Leeuwarder courant : hoofdblad van Friesland

(Van een medewerker)

Langs de autobahn Arnhem— Oberhausen, ligt een piepklein dorpje links van de snelweg, vlak voor Oberhausen. Het dorpje is niet meer dan een verzameling kleine grijze gebouwtjes, verscholen tussen groene heuveh. Een oase van stilte naast het voortrazende verkeer richting Ruhrgebied. In het dorp leven tachtig Vietnamese kinderen. De meesten zijn zo gewond, verbrand, verlamd, dat medische hulp in Europa hun enige redding is. Die redding wordt hun geboden in dit kleine dorpje dat Friedensdorf heet. Een kleine, door gruwelijk oorlogsgeweld ernstig verminkte kolonie Vietnamese kinderen. Sindt 1968 worden ze hier verpleegd en gerevalideerd. Ah een bijna zeker uitzicht op de dood is afgewend leren ze voor het eerst van hun leven wat het betekent in vrede te leven.

Jongens die kunnen voetballen ondanks de prothese.

Een jongen die naast zijn krukken rustig geniet van de zon.

Hoang die zich oefent in het lopen

De kinderen worden elke dag behandeld.

Een deel van Friedensdorf,

Een Vietnamees meisje

Een van de jongens uit het dorp

In juli 1968 kwamen de eerste Vietnamese kinderen naar Friedensdorf. Ruim een jaar daarvoor hadden burgemeester Luise Albertz, Heinz Martin Peters en dominee Fritz Berghaus de aktie Friedensdorf opgericht. Vrijwilligers uit verschillende lauden bewerkten de gratis beschikbare grond en bouwden het dorp op. Anderen beijverden zich intussen om het benodigde geld bij elkaar te krijgen voor het verblijf van de eerste Vietnameesjes. De eerste kinderen kwamen naar Friedensdorf via Terre des Hommes. „Tegenwoordig halen we ze zelf" zegt dominee Berghaus. „Een arts gaat mee om te beoordelen welke kinderen in aanmerking komen voor Friedensdorf. Alleen kinderen die zo gewond zijn dat ze slechts met medische hulp in Europa te redden zouden zijn. Daft is een hele moeilijke keus want er leven in Vietnam duizenden kinderen die binnen deze maatstaf vallen."

Eenmaal in Friedensdorf aangekomen wordt meteen begonnen met de medische verzorging van de kinderen. „Veel kinderen zijn grotendeels door napalm verbrand, lijden aan polio en moeten direkt geopereerd worden" vertelt krankenpfleger Hohlfelt. „Momenteel hebben we twee kinderen in de universiteitskliniek in Keulen. Die moeten een heel nieuw gezicht hebben. Dat kost miljoenen." Daarmee meteen het grote geldprobleem aansnijdend. „Per maand hebben we ruwweg 100.000 mark nodig. Dat geld vormt wel ons grootste probleem. Er komen wel veel giften binnen, we hebben zelfs donateurs en enkele rechters in de omgeving zijn zelfs zo vriendelijk boetes die opgelegd worden voor het rijden onder invloed te bestemmen voor Friedensdorf, maar 100.000 mark per maand is veel." Krankenpfleger W. Hohlfelt heeft net een bedelaktie voor medicijnen afgesloten. „Ik ben er vier maanden mee bezig geweest, maar ik heb nu voor 250.000 marken aan medicijnen bij elkaar gekregen. Een deel daarvan gebruiken we hier, een ander deel gaat naar Vietnam."

De volgende maand zal het eerste deel van een (tweede) Friedensdorf in Vietnam worden geopend. Het ligt in Dalat, een provinciehoofdstad op de Zuitvietnamese hoogvlakte. „Hier zullen die kinderen worden opgevangen die niet direkt naar Duitsland gehaald hoeven te worden. Tevens gaat dit tweede Friedensdorf dienst doen als opvangcentrum voor kinderen die vanuit Oberhausen weer terug gaan naar Vietnam." Voordat men de aktie Friedensdorf in Duitsland startte heeft de Zuidvietnamese overheid bedongen dat de kinderen — voor zover ze nog familie hebben — weer terugkeren naar hun vaderland. Voor het verblijf in Duitsland had dat extra consequenties. „Naast de medische verzorging moeten we de kinderen nu ook voorbereiden op hun terugkeer," aldus stelt men in het dorp van de vrede. Er werd gestart met een schoolopleiding met Vietnamese leerkrachten, terwijl daarnaast ook de beroepsopleiding ter hand werd genomen. „leder kind blijft hier net zo lang tot hij een aan zijn handicap aangepast vak kan uitoefenen. Daarbij is het voor ons wel een groot probleem dat er bij hun terugkomst in Vietnam wel werk en eten moet zijn" stelt men bij de dorpsleiding. „Anders is het nog voor niets geweest."

De staf die de dagelijkse gang van zaken in het dorp voor zijn rekening neemt bestaat uit de dorpsarts, verpleegkundigen, groepsleid(st)ers, de dorpsleider, een fysiotherapeute, een orthopedist, de Vietnamese onderwijskrachten, een kok, schoonmaaksters en een klusjesman, terzijde gestaan door een vijftiental dienstweigeraars die in Friedensdorf him vervangende dienstplicht mogen vervullen. In de gebouwtjes in het dorp is alles wat in eerste instantie nodig is voor de verzorging aanwezig: een medisch centrum met zwembadje, een sporthalletje, behandelingskamertjes, schoolklasjes, een eetzaal en woonafdelingen. Als we langs de speeltuin lopen klimmen kinderen met prothesen lachend over de speeltuigwerken. Een meisje met een been flitst op een schommel aan ons oog voorbij. Even verderop spelen kinderen op een sportterreintje een partijtje voetbal. Daar de meeste prothesen door broekspijpen worden verborgen lijkt het een alledaags tafereeltje. De dorpsleiding vertelt dat de Aktion Friedensdorf sinds een jaar gesteund wordt door een Nederlandse afdeling, de Stichting Aktie Friedensdorf Nederland, gevestigd in Hilversum. (Koningstraat 13.) De Hilversumse student Wim Oosterbeek, secretaris van de stichting vertelt dat de Nederlandse afdeling werd opgericht nadat een groep jonge mensen een weekend in Oberhausen hadden doorgebracht. „Onze doelstelling is dezelfde als van Aktion Friedensdorf. We geven informatie, voeren propaganda en zamelen geld in. Momenteel loopt er hier in Hilversum een oud papier aktie." Vorig jaar bracht de Nederlandse groep ongeveer 50.000 gulden bij elkaar. Geen gigantisch bedrag, maar bijvoorbeeld genoeg om een jongetje als Nguyen Van Cuong (ernstig napalmslachtoffer) vier jaar lang in Friedensdorf te laten blijven.

Als we met krankenpfleger Hohlfelt over het kleine bosterrein aan de rand van het mini-dorpje lopen volgen twee kinderen in een rolstoel met een verrekijker overgierende vliegtuigen. Ze lachen. Thuis In Vietnam waren ze gewend dat er bommen uit vielen. Hier schiet een vam hun vriendjes kwasi ernstig met een kattapult een steen de lucht in, terwijl een ander jongetje een speelgoedpistool om zijn vinger laat draaien. Jets verder op leert Hoang, een vierjarig knaapje, hoe hij zich met twee prothesen en twee krukken kan voortbewegen. Zoals vroeger, voordat een schot lri de rug hem vanaf de middel verlamde, zal het echter nooit meer worden. Als hij langzaam voorbij schuift kijkt hij glimlachend naar ons omhoog.

Hoang, een van de vele duizenden. Een druppel óp een gloeiende plaat? „Ja, als je het zo bekijkt wel" zegt men in Friedensdorf. „Wij menen dat het antwoord echter nee is, want we zijn blij dat we dit kunnen doen. Met dit werk moet gewoon begonnen worden en onze hoop is dat deze druppel het begin zal zijn van een hele moesonregen."