchterd en tot óp het gebeente afge- koeld naar Lausanne terug. De oude tegenstcla ling tusschen Engeland en Frankrijk inzake de ^ y herstelbetaling en vertoonde zich in een welis- j 3 waar gewijzigden, maar niettemin scherpen ^ 3 vorm. Engeland stuurt op radicale schrapping j 2 der herstel- en oorlogsschulden aan, Frankrijk f 3 wil slechts uitstel verleenen om zoodra de eco- ^ - nomische toestand van Duitschland zulks ver- r s oorlooft een eindbetaling te eischen. Evenals te j e Genève begon te Lausanne een koehandel met i loven en bieden, met overvragen en afpingelen, - welke tot in het oneindige zou kunnen worden j _ voortgezet. c e * * ‘ * \ f r Een welkome afwisseling was president Hoo- ; ver’s voorstel, waarvan, zooals bekend, de voor. l naamste strekking was de bewapeningen der ; s verschillende landen met een derde te verminde- t 11 ren. In alle toonaarden heeft men te Geneve ( en te Lausanne op dit nieuwe initiatief van ] Hoover gereageerd. We zullen ons onthouden van een weergave der beluisterde stemmen, doch ( l willen ditmaal eens luisteren naar een neutrale j | stem en wel naar de woorden van de Neue | I Ziiricher Zeitung, die onder meer de opmerking ] maakt, dat het initiatief van Hoover de werking 1 had als van een bom. Dit lag zoowel aan den ; i- plechtigen vorm van het voorstel, d’at direct i uitging der Vereenigde Staten en dat urbi et 1 orbi was verkondigd, als aan de driestheid,, om j * niet te zeggen brutaliteit van den daarin ver- : II vatten eisch. De bewapeningen van alle landen 1 1- moeten met een derde worden verminderd: zie;r daar de inhoud van het radicale voorstel1, waar- i d mee president Hoover den Gordiaanschen knoop _ der technische beraadslagingen te Genève, waar achter zich dikwijls de onwil om te ontwapenen w verbergt, trachtte door te hakken. Het is duidelijk, dat het alleen de bezorgheid over te dus. ver ter conferentie bereikte resultaten, die zeer ! schamel zijn, den, stap van Hoover heeft gëinÏp spireerd; het manifest van den Amerikaanschen staatpresident stelt niet alleen het ontwape,n ningsvraagstuk, waarvan de oplossing in de s_ hand wordt gewerkt, weer aan de orde, maar tegelijkertijd de daarmee verband houdende progr blemen der herstelbetalingen en der schulden )C tusschen de geallieerden onderling, ja, wel be>n schouwd, zelfs de kwestie van de toekomstige et verhouding der Vereenigde Staten tot Europa. n_ Sinds den tijd van Witson is van het Witte Huis geen document uitgegaan, dat zoozeer inns grijpt in het lot van Europa als Hoover’s jongste e- voorstel, waarvan men, zonder eenige lakende ie bedoeling, bijna zou kunnen zeggen, dat het een er geheel continent op vrijwel* eendere wijze voor er beslissingen van vitale beteekenis plaatst, als ig toen Witson in 1918 met den eisch inzake de afrit zetting van den Ikeizer van Duitschland het pi>e stool op de borst zette. * >1- Het voorstel van Hoover behelst een onge;s- schreven belofte, waaraan het een geweldige e- beteekenis ontleent: „Volkeren van Europa, bewijst de oprechtheid, van uw wil tot ontwapenen, ontwapent inderdaad em Amerika zal bereid zijn te praten over ’t vraagstuk der schulden.” Maar tevens bevat het voorstel het dreigement, dat, wanneer diit bewijs van goeden wil alchterwege blijft, Europa niet kan rekenen op de tegemoetkomendheid van de Vereenigde Staten, doch er genoegen mee zal moeten nemen het met zijn moeilijkheden zelf klaar te spelen; dit isolement zal Europa echter aan zich zelf hebben te wijten. Met deze tweevoudige kenschetsing van Hoover’s voorstel als een belofte en een dreigement zijn de vooruitzichten, die de moedige stap wam den Amerikaanschen president opent, maar tevens de gevaren, die erin verborgen liggen, reedis aangeduid. Heeft het voorstel een effectieve en belangrijke vermindering der bewapening tengevolge —de Vereenigde^taten zullen stellig bereid1 zijn over details nog van geddchte te wisselen — dan zou de liquidatie van de erfenis, die de oorlog heeft nagelaten en die zeer zwaar op de menschheid, weegt, in een vlug tempo kunnen plaats vinden en een stimulans worden voor het bedrijfsleven, dat overal diep in de put zit. Aan den anderen kant zou een mislukking stellig een toestand in ’t leven roepen, die nog troostloozer en chaotischer is dan de situatie, die Hoover met zijn initiatief tracht te verbeteren. Het is een beetje bitter voorde Europeesche volkeren, dat zij zich de ontwapening door Amerika moeten laten dicteeren; gevoeligheden, al dan niet gerechtvaardigd, zullen in opstand komen tegen een dergelijk! dictaat en misschien heeft Hoover een beetje teveel aan het prestige van zijn eigen land en de populariteit van den candidaat voor het presidentschap gedacht, toen hij tot zijn stap besloot, maar afgezien van dergelijke overwegingen, zal niemand den grooten ernst en de draagwijdte van Hoover’s voorstel kunnen miskennen. * * * Intusschen is de belangstelling nu van Genève weer overgeslagen naar Lausanne, waar de Fransche delegatie in onmiddellijk contact is getreden, nadat de Engelschen de voorwaarden hebben gesteld, dat een eventueele regeling definitief moet zijn en geen bezwaar mag opleveren voor het herstel van het vertrouwen in de wereld. De groote moeilijkheid voor een FranschDuitsche toenadering blijven de herstelbetalingen opleveren. Herriot zou Duitschland wel tegemoet willen komen, indien hij maar durfde. Maar naar verluidt zou zijn positie te Parijs al danig zijn ondergraven door zijn politieke tegenstanders, die hem nu reeds een te groote toegevendheid tegenover Duitschland verwijten. Zoowel Herriot als Von Papen zitten als meikevers met ijzergaren vastgebonden aan het zware en stroeve wagentje der binnenlandsc.he politiek. Zoodra zij maar willen vliegen, worden zij door de thuiszittende politici neergetrokken naar den nationalistisch begaanbaren grond. Terwijl Herriot vasthoudt aan een eindbetaling door 'Duitschland in economisch betere tijden, heeft, blijkens een bericht in de „Frankf. Zeitung”, de Duitsche rijksregeering thans Duitschlands particuliere schulden in het geding gebracht op een wijze, welke sterk doet denken aan een ernstig dreigement. De Duitsche rijksregeering zou zich namelijk op het standpunt hebben geplaatst, dat een vermindering van de particuliere buitenlandsche schulden even noodzakelijk is als een volledige schrapping van de herstelbetalingen en dat iedere poging, van Duitschland verdere hersteluitkeeri.ngen te eischen, alleen een nóg grootere gedwongen vermindering van de particuliere Duitsche schulden ■ aan het buitenland tengevolge kan hebben. Indien dit waar is, haalt Duitschland thans . den stok achter de deur vandaan om Herriot murw te beuken. Voor den afloop van de con• ferentie van Lausanne belooft dit niet veel goeds, want, wanneer Duitschland te hard gaat slaan, t zullen de splinters het pijnlijk om de ooren vlie- gen.

De Crisis-Varkensw et in veilige haven. — Waarop het wetsontwerp in hoofdzaak neerkomt. — Overdreven bezwaren tegen het wetsontwerp. — De nood in den tuinbouw. — Cijfers die duidelijke taal spreken. — Fatale daling der aan de veilingen gemaakte prijzen. Het wetsontwerp tot steun aan de varkenshouderij, kortweg de Crisis-Varkenswet genaamd, ondervond in de Kamer betrekkelijk weinig tegenstand. De meeste sprekers waren agrariërs en juichten het voorstel toe. In hoofdzaak

komt het wetsontwerp hierop neer, dat de export van varkens en varkensvleesch wordt gemonopoliseerd in een door de Regeering samen te stellen „Nederlandsche Varkenscentrale”, welke toestemming zal moeten geven voor export, die geleid zal worden door vertegenwoordigers van landbouw, exporthandel en Regeering en het beheer zal krijgen over een Stabilisatiefonds, te vormen uit een speciaal extra-keurloon bij slachting voor binnenlandsch verbruik van ongeveer 5 cent per kilo, waaruit de verliezen op de export zullen worden gedekt evenals die op de binnenlandsche consumptie. Verder krijgt de Regeering de bevoegdheid om de mesterij in een bepaalde richting (baqon of versch spek) te sturen en de varkensteelt te regelen, ten einde te voorkomen, dat er te veel varkens worden gefokt met het oog op de voordeelen1 der wet. Tegen de wet op zichzelf spraken alleen de sociaal-democraat Van der Sluis en de communist Wijnkoop. Zij vonden het ook hier weer verwerpelijk, dat de consument de lasten van ■ den steunmaatregel draagt. Wat den steun aan het hier te lande geconsumeerde varkensvleesch r betreft, is dit natuurlijk hoogst overdreven. ’ Want de prijzen van nu verhouden zich volgens den liberaal ir. Bierema tot die van vóór den oorlog als 40 tot 100, zoodat de minister wel volkomen terecht kon opmerken, dat ook na de inwerkingtreding van de wet de consument goed koop varkensvleesch zal blijven eten. * * * De nood in den tuinbouw stijgt steeds hooger. En waar cijfers veelal duidelijke taal spreken, laten wij enkele bijzonderheden volgen omtrent . de omzetten der tuinbouwproducten in de laati ste jaren en de enorme daling der aan de veiI lingen gemaakte prijzen. Uit deze bijzonderheden spreekt de achteruitgang onfeilbaar duidelijk, daar de omzetten van de veilingen vrijwel alle in ons land geprodu, ceerde groenten, vroege aardappelen en vruchten omvatten. De periodiek verschijnende verslagen der di" rectie van den landbouw verschaffen ons de ge_ gevens, welke tot een juiste beoordeeling van de i zaak noodig zijn. Blijkens deze verslagen nu vertegenwoordigden 'de gezamenlijke omzetten van de veilingen in Nederland in 1928 een waarde van rond 114 " millioen, in 1929 van 100 millioen, in 1930 van 89 millioen en in 1931 van 84 millioen; is in dis j 1928 zijn de omzetten dus met 30 millioen verminderd, oftewel met 25 pet. En dan moet men daarbij nog in aanmerking nemen (wat met het oog op ’t daarin gestoken kapitaal van groot belang lis), dat over hett zelfde tijdsverloop het apparaat van den tuine bouw ontzettend is uitgebreid. In 1927 is er vanwege het Centraal Bureau _ voor de veilingen in Nederland een berekening I. gemaakt omtrent de toen aanwezige, opper^ vlakte aan kassen en warenhuizen. Men kwam i5 toen tot 10 millioen M2. Bij een overeenkomstige - telling in 1930 vanwege de regeering gehouden - kwam men tot 17 millioen M". Een toeneming van capaciteit dus met niet n minder dan 70 pet., die den achteruitgang, met - circa een derde, van de opbrengst nog slechts it des te sterker doet uitkamen. e Eenerzijds dus enorme uitbreiding der pro-* - ductie, anderzijds — ondanks die enorme uite breiding — nog een fatale daling van de opn brengst in geld der omzetten. e Sedert 1930 zijn de prijzen voortdurend dalen- de geweest; de financieele crisis in Duitschland n bevorderde die daling nog eens extra en de val van het Engelsche pond veroorzaakte nóg erges ren val van de veilingsprijzen; in de eerste maan>t dlen< van dit jaar waren de prijzen voor den tuini- der over het algemeen al heel slecht. Het was vooral het Noord-Hollandsche tumi’ bouwcentrum, dat van het ongekende prijsver■- val te lijden had.

EEN BKIEr VAN miss snHurt. „Het leven is mij niets meer waard”. Miss F. Simon, die in een plaatsje in NoordWales woonachtig is, heeft aan de Londensche autoriteiten eên brief gezonden, welke zij van miss Violet Sharpe, de dienstbode van mevrouw Morrow, heeft ontvangen. De brief was gepost drie dagen voordat miss Sharpe zich van het leven beroofde. Zij schrijft hierin o.a.: het leven is mij, niets- meer waard, na alles- wat ik bij de politie heb -ondiergaian. Ik bem tweemaal in zwijm gevallen in de twee uur, gedurende welke men mij ondervroeg. Ik verlang naar mijn ouderlijk huis, maar ik kan hier niet weg.” Miss Simon verklaart, dat zij met Violet zeer goed bevriend was en dat deze zeer veel hield van kinderen en dieren; zij was altijd vroolijk.