Kerstfeest en Indonesië

Op de eerste Adventszondag werd in alle Hervormde Kerken een getuigenis Inzake de verhoging der arbeidsproductiviteit voorgelezen. Op de tweede Adventszondag riep de Synode de gemeente op tot bijzondere voorbede, waar het vraagstuk Nedeiland-Indoneslë In een beslissend stadium Is gekomen. |

Wat een en ander betekent voor de kerk en de kerkgangers kunnen slechts wij begrijpen, die uit eigen ervaring weten, hoe in vroeger jaren de Adventstijd de meest piëtistische, methodistische en individualistische preken leverde. Het is onze bedoeling volstrekt niet, het piëtisme en het methodisme zonder meer af te wijzen. Historisch, als reacties, zijn ze van de grootste betekenis voor de kerk. En zelfs het individualisme wijzen wij niet zonder meer af. Het bekende „Was Christus duizendmaal in Bethlehem geboren en niet in u, zo zijt gij toch verloren”, is een miskenning van de zeer reële geboorte van Jezus Christus en toch spreekt het een waarheid uit, die wij onmogelijk kunnen missen. |

De Synode heeft er voor gezorgd, dat het rumoer van de wereld ook in de Adventstijd in de Kerk gehoord wordt, zoals dat ook in Lucas 2 het geval is. Wie aan het verzoek der Synode voldeed, door op 1 December het getuigenis over de arbeidsproductiviteit voor te lezen en op 8 December voor Nederland en Indonesië te bidden, ontkwam er niet aan, zijn Kerstpreken op de wereld en het wereldgebeuren te betrekken. Onze Kerstliederen kregen door dit contact met de wereld ook meer reliëf en wezenlijke inhoud:

Gij volken, neemt Hem aan. Hij wijst de rechte baan!

AANBIDDING DER WIJZEN (fragment door Rogier van der Welfden (isgg 1464). Een der latere werken van den groten Vlaamsen meester. Bespiegelende vroomheid in het dromerig gelaat van Maria, beproefde wijsheid in het gezicht van den honing. Let ook eens op de uitdrukking der handgebaren.

Wij hebben het misschien wat minder vlot dan vroeger gezongen. Maar wij hebben de diepe zin ervan toch ook wat meer dan in vroeger jaren verstaan. Intussen wordt Kerstfeest vieren er op deze wijze niet gemakkelijker op. Het Woord is vlees geworden!

In Jezus Christus worden God en mens, God en wereld één, om voor tijd en eeuwigheid één te blijven. Deze wereld kan nooit ophouden Gods wereld te zijn. God heeft haar, vervreemd en weggezworven, met zichzelf verzoend. Nu is zij Gods wereld en nu zal zij éénmaal in de volle zin van het woord Gods wereld zijn. De verzoening is profetie van de volstrekte en algehele verlossing. Blumhardt laat ons zingen.

De wereld treedt in ’s Vaders licht, verheerlijkt voor Zijn aangezicht!

Wij geloven het met heel ons hart. Zonder dit geloof zou het leven op aarde onhoudbaar zijn. Natuurlijk houd ik het zonder dit geloof ook wel uit. Dan moet ik er echter iets op vinden. Dan wordt ik hard en cynisch, of ik geef mij over aan de een of andere valse en onwezenlijke ideologie, heven zonder verwachting is geen leven.

Wij kunnen de Synode niet dankbaar genoeg zijn. Zij maakt het ons intussen, het zij nog eens gezegd, niet gemakkelijk. Geloven wij inderdaad, dat Jezus aan de volken de weg wijst?

Zijn wij er waarlijk van overtuigd, dat Hij niet alleen de vrede in onze ziel, maar ook op aarde, deze geschonden wereld, gebieden kan. . Is het geen oppervlakkige stichtelijkheid, maar wezenlijk geloof, wanneer wij straks zingen, dat de volken tot het schijnsel van dit licht der lichten moeten komen? De Synode heeft mij aan het denken gezet.

TüJp mii nn. om OP 8 December voor Nederland en Indonesië te bidden. In haar oproep getuigde zij : „Wij zijn verontrust over diepe meningsverschillen, welke inzake de oplossing van het vraagstuk Nederiand-Indonesië ons volk beroeren. De kerk beseft, welk een zware verantwoordelijkheid rust op allen, die hier en ginds tot beslissen geroepen zijn. Het betreft het banen van de weg van een verleden vol licht en donker naar een nieuwe toekomst. Hoe zullen wij in deze spannende dagen het goede inzicht ontvangen, tenzij door het Woord van den levenden God? God regeert en bestelt het recht onder de volken. In Zijn almachtige handen rust ons leven en Zijn geboden lichten in onze nachten”. |

Deze woorden laten mij niet met rus». Zijn geboden lichten in onze nachten! , Dat wordt ons gezegd door de mannen, , aan wie de leiding van de Kerk is toever- ; trouwd. Een rijk en heerlijk woord. Je ; zoudt er een wandtekst van willen maken. Die wandtekst zou ik willen ophangen in mijn studeerkamer, zodat ik hem zag, wanneer ik mijn preken zit te maken. Gods geboden lichten! Zij wijzen ons de weg niet alleen in het donker van ons eigen leven, maar ook in _de wereldnacht.

Maar zal dit getuigenis niet louter sticßtelijkheid zijn engelenhaar in de Kerstl)Oom dan wil het zeggen, dat wij, als wij naar Gods lichtende geboden luisteren, weten, welke weg wij moeten gaan in de concrete situatie van het ogenblik. De synode zegt immers: Hoe zullen wij in deze spannende dagen het goede inzicht ontvangen, tenzij door het Woord van den levenden God? |

Indien het waar is, mag de Synode niet volstaan met een oproep tot gebed ~dat de koningin en regering gegeven worde wijsheid en voorzichtigheid, verstand met goddelijk licht en „dat de volken van Nederland en Indonesië de bereidheid mogen ontvangen tot waarachtige wederzijdse dienst”. Dan moet zij zelf, samen met heel de kerk, luisteren naar Gods geboden, totdat zij het goede inzicht ontvan«■en heeft Indien de Kerk inderdaad gelooft, dat Gods Woord ook inzake het 1 vraagstuk Nederland-Indonesië de oplossing geeft, is het haar taak niet te rusten, tot dat zij deze oplossing van Godswege ontvangen heeft, en moet zij geloven, dat God haar niet over tien jaar, maar nu op het ogenblik de weg zal wijzen. De oproep eindigt met de woorden: Heer, maak mij Uw wegen bekend, leer mij Uw paden! |

de Kerk op 8 December gebeden. , Blijft het daar nu bij? Of geloven wij, dat God aan de kerk nu ook waarlijk Zijn

wegen zal bekend maken en Zijn paden zal leren? Zal het gebed van 8 December geen slag in de lucht zijn, dan moet op korte termijn een getuigenis volgen, waarin de Synode tot onze regering en ons volk zegt: „wij hebben gebeden en God heeft ons gebed verhoord, dit is de weg en die moet gij gaan en indien gij hem gaat, staan wij achter u”, of; „God heeft ons gebed niet gehoord, wij weten de weg niet en gij zult het zelf moeten uitzoeken, wij kunnen u niet helpen”. |

‘ Mt Ö ééii"vréselijk alternatief, waarvoor ; wij terug schrikken. Maar indien wij ernst | maken met de oproep der Synode, moeten ; wij dit alternatief stellen. Neen, de Synode heeft het ons niet ge- ; makkeljttk jfemaakt. i

Wij zullen Kerstfeest vieren. Het Woord is vlees geworden. Deze wereld is Gods wereld. Christus is de Vredevorst, die vrede gebiedt niet alleen in onze ziel, maar ook op aarde. Hij wijst aan de volken de weg. Het leven in deze wereld is niet ziek en zonder uitzicht.

Wij zullen echter geen Kerstfeest kunnen en mogen vieren, zonder ons te realiseren, flat de Kerk op 8 December gebeden heeft om een oplossing van het vraagstuk Nederland-Indonesië en dat zij het deed in het geloof, dat wij het goede inzicht alleen ontvangen door het Woord van den levenden God.

De vraag, die overblijft, is deze: geloven wij dat werkelijk of geloven wij het niet? Indien wij het niet geloven, is het becer dat wij maar weer, gelijk in vroeger jaren, op een methodistische, piëtistische en individualistische wijze Kerstfeest vieren. In-Gien het niet anders kan, dan moet het, maar dan moeten wij zo eerlijk zijn, om een groot aantal van onze Kerstliederen niet te zingen. Dan wordt het een eerlijk, maar tamelijk schraal Kerstfeest. Wij zouden het vreselijk vinden, maar honderd keer liever dit schrale eerlijke Kerstfeest dan een Kerstfeest met engelenhaar, dat v/ij op 26 December weer opbergen tot 1947. J. J. BUSKES Jr.