Tiende jaargang
zaterdag 28 januari 1933
No. 501
WEEKBLAD VAN HET NEDERLANDSCH SYNDICALISTISCH VAKVERBOND AANGESLOTEN BIJ DE INTERN. ARBEIDERS-ASSOCIATIE TE BERLIJN
DEf
b^mbbl^B! mB IMH BH I^B BH fwf~-
fig "tmBff IBZSI PSg ryBHgn7~^^^H BBB ffiEflHK^W JË3» M|
fgg&r nufi! KgzgjB * - HR9 ^ mumBBKi E55PflH| g.,v
de terreur in rusland
Steunt onze gevangen en verbannen Russische kameraden
*an de arbeiders aller landen
De algemeene onzekerheid der politieke verhoudingen in Duitschland heeft het Internationale bureau der I.A.A. genoodzaakt, het centrale bureau voor ondersteuning der gevangen kameraden in Rusland naar een ander land te verplaatsen. Duitschland is op politiek gebied op het oogenblik het land van de onbegrensde mogelijkheden en het zou een misdaad zijn tegenover onze gevangen kameraden, als door onvoorziene gebeurtenissen de kleine ondersteuning, die we hun verleenen kunnen, op het spel gezet zou worden. WU weten maar al te goed wat de kleine giften voor ieder van hen beteekenen en hoe een onderbreking, al is het maar een tijdelijke, voor velen onnoemelijk leed beteekent. Daar komt nog bij, dat het in dit tijdperk van noodverordeningen steeds moeilijker wordt uii Duitschland geld' naar het buitenland te verzenden. De vele formaliteiten, die hierbij te pas komen, maken het steeds moeilijker om onzen plicht van solidariteit tegenover onze gevangen kameraden te vervullen, zoodat men er rekening mee moet houden, op een gegeven dag in het geheel geen geld meer uit Duitschland naar Rusland te kunnen sturen. Onder deze omstandigheden vond het bureau het raadzaam dit belangrijke werk toe te vertrouwen aan kameraden van een ander land, waar deze storingen niet bestaan en het werk op dezelfde wijze kan worden voortgezet. Wij verzoeken daarom alle kameraden en organisaties hun bijdragen voor het russische hulpfonds van nu af aan te zenden aan het volgende adres: Albert de Jong, Haarlem (Postrekening 15113), en vooral niet te verslappen in het ^ werk. dat thans noodiger is dan ooit.
,.°or de vreeselijke crisis, die de geheele kapita'stische wereld getroffen heeft, hebben velen van ^ze beste kameraden in de verschillende landen ,v®rk en broodwinning verloren. In Duitschland is rie kwart deel van de leden onzer organisatie al fln<ïs vele jaren geheel werkloos. In de overige ^den van Europa is de toestand misschien niet ^ erg, maar in ieder geval erg genoeg om de ^Jidariteitsbij dragen der kameraden sterk te verhinderen. Op de noodlottigste wijze doet de crisis |ch in Amerka gelden, waarvandaan het onder's^Uningsgeld voor onze russische kameraden ons ^eeds het rijkelijkst toevloeide. Onder den druk ?atl de zich steeds uitbreidende ziekte van het komische leven, heeft de sociale ellende aan de ^dere zijde van den oceaan afschrikwekkende ,°rnien aangenomen en zoo kon het niet uitblijven,
ons fonds daardoor hevig getroffen werd. -51 toch is op het oogenblik in Rusland hulp drinj^nd noodzakelijk, zullen onze kameraden daar yet in honger en ellende geheel ten onder gaan. 0elen hebben gehoopt, dat de vervolgingen tegen kameraden in Rusland mettertijd zouden opc^Jden, maar het lijkt wel of de jacht op anar'sten voor de binnenlandsche politiek der huimachthebbers een even noodzakelijk bestand^ is, als de jodenpogroms het waren voor de j^nenlandfeche politiek van het tsarisme. Juist in h6!l laatsten tijd bereiken ons uit alle deelen van ?Usland berichten van nieuwe vervolgingen. Een ^0°t aantal kameraden, die hun straf reeds hadvei1 uitgezeten en zich nu in de verbanning bedden, zijn in den laatsten tijd opnieuw gearresv'rd en gevangen gezet.
j. noemt dat in de bolsjewistische regeerings„politieke isoleering". De laatste arrestaties se^chiedden omdat enkele kameraden ons zeer on^Uldige brieven geschreven hadden; anderen f*den weer gevangen genomen omdat ze met ^•^eraden in naburige plaatsen eenige woorden gelden; in de meeste gevallen is de reden in het j^yeel niet bekend.
J3 alle kameraden, die niet meer in de gevangey 8 ztin, werd de verbanningstijd met eenige jaren ■ty^eerderd.
0 aren er tot nu toe zes steden waar geen van ^ Xe verbannenen zich mocht vestigen, nu is het gestegen tot veertien. Dit zijn de voor^ ^ste industriecentra van het land, waar men V) gemakkelijkst het een of andere werk kan nden. Zeer vaak zendt men onze kameraden naar afgelegen plaatsen, waar hun de mogelijkheid ij?1 hun levensonderhoud te voorzien, bijna gey is afgesneden.
tjg ei^ van onze kameraden zijn nu al meer dan jaar in de gevangenis en in de verbanning; ^ ^igen werden voor de vierde en zelfs voor de ^ ^ste maal gevangen gezet.
^ ' dat alles gebeurt bijvoorbeeld niet omdat zij f6 1 den een of anderen opstand tegen de huidige tering hebben deelgenomen, of op andere wijze C®11 haar hebben samengezworen, maar uitsluiClen aiieen, omdat zij ideeën aanhangen, die den ^^gen machthebbers niet aanstaan. In ieder land zou een dergelijke handelwijze de ïw^Pste critiek uitlokken, niet aldus in het „comf^stische" Rusland, waar deze dingen alledaag® gebeurtenissen zijn en waar niemand mag teeren, a'R bij zich tenminste niet bloot wil io0,eri aan hetzelfde lot, dat nu al zooveel jaren ^*a.r op onze kameraden drukt.
Hier volgen slechts enkele nieuwe gevallen, waarvan wij de kameraden in Europa en Amerika in kennis willen stellen; veel kan, om gemakkelijk te begrijpen redenen, niet openbaar worden gemaakt. De kameraden Alexandrof, Machonine en Silvestrof bracht men opnieuw in de „politieke isoleering". Alle drie hebben langen tijd in de Solowskihel doorgebracht. De kameraden Kologrif en Lintsjewski werden naar een nieuw verbanningsoord gestuurd. We hebben reeds eenige jaren geleden het lot van deze kameraden verteld. Kologrif keerde in 1921 uit Amerika naar Rusland terug om zijn werkkracht in dienst te stellen van de zaak der arbeiders. Hij was in Kiew beambte op het goederenstation en mocht zich in de achting zijner kameraden verheugen. Maar Kologrif was een doorn in het oog van de G.P.Oe., aangezien hij geen afstand wilde doen van zijn vrijheidlievende ideeën. Om deze reden had men voortdurend allerlei op hem aan te merken. Eenmaal beschuldigde men hem zelfs een pond suiker ontvreemd te hebben. Maar uit het onderzoek van het geval bleek de volstrekte onschuld van onzen kameraad en de arbeiders, die heel goed wisten waarom men hem op deze wijze aangreep, droegen hem nu eerst recht hun hoogachting toe. Toen men eindelijk Kologrif en Lintsjewski voor den militairen dienst inschreef, verklaarden beiden dat zij uit gewetensoverwegingen nooit aan een oorlog zouden deelnemen. Dat was voldoende en de G.P.Oe. zond hen zonder verderen vorm van proces naar Archangelsk. Kologrif liet in Kiew zijn vrouw en Lintsjewski zijn vrouw en drie kinderen in den hitteraten nood achter. Lintsjewski werkte in Kiew in een bakkerij en men was daar bereid de vrouw na de verbanning van haar man werk te geven, maar de communistische cel sprak daarover het Veto uit en de arme vrouw mocht met haar kinderen in ellende omkomen.
Het lot van onze beide kameraden Koemanof en Kordac is bijzonder tragisch. Koemanof werd sinds tien jaar voortdurend vervolgd, daarvan bracht hij vijf jaar in de Sok>wki-gevangènis door. Kordao was tien jaar in Solowki en is invalide. Na alles wat beiden te verduren hebben gehad heeft men hen nu opnieuw gevangen genomen en voor een onbepaalden tijd naar een onbekende isoleeringsgevangenis gestuurd.
Hun misdaad? Ze hebben eenige brieven met het buitenland gewisseld. Dat is heden ten dage in Rusland voldoende om menschen achter slot en grendel te brengen.
In Simferopol heeft men de kameraden Nicolaas Reliaef en Otto Rykowsky, die hun straftijd hadden uitgezeten en daar in verbanning leefden, om onbekende redenen in de gevangenis geworpen.
De volgende kameraden zijn aan hun lijden bezweken, nadat ze in de gevangenis en in de verbanning alle denkbare ziekten hadden opgeloopen: 1. Naoumof in Tomsk; 2. Makarof in Obdorsk (Siberië); 3. Dora Stepna ja in Moskou; 4. Clod Logoeriof in Irbit (Oeral); 5. Boris Goerewitsj in de gevangenis van Charkow (hij stierf onder zeer geheimzinnige omstandigheden, daar hij niet ziek was); 6. de zoon van onze kamerade Klara Federmeer in Stalingrad, waar zij beiden in een remise huisden; 7. Helene Kanaohwitsj in Koedymkor. De volgende kameraden werden verbannen: Barmasj, Egorof, Joertsjenko, Archangelsky en Raiewsky naar Boeiseisk in Siberië; Plotnikof naar Centraal-Azië; Ilavaisky naar Orel; Schulmann naar Belgorod; Blumin en Makariantz naar Tobolsk. "
De meesten van onze kameraden brengen hun gevangenschap onder de verschrikkelijkste omstandigheden door en hebben maar al te vaak bepaald met honger te kampen.
Hoe vaak zijn, in de twee jaar dat het centrale bureau van ons fonds in Berlijn is geweest, brieven door onze handen gegaan, die aan innerlijk leed en lichamelijke ellende alles inhielden wat de menschelijke fantasie zich maar uit kan denken. Wat zich achter de duistere gevangenismuren en in de verafgelegen verbanningsoorden van het bolsjewistische Rusland afspeelt, zal misschien later nog eens verzameld en voor het nageslacht bewaard worden. Misschien ook niet. Want als aan deze wreede en geheel redelooze vervolgingen van onze kameraden niet spoedig een einde komt, dan is te vreezen dat de meesten van hen in leed zullen ten onder gaan en nooit meer de gelegenheid zullen hebben om het verhaal van hun afschuwelijk lot
aan vrienden en kameraden toe te vertrouwen. In de sneeuwbedekte vlakten van het Noorden is reeds menige menschelijke tragedie beëindigd, waarvan de wereld nooit iets zal hooren.
Menschen gaan ten gronde, sterven stuk voor stuk, of vertreuren hun jeugd onder den looden last van een gevangenschap, waarvan niemand weet wanneer ze zal eindigen. En dat alles, omdat zij het waagden een eigen overtuiging te bezitten en de vrijheid hooger te schatten dan de tirannie van een partij, die in naam van het socialisme de volkeren van Rusland in een nieuwe slavernij heeft gestort en met geweld iederen mond tot zwijgen heeft gebracht, die de Waarheid zei en te trotsch was om aan de Leugen concessies te doen.
Vrienden en kameraden! Vergeet hen niet, die zich offeren en die in een hel langzaam te gronde gaan, die aan alle lichamelijke en aan alle ziele-leed zijn blootgesteld en daarbij nog door zoogenaamde revolutionnairen gehoond en belasterd worden. Zü hebben alles verloren, alles prijs gegeven, behalve het groote onoverwinnelijke geloof in de rechtvaardigheid van hun zaak. Ieder woord dat in hun cellen doordringt is voor hen een bode uit een wereld, waarvan ze nog slechts mogen droomen. Iedere kleine gift draagt er toe bij, namelooze ellende te verzaohten en nieuwe hoop in gewonde harten te druppelen. Helpt kameraden! De tijden zijn slecht. De grauwe ellende woont in ieder land. Maar juist nu komt het er op aan om te toonen, dat kameraadschap en solidariteit bij ons geen leege woorden zijn. Helpt! Helpt! r. rocker
terechtstelling is moord
Onder dezen titel schrijft Heinz Kraschutzki in „Die Frau im Staat" van Januari 1933 een artikel, waaraan het volgende is ontleend:
Vreeselijk is de terechtstelling op den electrischen stoel. Vreeselijker nog ze langen tijd voor oogen te hebben. In de stad Columbia in den staat Zuid-Carolina zit in de gevangenis mevrouw Beatrice Ferguson Snipes en wacht. Ze heeft een politie-agent doodgeschoten. Zij deed het naar het inzicht van de twaalf gezworenen, voor wie zij zich moest verantwoorden, met voorbedachten rade, zoodat ze wegens moord ter dood veroordeeld werd. Naar de meening van haar vrienden echter deed zij het in een toestand van groote nerveuse opwinding, zooals die tijdens zwangerschap b\j zwakke vrouwen vaak voorkomt, zoodat z\j niet ten volle verantwoordelijk kan worden gesteld. Mevrouw Snipes zal nog tamelijk lang moeten wachten, vóór zij op den electrischen stoel zal plaats nemen. Want de gezworenen hebben slechts haar ter dood veroordeeld, niet echter het kleine ongeboren wezen, dat zij onder het hart draagt. En dus heeft het gerecht bepaald, dat zij niet zal sterven vóór zij haar kind het leven heeft geschonken en drie maanden heeft gevoed.
Wordt op die wijze het onschuldige kind niet gestraft? Men ontrooft hem zijn moeder. Is dat niets? Heeft het geen recht op zijn moeder?
En de moeder zelf? Zij heeft een mensch gedood, zeker. Maar de politieagent, dien zü doodschoot, heeft zeker in de verste verte niet de martelingen behoeven door te maken, die deze vrouw maandenlang moet verdragen. En wanneer zij hem inderdaad met voorbedachten iade heeft gedood, wat beteekent dit „met voorbedachten rade" in vergelijking met de koude, weloverdachte en geraffineerde wreedheid, waarmede hier de justitie het misdrijf begaat, dat zij straffen wil: een mensch met voorbedachten rade dooden? Ook de terechtstelling is moord! Om Sacco en Vanzetti van den electrischen stoel te redden ontstond een wereldbeweging.
De onschuldig veroordeelde negerjongens van Scottsborough werden door de macht der openbare meening voor den electrischen stoel bewaard.
Frau Beatrice is schuldig volgens de wet. Neemt niemand het voor haar op? Waar blijft het wereldgeweten, waar blijft de vrouwenwereld ? IAK.
fransch D.W.-er in eetstaking
Persdienst IAK.) De fransche principieele dienstweigeraar Gérard Leretour is sedert 5 Januari in voedselstaking. Aan den brief in „La Voix Libertaire" van 21 Januari ontleenen wij het volgende: Na in België een krachtige actie te hebben gevoerd ten gunste van den dienstweigeraar Bindena is Leretour teruggekeerd naar Parijs. In 1929 wegens dienstweigering veroordeeld door den krijgsraad te Nancy, werd hij 5 Januari j.1. gevangen gezet in de gendarmerie van Suresnes (bij Parijs). Op den avond van denzelfden dag werd hij overgebracht naar de gevangenis „du Cherche-Midi", waar hij onmiddellijk in eetstaking is gegaan.
Alle mededeelingen en vragen om inlichtingen moeten worden gericht tot F. Gavard, 11, rue Carpeaux, Parijs 18. Het adres van kameraad Leretour is: Leretour Gérard, objecteur de conscience,
BEZUINIGING?
A De geheele wereld roept om bezuiniging. Ieder, zoo is de leuze, moet bezuinigen. Alsof er niet genoeg ware! Er is integendeel meer dan ooit. En alsof daardoor de toestand zou verbeteren.
Terwijl men aan den eenen kant er op aan dringt, minder te gebruiken en daartoe dwingt door de loonen en steunuitkeeringen te verlagen, worden aan den anderen kant de voorraden vernietigd.
De brochure „Het Rapport-Weiter van socialistisch standpunt beschouwd", die einde October 1932 is verschenen, deelt omtrent deze vernieling van levensmiddelen het volgende mede:
In Nederland worden ontzaggelijke hoeveelheden groenten en fruit op de vuilnisbelten geworpen of men laat ze op het veld verrotten om de plukloonen te sparen. In het Westland bij voorbeeld werd op één dag honderdduizend pond tomaten vernietigd. In Spanje werden veertig wagonladingen zuidvruchten ter waarde van 140.000 franc \v zee geworpen. In Australië zijn in April van het vorige jaar 800.000 schapen uitgeroeid om den vleeschuitvoer te beperken. In Mexico moesten geweldige hoeveelheden bananen en andere producten met behulp van politie en militairen worden vernietigd, omdat ze in de pakhuizen lagen te verrotten. In Egypte heeft men honderdduizend ton katoen verbrand. In Brazilië is 'n speciale spoorlijn aangelegd om groote hoeveelheden koffie naar de kust te vervoeren teneinde ze in zee te gooien. De voorraad onverkoopbare koffie bedraagt 24 millioen zak van 60 K.G. of evenveel als het wereldverbruik van een geheel jaar. Van den oogst van het vorige jaar was tot November 1931 reeds twee millioen zak in zee geworpen. Daar de proeven om van koffie briketten te maken en ze aldus als brandstof dienst te laten doen, zijn mislukt, werpt men thans iedere week 300.000 zak koffie in zee en men zal daarmede doorgaan tot de geheele voorraad is verdwenen. In Amerika was in het voorjaar van 1932 twee millioen H.L. tarwe in de magazijnen opgestapeld, die onverkoopbaar waren. In Canada werd 700.000 H.L. graan verbrand, terwijl er in de toekomst slechts een derde van de beschikbare oppervlakte zal worden bebouwd. Bretonsche visschers wierpen dit laar 500.000 haringen weer In zee om een voor hen noodlottige prijsdaling te voorkomen. Aan deze lijst, waarvoor wij ons als menschen moesten schamen, moet thans het volgende worden toegevoegd: Tot en met 31 October j.1. waren in Nederland 12.000 manden hyacinthen vernietigd. Besloten is per H.A. 28 mud bloembollen te vernietigen. Men rekent erop 15000 a. 20.000 mud bollen te vernietigen ter waarde van ƒ 200.000 a ƒ 300.000.
De regeering van Brazilië heeft voor drie jaren het aanplanten van koffie verboden.
In sommige deelen van Canada is een beweging gaande om geen tarwe meer te verbouwen: tarwe is er goedkooper dan zaagsel.
In Nederland had de regeering reeds last gegeven 100.000 biggen te vernietigen: op het laatste oogenblik kwam iemand echter op het idee, dat de werkloozen ze misschien zouden kunnen gebruiken!
In het Roergebied ligt een voorraad van 11 millioen ton kolen te vergaan, ongeveer 150 millioen mud, die na een jaar tijd voor de helft waardeloos zal zijn.
In de Ver. Staten wordt door ondoelmatige organisatie bfl de confectie 48 pet,., bij de bouwnijverheid 34 pet., in de textielindustrie 25 net. minder geproduceerd dan b(j goede organisatie mogeliik zou zijn.
Midden 1932 was er 2.5 maal zooveel tarwe, 1.8 maal zooveel suiker, 3 & 4 maal zooveel koffie. 1.5 maal zooveel katoen. 8 maal zooveel jute, 3 maal zooveel zijde. 2 maal zooveel rubber, 4 maal zooveel steenkool, 7 maal zooveel koner, 3 maal zooveel lood, 3.5 maal zooveel zink als in 1927.
Inmiddels verkommeren mfllioenen in gebrek!
Hoe is het mogeliik. dat de arbeidersklasse, dat de werkloozen deze beleediging langer dulden? Of is het geen beleediging, met vrouw en kinderen gebrek te moeten Uiden ten aanschouwe van den overvloed door de arbeiders zelf voortgebracht?
Fnn eerste eiseh zou internationoal moeten luiden: VERDEEIING VAN DE VOORRADEN.
Onmogelijk door te voeren?
Ind'en er maar een wereldoorlog uibtrak! Dan zouden de millioenen werkloozen, als soldaten, met de bestaande voorraden wel worden gevoed en arekleed! Die organisatie is voortreffelHk in orde. De oorlog is nu eenmaal beter georganiseerd dan de vrede!
Niets verzet zich tegen het verbruiken door het volk van wat het volk heeft voortgebracht, dan het stoffeHik belang der bezittende klasse, die meent, dat de voorraden er ziin voor haar, teneinde winst te maken.
Pas wanneer de arbeiders meester zijn van het arbeidsproduct, zal een verdeeling der goederen naar behoefte kunnen plaats hebben.
Daarom moet de arbeidersklasse zich gereed maken, productie én distributie ZELF ter hand te nemen Een andere oplossing is er niet!
Prison du Cherche-Midi, Parijs. Slechts de internationale actie der antimilitaristen kan hem redden. Protesten kunnen worden gezonden aan M. Daladier, Ministre de Guerre, Parijs.