Zelf dragen
Een gecombineerde actie van beide landen zou daarom heel goed op haar plaats zijn geweest. De Bondsrepubliek van haar Kant heeft belastingmaatregelen genomen, die men zou kunnen kenschetsen als een surrogaat voor revaluatie. De Franse regering had daarop kunnen inspelen, Indien zij bereid geweest zou zijn daarover met haar deelgenoten ln de Europese Gemeenschappen overleg te plegen. In het pakket maatregelen dat de Franse president zondagavond presenteerde, was echter slechts één element aanwezig dat als zodanig opgevat zou kunnen worden. Namelijk verlichting van de belasting op exportprodukten waartegenover Duitsland de belasting op exportprodukten gaat verzwaren. Voor het overige waren het allemaal maatregelen die de Fransen zelf het hardst zullen treffen, zoals bezuiniging bij de overheid, beperking van het bankkrediet en restricties in het deviezenverkeer. Met een devaluatie zou de Franse presldent de lasten op het buitenland hebben afgewenteld.; Door devaluatie te weigeren legt hij ze in feite op de schouders van zijn eigen volk. Zijn trots verbiedt hem een minder eervolle uitweg. Aan de reacties in Frankrijk zou men zeggen dat hij de juiste snaar heeft geraakt. Maar zal de openbare mening zo blijven als hét doordringt dat er nog heel wat meer geraakt wordt?
IN ZIJN toespraak uitte de president zich schamper over de demonstraties en andere straatacties, die hij aanduidde als „optochten". Ook daarbij legde hij terecht de vinger op een wonde plek. Deze acties berokkenen -de Franse economie materiële en vooral psychologische schade; zij zijn het die een sfeer van wantrouwen oproepen, ln het buitenland , zowel als ln Frankrijk zelf. Het is waarschijnlijk dat hij in de komende tijd hard tegen „ordeverstoorders" zal laten optreden. Of hij daarmee en met zijn maatregelen het pielt zal winnen blijft onzeker. Zijn woord is machtig genoeg gebleken cm het vertrouwen voor het ogenblik te laten terugkeren. Maar de uitvoering van het aangekondigde beleid zal tijd vergen. Om die periode door te komen heeft Frankrijk het krediet van twee miljard dollar nodig, dat tien rijke landen verleden week hebben toegezegd. Niemand praat er nog over of, die toezegging gedaan is ln de verwachting dat Frankrijk de eerst* stoot tot sanering zou geven door zijn munt goedkoper te maken. Het belangrijkste is nu dat de operatie lukt.
Intussen blijft het wantrouwen latent aanwezig. Elk ogenblik kan het de kop weer opsteken. Het is te verwachten dat De Gaulle nu snel zal handelen. Hij zal een conferentie willen zien bijeenkomen die het wereldgeldstelsel een nieuwe basis geeft, een basis die hij ln zijn toespraak als „onpartijdig en verstandig" karakteriseerde. Deze termen heeft hij eerder gebruikt om aan te geven dat het goud in ere hersteld tal moeten worden als internationaal betaalmiddel. Die conferentie zal er wel komen, want ook andere landen hebben behoefte aan herzieningen op het gebied van het internationale betalingsverkeer. Een voor langere tijd houdbare oplossing Is echter pas mogelijk na grondige en langdurige voorbereiding. Tot zo tang hebben verscheldei.» landen er belang bij tijd te winnen. MARIUS V. AMELSVOORT
