De tijd : dagblad voor Nederland

BELFAST, 13 juli — Het is weer oranjedag in Ulster. En één miljoen Noordierse protestanten vieren feest! Onder het waakzaam toezicht van bijna 12.000 Britse militairen en nog eens 7.000 politieagenten en geüniformeerde vrijwilligers. Want de pret is niet onverdeeld.

Bijna een half miljoen Noord-leren hebben nadrukkelijk andere gedachten over dit jaarlijkse festijn, waarin hun protestantse landgenoten dansen, zinjjen en vooral marcheren in wat die onveranderlijk zien als: „de vrome en onsterfelijke herinnering aan de grote en goede koning Willem, die ons bevrijdde van de paus. van, slavernij, bedrog en armoede." Een herinnering «toe liefst 280 jaai teruggaat. Maar er zijn kilometers lange prikkeldraadversperringen, speciaal uit West-Duitsland overgevlogen waterkanonnen. enorme elastieke katapults om traangasgranaten af te vuren, wegafzettingen, automatische geweren, schilden, knuppels en een voortdurende controle vanuit helikopters in de lucht voor nodig om de pro's en contra's van deze Oranje Dag gescheiden te houden

De jaarlijkse herinnering van de «lag aan de Boyne, waarin onze stadhouder Willem 111 aan het hoofd van protestantse troepen de katholieken onder zijn schoonvader Jucobus II een verpletterende nederlaag toebracht en Koning van Engeland werd, gaat offi-

cieel terug tot de oprichting van de 3»ogenaam

Onder het wakend oog van Britse militairen gaat een van de Oranje-optochten in Eelfast naar het plein, even buiten het centrum, waar dominee Paisley een ophitsende herdenkingsrede gaat houden.

Wie zijn de deelnemers aan de grote langgerekte en voor elke buitenstaander zo beklemmende parades, achter drumbands, accordeons, doedelzakken, fluiten en reusachtige spandoeken en vaandels, die soms wel door zes man tegelijk gedragen moeten worden? Om te beginnen is er wat men hier ook wel spottend noemt de „kwaliteit,"' de notabelen die in heel hun autoritaire allures voorop lopen. Ministers, andere hoge ambtenaren, bestuursleden van de verschillende Orange Ordes Maar achter hun rechte ruggen domineren de protestantse arbeiders. Met do broeken van hun voorkeur, donkere pakken strak gesteven, de zwarte bolhoed op en het liefst met hagelwitte handschoenen aan, die sommigen nog eens ten overvloede met oranje strikjes hebben afgezet, volgen zij met opvallend -korte stijve pasjes, die eigenlijk irriteren, de muziek. Alles bij elkaar wei zo'n 25 km lang. Daarom heeft het bestuur hen ook ingeprent vooral geen nieuwe schoenene te dragen, goed uitgewassen sokken /onder gaten aan te trekken en de nagels van de tenen zo kort mogelijk te knippen. De protestantse middenstander is •en opvallende afwezige. Tenzii hij in de politiek zit'en dan wel voor zijn fatsoen moet meelopen, vindt hij de Oranje Cubs beneden zijn stand en is hij lid van andere „Ordes," die wel een zekere binding met de Oranjeverenigingen hebben, maar verder toch hun eigen bestaan leiden.

De activiteiten van de Oranjeverenigingen zijn uitgebreid en veelomvattend. Juist door het groot aantal leden uit de arbeidersklasse, hebben zij vele sociale functies én fungereji zij ook als een soort vakbond. Lid zijn van de Orange Orde, die nu eenmaal een vaste greep heeft op allerlei facetten van de Noordierse samenleving, betekent een grotere kans op een huis, een baan en promotie. De „Orders" kennen geen klasseverschil. De mannen en meesters zijn binnen de- vereniging gelijk. Beiden blijven verbonden door het feit dat zij protestant zijn en in heel deze binding wnsgezind in' „het is Orarjie, het blijft oranje het is oranje boven."

Oftewel: „wii hebben de meerderheid bier en de macht. Zo is het en zo moet het blijven."

Dit laatste is nu het grote spanningsveld tijdens de parades van Ulsters Ofinge Day Want niei alleen

in de eigen buurten, ook langs en door de Katholieke wijken moet gemarcheerd worden om de roomse minderheid er nog eens ten overvloede van te overtuigen, dat zo en niet anders de papieren liggen De provocatie die hier vanuit gaat is uiteraard niet gering.

De katholieken zijn veruit in de meerderheid onder het grote aantal werklozen van Ulster. Hun woonbuurten, waarin helemaal de sfeer uit de crisisjaren is blijven hangen zijn veelal nog grauwer en troostelozer dan de meest trieste protestantse buurten. Voor hen staat de hoofdschuldige daarvan onomstotelijk vast: de regerende protestantse partij de Unionisten, die generaties lang de achteruitstelling heeft bevorderd. En nu de oppergoden In het Londense Westminster weer de conservatieve kleuren dragen zien zij de toekomst uiterst somber in.

Het feit, dat de nieuwe minister van binnenlandse zaken Maudling over het wel of niet doorgaan van de parades het hoofd gebogen heeft voor de leiders van de Orange Order en de brute ontwapening van de katholieke Falls Road-Buurt. terwijl ongetwijfeld (eveneens bewapende) protestantse buurten met rust werden gelaten, zien

lij helemaal als boze tekenen aan de ivand.

Tegenover dit alles mag Orange Day gerust een merkwaardig feest heten. Een feest zonder spontaan plezier eigenlijk. O zeker, in de typisch protestantse straten zoals bijvoorbeeld de Sandy Row zagen wij een drukte van belang. Er waren tientallen winkeltjes, die heel laat open bleven. Je kon er allerlei glimhoedj?s kopen, vol met Oranje-emblemen, grammofoonplaten met, voor de buitenstaander wel zeer merkwaardige, titels als: „Achter de barricades."

Een er was ook het aanbod van Oranjedagsouvenirs. waarin 280 jaar na de Boyne de dode Willem 111 in een formidabel gevecht om de populariteit schijnt te zijn gewikkeld met dé volop levende dominee lan Paisley. We zagen Willem, onveranderd te paard, op sleutelringen, manchetknopen, broches, op grote linnen theedoeken, vlaggetjes en er was zelfs een doorzichtig vulpotlood, dat — als je het ondersteboven hield — duidelijk liet zien hoe onze Willem in 1690 de Bo.vne overstak.

Van Paisley waren er ansichtkaarten, portretten met of zonder handtekening, bronzen afbeeldingen, en zijn slagzin: „geen overgave" op ballpenr.en. De felle dominee is zelf geen lid van de Orange Order. Maar voor vele protestanten blijft hij toch een hele echte.

Op de dag van de 12de stroomde zijn grote superkerk in de Raven Hill Iload weer boordevol. „Niemand kan mij zeggen dat ik aanzet tot geweld en onregelmatigheden." bulderde hij van zijn reusachtige preekstoel. Maar juist op de herdenkingsdag was het thema van zijn preek'toch zo gekozen dat de paus en de katholieken er weer flink van langs kregen.

In zijn nieuwe godshöis maakte, hij openlijk reclame voor het boek van de fanatieke oud-katholieke schrijver Avro Manhatten, dat handelt over de religieuze terreur in lerland, de rol die hqt Vaticaan daarin vervult en de activiteiten van katholieke communistische gueerrilla's, de katholieke vijde kolonne. en de sinistere katholieke rode lobby in Westminster. In het kerkportaal werden na afloop folders van dit boek uitgedeeld...

Intussen verkeerd het leger in opperste paraatheid. Niet alleen in Belfast maar ook elders in Noord-lerland. Tevoren heeft men zo zorgvuldig mogelijk uitgedokterd waar het eventueel tot uitbarstingen kan komen. Belfast en Londonderry zijn wat dit betreft natuurlijk de eerste onrustplaatsen.

Maar wat dacht u van het kleine simpele boerendorpje Pomeroy ten noordwesten van de hoofdstad, dat maar duizend inwoners telt, maar vandaag toch de parades van maar liefst tachtig verschillende Oranje cubs uit de buurt te verwerken krijgt.

Dat er maar dertig protestanten in Pomeroy wonen en de fest katholiek is doet niets terzake. Gelopen zal er worden, compleet met muziek, vaandels, vlaggen en bekende topsongs op een dag als vandaag zoals „The queengrossy slopes of the Boyne." Voor de orde en de rust en derhalve in Pomeroy, duizend man militairen en politieagenten uitgetrokken, één voor elke inwoner. Opmerkelijk groot zijn ook de activiteiten in Armagh, waar in de vrouwengevangenis Bcrnadette Devlin haar straf van zes maanden uitzit.

Soldaten op het dak van de gevangenis. gewapende militairen ook op de muren rond dit sombere, kille, middeleeuws aandoende gebouw. Op het plein voor de gevangenis is een complete troepenmacht gelegerd. Met grote schilden, knuppels, pantserwagens en j een indrukwekkende voorraad traangasgranaten. Dat er recht tegenover de gevangenis in een parkje onverstoorbaar od

zijn Engels cricket wordt gespeeld, doet wat paradoxaal aan. Maar dan dient men wel te bedenken, dat er in dit Ulster eigenlijk zoveel paradoxaal is.

Wij voor ons vonden het nogal gek in de stille rustpunten tussen de protestantse parades door een torcncarillon van Belfast heel liefelijk het bekende Maria-deuntje „in Lourdes op de bergen..." te horen spelen. Wij vonden hel zelfs belachelijk dat mensen, die nu al zoveel ellende door in brand gestoken huizen hebben meegemaakt, toch met een bepaald fanatiek enthousiasme grote vreugdevuren ontstaken. In verschillende straatjes, waar de felle gure wind vrij spel had, dansten de kinderen uitgelaten door de vonkenregens en sloegen de vlammen tegen de gevels van de omliggende huizen. Op tal van plaatsen moest de brandweer eraan te pas komen om die gevels nat te houden Niet om het gevaarlijke vuur uit de metershoge brandstapels te doven, want zo'n ~bonfire" van dit Oranjefeest is in Ulster een heilige zaak.

Sinds zaterdagavond zijn de pubs in Ulster gesloten. Tot morgenochtend lien uur mag èr geen druppel sterke drank worden verkocht. De grote vierbaans snelweg naar Belfast is over een afstand van tien kilometer afgezet. Ook elders zijn wegversperringen aangebracht en worden auto's aangehouden, hun inzittenden gefouilleerd of op zijn minst gevraagd naar naam en adres.

DE VIJF STUDENTEN, die vrijgelaten zijn na een tijd in die kooien op Con Son te hebben doorgebracht, schrijven er het volgende over: „Men dwong ons in stilte le blijven liggen. Wij konden niet zitten of ons bewegen in de hete, donkere hokken. . We moesten de hele dag blijven liggen. Zitten of staan was althans de eerste maanden niet geoorloofd. Zelfs toen de latrineton kapot ging en de inhoud over de vloer lekte, moesten we toch rustig blijven liggen en het verduren. We werden daar ononderbroken gevangen gehouden gedurende de eerste vier maanden. Nu worden vrouwelijke gevangenen in die hokken itevangen gehouden."

I)e studenten zeggen ook niet genoeg te eten te hebben gekregen cn gedwongen te zijn hun dagelijkse portie rijst en vis aan te vullen met „insecten, krekels, vlooien, vliegende witte mieren, torren en zelfs hagedissen...

Wij aten -ze levend , en bewaarden soms delen ervan voor de zwakstcn onder ons."

Volgens een communiqué van di Zuidvietname.se regering krijgen d< gevangenen, die in „afzonderlijke cellen" (de kooien) gevangen worden gehouden. hetzelfde rantsoen als voorzien is voor alle „misdadigers".

De Amerikaanse ambtenaar, die het Kamp 4 bezocht, verklaarde wel dat het ..sterk bezet" was. maar dat, vooi zover hij zien kon, de gevangenen zich in goede gezondheidstoestand bevonden. „Zij lijden aan dezelfde ziekten ais alle andere mensen op dat eiland: dat aan dysenterie leed." „Wij mochten niet naar een toilet gaan", schrijven de studenten. „Als toiletpapier gebruikten we een stuk stof. van een hemd of broek gescheurd, dat we na gebruik met onze urine zo goed mogelijk uitwasten... De meeste gevangenen in de hokken werden verlamd. Men kan zeggen dat op elke vijf gevangenen er twee verlamd werden, ongeacht het aantal dat aan dsenterie leed." Het communiqué van de regering zegt in dit verband: „Tot' nu toe zijn geen gevallen van verlamming gemeld." Ook zegt het, dat „gevangenen die bewaard worden in isolatiecellen (de „kooien") niet voor lange tijd gevangen worden gehouden. „Zodra zij berouw tonen cn bereid zijn zich te houden aan de gevangenisvoorschriften worden zij naar andere verblijven overgebracht." LUCE RAPPORTEERT, dat' ongeveer 250 vrouwen, onder wie meisjes van 15 tot 18 jaar, in deze kooien worden gevangen gehouden. „Wij maken bij de behandelinu geen verschil tussen mannen of vrouwen", verklaarde een zegsman van de Zuidvietnamese regering op een vraag over de behandeling van vrouwen.

Luce verklaart, dat er ongeveer 500 mensen in de „tijgerkooien" zitten. ..Zij hebben honger en dorst en vertonen de tekenen van herhaalde ranselpartijen". Hij haalt de uitlating van een vrouw aan: „Wij kunnen ons slechts eenmaal in de twee of drie dagen wassen en dan nog vrijwel zonder water." Zowel de regeringswoordvoerder als de Amerikaanse ambtenaar gaven toe, dal er zeker mogelijkheden zijn om de behandeling in het „heropvoedingss.vsteem" te verbeteren en dat er ook pogingen worden gedaan om verbeteringen in te voeren. De Verenigde Staten hebben een half miljoen dollar beschikbaar gesteld voor een „hervormingsprogramma" in 1970.

Op 'n vraag of hy de afschaffing van het „kooien"-systeem wilde aanbevelen, verklaarde de Amerikaanse ambtenaar, dat hem dat niet mogelijk was, maar hU voegde er aan toe: „Wel kan de Zuidvietnamese regering daartoe om politieke redenen besluiten."

Copyright Aqence France Presse

Van onze correspondent

ROME, 13 juli — Bondskanselier Willy Brandt heeft in verband met de Italiaanse regeringscrisis zijn bezoek aan de Italiaanse regering afgelast, maar zijn bezoek aan de paus gehandhaafd. De audiëntie van vanmorgen is stellig meer dan enkel een beleefdheidsvisite. Aangenomen mag worden dat het voornaamste onderwerp van gesprek zal worden gevormd door de Poolse kwestie, namelijk de overdracht van dc kerkelijke administratie aan de Poolse bisschoppen.

Zoals bekend hebben de Westduitse regering en latei ook de Poolse bis-

schoppen, de eerste door een bezoek van bondsminister Leber. de laatsten door een memorandum van kardinaal Wyszynski var vorig jaar december het Vaticaan op de noodzaak gewezen deze kerkelijke administratie van de vroegere Duitse gebieden in Polen aan de Poolse bisschoppen over te dragen. De Poolse regering eiste dit als 'n wezenlijk element van de normalisering van de Pools-Duitse betrekkingen.

IïORTMUND. 13 juli (DPA) — De stroming in de Westduitse liberale partij (FDP), die het niet eens is met het beleid van partijleider tevens minister van buitenlandse raken. Scheel, heeft in Dortmund een „Nationaal Liberale Actie" gevormd.

Erich Mende, oud partij-voorzitter, maakt geen deel uit van de negen man tellende leiding. De „Nationale Liberale Actie" beschouwt zich niet als een nieuwe politieke partij, maar wil nieuwe denkmodellen op politiek, economisch en sociologisch gebied ontwikkelen.

SAIGON, 11 juli — Geplaatst voor de verontwaardiging in de gehele wereld, veroorzaakt door de rapporten.over de onmenselijke behandeling van de gevangenen in de „tijgerkooien" op het eiland Con Son, heeft de regering van Zuid-Vietnam medegedeeld dat deze methode van gevangenbewaring zal worden afgeschaft als blijkt, dat de rapporten op waarheid berusten.

Het ministerie van binnenlandse zaken in Saigon heeft een commissie van onderzoek benoemd om te berichten over de verklaringen van Don Luce, de vertegenwoordiger in Zuid-Vietnam van de wereldraad van kerken, die Con Son begin van deze maand heeft bezocht, samen met twee Amerikaanse Congresleden. Augustus Hawkins en William Anderson.

Tegelijkertijd bestudeert het Zuidvietnamese parlement een rapport van vijf studenten. over Con Son. Zowel Luce als deze studenten beschrijven de

„tijgerkooien" als ruimten van ongeveer 3 bij 3,5 meter, met stenen muren en totaal afgesloten van ieder contact met de buitenwereld. Elke ruimte bevat een vijftal gevangenen. Het rapport van de studenten zegt onder meer: „Elke persoon had slechts twee handbreedten ruimte om in te liggen en te leven. De voeten waren geketend en dag en nacht opgetrokken aan een metalen ring in de muur. zelfs bi.i het eten. wassen en slapen. i>lr. Frank Walton, directeur voor openbare veiligheid en adviseur van de Zuidvietnamesc regering voor het „correctieprogram" gedurende de afgelopen zeven jaar, is het met deze rapporten niet eens. „Het zijn geen kooien, maai normale cellen, zij het met de grootst mogelijke beveiliging", verklaart hij. Het was hem niet bekend of de gevangenen al dan niet geketend waren. Volgens hem waren allen die in deze cellen gevangen werden gehouden, „keiharde" communisten.

Een andere Amerikaanse ambtenaar, die Kamp ni 4 in Con Son. waar deze cellen zich bevinden, had bezocht, verklaarde: „Ik heb niemand gezien die niet kon lopen, niemand die geslagen was, niet één enkel geval van individueel of als groep geketende personen. De gevangenbewaarders droegen geen wapens, zelfs geen gummiknuppels." Maar deze zelfde ambtenaar voegde er aan toe, dat er in totaal in Zuid-Vietnam 41 gevangenissen zijn: 37 provinciale en 4 nationale, met een bevolking van ongeveer 41.000 mannen en vrouwen. Zestig procent daarvan zijn „communisten", de overigen „gewone misdadigers". Voorts zijn en nog 38 nieuwe detentiecentra in de provincie, gebouwd met Amerikaanse hulp. „Dat zijn moderne gebouwen met zalen waarin vijftig mensen kunnen slapen", verklaarde deze ambtenaar. Tijdens een gesprek met journalisten zei hij herhaaldelijk niet te weten hoe in feite de toestand was op Con Son, dat in de Zuidchinese Zee ligt ongeveer 220 km ten zuidoosten van Saigon. „Maar ik zou zeer verbaasd zijn als de beschuldigingen van Luce waar bleken", zei hij. Naar zijn mening bevinden zich thans op Con Son ongeveer 9.000 gevangenen.

Blijkens de mededelingen van deze ambtenaar zijn er in Zuid-Vietnam nog andere gevangenissen met cellen met „maximale veiligheid" zoals die op Con Son. Hij liet een foto zien van deze in de pers „kooien" genoemde cellen in een van de gebouwen van Kamp 4 op Con Son Men zag op deze foto twee rijen van elk ongeveer M) cellen met daartussen een smalle gang. Waarnemers, die de foto zagen, meenden toch dat die cellen ei wel degelijk uitzagen als kooien en dat men ze dus inderdaad goed kan beschrijven met de term „tijgerkooien".

Felix 8010 is correspondent van Agence France Presse in Saigon.

WASHINGTON, 13 juli (AFP, AP, DPA, Reuter) — In een brief aan de Noordvietnamcse premier Pham Van Dong schrijven 87 Amerikaanse senatoren. dat het vrijlaten van de Amerikaanse krijgsgevangenen een belangrijke stap naar de vrede in Zuidoost- Azië /ou zijn.

„Wij voelen ons gedwongen persoonlijk onze woedt» uit te drukken over de hardnekkige gevoelloze houding tegenover het Amerikaanse personeel, dat in de strijd wordt vermist en de onmenselijke behandeling van Amerikaanse gevangenen in Zuidoost-Azië".

aldus de brief Senator Bircb Bayh (Democraat), die de orief heeft opgesteld, zei dat deze is gepubliceerd om aan te tonen, dat de Amerikanen één zijn wat de kwestie van de krijgsgevangenen betreft, hoe zij verder over de oorlog mogen denken. De Drief is ondertekend door senatoren v'an beide partijen, zowel duiven, zoals George McGoverip. een der eersten die kritiek leverden op de oorlog, als navikken. zoals Strom Thurmond. Wat McGovern betreft, deze heeft verklaard een goede kans te zien genoeg senatoren achter zich te krijgen voor een amendement, dat de president moet dwingen binnen één jaar alle Amerikaanse troepen uit Vietnam terug te trekken. Hij meent genoeg stemmen te kunnen krijgen om het amendement binnen dertig dagen aangenomen te krijgen. Het amendement, waartegen de regering-Nixon fei is gekant, zal worden ingediend bij een wetsontwerp voor de toewijzing van gelden voor militaire doeleinden waarover het debat omstreeks 20 juli zal beginnen. McGovern ei kende, dat zelfs als de Senaat het amendement aanneemt, het Huis van Afgevaardigden dit waarschijnlijk toch zal verwerpen. Maar desondanks zou aanvaarding door de Senaat een beperkende invloed op de president hebben

In Londen heeft de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken gezegd, dat de situatie in Cambodja gunstiger is dan men op het eerste gezicht zou verwachten". Er is geen sprake van een burgeroorlog en de

regering Nol wordt gesteund door de jeugd, de intellectuelen en de boeddhistisch.» monnikken. Het gevoel van nationale eenheid is voidoende om te voorkomen dat de Noordvietnamezen ef in slagen een infrastructuur op te zetten".

Intussen is de Zuidvietnamese vicepresident Ngoe.ven Cao Ky in Bangkok aangekomen. Hij zal er besprekingen

voeren met dt militaire leiders van Thailand. In tegenstelling tot Rogers zei iiij bij aankomst bezorgd te zijn over de situatie in Cambodja.

Van onze correspondent

MADRID, 13 juli — Vanmorgen is het stoffelijk overschot ter aarde besteld van kapitein-generaal Augustin Munoz Grandes, oud vicepresident van Spanje, ex-minister van oorlog, voormalig chef van de generale staf en wapenbroeder van het staatshoofd generaal Franco. Deze laatste was, vergezeld van de troonopvolger prins Juan Carlos de Bourbon, bij de uitvaart aanwezig. Tevoren hadden beiden de dode de laatste eer bewezen en de weduwe hun medeleven betuigd. Met Munoz Grandes gaat één van de meest populaire leiders van het Franco-bewind heen. Wellicht is het geheim van deze populariteit bij de gewone Spanjaard de grote bescheidenheid van deze zwijgzame militair geweest. Hij noemde zichze'lf niet alleen „gewoon soldaat", hij handelde er ook naar. Hij woonde in een gewoon huis in het dichtst bevolkte deel van Madrid en men kon hem vaak op de voetbaltribunes aantreffen, want hij was een groot voetbalenthousiast.

Vrienden zeiden vaak dat bij monnik had moeten worden en geen generaal. Desondanks is hij een kundig militair gebleken. Hij vocht met Franco in de jaren twintig tegen de Rif-Kabylen, en in Asturië legen de opstandige mijnwerkers (1934). Hij formeerde de beroemde „Harkas", de Moorse eavaierie-eenheid. die een belangrijke rol speelde in de Spaanse burgeroorlog.

Hot einde van die oorlog had hij overigens op een haar naar nooit meegemaakt. Grandes werd namelijk bij het uitbreken van de strijd door de republikeinen gearresteerd en tot de dood voor het vuurpeloton Veroordeeld. Volgens sommigen heeft slechts bemiddeling van de Amerikaanse ambassade ervoor gezorgd dat dit niet doorging. Drie maanden later slaagde hij erin te ontvluchten. Hij sloot zich aan bij Franco en werd zijn voornaamste generaal.

Na de burgeroorlog commandeerde hij in 1941 de Spaanse Blauwe Divisie, die aan de zijde van Hitler-Duitsland aan de veldtocht tegen Rusland deelnam. Grandes ontving voor zijn „verdiensten"4 uit de handen van de Führer „het IJzeren Kruis met het eikenloof". Dit verhinderde niet dat hij na de oorlog, in zijn hoedanigheid als minister van Oorlog, door generaal Ridgway gedecoreerd werd met het Amerikaanse Legioen van Verdienste.

Hij werd steeds meer de intieme medewerker van Franco. En- toen hij in 1962 vice-premier werd nam men algemeen aan dat hij later Franco zou opvolgen. Maar in 1968 werd hij plotseling vervangen door admiraal Carrero Blanco.

Sinds die tijd heeft hij geen rol meer gespeeld in het politieke leven van Spanje. Hij is ruim een jaar ziek geweest, voordat hij stierf, 77 jaar oud.

kunt u nog meedoën aan de jubileumprijsvraag. Er zijn al fantastische inzendingen binnengekomen, de jury staat voor een bijna onmogelijke

opgave. In het extra-nummer van De Tijd, dat op woensdag 17 juni verscheen ter gelegenheid van het 125-jarig bestaan van de krant heeft u kunnen lezen wat u allemaal moest doen om een van de prijzen, tot ƒ 500.-, te kunnen winnen. Als u nog niet hebt ingezonden, moet u dat nummer er nog maar eens bij pakken. Een maand kreeg u de gelegenheid uw fantasie de vrije loop te laten over een aantal Nieuwe Woorden.

Wilt u nog mee doen, dan moet uw briefkaart uiterlijk zaterdag a.s. binnen zijn op ons adres: N.Z. Voorburgwal 65, Amsterdam. In de linkerbovenhoek vermelden: jubileumprijsvraag (of: lustrumprijsvraag of zoiets).

Dit is de nieuwe Miss Universe, Marisol Malaret Contreras, die al eerder uitgeroepen was tot Miss Puerto Rico. In Miami Beach is ze op grond van haar uiterlijke hoedanigheden uitgeroepen tot mooiste van het heelal.

WASHINGTON, 13 juli (AFP> — „President Nixon is totaal ongeschikt om de opperbevelhebber te zijn van de Amerikaanse strijdkrachten. Zijn kennis voor het voeren van een oorlog is nihil. Het is te betreuren, dat de Amerikaanse constitutie hem de bevoegdheden geeft „die hij op dit gebied heeft".

Dit zegt de Britse maarschalk Montgomery in een brief, die hij onlangs heeft gezonden aan Cyrus Eaton, een Amerikaans industrieel, die een overtuigd tegenstander is van de oorlog in Vietnam.

In de brief van „Monty" aan Eaton heet het „In zijn hoedanigheid van politiek hoofd van de V.S., bestaat de taak van president Nixon uit het kiezen van goede generaals, uit het verstrekken aan deze generaals van politieke en strategische instructies en uit het hen laten voeren van de oorlog." „Nixon zou er zich rekenschap van moeten geven, dat een politieke oplossing van de oorlog in Vietnam het enige middel is een eind aan die oorlog te maken", aldus de brief. Montgomery heeft geweigerd commentaar te leveren op de publikatie van de brief door Cyrus Eaton. „Het gaat hier om een volkomen persoonlijke brief, die nimmer had mogen worden gepubliceerd", aldus Montgomery.