De tijd : dagblad voor Nederland

ADVERTENTIE * /Mh Dutim ft». Oejttgwit O *1» Ê.' *7 mi»; v

Het enige perspectief dat men voor ogen moet houden, is in feite dit van de evangelische zending waarvan wij in het geloof en in de hoop op het koninkrijk herauten en getuigen zijn. De bisschop en de priester hebben de opdracht het evangelie van de genade en de waarheid te verkondigen (Joh. 1,14). de boodschap van de verlossing aan de wereld uit te dragen, haar tegelijk haar zonden en haar verlossing te doen beseffen, haar tot tk- hoop uit te nodigen, haar aan de altijd weer oprijztnde afgoden te onttrekken. haar tot, Christus de verlosser. te bekeren. De evangelische waarden kunnen slechts in het geloof, in het gebed, en tiet berouw, in de liefde begrepen en beleefd worden en niet zonder strijd en afsterving noch ook soms, zoals Christus en de apostelen, de spot en de minachting van de wereld te verwerven, het onbegrip en tenslotte de vervolging uit te lokken. De totale overgave aan Christus gaat tot de Kruisdood. Het steeds diepere begrip van deze overweging, dat in de loop van een geschiedenis is gerijpt die zovele inspanningen en zo veel strijd om de handhaving van de christelijke idealen heeft gezien, heeft de Latijnse Kerk ertoe gebracht afstand te doen van het recht om een eigen gezin te stichten — /oals reeds zo vele dienaren van het evangelie spontaan hadden gedaan — «Is voorwaarde voor de toelating van de kandidaten tot het priesterschap. Deze ovorwegingen gelden alsnog, •n heden misschien meer dan in andeïe tijden. En wij, die tot de navolging van Christus geroepen zijn, zullen misschien niet in staat zijn, een door zolange ervaring beproefde wet te aanvaarden en gezin en netten te verlaten om hem te volgen en de blijde boodschap van de Verlosser uit le dragen (Marcus 1 ?). Wie kan in de volheid van de genade en de kracht (Handelingen 6,8) aan de mensen van onze dagen de bevrijdende boodschap beter brengen dan de herders, die zich onherroepelijk en zonder voorbehoud aan de uitsluitende dienst van het evangelie kunnen wijden?

Dit alles overwegende in het aanschijn van God, en het aanschijn van Christus en de Kerk, ten overstaan van de wereld, voelen we ons daarom verplicht opnieuw duidelijk te verklaren, hetgeen wij reeds verklaarden en verschillende keren herhaald hebben, namelijk dat de band tussen priesterschap en celibaat, zoals dit sinds eeuwen door de L.atUnse Kerk is geschapen, voor haar een uiterst waardevol en onvervangbaar goed vormt. Het zou een ernstige vermetelheid zijn, deze door de traditie geheiligde band te onderschatten of in onbruik te doen geraken, dit onvergelijkelijke teken van algehele overgave aan de liefde van Christus (Matt. 12,29), dat op zo glansrijke wijze de wezenlijke missionaire eis voor ieder priesterlijk leven laat zien, in dienst van de herrezen, altijd levende Christus waaraan zich de priester heeft gewijd in een algehele bereidheid voor het koninkrijk Gods. Ten aanzien van de priesters, die om, als geldig erkende, redenen ongelukkigerwijs in de uiterste onmogelijkheid verkeren hierin te volharden — we weten dat het hier slechts om een klein aantal gaal, terwijl de grote meerderheid met de hulp van de genade trouw, wil blijven aan de voor God en de Kerk aanvaarde heilige beloften— zijn wij met grote smart bereid aan hun dringend verzoek om van hun geloften te worden ontbonden en van hun plichten te worden gedispenseerd, na een zorgvuldig onderzoek van ieder geval te voldoen. Het diepe begrip echter dat wij in een geest van vaderlijke liefde voor de personen willen koesteren, mag ons niet verhinderen een houding te betreuren die zo weinig . overeenkomt met hetgeen de Kerk terecht verwacht van hen die zich definitief en uitslui-

tend aan haar dienst gewijd hebben. De Kerk zal niettemin, morgen zowel als gisteren, voortgaan het goddelijke ambt van het woord, van het geloof en van de sacramenten van de genade slechts aan de priesters toe te vertrouwen die trouw aan hun belofte blijven. Ook hel veelvuldige protest dat heden ten aanzien van een zo heilige instelling als het heilige celibaat tot uitdrukking komt, dwingt ons nog meer om op iedere manier de ontelbare schare van priesters te steunen en aan te moedigen die aan hun beloften trouw bleven en tot wie wij met bijzondere liefde onze gedachten en zegen richten.

Op grond van een besluit tiul wij na rijp beraad genomen hebben, verklaren wij op ondubbelzinnige wijze verplicht te zijn niet toe te staan dat het priesterlijke ambt door degenen uitgeoefend wordt die na de hand aan de ploeg gelegd te hebben, ervan teruggekomen zijn (Luc. 9,62). Is dit overigens niet de blijvende traditie, ook van de eerbiedwaardige Oosterse Kerken,. waarop men zich in dit verband graag beroept? Tenslotte wagen we nauwelijks aan de' onberekenbare gevolgen te denken die een andere beslissing voor het volk Gods op het geestelijke en pastorale terrein mee zou brengen. Terwijl we ons verplicht achten de norm van het heilige celibaat) aldus opnieuw te stellen, vergeten wij een vraag niet die tot ons met nadruk gericht werd door enkele bisschoppen waarvan wij de ijver, de gehechtheid aan de eerbiedwaardige traditie van het priesterschap van de Latijnse Kerk en aan de zo verheven waarden kennen die het uitdrukt, maar ook de herderlijke zorgen tegenover bepaalde, geheel uitzonderlijke noden van hun priesterlijk ambt. In een situatie van uiterst gebrek aan priesters — zo vragen zij ons — en beperkt tot de gebieden die zich in een dergelijke situatie bevinden: zou misschien niet de mogelijkheid in overweging genomen kunnen worden om voor het heilige ambt mensen van reeds gevorderde leeftijd in aanmerking te nemen, die aan hun omgeving het goede getuigenis van een voorbeeldig gezins- en beroepsleven gegeven hebben? Wij kunnen niet verbergen dat een dergelijke mogelijkheid aan onze kant ernstige bezwaren oproept. Zou het inderdaad onder andere niet een zeer gevaarlijke illusie zijn te geloven dat een dergelijke wijziging van de traditionele tucht zich in de praktijk tot plaatselijke gevallen van werkelijke en uiterste noodzaak zou beperken? Zou het dan niet een verleiding zijn voor anderen om een kennelijk veel gemakkelijker antwoord op het tegenwoordige onvoldoende aantal van roepingen te zoeken? In ieder geval zouden de gevolgen zo ernstig zijn en zij zouden dermate nieuwe vraagstukken voor het leven van de Kerk oproepen dat zij eventueel tevoren zorgvuldig onderzocht zouden moeten worden door onze broeders in het bisschoppelijke ambt, in gemeenschap met ons, rekening houdend voor God met het welzijn.van de universele Kerk, die men niet kan losmaken van dat van de locale Kerken. Deze problemen die zich aan onze herderlijke verantwoordelijkheid voordoen, zijn inderdaad ernstig en wij meneer de kardinaal hebben ze u willen toevertrouwen.

Gij ziji, niét ons, getuige van de verzoeken die ons van alle kanten bereiken: vele van onze broeders en zonen smeken ons niets te veranderen aan een zo eerbiedwaardige • traditie, en tezamen met ons smeken zij dat onze vereerde broeders, de bisschoppen van Nederland, met de Heilige Stoel in een van vertrouwen vervuld broerderlijk contact tot een nieuwe overweging geraken die in het gebed en in de liefde zal moeten rijpen. Onzerzijds verlangen wij meer dan ooit met de herders van de diocesen van Nederland naar de middelen te zoeken om op geschikte wijze hun problemen op te lossen, in gemeenschappelijke zorg om het welzijn van de gehele Kerk. En daarom achten wij het vooral noodzakelijk, mijnheer de kardinaal de bisschoppen, priesters en alle leden van de Nederlandse katholieke gemeenschap te verzekeren van onze blijvende genegenheid, maar tegelijkertijd ook van onze overtuiging dal het absoluut noodzakelijk is, in hel licht van de hierboven uiteengezette overwegingen en in de geest van eer oorspronkelijke kerkelijke gemeenschap de meningen en de houding ter aanzien van een vraagstuk van een zc zwaar gewicht yoor de universele Kerk opnieuw in overweging te nemen. In het werk dat met dit doel door dc Heilige Stoel moet worden verricht rekenen wij in het bijzonder, mijnheel de kardinaal, op uw waardevolle medewerking. Uw hulp zal ons waardevol zijn, ook met het oog op de waardevolle contacten die mei de bisschoppen van de gehele wereld genomen moeten worden, opdat alle bisschoppen — conferenties, in volmaakte gemeenschap mei ons en met dc universele Kerk. ir absolute eerbied voor haar heilige wetten, de priesters, onze medewerkers, ervan mogen verzekeren, dat wij met vaderlijke liefde hun pastorale zorgen en hun problemen volgen er zullen blijven volgen, en hun allen de schoonheid van de genade die de Heei hun heeft verleend, hun heilige beloften. de missionaire eisen van hur ambt in herinnering roepen. Ook zal het niet anders kunnen zijr dan dat onze meest hartelijke gedachten uitgaan naar de jongeren, die mei een grote moeilijkheid van een apostolische ijver zich erop voorbereiden on met geheel hun hart als priestei Christus en hun broeders te dienen Ze zijn inderdaad de hoop van d( Kerk voor de evangelisatie van d( wereld van morgen: altijd gesteld da zij zich onherroepelijk en zonder voorbehoud lot die levenswijze verbinder die de kerk hun voorstelt. Het zal tenslotte nodig zijn, mijnheer de kardinaal, aan de menigte var gelovigen die stilzwijgen bewaren daarom echter niet minder lijden ir dit uur van beproeving, dringenc grootmoedige gebeden te vragen. Moge de Heer allen, herders er gelovigen, de vastheid van het geloof de kracht van de hoop en het vuui van dc Jiefde geven: De genade mog< met al degenen zijn die onze Heei Jezus Christus in een onwrikbare liefde beminnen". (Ephesen 6,24). Met deze gevoelens verlenen wij u mijnheer de kardinaal, onze apostolische zege.

Van onze Correspondent ROME, 4 febr. — Hieronder volgt de volledige test van de brief van paus Paulus aan zijn kardinaal-staatssecretaris, Villot, waarin hij uitvoerig ingaat op de kwestie van het celibaat en met name de kwestie in Nederland ter sprake brengt. De brief is gedateerd op 2 februari, het feest van Maria Lichtmis, en werd gistermiddag door het Vaticaan gepubliceerd. Mijnheer de kardinaal. „De verklaringen die in deze laatste dagen in Nederland over het kerkelijke celibaat gepubliceerd werden, hebben ons diep bedroefd en deden in onze geest tal van vragen rijzen: ten aanzien van de beweegredenen van een zo ernstige houding in strijd met de In onze heilige Latijnse Kerk geldende wetten; ten aanzien van de uitwerkingen die *ij in het geheel van het Volk Gods heeft, in het bijzonder onder de clerus •n bij de jongeren die zich op het priesterschap voorbereiden; ten aanzien van de verwarring die zij In het leven van de gehele Kerk veroorzaakt; ten aanzien van de reacties die zij bij •11e christenen en zelfs bij de overige leden van de menselijke familie uitlokt. Ten 'overstaan van zovele vragen, voelen wij de behoefte, mijnheer de kardinaal, u ons hart te openen, aan u di

apostolische taak deelt. Allereerst vragen we ons in ootmoed in een algehele innerlijke oprechtheid af of wij niet in enige mate verantwoordelijkheid dragen ten aanzien van zo ongelukkige beslissingen die zo ver verwijderd zijn van onze opvatting alsmede van die naar ons dunkt, van het geheel van de Kerk. Maar de Heer is getuige van onze gevoelens van waardering, van genegenheid, van vertrouwen waarvan wij altijd vervuld waren tegenover een 7.0 verdienstelijk gedeelte van het mystieke lichaam van Chr istus als dit van Nederland. En ii kent wel. mijnheer de kardinaal. de altijd door eerbied en vriendschappelijke gevoelens gedragen actie die wij zowel in onze persoonlijke sesprekken als in de schriftelijke correspondentie oftewel dooi- de bemiddeling van organen van de Heilige Stoel gevoeld hebben om de verklaringen in Kwestie te voorkomen. Deze Verklaringen leiden tot vele onzekerheden en verwarringen. Daarom is het voor ons een zware »ii gebiedende plicht onze houding volkomen duidelijk te bepalen: de houding namelijk van degene waaraan een geheimzinnig plan van de goddelijke voorzienigheid in dit moeilijke uur „de zorg voor alle Kerken" (2 Ko. 11,28) heeft toevertrouwd. De beweegredenen ter rechtvaardiging van een 7.0 radicale wijziging van de al eeuwenoude norm van de Latijnje Kerk, die 7.0 veel vruchten van genade, van heiligheid en van missionair apostolaat heeft voortgebracht, zijn welbekend. Wij moeten het zonder enige onduidelijkheid stellen, zij blijken voor ons niet overtuigend te zijn. Zij schijnen in werkelijkheid een fundamentele en wezenlijke overweging over het hoofd te zien, die in veel gevallen vergeten kan worden en die van bovennatuurlijke orde is: zij schijnen namelijk een verzwakking van de oorspronkelijke betekenis van het priesterschap te vormen. ll .... . * 1'

j Van onze verslaggever AMSTERDAM, 4 febr. — Do Am sterdamse journnlist Paul van 't Veei iiucll ontslag geaumen bij liel Vrijt Volk. Hij gaat over naar Het Paroo waar hij een functie krijgt op d< politieke redactie.

Verschillende lezers van De Tijd heb ik in de afgelopen maand hun waardering horen uitspreken voor de verslaggeving en het redaktioneel commentaar op de gebeurtenissen tijdens en na het Pastoraal Concilie in Noordwijkerhout. Als blijkbaar erg weinig lezers complimenten maken, dan mag De Tijd er toch op rekenen dat er grote waardering is bij de lezers voor het standpunt met name ten aanzien van het beleid van onze bisschoppen. De artikelen van prof. Haarsma vormden in dit geheel een uitstekende bijdrage. Vrijdag heeft De 'Tijd zich echter kennelijk vergaloppeerd door do publikatie van het artikel „Concilie en quasi-democratie" van „een bijzondere medewerker". Laat gerust allerlei meningen aan het woord komen, maai laat ons dan wel weten uit wiens koker die mening komt. Een „bijzondere medewerker" wekt de indruk de mening van de redaktie weer te geven. In dit geval zal zelfs de argeloze lezer wel begrijpen dat dit niet zo is; wij weten gelukkig dat de redaktie anders denkt, béter schrijft, feiten exacter weergeeft en interpreteert. Ik voel me dan ook niet geroepen om in te gaan op dit artikel. Wel zou ik willen vragen om het image van Do Tijd niet te bedervan door dergelijke artikelen zonder vermelding van auteur te publiceren. AMSTERDAM J. Routen o.s.a.

Het is mij een zeer groot genoegen u mijn vreugde te kunnen mededelen over het artikel „van een bijzondere medewerker". Zoals u het aangeeft: Concilie en quasi-democratie. De kerk zelf is niet democratisch, dat ik heden gelezen heb. Ik vond het voortreffelijk in alle opzichten, en ik hoop dat de leer, de geest en ook de rust van dit artikel moge doorwerken In de geest van uw krant. Met grote tegenzin heb ik al meerdere jaren de zogenaamde katholieke kranten ter hand genomen; nu proefde ik weer de zoete geest van echt katholicisme. Moge het onder Gods onmisbare zegen zo doorgaan. De bijzondere medewerker mijn hartelijke dank. GROESBEEK ' H. Hoek. em. pastoor

De stroom brieven van lezers Is de laatste weken zo groot geweest Jat een aantal brieven, dat klaar lag voor publicatie, verouderd is geraakt en derhalve niet meer gepubliceerd worden. Tot onze spijt is het ons nu niet meer mogelijk Je ze lezers daar nog apart van in kennis te stellen. REDACTIE

OVER DE BRIEF van dc paus aan de kardinaal-staatssecretaris heeft gisteravond Frans Wijsen, in een extrauitzending van Brandpunt, een interview gehad met prof. dr. F. Haarsma, hoogleraar in de pastoraal theologie i'n Nijmegen en lid van de Coneilieraad van het Pastoraal Concilie. Prof. Haarsma zei, dat zijn eerste indruk wat somber en pessimistisch was geweest, omdat de spannende situatie scheen toegespitst. Bij nadere lezing was hij wat gerustgesteld. De paus biedt op een bepaald punt een oplossing. Hij wijst niet zonder meer af, dat gehuwde mannen tot priester zouden kunnen worden gewijd. Dit is dus een stap vooruit. Maar de paus spoort de bisschippen van Nederland aan op hun standpunt terug te komen. Dit standpunt acht de paus in strijd met zijn eigen opvatting. Maar de paus stelt geen voorwaarde voor een gesprek. Hij benadrukt dat de zaak de gehele wereldkerk aangaat. De paus noemt de argumenten van Nederland niet overtuigend, maar hij gaat er verder niet op in. In de gehele wereld heeft de Nederlandse opvatting weerklank gevoden, niet alleen in negatieve maar ook in positieve zin. Deze problematiek schept een nieuwe situatie in de westerse kerk. De kerk is niet voorbereid op zo'n radicale verandering. Het is geen wonder dat er onrust is in dc kerk. De zaak van het ambtscelibaat is op het ogenblik in studie bij een speciale kerncommissie van de internationale theologencommissie. Een dialoog is niet zinloos. De paus is overtuigd van zijn standpunt, maar hij wijst er op dat dialoog nodig is. Van alle kanter wordt ook aangedrongen op zo'n dialoog. „Ik hoop dat steeds meer bisschoppen met de paus in overleg treden," aldus Prof. Haarsma. die er aan herinnert, dat de paus spreekt van eer overweging van bovennatuurlijke orde Maar er zijn ook zeer natuurlijke zaken aan de orde. Een eventuele dialoog zal nog lang duren, zo besloot Prof. Haarsma zijn betoog. Ik hoop dat de bereidheid van dc paus tot een echte dialoog za] toenemen en dat velen in de wereldkerk op zo'n dialoog zullen aandringen. H. Br.

Het valt de Stampa op, hoe nadrukkelijk de paus zijn grote waardering en genegenheid voor de katholieken van Nederland beklemtoont — in tegenstelling tot kardinaal Daniclou, die in zijn artikel in de Osservatore Itomano van de „meesters in de valsheid" had gesproken. De vorm van een brief van de paus aan de staatssecretaris is sinds dertig jaar niet meer gebruikt cn woi dl door deze paus dus voor hel eerst toegepast. Volgens mgr. Vallainc, de woordvoerder van het Vaticaan, heeft Pius XI één keer een brief aan kardinaal-staatssecretaris Gaspari gericht, zoals Pius XII aan diens opvolger kardinaal Maglione. Deze vorm wordt nu door Paulus VI weer opgenomen want „dit biedt de paus de mogelijkheid op vertrouwelijke zij het ook openbare wijze met zijn naaste medewerker... vraagstukken van bijzondere betekenis te behandelen." In de Giorno wijst dr. Zizola erop dat de paus, door zijn brief aan kardinaal-staatssecretaris Villot te richten, wilde aantonen, dat het probleem niet alleen een Nederlands probleem is. Aan de andere kant ziet hU in het (strenge vasthouden aan de bestaande celibaatswet een streven, om een „politiek van de elite" te voeren, „voor absoluut trouwe priesters ten koste van een aantal ernstige verliezen." In dit kader vormt de mogelijkheid, getrouwde leken tot priester te wüden, voor Paulus VI reeds „een enorme eoncessie."

~De Kerk zelf is niet democratisch." Accoord. Kan men ooit de waarheid vaststellen op basis van neuzen tellen? Neen! Geheel accoord. De schrijver van het artikel „Concilie en quasidemocratie" in De Tijd (van 30 jan.) heeft in zijn betoog één ding over het hoofd gezien en dal is zeer merkwaardig. Het ging bij het Concilie van Noordwijkerhout, waar de kwestie van het celibaat het hete hangijzer vormde van de discussies, niet allereerst om de Waarheid van enige kerkelijke leerstelling, maar om een bepaalde vorm van Rechtvaardigheid. Waar een bepaalde groep in een bepaalde Geloofsgemeenschap — en zeker niet zo'n geringe groep, al doet dal essentieel niet zoveel ter zake — meent dat een bepaalde wet zeker in haar absoluutheid niet geheel strookt met de rechtvaardigheid — of zij nu gelijk heeft of niet — heeft zij dan niet het recht om voor wijziging van die wet op te komen? Zelfs niet de plicht? En heeft het Bestuur van de Kerk niet steeds, maar vooral nu niet de heilige plicht om te luisteren naar wat er in het Godsvolk leefl aan verlangens, aan wensen, aan eventuele miskenning van rechtsgevoel? Is dat niet allereerst een eis van de liefde? Hebben de Bisschoppen in Noordwijkerhout daarmee niet juist getoond een uitstekend gevoel te hebben van hun Herderschap? Dat heeft niets met neuzen tellen te maken. Waarom heeft de schrijver, die de indruk maakt, een goed onderlegd theoloog te zijn, dit aspect geheel buiten beschouwing gelaten? Het is niet aan te nemen dat dit zo uitentreure betoogde onderscheid heus niet bekend zou zijn, of dat hij dat niet zoudt onderschrijven. Mijn verweer heeft ook niets te maken met het feit of ik persoonlijk vóór of tegen het celibaat ben, maar ik houd van dit artikel een nare smaak over. Is het wel helemaal eerlijk? In alle geval niet volledig. En wordt uiteindelijk de Waarheid hiermee wel gediend? NIJMEGEN Dr. A. P. J. Meyknecht

Over het pastoraal concilie en het beleid van de bisschoppen heeft de redactie van De Tijd in de afgelopen maand een duidelijk standpunt ingenomen. Terecht heeft u zich met waardering achter het beleid van de bisschoppen gesteld, terwijl u de kritiek van bepaalde zijde ook aan hel woord liet. Met verbazing lees ik tiu het artikel van „een bijzondere medewerker" van de redactie over Concilie en quasidemocratie. Waarom neemt De Tijd in dit (nogal slechte) artikel ineens een heel ander standpunt in? AMSTERDAM S. Hoff-Delsman

Tot in de 11e eeuw was de gehuwde priester een erkende figuur in de Westerse kerk, terwijl dit in de Oosterse kerken steeds het geval is geweest. Zonder het celibaat evangelische waarden te willen ontzeggen is het uiteindelijk geen goddelijke maar een menselijke wet en ook op deze grond zou wijziging mogelijk moeten zijn. Nu Rome zo afwijzend tegenover wijziging blijft staan, zoals die praktisch in alle Westeuropese landen door grotere en kleinere groepen wordt voorgestaan, rijst de vraag, of loms hoofdzakelijk financiële overwegingen die houding bepalen? Is dit inderdaad hel geval, zou dit motief dan niet de mogelijkheid scheppen ontkoppeling van celibaat en priesterschap facultatief aan de bevoegdheid van het episcopaat der betrokken kerkprovincies over te laten? Een uitspraak of de kerk democratisch dan wel niet-democratisch functioneert, is m.i. van weinig belang, maar wel. dat de gehele geloofsgemeenschap een leefbare kerk voorstaat, waarin naar Paulus' opdracht verdraagzaamheid heerst en ieders overtuiging gerespecteerd wordt. Bepaalde groepen die op onwaardige wijze tegen de bisschoppen ageren zou ik willen voorhouden, dat zij, zo goed als de paus, de van God gegeven herders, leiders en leraren zijn. In dit verband is het toepasselijk te verwijzen naar de Paulinische visie i.z. de "Mozaïsche wetgeving en de geëiste besnijdenis bij overgaan van niet-joodse heidenen tot het Christendom. Het was na*" een felle dialoog dat ..de , eerste onder zijns gelijken", Petrus, zijn collega en mede-broeder Paulus zijn ongelijk moest bekennen. In dit licht bezien was de vroegevangelische collegialiteitsgedachte toen reeds een feit en mag hieruit worden afgeleid dat de eerste paus op ruime wijze inspraak gaf aan zijn mede-broeders in het ambt, de apostelen, die nu de bisschoppen zijn. ROTTERDAM C. H. v. Essen Sr.

Van onze correspondent DEN HAAG, 4 febr. — De PvdA-fractie in de Tweede Kamer geeft staatssecretaris Kruisinga nog drie maanden de tijd, met een voorstel te komen voor wijziging van de wetgeving over abortus provocatus. Wanneer de staatssecretaris van volksgezondheid 1 mei geen wetsontwerp heeft ingediend, komt dr. Lamberts met een initiatief. De PvdA wil abortus provocatus niet alleen mogelijk maken op grond van medische, maar tevens op maatschappelijke indicatie. De artikelen in het wetboek van strafrecht kunnen volgens dr. Lamberts beperkt worden tot de bepaling, dat abortus provocatus alleen is toegestaan, indien dit geschiedt door een arts in een erkend ziekenhuis of een erkende inrichting. Dr. Lamberts was van plan, zijn initiaticf-wet gisteren reeds in te dienen bij dc behandeling van de begroting van volksgezondheid. Hij wacht, omdat dc staatssecretaris kortgeleden oen commissie heeft geïnstalleerd, die over het vraagstuk van de abortus provocatus moet adviseren. De PvdAwoordvoerder wil dr. Kruisinga een kans geven, vóór } mei met eigen plannen te komen. De commissie, die onder leiding staat van prof. Kloosterman, is volgens de PvdA veel te laat ingesteld. Lamberts ziet het als een vertraginscommissie. In deze mening is hij gesterkt, door de samenstelling. „Als ik zie wie er voor mijn partij inzitten, geeft dit het teken van een langzaam-aanactie". Voor de PvdA zitten in de commissie mevr. Rood-Boer die voor opheffing van het abortusverbod is en prof. Qucrido, die zich hiertegen verzet. „De wens van Querido om de huidige wetgeving te handhaven, heft het verzet van mevr. op en dat is geen afspiegeling van de mening van mijn partij", aldus Lamberts. Kruisinga verontschuldigde de late instelling van de commissie met de mededeling dat de noodzakelijke zorgvuldige samenstelling een paar maanden vergde. Verleden jaar bij de begrotingsbehandeling had de staatssecretaris de commissie reeds toegezegd. De wens van de PvdA met spoed advies uit te brengen zal dr. Kruisinga aan de commissie overbrengen. Of wetswijziging nodig is staat voor de staatssecretaris nog niet vast. Inclusief de oppositie bleek dc Kamer veel waardering te hebben voor het beleid van dr. Kruisinga. Dr. Lamberts noemde de staatssecretaris een van de coryfeeën van het kabinet. „Niet alleen omdat in het land der blinden éénoog koning is. In een goed kabinet zou dr. Kruisinga ook uitstekend passen'', aldus dr. Lamberts. De PvdA betreurt het alleen, dat Kruisinga „onder het juk van Witteveen en Beernink doorgaat". Deze ministers ondermijnen volgens de PvdA het gehele welzijnsbeleid van de gemeenten, waardoor vooral de grote arbeidersmassa wordt getroffen. Een levendig debat ontstond over de resolutie van het in januari gehouden PvdA-congres, waarin de socialisten pleitten voor een nationale gezondheidszorg, met o.m. gratis voorzieningen voor alle patiënten. Drs. Tilanus (CHU) vroeg Lamberts of dit betekent, dat alle werkers in de gezondheidszorg in overheidsdienst moeten komen, dat bedrijven als Philips Duphar en Organon staatsbedrijven moeten worden en dat de tienduizenden bestuursleden van ziekenhuizen en kruisgebouwen moeten worden ontslagen om er overheidsbedrijven van te maken. Dr. Lamberts beantwoordde de drie punten ontkennend. Gesteund door zijn fractiegenoot Van Lier betoogde hij, dat de PvdA-uitspraak slechts, betekent dat er een systeem van volksverzekeringen moet komen voor alle medische voorzieningen. Tilanus constateerde, dat deze uitleg wel sterk afwijkt van de tekst van de congresresolutie. Hij adviseerde dr. Lamberts deze uitleg aan het PvdAcongres voor te leggen. PSP'er Van der Lek was teleurgesteld over de opmerkingen van Lamberts. „Het congres zal deze exegese niet in dank afnemen. In de PSP betekent socialisatie in ieder geval wel dat de artsen in overheidsdienst komen", aldus Van dei- Lek. De staatssecretaris zal een onafhankelijke werkgroep van deskundigen opdracht geven wegen te zoeken om de efficiency te vergroten bij overheidsziekenhuizen. De werkgroep verdovende middelen krijgt opdracht, te adviseren over de voorlichting omtrent het drug-gebruik. Staatssecretaris Kruisinga wil eveneens het vervolgingsbeleid onder de loep nemen. Hij zei dat er geen sprake mag zijn van een heksenjacht op druggebruikers, maar dat de gevaren van drugs niet mogen worden onderschat. Mej. Van Leeuwen (AR) merkte op, dat het gevaar van drugs in de pers erg wordt gebagatelliseerd.

Men kan zich afvragen hoe het in dit land, met zoveel denk- en persvrij- Jonckheer die 't al wat warmpjes had vond ook nog, arme stakker, als tegenstander op zijn pad een veel te warme Bakker. CHRONOS heid, mogelijk is dat er in een blad als „De Tijd" maandenlang over de verhouding pastoraal concilie—Bisschop- is geschreven in onvrijheid door vooringenomenheid, en dat eerst thans een (naamloos) bijzonder medewerker zich onafhankelijk weet op te stellen in het artikel „Concilie en quasi-democratie". Dit doet een kritische lezer deugd in de geëmotioneerde wild-west situatie waarin zich onze kerkprovincie bevindt. Met aandrang zou deze lezer de bijzondere medewerker willen uitnodigen ook over de vele andere aspecten van de in beweging zijnde kerk zijn licht te laten gaan. Wellicht zal hij in staat zijn zonder woordenverkoperij en misleidende subtiele gedachtenkronkels ons bewust te maken dat in deze afbraakperiode dc zich als vernieuwers aandienende personen in hun evangelische inspiratie hoogst ongeloofwaardig moeten worden geacht zolang de vernieuwing culmineert in het afdwingen van een negatieve zaak, de ontkoppeling van de celibaatsverplichting. Misschien zal hij ons duidelijk maken dat we veel te veel priesters willen hebben en dat er te weinig 'radicale verkondigers zijn die zich over celibaat geen probleem maken. Mogelijk laat hij ons zien dat een verderfelijke verburgerlijking van het priesterambt dreigt op gang te komen maar zich niet zal voltooien. Wellicht zal hij ons opnieuw laten beseffen dat het bidden, het overdenken en trachten te bepalen de verhouding van de mens met zijn schepper, even menselijk is als het gebruiken van een maal. Hoe het ook zij, in Rome laat men zich niet verblinden. MAASTRICHT O. H. Herben

HEERENVEEN, 4 febr. — Dagen later heeft de politie van Heerenveen bekend gemaakt, dat zondagmiddag de alleenwonende 72-jarige mevrouw A. V.-D. in het Meer door verbranding om het leven is gekomen. De dochter die zondagmiddag bij haar moeder op bezoek wilde gaan dacht doordat de deur gesloten bleef dat zij niet thuis was. Ook de buren hadden de vrouw niet gezien. Na enig zoeken meende men een brandlucht te ruiken, waarna de ruiten werden ingeslagen. Men vond de vrouw gedeeltelijk liggend tegen de kachel. Ze wa* levend verbrand.

Van onze verslaggever WAALWIJK, 4 febr. — Dc heer i. Smits is gisteren door het NRT-bestuur afgezet als voorzitter van deze kandidaat-omroepvereniging. ZUn ontslag is geschied op grond van zijn weigering om zwart op «rit ie verklaren, dat hy zich van iedere politieke activiteit tou onthouden. De. NRT wil een politiek onafhankelijke omroep worden. De heer J. Smits is nog steeds raadslid van de éénmansfractie van de CDU in de Waalwijkse gemeente. Vervangend voorzitter van de NRT. de heer Forman, zoekt nu een voorzitter, die niet politiek gebonden is. De meningsverschillen zijn ontstaan na het interview met de heer Smits in De Tijd. op 1 februari.

advertentie BIJZONDERE AANBIEDING Scotch Whisky (45 °/o alc.) VAT 69 12.95 Bacaidi Rum (3i95 Likeur: Colntroau 11*95 Grand Marnier Rouge 15.95 Nu ook BOLS en BQKMA HENNESSY*** NAPOLEON V.S.O.P. COURVOISIER * * * MARTELL * * * 14 95 Cognac BISQUIT „Monopole" 11.95 BALLANTINE'S _ WHITE HORSE 1 0 Qr JOHN HAIG IO.UD Aanb. gelden t/m 18 febr. J. v.d. HEIJDEN WIJNIMPORT Verzending door geheel Nederland onder rembours, ongefrankeerd. Minimum afn. 12 flessen, desgevr. gesorteerd. Besteladres: Oudedijk 150, Rotterdam, tel, <010 12 64 01. Vestigingen Ie Breda, Eindhoven. 's-Hertogenbosch. Nijmegen, Roosendaal, Rotterdam, Tilburg, Venlo.