ricli te willen wassen niet water in plaats van zich als een Eskimo in te vetten. Zijn vraag om water wordt door de Hüttenwirt beantwoordt met de wedervraag: ~Zum Rasieren oder zum Zahnputzcn?” Een derde mogelijkheid bestond kennelijk niet. De gast was intelligent en verscheen met witte tanden aan het ontbijt.
Van de bestijgingen gaf alleen die van de Finailspitze enige sensatie en daarvan zou ik U iets willen vertellen.
De zon is nog niet aan de hemel verschenen, wanneer wij gedrieën de Similaunhütte verlaten, kort nadat een groepje studenten uit Innsbruck ons is voorgegaan. De sneeuw op de Niederjochgletscher kraakt onder onze ski’s en piept als we de skistokken in haar lijf priemen; de scherpe koude prikt als met duizend naaldpunten onze neus en oogleden en we blazen witte mistkegels in de klare lucht. Langzaam stijgend gaat het richting Hauslabjoch. Over het joch waait een ijzige wind. Rechts van ons troont de 3400 m hoge Hauslabkogl, links de Finailspitze, die met zijn 3514 meters op ons verlanglijstje voor die dag stond. Na het verlaten van het Joch dalen we eerst een 100 meter en komen dan op de plaats, vanwaar we onze aanval op de top zullen beginnen. De ski's planten we in de sneeuw, de rugzakken er naast en het touw wordt aangebonden. Met de gids als eerste man beginnen we te knabbelen aan het hoogteverschil van 400 m, dat ons van ons doel scheidt.
De bestijging is slechts mogelijk over de vrij scherpe graat, die met een dikke sneeuwlaag is bedekt. Op een gegeven moment ontmoeten we het hiervoren gesignaleerde groepje studenten; ze zijn op de terugweg en hebben het opgegeven de top te bereiken, want wat verderop ligt dwars over de graat, een ~Wachte” een geweldige hoop opgestoven sneeuw —, waarvan een groot deel rechts over de graat uitsteekt en in de vrije ruimte zweeft. Gezien de lawingevaarlijke steile hellingen links en rechts hadden ze het niet gewaagd de sneeuwbarrière te omtrekken, terwijl ze er ook niet overheen durfden in verband met het mogelijke afbreken van het zwevende stuk.
Josef laat zich evenwel niet afschrikken en wil de hindernis eigenogig aanschouwen; we gaan dus verder en angstvallig in de voetstappen van onze gids tredende, naderen we de sneeuwkuif, die onze studenten een halt had toegeroepen.
Eerlijk gesproken was mijn enthousiasme, de Finailspitze aan de zegekar te binden, wat bekoeld. Eén misstap links zou ons waarschijnlijk 1000 meter lager in het Tisental doen belanden, een misstap rechts betekende een val van enige honderden meters op de Flochjochgletscher en ik hield reeds rekening met de mogelijkheid, dat ik mijn retourbiljet naar Delft niet meer nodig zou hebben.
Heel voorzichtig zinspeelde ik er op, dat we het voorbeeld van de studenten maar moesten volgen en de terugtocht aanvaarden, maar Josef was het daarmede volmaakt oneens en zei kalm: ~Ach nein, Sie können ruhig mitkommen, ganz ohne Gefahr”. En dan geeft hij nog een beetje theorie. Kijk eens, zegt hij, wanneer ge merkt dat uw voorganger een misstap doet en van de graat af zal vallen, dan werpt ge U onmiddellijk aan de andere zijde. Door het touw verbonden blijven we aan weerszijden van de graat hangen en dan klimmen we wel weer naar elkaar toe. Simple