azanja-kerensky en het congres van de cnt.

Terwij! Frankrijk op weg is naar de regering van ^et volksfront, die allerminst een bolwerk zal blijken te zijn tegen het fascisme, maar die in tegendeel het fascisme de weg zal banen, zoals ook de grote demonstraties van sociaaldemocraten en communisten, die in het teken staan van het franse nationalisme, niets anders zijn dan oorlogsdemonstraties — terwijl in Frankrijk het volksfront nog de politiek van de dag is, is het volksfront aan de andere zijde van de Pyreneeën reeds bankroet. Maar terwijl in Frankrijk na het bankroet van het volksfront de marxistische partijen onder leiding van de Blums en de Cachins — dezelfde chauvinistische Cachins van de eerste wereldoorlog — een willig werktuig zullen zijn in de hand van de reactie, van de militaire reactie, die straks de failliete boedel van de anti-fascistische regering van het volksfront zal overnemen, neemt het revolutionnaire élan van de spaanse arbeidersmassa's toe; terwijl het gehele politieke kaartenhuis en de demagogie van het volksfront ineenstorten, maakt de arbeidersklasse zich op tot de definitieve strijd met de reactie.

De verkiezing van Azana tot president van de republiek betekent een mijlpaal in het revolutionnaire proces dat Spanje sinds de val van. de monarchie doormaakt. De overwinning van links bij de laatste verkiezingen stond in het teken van Azana. A.zana, zonder twijfel een der sterkste politici onder de republikeinse partijen, die ook niet tot het slag van de corrupte gangsters als Alejandro Lerroux behoort, Azana, republikein en uitgesproken anti-socialist, was niet alleen het hoofd van de eerste coalitie-regering met de socialisten, maar ook de politieke inspirator ervan. Azana is de man van Casas Viejas en van de gehele episode van de bloedige onderdrukking van de revolutionnaire arbeidersbeweging. Door de verkiezingsoverwinning werd niet alleen zijn persoonlijke vijand Lerroux de zelfs voor de corrupte politieke toestanden in Spanje té zeer gecompromiteerde Lerroux! — verslagen, maar diens gehele partij zo goed als geliquideerd. De overwinning van Azana was niet rninder een morele nederlaag voor Gil Robles en z'jn reactionnaire katholieke volkspartij. De afzetting van de president van de republiek Zamorra, die zonder succes gepoogd had een centrum-politiek te voeren en die tenslotte noch door links noch door rechts meer ondersteund werd, is kenmerkend voor de toestand. De overwinning van Azana schijnt volkomen, maar zijn vooruitzichten zijn weinig verlokkend

Reeds heeft Azana zich bitter beklaagd bij zijn vriend en verkiezingsfrontbondgenoot Caballero, dat de arbeiders er nog steeds aanspraak op maken de staat te beheersen. Reeds begint als vanouds de civiele garde van haar geweren gebruik te maken, maar noch deze noch de dreigementen van Azana om met „de scherpste middelen" tegen de extremisten op te treden, hebben kunnen verhinderen, dat de spontane directe revolutionnaire acties over het gehele land nog steeds voortgaan. Zowel stakingen als het verbranden van kerken en kloosters zijn nog steeds aan de orde van de dag. j^'et alleen voor de regering, maar voor de gehele bourgeoisie was de algemene staking, die plotseling te Madrid uitbrak, een onheilspellend teken. ''egenover de voortdurende fascistische provocaties bad de organisatie van de CNT. te Madrid een staking aangekondigd. Daar de regering aan de socialistische leiders de toezegging had gedaan, dat zij tegen de reactie scherper zou optreden, verklaarden deze zich tegen een staking. Een staking te Madrid zou trouwens een politiek karakter hebben, onmiddellijk tegen de regering van het volksfront gericht. Vandaar dat de socialistische en de communistische partij tegen deze demonstratieve staking waren en het officiële orgaan van de socialistische partij El Socialista schreef: „Er zal vandaag geen algemene staking zijn." Maar het sociaistische blad kon evenmin als alle andere burger'ijke organen op straat verkocht worden: het stakingsparool van de CNT. werd door alle arbeiders van het sociaaldemocratische vakverbond, van de H^T., opgevolgd en de algemene staking was volkomen: geen winkel was geopend, alle bedrijven 'agen stil. Er reed geen tram en geen taxi.

j^et is wel zonder meer duidelijk, dat onder de huidige politieke omstandigheden het congres van de CNT. van bijzondere betekenis moest zijn. Sinds '931 vond geen congres plaats door de voortdurende onderdrukking en de illegaliteit waarin de CNT. verkeerde. Het congres zou oorspronkelijk te Madrid plaats vinden, maar op het laatste ogenblik werd het verlegd naar Zaragoza, de hoofdstad van de provincie Aragon — een der bolwerken van de CNT. waar ook de zetel is van het Comité Nacional. De eerste Mei is het congres te Zaragoza pegonrjen en het heeft tot de 10de Mei geduurd, ^et is natuurlijk niet mogelijk reeds nu een volledig verslag te geven, maar wij hopen dat weldra te doen zodra we van onze spaanse correspondent en door de Persdienst der IAA. nadere inlichtingen ontvangen. Drie punten van de congres-Agenda stonden in het middelpunt der discussies: in de eerste plaats de kwestie van de oppositie, ten tweede de revolutionnaire eenheid, ten derde de reorganisatie van de maatschappij na de revolutie. In bet geheel waren 988 syndicaten met een totaal van 559 000 arbeiders vertegenwoordigd. Het congres heeft een einde gemaakt aan de splitsing die indertijd met het „Manifest der Dertig" en met het uittreden van Pestana begon. De oppositie, die voornamelijk te Valencia een grote aanhang had, had zich ook landelijk verenigd tot een CNT .-in-oppositie. Alle pogingen om de geschillen op te lossen waren tot nu toe mislukt. Op het congres te Zaragoza waren alle syndicaten van de oppositie aanwezig. Zij vertegenwoordigden ongeveer 70 000 arbeiders. Het congres besloot dat de syndicaten van de oppositie zich zullen oplossen 'n de CNT. Daarmee is de eenheid van de revolutionnair-syndicalistische beweging in Spanje hersteld, die meer nog dan van numerieke, vooral van 9rote morele betekenis is.

Over de revolutionnaire eenheid werd een besluit genomen, dat van de grootste betekenis geacht kan worden voor de ontwikkeling der revolutionnaire beweging in Spanje. In de resolutie, die werd aangenomen, werd besloten openlijk en officieel aan

het sociaaldemocratische vakverbond, de UGT. het verzoek te richten tot het vormen van een revolutionnair pact. De resolutie gaat uit van de vaststelling, dat sinds de val van de monarchie de UGT. en de socialistische partij, die haar beïnvloedt, de trouwe dienaar is geweest van de republikeinse democratie, maar dat zij zelf het nutteloze van de politieke en parlementaire samenwerking heeft kunnen constateren. Uitgaande van het standpunt, dat de spaanse arbeidersklasse het huidige politieke en sociale systeem ten val wenst te brengen en in verband met het feit, dat de UGT. en de CNT. de gehele georganiseerde arbeidersbeweging omvatten, besluit het congres zich tot de UGT. te wenden. De aanvaarding van een dergelijke revolutionnaire alliantie betekent de erkenning van het bankroet van het systeem van politieke en parlementaire samenwerking met de bourgeoisie en de logische consequentie van deze erkenning zal zijn, dat iedere ondersteuning aan het tegenwoordige regime wordt onthouden en de erkenning, dat het politieke en sociale systeem vernietigd moet worden, wil de sociale revolutie mogelijk zijn.

Indien de UGT. de voorwaarde van het in de resolutie vastgelegde voorstel zou aanvaarden zou een door beide organisaties benoemde commissie de practische punten voor deze revolutionnaire samenwerking moeten uitwerken en deze zouden alvorens van kracht te zijn bij referendum door de leden van beide organisaties moeten worden bekrachtigd.

Indien de UGT. deze voorwaarden zou aanvaarden, zal dit van de vérstrekkendste betekenis zijn voor de politieke situatie op het ogenblik en voor de verdere politieke ontwikkeling. Een aanvaarden van dat voorstel door de UGT. betekent niet alleen het einde van het volksfront en een breuk van de proletarische vleugel van dit volksfront met regering en parlementsmeerderheid, maar zou vanzelf moeten leiden tot een breuk in de socialistische

partij, daar in dit geval de reformistische vleugel, bereid tot samenwerking met de bourgeoisie, en een linkse vleugel door Caballero vertegenwoordigd, die ook met revolutionnaire middelen tot de macht wil komen, niet meer in één partij kunnen blijven; het is zelfs de vraag in hoeverre de UGT. bij de aanvaarding van dit voorstel de verbinding met de partij nog kan handhaven.

De opstanden die in de laatste jaren in Spanje plaats vonden, hadden alle een partieel karakter en konden steeds weer onderdrukt worden. Indien het zou gelukken de revolutie te organiseren en de arbeiders van de UGT. los van de politieke partij voor de revolutie te winnen, dan is de mogelijkheid groot dat ditmaal het uur van het spaanse kapitalisme zou slaan.

In ieder geval is het zeker, *dat de republikeinse democratie, verpersoonlijkt door Azana, die de belangen van kapitaal en grootgrondbezit moet verdedigen, dit nog slechts doen kan door steeds meer fascistische methoden toe te passen, kortom, het fascisme de weg te banen en dat wil in Spanje zeggen: de militaire contra-revolutie en de monarchistische reactie. Tussen deze en de sociale revolutie is er op den duur ook in Spanje geen weg. Niet ten onrechte schreef dan ook Solidaridad Obrera:

„De betekenis van dit congres is beslissend. Het spaanse proletariaat vertegenwoordigt een sterke macht, die de gebeurtenissen een wending kan doen nemen in de richting van de revolutie. Maar daarvoor is het nodig, dat deze kracht doelmatig weet te organiseren voor haar doeleinden. Ons congres zou het laatste congres kunnen zijn, dat de CNT. onder het systeem van de uitbuiting en de onderdrukking van de mens door de mens organiseert. Laten wij hopen dat zijn werkzaamheden vruchtdragend zullen zijn, dat het resultaat van dit congres een herenigde en sterke confederatie zal zijn, bereid en in staat om de voorwaarden te scheppen voor de overwinning van de producenten van het iberische schiereiland." J. C.

weg met het plan van de arbeid

Wat het plan inhoudt

Het Plan van de Arbeid werd samengesteld door sociaaldemocraten, die menen, door het lenen van 600 millioen gulden van de kapitalisten, tegen betaling van een behoorlijke rente en tegen ruime vergoedingen voor de heren bankiers, door het kopen van grond van parasiterende grondeigenaars, een bres te kunnen slaan in de heersende werkloosheid.

Zij willen voor het geleende geld, grote wegen aanleggen, bruggen bouwen enz., alles werk, dat zoals elk econoom zal moeten beamen, slechts tot gevolg heeft, dat de gronden welke in de nabijheid dier verbeteringen liggen, in waarde stijgen. Het geleende geld moet aan de kapitalisten worden terugbetaald door de arbeiders in de vorm van belasting.

Daarom is het geen plan van de arbeid, maar een plan voor de parasieten!

Wat hebben in Engeland soortgelijke plannen uitgewerkt'?

In 1929 kwam in Engeland Labour aan het bewind.

Thomas was de sociaaldemocratische minister, die

een einde zou maken aan de werkloosheid, die

steeds groter omvang aannam.

Sommen van £ 60 000 000 werden uitgegeven voor

soortgelijke werken, waar nu de hollandsé labour,

als iets buitengewoon aanbevelenswaardig mee

voor de dag komt.

Wat was het resultaat in Engeland?

In 1930 waren er 1 millioen werklozen.

Na een jaar socialistische experimenten was het

aantal werklozen precies verdubbeld en opgelopen

tot 2 millioen.

Dit zijn feiten, die niet ontkend kunnen worden, daar de officiële door Labour zelf verstrekte statistieken, dit voor immer vastgelegd hebben.

Zegt u dit niets?

Netzomin als in Engeland het geleende geld en de werkverschaffing een eind aan de werkloosheid hebben kunnen maken, netzomin kan en mag in Holland iets verwacht worden van dergelijke heilloze plannen, die slechts het arbeidsloze inkomen van verschillende categorieën bezitters kunnen verhogen en stabiliseren.

Schandelijke verzwaring van de schuldenlast

Indien de sociaaldemocraten ooit de kans krijgen, dit plan te verwezenlijken, hetgeen echter met alle

middelen moet getracht worden te verhinderen, betekent het niets minder, dan dat de staatsschuld, die momenteel reeds rond 3 000 000 000, zegge drieduizendmillioen gulden bedraagt, een vijfde gedeelte groter wordt.

Ongeveer een derde van de belasting moet nu reeds opgebracht worden om rentebetaling en aflossing der staatsschuld te financieren.

De last welke op het nageslacht geschoven wordt, zal door de heilloze politiek van de planmakers, wederom zwaarder worden. Het woord van deze utopisten is terecht: na ons de zondvloed.

Waarom het plan nooit deugen kan

De oorzaak van de werkloosheid, wordt door het lenen van nog zoveel geld niet aangetast.

Zolang de grondslagen van dit maatschappelijk stelsel onveranderd blijven zal elk plan, met hoeveel schijn van geleerdheid en gedegenheid ook voorgedragen, niets kunnen uitrichten.

Daarom kunnen kwalificaties als „humbug", „kwakzalverij", en andere voor dit plan niet als scheldwoorden, doch slechts als typeringen gelden. Het plan laat alles zo het is.

De kapitalist krijgt zijn rente, de grondeigenaar zijn pacht, de boer worden hoge prijzen voor zijn producten beloofd, die de consument zal moeten betalen.

De lonen, die van het geleende geld betaald zullen worden, zijn niet veel meer dan een aalmoes, die vroeger ook voor het kloppen van stenen werd gegeven, daar de productiviteit van de uit te voeren werken zeer dubieus is.

Als het geld op is, zakt de kunstmatige werkverschaffing in elkaar en liggen de arbeiders weer op de keien, terwijl de geldschieters jarenlang hun vorderingen zullen handhaven.

Elke arbeider behoort zich vol walging van dit plan af te wenden mitsgaders van de geestelijke vaders ervan, die de brutaliteit hebben het plan te adverteren als een stap in de richting van het socialisme. Een hoon aan het verstand van elk vooruitstrevend mens!

Het betere plan!

Wij propageren een plan, dat doeltreffender, prac-

tischer en meer verantwoord is.

Een plan, dat de fundamenten van de maatschappij

raakt.

Een plan, dat het arbeidsloze inkomen, bij de wor¬

tels aantast en de industrie van de zware last der belasting zal bevrijden.

Dit plan wordt door de socialisten genegeerd, uit vrees voor het verzet van de parasieten.

Een plan, dat de directe opbouw van een harmonische samenleving voor dit levende geslacht mogelijk maakt.

Een plan, dat niet gebaseerd is op een bedelpartij bij de bezittende klasse, doch een schreeuw is om recht voor alle Nederlanders.

Wij vragen een eerlijke kans voor dit plan en roepen alle arbeiders op het te onderzoeken en de gevolgen er van te overdenken.

Dan zal de keus niet moeilijk zijn. De arbeid zal aan onze zijde staan en de eis om volledige rechtvaardigheid zal aanzwellen tot 'n machtige orkaan, die alles zal wegvagen wat haar in de weg staat. (Ons Erfdeel)

het volk

L. Sr.) Multatuli laat in zijn Vorstenschool Koningin Louise ergens zeggen:

„Het volk

Is laag gezonken, moeder! Zie! en hart Gaan onder bij aanhoudend stoflijk lijden.

De gloed van hoger geestdrift wordt gedoofd,

Als 't leven slechts één kamp is met het lage,

Als niet te sterven 's levens enig doel is,

En uitstel van bezwijken hoogste prijs!

Wat is den arme 't schoon der Lente? Niets! Een sterrenhemel? Niets! Wat is hem kunst?

Wat zijn hem tonen, tinten, geuren? Niets!

Wat is hem poëzie? Wat liefde? Niets!

Dat alles mag hem niets zijn. Alle vlucht Is hem verboden door de werkelijkheid,

Die met een ijzeren vuist hem perst in 't slijk,

En elke poging tot verzet, bestraft Met honger!"

In deze diep gevoelige woorden schetst Multatuli treffend de toestand van het volk en de daaruit voortvloeiende geestesgesteldheid der onterfde klasse. Er is geen woord Latijn bij, wat de auteur koningin Louise zeggen laat. Inderdaad, het volk heeft weinig eigenv/aarde; 't is zonder één ogenblik te denken, 'n willoos werktuig in handen van de rijken en machtigen der aarde.

In het dagelijkse leven gaan tientallen voorbeelden, die de waarheid daarvan bevestigen, aan ons oog voorbij. Wat wordt er al niet gedaan om op de een of andere wijze bij hem of haar in de gunst te komen. Wat een geflikflooi en huichelarij om toch maar niet achteraf gezet te worden, en dat de begunstiger toch maar niet denken zal, dat men anders denkt dan hij, al heeft de ondergeschikte nooit de moeite gedaan zijn hersenen te pijnigen met één ogenblik te denken.

De stoffelijke afhankelijkheid maakt de mens tot slaaf, tot een huichelaar, een lafaard en leugenaar. Vandaar het gebrek aan moraliteit in het leven der mensen.

Een sterk sprekend staaltje van immoraliteit kwam ik dezer dagen tegen in De Courant - Het Nieuws van den Dag, van Donderdag 7 Mei. Onder een foto, waarop een paar vrouwen en 2 onschuldige kinderen, benevens een bakkersknecht, stond gedrükt: „Een verrassing voor Mevr. De Vlugt. Kinderen uit het tehuis van Hulp voor Onbehuisden hebben gisteren, ter gelegenheid van de a.s. Moederdag, aan de echtgenote van Amsterdam's burgemeester, mevrouw De Vlugt—Flentrop een taart aangeboden van de Ned. Ver. van Banketbakkers." Wie kan er met z'n hersenen bij? Kinderen uit het tehuis van Hulp voor Onbehuisden brengen aan een rijke moeder een taart ter gelegenheid van de a.s. Moederdag. Wat zullen de moeders van deze arme kinderen op de „Moederdag" hebben ontvangen?

In wiens brein is toch het denkbeeld opgekomen, arme kinderen zó te exploiteren?

Inderdaad: Het volk is laag gezonden, moeder! Ziel en hart

IN SOVJET-RUSLAND

5. „Mijn beste N., ik heb ditmaal lang en rnet smart geaarzeld om je te schrijven. Maar ik ben ervan overtuigd, ja ik ben er zeker van, dat mijn vrienden hier en ook jij het mij niet kwalijk zullen nemen, wanneer ik je vraag ons deze winter te helpen. Een vreselijke angst — een dierlijke angst voor het leven van mijn kind — dwingt mij dit te doen. De angsten van de vorige winter zal ik nooit vergeten. En nu is de volgende winter alweer op komst.... Deze zomer is het kind bij familie geweest. Maar deze winter kan ik onmogelijk alleen blijven. Daarom schrijf ik je. Je A."

Hulpfonds der IAA. voor de gevangen genomen en verbannen anarchisten en anarcho-syndicalisten in Sovjet-Rusland.

HET OUDE LIED

Ditmaal is de aanleiding tot de bloedige botsingen tussen Joden en Arabieren gegeven door de britse regering, in het bijzonder door de minister van de koloniën en mandaatgebieden J. H. Thomas. Thomas, eenmaal de afgod van het britse spoorwegpersoneel, eenmaal voorzitter van het Internationaal Vakverbond, is een mislukking geworden sedert hij in 1931 de ommezwaai van MacDonald heeft meegemaakt. (Het Volk)

Het „verdeel en heers" is altijd de tactiek geweest van het britse imperialisme, ook onder MacDonald toen deze nog socialist heette. Al deze renegaten bewijzen, hoe onjuist het is uit de arbeidersbeweging ministers op te kweken!

BANKROETIERS

De duitse begroting sloot met een tekort van een milliard mark. De vlottende schuld bedraagt 17 milliard. Aldus bericht de H.P. En in De Telegraaf betoogt Winston Churchill, dat Duitsland in 1935 ongeveer tien milliard (schrijf een 1 met 10 nullen) aan bewapening uitgegeven moet hebben. Churchill schrijft:

„Sinds 1932 zijn de duitse invoeren van ijzererts togenomen met 309 pet., kiezelmergel 145 pet., bauxiet 153 pet., asbest 197 pet., nikkel 64 pet., mangaan-erts 273 pet., wolfram-erts 345 pet., chroom-erts 127 pet., rubber 64 pet. en graphiet 220 pet.

Dit alles is gebruikt om er het meest-vernietigende oorlogstuig mee te maken, dat de wereld ooit gekend heeft; en vier tot vijf

millioen flinke, pientere, dappere duitsers zijn daarmee bezig, en zij werken, zoals generaal Göring heeft medegedeeld, dag en nacht. Waarlijk, deze feiten mogen toch wel evenveel ruimte beslaan in de geest van gewone vreedzame mensen als bijv. de rennen, een bokswedstrijd, een moordproces, kortom als 95 pet. van het dagelijks menu onzer kranten.

Waartoe dient dit alles? Het gebeurt stellig niet allemaal voor de aardigheid. Iets zeer buitengewoons is aan de gang. Alle seinen staan op onveilig ...."

INDERDAAD!

„Men werkt aan een ontwerp tot reorganisatie van de Volkenbond en moest eigenlijk eerst de mensenmaatschappij reorganiseren." (H.P.)

Inderdaad! Zolang het kapitalisme niet is afgeschaft door de onteigening der kapitalisten, zal geen Volkenbond, hoe ook georganiseerd, ons voor oorlog behoeden.

DE HEERSERS BEGRIJPEN HET ...

Baldwin, de engelse minister-president, voorspelt, dat na een volgende oorlog alleen een chaos zal overblijven en de volkeren de regeerders zullen straffen voor hun zonden, zodat naast de chaos de anarchie zal heersen. Hitier voorziet als gevolg van een oorlog de „bolsjewisatie" van Europa.

En de Giornale d'Italia schrijft: „Een oorlog tegen Italië zou in weinige weken het begin zijn van een wereldrevolutie, het begin van een beweging die Europa te gronde zou richten. Azië en Afrika

zouden zich losmaken van alle europese invloeden en Amerika zou zich voorgoed van Europa afwenden."

De heersers begrijpen, dat oorlog revolutie betekent. Begrijpt de arbeidersbeweging het niet? Mag zij voortgaan zich over te geven aan de illusie van de verdediging van het vaderland, van de democratie; mag zij voortgaan zich over te geven, als de bolsjewiki, aan de imperialistische frase van „het bewaren van de vrede" door „oprechte en nauwgezette handhaving van het principe der collectieve veiligheid" (Da Tribune)? Of is het haar taak, de revolutie tégen de oorlog te organiseren?

GEEN SYNDICALISTEN MEER I Ook De Arbeid bracht hulde aan Viruly, maar voegde er uitdrukkelijk aan toe: „Om alle misverstand weg te nemen ten opzichte van ons eigen standpunt, voegen wij hier nog aan toe, dat wij voor de bestrijding van de oorlog zeker niet de weg zouden kiezen, die de heer Viruly is gegaan." De weigering van Viruly om oorlogsdiensten te verrichten moge een individuele daad zijn, zij is een daad van directe actie en ligt in de principiële lijn van het syndicalisme. De andere weg, dat is de weg van het rode militarisme. Wordt dit, evenals door de RSAP., ook door het NAS. aanvaard?

BESCHERMING OF VRIJHEID ?

Waarom zouden de arbeiders bescherming nodig hebben? Is niet arbeid de schepper van kapitaal, de voortbrenger van alle rijkdom? Worden niet allen gevoed en gekleed

door degenen, die werken? Is het niet waar, wat door iemand is opgemerkt, dat de maatschappij bestaat uit drie grote groepen: werkers, bedelaars en dieven? Hoe komt het dan, dat juist de werkers bescherming nodig hebben?

Als wij overwegen, dat arbeid is de voortbrenger van alle rijkdom, is het dan niet duidelijk, dat de armoede en de afhankelijkheid der arbeiders abnormale verschijnselen zijn, gevolgen van beperkingen en overweldiging? En moeten de arbeiders dan geen vrijheid eisen in plaats van bescherming te aanvaarden? HENRY GEORGE

AANPASSINGSPOLITIEK

Sociaaldemocraten en bolsjewiki bestrijden de aanpassingspolitiek van Colijn, die het levenspeil der massa's wil aanpassen bij de chaos en de armoede, die het huidige kapitalisme schept.

Maar voeren SDAP., CPN. en hun beider NVV. niet evenzeer een aanpassingspolitiek? Doet de CPN. niet alles wat in haar vermogen is om zich bij de SDAP. aan te passen? En spant de SDAP. zich niet tot het uiterste in om zich aan te passen bij de kleine burgerij, bij de achterlijkste, niet-socialistische delen der grote massa, bij de domste vooroordelen van het publiek? De SDAP. op de knieën voor de bourgeoisie, de CPN. op de knieën voor de SDAP. Is het wonder, dat in Nederland de reactie regeert en steeds sterker wordt?

Van de hel der armen hebben de rijken hun paradijs gebouwd. VICTOR HUGO