De tijd : dagblad voor Nederland

ADVERTENTIE I^PMEEROE SCHOLFILETS MET >fgS «AMANDELEN EN li ÉËl| KAPPERTJES. M Pr scholfilets 500 gram) ra U»inwrijven met wat zout, door H |$j&M een los geklopt ei en paneer- j|| 87 / goudbruin bakken. Leg de NB fj filets opeen verwarmde schaal. / ■ yW Bruin 1a 2 eetlepels geschaaf- IJ ris do amandelen even in de I §? braadboter en giet boter en I a amandelen over de vis. R j Voeg er wat kappertjes 3 bij. Garneer de schotel met schijfjes citroen.

ADVERTENTIE • • ï: Y7 \Mi mi ••• v, > )\ • •. t v, .\ ~.:J /" / fV Sportief.... elegant.... gedistingeerd.... do sfeer waarin , -«. _'j tfJDIAN TONIC • SODA • GINGER ALE (Sweet and Dry)

WANNEER wij terugkijken naar het hele oeuvre van Pieter Defrcsche, — vanaf het midden van de vijftiger jaren, toen hij overtuigend binnen vernieuwing en varwarring in de beeldende kunst zijn eigen weg insloeg, tot aan de expositie, die hij nu in Den Haag heeft, dan valt er een bewonderenswaardige constante te signaleren. Die moet naar mijn mening stoelen op ren bewustwording van eigen geestelijke structuur, op een hecht plan ook, een idee, dat echter weer'relativerend «enoeg is om als speelelement en experiment aangewend te worden. Pieter Defesche heeft in Nouvolles Images een groot aantal van zijn nieuwste olieverfschilderijen en gouaches uitgehangen en tot verrassing van menigeen zijn hei krachtige en kernachtige werken. Dat kernachtige heeft hij altijd we! bemeten, maar nu blijkt het een

bloei in te luiden, die hem, al* expressionist van vroegere datum, tot een herboren schilder van onze dagen maakt. IK vind dit belangiijk vooraf even op te merken, onv'at wij in Pieter Defesche 'n schilder ontmoeten, die, voortdurend in ontwikkeling, zichzelf blijft, voortdurend zich vernieuwend 7.i.in eigen weg blijft volgen, voortdurend uitvindend, zichzelf niet wenst te verliezen in heilloze-'en modieuze oppervlakkigheid. De werkelijkheid voor Pieter Defesche staat in hecht verband met het landschap en met de natuurverschijnselen, en deze dan in relatie tot de mens. Maar hij is nooit tevreden geweest met een oppervlakkig engagement, laat staan dat hij zich liet verleiden tot het aangenaam arrangement van vormen, kleuren en lijnen omwille van het loutere plezier. Dat laatste zou hij wel kunnen. met zwier zelfs. Vanaf het begin is hij echter bezig geweest goed geordende en emotioneel bepaald* beelden via de" werkelijkheid uit te vinden. Teruggegeven in het door hem beheerste métier van de vrije schilderkunst, worden zijn schilderijen dingen vol plastische visie, die het leven versterken.

De aanleiding is in dc meeste gevallen Spanje, Andalusii* en Castilië, waar het witte trillonde licht de aarde roder maakt, me! wat er op groeit en leeft, vormen van menden en dingen. Was Spanje in de jaren dat hij zochi naar zijn eigen structuur en wezen, de openbaring in tegenstelling tot Tfalie, dat hem helemaal niet lag. nu zijn de leizen naar Spanje bevestigingen van . kermis, tinteling van licht op een Andalusisch plein, mensen voor een witte gevel, een landschap in veel rood en geel met «pelende kinderen of het eenzaam dansen van de kleine Carmencita, tafrelcn waaraan ie. voorbijgaat, maar die in écu momentopname ■foo? DefescKe zijn Vastgehouden. Het is verwonderlijk 'hoe hij een land*chap kaiv4&ten- ervaren

EUGèSF. BRANDS i.t ffl>! een tentoonstelling terug in het Amsterdams Stedelijk Museum. Ik bespreek hie- ryu werk omdat ook hij een schilder is, rfie 'rouw aan zichzelf i.< oeblecen, ererio'.v Defesche dat. is. Deze trouw aan zichzclf hoeft niet per se een garantie voor geëngageerd kunstenaarschap te z\jn. Maar in heuler geval ietjst ze wel naar een rijping van vermogens. F.ugene Brands nam in de Cobragroepering een bijna onopvallende plaats in. Dat kag niet aan zijn inbreng, maar wel aan zijn geestelijke structuur. Brands mag men de dromer van de Cohrn-isten noemen. Zijn werk was oen uiting van cru ietwat melancholieke kijk op de iingen, die gevoed werd door zijn grote interesse \ oor de cultuur van de natuurvolkeren K"1 eeuwigheid van de kunst, do oneindigheid van 1? m ogelijkheden. de verlangens naar wat over de grenzen van het tigen bestaan aanwezig zou zijn. dat schele complex hield hem intens bezig. In elke belangrijke groepering hel» je de individualisten, de fijnzinnige, die hun eigen weg in de .»erste plaats willen gaan, zij het binnen het uitgedachte land van do neeldende vernieuwing. Hoe kort Cobra ook gebloeid heeft, Eugene Brands heeft van zichzelf de lange idem; hij paste min of meer toevallig, door zijn inzichten en door zijn manier van verwezenlijken ervan, binnen Cobra. De schilderijen, gouaches rn de vier assemblages in het Stedelijk '.ijn stuk voor stuk echte Brand? Opmerkelijk is dat hij do figuratie tan het los laten is om te komen tol kleur en vorm alleen. Dr> trouw aan zichzelf manifesteert zich in de wijze waarop hij massa en kleur behandelt. Vervloeiend. Igrisch en ongriipbaar. De ■lichter van Cobra, met zijn heimwee naar de zomer. (Tot Ifï november.) FRANS DUISTER

Een van de Spaanse landschappen van Pieter Defesche.

Van onze correspondent ! DEN HAAG. 28 okt. - Professor nir. I. Kisch heeft zijn bewering teruggenomen dat bij ko-: ningin Wilhelmina in de periode: 1033 tot 103 D nooit enig medegevoel is gebleken met de Duitsjoodse vluchtelingen.

Prof. Kisch stolde dit in een recensi* op het ectste doel van dr. L. do Jont;: historisch overzicht van de Tweed< Wereldoorlog. Voorspel, in het jood: cultureel tijdschrift Studia * Rosentha liana. Dr. De Jonu is directeur van he rijksinstituut,voor oorlogsdocumentatii to Amsterdam. In hot in januari 197( verschijnende nummer van Studio Ho senthaliana neemt prof. Kisch zijr bewering in een Corrigendum terui omdat, naar hij thans verklaart, dr. D< Jong hem heeft meegedeeld ..dat ko ningin Wilhelmina zich hoeft gekeerc touon het enghartig vluchtelingenbeleid van de successieve vooroorlogse kabinetten, /.ii het vergeefs". Bovendien wenst prof. Kisch zijr woorden terug te nemen omdat hii vai een zegsman gehoord heefl dat koningin Wilhelmina herhaaldelijk financiële steun heefl verleend aan diverse instellingen. betast met de zora vooi Duits-joodse vluchtelingen. Tenslotte verklaart prof. Kisch dal hem een en ander tevoren niet bekend was en niet bekend kon zijn.

ER BESTAAN GEVALLEN dat men' al luisterende, zijn oren niet vertrouwt. Maandagavond trad in de Kleine Zaal te Amsterdam 'net echtpaar en duo Meivin ftitter en .lane Allen voor het voetlicht. Zij ztjii voortreffelijk geschoolde instrumentalisten. Metvin Ritt er is een violist niet doorwrochte], techniek en een sterke greep op de muzikale stof. .lane Allen speelt piano met (jrote bravour en virtuoos vertoon. ■ Hun samenspel bezit alle gladde vaar-j digheden die de vrucht zijn van veel1 studie en routine. Na do vermelding van deze positieve ; kwaliteiten moot mij van het hart dat | hun wijze van muziek maken trui niet i kon bekoren. Hun programmakeus wa» nogal zwaar: viei sonates. »'an Hinde-? mith. Schumahn, Mennin en Richardj Strauss. Do uitvoering was luidruchtig,: nogal ruw en doortrokken van een! eigenaardige agressiviteit. De viooltoon j van Ritler was ongracieus en dikwijls ongelijkmatig; er was een rasperige klank; veel noten kwamen niet uit de verf. De bijzonder geladen en geëxalteerde sonate van Schumann, opus 121.1 die grote concentratie vereist, werd dei zaal ingeworpen alsof het een leeg j bravourstuk was Ik kon me niet ont-j trekken aan do indruk Jat het de; uitvoerders eigenlijk onverschillig liet.l Dat was oen subjectieve indruk. Dat zij! hun vak verstaan zij nog eens uitdruk-j kelijk gezegd Daarom kon ik mijn; oren n/et helemaal geloven. »r f i

BREAD AND PUPPET Theatre ui New York komt in Amsterdam spelen 30 en 31 oktober The Crv. of the Peop!( for Meat — met poppen van 3 tot <■ meter — ii. Frascati. 1 en - novembei met minder ruimte vergende voorstel lingen in het Univcrsitcitstheaiei. EEN LABÖRATORIUMTHEATEr van de Scandinavische landen samen het Odin Teatret uit Denemarken, tc vergelijken met Jerzy Grotowskf'; methode, komt op toernee naar Nederland; 31 oktober en 1 novembei ir Kurhaus Sehevéningen, 3 novembe Piccolotheater Rotterdam, 4 en 5 nov Frascati Amsterdam, fi nov. Theater aaide Rijn Arnhem. Telkens om hal

EEN ORGANISATIE wordt hervormd om gebreken te verhelpen. Over het algemeen gaat het dan om een betere taakvervulling te bereiken, maar soms liggen „politieke" motieven aan een hervorming ten grondslag. Dan wil men een maatschappelijk ideaal beter tot uitdrukking brengen, wat altijd neerkomt op een andere verdeling van zeggenschap en materiële en immateriële beloningen. Zulk een herverdeling kan bijdragen tot een betere taakvervulling, maar er ook afbreuk aan doen. Dan moet een keus gemaakt worden. Tof voor kort lag bij de i'oorstellen lot iitiiversitaire hervormingen het accent op een verbetering van (Ie taakvervulling. Zij waven gericht op een — dringend noodzakelijke — vergroting van de bestuurskracht en een differentiatie van het wetenschappelijk onderwijs. De:c differentiatie zou tegemoet komen aan de uiteenlopende begaafdheid en interene van de studenten en ca» het verschil in dc toekomstige beroepsuitoefening, te weten het verruilen van een praktijk functie of de beoefening van de wetenschap. Ook do didactische problemen en de inspraak van de sludenten in het onderwijs hadden reeds aandacht gekregen. Aan de meeste universiteiten waren onderwijsresearchcentra opgericht, en studieraden, samengesteld uit docenten en studenten, met een adviserende bevoegdheid. Dit laatste bleek evenwel niet voldoende. De pendel, getrokken naar een vergroting van de bestuurskracht, is in de discussies en de pressie van het afgelopen jaar ver doorgeslagen naar de kant van de democratisering Velen blijken moeilijk t.en verschil te kunnen zien tussen democratische bestuursvormen ln de staat en in de universiteit. In de anarchistisch-utopistische opvatting van revolutiorarie | studenten is dit begrijpelijk. Oveial waar mensen leven en werken, doen ze dit. zo zost het anarchisme, als volkomen gelijke en vrije mensen. Hel individu is volkomen vrij, vormt vrij gtoopen die ook weer vrij zijn tegenover andere groepen. De staat mort verdwijnen, de maatschappij ontstaat door het contact "an groepen, die elkaar vrijwillig diensten bewijzen.

Drof. dr. R. A. de Moor doceert theorie en geschiedenis van de algemene sociologie aan c'e Katholieke Hogeschool van Tilburg.

Deze aufonomie-opvattiug is dus gebaseerd op een vijandige houding tegenover de bestaande maatschappelijke orde en de parlementaire democratie en openbaart een onjuiste elitaire mentaliteit in plaats van een democratische Hiertegenover staat de traditionele opvatting. die de autonomie van de universiteit en van de afzonderlijke wetenschapsbeoefenai en baseert op het eigen karakter v;tn wetenschappelijk onderwijs en onderzoek. Willen dit onderwijs en onderzoek lot hun recht kunnen komen en een bijdrage — ook een critische — aan de samenleving kunnen leveren, dan is blijkens eeuwenlange ervaring, een zekere onafhankelijkheid van de universiteit, tegenover de staat en andere maatschappelijke instituten nodig, en ook een zekere vrijheid van de afzonderlijke docenten tegenover vakgenoten en a fortiori tegenovei niet-deskundigcn. De ervaring leert echter ook. dat een autonomie die tot isolement van universiteit en docent leidt, eveneens onvruchtbaar is. Bovendien blijkt, dat de gtenzen van de autonomie verschuiven (althans zouden moeten) door ontwikkelingen in onderwijs en onderzoek Ibv. door noodzaak van teamarbeid). Autonomie blijkt, behalve als ecu waarborg voor recht op orije meningsuiting haar rechtvaardiging te vinden in de belangen van iretenschap en samenleving De;'- belangen wor~ ' den gediend door vrijheid te laten aan deskundigen. wier normen dienst aan de gemeenschap benadrirkken. Universitaire structuren, die geen orole plaats toekennen aan deskundigheid, en r een universitaire bevolking die niet gericht is L op de belangen van de samenleving, zullen op 1 de duur de autonomie van de universiteit en wetenschap (verder) ondergraven. MINISTER VERINGA betitelt het stelsel dal t hij voorstaat als een stelsel van representatieve democratie, aangepast aan de eigen behoeften , van oen universitaire gemeenschap. Do vraag is of in do uitwerking van dit stelsel do represcntatieve democratie of do eigen behoeften van een universitaire gemeenschap voorop zullen 1 >taan. Welke zijn deze behoeften? i De universiteit bestaat, zoals de moeste sai mornvorkingsverbanden, uit mensen die een ongelijksoortige bijdrage to'. haai taakvervulling leveren. De een doceert, de ander studeert, ?en volgende zorgt voor het onderhoud van de gebouwen. Hoewel allemaal nodig voor do taakvervulling van de universiteit, zijn deze •bijdragen, gemeten aan het doel van hol instituut. ongelijkwaardig in deze zin, dat de voischillende bijdragen in ongelijke mate voor elkaar bepalend zijn. De aaid van het onderwijs bepaalt welke administratieve en technische hulp ei nodig is, niet omgekeerd Ook binnen -eenzelfde categorie van laken doet zich dit voor; do .stof die do docent op zijn colleges behandelt, is bepalend voor de practische oefeningen, die zijn assistenten met de studenten maken. Do ongelijksoortige bijdragon vragen een ongelijksonrtis'' deskundigheid

Deelnemers aan een werkgemeenschap zijn 1 dus in dir opzichten ongelijk die voor de werkgemeenschap het meest relevant zijn. Een werkgemeenschap is ei het meest hij gebaat, dat de specifieke deskundigen zoveel mogelijk tot hun recht komen. Stelregel is, dat verant-1 woordelijkheid dragen gebaseerd is op deskundigheid. 1 Coördlnati

NIET ALLEEN is de werkelijkheid In de kapitalistische en socialistische landen anders, relfs de gedeeltelijke verwerkelijking van deze utopie is niet te voorzien. Wanneer we pan de objectieve eisen van het menselijk samenleven recht willen doen. dan moet de staatsgemeenschap — in de toekomst wellicht een nog groter verband — on> uitgangspunt zijn Dt staat «gemeenschap beslist in principe op welk gebied en op welke wijze de politieke wil van de burgers uitdrukking zal vinden. Daarom staat de staatkunde democratie voorop; zij stelt grenzen aan rie democratie, die verwerkelijkt kan worden in d* instituten die een helancriike eerneenschansfunctie vervullen. Slechts zulk een structuur kan gerechtvaardigd zijn, die de universiteit tot het vervullen van haar gcmeenschapsfunctie in staat stelt. Ken democratisering, die haar functionele effectiviteit zou aantasten, is in strijd met de plichten tegenover de samenleving. De bekende uitspraak „medebeslissingsrecht i van alle geledingen op alle nivcaux". is belangrijk genoeg om als formulering van een , ideaal op haar uitvoerbaarheid te onderzoeken, ' maar als eis geformuleerd betekent /ij een aantasting van de rechten van de democratische staalgemeenschap Het kan hier nooit gaan om een recht a priori. maai hoogstens om een bevoegdheid die door de staatsgemeenschap uitdrukkelijk of stilzwijgend wordt toegekend. Voor vele lezers moge dit alles vanzelfsprekend zijn, in de universiteiten blijkt hierover grote verwarring te bestaan. Deze verwarring moest zich noodzakelijk uitbreiden tot de vraag welke de grondslagen zijn voor do autonomie van do universiteit. Wanneer de revolutionaire studenten over autonomie spieken, dan bedoelen 7.1 j daarmee — ook —. dat do universiteit onttrokken moet worden aan de invloed van do maatschappij om vanuit de universiteit dos te beter de grondslagen van de gevestigde orde to kunnen bestrijden. Het verzet tegen do huidige curatoria en tegen de beroepsbestuurders, genoemd in de nota-Vei inga. hangt hiermee samen. Slecht op do hoogte van de feiten, zien /ij niet dat, als or sprake zon zijn van een onredelijke invloed van het bed "iif si even, deze niet via de curatoria, maar via individuele hoogleraren een rol spoelt.

Maar ook menselijke ambities spelen eert rol en een eau deze ambities is om de gelijkwaardigheid als mens zoveel mogelijk tot uitdrukking te brengen, soms ook wanneer dit ten koste tan de taakvervulling dour de organisatie zou moeten gaan. Het is begrijpelijk, dal vóór en tegenstanders van democratisering het zelden eens ïrjn over de effecten ervav, maar dat de prestaties van een instituut onder democratisering kunnen lijden staat, wetenschappelijk i vast.

s De voorstellen tot democratisering van de ) universitaire bestuursstructuur komen er op i neer, dat op de verschillende bestuursniveau* i de beslissingsbevoegdheid komt te berusten bij i iaden, die al of niet paritair zijn samengesteld t uit gekozen vertegenwoordigers van de onderscheiden geledingen (hoogleraren" en lectoren, i i wetenschappelijke medewerkers, administratieve en technische staf, studenten en eventueel maatschappijvertegenwoordigers). VANUIT HKT OOGPUNT van een goed functioneren heeft zulk oen structuur de volgende bezwaren: 1 1). Keu belangrijk onderdeel van de bestuurstaak i- coördinatie. De activiteiten van mensen moeten gecoördineerd worden en beslissingsterreinen on -niveauN moeten aan elkaar gekoppeld worden. Concreet: de vakken moeten in het onderwijsprogramma voor de sociologenopleiding gecoördineerd worden en het personeelsbeleid en begrotingsbeleid van deze studierichting moet worden gecoördineerd met dat van andere studierichtingen. Welnu, wil deze 1 coördinatie goed en efficiënt gebeuren, dan 1 moet zij als taak een onderdeel vormen van 1 bepaalde functies uit het organisatiepatroon; > /ij kan op een effectieve manier door gekozen vertegenwoordigers uit geledingen worden 1 vervuld. I 2.) Het beoogde systeem geeft geen waarborgen, dat in het bestuurscollege de vereiste informatie en inzichten alsmede deskundigheid aanwezig is. Daartegenover \rordt wel eens opgemerkt. dat een bestuur niet een college van specifieke deskundigen is, maar van personen met een algemene bestuursbekwaamheid. In de universiteit gaat het echter wel degelijk om specifieke deskundigen die met elkaar de totale verantwoordelijkheid dragen. Overigens algemene oestuursbekwaamheid is ook een beoaalde deskundigheid, die de mens p:et van nature bezit. {.) Bestuurscolleges, die uit groepen van ~belanghebbenden' zijn samengesteld, bergen het gevaar in zich, dat groepsbelangen zullen oraevaleren boven het belang van de universiteit als geheel. Dit is ook het bezwaar van de uiidige hooglerarenuniversiteit. Door meer groepen met hun eigen belangen in lestuurs.'olleges te brengen kan wei een tegenwicht ontstaan, maar het conflict tussen groepsbelangen leidt niet zond?r meer tot het algemeen belang. 4.) Raden zeker op de nivcaux beneden het topbestuur, leveren het gevaar van verstarring op. Veranderingen in de organisatiestructuur (b.v. doorbreken van de grenzen van faculteiten of studierichtingen) of in de procedures zullen angstvallig beoordeeld worden vanuit de vraag of hierdoor bevoegdheden en medebeslissingsrechten gevaar lopen. .ï i Verstarring zal ook optreden doordat men I van deze raden meer wisselvalligheid en minder objectiviteit zal verwachten Tegen het „politiek" karakter van deze raden zullen i vooral docenten zich gaan dekken door zoveel mogelijk waarborgen voor hun rechtspositie in r reglementen te gaan vastleggen tï.) Het gezag van zulke raden zal gering zijn. t Met name de wetenschapsman aanvaardt in zijn werk vrijwel uitsluitend gezag, dat op des< kundigheid berust. Besluiten, die door — naar zijn mening, ondeskundigen zijn genomen zal

• • hij niet als legitiem aanvaarden. GecombineeH ! met het feit, dat deze raden slecht passen op de feitelijke processen, zal het geringe gezag van deze raden tot een nog verdergaande verzwakking van de bestuurskracht leiden. Zeker wanneer voor- en tegenstanders in bepaalde geledingen zijn geconcentreerd, zullen besluiten i moeilijk worden aanvaard.

OOK VANUIT DEMOCRA TISCH gezichts- j punt zijn deze raden als bestuurscollege geen i gelukkige vondst. De hoeveelheid Frenidbestun'mtiny zal er aanmerkelijk door toenemen. Een raad kan slechts uit een relatief gering aantal personen bestaan. Deze vaste ftroep zal beslissingen moeten nemen over uiteenlopende onderwerpen rvaarbij telkens verschillende deskundigheden een rol tpelen en telkens verschillende ~ersonen uit de organisatie zijn betrokken. ledere beslissing zal dus mede genomen worden door een aantal niet ter zake deskundigen, die bij het object van beslissing ook weinig belang hebben. Men heelt deze bezwaren wel onderkend en wil ze ondervangen door adviescommissies. Dit betekent evenwel een bestuursstructuur, die meer tijd en energie rooft dan nodig is, en slechts enkele bezwaren, en dan nog maai ten dele, ondervangt. Tenzij de raden volstaan met adviezen goed te kt uren en dus in feite hun bestuursbevoegdheid overdragen, wordt het probleem van de Fremdbestimmung hierdoor ook niet uit de wereld geholpen. Do moeilijkheid is, dat de betreffende hervormingsvoorstellen typische rcactieverschijnselen zijn. Tc lang is aan studenten cn wetenschappelijke medewerkers een invloed onthouden, die hun en vooral de laatste categorie toekomt. Te lang ook leefden de overige leden van do universitaire gemeenschap in do schaduw van het maatschappelijke en interne aanzien van de hoogleraren. Dit moest wel leiden tot een overtrokken accent op gelijkheid cn een verlangen tot formele vastlegging van machtsposities. Zulk een formele vastlegging kan echter alleen gebeuren in een vereenvoudigde structuur, die afwijkt van do gevarieerde en flexibele structuren die een moderne complexe organisatie vereist. WORDT VERVOLGD

Van onze correspondent LONDEN, 28 okt. — De BBC hesint in januari met sexuele voorl'chting aan kinderen van acht en ncgrn jaar via haar schoolradio. In juni van het volgend jaar ral er in Kngclands klassen van deze leeftijdsgroep ook gekeken kunnen worden naar een drietal televisieuitzendingen over dit onderwerp. Het is de eerste keer dat dit soort programma's betrekking heeft op kinderen van acht en negen jaar. Voordien is men altijd uitgegaan van veertien en vijftien jaar. Het nieuwe plan heelt al onmiddellijk tot de nodige controverses geleid. De woorden „liefde", „huwelijk'', „echtgenoot" cn „echtgenote" zijn namelijk nadrukkelijk uit de series verbannen om de sfeer van de programma's zo eenvoudig, neutraal en algemeen mogelijk te houden en de kinderen van ongehuwde moeders niet in verlegenheid te brengen. Tegen het weglaten van vooral de begrippen huwelijk en liefde wordt nu van verschillende zijden bezwaar gemaakt, terwijl een aantal jcugdpsychiaters van mening is dat de leeftijd van acht en negen wel wat al te jong is. Bovendien, zo vindt men in deze kring, verdient het juist in deze leeftijdsgroep de voorkeur de kinderen individueel voor tc lichten. Het kan immers gemakkelijk leiden 'ot onnodige frustraties en ongewenste experimenten. Een der psychiaters, dr. Louise Eickhoff uit Birmingham, wil via het ministerie van onderwijs de uitzendingen verbannen. De BBC heeft zich verweerd met de dat beide programma's zijn uitgetest op een groot aantal andere kinderen van deze leefttfd* Op na was iedereen enthousiast.

NIJMEGEN. CS okt. — In een loods van het bouwbedrijf Novio Magum is dinsdagmiddag een 1350 kilogram wegend blok gegoten beton gekanteld en terechtgekomen op het 43-iarige personeelslid L. van Ewijk uit Nijmegen. De zwaai gewonde man overleed tijdens het transport naar het ziekenhuis.