is de titel van twee novellen, die hij uitgaf bij S. Fischer te Berlijn (251 S.; M. 3); en ten slotte wou ik ook nog onder de prozawerken de aandacht vestigen op een bundel essays ; Sehnsucht, Ernste Plaudereien, door Georg Hermann (Berlin, Egon Fleischel; M. 2). Het zijn overwegingen van de schrijver over onderwerpen van zeer uiteenlopende aard. Enkele titels van hoofdstukken, die ik er uit grijp, mogen doen uitschijnen wat het boek zoal bevat: Von der Abhangigkeit; Ruhm; Ueber die Würde; Kunst; Ueber Reisen; Ueber Bücher; Ketzergedenken zum Thema Theater, enz. Al die overwegingen hebben een echt persoonlik karakter en stellen ons de persoonlikheid van de schrijver van Jettchen Geberts Geschichte in een helder daglicht. Reeds daarom alleen verdient het boek onze belangstelling.

Het talent van Clara Viebig, de bekende schrijfster der Eifelgeschiedenissen, is onuitputtelik. Sedert 1896, het jaar waarop haar eerste werk verscheen, heeft ze ons niet minder dan 11 romans, 4 novellen en 3 toneelspelen geschonken. Nu krijgen we van haar een nieuw theaterstuk : Das letzte Glück, drama in 4 bedrijven (Berlin, Egon Fleischel), waarvan de eerste opvoering te Frankfurt veel bijval genoten heeft. Mij schijnt het echter, dat die bijval in de eerste plaats zal te danken geweest zijn aan enkele dramaties aangrijpende toneelen, want het drama, als kunstwerk beschouwd, is niet van aard diegenen te bevredigen (ik ben niet onder hen), die zich vastklampen aan de traditionele eisen welke tot nog toe aan een toneelstuk gesteld werden. Clara Viebig houdt in haar theaterstukken (en als men het aanneemt voor haar romans, is er ook geen reden dat niet te doen voor haar dramatiese poëzie) evenmin rekening met de eenheid van handeling als in haar romans. De lezer oordele zelf: Het huwelik van Peter Landscheid is kinderloos gebleven, maar zijn vrouw Maria neemt liefdevol het kind in huis dat Peter, vóór zijn huwelik, met Sus Endenich gehad heeft. Na jaren keert die Sus terug en eist haar kind. Van daar een strijd tussen de twee vrouwen om het bezit van het kind. Die strijd verandert in een strijd om het bezit van de man, en wanneer het kind sterft door Peters onvoorzichtigheid, ontstaat een derde konflikt; het konflikt tussen plicht en liefde in Peters hart. Hij twijfelt of hij bij Maria blijven zal, of wel Sus zal volgen, die hij van haar a laatste geluk » (het kind) beroofd heeft.

Drie thema’s dus, zullen die heren roepen, zonder de vereiste samenhoudende band! Men ziet, dat de kunst van Clara Viebig niet bestaat in het traditionele, gekunstelde, onrealistiese opbouwen en ontknopen van een konflikt, met een stijgende handeling, en het zoeken naar effekt door een min of meer behendig gebruik van tekniese middeltjes. Clara Viebig bouwt zelf niet; ze geeft het mensenleven weer