Leeuwarder courant : hoofdblad van Friesland

Op syn rats het de sandman één fergeten: 't Ir. klaine Dirk, die met 'e ogen open lait Te kiken na 't licht deur de reten Fan 't bedskut tussen him en 'e kamer, Wer't hait leest en mem brait. Faüig weet-y 'm dêr te plak, Bij syn broertsy, dat al lang Droomt fan huzen met 'n sukelarydak, Die staan in 't land fan'e dromen Tussen bomen, fol met feugelgesang. 't Is rustig rondom 't husy; De wyn, die haalt wat an, Soadat 'n op sölder knagend musy Wort overstimd deur 't kritend stek. In 't bedsteed woelt óns klaine man. Lyk as elk het ok hij syn sorgen: Gynt blyt 'r buten; klam nach groat. Soa dinkt hij an 'e d&g fan morgen: „Foar de eerste keer na skoal!" 't Plaagt 'm as 'n last fan load. Sacht suust op 't stel 't water En klikke de priemen fan mim. Hait gaapt: 't wort al later, En dinkt an 't werk dat morgen wacht... Ut 't bedsteed komt 'n stim. Mim maant niet luud te praten: „Myn fint, wêrom slaapstou nag nooit? Hestou dan niet in 'e gaten, Datst morgen flink wakker most we:.e, Of het Klaas syn sand niet strooid?" In 'l bedsteed straalt de lamp syn licht, Want mim doet de deur wat open. '( Is doch sok 'n enig gesicht: Die twee dêr op dat kussen! „Dirk, hestou mij ropen?" „Ja", flustert Dirk ferlegen: ..Bringt mim mij morgen hine? De skoal begint half negen." „Foor één keer bring ik dij te plak; Later motst 't sels mar fine." 'n Paar tellen laat mim hur hand Op hur oudste's hite hofy ruste Die twee dêr forme tegaar één band: Straks mot-y onder heur fleugels weg; Gyn mim meer die 't 'm suste. Weer klikke in 't kamertsy de priemen; Gerust geeft Dirk 'm nou del: Straks roeit-y met aigen riemen, Syn stuurloi wize him 't pad! Allicht redt ok hy 't wel. TEUN VAN GELDER

de sluier van de nacht verheft zich van het groen vloeit uit naar sloten en talmt in takken de webben spreken klare taal een vlinder luistert niet BEARN

blokjes en mensen luikjes en wensen stokjes en grenzen je loopt tegen de muur n huis is te duur niemand heeft een buur waar een wil is, is een straat tussen de opberg-huizen en daar wordt gepraat zo dat is dat de bloemetjes buiten een nieuw verfje de hele zaak stevig vastnaaien en dan rustig lekker zitten kijken FRANS-BAUKE

Oeral sjocht men lytse hüskea op üs leave Fryske groun. Mar net ien hat greater weardc, as hwor't ik myn libben foun. 't Wie yn Tsjerkwert. in lyts doarpke, — mar in stipke op e' kaert —, mei it steile tsjerketuorke, troch griene beammen heal yn 't skaed. Hwer de fügels yn 'e moarntiid «ongen, fol fan libbensnocht, hwer't ik boarte mei de famkes, blomkes yn 'e greide socht. 0! ik kin dy net forjitte, troch de byldetn foar myn geast; hwant troch dy giet 't herte iepen, «n fiel ik noch memmetreast. Leaflik doarp, ik wol dy groetsje, hwant ik gong fier by dy wei; mar dou bliuwst my as de sinne, dy't glanzget yn 'e simmerdei. GRIETJE GROOT-WALSTRA

ik kocht een kaartje -1"' trein naar m'n ziel f* kocht een retourtje lk was bang AUKE VAN DER WAL

Steunend op de leuning van de steiger, De kin in zijn hand, Staart hij over rimpelend water Naar de dijk van het polderland. Naast hem deinen de weinige boten Van de kleine overgebleven vloot. De zonen van hem en zn maten Verknechten zich nu voor het brood. Zn maten? Hoeveel zijn er nog over? De stramme vingers tellen in zn hand: Lange Ale, witte Auke, Rinus met de centen, En dan..., verder niemand. Een bruine straal verlaat zn mond. Een trage traan verdwijnt in zn mouw. We eenzame mantelmeeuw krijst begrijpend, Als hij terugstevent naar tévé en vrouw. M. TENK

By de mar dêr stiet in bankje; alderwetsk, fan ikenhout. ,En forskate alde mannen, binne mei dit bankje troud. Hjir kin in man dochs sizze hwat him op't herte leit; En griemt er mei hwat jiske, gjin f rommes dy't hwat seit. It is hjir sa rom en sa frij, De dagen, dy fleane foarby... Jonges düke yn it wetter, Einen boartsje yn it kroas. En de mannen op it bankje fine eltse dei hwat oars. Se sjogge nei de boatsjes, nei fügels yn de loft; En slacht de klok tsien üre, dan is't wer kofje-skoft. Dêr gean se it paedtsje wer del; Dy iene, hwat wurdt hy dochs smel... . Wurdt de wyn in bytsje skerper dan komt der in skül to stean. En sa is't wer üt to halden as men oppast mei de klean. Se sizze net sa folie mar witte alles krekt. De bakker kin net sile, De nije molkboat lekt; Dêr giet wer in pream mei hwat kij; It libben, dat driuwt hjir foarßy... Op it bankje yn de sinne by de mar, sitte altyd alde mantsjes bymekoar. Dêr bin skipkes, dêr is't libben fan de bern; Oan it wetter dêr is altyd hwat to sjen. Mar soms bart it op in deagewoane dei, dan bliuwt ien fan de aldsten sa mar wei. .. . Op syn plakje sil in oaren sitten gean; Hy moast fierder, mar it bankje bliuwt stean! J. VISSER

Zwijgend als treurend om zijn doden was het bos toen we er samen na de storm voorzichtig liepen af en toe de takken van omgewaaide sparren opzij duwend om verder te kunnen gaan Hoelang wij beiden daar al stonden in het bos stil samen te zijn verlangend wachten weet ik niet meer wel herinner ik me dat jij hem het eerste zitten zag Vogel tegen de stam van 'n boom uit het bos rustig je voedsel pikkend niets beseffend van onze stemming en ook niet wetend dat ik nooit eerder ih mijn leven een zwarte specht had gezien LAWEA

de wijzers vallen snel vlug gaat de tijd Atlantis en Pompeii we zijn ze beide kwijt de zandloper is bijna leeg we kunnen 't einde lezen een robot werkt niet meer morgen kan al gister wezen de laatste vogel sterft vergif dat won de strijd Mars en Venus lokken ons maar hebben we nog tijd * HARM HOUTMAN

God schiep uit chaos orde en de mens? En de mens? schiep uit orde chaos AD. C. DE HAAN

's Nachts als ik wakker lig Vormen de zinnen zich Tot een gedicht. Ik maak geen licht; Het staat zo dom En een nacht is zo om, Want als het mag Is er morgen weer een dag, Dan heb ik de tijd... Maar 's morgens ben ik alles kwijt, Ik weet geen zinnen, Hoe zou ik beginnen? Weg mijn gedicht, Want nu is het licht. Toch moet ik schrijven Om mezelf te blijven, Het is mijn medicijn Tegen het eenzaam zijn En om te vergeten... Ik kook het eten Ik was de vaat, Maar ik ben kwaad Omdat mijn gedicht van vannacht Niet op vandaag heeft gewacht. Zo zal het wel blijven, Ik mag blijkbaar niet schrijven! ROLINKA

ik wil het kind in mij ragfijn en zuiver als bijenhoning naar boven trekken maar het scheurt en als ik het gelijmd heb ziet het er anders uit dan ik had bedoeld ik kan niet zuiver verlangen genieten verdrietig zijn ik ben al groot ik ben te groot KLASKE HIEMSTRA

Ik ving een heei jong vogeltje, Dat lag er als een kogeltje Van donzen pluisjes op mijn hand. Waar was dat zachte propje, Met pootjes en een kopje, In vredesnaam beland? Het beefde en het rilde, Het schreeuwde en het wilde Weg uit die donkre hand. Daar spande ik hem open. Beduusd van zoveel zonnelicht Kneep het zijn blijde oogjes dicht En knipte ze weer open. Het hipte op mijn pink gestrekt, En schikte al zijn veertjes recht. Toen... even ingedoken, Schoot 'et vooruit, En fladderde, En wabberde, Wat schots, Wat scheef, Wat schuin. En duikelde. En struikelde. Zo koddig door de tuin. HARMEN NUMAN (tien jaar)

Nou is dyn libben ófsnien, ynienen, boartsjendewei. Nea slikkest wer myn hannen en rinst my blaffend nei. Hast yn dyn koarte libben net folie wille foun. Mar och, hwat sil men'sizze; dou wiest ek mar in houn. Nou leist mei stive poaten. Dyn sturtsje kwispelt net. 'k Woe dy in halsban keapje, mar nou is it tolet. It bloed rmt üt dyn bekje, hwat ha 'k mei dy to dwaen. Mar ja, ik kin mei skriemen dy 't libben net wer jaen. Ik sil in küle grave, hiel efter yn it tón, en dêryn silstü rêste, myn boarter, myn skarlün. En dêrop plantsje ik blommen, mear kin 'k net foar dy dwaen. Mar hie ik efkes neitocht, dan wie it sa net roan. T. HOOIJENGA Jzn

op een notenbalk van telefoondraden slaapt een handvol mussen met een spreeuw daartussen wie mij vraagt wat schrijven is ik fluit ze inderdaad als noten van de draad EPPIE DAM

Hy stiet dêr roerleas, al in setsje, it füle each op 't stille wiet fan it biheinde snoekesleatsje, dat rjochtüt troch de greiden giel. In gloede leit oer 't blaugriis baeitsje, syn poaten glanzgje gleon en giel. De snaffel kin hast 't wetter reitsje, ré ta in pjok nei froask of iel. Dêr hat er ien! Ik sjoch him slokken. Yniens fornimt er my, wurdt kjel. Nou waeit er fuort op wide wjokken H. J. KLEEFSTRA

als de munt in de juke-box gevallen is en muziek onze oren verdooft dan kijk ik je aan en zeg een paar woorden dan kijk ik je aan en zeg zinnen als de tram in het spitsuur haast barsten moet en ik bijna geen adem kan krijgen dan kijk ik je aaien zeg een paar wooiden dan kijk ik je aan en zeg zinnen ais de cast van het filmdoek verdwenen is en mensen in t' duister verdwijnen dan kijk ik je aan en zeg een paar woorden dan kijk ik je aan en zeg zinnen als het strand in die avond het onze is en ik je zoveel wil vertellen dan mijd ik je blik en vind niet de woorden dan mis ik ze zo al mijn zinnen RUDOLF A. MULDER

ik rijg kraaltjes om je hals ik knikker met je om het spel ik speel omkijkertje -met de wereld ik speel mens erger je ndet met de buren ik speel met jou speel ik.

MARJAN PRINS

Wy geane om 'e tsjerke In lange rige Wy sjogge frijhwat stuf Boppe bounzet de brünzen beijer Syn brimstich bim-bam-bom En forballet fügellüd. Foar op giet Jentsje Dy leit derby En lit him drage hjoed. De tsjerke moat yn 't midden, sei er. Dan sil 't der wol mei gean. Hy hie gelyk, bot gelyk. Wy geane om 'e tsjerke. In lange rige. En Jentsje giet wol mei. PITER

Spontaan kuste hij zn debiele zoon, het kind uitte een rauw geluid, de moeder glimlachte dapper. Hij omhelsde het joch en streelde het donkerblonde gladde haar. Het kind kroop ln zn arm; de veiligheid. Toen rende hij plots weg, met vulpenbuit Behoedzaam haalde hij hem in, knuffelde hem, ontfutselde de pen: ze lachten tot elkaar. Ik had de vader lief en zn ontroerende gebaar. PETRA LANSIER

Un bank an 't pad dat nevens 't water leit. Deer sitte su, en doen sterke vurhalen. Soms hoare su de selfden meerd're malen Mar 'Ju mutte mar hoare wie ut seit'. Ut is niet vol. Vijl' mannen en ien hon. Su prate ut meeste over wat vurbij is. er degene die ur niet meer bij is. il te su wat triestig inne son. T. E. DOUMA-DE VRIES

Jij maakte van een dag in één lach een nacht. en draaide de wereld rond in je hand. Nu je weg bent gegaan, is ze zo blijven staan met alles ondersteboven. En de wereld wacht tot jij haar met een lach en een streling van je hand weer draaien laat. M. C. DE GROOT

ik wil de regen ruiken in het bos, en aan je ogen denken omdat ik nooit begrijpen zal waarom ik ze begrijp wat dat te maken heeft met regen en een bos? alles, want de bomen begrijpen de regen en groeien er van. maar zonder regen gaan ze dood. DINEKE KOCH

Een nacht vol liefde doorkliefde het leven van norm en fatsoen om het even met een ander te doen! MARAI

Het enige wat ons nog ontbreekt in deze tijd van welvaart en techniek is een telefoonvenbindiing met de hemel waar God dagelijks te bereiken is. HARRY DE JONG

Wanneer u zich vanavond nog opgeeft als lid van onze omroepstichting! 'Overtuiging door Geloof ontvangt u gratis een plaatsbewijs voor onze nieuwe trip 'Op excursie in de hemel. Kaarten beperkt voorradig in verband met Hemelvaartsdag. HARRY DE JONG

Syn klompkes steane by heit yn 'e skuorre Ticht by it kealtsje yn 't hoekje by 't rut Syn libben hat spitigernóch net sa lang duorre len dronkene man en doe wie it üt. Hja hiene sa noflik hwat byinoar sitten En doe moast er hurd, hwant de frou wachtte thüs Ja efternei, doe hied er't wol witten Mar doe wie 't to let, syn libben in krüs. 't Is stil op 'e pleats dêr tusken de beammen De blinen bin sletten, dêr efter 't fortriet D'oars altyd drokke en blide stimmen Dy binne net mear fan dizze tiid. Dy stoaren wei yn 'e rijzige wyn Nei in plak, dy't wy minsken net witte Mar spitich-is 't, dat ik altyd wer fyn Dat wy't sa gauwer forjitte. Allinnich de klompkes yn 't hoekje by 't rüt Dy steane der nou al sünt tiden En jinsen yn't hóf om 'e hoeke rjocht üt Dêr leit, hwat der bleau fan üs dieden. Dêr stiet tusken 't grien in ienfaldich krüs Omseame mei fleurige blommen Dêr foun üs beuker foar ivich syn thus En ha heit en mem nou har kommen. L. DE HAAN

Wanneer de dag is aangebroken waarop het vonnis wordt geveld met hem wordt dan de draak gestoken die op historie is gesteld. Een sliert van slanke grachten rijen. De gordel van de binnenstad maakt plaats voor asfalt en kasseien; het stedenbeeld wordt dor en plat. Het spieg'lend water gaat verdwijnen. De dempingsmoloch heft zijn hoofd omhoog. En schoonheid gaat verdwijnen. De stad is van haar sier beroofd. En alstublieft geen sentimenten. Het kwaad dat eenmaal is geschied wroet voort en schept zijn precedenten; een teken aan de want is 't Vliet. De stedenknoeiers gaan vergaadren. De winst is voor het snelverkeer. De zonden van de vroede vaadren, zij komen op de kindren neer. J. VAN DER WOUDE

God is gelijk de wind: onzichtbaar itn gestalte, voelbaar in het wezen. HARRY DE JONG

wat een gedicht is, weet ik niet. voor mij is het niets anders dan een groepje woorden, wijzend naar een waarheid die ik nooit zal kunnen pakken. DINEKE KOCH

Zonder het te zeggen, maar wel te weten, gaan we binnenkort van sociale zaken vreten. Behoud je waardigheid vooral, ook al zegt het je geen bal. Een miljonair, je hebt 't vaak gedroomd, al heb je je uitstekend van je taak gekweten, toch werd je er maar karig voor beloond. 't Systeem verwacht dat je beter had geweten. L. ROCKSE

Gekluisterd aan het blauwe venster dat 'televisie' heet, zien miljoenen mensen der wereld diepe leed. Zij roepen ach en wee en schande als een reusachtig koor, slaan vol verbazing in hun handen tussen twee pilsjes door. Maar die dag was nogal druk en lang, het eten veel en zwaar, men voelt in zich de drang om openlijk te gapen. De kijkkast uit; men maakt zich klaar om zeer gerust weer te gaan slapen. H. T. HOOIJENGA