Nederlands dagblad : gereformeerd gezinsblad / hoofdred. P. Jongeling ... [et al.]

Vanaf het busstation maken we een mooie afdalende wandeling naar het strand. Waar zullen we gaan slapen? Het Israëlisch Verkeersbureau heeft ons - net als iedere andere toerist die daar om vraagt - een mooi pakketje toeristische informatie toegestuurd. Daar zit ook een folder met plattegrond van Eilat in.

Met dat kaartje in de hand kiezen we voor de volgende formule: één van ons informeert rechtsaf bij de jeugdherberg, de ander linksaf bij de camping. In prijs verschillen de beide niet veel: per persoon per nacht tegen de twintig piek. In Jeruzalem ligt die prijs meer dan .de helft lager! Het besluit is dan al snel gevallen. We zoeken gewoon weer een plaatsje aan het strand. Vlak bij de grens met Jordanië is daar prima gelegenheid voor. Op een kluitje blijken daar al flink wat andere tentjes te staan. Enkele Britten vertellen ons, dat tegen de nacht het strand van Eilat vol komt te liggen met jonge rugzaktoeristen. Maar zelden treedt de politie op en ach, zij vormen toch geen klandizie voor de dure accommodaties. Dat we een tentje bij ons hebben is best wel een gelukje. We pikken het sterke

verhaal op, dat een Amerikaanse wel iets heel naars overkwam bij gebrek aan een tent. Ze had op het strand geslapen en als kussen een handdoek gebruikt, met levensmiddelen als vulling. Een hongerige rat had zich door de handdoek heengevreten en was uiteindelijk vast komen te zitten in de haren van het meisje... Het zal je maar overkomen! De verteller leek in ieder geval zelf niet van de ratten besnuffeld. Toch slaapje niet helemaal lekker. Dat blijkt wel uit het feit, dat ik regelmatig de sonore klanken van de moskee in Akkaba hoor. Jordanië ligt vlakbij, pal links van onze tent. Rechtvooruit zien we vanuit ons tentje de kust van Saoedi-Arabië. Meer naar rechts in beeld ligt Taba aan de Egyptische grens. Zo is Eilat een vierlandenpunt.

In 1973 heeft Israël de les geleerd, dat het geen moment de aandacht aan de grenzen mag verliezen. In Eilat wemelt het van grenzen, dus de waakzaamheid is groot. Dat geeft rond ons tentje een veilig gevoel. Om de haverklap komt er weer een tweemanspatrouille langs. Nu we uit Europa weg zijn, missen we de beschermende werking van de atoomparaplu van de NAVO. Met al die patrouilles hier op het strand is daar in ieder geval wel een klein parasolletje voor in de plaats gekomen. De militairen zijn buitengewoon vriendelijk. Ze zijn al lang blij dat ze niet naar Libanon moeten. Hier in Eilat ligt het front van de Europese zedeloosheid. Tijdens hun strandpatrouille moeten ze zigzaggend tussen de topless zonnebadende dames doorlopen. Vlak voor de kust ligt constant een patrouillebootje, dat regelmatig door een ander wordt afgelost. Tijdens een avondwandelingetje controleren we de paraatheid van het leger door wat heen en weer te gaan lopen langs de Jordaanse grens. Het werkt: in een mum van tijd staan we midden in de schijnwerpers en horen we in de verte het starten van de motor van een Jeep. 's Nachts zien we zo nu en dan de schijnwerper van het patrouillebootje aanflitsen. De lichtbundel zoekt het wateroppervlak af en floept dan ook zo weer uit. Het bootje zie je dan niet meer, dat voert geen boordlichten. In het strandzand knarsen met zekere regelmaat de legerlaarzen. Soms voelen we de aarde trillen. In de diepte van de aarde rommelt het geweidig. Is dit vulkanisme of is het leger onder de woestijn proeven aan het nemen om ook een atoomparaplu te kunnen opsteken?